Year: 2019

Εξαιρετικός σύμμαχος

Κυριακή 17 Μάρτη. Ο π.ε.τ. το διαπίστωσε με τα ματάκια του: ακόμα κι αν το ψόφιο κουνάβι φαίνεται μοχθηρό, στην πραγματικότητα ό,τι κάνει το κάνει για καλό.

Μιας και, λοιπόν, θα αγκαλιαστεί με τον “πομπηία” σε 3 μέρες, μπορεί να του σφίξει το χέρι ειδικά γι’ αυτόν τον καλό στόχο του: απειλεί να απαγορεύσει στα μέλη του “διεθνούς δικαστηρίου της Χάγης” να πατήσουν το πόδι τους στις ηπα (και να τους επιβάλλει, επιπλέον, έξτρα οικονομικές κυρώσεις…) αν τολμήσουν να αρχίσουν έρευνες / ανάκριση για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που έχει κάνει ο αμερικανικός στρατός στο αφγανιστάν· αλλά και για τα ανάλογα εγκλήματα που κάνει ο άλλος καλός σύμμαχος, το Τελ Αβίβ, στα υπό κατοχή παλαιστινιακά εδάφη.

Δεν θα είναι δύσκολο για τον π.ε.τ. να συγχαρεί τον “πομπηία” γι’ αυτόν τον πατριωτισμό του. Ο αμερικάνος υπ.εξ., εκτοξεύοντας τις απειλές του, ξεκαθάρισε ότι “οι ήπα είναι εθνικά κυρίαρχο κράτος” (όχι σαν κάτι γερμανίες που οφείλουν να υπακούουν την Ουάσιγκτον!). Απ’ την άλλη μεριά, στο ελλαδιστάν, κανείς δεν συμπάθησε ποτέ αυτό το “διεθνές δικαστήριο της Χάγης”. Όχι επειδή ήταν προσχηματικό. Για πιο σοβαρούς λόγους, εθνικού συμφέροντος. Πρώτον επειδή δίκασε (και καταδίκασε) φίλους των ελλήνων υψηλού επιπέδου: Μιλόσεβιτς και Κάραζιτς. Και δεύτερον επειδή είχε την απαίτηση να δικάσει και τους έλληνες “λεβέντες” (φασίστες…) που συμμετείχαν στη σφαγή στη Βοσνία, κυρίως στο Sarajevo και στην Σεμπρένιτσα. Επειδή και το ελλαδιστάν είναι «εθνικά κυρίαρχο κράτος» δεν έδωσε ούτε μισό στοιχείο (κι ούτε λόγος για τους φασιστο-εθελοντές) στο παλιοδικαστήριο. Ρε τραβάτε από κει! ήταν η εθνικά υπερήφανη απάντηση όλων των ελληνικών κυβερνήσεων στα αιτήματα του «διεθνούς δικαστηρίου». “Εμείς σκοτώνουμε και βασανίζουμε και γαμάμε και δέρνουμε όποτε γουστάρουμε – τρέχει τίποτα;” – που θα έλεγε και ο “πομπηίας” αν είχε την τιμή να είναι έλληνας στα ’90s…

Το κατηγορητήριο που έχει διαμορφωθεί τώρα αναφέρεται …σε βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση, προσβολές στην προσωπική αξιοπρέπεια, βιασμούς και άλλες μορφές σεξουαλικής βίας που έκαναν μέλη του αμερικανικού στρατού και των μυστικών υπηρεσιών σε βάρος αιχμαλώτων στο αφγανιστάν και σε άλλα μέρη, ειδικά την περίοδο 2003 – 2004…

Αποκλείεται!!! Σκευωρία!!! Οι πρωτοκοσμικοί δεν κάνουν τέτοια πράγματα!

Λιβύη

Κυριακή 17 Μάρτη. Πολύ πιο αθόρυβα απ’ ότι άλλα μέτωπα του 4ου παγκόσμιου, στη λιβύη σχεδόν ολοκληρώνεται η νίκη “κάποιων” και η ήττα “κάποιων άλλων”.

Στο λιβυκό έδαφος νικητής είναι ο στρατηγός Khalifa Haftar και ο «λιβυκός εθνικός στρατός του» (LNA). To τελευταίο ενάμισυ μήνα εύκολα και γρήγορα ο Haftar κατέλαβε τα πετροπήγαδα και τις λοιπές εγκαταστάσεις στην Fezzan στην έρημο, στη νοτιοδυτική λιβύη, και τώρα ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της λιβυκής επικράτειας, αλλά και την παραγωγή έως και 1 μυρίου βαρελιών πετρελαίου την ημέρα. Αρκετά λεφτά για να πληρώνει ακόμα και μη λίβυους μισθοφόρους… Αυτό που απομένει (και είναι δηλωμένος στόχος του) είναι η κατάληψη της πρωτεύουσας Tripoli, που είναι η έδρα της (ξεδοντιασμένης πια αν και) αναγνωρισμένης απ’ τον οηε «κυβέρνησης εθνικής συμφιλίωσης της λιβύης» (GNA).

Νικητές, μαζί με τον Haftar είναι οι διεθνείς υποστηρικτές του. (Ο Haftar είχε υπάρξει φυγάς στις ηπα, επί Καντάφι, και τότε είχε μπει στον στάβλο της cia. Στη συνέχεια όμως, διάλεξε άλλες παρέες).

Υποστηρικτές; Πρώτα ονόματα! Το Παρίσι (του προσέφερε αεροπορική υποστηρίξη, σίγουρα στις πρώτες φάσεις της επέκτασής του απ’ την Βεγγάζη· γάλλους πεζοναύτες πλήρως εξοπλισμένους «στο έδαφος»· και νοσοκομειακή φροντίδα όταν κινδύνεψε να πεθάνει). Η Μόσχα (του έχει προσφέρει αρβύλες στο έδαφος, άγνωστο αν είναι του τακτικού ρωσικού στρατού ή μισθοφόροι του wagner group – σίγουρα πάντως θα πρέπει να είναι απ’ τους έμπειρους του συριακού μετώπου). Το χουντοφασιστικό Κάιρο (του προσέφερε στρατόπεδα εκπαίδευσης σε αιγυπτιακό έδαφος, κοντά στα αιγυπτολιβυκά σύνορα). Το Ντουμπάι (χρήμα).

Οι ηττημένοι δεν είναι ασήμαντοι. Το Λονδίνο (υποστηρίζει την GNA, αλλά στην τωρινή του φάση παλεύει να υποστηρίξει τον εαυτό του…). Η Ρώμη (επίσης υποστηρίζε την GNA – με την προώθηση του Haftar η eni θα πρέπει να ξαναδιαπραγματευτεί μαζί του τα συμβόλαια πετρελαίου που είχε στην Fezzan). Και η Άγκυρα: καθυστερημένη και λαχανιασμένη προσπάθησε, τελευταία στιγμή, να παίξει στο πλευρό της GNA: στην «αναγνωρισμένη απ’ τον οηε» κυβέρνηση εθνικής συμφιλίωσης» συμμετέχουν και οργανώσεις της μουσουλμανικής αδελφότητας…

Απ’ τους υποστηρικτές του Haftar προκύπτει πως είναι κυρίως η Μόσχα και το Παρίσι που τον «καλύπτουν» στο να καταλάβει την Tripoli – για «να τελειώσει το παιχνίδι». Απ’ την μεριά της η Ουάσιγκτον, που μετά την ανατροπή και την εκκαθάριση του Καντάφι έπαψε να ασχολείται, τώρα ανησυχεί. Ο χάρτης είναι καλός μάρτυρας της αιτίας. Μια φιλική προς την Μόσχα λιβύη, και οι εύλογες στρατιωτικές εξυπηρετήσεις που θα ανταποδώσει ο Haftar (ακόμα και με την μορφή μιας άτυπης αεροναυτικής βάσης), δημιουργούν έναν κάποιο πονοκέφαλο στον έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου – έτσι δεν είναι; Ακόμα και σε σχέση με την «ζώνη του Sahel» θα μπορούσε να δημιουργήσει μελλοντικά προβλήμα μια τέτοια λιβύη.

Κι έτσι στο αμέρικα ανακαλύπτουν έναν “Qaddafi 2”…

(Και το ελλαδιστάν; Τι λέει το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο γι’ αυτήν την θες – δεν θες «γειτονική» κατάσταση; Ως τώρα ενδιαφέρον έδειχναν οι εφοπλιστές που κάνουν λαθρεμπόριο πετρελαίου. Και, πράγματι, αφού ο Haftar δεν έχει κάποια επίσημη διεθνή αναγνώριση, όπως έχει ο Guaido ας πούμε (!!!), το εμπόριο πετρελαίου που κάνει λέγεται και είναι λαθρεμπόριο.

Ίσως στο κοντινό μέλλον το ελλαδιστάν προσπαθήσει να πλησιάσει τον νικητή· ειδικά αν αποτύχει τελικά η Άγκυρα στη λιβυκή διπλωματία της. Ποιός ξέρει; Ίσως νάναι κι αυτό ένα θέμα προς συζήτηση στο ραντεβού της 20ης Μάρτη του π.ε.τ. με τον «πομπηία» και τον Netanyahou. Που, εννοείται, θα έχει κι αυτός τις ανησυχίες του για τις εξελίξεις…)

(φωτογραφία πάνω: Το ροζ είναι η περιοχή που ελέγχει ο Haftar. Το άλλο, πάνω αριστέρα, είναι ό,τι έχει απομείνει στην GNA. Και λίγο πιο πάνω δεξιά είναι η Κρήτη. Που έχει μια τουλάχιστον μεγάλη αεροναυτική αμερικανική βάση – αν δεν κάνουμε λάθος… ).

Που πέφτουν οι Συρακούσες in english; Στις Βρυξέλες;

Κυριακή 17 Μάρτη. Ο αριστοκράτης Νικίας, που είχε εκλεγεί στρατηγός των Αθηναίων στη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου, παρά το αξίωμά του ήταν οπαδός ενός έντιμου συμβιβασμού με τους Σπαρτιάτες, ώστε να τελειώσει το κακό. Με τα πολλά πέτυχε μέσω διαπραγματεύσεων μια κατάπαυση του πυρός (ονομάστηκε “Νικίειος ειρήνη”) το 421 π.χ., αλλά αυτή κράτησε μόνο 6 χρόνια.

Όταν, στη συνέχεια, ο φιλόδοξος Αλκιβιάδης δημαγωγώντας για τα αθηναϊκά μεγαλεία έπεισε τον λαό, κι αυτός (δημοκρατικά πάντα, δηλαδή με “δημο-ψήφισμα”) αποφάσισε να γίνει η εκστρατεία στη Σικελία, ο ρεαλιστής Νικίας ήταν εντελώς αντίθετος. Εξήγησε στη λαοσύναξη πόσο λάθος θα ήταν ένας τέτοιος τυχοδιωκτισμός. Παρ’ όλα αυτά, και για κακή του τύχη, ο λαός όχι μόνο την είδε αλλιώς, αλλά τον όρισε στρατηγό και σ’ αυτήν την εκστρατεία… Λες και ήθελε να τον εκδικηθεί για τον ρεαλισμό του.

Είναι γνωστό που κατέληξε εκείνη η αθηναϊκή, δημοκρατική ιμπεριαλιστική μεγα-φαντασίωση. Ο μεν Αλκιβιάδης την έκανε έγκαιρα, με ελαφρά πηδηματάκια, και βρήκε καταφύγιο στην Σπάρτη… Ήταν ένας freelancer! Ο δε Νικίας έμεινε στο πόστο του μέχρι την οριστική ήττα του αθηναϊκού στρατού, πιάστηκε αιχμάλωτος απ’ τους Συρακούσιους, και εκτελέστηκε – σαν επικεφαλής των εισβολέων. Παρ’ όλα αυτά οι συμπολίτες του τον έκλασαν κυριολεκτικά. Αυτόν που τους είχε προειδοποιήσει να μην αμολυθούν για τόσο μακριά και, παρ’ όλα αυτά, “έμεινε πιστός στο καθήκον που του ανέθεσαν”, δεν τον ανέφεραν καν στην τιμητική στήλη των στρατηγών που έφαγαν τα μούτρα τους στη Σικελία. Τον Νικία οι αθηναίοι τον τιμώρησαν με λήθη· επειδή είχε δίκιο, κι αυτό η δημοκρατική μνησικακία τους δεν μπορούσε να το χωνέψει.

Τι σημασία έχει αυτό το μακρινό ιστορικό ιμπεριαλιστικό παρελθόν της τότε “μόνης δημοκρατίας” στον πλανήτη; Μικρό. Η δόλια κυρά May, πριν το δημοψήφισμα του 2016, ήταν φανατική bremainer, εξηγώντας στον αγγλικό λαό πόσο λάθος είναι η έξοδος απ’ την ε.ε. και τι καταστροφικές συνέπειες θα έχει. Όμως μετά το δημοψήφισμα, με τον γίγαντα Cameron να την κάνει, το κόμμα της την εξέλεξε πρωθυπουργό για να διαπραγματευτεί το brexit… Κι αυτή το έκανε, ως εκεί που ήταν ρεαλιστικά δυνατόν.

Καθώς έχει αρχίσει να γίνεται «της σικελικής εκστρατείας το σιδηρούν κιγκλίδωμα» σε βρετανική παραλλαγή (της εξόδου το κάγκελο δηλαδή…) η κυρά May κινδυνεύει να έχει την ατυχία εκείνου του παλιού αθηναίου στρατηγού. Να έχει κάνει το καθήκον της για κάτι στο οποίο ήταν αντίθετη, να έχει ηττηθεί όπως ήταν αναμενόμενο και όπως το είχε προβλέψει, ο τυχοδιωκτισμός του λαού να δαγκώνει την ουρά του, και να είναι αυτή που θα εισπράξει όλο το ανάθεμα. Πολύ ελληνικό αλλά πολύ πιο cool…

Κυρά May: αν και φουλ καθεστωτική, έχεις αρχίσει να γίνεσαι συμπαθητική στην inner punk καρδιά μας! Να είσαι σίγουρη ότι η ασταμάτητη μηχανή θα σε μνημονεύει, ακόμα κι αν ο λαός σου σε διαγράψει απ’ τα κατάστιχά του!

Η συμμορία είναι τεράστια

Σάββατο 16 Μάρτη. Είναι τόσοι (και τέτοιοι…) που “καταδίκασαν” την σφαγή στο Christchurch ώστε κάποιος που θα έφτανε χτες στον πλανήτη γη απ’ τον Δ του Κενταύρου θα νόμιζε ότι τον αντιμουσουλμανικό ρατσισμό τον εφηύρε ένα φασιστοκάθαρμα στη νέα ζηλανδία.

Όχι. Αυτό το κάθαρμα, 28 χρονών, έζησε τα τελευταία 17 χρόνια της ζωής του, απ’ το 2001 και μετά, ακούγοντας από εκατό και χίλιες μεριές, το πόσο επικίνδυνοι είναι οι μουσουλμάνοι… Για πολιτιστικούς / θρησκευτικούς λόγους. Αυτό το κάθαρμα είναι απλά η στατιστικά αναμενόμενη απόδειξη ότι η ιδεολογική / δημαγωγική δουλειά τόσων χρόνων μπορεί να παράξει «αυθόρμητα» αποτελέσματα. Αυτό το κάθαρμα είναι απλά ένας που έκαψε κάθε φρένο κάτω απ’ την γενική και συστηματική ώθηση.

Είναι ο φυσικός αυτουργός μιας σφαγής. Οι ηθικοί αυτουργοί είναι πολλοί.

Και «καταδικάζουν»… Τις ευθύνες τους μόνο εμείς μπορούμε να τις αποδώσουμε. Θα είναι δύσκολο, θα είναι τραχύ. Όμως δεν πρόκειται να γίνει αλλιώς.

(φωτογραφία: Καμμία ανησυχία. Δεν είναι στην “άκρη”, σε κάποια νέα ζηλανδία. Είναι στην “πηγή”. Στη λωρίδα της Γάζας. Διαρκώς, εδώ και πάνω από ένα χρόνο. Εδώ και 70 χρόνια.

Γιατί να μην παραδειγματιστούν οι πρόθυμοι; Και γιατί να μην προσπαθούν να κρύψουν οι εδώ και χρόνια φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί της εξόντωσης, απ’ την βοσνία ως το αφγανιστάν, απ’ το ιράκ ως την παλαιστίνη και την αίγυπτο, ότι οι μουσουλμάνοι εδώ και χρόνια υφίστανται ένα Διαρκές Ολοκαύτωμα;)

Αρνητική στάση

Σάββατο 16 Μάρτη. Το εντοπίσαμε ταυτόχρονα πριν περίπου ενάμισυ μήνα σε Αθήνα και united states: όποιος αντίθεται στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό είναι… «αντισημίτης»!!! Ο «συλλογισμός» (η εξέλιξη της προβοκατόρικης αντιστροφής για την οποία έχουμε ξαναμιλήσει…) πάει ως εξής: η Ουάσιγκτον (ειδικά υπό το ψόφιο κουνάβι…) είναι ο Σύμμαχος (με κεφαλαίο το σίγμα) του Τελ Αβίβ. Συνεπώς, όποιος είναι αντίπαλος του ψοφιοκουναβιστάν είναι αντίπαλος και του ισραηλινού κράτους, οπότε (πάμε στα «βασικά» της ιδεολογικής προβοκάτσιας…) είναι «αντισημίτης», δηλαδή «ναζί»… (Άμα είσαι καμμένος, το τρως για λογικό…)

Θαυμάσαμε την σύμπτωση και την ταυτοχρονία μεταξύ Αθήνας και ηπα! «Τα μεγάλα πνεύματα…» Ένας τρόπος για να κυκλοφορούν σε χρόνο dt τέτοιες λαμπρές ιδέες είναι μέσω ίντερνετ… Ένας άλλος τρόπος είναι μέσω αρχηγείου…

Να, όμως, που ο συγκεκριμένος «συλλογισμός» βγαίνει απ’ τα υπόγεια του κυβερνοχώρου – στις ηπα σίγουρα. Η έρευνα ενός think tank με έδρα την Ουάσιγκτον (ονόματι “american society for the prevention of cruelty to democracy – ASPCD) κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οποιοσδήποτε είναι αντίθετος στην μιλιταριστική δράση των δυτικών κρατών είναι αντισημίτης (και ρωσόφιλος). Ένας απ’ τους ερευνητές του think tank το διατύπωσε ως εξής:

… Είναι ενδιαφέρον ότι βρήκαμε αμοιβαίες σχέσεις μεταξύ των ατόμων που πιστεύουν ότι οι φτωχοί πρέπει να αντιμετωπίζονται με ευγένεια, και εκείνων που πιστεύουν ότι οι Παλαιστίνιοι είναι ανθρώπινα πλάσματα…

Έτσι ακριβώς!!! Μ’ αυτές τις λέξεις (και μ’ αυτό το νόημα). Αυτοί που θεωρούν τους Παλαιστίνιους ανθρώπους = «αντισημίτες»· αυτοί που είναι αντίπαλοι της εξόντωσης των πληβείων του πλανήτη = αντι-ιμπεριαλιστές· οπότε αποκαλύπτεται επιτέλους η συνωμοσία!

Όλα αυτά θα ήταν γελοία – αν δεν ήταν οπλισμένα ως τα δόντια. Η ιστορία (η ιστορία της τάξης μας) αποδεικνύει ότι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστούν είναι συλλογικά. Στο πεζοδρόμιο.

(φωτογραφία: Μία απ’ τις γνωστές fake προσωπικότητες των υπηρεσιών στο σόσιαλ μήντιο. Που δεν διαβάζει δεύτερη φορά αυτά που γράφει, μπας και διορθώσει τα λάθη – βιάζεται γιατί έχει να ταΐσει κι άλλους λογαριασμούς… Χολοσκάει για τους βενεζουελάνους, στο πλευρό του Guaido φυσικά. Αν δεν έχουν για τέτοια ζητήματα άποψη τα troll των υπηρεσιών ποιος θα έχει; Γι’ αυτά πληρώνονται…)

Ωωωω ο εθνικός σωλήνας!

Σάββατο 16 Μάρτη. Το πιο πάνω δημοσίευμα (της καθεστωτικής “καθημερινής”) πριν 2 μέρες ήταν πανηγυρικό:

Την Τετάρτη 20 Μαρτίου, στο Τελ Αβίβ αντί της Κνωσσού, προκειμένου να παραστεί και ο Αμερικανός υπουργός εξωτερικών Μάικ Πομπέο που θα βρίσκεται καθ’ οδόν για επίσκεψη στα Αραβικά Εμιράτα, θα πραγματοποιηθεί η τριμερής συνάντηση κορυφής Ελλάδας, Ισραήλ και Κύπρου για την υπογραφή της διακρατικής συμφωνίας που αφορά τον αγωγό EastMed.

Η συμμετοχή του Αμερικανού υπουργού εξωτερικών στη συνάντηση αποτελεί μια ξεκάθαρη στήριξη των ΗΠΑ στον αγωγό EastMed και παράλληλα ένα ισχυρό μήνυμα προς Ρωσία και Τουρκία, στήριξης του άξονα συνεργασίας των τριών χωρών και της Αιγύπτου για την ασφάλεια της περιοχής της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, μετά και την εδραίωση των συμφερόντων τους στην περιοχή, που σηματοδότησαν οι νέες ανακαλύψεις της ExxonMobil στην ΑΟΖ της Κύπρου…

Μήπως κάνουμε λάθος που επιμένουμε ότι αυτή η ιστορία με τον eastmed είναι ένα παραμύθι που κουκουλώνει το πραγματικό περιεχόμενο της συμμαχίας Ουάσιγκτον – Αθήνας – Τελ Αβίβ (μ’ όλες τις απογοητεύσεις για τις ελληνικές φιλοδοξίες…); Όχι!

Κατ’ αρχήν η «τριμερής κορυφής» επρόκειτο να γίνει στην Κρήτη, όπου αναμενόταν και ο αμερικάνος υπ.εξ. (μετά από ενέργειες του Τελ Αβίβ..) για να «ευλογήσει» όχι ειδικά τον σωλήνα, αλλά την συμμαχία. Όμως ο «πομπηίας» δεν ενδιαφέρεται, τέτοιους καιρούς, για «συμβολικές κινήσεις»: ενδιαφέρεται για συζητήσεις με το ισραηλινό φασιστικό καθεστώς, για τις οποίες η ανακοίνωση του αμερικανικού υπ.εξ. ξεκαθαρίζει ότι:

… Ο υπουργός θα συναντηθεί με ισραηλινούς αξιωματούχους για την συζήτηση κρίσιμων περιφερειακών ζητημάτων, συμπεριλαμβανόμενης της καταπολέμησης της κακοήθους επιρροής του ιρανικού καθεστώτος και της εοιβεβαίωσης της αμετάβλητης δέσμευσης των ηνωμένων πολιτειών για την ασφάλεια του ισραήλ. Ο υπουργός θα συζητήσει επίσης την αφοσίωση της κυβέρνησης στην παρακολούθηση και την καταπολέμηση του αντισημιτισμού…

Ο πομπηίας δεν κάνει, λοιπόν, αυτό το ταξίδι για σαχλαμάρες. Το κάνει για πόλεμο: είναι συνέχεια της (λίγο πολύ αποτυχημένης) προσπάθειας που έγινε στη Βαρσοβία, για την δημιουργία μιας ευρω-αραβικής συμμαχίας κατά του ιράν (και υπέρ της διάλυσης της ε.ε…). Επιπλέον, αυτό το «παρακολούθηση και καταπολέμηση του αντισημιτισμού» σημαίνει απλά το κυνήγι σε βάρος όλων όσων συμπαραστέκονται στους Παλαιστίνιους. Στις ηπα – και όπου αλλού είναι δυνατόν.

Ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος (εξοχότατος πρωθυπουργός) δεν θα πάει στο Τελ Αβίβ για να υπογραφτεί η «διακρατική συμφωνία» – που είναι παντελώς αδιάφορη αφού δεν υπάρχει ούτε γκάζι, ούτε κατασκευαστής για τον eastmed!! Αυτό το παραμύθι είναι το προκάλυμμα. Θα πάει για να συζητήσει τις αμερικανικές απαιτήσεις (και τις ελληνικές προσφορές) σε σχέση με τις μεθοδεύσεις του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ για την μέση Ανατολή. Για το ιράν, και όχι μόνο.

Επιπλέον, η συνάντηση ΔΕΝ θα γίνει στο Τελ Αβίβ (όπως έλεγε, είτε από άγνοια είτε από δόλο το πιο πάνω δημοσίευμα). Θα γίνει στην Ιερουσαλήμ / al Quds. Κατ’ αυτόν τον τρόπο τόσο το ελληνικό όσο και το νοτιοκυπριακό κράτος θα αναγνωρίσουν de facto (σε «επίπεδο κορυφής») το ότι είναι «η πρωτεύουσα του ισραήλ»…

Σε ότι αφορά, τώρα, την συμμετοχή του «πομπηία» σε οποιαδήποτε κουβέντα περί «ζητημάτων ενέργειας στην ανατολική Μεσόγειο», αυτό είναι μεν ζωτικό ζήτημα για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, αλλά το τελευταίο πράγμα που θα κουβεντιαζόταν σοβαρά είναι ένας αγωγός του είδους eastmed. Η Ουάσιγκτον και το τελ Αβίβ έχουν άλλες ιδέες, πολύ πιο πρακτικές και εφαρμόσιμες – και πάντα κατά της ρωσίας.

Και κατά της τουρκίας; Το έχουμε πει αρκετές φορές, θα το ξαναπούμε: η Ουάσιγκτον θα ήθελε πολύ να αποφύγει μια ανοικτή ρήξη διαρκείας με την Άγκυρα. Δεν είναι, απλά, ένα τεχνικό ζήτημα του πως θα μεταφέρονται (όταν και αν) τα περισσεύματα του γκαζιού στην ευρώπη… Είναι ένα πολύ σοβαρότερο ζήτημα κυριαρχίας στην ανατολική Μεσόγειο. Αν η Άγκυρα σταθεροποιηθεί σαν σύμμαχος της Μόσχας και του Πεκίνου, όλη αυτή η θαλάσσια περιοχή θα γίνει στον ένα ή στον άλλο βαθμό «πρώτη γραμμή». Κι αυτό θα κάνουν ό,τι μπορούν για να το αποφύγουν τόσο η Ουάσιγκτον όσο και το Τελ Αβίβ…

Ωωωω το εθνικό πρόβλημα!

Σάββατο 16 Μάρτη. Όμως, όσο κι αν δεν λέγεται ανοικτά στα μέρη μας (και πως θα μπορούσε;) αυτό το “να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αποφύγουμε” αφορά όχι μόνο το Τελ Αβίβ και την Ουάσιγκτον αλλά και (από ορισμένες πλευρές κυρίως) την Αθήνα και την Λευκωσία.

Ο “κόκκινος Κατρού”, σαν υπ.εξ., άκουσε την γνώμη του Τσαβούσογλου· και ο εξοχότατος πρωθυπουργός, σαν π.ε.τ., άκουσε την γνώμη του γ.γ. του ακελ. Αυτά χτες. Το οποίο ακελ, καθεστωτικό στη νότια κύπρο όσο δεν γίνεται, βγάζοντας διακριτικά την ουρά του απ’ έξω, έχει την εξής άποψη (διατυπωμένη χτες απ’ τον βουλευτή του Γιώργο Γεωργίου):

Το ναυάγιο στο Κραν Μοντανά έφερε ένα επικίνδυνο και παρατεταμένο αδιέξοδο στο Κυπριακό… Το Κυπριακό ή θα λυθεί ή θα βουλιάξουμε!. Όσοι φλερτάρουν με όποια άλλη στρατηγική λύσης, χαλαρής ή αποκεντρωμένης ομοσπονδίας, ή ακόμα και συγκαλυμμένη διχοτόμηση, οφείλουν να μιλήσουν καθαρά στον λαό για τις προθέσεις τους. Διαφορετικά δίκαια και δικαιολογημένα, ο λαός θα τους θεωρήσει ως εργολάβους λύσης δύο κρατών.

Δραματικοί τόνοι – με ένα άρωμα γκαζιού, και “ασφάλειας στην ανατολική Μεσόγειο”! Όταν, όμως, κοτζάμ ψόφιο κουνάβι απειλεί (και θα το κάνει) με “κυρώσεις” για τον nord stream 2, το τελευταίο που θα ήθελε η Λευκωσία (ή, έστω, το «πατριωτικό» ακελ…) είναι να βρεθεί στην πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης ανάμεσα στην ευρασία (που θα συμπεριλαμβάνει την Άγκυρα) και στα πλεούμενα της Ουάσιγκτον, παρέα με ελληνικές και ισραηλινές φελούκες. Συνεπώς κάπως πρέπει «να λυθεί» (το «πρόβλημα»…)

Γι’ αυτά ή γύρω απ’ αυτά είναι που θα ακούσει ο Αναστασιάδης (και ο π.ε.τ.) τις «ιδέες του πομπηία» – πίσω απ’ την κουρτίνα του σωλήνα…

Fort Trump

Σάββατο 16 Μάρτη. Η Βαρσοβία βρίσκεται σε προχωρημένες συζητήσεις με την Ουάσιγκτον – για την δημιουργία μόνιμης αμερικανικής στρατιωτικής βάσης στο έδαφός της. Ο ακροδεξιός πρόεδρος Duda έχει βρει ήδη το όνομά της («fort Trump”), και είναι διατεθειμένος να δώσει έως 2 δισεκατομμύρια δολάρια για τα έξοδά της. Το ψοφιοκουναβιστάν δηλώνει εντυπωσιασμένο έως συγκινημένο απ’ αυτήν την γενναιόδωρη προσφορά (δεν είναι μόνο οι φαιορόζ χουβαρντάδες!). Η συζήτηση γίνεται για μια βάση που θα χωράει μια μεραρχία με όλα τα καλούδια της· περίπου τόσους όσους είναι τακτικά στο πολωνικό έδαφος, για «ασκήσεις».

Δεν θα χαρεί η Μόσχα – όμως (λογικά) τέτοιες κινήσεις τις έχει προεξοφλήσει. Ωστόσο, είμαστε ήδη στην εποχή της «ανταπόδοσης»…

Παρακράτος;

Παρασκευή 15 Μάρτη. Δεν είναι συνηθισμένο στα μέρη μας ένας εκλεγμένος ανώτατος άρχοντας, κυβερνήτης για πάνω από 4 χρόνια και «ηγέτης παγκόσμιας εμβέλειας», να δηλώνει ότι υπάρχει παρακράτος στην επικράτειά του. Κι ακόμα πιο ασυνήθιστο είναι να το δηλώνει σταυρώνοντας ικανοποιημένος τα χέρια… Δεν είναι, άραγε, καθήκον τέτοιων «δημοκρατικών αρχόντων» να πολεμούν με αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα τους παρακρατικούς αντί να τους διαφημίζουν; Τι συμβαίνει εξοχότατε π.ε.τ.; Ήταν μια απ’ τις συνηθισμένες σας εκρήξεις βερμπαλισμού; Υπάρχει «παρακράτος στο λιμάνι»; Ναι ή όχι;

Ο εξοχότατος π.ε.τ. ξέρει βέβαια· αλλά ως εκεί που επιτρέπεται τόσο στον ίδιο όσο και στον κύκλο του. Χάρη σ’ αυτούς που καταγγέλει τώρα δεν εκλέχτηκε η κυρία Δούρου περιφερειάρχης Αττικής τον Μάη του 2014; Ασφαλώς ναι: εκείνη η (κατά την ακόμα τότε υποψήφια της Κουμουνδούρου) «τυχαία» συνάντησή της με τον εφοπλιστή που έκτοτε και για 3 τουλάχιστον χρόνια ήταν ο asset 1 του φαιορόζ γκουβέρνου, σε ταβέρνα στον Πειραιά, το βράδυ της προεκλογικής συγκέντρωσης του κόμματος της στον Πειραιά (στις 11 Μάη 2014…), που εκτός από «τυχαία» ήταν και πολύωρη, με το μαγαζί ρεζερβέ, μας έχει μείνει αξέχαστη: ο ορισμός του “φιλάω χεράκι”…

Ούτε ξεχνάμε ότι ο asset 1, πριν εκείνες τις δημοτικές εκλογές, αφού θεωρούσε σίγουρο νικητή τον υποψηφιό του (Μώραλη) είχε δηλώσει (στις 9 Μάη): …Ανάμεσα σε Μιχαλολιάκο [υποψήφιο της ν.δ.] και Δρίτσα [υποψήφιο του συ.ριζ.α.] προτιμώ τον Δρίτσα. Μιλάμε για διαφορά σε επίπεδο ανθρώπου… Δεν ξεχνάμε, τέλος, ότι ο συριζαίος υποψήφιος τα είχε πάρει για το deal μεταξύ του κόμματός του και του asset 1, που προέβλεπε αυτό: Μώραλης δήμαρχος Πειραιά, Δούρου περιφερειάρχης… (Με την επιβαλλόμενη μετακίνηση ψήφων στον β γύρο…) Επειδή αυτό σήμαινε, απλά, ότι δεν είχε καμία πιθανότητα να μπει στον β γύρο…

Είναι, λοιπόν, βέβαιο πως ως τις αρχές Σεπτέμβρη του 2016, όταν έγινε εκείνος ο θρυλικός «πλειοδοτικός διαγωνισμός για τις 4 τηλεοπτικές άδειες», είτε δεν υπήρχε «παρακράτος στο λιμάνι», είτε οι φαιορόζ συνεργάζονταν αρμονικά μαζί του. Είναι απόλυτα βέβαιο ότι μόνο αυτά τα δύο ενδεχόμενα υπήρχαν: στις 19 Μάη (μια ημέρα πριν την επίσημη προκήρυξη του διαγωνισμού για τις 4 τηλεοπτικές άδειες…) οι κύριοι Μαρινάκης και Μώραλης είχαν επισκεφτεί στο Μαξίμου τον «αντ’ αυτού» κύριο Παππά, για «υποθέσεις τους»… Στον δε θρυλικό εκείνο διαγωνισμό (όπου αναδείχθηκε υπέρλαμπρος και ο asset 2…), στα τέλη Αυγούστου / αρχές Σεπτέμβρη 2016, ο asset 1 είχε δώσει ένα καλό ποσό…

Επειδή είμαστε “καλοπροαίρετοι” (ξέρετε τώρα…) λέμε ότι αποκλείεται το φαιορόζ γκουβέρνο να συνεργαζόταν με (το) παρακράτος, ακόμα κι αν αυτό είχε εκτόπισμα όχι μόνο οικονομικό αλλά και οπαδικό – δηλαδή λεφτά και ψήφους… (Ποτέ δεν γίνονται τέτοια πράγματα, ακόμα κι όταν ο asset 2 παραληρούσε υπέρ του π.ε.τ….) Συνεπώς απομένει η άλλη εκδοχή: ως το φθινόπωρο του 2016 δεν υπήρχε “παρακράτος στο λιμάνι”…

Είναι βέβαιο ότι ο asset 1 «τάσπασε» με το φαιορόζ γκουβέρνο κάπου προς τα τέλη του 2016 ή στις αρχές του 2017· και πιθανολογούμε ότι αν όχι ο μοναδικός σίγουρα ένας απ’ τους λόγους ήταν το φιάσκο με τον διαγωνισμό και το γεγονός ότι το γκουβέρνο δεν γύριζε πίσω τις προκαταβολές που είχε ήδη πάρει… Αν, λοιπόν, δημιουργήθηκε «παρακράτος στο λιμάνι» (όπως λέει ο εξότατος π.ε.τ.) αυτό θα πρέπει να δημιουργήθηκε αργότερα… Απ’το 2017 και μετά… Επί των ημέρων του δηλαδή. Ε;

Και τι έκανε αυτός σαν «ηγέτης παγκοσμίου εμβέλειας»;

Παρακοινωνία

Παρασκευή 15 Μάρτη. Ένα απ’ τα μεγάλα κατορθώματα του ντόπιου μικροαστισμού, στον τρόπο που έχει συγκροτήσει την μεταμοντέρνα φάση της δημόσιας σφαίρας (είτε «φυσικής» είτε ψηφιακής) είναι ότι ο καθένας, πατρίκιος ή πληβείος, μπορεί να λέει ότι μαλακία θέλει· και να περνάει ντούκου, μέσα στη θύελλα των υπόλοιπων παρόμοιων. Είναι μια γενική λουμπενοποίηση της οποίας το μόνο μέτρο «αξίας» είναι ο θόρυβος που προκαλεί το ένα ή το άλλο.

Κάνοντας αντιπολίτευση – στην – αντιπολίτευση ο π.ε.τ. φανέρωσε στιγμιαία την πραγματικότητα του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου: είναι παρακρατική με την έννοια των «ανεπίσημων» αλλά ισχυρών δομών εξουσίας και εκμετάλλευσης. Οι αποδείξεις είναι πάμπολλες. Μία, ενδεικτική, σε σχέση με την «καταγγελία» του π.ε.τ.: το όνομα του σημερινού δημάρχου του Πειραιά, με τον οποίο μια χαρά συναγελαζόταν το φαιορόζ γκουβέρνο, ήταν πάνω πάνω στη λίστα των ανακατεμένων στο συστηματικό στήσιμο ποδοσφαιρικών ματς. Ήταν, βλέπετε, αντιπρόεδρος της παε ολυμπιακός απ’ το 2011 (μεγαλο-υπάλληλος του asset 1 δηλαδή…), και απ’ το 2012 ως το 2014 πρόεδρος της super league. Η εμπλοκή του τεκμηριωνόταν, μεταξύ άλλων, σ’ εκείνα τα περίφημα τηλεφωνήματα του asset 1 με «πακιστανικές κάρτες»… Όμορφα κι ωραία, ώσπου να φτάσει η υπόθεση στον ανακριτή, ο φάκελος με το όνομά του κάπου παράπεσε… Και ξεχάστηκε τόσο γρήγορα ώστε οι «αυτοδιοικητικές» τράμπες που έκανε η Κουμουνδούρου το 2014 να είναι εντελώς “law free”.

Η συστηματική αμνησία είναι χαρακτηριστικό είτε των απατεώνων είτε των ηλίθιων. Όταν είναι μαζική, όταν δηλαδή αποτελεί μείζον κοινωνικό χαρακτηριστικό, κι όταν αναπληρώνεται με τις επιλεκτικές, άρα άκριτες “αναμνήσεις” και “καταγγελίες”, έχουμε σε αδρές γραμμές το διανοητικό στερέωμα μέσα στο οποίο μπορούν να συμβαίνουν και τα δύο: και το παρακράτος να είναι παντού (αν και όχι υποχρεωτικά σαν μια ενιαία πυραμίδα)· και ταυτόχρονα, όποιος βολεύεται, να το καταγγέλει – έτσι, για να περάσει η ώρα…

Πρέπει νάσαι πολύ λέρα για να κυβερνάς γαλέρα έλεγε ένα παλιό αναρχοαυτόνομο σύνθημα… Κι όταν είσαι τόσο λέρα για να κυβερνάς γαλέρα, κάτι ακόμα είναι σίγουρο: δεν κάνεις κουπί.

Όσο γι’ αυτούς που κάνουν; Αποδεικνύεται ότι γουστάρουν θέαμα.