Year: 2019

Βόρεια ιρλανδία 4…

Τετάρτη 20 Μάρτη. Η (επιφανειακά τουλάχιστον) cool στάση της κοινωνικής βάσης και η μάλλον παραπλανητική ειδησειογραφία υποτιμούν το ζήτημα στους τωρινούς καιρούς. Είναι μια αόρατη απώθηση. Το προτεσταντικό (ακροδεξιό) κόμμα στη βόρεια ιρλανδία δεν δέχτηκε την συμφωνία του 1998. Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα σήμερα, αυτό το κόμμα (DUP), με τους 10 βουλευτές του, είναι το κόμμα – κλειδί για την κυβέρνηση των συντηρητικών της δόλιας κυρά May. Χωρίς αυτούς η κυβέρνησή της πέφτει, καθόλου ηρωϊκά… Και δείχνει διάθεση το DUP να πάρει την ρεβάνς απ’ την «συμφωνία της μεγάλης Παρασκευής»: απορρίπτει την συμφωνία της κυρά May με την ε.ε. ακριβώς επειδή δεν ξαναφτιάχνει σύνορα μεταξύ ιρλανδίας και βόρειας ιρλανδίας. Πάντα οι προτεστάντες απόγονοι των άγγλων αποίκων ήταν πολωτικοί στη βόρεια ιρλανδία· και τώρα θεωρούν ότι έχουν βρει την ευκαιρία να σύρουν το κάρο του brexit τραβώντας ξανά το Μπέλφαστ μακριά απ’ το Δουβλίνο…

Όμως και το ιρλανδικό κράτος είναι στην ε.ε.! Καμμία κυβέρνηση στο Δουβλίνο δεν πρόκειται να κάνει ούτε μισό βήμα απ’ την τωρινή κατάσταση στις σχέσεις ιρλανδίας – βόρειας ιρλανδίας. Εννοείται πως οι καθολικοί ιρλανδοί είτε στο βορρά είτε στο νότο δεν έχουν καμία όρεξη για νέο αντάρτικο. Μια χαρά ζουν τα τελευταία 20 χρόνια. Αλλά όσο το brexit είναι «η μόνη απόφαση στην πόλη» είναι πρακτικά αδύνατο να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι.

Ούτε η δόλια κυρά May (φανατική bremainer, μην το ξεχνάμε) θα ήθελε να βάλει φωτιά στα τόπια! Όμως μόλις 9 ημέρες πριν το (με τα τωρινά δεδομένα) «σφύριγμα της λήξης» για την «έξοδο», χωρίς «γη της επαγγελίας» να ανοίγεται κάπου στον ορίζοντα, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να παρακαλέσει (κυριολεκτικά…) για μια μικρή παράταση – με άγνωστο περιεχόμενο και σκοπό.

Όλα είναι δύσκολα πια. Με ή χωρίς την παράταση. Τσάι και προσευχή προτείνει η αγγλικανική εκκλησία…. Ίσως και τσίγκινα σωβρακάκια…

Τόσους αιώνες μετά την «κατάκτηση της ιρλανδίας», 80 και κάτι χρόνια μετά την δημιουργία ιρλανδικού κράτους στο διαμελισμένο νησί και 20 χρόνια μετά την επίτευξη μιας συμβιβαστικής ειρηνικής διευθέτησης για το «βορειο-ιρλανδικό πρόβλημα», πλησιάζοντας στην κορύφωση των ενδοκαπιταλιστικών αναμετρήσεων για μια ακόμα φορά, στον 21ο αιώνα πια, το γεγονός ότι ο αγγλικός ιμπεριαλισμός κράτησε για λογαριασμό του αυτό το κομμάτι γης που λέγεται «βόρεια ιρλανδία» γονατίζει («πολιτικά» σίγουρα…) τις ελπίδες των αφεντικών του για ανασύσταση της global britain…

Δεν υπάρχει θεός, και διάφοροι νομίζουν ότι ξεπέρδεψαν, φροντίζοντας χωρίς ενοχές για την επι γης κόλαση. Υπάρχει, όμως, η Ιστορία – που δεν τέλειωσε!… (Κι αυτό θα έπρεπε να το έχουν καταλάβει τα διάφορα μαθητούδια της αγγλικής αυτοκρατορίας εδώ κι εκεί…) Δεν υπάρχει κανένας “νόμος της ιστορίας” που να απαγορεύει τα πισωγυρίσματα. Δεν υπάρχει κανένας νόμος της ιστορίας που να λέει πως όταν ξύνεις τις πληγές δεν θα ξαναματώσουν.

Δεν υπάρχει κανένας νόμος της ιστορίας που να αποφαίνεται “αυτοί νίκησαν για πάντα”…

Αδειάζοντας υπνοδωμάτια με βομβαρδιστικά

Τρίτη 19 Μάρτη. Μεθαύριο ο εξοχότατος π.ε.τ. θα βρίσκεται στην Ιερουσαλήμ / al Quds «για δουλειές». Μεθαύριο θα σφίγγει χέρια και θα φωτογραφίζεται χαμογελαστός και πανευτυχής – δεν είναι, δα, και μικρό πράγμα να έχεις φίλους επαγγελματίες μαζικούς δολοφόνους σαν τον Netanyahou ή τον Pompeo. Μεθαύριο, ο εξοχότατος π.ε.τ. θα παίξει (με χαρά υποθέτουμε) τον ρολάκο του στην προεκλογική εκστρατεία στο φασιστικό ισραηλινό καθεστώς: σαν ζώο πολιτικό που υποστηρίζει πως είναι, σίγουρα δεν του διαφεύγει αυτή η διάσταση του ραντεβού και των «συμφωνιών» που θα υπογράψει. Μεθαύριο ο εξοχότατος π.ε.τ. θα χαριεντίζεται με τον πιο πατενταρισμένο ρατσιστή – κι όχι μόνο της ευρύτερης περιοχής. Όπως έχει κάνει τόσες φορές ως τώρα… Έτσι ώστε η συνενοχή και του ίδιου και των οπαδών του (και των σιωπηλών διακομματικών, εσω- και εξω-κοινοβουλευτικών συνοδοιπόρων του) να έχει προχωρήσει πολύ πιο μακριά απ’ την υπόθαλψη εγκληματία.

Πόσοι «Μοράλες» (οι ιθαγενείς της νότιας αμερικής που επέζησαν απ’ την εποικιστική αποικιοκρατία των λευκών ευρωπαίων) χρειάζονται για να ξεπλυθεί ένας υποστηρικτής της εποικιστικής αποικιοκρατίας στην Παλαιστίνη;

Δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι για είναι κανείς ένα απ’ τα καθάρματα της εξουσίας. Χαμογελαστός ή πιο συγκρατημένος, ο εξοχότατος π.ε.τ. πρωθυπουργός ανήκει αμετάκλητα στην εικονογραφία του εγκλήματος: της κατοχής και της δολοφονίας της Παλαιστίνης. (Μαζί του ανήκουν στην ίδια εικονογραφία όλα τα αφεντικά και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι στο ελλαδιστάν…)

Απ’ την άλλη μεριά ο αρχικαραβανάς Benny Gantz, αντίπαλος του Netanyahou, είναι – λένε – η «κεντρώα επιλογή», στις εκλογές της 9ης Απρίλη. Ο Netanyahou θεωρείται η «ακροδεξιά». Αν ο εξοχότατος π.ε.τ. καθυστερήσει την δική του εκλογική μάχη δεν αποκλείεται, στην επόμενη «τριμερή», να σφίξει το χέρι και του Gantz. Να τον κοιτάξει με το ίδιο “η ελπίδα έρχεται” βλέμμα όπως τόσες φορές τον Netanyahou.

Για να θυμόμαστε πόσο κάθαρμα μπορεί να είναι ένα ντόπιο πρωθυπουργικό τοτέμ (ανεξάρτητα «ιδεολογίας» και παραμυθιών – όλοι την ίδια εθνική γραμμή υπηρετούν, γι’ αυτό προσλαμβάνονται…) ας θυμήσουμε το πόσο «κεντρώος» είναι αυτός ο Gantz.

(φωτογραφία πάνω: Στην πολιτική καριέρα του π.ε.τ. σαν εξουσία ίσως οι περισσότερες φωτογραφίες του είναι με τον Netanyahou – μετά, φυσικά, από εκείνες με τον ψεκασμένο. Δυστυχώς, αυτό το φωτογραφικό υλικό “εξωτερικής πολιτικής” δεν είναι πιασάρικο, “επικοινωνίσιμο” με τον λαό. Οπότε ο ματαιόδοξος παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος κάνει κι άλλες φωτογραφήσεις…

Όμως γι’ αυτές μια άλλη φορά.)

Όχι αστεία!

Τρίτη 19 Μάρτη. Εκτός απ’ την ασταμάτητη μηχανή χιούμορ φαίνεται ότι δεν έχει ούτε ο John Bercow (πάνω φωτογραφία…) – που συμβαίνει να είναι άγγλος και πρόεδρος του house of commons… Δεν έφαγε την «τρίπλα» της δόλιας κυρά May, και της έβγαλε όχι κίτρινη αλλά κόκκινη κάρτα: Δεν μπορείς κυρία πρωθυπουργέ να βάλεις ξανά σε ψηφοφορία το ίδιο σχέδιο που απορρίφθηκε τις προάλλες! Μόνο αν έχουν γίνει αξιόλογες αλλαγές.. Έχουν γίνει; Όχι. Οπότε τρίτη ψηφοφορία γιοκ!!!

Ο (κατά την γνώμη μας) γελοίος εκβιασμός της κυρά May κόπηκε εν τη γεννέσει του. Τώρα, το μόνο που της απομένει, είναι να πάει στις Βρυξέλες και να πείσει τους «εταίρους» για μια μικρή παράταση, δύο μηνών χοντρικά. Και μέσα σ’ αυτό το δίμηνο; Νέο δημοψήφισμα; Εκλογές; Κηδεία; Θα φανεί. Ωστόσο ακόμα κι αυτή η μικρή παράταση δεν είναι σίγουρη. Οι χαιρέκακοι στην ήπειρο (: ευρώπη) μιλάνε για «βρετανικό τσίρκο» που, απλά, θα συνεχίσει τα ίδια νούμερα και τους επόμενους μήνες. Οποία αγένεια προς την αυτού εξοχότητα την βασίλισσα!!!Οποία αγένεια προς τον γέροντα βρετανικό λέοντα!

Υπάρχει, πάντως, ακόμα ελπίδα. Κι αυτή βρίσκεται στην ιστορική συνέχεια του αγγλικού φλέγματος. Λένε ότι στη διάρκεια της Μεγάλης Κρίσης στις αρχές της δεκαετίας του ’30, o τότε βασιλιάς George ο 6ος έκανε περιοδείες «ανύψωσης του ηθικού» στις παρηκμασμένες βιομηχανικές πόλεις, με τις στρατιές των ανέργων και τα συσσίτια, συστήνοντας υπομονή και προσευχή.

Τώρα, οι αρχιτράγοι του York και του Canterbury, συνεπείς στην αποστολή «ψυχραιμία παιδιά», συστήνουν προσευχή και τσάι…

Πάλι καλά. Θα μπορούσαν να συμβουλέψουν τον λαό να έχουν όλοι δαγκωμένες στις πιστωτικές τους κάρτες – σε μια παραλλαγή του παλιού γνωστού ανέκδοτου…

Είτε 10 μέρες απομένουν για το brexit, είτε 110, δεν θα γίνει δα και η συντέλεια του κόσμου!!!

Προσοχή στις πτώσεις!

Τρίτη 19 Μάρτη. Η Ουάσιγκτον μαζεύει “στρατηγικά βομβαρδιστικά” σε βάση της στην αγγλία. Πήγε 6, θα πάει άλλα 4, σύνολο 10: τα περισσότερα απ’ το 2003, όταν είχε πάει εκεί 20, εν όψει της εισβολής στο ιράκ…

Η Μόσχα, πάλι, μαζεύει δικά της “στρατηγικά βομβαρδιστικά” στην Κριμαία. Επειδή, λέει, η Ουάσιγκτον στήνει πυραύλους στη Ρουμανία.

Δεν πρόκειται για τα ευχάριστα νέα του μήνα! Δεν θα ήταν άσχημο αν αυτά τα ιπτάμενα υπερόπλα σωριάζονταν λίγα λεπτά με την απογείωσή τους, σε τίποτα κοντινά βουνά, χωρίς να είναι φορτωμένα με πυρηνικά!

Κι ας φταίει και το σύστημα autopilot – δεν μας πειράζει…

Κοινωνικές μηχανές…

Τρίτη 19 Μάρτη. Τα video games θα μπορούσαν να βοηθήσουν ηλικιωμένους με άνοια. Όμως πως θα συγκεντρωθεί κάποιος / κάποια με άνοια σ’ ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι;

Μια ερευνητική ομάδα του αμερικανικού πανεπιστημίου Vanderbilt, στο Nashville του Tennessee, έφτιαξε ένα ρομπότ που βοηθάει τέτοιους παίκτες να επαναφέρουν την προσοχή τους στο παιχνίδι…

Θα πρέπει να ρωτήσετε: Και γιατί χρειαζόταν τόση δουλειά για τον σχεδιασμό και την κατασκευή ενός τέτοιου ρομπότ; Δεν θα μπορούσε να κάνει την ίδια δουλειά κάποιος άνθρωπος; Ασφαλώς ναι! Η ομάδα που σχεδίασε το συγκεκριμένο ρομπότ σχολίασε ωστόσο ότι «δεν υπάρχουν αρκετοί νέοι για να φροντίζουν τις μεγαλύτερες σε ηλικία γενιές, οπότε σχεδιάσαμε ένα έξυπνο, κοινωνικό ρομπότ που μπορεί να μιλάει μαζί τους, και να τους βοηθάει σε θέματα σχετικά με την μνήμη και την συνείδησή τους».

Μην βάλετε στοίχημα ότι τα ρομπότ θα αντικαταστήσουν τις «αποκλειστικές»! Ειδικά αν είναι μετανάστριες / μετανάστες που κάνουν αυτή την δουλειά, θα είναι πάντα φτηνότερες / φτηνότεροι από μηχανές τέτοιας συνθετότητας! Ωστόσο, ο σχεδιασμός, η κατασκευή και η διαφήμιση «κοινωνικών μηχανών» απευθύνεται σε ένα πολύ ευρύτερο «αγοραστικό κοινό». Που έχει (ή θα έχει) αρκετά φράγκα και τις κατάλληλες ιδέες (: ρατσιστές…) ώστε να προτιμούν μια «κοινωνική» μηχανή να φροντίζει τα παιδιά, τα σκυλιά ή τον κήπο, παρά έναν ζωντανό άνθρωπο εργάτη / εργάτρια. Ή που απλά θα υιοθετήσουν την βεβαιότητα ότι οι μηχανές εκτός από “έξυπνες” είναι και “κοινωνικές”…

Η αλλαγή των κοινωνικών εννοήσεων και σχέσεων με το μηχανικό καπιταλιστικό “οικοσύστημα” έχει αρχίσει εδώ και σχεδόν μια 20ετία. Και προχωράει ομαλά έως θριαμβευτικά. Αυτή η αλλαγή είναι πολύ πιο σημαντική απ’ την φροντίδα της γεροντικής άνοιας: παράγει μαζικά την “νεανική” τεχνητή άνοια…

Bacao Rhythm & Steel Band

Δευτέρα 18 Μάρτη. Μια γερμανική (δεν το φαντάζεσαι!) funk μπάντα (με επιρροές από Καραϊβική). Απ’ το τελευταίο της lp (the serprent’s mouth), του περασμένου Σεπτέμβρη.

Το γιατί το Crockett Theme μας «μυρίζει δρόμο» το αφήνουμε σ’ εσάς… Άνετα, πάντως, το ακούς κάμποσες φορές συνεχόμενα, όχι μόνο οδηγώντας δυο ρόδες αλλά ακόμα και φτιάχνοντας τον πρωϊνό καφέ – μπας κι ανοίξει το μάτι..

Μέσα στη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου;

Δευτέρα 18 Μάρτη. Θα περίμενε κανείς από μια οργάνωση αντίστασης να έχει όλα τα μέσα να αποκρούει τους (πιο ισχυρούς) καταπιεστές. Όχι μόνο με την μορφή των όπλων, αλλά και κάθε άλλη. Συμπεριλαμβανόμενης της ικανότητας να διαχειρίζεται τις όποιες εσωτερικές αντιθέσεις. Δεν θα περίμενε όμως να διαθέτει “μονάδες αποκατάστασης τάξης” – ματ! Η μπατσαρία ποτέ και πουθενά δεν έλυσε τίποτα. Μόνο να φοβίζει μπορεί – αυτή είναι η δουλειά της: η καταστολή.

Η Χαμάς έχει. Προφανώς τα ματ στη λωρίδα της Γάζα δεν είναι για να αντιμετωπίσουν ούτε τον αποκλεισμό, ούτε τον ισραηλινό στρατό. Δεν είμαστε αφελείς: τα ματ της Χαμάς, όπως και τα ματ της “παλαιστινιακής αρχής” στη Δυτική Όχθη, είναι κάποιοι “δημόσιοι υπάλληλοι” με σχετικά ανεκτούς μισθούς (του κώλου ίσως, αλλά σταθερούς) που παίζουν τάβλι· κι όποτε χρειάζεται, μία στο τόσο, ρίχνουν ξύλο για να δικαιολογήσουν αυτούς τους μισθούς. Μέσα στη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου η Χαμάς, μετά από τόσα χρόνια στην εξουσία (εξουσία; αστεία πράγματα…) δεν έχει εφεύρει τίποτα καλύτερο απ’ αυτά που διδάσκουν όλες οι “δημοκρατίες” του κόσμου: μονάδες αποκατάστασης τάξης. Κι ακόμα χειρότερο: δεν έχει καταφέρει να μην δίνει χαρά (και επιχειρήματα…) στον ισραηλινό φασισμό, την ευκαιρία να το παίζει “καταγγελία της καταστολής”!

Τις τελευταίες ημέρες γίνονται διαδηλώσεις στη Γάζα ενάντια στην ακρίβεια. Ναι, είναι πιθανό ότι η ψευτοεξουσία της Χαμάς δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα για τις τιμές των όποιων βασικών εμπορευμάτων – το λαθρεμπόριο της επιβίωσης έχει τα δικά του “κόστη κινδύνου”, και ο έμπορος, ακόμα κι αν είναι λαθρέμπορος, έχει τον τρόπο του να κουμαντάρει την αγορά… Ναι, είναι πιθανό ότι αυτές οι διαδηλώσεις οργανώνονται απ’ τους συνεργάτες του Τελ Αβίβ στη Ραμάλα, και την συμμορία του Αμπάς, στα “πλαίσια” του κομματικού ανταγωνισμού (ναι, υπάρχει τέτοιος)… Ναι, το χρήμα που μπήκε πρόσφατα στη λωρίδα της Γάζας σαν δωρεά μισθών εκ μέρους της Ντόχα (πολιτική πρόσοδος…) θα γίνει, υποχρεωτικά αντικείμενο διεκδίκησης. Αλλά όχι: δεν κάνεις τις διαδηλώσεις μιας ή δύο χιλιάδων θέμα των διεθνών media! Όχι, δεν φροντίζεις για την σχετικά καλύτερη θέση μερικών δεκάδων μπάτσων επιδεικνύοντας την “αποτελεσματικότητά” τους. Όχι, μερικά καμμένα λάστιχα δεν είναι κίνδυνος…

Δεν θα έπρεπε να περιμένουμε ότι οι αιχμάλωτοι στη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου είναι μια αγγελική κοινωνία! Σε καμμία φυλακή δεν συμβαίνει αυτό, παρά μόνο σαν εξαίρεση – γι’ αυτό το ισραηλινό απαρτχάιντ είναι αδιαπραγμάτευτος εχθρός μας.

Όμως οι δεσμοφύλακες δεν είναι το άλλοθι για τα πάντα μέσα στις φυλακές…

Είμαστε σταθερά, περισσότερο απ’ όσο μπορούμε αλλά λιγότερο απ’ όσο πρέπει, στο πλευρό της παλαιστινιακής αντίστασης.

Όμως ακόμα κι αν επρόκειτο για την αγαπημένη μας ποδοσφαιρική ομάδα μερικές φορές η κόκκινη κάρτα είναι δικαιολογημένη. Και οφείλουμε να το αναγνωρίζουμε.

Ενάντια σε κάθε βρώμικη προσπάθεια συμψηφισμού με τα ισραηλινά εγκλήματα εδώ και δεκαετίες…

Μπλοκ του Καράκας

Δευτέρα 18 Μάρτη. Όσοι, παίρνοντας τοις μετρητοίς τις αμερικανικές απειλές, πρόβλεψαν εδώ και καιρό ένα (πετυχημένο) πραξικόπημα στη Βενεζουέλα, θα πρέπει να κοιτάξουν καλύτερα τα αναλυτικά τους εργαλεία. Μόνο μια βδομάδα πριν συμπληρωθούν 2 μήνες από τότε που η μαριονέτα αυτοανακηρύχτηκε “μεταβατικός πρόεδρος” της βενεζουέλα, κι ενώ η αναγνώρισή του από κάθε πρόθυμο κοντεύει να ξεχαστεί, η ανατροπή του Μαδούρο και τους καθεστώτος του στοιχειώνει τους σχεδιαστές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (κάτι Bolton, κάτι Abrams, κάτι Pompeo – επί τη ευκαιρία, εξοχότατε π.ε.τ. μην ξεχάσεις τα χαιρετίσματα μεθαύριο, ε; Κι όχι εξυπνάδες για «ολιγαρκή αφθονία» όταν έρθει η κουβέντα για τα κοινά ελληνο-αμερικανο-ισραηλινά συμφέροντα, ε; Μην σε πιάσουν κώτσο!!!) – αφού δεν τους βγαίνει. Ούτε με black out…

Όπως συμβαίνει με κάθε αποτυχία τέτοιου βεληνεκούς, πολύ περισσότερο με διαδοχικές αποτυχίες, εκ των υστέρων μαθαίνονται εκείνα που πριν έπρεπε να μείνουν κρυφά. Η 23η Φλεβάρη, και το σχέδιο «μπροστά η ανθρωπιστική βοήθεια και πίσω οι μισθοφόροι» (ή, ίσως, με ανάποδη σειρά) ήταν στ’ αλήθεια ένα μεγάλο κόλπο, κάτι σαν «ύστατη προσπάθεια»: εκείνη την ημέρα η μαριονέτα «μεταβατικός πρόεδρος» συμπλήρωνε τον ένα μήνα που το σύνταγμα έδινε περιθώριο (όχι σ’ αυτόν, σ’ έναν κανονικό μεταβατικό πρόεδρο!) να προκηρύξει εκλογές. Απ’ την επόμενη, άνευ προκήρυξης εκλογών, ούτε μεταβατικός ούτε πρόεδρος… (Τα γράψαμε).

Και ξαφνικά μαθαίνουμε την αμερικανική ερμηνεία του συντάγματος της βενεζουέλα. Όχι λένε οι ύαινες στην Ουάσιγκτον, αυτός ο μήνας δεν μετράει, γιατί υπήρχε πρόεδρος: ο Μαδούρο. Ο μήνας θα αρχίσει να μετράει όταν ανατραπεί ο Μαδούρο – όταν ξεμείνει, δηλαδή, το Καράκας από πρόεδρο (!!!). Ναι, αλλά τότε σαν τι «μεταβατικός» αναγνωρίστηκε ο μαριονέτας; Φτηνά παπατσιλίκια (“εδώ ο μεταβατικός, εκεί ο μεταβατικός, πού είναι ο μεταβατικός;”) που θα προκαλούσαν χοντρό καυγά ακόμα και γωνία Αθηνάς και Ομόνοια στα late ‘70s!…

Οι λατινοαμερικάνοι σύμμαχοι της Ουάσιγκτον (κάτι κολομβίες, βραζιλίες κλπ) θεωρούν πλέον τον Guaido απατεώνα: έταζε διάφορα με σιγουριά εν όψει της 23ης Φλεβάρη, και αποδείχθηκαν παραμύθια. Αλλά και στο εσωτερικό της βενεζουέλας οι αντιπολιτευόμενοι δεν έχουν καλύτερη γνώμη για πάρτη του. Μπορεί να θέλουν να ξεφορτωθούν τον Μαδούρο, αλλά έχουν γίνει τόσες αποτυχημένες προσπάθειες, που τώρα αρκετοί αντιπολιτευόμενοι καταλαβαίνουν ότι ο Guaido απλά τα παίρνει απ’ την Ουάσιγκτον και πουλάει δημόσιες σχέσεις.

Οι πάντες, απ’ τις αμερικανικές ύαινες ως την δεξιά αντιπολιτευτική βάση στη βενεζουέλα ποντάρουν σ’ ένα και μόνο ένα πράγμα: τον στρατό. Ποιος Guaido και ποιος ξε-Guaido; Η μόνη ελπίδα τους είναι ένα κανονικό εσωτερικό πραξικόπημα. Κι ενώ θεωρητικά κανείς δεν θα μπορούσε να το αποκλείσει, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο ότι αυτός ο στρατός, αν ανατρέψει τον Μαδούρο, θα το κάνει για να πέσει στην αγκαλιά της Ουάσιγκτον· κι όχι για να επαναφέρει το καθεστώς στον original «τσαβισμό»! Γιατί – αυτό, φυσικά, δεν λέγεται – το καθεστώς Μαδούρο δεν έχει μόνο σαν αντιπολίτευση δεξιοκαραγκιόζηδες τύπου Guaido. Έχει αντιπολίτευση και απ’ τα αριστέρα (δικαιολογημένα), ακόμα και μέσα στο ίδιο το κυβερνόν κόμμα.

Λένε ότι ο Καλιγούλας ανακήρυξε το άλογο του συγκλητικό – φυσικά ποτέ το άλογο δεν πήρε την θέση του στη ρωμαϊκή σύγκλητο… Στην Ουάσιγκτον έχουν αρχίσει να εκνευρίζονται αφού η ανακήρυξη του αλόγου τους σε (μεταβατικό) «πρόεδρο» δεν έπιασε – και δεν έχουν πρόχειρο άλλο σχέδιο. (Κάτι μηχανεύτηκαν να ανακηρύξει ο Guaido, καθισμένος πάνω σε όπλα μισθοφόρων, μια συνοριακή επαρχία σαν «ελεύθερη βενεζουέλα» – για να αρχίσει ο τζερτζελές. Σε στυλ συρίας… Ως τώρα όμως προκύπτει ότι κολομβία και βραζιλία ναι μεν σύμμαχοι της Ουάσιγκτον αλλά δεν θέλουν να κάνουν εισαγωγή πολέμου…)

Θα το διαπραγματεύονταν άραγε οι αμερικάνοι «προστάτες της δημοκρατίας» (εκτός αν όχι!) με τους «αρμόδιους (you know who…) να κάνουν τράμπα τις κυρώσεις στην Πγιονγκγιάνγκ με μια μεγαλύτερη άνεση στην «πίσω αυλή» τους; Μπαααα… Στο σημείο που βρίσκονται επιμένουν ότι κρατάνε 5 άσσους στα 4 χαρτιά τους – επειδή έχουν ακουμπήσει το εξάσφαιρο πάνω στην τσόχα.

Αλλά το κόλπο δεν πιάνει αν στην «πολυπολική πόκα» του παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού κυκλοφορούν καμμιά 20αριά άσσοι… Πέντε; Πέντε μόνο; Πέντε ίσον τίποτα…

(φωτογραφία: Λοιπόν, που είχαμε μείνει;)

Σε ποιο γήπεδο αυτό λέγεται “τρίπλα”;

Δευτέρα 18 Μάρτη. Ξανά και ξανά: αυτή τη βδομάδα η δόλια κυρά May θα ξαναφέρει την συμφωνία της με την ε.ε. για την light έξοδο στο κοινοβούλιο, για μια τρίτη ψηφοφορία – παρότι έχει απορριφθεί ήδη δυο φορές. Περίεργα τα πολιτικά ήθη στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας: Οι αποφάσεις των εθνοπατέρων (εκλεγμένων αντιπροσώπων του λαού, μην το ξεχνάμε…) δεν θεωρούνται και τόσο σοβαρές, οπότε για το ίδιο θέμα επιτρέπεται να ψηφίζουν και να ξαναψηφίζουν και να ξαναψηφίζουν κάθε βδομάδα, μπορεί κι ως την δεύτερα παρουσία. Αντίθετα, η ψήφος του λαού σ’ ένα δημοψήφισμα θεωρείται ιερή, ακόμα κι αν ο λαός (έχει αποδειχθεί πια αυτό) πήγε στις κάλπες «ντίρλα».

Έχει κάτι καινούργιο η πρόταση, κάτι που άλλαξε απ’ την προηγούμενη απόρριψή της με 149 ψήφους διαφορά πριν λίγες μέρες; Μπα. Τότε; Το καινούργιο είναι ο εκβιασμός που σκοπεύει να κάνει η δόλια κυρά May: Ή θα εγκρίνετε την μόνη υπαρκτή συμφωνία και θα πάω να ζητήσω μια μικρή, τεχνική παράταση ως τον Ιούνη, για να προετοιμάζουμε τα τεχνικά ζητήματα… Ή δεν θα την εγκρίνετε, οπότε θα ζητήσω μεγάλη παράταση, οπότε θα πρέπει να πάρουμε μέρος στις ευρωεκλογές, οπότε θα εκλέξουμε ευρωβουλευτές, οπότε μπορεί και να μην φύγουμε ποτέ…

Για όποιον δεν έχει το εγγλέζικο χιούμορ αυτός ο εκβιασμός είναι, επιεικώς, γελοίος. Δεν έχουμε μάθει από πουθενά ότι αν το house of commons επιμείνει να απορρίψει, για τρίτη φορά, την συμφωνία τότε η ε.ε. θα χεστεί επάνω της και θα δώσει στην κυρα May μια μεγάλη παράταση, ώστε να πάρει μέρος το Λονδίνο στις ευρωεκλογές, κλπ κλπ. Αν τα ευρωαφεντικά επρόκειτο να εγκρίνουν μια τέτοιου είδους λαθραία παραμονή της αγγλίας στην ε.ε., θα το έκαναν χωρίς το Λονδίνο να έχει οποιοδήποτε δικαίωμα στις ευρωπαϊκές υποθέσεις – άρα ούτε ευρωβουλευτές. Από που ως που η δόλια κυρά May απειλεί τους hard core brexiters ότι αν επιμείνουν να είναι τέτοιοι θα τους «κυκλώσει» με την βοήθεια των ευρωπαίων φίλων της σπρώχνοντάς τους στην παγίδα του ευρωκοινοβουλίου;

Μπορεί να έχει κάνει «μυστική συμφωνία» με τον κυρ Γιούνκερ… ποιός ξέρει; Παρά την συμπάθεια που έχει αποκτήσει η ασταμάτητη μηχανή για την κυρά δόλια, με μυστικές συμφωνίες ή χωρίς, απορεί: αυτές οι 149 ψήφοι διαφορά υπέρ της απόρριψης της συμφωνίας πριν λίγες μέρες θα εξαφανιστούν μεθαύριο με τέτοιον ελιγμό; Και το κοινό θα χειροκροτήσει;

Απ’ ότι ξέρουμε κάτι τέτοια στο ποδόσφαιρο δεν λέγονται «τρίπλα». Λέγονται «έχεις πέσει στο χόρτο και σφαδάζεις μπας και σε λυπηθεί ο διαιτητής» – και τιμωρούνται με κίτρινη κάρτα για θέατρο.

Απ’ την άλλη πάντα μπορεί να μάθουμε κάτι – ειδικά αν έχουν γίνει αλλαγές στους κανονισμούς.

Λίαν προσεχώς: αντισινισμός

Κυριακή 17 Μάρτη. Δεν μας προκαλεί καμμία έκπληξη. Με την επίσημη ανακήρυξη του Πεκίνου (και της Μόσχας) σε εχθρούς του έθνους, και με τον “πόλεμο τριβής” που προς το παρόν κάνει η Ουάσιγκτον, στο κοινωνικό πεδίο (του μέσου αμερικάνου κοκκινόσβερκου) έχουν αρχίσει να διαμορφώνονται, δίπλα στον ώριμο αντι-μουσουλμανισμό, και τα πρώτα ορατά “φύτρα” του αντι-σινισμού.

Μια απογραφή του αμερικανικού “υπουργείου εθνικής ασφάλειας” το 2014 υπολόγισε ότι στις ηπα ζουν περίπου 250.000 κινέζοι υπήκοοι με άδειες παραμονής, και άλλες 270.000 σαν “παράνομοι” μετανάστες. Περίπου 2,3 μύρια είναι οι κινεζικής καταγωγής (2η γενιά) αμερικάνοι υπήκοοι. Και το ερώτημα που έχει αρχίσει να ταΐζει το λευκό αμερικανικό φαντασιακό είναι: στην περίπτωση κανονικού πολέμου ηπα – κίνας τι θα κάνουν όλοι αυτοί; Με ποια μεριά θα πάνε;

Το τάισμα γίνεται απ’ τα πάνω: με τις κατηγορίες περί κινεζικής κατασκοπείας σε βάρος των αμερικανικών τεχνολογικών εταιρειών. Ποιοι την κάνουν αυτή την κατασκοπεία; Μα, φυσικά, είτε οι νόμιμοι κινέζοι είτε οι της 2ης γενιάς που συμβαίνει να δουλεύουν σε τέτοιες επιχειρήσεις!

Σα να λέμε: “είναι ήδη εθνικά επικίνδυνοι” – και δεν ξεχωρίζουν κι όλας μεταξύ τους. Ούτε με τους υπόλοιπους ασιάτες: νοτιοκορεάτες ή ιάπωνες. Συνεπώς; Σιγά σιγά γίνονται όλοι ύποπτοι. “Θα περιμένουμε να αρχίσουν να εκλέγουν και κινέζους βουλευτές”;

Το αμερικανικό κράτος έχει προϊστορία επί του θέματος, που δεν θέλει να ακούγεται αφού θα του χάλαγε την “δημοκρατική μόστρα”. Το 1942, με την άμεσα εκτελεστή διαταγή νο 9066, ο Roosevelt έδιωξε απ’ τα σπίτια τους και μάντρωσε όλους τους ιάπωνες των ηπα, 120.000 συνολικά, απ’ τους οποίους οι 80.000 ήταν δεύτερης γενιάς, γεννημένοι στις ηπα και με αμερικανική υπηκοότητα. Μαντρώθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης· απ’ τα οποία βγήκαν μόλις το 1947. Είχαν βαφτιστεί, με κρατική εντολή μια κι έξω, εχθρικοί ξένοι. Πως λέγεται αυτό; Συλλογική ενοχοποίηση χωρίς έγκλημα: καθαρός φασισμός…

Βαφτίστηκαν ύποπτοι, προφανώς, για ενέργειες σαμποτάζ. Που ωστόσο περιορίζονταν απ’ τις τότε τεχνικές δυνατότητες για κάτι τέτοιο. Με τις τωρινές τεχνικές δυνατότητες (αυτές που είναι είτε άμεσα διαθέσιμες είτε μπορούν να αποκτηθούν «υπόγεια») και την τωρινή συνθετότητα των καπιταλιστικών υποδομών, αν μπει προς συζήτηση τέτοιο ενδεχόμενο για σαμποτάζ, είναι σαφές: το αμερικανικό κράτος, επευφημούμενο απ’ τους οπαδούς του, θα φτιάξει πολύ μεγαλύτερα στρατόπεδα συγκέντρωσης!!!

Συνεπώς η καλλιέργεια του «προληπτικού» αντι-σινισμού απ’ τα πάνω, σε συνδυασμό με τον μικροαστικό ρατσισμό του «μέσου λευκού αμερικάνου», είναι μια απ’ τις πιο εύκολες δουλειές που θα μπορούσε να κάνει το ψοφιοκουναβιστάν.

Και από διάφορες μεριές φαίνεται ότι την κάνει…

(φωτογραφία πάνω: Μετά τους μουσουλμάνους γενικά και τους Παλαιστίνιους ειδικά, οι αμερικάνοι φασίστες εμπλουτίζουν τους στόχους τους…

Θα το λέγαμε κεφαλαιοποίηση του πρωτοκοσμικού ρατσισμού – αλλά δεν είναι καινούργιο. Το δημοσίευμα των financial times το συζητάει τον Ιούνη του ’17 – φωτογραφία κάτω).