Τετάρτη 11 Δεκέμβρη. Το πόπολο τρέφεται με τα σκουπίδια που του σερβίρουν, και είναι ευχαριστημένο. Σχεδόν το σύνολο της μηντιακής δημαγωγίας, και σίγουρα εκείνα τα τμήματά της που ανακατεύουν την συγκινησιακή πανούκλα των υποτελών, βρίσκεται σε … «προπολεμική» φάση. Ταυτόχρονα, αν μπορούμε να δούμε σωστά πίσω απ’ τις γραμμές, ο ρημαδοΚούλης ψάχνει να βελτιώσει (;;;) τους διεθνείς συσχετισμούς υπέρ του ελλαδιστάν, μπας και καταφέρει να διαπραγματευτεί με τον «αιώνιο εχθρό» – μια ρεαλιστική προσέγγιση.
Μοιάζει να υπάρχει χάσμα ανάμεσα στην πολεμοκάπηλη ρητορική και στον (υποχρεωτικό) ρεαλισμό μιας κάποιας διευθέτησης σε σχέση με τις αοζ. Είναι αυτό το είδος του κενού ανάμεσα στην κρατική ιδεολογία για τα κεφάλια των μικροαστών και στην κρατική πολιτική – που υποδεικνύει (η γεφύρωση του κενού…) την κατασκευή ενός … «θερμού επεισοδίου»…
Σε άλλους καιρούς το «θερμό επεισόδιο» έκανε τους ντόπιους πολεμόκαβλους μικροαστούς να χεστούν, και να ανεχτούν ύστερα ανακουφιστικά τον «διάλογο». Το τουρκικό καθεστώς θα μπορούσε να ξαναπαίξει τον δικό του ρόλο σ’ αυτό το «παιχνίδι» που τόσο ανάγκη έχει το ελληνικό καθεστώς όταν αναγκάζεται να λογικευτεί (ή να παραστήσει ότι λογικεύτηκε).
Μόνο που τώρα το «σετ» έχει μεγαλώσει πολύ· κι αυτό είναι κατόρθωμα του ελληνικού ιμπεριαλισμού, που προωθήθηκε πανηγυρικά και «εθνικότατα» επί των ένδοξων ημερών των φαιορόζ, με τις υπογραφές του ογκόλιθου υπ.εξ. και του ψεκασμένου υπ.αμ. Η «ενοποίηση» του «κυπριακού», των «αοζ», των «γκαζιών» (κάτι φανταστικών eastmed ας πούμε…) και οι συμμαχίες με το απαρτχάιντ του Τελ Αβίβ και την χούντα του Καΐρου, υπό τον γενικό κωδικό «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου», μεγάλωσε γεωγραφικά και γεωπολιτικά τόσο πολύ το πεδίο της αντιπαράθεσης (ή των «θεμάτων διαλόγου»…) του ελλαδιστάν με την τουρκία, και το έκανε τόσο πιο σύνθετο (σε σχέση με αυτό που ήταν πριν απ’ αυτήν την μεγαλοφυή ελληνική ιμπεριαλιστική ιδέα) ώστε τώρα κανένα εντόπιο ρημαδογκουβέρνο δεν μπορεί να συζητήσει για τα «νότια της Κρήτης» χωρίς να πρέπει να μιλήσει για τα «δυτικά της κύπρου», το «κυπριακό», την «πολιτική ισότητα» εκεί, κλπ κλπ. Και δεν μπορεί να μιλήσει για τίποτα απ’ όλα αυτά χωρίς να έρθει η κουβέντα στους 8 τούρκους χουντοκαραβανάδες, τους τόσο πολύτιμους για το ελληνικό καθεστώς… Και, όσο νάναι, θα είναι αναπόφευκτη η διαπραγμάτευση για τις «μεταναστευτικές ροές»… Ούτε οι σύμμαχοι δεν μπορούν να στέκονται στο πλευρό της Αθήνας σ’ όλο αυτό το κουβάρι!
Με δυο λόγια ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δεν βρίσκεται αντιμέτωπος με τον τουρκικό, αλλά κυρίως με την ίδια την εθνική γραμμή του που έχει συσσωρεύσει επί χρόνια τόσα πολλά με την μορφή της «εκκρεμότητας – επειδή όπου νάναι η τουρκία διαλύεται…» ώστε το κοινό του (οι υπήκοοι του ελληνικού ιμπεριαλισμού) θα έπεφτε σε βαθιά κατάθλιψη ακόμα και μόνο με το ξεμπέρδεμά τους.
Θα μπορούσε να ελπίζει κανείς στο «κομμάτιασμα»: συμφωνούμε σε κανά δυο επείγοντα και τα υπόλοιπα τα αφήνουμε για άλλη φορά… Φαίνεται παλιό, ξεπερασμένο κόλπο. Θα πρέπει το τουρκικό καθεστώς (που έχει πάρει εδώ και καιρό την πρωτοβουλία των κινήσεων) αλλά και οι σύμμαχοί του (ειδικά η Μόσχα και το Πεκίνο) να δείξει απεριόριστη καλωσύνη απέναντι σ’ ένα καθεστώς (το ελληνικό) που παρακαλάει για αμερικανικές βάσεις στο έδαφός του – απεριόριστει καλωσύνη ώστε να δεχτεί την διευκόλυνση του «κομματιάσματος».
Η ασταμάτητη μηχανή κρίνει ότι δεν είναι τέτοια η ιστορική φάση του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου. Δεν ευννοεί, δηλαδή, την τακτική των «εκκρεμοτήτων» και του «πάλι με χρόνια με καιρούς». Το τικ – τακ ακούγεται όλο και πιο έντονα διεθνώς. Κι αφού το νο 1 εθνικό κεφάλαιο (οι εφοπλιστές) και οι ντόπιοι λακέδες του έχουν μεθοδεύσει την ελληνική εξωτερική πολιτική όπως ξέρουμε, στην πλευρά του «τικ – τακ» που ξέρουμε καλά και ξέρουν οι πάντες, σε τι μερεμέτια άραγε μπορεί να ελπίζει κανείς;
Πολλές φορές πάει η στάμνα στην πηγή – αλλά μια φορά σπάει…
(φωτογραφία: Τα «θερμά επεισόδια» (οι προβοκάτσιες δηλαδή) ήταν μια μόδα στα ‘80s, ακόμα και στα μέσα των ‘90s (Ίμια), όταν ο ελληνικός ιμπεριαλισμός θεωρούσε ότι έχει μια κάποια στρατιωτική / μιλιταριστική ισορροπία απέναντι στον τουρκικό. Και ότι ένα «επεισόδιο» θα μείνει μεμονωμένο λόγω της αμοιβαίας καταστροφικότητας που θα προκαλούσε η γενίκευση μιας αναμέτρησης. Τα ‘80s ήταν η θρυλική εποχή του «7 προς 10» – δεν θα εξηγήσουμε εδώ τι σήμαινε, εκτός απ’ το ότι η Αθήνα ένοιωθε μια σχετική «ασφάλεια» απέναντι στην Άγκυρα απ’ την άποψη των στρατιωτικών «μέσων».
Όμως ήδη από τότε το τουρκικό κράτος / κεφάλαιο ξεκίνησε ένα μεγαλεπήβολο πρόγραμμα «εθνικοποίησης» των στρατιωτικών του εξοπλισμών. Που έχει φτάσει τα τελευταία χρόνια, επί ισλαμοδημοκρατών, στη ναυπήγηση κορβετών, στην κατασκευή στρατιωτικών ελικοπτέρων (που εξάγονται…), σε τουρκική τεχνολογία πυραύλων και drones, κλπ κλπ. Συνεχίζει να διαπραγματεύεται ακόμα τα αμερικανικά f-35, έχοντας καβάτζα ρωσικά…
Ενόσω το τουρκικό καθεστώς κάνει τεστ στους ρωσικούς S – 400, το «διαμάντι» στο στόλο του, που επιβεβαιώνει ότι τα περί «γαλάζιας πατρίδας» (δηλαδή ανατoλικής Μεσογείου) δεν είναι φανφάρες τύπου ελλαδιστάν, είναι το υπό ναυπήγηση αποβατικό / ελικοπτεροφόρο / «ελαφρύ» αεροπλανοφόρο anadolu, στα ναυπηγεία Sedef στην Istanbul – φωτογραφία πάνω. Εικάζεται ότι θα είναι έτοιμο για δοκιμές στα τέλη του 2020, και «μάχιμο» κάπου το 2021.
Οι συμμαχίες με τύπους σαν τον Haftar είναι, ολοφάνερα, κάτι σαν «σπασμός»…)