Σάββατο 28 Δεκέμβρη. 1800 ή και 2000 δολάρια τον μήνα για όχι πρωτοκοσμικό μισθοφόρο είναι πολλά· ακόμα κι αν πληρώνει η Ντόχα. Η ασταμάτητη μηχανή δεν υποκύπτει σε τέτοιες φήμες: τα μισά είναι υπεραρκετά για να πιάσουν αρκετοί πεπειραμένοι ή μη ένοπλοι δουλειά στην Tripoli.
Υπάρχουν καλοθελητές που σχετίζουν την εξέλιξη της «μάχης της Tripoli» με την «μάχη στο Idlib». Υποστηρίζουν, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι η πρόσφατη (όχι και τόσο καταλυτική) προέλαση του συριακού στρατού στα νοτιοανατολικά του θύλακα και το γεγονός ότι η Άγκυρα δεν υπερασπίζεται τους αντικαθεστωτικούς εκεί (και γιατί θα έπρεπε να το κάνει;) θα σπρώξει αρκετούς απ’ αυτούς να αναζητήσουν την «τύχη» τους στη λιβύη. Σημειώνουν ενισχυτικά κι αυτό: ότι λιβυκά όπλα και πυρομαχικά είχαν εξοπλίσει σε πρώτη φάση τους αντικαθεστωτικούς στη συρία. Σα να λέμε: υπάρχει κάποια «υποχρέωση».
Συγκινητικά ακούγονται όλα αυτά, αλλά δεν είναι καθοριστικά. Το γεγονός ότι είναι πολλοί (και ενδεχομένως αυξάνονται) όσοι βγάζουν τα προς το ζην τους σκοτώνοντας (αλλά και πεθαίνοντας…) σημαίνει «διαθέσιμο εργατικό δυναμικό θανάτου». Αλλά όπως συμβαίνει στην παραγωγή εμπορευμάτων έτσι και στην παραγωγή θανάτου δεν είναι οι «μισθωτοί της βάσης» που καθορίζουν τα σχέδια και τους προσανατολισμούς του … επιχειρείν.
Η πιθανότητα τουρκμένοι να πολεμούν τις επόμενες βδομάδες εναντίον σουδανών στα περίχωρα της Tripoli στη λιβύη, για χάρη της Άγκυρας, της Ρώμης, του Παρισιού, του Καΐρου ή της Μόσχας, πληρωμένοι οι μεν απ’ την Ντόχα και οι δε απ’ το Αμπού Ντάμπι, δείχνει το underground της «παγκοσμιοποίησης».
Όμως όποιος χαίρεται επειδή «σκουρόχρωμοι σκοτώνουν σκουρόχρωμους, και τι μας νοιάζει εμάς;» κοροϊδεύει τον εαυτό του. Το ουσιαστικό δυναμικό της δημιουργικής καταστροφής στην καπιταλιστική κρίση / αναδιάρθρωση δεν βρίσκεται στους μισθοφόρους. Βρίσκεται στην κεφαλαιοποίηση / κρατικοποίηση του. Κι αυτή απλώνεται.