Παρασκευή 20 Δεκέμβρη. Επειδή το ελλαδιστάν δεν μπορούσε να βαρέσει τον γάιδαρο (την Άγκυρα) δοκίμασε να βαρέσει το σαμάρι (την Tripoli), κάνοντας στο πόδι έναν μάλλον παρανοϊκό αλλά πάντως ιμπεριαλιστικό υπολογισμό: αν νικήσει ο «αντιτούρκος» Haftar στη λιβύη, τότε θα ηττηθεί η Άγκυρα…. (Πού;)
Αν συγκεντρώσει κανείς την προσοχή του στην πραγματικότητα χωρίς αστερίσκους, είναι εύκολο να καταλάβει πως εκείνο που ενοχλεί τα μέγιστα τον ελληνικό ιμπεριαλισμό ΔΕΝ είναι η λιβυκή αοζ (έτσι όπως προσδιορίστηκε μεταξύ Άγκυρας και Tripoli) αλλά η τουρκική. Όμως ακόμα κι αν ο «στρατάρχης» καταλάμβανε την Tripoli (κάτι που είναι πολύ δύσκολο να συμβεί για διάφορους λόγους)· ακόμα κι αν αναγνωριζόταν διεθνώς αυτός σαν «η νόμιμη κυβέρνηση» (;;;;)· ακόμα κι αν εξαφάνιζε το μισητό memorandum, και πάλι η Άγκυρα την ίδια αοζ θα θεωρούσε δική της – και θα την υπερασπιζόταν με κάθε μέσο. Με απλά λόγια: όσο η Αθήνα κατάφερε να εμποδίσει τα τουρκικά τρυπάνια να κάνουν τρύπες εκεί που η Άγκυρα θεωρεί ότι είναι η δική της αοζ γύρω απ’ την κύπρο, άλλο τόσο θα μπορούσε να την εμποδίσει να κάνει τρύπες ανατολικά της Ρόδου ή της Καρπάθου…
Φυσικά – θα πει κάποιος – η συμφωνία της Άγκυρας με την Tripoli προσέθεσε διεθνές κύρος στις θαλάσσιες απόψεις του τουρκικού καθεστώτος· κι αυτό ήταν μια «μαχαιριά» παραπάνω στα ελληνικά όνειρα για την ανατολική Μεσόγειο… Όντως προστέθηκε «διεθνές κύρος», σε μια εποχή που πολλά παίζονται… Αλλά πρακτικά κανένας οπουδήποτε στον πλανήτη σχετικός με το τι είναι οι «ζώνες αποκλειστικής εκμετάλλευσης» (αοζ) και πως οριοθετούνται δεν αμφέβαλλε ότι η τουρκία, με την μεγαλύτερη ακτογραμμή στην Μεσόγειο (και στην ανατολική) έχει και παραέχει μπόλικη αοζ εκεί!
Γιατί, λοιπόν, το ελλαδιστάν έχει «χωθεί» σ’ αυτήν την ιστορία (στο λιβυκό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου) απ’ την οποία πρακτικά δεν πρόκειται να κερδίσει κάτι σημαντικό; Μια απάντηση είναι η παρακμή – που προκαλεί αλλοπρόσαλλες επιλογές.. το έχουμε ξαναδεί στα μέρη μας, στην ιστορία. Η άλλη απάντηση είναι η εκδούλευση: το ελλαδιστάν προσπάθησε να «πουλήσει γεωπολιτική χρησιμότητα» σε κάποιον ή κάποιους που συμμετέχουν ήδη στο λιβυκό πεδίο μάχης. Σε κάποιον που βρίσκεται όχι βέβαια με την μεριά του Sarraj (οπότε Ουάσιγκτον, Λονδίνο και Ρώμη βγαίνουν απ’ έξω) αλλά με την μεριά του Haftar. Δεν μπορεί να είναι η Μόσχα. Οπότε μένει (και παραμένει!) το Παρίσι.
Προσπαθεί το ρημαδογκουβέρνο να πουλήσει εκδούλευση στον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron; Προσπαθεί να του πουλήσει εκδούλευση ώστε (πέρα απ’ την μάλλον συμβολική «ήττα της τουρκίας» απ’ τον «στρατάρχη Haftar», που θα ταίριαζε για εσωτερική κατανάλωση) να ελπίζει σε μια «καλύτερη τιμή» είτε για την αγορά είτε για την ενοικίαση γαλλικών φρεγατών;
Δεν θα έπρεπε να αποκλείσουμε ένα τέτοιο ενδεχόμενο… Για διάφορους λόγους αλλά και γι’ αυτόν: είναι μια ρημαδοΚουλική βαριάντα, μια παραλλαγή της εκδούλευσης που προσπάθησε να πουλήσει το φαιορόζ γκουβέρνο στην Ουάσιγκτον, με το σχέδιο για την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου»!
Και προαλείφεται να είναι το ίδιο πετυχημένη!
(φωτογραφία: Διαφήμιση των γαλλικών φρεγατών fremm πριν 1,5 χρόνο, όταν τις ποθούσε το φαιορόζ γκουβέρνο· κι εκείνος ο αμίμητος ο μπαρμπά Φώτης τις περίμενε κάτω στον Πειραιά στο μουράγιο… Η αλήθεια είναι βέβαια ότι αυτό το μοντέλο δεν πολυκάνει στο ελλαδιστάν, και θα ήθελε το επόμενο. Αλλά το επόμενο είναι ακόμα στα σχέδια, και θα χρειαστεί τουλάχιστον μια πενταετία για να ολοκληρωθεί…)