Τετάρτη 20 Νοέμβρη. Την άποψή μας για την πολιτική (με την έννοια της αντι-εξουσίας) ταυτότητα των χονγκ-κονγκoλέζων διαδηλωτών την ξέρετε: επιεικώς ηλίθιοι.
Ωστόσο αυτή η ασχετοσύνη, που τους έχει κάνει proxies της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου, εξηγείται. Εκτός απ’ την περίπτωση πραγματικών κομμουνιστών φοιτητών ή και μη (που φυσικά υπάρχουν στον κινέζικο καπιταλισμό – και σαπίζουν στη φυλακή), αυτά τα φαινόμενα «αγανακτισμένων», όπου κι αν εμφανίζονται στον πλανήτη, αποτελούν εκφράσεις της συγκινησιακής πανούκλας των μικροαστών και των μεσοαστών, που νοιώθουν ότι δεν έχουν (ή δεν θα έχουν) το μέλλον της γρήγορης ανόδου πάνω στο οποίο είχαν ποντάρει.
Υπάρχει ωστόσο και η άλλη πλευρά, που κάθε σοβαρός διαλεκτικός υλιστής οφείλει να υποδείξει. Αυτές οι εκατοντάδες (ή και χιλιάδες) χονγκ-κονγκoλέζων διαδηλωτών είναι το απαύγασμα του ανθρώπινου κεφαλαίου. Δηλαδή της διεστραμμένης «επένδυσης» που κατασκευάστηκε στη Δύση, για να ακυρώσει τον ταξικό ανταγωνισμό – και έχει απλωθεί παντού όπου εξελίσσεται “καπιταλιστική ανάπτυξη”.
Συμβαίνει λοιπόν τώρα, μετά από 6 μήνες διαδηλώσεων, ότι αυτό το ασιατικό ανθρώπινο κεφάλαιο των νεαρών φοιτητών και φοιτητριών, ενώ πολιτικά βρίσκεται υπό το μηδέν (κι αυτό είναι αναπόφευκτο αφού όχι μόνο δεν αρνούνται την ταξική τους θέση αλλά αυτήν ακριβώς υπερασπίζονται!) τεχνικά βρίσκεται πιο μπροστά απ’ το δυναμικό καταστολής της διοίκησης του Χονγκ Κονγκ!
Επί έξι μήνες οι διαδηλωτές καινοτομούν – και η αστυνομία του Χονγκ Κονγκ ακολουθεί, μαθαίνει, και προσπαθεί να ρεφάρει· ώστε στη συνέχεια να πάρει κεφάλι. Η θεσμική ρύθμιση «του νόμου και της τάξης» είναι πίσω… Η εκπαίδευση της αστυνομίας το ίδιο… Ο σχεδιασμός αντιμετώπισης μαζικής urban riot ακόμα πιο πίσω…
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό στην ιστορία των τελευταίων 150 χρόνων! Οπωσδήποτε, αυτή η «διαφορά ανάπτυξης» μεταξύ του «ανθρώπινου κεφάλαιου» που γίνεται αντιμπατσικό και της αστυνομίας που γίνεται στόχος, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι το Χονγκ Κονγκ είναι ένα ιδιότυπο άσυλο μέσα στην κινεζική επικράτεια. Οι ρυθμοί εξέλιξης και «ανάπτυξης» της αστυνομίας της επαρχίας είναι σίγουρο πως βρίσκονται πολύ πίσω απ’ τους αντίστοιχους της κινεζικής στρατοαστυνομίας· απλά αυτή η τελευταία δεν έχει ανακατατευτεί άμεσα. (Αν το είχε κάνει το πάρτυ θα είχε τελειώσει προ πολλού, με κάποιο σοβαρό πολιτικό κόστος όμως). Η ίδια η διάρκεια (6 μήνες) της urban riot (που έχει απελευθερώσει την “ανάπτυξη” του αντιμπατσικού “ανθρώπινου κεφάλαιου”) θα ήταν αδύνατη στην κίνα…
Όπου και να οφείλεται η ως τώρα σχετική καθυστέρηση της «ανάπτυξης» του κεφαλαίου της καταστολής απέναντι στην ανάπτυξη του κεφαλαίου της αγανάκτισης της μεσαίας τάξης στο Χονγκ Κονγκ, λέμε ότι: α) Aυτή η καθυστέρηση είναι προσωρινή, στο βαθμό που – άλλωστε – η «αγανάκτιση» της μεσαίας τάξης είναι στην πραγματικότητα μια έκκληση προς το κράτος της να «αναπτυχθεί» κι αυτό όσο χρειάζεται ώστε να υπηρετεί αξιόπιστα τις ανάγκες της. Στην πράξη η περικύκλωση του Πολυτεχνείου δείχνει πως η εφευρετικότητα τακτικής των συγκεκριμένων διαδηλωτών εξαντλήθηκε· κατά συνέπεια η στιγμή της ήττας του δικού τους “ανθρώπινο κεφάλαιου” απ’ εκείνο της αστυνομίας που, εν τω μεταξύ, “αναπτύχθηκε”, πλησιάζει γρήγορα. Και β) έχει ενδιαφέρον, σ’ αυτό το σύντομο «χρονικό παράθυρο», να προσέξει κανείς τι συμβαίνει όταν το «ανθρώπινο κεφάλαιο» ξαναγίνεται εργασία· και ταυτόχρονα την αρνείται!
Το παρακάτω βίντεο, που – προφανώς! – επαινεί τους καταληψίες του πολυτεχνείου του Χονγκ Κονγκ (να το βλέπει ο Χρυσοσεριφίδης και οι παρέες του και να χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο!), πέρα απ’ τα υπόλοιπα θα βοηθήσει κάποιους (;) να θυμηθούν (;) ότι το «υψηλότερο επίπεδο τεχνικής και πολιτικής ανάπτυξης» του ανθρώπινου κεφαλαίου μιας ανταρσίας με έδρα διαρκείας το κατειλημένο αθηναϊκό πολυτεχνείο ήταν …το 1990. Τόσο παλιά….
Μετά; Μετά άρχισε η ατομική αποκατάσταση… Η άρνηση του ανθρώπινου κεφαλαίου απέναντι στην (ανταγωνιστική) εργασία μας είναι αφόρητα γνωστή…