Month: November 2019

Ο πόλεμος αλλιώς

Κυριακή 17 Νοέμβρη. Για πολλά μπορεί να κατηγορηθεί η ανεγκέφαλη αλεπού (aka Putin), όχι όμως για το ότι δεν μετράει τις κουβέντες της. Πριν 1,5 μήνα, έδωσε αυτήν την διάσταση του 4ου παγκόσμιου πολέμου:

…Το δολάριο απολάμβανε μεγάλη εμπιστοσύνη σ’ όλο τον κόσμο. Αλλά για κάποιους λόγους χρησιμοποιείται σαν πολιτικό όπλο, επιβάλλοντας απαγορεύσεις. Πολλές χώρες φεύγουν τώρα απ’ το δολάριο σαν αποθεματικό νόμισμα. Το αμερικανικό δολάριο θα καταρρεύσει σύντομα…

Δεν είπε «φροντίζουμε εμείς γι’ αυτό» – είναι αυτονόητο. Ωστόσο το «σύντομα» έχει άλλη διάσταση για την ζωή των θνητών και άλλη για την Ιστορία. Ο Putin (και όχι μόνο) θα ήθελε να δει την κατάρρευση με τα ματάκια του. Σαν γεννημένος το 1952 μπορεί να περιμένει άνετα μια 20ετία ζωής ακόμα.

Ωστόσο τέτοιου είδους καταρρεύσεις σπάνια (if ever) είναι συμβάντα αμιγώς «οικονομικά», του είδους «ακρίβυνε η βενζίνη». Επειδή συνδέονται άμεσα και οργανικά με το τέλος μιας «μεγάλης ηγεμονίας» που υπερασπίστηκε εαυτόν με κάθε διαθέσιμο τρόπο (ανάλογα με την εποχή και τους συσχετισμούς) απέναντι σε ανταγωνιστές.

Από κάποιες απόψεις ο Putin δεν είπε κάτι καινούργιο. «Επιφανείς» οικονομολόγοι με γερά πόστα, όπως πρόσφατα ο διοικητής της κεντρικής τράπεζας της αγγλίας Mark Carney (μόλις τον περασμένο Αύγουστο) κουβεντιάζουν ανοικτά για τον καπιταλιστικό κόσμο “μετά το δολάριο” όπως άλλοι συζητούν τα κληρονομικά τους πάνω απ’ την ετοιμοθάνατη γιαγιά.

Παρότι οι διαχωρισμένες πλευρές της καπιταλιστικής εξουσίας που ονομάζονται “οικονομία”, “πολιτική”, “στρατός” είναι άμεσα συνδεδεμένες, η ασταμάτητη μηχανή δεν είναι σε θέση να κάνει αναλυτική πρόβλεψη για το πότε ακριβώς πρόκειται να έρθει το «σύντομα» που προφητεύει η ανεγκέφαλη αλεπού. (Καλού κακού κάντε πάντως τις όποιες οικονομίες σας αυτό το γνωστό κίτρινο μέταλλο…).

Μπορεί όμως να εξομολογηθεί το πως θα ήθελε να καταλάβει ότι η στιγμή ήρθε: «συνοριακές» (ανά τον πλανήτη) αποικιακές αμερικανικές φρουρές εξεγείρονται μετά από καθυστέρηση στην πληρωμή των μισθών τους· ή την πληρωμή με χαρτιά (: χαρτονομίσματα) μειωμένης ανταλλακτικής αξίας…

Ίσως δεν είναι τόσο μακρινή αυτή η στιγμή. Όταν το ψοφιοκουναβιστάν ζητάει απ’ τους νοτιοκορεάτες να πληρώνουν αυτοί τους αμερικάνους πεζοναύτες της συνοριακής φρουράς στα μέρη τους, τότε…

(Η αλήθεια είναι ότι το έργο της καπιταλιστικής εξέλιξης εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια σας. Απλά ίσως έχετε ξεμάθει το αργό τέμπο της Ιστορίας, οπότε σας φαίνεται βαρετό…)

(φωτογραφία: Πίνακας της ανόδου και της πτώσης των νομισμάτων παγκόσμιας χρήσης. Από κάτω προς τα πάνω τα κράτη «τραπεζίτες»: πορτογαλία, ισπανία, ολλανδία, γαλλία, αγγλία, ηπα. Το πάνω πάνω («global» νόμισμα) είναι απλά μια ανιστόρητη ιδέα…)

Χονγκ Κονγκ

Κυριακή 17 Νοέμβρη. Αν είχατε την απορία για το πότε θα μπει ο κινεζικός στρατός στο Χονγκ Κονγκ (λέμε: «αν»…), ιδού: μπήκε. Μπήκε ο κινεζικός στρατός χτες στο Χονγκ Κονγκ, μ’ έναν τρόπο που επιβάλει την αναγνώριση της «φαντασίας στην εξουσία»: με ελαφρύ ντύσιμο, σκούπες, κουβάδες, για να καθαρίσει δρόμους της πόλης απ’ τα οικοδομικά υλικά / πολεμοφόδια των αντικινέζων διαδηλωτών. Μπήκε σαν σώμα προσκόπων…

Παρότι ο «ανθρωπισμός» (και οι «οικολογικές ευαισθησίες») όλων των πρωτοκλασσάτων στρατών του καπιταλιστικού πλανήτη είναι ευρύτερα γνωστά (ε;) η περίπτωση του Χονγκ Κόνγκ είναι κάπως διαφορετική. Εκτός απ’ τους μπάτσους που έχουν αρχίσει να σκοτώνουν, σκοτώνουν και οι διαδηλωτές. Με δυο λόγια η πολιτική καθοδήγηση των τελευταίων έχει φέρει τα πράγματα λίγο πριν την κατάσταση «πλατεία Maidan»… Ακριβώς, δηλαδή, σ’ εκείνο το «ποιοτικό σημείο» που το Πεκίνο μπορεί να δικαιολόγησει το γιατί οι σκούπες μπορεί να ξεράσουν και καυτό μολύβι αν χρειαστεί: οι διαδηλωτές έχουν ξεφύγει, η αστυνομία της πόλης δεν μπορεί να τους μαζέψει, οπότε η ειρήνη και η ευνομία πρέπει να επιβληθούν. Για να το πούμε με οικεία γλώσσα: ΟΧΙ ΚΩΛΟΠΑΙΔΑ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΤΗΣΕΤΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΠΟΥ ΜΟΛΙΣ ΣΦΟΥΓΓΑΡΙΣΕ Ο ΛΑΪΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ! Πού είναι το παράξενο;

Πριν αποδειχθεί ότι τα αμερικανικά στρατηγεία πέταξαν τα λεφτά τους στηρίζοντας τον «αγώνα για δημοκρατία» στο Χονγκ Κονγκ μπορείτε να απολαύσετε τι έργα ειρηνικά και προκομένα μπορεί να κάνει ένας στρατός σαν το κινέζικο.

Επειδή μάλλον δεν θα τον ξαναδείτε έτσι…

Η άσφαλτος και ο ουρανός

Λόγω, ας το πούμε έτσι, «τεχνικών δυσκολιών», η ασταμάτητη μηχανή είναι πιθανόν να είναι κάπως λακωνική, κάπως λιγόλογη για μερικές ημέρες. Εννοείται πάντως ότι θα είναι στη θέση της, όπως οφείλει. Διότι άδεια απ’ την μισθωτή σκλαβιά δικαιούσαι και μπορείς να πάρεις (π.χ. για τροχαίο / εργατικό…). Αλλά απ’ το καθήκον;

Μόνο όταν μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι!!! Τίποτα λιγότερο…

Κορεατική χερσόνησος

Σάββατο 16 Νοέμβρη. Δεν παιρνούν την καλύτερη εποχή τους οι σχέσεις Σεούλ – Ουάσιγκτον. Μπορεί να περνούν και μία απ’ τις χειρότερες. Απ’ την μια το ψοφιοκουναβιστάν εξακολουθεί να «πιέζει» την κυβέρνηση Moon «να τα βρει» με το Τόκιο, και να μην επιμείνει στον τερματισμό της διακρατικής συμφωνίας «μοιράσματος πληροφοριών» – που, επίσημα, τελειώνει σε μια βδομάδα. Απ’ την άλλη μεριά επιμένει ότι η Σεούλ θα πρέπει να πληρώσει 5 δις δολάρια το 2020, για τα έξοδα του αμερικανικού στρατού («προστασίας; κατοχής;) στη νότια κορέα.

Είναι ένα διπλό πακέτο αμερικανικών απαιτήσεων που έχει μπλοκάρει ακόμα και την παραδοσιακά φιλοαμερικάνικη νοτιοκορεατική δεξιά / ακροδεξιά. Τα ερωτήματα του είδους «είναι μισθοφόροι μας οι αμερικάνοι πεζοναύτες;» δίνουν και παίρνουν, σε μια κοινωνία που έχει το οικονομικό δυναμικό πλέον να γίνει πιο εθνικιστική, είτε απ’ τα «δεξιά» είτε απ’ τα «αριστερά»· χωρίς αμερικάνους φύλακες. Επιπλέον, το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον δεν πιέζει το Τόκιο να κάνει πίσω στις αιτίες που προκάλεσαν την διάλυση της κατασκοπευτικής συμφωνίας, δεν επιτρέπει σε καμμία νοτιοκορεατική πλευρά την εκδήλωση συμπάθειας προς τους αμερικάνους… Μιλώντας λίγο πιο γενικά, το νταβατζίδικο στυλ που είναι το προτελευταίο στάδιο της παρακμής κάθε «μεγάλης δύναμης» στην ιστορία δεν είναι καλοδεχούμενο ούτε στη νότια κορέα.

Που θα καταλήξει αυτός ο «χειμώνας» στις σχέσεις των δύο κρατών; Άγνωστο, αν και το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ ευχαρίστως θα έβλεπε την πλήρη αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ την κορεατική χερσόνησο. Είναι, ωστόσο, προχωρημένο ενδεχόμενο: εδώ το ψόφιο κουνάβι δεν κατάφερε να αποσύρει τους 1000 πεζοναύτες του απ’ το δευτερεύον πεδίο μάχης της συρίας· θα καταφέρει να αποσύρει 28.500 απ’ το πρωτεύον της ανατολικής ασίας;

Ποιό πιθανή θα ήταν η μείωση του αμερικανικού στρατού κατοχής· αντί για την πλήρη απόσυρσή του. Έτσι το ψοφιοκουναβιστάν θα μπορούσε να κάνει «μια καλύτερη τιμή» στη Σεούλ…

Εκτός αν αντικατασταθεί…

Η αύρα του αυτοκράτορα

Σάββατο 16 Νοέμβρη. Φιλότιμη προσπάθεια έκανε η ντόπια δημαγωγία για να πείσει ότι το πέρασμα του αυτοκράτορα Xi απ’ τα μέρη μας ήταν μια «τομή», που θα εκτοξεύσει – τι αλήθεια; Για τις θρυλικές «16 συμφωνίες συνεργασίας» που υπογράφτηκαν δεν ειπώθηκαν πολλά, ίσως επειδή δεν υπήρχε κατι σπουδαίο να ειπωθεί… Η αύξηση στις ελληνικές εξαγωγές σαφράν; Η αύξηση στις εξαγωγές γκρέιπ φρουτ; Χμμμμ…

Το ελληνικό κεφάλαιο / κράτος / παρακράτος έχει διαλέξει τον «στρατηγικό σύμμαχό» του: είναι αυτός στον οποίο προσφέρει στρατιωτικές βάσεις. Απ’ την μεριά του ο κινεζικός καπιταλισμός μορφοποιεί «εμπορικά» εκείνο που έχουμε αναλύσει στο παρελθόν: κανείς, πλέον, δεν αγοράζει «εθνικές επικράτειες». Μόνο σημεία ή διαδρομές. Το Πεκίνο ενδιαφέρεται για το λιμάνι του Πειραιά, τελεία. Αν προσέξετε ωστόσο το είδος του «πάγιου κεφαλαίου» που απαιτείται για να δουλεύει το λιμάνι για την cosco (: γερανογέφυρες και τσιμεντένιες αποβάθρες) μπορείτε να καταλάβετε ότι τουλάχιστον οι πρώτες μπορούν να μεταφερθούν αλλού, σε άλλο λιμάνι, in case of emergency, μέσα σε ελάχιστους μήνες. Υπάρχουν τέτοιες υποψηφιότητες, αρκετά δυνατές. Όπως η Τεργέστη. Σε απλά ελληνικά: η κινέζικη «εύνοια» για το λιμάνι του Πειραιά καθόλου δεν σημαίνει αγνόηση των γεωπολιτικών κινδύνων που μπορεί να προκύψουν στο μέλλον – εξαιτίας των προσανατολισμών του ελληνικού ιμπεριαλισμού….

Απομένει … το γνωστό: ο τουρισμός. Φαίνεται καλή «αρπαχτή», ελληνικό εθνικό ιδεώδες. Μερικές χιλιάδες κινέζοι τουρίστες παραπάνω; Ίσως… Παρ’ όλα αυτά τίποτα δεν είναι σίγουρο ούτε εκεί. Εκτός απ’ το ότι είναι καπιταλισμός έντασης εργασίας και φυσικών πόρων (: νερού) – και σαν τέτοιος δεν σπρώχνει το ελλαδιστάν στον 21ο αιώνα…

Συρία

Σάββατο 16 Νοέμβρη. Ενώ ο αμερικανικός στρατός ενισχύει τις θέσεις του στα ανατολικά του Ευφράτη, το μπλοκ της Αστάνα, εκτός από δηλώσεις δεν φαίνεται να κάνει κάτι άλλο για να αμφισβητήσει την αμερικανική κατοχή.

Σύμφωνα με δηλώσεις της ανεγκεφαλης αλεπούς (Putin ) απ’ την Μπραζίλια, μετά την εξασφάλιση των συρο-τουρκικών συνόρων, η επόμενη προτεραιότητα είναι ο θύλακας του Idlib. Όντως, ο ρωσικός στρατός έχει φτιάξει βάσεις (ή «βασούλες») κατά μήκος των συρο-τουρκικών συνόρων, συμπεριλαμβανόμενων και (μόνιμων;) αεροπορικών. Και όντως, επίσης, οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί στα νότια του Idlib είναι καθημερινή ρουτίνα.

Οι καταγγελίες περί «παράνομης εισβολής και κατοχής» δεν σημαίνουν τίποτα – πάντως. Το Τελ Αβίβ ξέρει: σκότωνε, κάνε τις δουλειές σου, κι άσε τους άλλους να σε καταγγέλουν…

Όμοιος ομοίω αεί πελάζει

Σάββατο 16 Νοέμβρη. Η «μεταβατική» της βολιβίας, αφού «έφτιαξε κυβέρνηση» (με καραβανάδες και φασίστες) προχώρησε στο επόμενο βήμα: αναγνώρισε κι αυτή τον Guaido! Το θέμα έχει οπωσδήποτε και ελληνικό («εθνικό») ενδιαφέρον: δεν είναι πλέον ο ρημαδοΓουα(αϊδο)Νικόλας ο τελευταίος και καταϊδρωμένος στη λίστα των «προθύμων». Η «ελλάς ανέβηκε κατά μία θέση» θα μπορούσε να είναι μια τίμια δήλωση επ’ αυτού, και θα έπρεπε να γιορταστεί. Φτάνει πια με τις «επιτυχίες των ομολόγων»! Ζήτω οι «επιτυχίες της εξωτερικής πολιτικής»!!..

Μια μη εξακριβωμένη πληροφορία θέλει το κόμμα του Morales (mas) να έκανε συμφωνία με την «μεταβατική» Anez Chavez για να γίνουν το γρηγορότερο εκλογές. Αλλά η “μεταβατική” και η αγέλη της αποκλείουν την συμμετοχή του Morales σ’ αυτές. Στους δρόμους της La Paz οι υποστηρικτές του διαδηλώνουν καθημερινά, μιλώντας ακόμα και για εμφύλιο. Οι εκλογές που οργανώνουν πραξικοπηματίες είναι νόθες – ποιός δεν το ξέρει; Ο εμφύλιος στη βολιβία είναι έτσι πιθανό να προκύψει χωρίς σχέδιο και προετοιμασία, απ’ τις ανάγκες αυτοάμυνας των ιθαγενών και της αριστεράς απέναντι στην στρατοαστυνομική βία της «μεταβατικής»…

Η Μόσχα και το Πεκίνο (αν από εκεί περιμένει κανείς την σωτηρία) βρίσκονται πολύ μακριά… Η πρώτη προσπαθεί τώρα να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, την αναγνώριση δηλαδή της «μεταβατικής». Δεν δικαιολογείται αυτό το λάδι σ’ αυτήν την φωτιά!!!

Ούτε, καν, απ’ την έλλειψη ικανών πρακτόρων της fsb στη βολιβία…

Αλλοίμονο…

Παρασκευή 15 Νοέμβρη. Μια ακροδεξιά, πρώην τηλεπερσόνα και μετάπειτα γερουσιαστής, ονόματι Jeanine Anez Chavez (απλή συνωνυμία το επίθετο…) είναι η «μεταβατική πρόεδρος» στη La Paz. Αν σας συγκινούν ή, έστω, σας ενδιαφέρουν οι διαδικασίες, αφήστε τες. Μαζεύτηκαν απλά οι δικοί της (που είναι κοινοβουλευτική μειοψηφία) και την ευλόγησαν… Τί είναι που δεν καταλαβαίνετε απ’ τις εξωδιαδικαστικές «διαδικασίες»; Αν ο Guaido ήταν ένας πραξικοπηματικός ύμνος στο σύνταγμα της βενεζουέλα, η Anez Chavez (το δεύτερο δεν θα το ακούτε, σαν «Anez» κυκλοφορεί…) είναι ένα ξεπέρασμα των ψευδαισθήσεων: το μόνο σύνταγμα που ισχύει (όπου και για όσο ισχύει ακόμα) είναι το πραγματικό σύνταγμα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού – στη φάση της παρακμής του.

Να λοιπόν που ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας έχασε την παγκόσμια πρωτιά της αναγνώρισής της. Η Μόσχα (και όχι η αργόστροφη Αθήνα) ήταν που αναγνώρισε (εκτός Ουάσιγκτον…) την Anez Chavez σαν «μεταβατική πρόεδρο»!! Καταγγέλοντας ταυτόχρονα το πραξικόπημα κατά του Morales, το οποίο όμως τελικά νομιμοποιεί!!! Είναι ένα σκληρό μάθημα για τους οπαδούς του “άξονα της αντίστασης”… Καμμία “αντίσταση” όπως την φαντάζονται! Κρατικά, καπιταλιστικά συμφέροντα, και ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί! Αυτό… Τίποτα παραπάνω… Ονειρεύομαι μια βολιβία απαλλαγμένη απ’ τις σατανιστικές τελετές των ιθαγενών, μια βολιβία που είναι αφιερωμένη στον χριστό… δήλωσε η «μεταβατική» κηρύσσοντας ανελέητο πόλεμο κατά των προλετάριων και πληβείων ιθαγενών. … Αυτοί πρέπει να απομακρυνθούν στα βουνά… Λέτε η αναφορά στον γυιό του επουράνιου αφεντικού να έπεισε την αργόστροφη αλεπού;

Δεν θα έπρεπε πάντως να την κατηγορήσει κανείς (ούτε και τον αυτοκράτορα Xi) που έχουν διαφορετική στάση απέναντι στη La Paz σε σχέση μ’ εκείνη που είχαν και έχουν απέναντι στο Caracas. Άλλοι συσχετισμοί, άλλη συγκυρία, άλλα συμφέροντα. Ίσως και διαφορετικές τακτικές.

Με επίγνωση όλων των κινδύνων διάψευσης που αντιμετωπίζουν οι προβλέψεις μας, η ασταμάτητη μηχανή (που θα ευχόταν να διαψευστεί…) εκτιμά, πως όταν παραχωρηθεί η «τυπική» εξουσία σε φασίστες, αυτοί και οι ντόπιοι και διεθνείς σύμμαχοί τους φροντίζουν έτσι ώστε τα γεγονότα να τρέχουν προς όφελός τους. (Τρεις χιλιάδες φασίστες, με ονόματα και διευθύνσεις, έπρεπε να καθαρίσει το εαμ όταν μπήκε στην Αθήνα τον Οκτώβρη του ‘44… Δεν το έκανε, ή δεν πρόλαβε: τους βρήκε μπροστά του μετά από δύο μήνες, πολλαπλάσιους και ενισχυμένους από τα αγγλικά όπλα….)

Για όσους / όσες δυσπιστούν θα θυμίσουμε την ουκρανία. Ο Yanukovych κάθαρμα ήταν, τμήμα του ουκρανικού πολιτικού προσοδισμού. Παρόλα αυτά είχε εκλεγεί, και είχε μια ορισμένη κοινωνική και πολιτική βάση υποστήριξης μέσα στην ουκρανία. Απ’ την στιγμή, όμως, που την έκανε προς Μόσχα μεριά στις 21 Φλεβάρη του 2014, φοβούμενος το πραξικόπημα της πλατείας Maidan, οι φασίστες στην Ουκρανία ξεδίπλωσαν την δική τους δυναμική. Και ξέρετε, υποθέτουμε, τι ακολούθησε.

Προφανώς ο Morales δεν είναι Yanukovych… Έχει (και θα έχει πάντα) μια ισχυρή κοινωνική βάση υποστήριξης απ’ τους ιθαγενείς και την βολιβιανή αριστερά. Όμως, απ’ την στιγμή που έπαψε να είναι ο εκλεγμένος πρόεδρος, ο διεθνώς αναγνωρισμένος που αμύνεται συνταγματικά· απ’ την στιγμή που έγινε ένας “πρώην” πρόεδρος που έμμεσα αλλά καθαρά εγκαταλείποντας το πεδίο “άσκησης της εξουσίας του” ουσιαστικά παραιτήθηκε, από εκείνη την στιγμή λοιπόν παραχώρησε την πρωτοβουλία των κινήσεων στους εχθρούς του. Αυτό ήθελαν!!! Τα υπόλοιπα ξέρουν να τα κάνουν από παλιά.
Έχετε σκεφτεί ποτέ τι σημαίνει “πρωτοβουλία των κινήσεων” στην ιστορία του παγκόσμιου ταξικού / κοινωνικού πολέμου; Αν όχι, όση ιστορία κι αν έχετε διαβάσει, δεν έχετε καταλάβει τίποτα απ’ το τι είναι ο πραγματικός πόλεμος την ώρα που συμβαίνει· με οποιαδήποτε μέσα…

(φωτογραφία: Τι κρατάει η «μεταβατική»; Κάποιο μενού κυριλέ εστιατορίου; Το σύνταγμα της βολιβίας; Όχι… Το «ευαγγέλιοοοοο!….» κρατάει!… Είναι γελοίο; Είναι και παραείναι… Αλλά ποιος σας είπε ότι η ιστορία του καπιταλισμού προχωράει μόνο υπό τον όρο της υψηλής αίσθησης του χιούμορ;)

Ο κυνισμός σαν αξίωμα: βγάλτα πέρα μόνος σου!…

Παρασκευή 15 Νοέμβρη. Πριν ταξιδέψει για την Μπραζίλια (του Bolsonaro…) για την σύνοδο των brics η ανεγκέφαλη αλεπού (a ka Putin) φιλοσόφησε το θέμα της βολιβίας:

…Υπάρχει μια κατάσταση όπου εκεί δεν υπάρχει ηγεσία στη χώρα… Αναρχία. Θυμίζει κάπως την λιβύη… Ας ελπίζουμε ότι θα πρυτανεύσει η κοινή λογική και η κατανόηση των συμφερόντων των λαών σ’ αυτές τις χώρες απέναντι στα ατομικά ή κομματικά συμφέροντα…

Υποδειγματική σοφία! Και υποδειγματικη ελπίδα! Τόσο υποδειγματικές ώστε θα μπορούσε κανείς να υποψιαστεί (η ασταμάτητη μηχανή αναμεσά τους…) ότι τα θρυλικά κοιτάσματα λιθιού της βολιβίας (που για πολλούς «εξηγούν» το πραξικόπημα) όχι μόνο δεν ενδιαφέρουν την Μόσχα (όχι, σίγουρα, όσο τα κοιτάσματα πετρελαίου της βενεζουέλα…) αλλά με συγκατάβαση θα έβλεπε να γίνεται ένα ωραίο χάος εκεί – και λαθρεμπόριο λιθίου που θα εξορύσσεται, περίπου, με κασμάδες…

Οπωσδήποτε η ανεγκέφαλη αλεπού δεν μίλησε για «χώρα» αλλά για «χώρες»: …Η Δύση πρέπει να κάνει πίσω και να αφήσει τους πολίτες της λατινικής αμερικής να λύσουν τα προβλήματά τους μόνοι τους… Απλός (ή ωμός, ανάλογα τα γούστα) ρεαλισμός: το project της ευρασίας θα κρατήσει τις θέσεις του στην Καραϊβική και γύρω· αλλά δεν πρόκειται να «κατακτήσει» ανοικτά / πολιτικά όλη τη νότια αμερική… Άλλες είναι οι προτεραιότητές του προς το παρόν.

Είναι ο καπιταλισμός· όχι ο «υπέρ αδυνάτων» λόγος του Λυσία…

(φωτογραφία: οι ιθαγενείς υποστηρικτές του Maduro διαδηλώνουν καθημερινά·και συγκρούονται με την στρατοαστυνομία, που έχει πια ξεκάθαρα φασιστική διοίκηση… )

Είναι δουλειά “γαμπρών” αυτή;

Παρασκευή 15 Νοέμβρη. Το ψόφιο κουνάβι, υποδεχόμενο τον Erdogan του οποίου δήλωσε «οπαδός» (!!!) και προκειμένου να αποφύγει τις κριτικές απ’ τους σκληροπυρηνικούς βουλευτές του ότι «τα έχει κάνει πλακάκια» με το αφεντικό της Άγκυρας, φώναξε μερικούς απ’ αυτούς για να τα σούρουν ένα χεράκι στον «χασάπη των κούρδων»… Κορυφαίος ανάμεσά τους ο ακροδεξιός πραγματιστής γερουσιαστής Lindsey Graham, απ’ τους βασικούς υποστηρικτές της απόφασης για την γενοκτονία των αρμενίων απ’ την οθωμανική αυτοκρατορία. (Αν η ελληνική πολιτική σκηνή δεν ήταν ντροπαλή, θα τον είχε ανακηρύξει ήδη επίτιμο διδάκτορα … χμμμ… ας πούμε της ασοεε, που είναι και της μόδας…) Ως γνωστόν το σχετικό νομοσχέδιο πέρασε απ’ την αμερικανική βουλή με συντριπτική πλειοψηφία· απέμενε η έγκρισή της απ’ την γερουσία, που θεωρούνταν σίγουρη.

Το τι κουβεντιάστηκε μεταξύ Erdogan και αντι-Erdogan εκπροσώπων του αμερικανικού λαού θα το μάθουμε (όσο το μάθουμε) σε δόσεις. Το γεγονός όμως είναι ότι αφού υποτίθεται (;) ότι ο Erdogan και ο Graham τα «ψιλοτσούγκρισαν» στο ραντεβού, ο δεύτερος πήγε τη γερουσία και δήλωσε ότι αποσύρει την υποστήριξή του στο νόμο για την γενοκτονία των αρμενίων… Δεν πρέπει να ζαχαρώνουμε την ιστορία, ούτε να προσπαθούμε να την ξαναγράψουμε… Όχι για χάρη του παρελθόντος αλλά για χάρη του μέλλοντος… Άλλοι συντηρητικοί γερουσιαστές, που επίσης ήταν υπέρ, το γύρισαν λέγοντας ότι «μια τέτοια απόφαση θα θέσει σε κίνδυνο την ζωή των αμερικάνων πεζοναυτών στη συρία»… Χμμμ. Ενδιαφέρον… (Από “επίτιμος” ο Graham θα ξέπεφτε σε “μπαχαλάκια” για το ελληνικό γκουβέρνο…)

Ο Graham είναι ο επικεφαλής των συντηρητικών στη γερουσία· συνεπώς θα εξασφαλίσει ότι η πρόταση νόμου δεν θα περάσει, κι άρα η αναγνώριση της γενοκτονίας δεν θα γίνει αμερικανικός νόμος. Η σφαγή των αρμενίων (και όχι μόνον, άλλωστε) είναι ιστορικό γεγονός, αποδεδειγμένο – δεν χρειάζεται επικύρωση από κανένα κοινοβούλιο. Εκείνο που παίζεται είναι ο χαρακτηρισμός «γενοκτονία». Αν σε μια μαζική σφαγή αποδοθεί επίσημα (π.χ. απ’ το αμερικανικό νομοθετικό) ο χαρακτηρισμός «γενοκτονία», τότε τα θύματα ή οι απόγονοί τους μπορούν να εγείρουν σε διεθνή δικαστήρια απαιτήσεις αποζημίωσης. Αν όχι, δεν μπορούν.

Συνεπώς η στροφή του Graham μετά τα «σούπα μούπες» με τον Erdogan είναι ο ορισμός του οπορτουνισμού. Ακόμα κι αν ο Erdogan έκανε την γνωστή κίνηση με την παλάμη που κινείται αργά κάθετα στο λαρύγγι… Απ’ την απέναντι μεριά, αυτήν του τουρκικού καθεστώτος, πρόκειται για τεράστια «διπλωματική επιτυχία»!… Και πάντως όχι «δουλειά γαμπρών», εκτός αν τα πάντα στο ψοφιοκουναβιστάν τα ελέγχει ο βασιλογαμπρός Jared Kushner…

Κάτι μας λέει ότι στους κύκλους των πολιτικών βιτρινών στην Αθήνα έχει αυξηθεί κατακόρυφα η κατανάλωση ηρεμιστικών…

(φωτογραφία: Ο Graham είναι στα αριστερά – σ’ αυτό το πλάνο απ’ το ζόρικο ραντεβού… Επειδή «όταν μαλώνουν τα βουβάλια…» συμβαίνουν τα υπόλοιπα, δεν θα ήταν άσχημη ιδέα για τα βατράχια να μην κάνουν συμμαχίες με τα μεγάλα θηλαστικά, ούτε να παίζουν στοίχημα όταν γίνεται παγκόσμιος καυγάς βουβαλιών… Θα ήταν καλό κατ’ αρχήν να την κάνουν απ’ τον βάλτο με σβέλτα και μεγάλα πηδηματάκια…

Αλλά ίσως γι’ αυτό τα βατράχια είναι κάπως γλυτσερά: ελπίζουν σε κάποιον βασιλιά της λάσπης, ακόμα κι όταν βρίσκονται κάτω απ’ την πατούσα του… Ποιός ξέρει;)