Month: November 2019

Φεύγω, μέρα νύχτα…

Δευτέρα 25 Νοέμβρη. Παράξενες οι ιδιοτροπίες της ακοής. Και της ακρόασης. Αλλά να: σ’ αυτόν τον κόσμο που δεν είναι ο κόσμος μας συμβαίνουν κι αναπάντεχα. Κι έτσι πρέπει να είναι, όσο είναι. Πριν μας ξεράσει εντελώς η τυποποίηση και οι μηχανές της. Πριν μας ξεράσει εντελώς θα έχουμε βρει τόπους εξορίας.

Στην προτελευταία ρουφηξιά, ανάμεσα στα δακτυλίδια του καπνού, στη διαστολή του χρόνου και στη συστολή του εαυτού, μπορεί και να ερωτευτείς – ενόσω καίγεσαι σαν βάτος. Στην τελευταία ρουφηξιά θα ορκιστείς – και θα τηρήσεις τον όρκο σου για πάντα.

Τι να καταλάβουν όμως οι φλώροι απ’ όλα αυτά; Οι άκαπνοι από μέσα κι απ’ έξω; Τίποτα και ποτέ· είναι τόσο κομπλεξικοί και τόσο ανάξιοι. Τι κι αν είναι τώρα πλειοψηφία; Τι κι αν μοστράρονται; Ποτέ δεν θα μπουν σ’ ένα τραίνο για να χαθούν. Και πάντα χαμένοι θα είναι…

Νόμιζουν ότι το πλήκτρο enter θα τους σώσει… Αυτούς και τους θώρακές τους…

Συρία: smoke on the water

Δευτέρα 25 Νοέμβρη. Το ότι ο αμερικανικός στρατός και οι ypg βάσαλοί του ελέγχουν τα πετρελαιοπήγαδα ανατολικά του Ευφράτη δεν σημαίνει μόνο ότι «ο αμερικανικός στρατός και οι ypg βάσαλοί του ελέγχουν τα πετρελαιοπήγαδα ανατολικά του Ευφράτη». Σημαίνει και κάπως περισσότερα.

Χτες η αμερικανική αεροπορία βούλιαξε στον Ευφράτη 4 πλοία που μετέφεραν πετρέλαιο που είχαν αγοράσει απ’ τα προστατευόμενα πετρελαιοπήγαδα. Υποθέτει κανείς ότι το είχαν πληρώσει· δεν θα μπορούσαν να το κλέψουν. Ωστόσο η αμερικανική κατοχική διοίκηση υποστηρίζει ότι θα το πήγαιναν σε μέρος ελεγχόμενο απ’ τον Άσαντ. Τίμιο εμπόριο ή «λαθρεμπόριο»; Μάλλον το δεύτερο, και η Ουάσιγκτον δεν τα γουστάρει αυτά – αν επωφελείται ο Άσαντ.

Κι έτσι βομβάρδισαν τα ποταμόπλοια, και το πετρέλαιο κάηκε. Μαζί του και τα πληρώματα τους – όλο και κάποιοι θα βρίσκονταν on board, για το μεροκάματο. Είπαμε: μην παίρνετε αθώο ύφος για να ξεγελάσετε τους κατοχικούς! Και τα λεφτά θα σας πάρουν, και σάβανα θα σας φτιάξουν…

Πετρέλαιο και θάνατος

Δευτέρα 25 Νοέμβρη. Τον Ιούλη του 2018 η ιταλική πετρελαϊκή eni (την οποία το νοτιοκυπριακό καθεστώς θέλει να κάνει «ασπίδα» των οικοπέδων του) υπέγραψε συμφωνία με την libyan national oil corporation για την δημιουργία μιας κοινής επιχείρησης εκμετάλλευσης και εμπορίου λιβυκών πετρελαίων. Την mellitah oil and gas company.

Η mog εκμεταλλεύεται κοιτάσματα στην επαρχία zawiya, στα δυτικά της Τρίπολης, μια περιοχή που ελέγχεται απ’ την μία απ’ τις δύο «διεθνώς αναγνωρισμένες» κυβερνήσεις στη λιβύη. Η eni, σαν ο φραγκάτος εταίρος, προέλαβε ένοπλους για να προστατεύουν τις εγκαταστάσεις. Αλλά το security δεν είναι η πρώτη, ούτε η μόνη δουλειά αυτών των ένοπλων. Πληρώνονται από το 2017 απ’ το ιταλικό κράτος για να «συντηρούν» στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων / μεταναστών σε λιβυκό έδαφος.

Το τι σημαίνουν στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων / μεταναστών στη λιβύη δεν θα θέλατε να το ξέρετε… Είναι, σίγουρα, μια επικερδής επιχείρηση άπαξ και μια περιοχή αυτοχαρακτηριστεί σαν «συνοριακή ζώνη» – της ιταλίας ή/και της ε.ε. Υποθέτουμε πως έχετε παρακολουθήσει την ασταμάτητη μηχανή και τις προηγούμενες ημέρες· οπότε μπορούμε να συνεννοηθούμε.

Η δουλειά, λοιπόν, των ένοπλων συμμοριών στο λιβυκό έδαφος, που αν χρειαστεί «ξεπλένονται» σαν φύλακες καθώς πρέπει πετρελαϊκών επιχειρήσεων, είναι να εμποδίζουν αφρικάνους πρόσφυγες / μετανάστες να φύγουν προς λιβύη μεριά. Όσοι «συλλαμβάνονται» είτε στις λιβυκές ακτές είτε στα λιβυκά χωρικά ύδατα, αν είναι «τυχεροί», βασανίζονται με διάφορους τρόπους· προς παραδειγματισμό των υπόλοιπων. Αλλά οι πληρωμένες και απ’ το ιταλικό κράτος συμμορίες έχουν κι άλλη μέθοδο: από τότε που η Ρώμη τους χάρισε μερικά ταχύπλοα «λιμενοαστυνομίας» κυνηγούν τα πλοιάρια των δραπετών και τα βουλιάζουν. Επειδή (έτσι λένε τα συμβόλαιά τους) δεν πρέπει να φτάνουν ούτε τις ιταλικές ακτές ούτε τα πλοία των βορειευρωπαϊκών μκο που προσπαθούν να τους σώσουν…

Καταλαβαίνετε τώρα τι ακριβώς ήταν η «πολιτική» καθαρμάτων σαν τον Salvini: πρόκειται για την ιταλική εφαρμογή της συμφωνίας που έχει γίνει με τις λιβυκές συμμορίες ανθρωποκυνηγών, οι οποίοι μπορεί να χρειαστούν και σαν σεκιουριτάδες της eni· και ό,τι άλλο, μελλοντικά.

(φωτογραφία πάνω: Στη μέση ο Abd Al-Rahman Milad –“Bija”. Γνωστός αρχισυμμορίτης στη λιβύη, απ’ την zawiyah… και επίσημος συνομιλητής του ιταλικού υπ.αμ…

κάτω: Αυτοί είναι όσοι επέζησαν απ’ την βύθιση ενός πλοιαρίου, 5 μίλια απ’ την ακτή της al-Khoms, στις 25 Ιούλη του 2019. Τουλάχιστον 150 άλλοι πνίγηκαν…)

Γεωπολιτική και θάνατος

Δευτέρα 25 Νοέμβρη. Απάνθρωπες συνθήκες, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται πολύ έντονος υπερπληθυσμός, ανθυγιεινές συνθήκες, κακής ποιότητας φαγητό και νερό που καταλήγει στον υποσιτισμό, έλλειψη σωστής περίθαλψης… και βία απ’ τους φρουρούς, ξυλοδαρμοί και ηλεκτροσόκ… Αυτές ήταν, περιληπτικά, οι διαπιστώσεις της human rights watch το καλοκαίρι του 2018 απ’ την κατάσταση στα λιβυκά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αν βγάλει κανείς την βία των ανθρωποφυλάκων οι διαπιστώσεις ταιριάζουν απόλυτα και στα ελληνικά στρατόπεδα συγκέντρωσης (σίγουρα επί φαιορόζ γκουβέρνου). Η βία των ανθρωποφυλακων, απλά, δεν χρειάζεται: πώς να φύγουν οι κρατούμενοι απ’ τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου; Αντίθετα στον Έβρο οι ξυλοδαρμοί και οι κλοπές σε βάρος προσφύγων / μεταναστών είναι αποδεδειγμένη πρακτική.

Το ελληνικό κράτος συμμετέχει (διακομματικά…) σ’ αυτήν την «μαύρη διεθνή». Σίγουρα δεν μπόρεσε να κάνει outsourcing τα κάτεργα· η τουρκία δεν είναι λιβύη. Τώρα ο ρημαδοΚούλης επιδεικνύει έναν κάποιον «ανθρωπισμό», με την μετακόμιση στην ενδοχώρα, σε κάπως καλύτερες συνθήκες, μερικών χιλιάδων απ’ αυτούς που έχουν ήδη υποφέρει στα ελληνικά κάτεργα. Υπόσχεται όμως και «κλειστά στρατόπεδα» – αυτά είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα του δεξιού ανθρωπισμού… Υπόσχεται, επίσης, και «αυστηρή φύλαξη» των θαλάσσιων συνόρων… Κάθε στοιχειωδώς νοήμων καταλαβαίνει τι σημαίνουν αυτά τα δύο.

(φωτογραφία: Δεν τον ξέρετε… Απλά τον έπνιξαν, κάπου στη Μεσόγειο… Και;

Πείτε: Ας αφήσουμε τους συναισθηματισμούς – έτσι κι αλλιώς κρατάνε λιγότερο από φτάρνισμα… Έχουμε τις δουλειές μας…)

Στρίμωγμα; Ελιγμός;

Κυριακή 24 Νοέμβρη. Χτες Σάββατο θα έληγε και τυπικά η συμφωνία «ανταλλαγής πληροφοριών» μεταξύ των στρατών της Σεούλ και του Τόκιο, γνωστή σαν GSOMIA. Τον περασμένο Αύγουστο η Σεούλ ανακοίνωσε ότι δεν σκοπεύει να την ανανεώσει, απαντώντας έτσι σε διάφορα μέτρα εμπορικού πολέμου του Τόκιο εναντίον των βιομηχανιών της.

Κι ενώ όλοι ήταν βέβαιοι και περίμεναν το βράδυ της Παρασκευής να ανακοινωθεί απ’ την Σεούλ και ο τυπικός θάνατος της συμφωνίας, έγινε το ανάποδο. Ο αξιωματούχος Kim Yoy-geun ανακοίνωσε ότι η Σεούλ ΔΕΝ αποσύρεται απ’ την συμφωνία – αν και διατηρεί το δικαίωμα να το κάνει, αν χρειαστεί, μελλοντικά. Μετά απ’ αυτό η GSOMIA ανανεώθηκε «αυτόματα» για μια ακόμα χρονιά… Στην ίδια συνέντευξη ο αξιωματούχος Kim ανακοίνωσε ότι η Σεούλ «παγώνει» την προσφυγή της στον wto κατά των ιαπωνικών δασμών και εμπορικών απαγορεύσεων…

Αν και το τελευταίο θα μπορούσε να εξηγηθεί (επειδή σύντομα δεν θα υπάρχει το συμβούλιο προσφυγών του wto, οπότε μάταιος κόπος) το πρώτο μοιάζει κατ’ αρχήν ανεξήγητο, με δεδομένη την υποστηρίξη που είχε εντός νότιας κορέας ο Moon γι’ αυτήν την απόφαση. Η Ουάσιγκτον πίεζε απ’ το καλοκαίρι την Σεούλ να μείνει στην «συμφωνία κατασκοπείας», πράγμα που κάνει ακόμα μεγαλύτερη την ζημιά για τον Moon. Είναι, μήπως, ενδοτικός στις αμερικανικές πιέσεις;

Κάποιοι υποστηρίζουν πως τώρα ο σοσιαλδημοκράτης Moon κοντράρει απευθείας την Ουάσιγκτον (στις διαπραγματεύσεις για την ανανέωση των αμερικανικών βάσεων, με τους αμερικάνους να ζητουν 5 δις για τα έξοδα του να προσφέρουν «προστασία» στη Σεούλ, και την πλευρά του Moon να λέει, ως τώρα, «ούτε να το σκεφτόσαστε»), και δεν έχει την πολυτέλεια δύο μετώπων ταυτόχρονα. Και Τόκιο και Ουάσιγκτον. Συζητήσιμο.

Συζητήσιμο επειδή το θέμα των κορεατισσών comfort women (των αιχμάλωτων στα ιαπωνικά στρατόπεδα συγκέντρωσης που κατέληξαν να γίνουν «γυναίκες της χαράς» για τον στρατό κατοχής) παραμένει πολύ σοβαρό και ευαίσθητο για την νοτιοκορεατική κοινωνία, οπωσδήποτε την αριστερά της στην οποία ανήκει ο Moon. Και η στάση του Τόκιο σ’ αυτό ήταν η αφορμή (αν και καθόλου η αιτία) της πρόσφατης σύγκρουσης.

Μαθαίνουμε όμως τώρα ότι πριν 4 ημέρες ο πρόεδρος της νοτιοκορεατικής βουλής Moon Hee-sang μετέφερε στο Τόκιο μια ιδέα του, για να λυθεί το «πρόβλημα των αποζημιώσεων»: την δημιουργία ενός κοινού ταμείου που θα συγκεντρώσει εθελοντικές εισφορές ιαπωνικών και νοτιοκορεατικών επιχειρήσεων, καθώς και πολιτών, μέσα απ’ το οποίο θα αποζημιωθούν και οι comfort women και όσοι νοτιοκορεάτες δούλεψαν σαν σκλάβοι στα ιαπωνικά στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας στη διάρκεια του β παγκόσμιου. Στον φασίστα ιάπωνα πρωθ. Shinzo Abe αρέσει αυτή η ιδέα – όχι άδικα.

Αν τέτοια είναι η βάση κάποιων διαπραγματεύσεων στα παρασκήνια που οδήγησαν τον πρωθυπουργό Moon να αποφασίσει «μένουμε στην GSOMIA», τότε ο σοσιαλδημοκράτης Moon ίσως σκάβει τον λάκο του. Γιατί δεν ήταν τα λεφτά το ζήτημα· ήταν και είναι ο ανανεωμένος ιαπωνικός εθνικισμός / μιλιταρισμός απέναντι στον ανανεωμένο νοτιοκορεατικό εθνικισμό. Αν γίνει δεκτός ο επιχειρηματικός εθελοντισμός, το Τόκιο απαλλάσσεται για το γεγονός ότι αντέδρασε σαν κράτος σε μια νοτιοκορεατική δικαστική απόφαση που αφορούσε ιαπωνικές ιδιωτικές εταιρείες (σχετικά με αναγκαστικές αποζημειώσεις…). Και, έτσι, βγαίνει δικαιωμένο. Αντίθετα η απόφαση του νοτιοκορεατικού δικαστηρίου μένει στον αέρα, αφού εθελοντικά και μόνο εθελοντικά οι ιαπωνικές επιχειρήσεις θα δώσουν τον οβολό τους. Που μπορεί να είναι σημαντικός, δεν λέμε το αντίθετο. Αλλά το δικαστήριο είχε αποφασίσει υποχρεωτικές κατασχέσεις περιουσιακών τους στοιχείων. Οπότε, με λίγο εθελοντισμό, οι ιαπωνικές εταιρείες σώσουν και τα προσχήματα και τις νοτιοκορετικές εγκαταστάσεις τους. Η κυβέρνηση Moon τι θα σώσει;

Αν τσαμπουκαλεύεσαι και μετά κάνεις πίσω χάνεις δυο φορές. Και επειδή δεν κατάλαβες έγκαιρα τους σε βάρος σου συσχετισμούς (αν ήταν πράγματι σε βάρος σου), και επειδή προσπαθείς να πουλήσεις για «αρετή» την υποχώρησή σου. Αν και η ασταμάτητη μηχανή δεν είναι τόσο καλά εξοικειωμένη με τα πολιτικά ήθη και έθιμα στη νότια κορέα, υποψιάζεται ότι ο Moon διακυνδυνεύει να προκαλέσει την οργή των ίδιων των οπαδών του μ’ αυτούς τους «ελιγμούς».

Αν δεν μπορεί να βγάλει σύντομα κάποιον «λαγό απ’ το καπέλο» τότε θα είναι εύκολο να κατηγορηθεί για λιποψυχία. Κακό για την πολιτική κεφαλή του… Καλό για τους ακρο-δεξιούς αντιπάλους του…

Το κράτος σύνορο (η χωρητικότητα)

Κυριακή 24 Νοέμβρη. Να το άλλο φασιστοπαράδειγμα, του είδους «το πλοίο γέμισε». Στην μικρή κλίμακα του γνωστού δεξιού / ακροδεξιού κατά πλειοψηφία νησιού Σάμος. Το σύνολο των κατοίκων του νησιού είναι πάνω από 33 χιλιάδες, και είναι θυμωμένοι επειδή (λένε) 1.000 ή 2.000 πρόσφυγες / μετανάστες (που θα μένουν σε κάποιο στρατόπεδο) είναι too much, και δεν «χωράνε» στο νησί. Εφευρίσκουν κάτι αριθμητικά τρικ, και υποφέρουν.

Το 2019, στη διάρκεια της τουριστικής σαιζόν, «χώρεσαν» στη Σάμο πάνω από 300.000 τουρίστες (ο αριθμός είναι υποεκτιμημένος…), εκ των οποίων οι μισοί έφτασαν αεροπορικά. Όχι όλοι μαζί, αυτό είναι βέβαιο. Αλλά είναι απίθανο να υπήρξε ημέρα που δεν «χωρούσαν» μια χαρά στο νησί 3, 4 ή 5 χιλιάδες τουρίστες· και θα ήταν ευχής έργο να είναι διπλάσιοι. Την τουριστική «χωρητικότητα» και τις ελπίδες της αποδεικνύουν τα καινούργια ξενοδοχεία που φτιάχνονται κάθε χρόνο εκεί….

Απέναντι σ’ αυτούς, κι άλλους τόσους κι άλλους τόσους, η Σάμος δεν είναι αυτό το επίφοβο που σημαίνει «σύνορο» (και μάλιστα εναντίον μοχθηρών Erdogan). Είναι «παράδεισος», είναι το «κέντρο του κόσμου»! Γίνεται «σύνορο» απέναντι στους ανεπιθύμητους. Που είναι τέτοιοι επειδή έρχονται με λαστιχιένιες βάρκες, χωρίς visa cards, φορώντας κάτι φωσφοριζέ γιλέκα και ταλαιπωρημένες εκφράσεις. Αν έρχονταν με κότερα και αέρα πεινασμένου θαλασσόλυκου που τρώει (και πληρώνει) τα πάντα, τότε…

Ωωωω τότε! Τεμενάδες θα τους έκαναν….

Το κράτος σύνορο (το πολιτικό επίτευγμα)

Κυριακή 24 Νοέμβρη. Τα πιο πάνω είναι κοινότοπα. Όσο κοινότοπα ότι το είδος «άνθρωπος» έχει σάρκες, κόκκαλα, αισθητηριακά όργανα, ανάγκες, επιθυμίες και φόβους. Με κοινοτοπίες αναλώνονται οι καθημερινές κουβέντες εκατομυρίων υπηκόων· όχι, όμως, μ’ αυτές που προκαλούν το κράτος και το παρακράτος!

Απ’ την στιγμή που η ιδέα του κράτους / σύνορο εμπεδώθηκε μαζικά από δεξιούς και αριστερούς (φασίστες τους θεωρούμε…), απ’ την στιγμή δηλαδή που οι πολιτικοί και ιδεολογικοί προσδιορισμοί του κράτους, των αφεντικών και των μικροαστών λακέδων τους καθιερώθηκαν σαν τόσο ακλόνητοι όσο είναι τα βουνά και οι θάλασσες, τα υπόλοιπα είναι παιχνιδάκι. Η ορολογία «ροές» έχει υιοθετηθεί τόσο ώστε αν και καθαρόαιμα φασιστική οι πιο ακραίοι ρατσιστές βαριούνται να την χρησιμοποιήσουν. (Προτιμούν το «εισβολή», «σχέδιο κατά της πατρίδας» κλπ). Το ότι, επίσης, πρόκειται για «πρόβλημα» είναι αυτονόητο· τα 30 εκατομμύρια τουριστών όχι, ούτε «ροές» είναι, ούτε «πρόβλημα», ούτε «εκβιασμός του Erdogan». Ούτε, βέβαια, όταν πρόκειται για τουρίστες ή «επενδυτές», ανακοινώνει κανείς κάθε μέρα «πόσοι έφτασαν» με εκείνο τον τόνο βογγητού στη φωνή που σημαίνει «πνιγόμαστε», «αμάν πια»!

Είναι η γενική (και ανομολόγητη συχνά) υιοθέτηση αυτών των βασικών ρατσιστικών θέσεων / προϋποθέσεων που έχει αφήσει στους κατά την γνώμη τους «αντιρατσιστές» ένα ελάχιστο και ευκαιριακό «παραθυράκι», αυτό του ανθρωπισμού. Το οποίο, αφού χλεύασε θανάσιμα το φαιορόζ γκουβέρνο, απαλλοτριώνει τώρα το δεξιό. Όταν φυλάκιζαν μέλη διασωστικών οργανώσεων για «σωματεμπορία» ελάχιστοι νοιάζονταν… Όταν πότε εδώ και πότε εκεί ξυλοφόρτωναν (και ξυλοφορτώνουν) κόσμο στον Έβρο και τον ξαναέριχναν (τον ξαναρίχνουν) στο ποτάμι κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν είδε… Όταν πέθαινε κόσμος απ’ το κρύο τα ίδια… Όταν, όταν, όταν…

Εδώ που τα λέμε μ’ αυτήν την πρόσφατη ιστορία δεν είναι δύσκολο για ένα γκουβέρνο που δεν είναι στο μήκος κύματος του Salvini να πουλάει έναν κάποιον ανθρωπισμό την ώρα που θέλει να «σφραγίσει τα σύνορα» – χερσαία και θαλάσσια – όπως κάθε Salvini.

Ο καιρός πέρασε δυστυχώς, με βασανιστήρια άμεσα και έμμεσα· και, επιπλέον, με την συστηματική απανθρωποποίηση / εγκληματοποίηση των προσφύγων / μεταναστών, είτε κρατούνται αιχμάλωτοι στα κάτεργα των νησιών είτε «φιλοξενούνται» στην στεριανή ενδοχώρα. Ταυτόχρονα χάθηκαν (και χάνονται) τα σημαντικά σημεία προσανατολισμού των ανταγωνιστικών κινηματικών σκέψεων και πρακτικών· αν υποθέσουμε ότι υπήρξαν ποτέ στ’ αλήθεια.

Τώρα η μόνη αλήθεια είναι πως είμαστε όλοι αιχμάλωτοι, κρατούμενοι. Των ορατών καιι αόρατων συνοριοφυλάκων.

Μόνο οι «ανεπιθύμητοι ξένοι» το καταλαβαίνουν… Πάντα καταλαβαίνουν περισσότερα…

Το αργό βούλιαγμα στον βούρκο είναι γλυκό

Σάββατο 23 Νοέμβρη. Πάρτε την γραμματολογικά σωστή φράση «μ’ αυτά που περνούσαν στα μέρη τους αυτά που περνάνε εδώ είναι τίποτα». Το βρίσκεται σωστό για την ηθική σας να αποφανθείτε αν την φράση την έχει πει «αριστερός» ή «δεξιός» ανάλογα με το τι τονίζει; Αν, δηλαδή, τονίζει το «μ’ αυτά που περνούσαν στα μέρη τους» πάει να πει ότι είναι γνώστης, διεθνιστής, άρα αριστερός (α λα φαιορόζ γκουβέρνο 2015 – 2019 ας πούμε… ) ενώ αν ο τόνος πέφτει στο «αυτά που περνάνε εδώ είναι τίποτα» είναι ρημαδοΚούλης, πλασιέ (Γεωργιάδης) light; Αυτή η συνειδησιακή (και άρα πολιτική άμεσα ή έμμεσα) τακτοποίηση σας φαίνεται ο.κ.;

Ελπίζουμε όχι. Ωστόσο ένας τέτοιος δεξιοαριστεροδεξιοαριστερός «ρεαλισμός» για την αντιμετώπιση των «ροών» (έχετε ποτέ νοιώσει ότι είστε μόνο ένα μόριο μέσα σε κάποια ροή;) έχει διαβρώσει προ πολλού όχι την «κοινωνία» γενικά, αλλά και τους υποτιθέμενους αντιρατσιστές ειδικά. Σε άλλες εποχές αυτό θα ήταν αδιανόητο – αλλά τις «άλλες εποχές» τις λοιδωρούν τα τσογλανάκια του digital ναρκισσισμού. Συνεπώς συμβαίνει: ο κυνισμός είναι Η “poltical correct” στάση, παρότι δεν έχουν εμφανιστεί ακόμα οι αρμόδιες «ομάδες» για να την διαφημίσουν έτσι ώστε να αρχίσει να καταγγέλεται … ο ψυχισμός! (Θα γίνει κι αυτό, μην αμφιβάλλεται. Capital rules o.k.!)

Προσέξτε την κατά ασταμάτητη μηχανή όχι μόνο «καταγραφή» των γεγονότων, αλλά και την ερμηνεία τους. Λέει ένας κάποιος Δρίτσας («πού είσαι νειότη πούλεγες πως θα γινόμουν άλλος») ότι «ένας βιασμός παδιού το εξάμηνο συμβαίνει (στα κάτεργα που προώθησε και η δική του κυβέρνηση) μην το κάνουμε δα και θέμα…» Εν τη ρύμη του λόγου, γλώττα λανθάνουσα τα αληθή λέγει, κλπ. Γερομαλάκας και αριστεροκυνικός αναμφίβολα, ένας απ’ τους πολλούς. Οι ηθικολόγοι της δεξιάς του την πέφτουν – εύκολη δουλειά. Αλλά γιατί αυτός ο αριστερός καραγκιοζάκος σκέφτεται έτσι; Ποιό είναι το κοινωνικο/πολιτικό έδαφος στο οποίο πατάει;

Στις αρχές του 2018, όταν οι διεθνείς καταγγελίες για βιασμούς στα κάτεργα των νησιών έπεφταν βροχή, εκείνο το «ανθρωπιστικό» κάθαρμα που λέγεται Μουζάλας και ήταν τότε «υπουργός μεταναστευτικής πολιτικής» είχε δηλώσει ούτε λίγο ούτε πολύ ότι περίπου πρόκειται για «ονειρώξεις» των αιχμάλωτων μεταναστριών… και ότι αυτός, σοβαρός ων, δεν μπορεί να ασχοληθεί με τέτοια.

Οι αρχές του 2018 είναι πριν σχεδόν δύο χρόνια· ο ρατσιστικός φαλλοφασισμός του ροζ υπουργού το ίδιο παλιός. Εκείνο που δεν είναι καθόλου παλιό αλλά πάντα φρέσκο και διαρκές είναι ο μικροαστικός κυνισμός: παρότι οι δηλώσεις του καθάρματος προκάλεσαν έναν διεθνή σάλο στιγμιαία (τόσο κρατάνε αυτά…) καμμία ντόπια αντισεξιστική, αντιρατσιστική, κάτι τέλος πάντων ομάδα, παρέα, πυρήνας δεν ασχολήθηκε. Όχι «λόγω άγνοιας» – μην προσπαθήσει κανείς να μας κοροϊδέψει!… Λόγω της μικροαστικής αυτοαπασχόλησης που συνεπάγεται ανοχή / συνενοχή σε ότι δεν είναι μπροστά στη μύτη μας. Τελεία και παύλα.

Πριν δυο χρόνια λοιπόν αποδείχθηκε, επιβεβαιώθηκε περίτρανα, πως όχι στο «εποικοδόμημα» αλλά σίγουρα στη ντόπια μικροαστική «βάση» έχει γίνει ήδη απόλυτα αποδεκτό ότι «αυτοί κι αυτές» είναι σχεδόν ζώα· και ότι θα αντιμετωπίζονται «φιλοζωϊκά». Και, μάλιστα, ότι αυτή η «φιλοζωία» – σε – βάρος – των ανθρώπων θα έχει κάθε δικαίωμα να αυτοχαρακτηρίζεται «αριστερή»!

Γι αυτό τον λόγο δεν σηκώθηκαν οι πέτρες όταν το κάθαρμα Μουζάλας, το φθινόπωρο του 2017 (αν δεν κάνουμε λάθος), δήλωσε «φέτος θα έχουμε νεκρούς» (στα κάτεργα, λόγω καιρού)… Μπορείτε να φανταστείτε τι θα συνέβαινε αν τα αρμόδια υπουργικά καθάρματα έλεγαν παραμονές του αγίου Πολυτεχνείου «φέτος θα έχουμε νεκρούς», ε; Αν μπορείτε να το φανταστείτε (μπορείτε!) έχετε και την απάντηση του γιατί όταν η αναγγελία αφορά τους «Άλλους» δεν τρέχει τίποτα.

Γι’ αυτόν τον λόγο δεν σηκώθηκαν οι πέτρες όταν το φαιορόζ κυβερνοσκουλήκι δήλωσε περίπου ότι «οι βιασμοί είναι φαντασιώσεις» – ο ψευτοφεμινισμός κάθε είδους, κύματος και πλημμύρας ξεβρακώθηκε σωπαίνοντας, άρα συνηγορώντας. Για τον ίδιο λόγο δεν τρέχει τίποτα που ένα άλλο κάθαρμα είπε τις προάλλες «ε, μια φορά το εξάμηνο δεν είναι και τίποτα σπουδαίο» προκειμένου για βιασμούς ανηλίκων. Γιατί όλοι, όλες (και όλα), έχουν στοιχηθεί πίσω απ’ το “πέρα απ’ την πάρτη μου και μακρυά απ’ τον κώλο μου … μ’ αυτά που περνούσαν στα μέρη τους αυτά που περνάνε εδώ είναι τίποτα». Η απανθρωπιά και η ξεφτίλα έχουν γίνει «επαναστατική» νόρμα… (Για πάρτυ…)

Πρέπει να σημειώσουμε εδώ δύο πράγματα. Πρώτον, ότι το να σηκώθει κάποια απ’ τις υποτιθέμενες pure “αντισεξιστικές» σημαίες για τους βιασμούς στα κάτεργα, εναντίον των αρσενικών προσφύγων / μεταναστών, θα ήταν τόσο ρατσιστικό ώστε θα το αγκάλιαζε αμέσως η «δεξιά» του ντόπιου κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου. Το δεύτερο, ακόμα χειρότερο: οι συνθήκες ζωής σε εκλεισμό σ’ αυτά τα κάτεργα, συνθήκες προσεκτικά διαμορφωμένες απ’ τα ντόπια αφεντικά και τους λακέδες τους, σπρώχνουν όσο περισσότερο μπορούν στην κάθε είδους εγκληματοποίηση των αιχμάλωτων! Συνεπώς, η γνωμάτευση του καθάρματος «δεν υπάρχουν βιασμοί, είναι φαντασιώσεις» δεν ήταν μια διακήρυξη του είδους «ζήτω οι βιασμοί γενικά!». Σήμαινε ζήτω η απανθρωποποίηση γυναικών και ανδρών, ενήλικων και ανήλικων, ειδικά, ΕΚΕΙ, επειδή είναι αυτοί κι αυτές!

Θέλει προσοχή. Αν χίλια άτομα σαν εσάς και εμάς αποκλειστούν κάπου, κλειδωθούν κάπου, το τι θα συμβαίνει μετά από όχι 6 αλλά 1 μήνα, ούτε να το φανταστούμε δεν θέλουμε! Συνεπώς τα καθάρματα δεν στοιβάζουν ανθρώπους εν αγνοία του τι θα τους αναγκάσουν να κάνουν. Τους στοιβάζουν για να τους αναγκάσουν να τα κάνουν… Αν έφτιαχναν κομμούνες και επαναστατικά συμβούλια, θα τους σκορπούσαν στα πέρατα…
Γι αυτό έχει βολέψει εδώ και χρόνια η συνένοχη σιωπή, γι’ αυτό αυτή σιωπή είναι βαριά, πολύ βαριά πολιτική πράξη. Είναι μαζί διαφορικός ρατσισμός και pure πρωτοκοσμικός ιμπεριαλισμός, απ’ τον οποίο οι καθαρόαιμοι φασίστες δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα. Μα τίποτα. Αν, όμως, μπορεί να συσκευαστεί σαν «ψυχοπονιάρικη μεν αλλά «ρεαλιστική» αριστερή γνώμη», ακόμα καλύτερα!…

Τι χρειάζονται οι ρατσιστές όταν υπάρχουν τέτοιοι «αντιρατσιστές»;

Η αμείλικτη τακτική

Σάββατο 23 Νοέμβρη. Πριν 11 ημέρες, στα καθεστωτικά «νέα» (11 Νοέμβρη), η κυρία Αντιγόνη Λυμπεράκη, κάτω απ’ τον τίτλο «δύσκολες αλήθειες και μύθοι» έδινε, όσο πιο κομψά μπορούσε, το γιατί όλα τα καθάρματα, δεξιά κι αριστέρα, μιλούν την ίδια γλώσσα:

… Εδώ έρχεται ο κρυφός τρίτος μύθος: για να σταματήσουν οι προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές θα πρέπει να κάνουν τη ζωή των νεοφερμένων τόσο δύσκολη ώστε να αποθαρρυνθούν οι επομένοι. Αυτη η μισοχωνεμένη πονηριά ίσως ήταν κρυμμένη πίσω από ανοχή σε χώρους όπως η Μόρια. Μισοχωνεμένη, διότι δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάποιος συνειδητά επιθυμεί να μετατρέψει τμήμα της πατρίδας μας σε τόπο με συνθήκες χειρότερες από το Αφγανιστάν, πιο απέλπιδες από το Κονγκοό, πιο βίαιες από τις περιοχές της Μπόκο Χαράμ στη Νιγηρία και στο Μάλι…

Ότι και να μπορεί ή να μην μπορεί να πιστέψει η κυρία πρώην βουλευτής του «ποταμιού», σίγουρα ξέρει. Όπως ξέρουν οι πάντες (;). Ξέρει, και γι’ αυτό λέει «μ’ αυτά που περνούσαν στα μέρη τους αυτά που περνάνε εδώ είναι τίποτα – δεν θα τους αποτρέψετε έτσι»!!!

Ούτε κρυφός, ούτε μύθος, ούτε μισοχωνεμένη πονηριά…. Εθνική στρατηγική, δηλωμένη ανοικτά και δημόσια! Εθνική στρατηγική που υπηρετήθηκε φανατικά απ’ το γαλαζοπράσινο κουβέρνο (Σαμαράς / Βενιζέλος), με αιχμή το τους πνίγουμε βουλιάζοντας τις βάρκες τους· εξίσου φανατικάαπ’ το φαιορόζ γκουβέρνο (Τσίπρας / Καμμένος), με αιχμή το (τρώμε τα εοκικά λεφτά και τους αφήνουμε) να πεθαίνουν από κρύο, να γίνονται βιασμοί, να αρρωσταίνουν, να θέλουν να αυτοκτονήσουν, να τους ξυλοφορτώνουμε στον Έβρο· και θα υπηρετηθεί και απ’ το ρημαδοΚουλιστάν (γίνεται σταθερά στον Έβρο), ακόμα κι αν ο ρημαδοΚούλης περνάει μια φάση δεξιού, α λα Μέρκελ αλλά και α λα ελληνικά, «ανθρωπισμού». Που τον φέρνει σε σύγκρουση με φράξιες των ψηφοφόρων του.

«Αποτροπή»! Αυτή η λέξη βρίσκεται στο στόμα κάθε βορΒορίδη, κάθε πλασιέ, κάθε Μουζάλα και κάθε Δρίτσα, κάθε πατριώτη δεξιού κι αριστερού. Βρίσκεται στο στόμα τους επειδή βρίσκεται στο μυαλό τους. Διαφέρουν ως προς τις τακτικές της «αποτροπής»· όχι ως προς τον στρατηγικό στόχο! Συμφωνούν στο βασικό που βρίσκεται από πίσω: το ελλαδιστάν μπορεί να ελπίζει σε γεωπολιτικές (και στενά οικονομικές) προσόδους μόνο αν μοστράρεται σαν μεθοριακή ζώνη! Σαν κράτος / σύνορο!. «Μεθοριακή ζώνη», «κράτος / σύνορο» που διαπραγματεύεται την γεωπολιτική του πρόσοδο με την Ουάσιγκτον σημαίνει επιπλέον βάσεις, συμπεριλαμβανόμενης οπωσδήποτε της Αλεξανδρούπολης. Το ίδιο νταραβέρι με την ε.ε. σημαίνει «αποτροπή μεταναστευτικών / προσφυγικών ροών», κι αυτό συνεπάγεται «Μόριες», κάτεργα του ενός ή του άλλου είδους…

(φωτογραφία: Όποιος νομίζει ότι το project αυτόνομοι είναι του «κεφιού», «ναρκισσιστική φασούλα και έτσι», να γυρίσει να ροχαλίσει κι απ’ την άλλη πλευρά. Ας πούμε πρόχειρα ότι είναι μια χειρονομία / απόκρουση του «δεν με αφορά», όταν δεν υπάρχουν άλλες…)

Ε, και τι να κάνουμε μωρέ εμείς οι καϋμένοι;

Σάββατο 23 Νοέμβρη. Διάφοροι (όχι λίγοι) που το παίζουν δήθεν καλοπροαίρετοι, δείχνουν προς τα τουρκικά παράλια: οι φουκαράδες δεν ξέρουν πως να αντιμετωπίσουν τα σατανικά σχέδια του Erdogan. Όντως: αν δεν ερχόταν κανένας χωρίς χαρτιά δεν θα υπήρχε «πρόβλημα». Αλλά το ιταλικό κράτος δεν έχει απέναντί του κάποιον «μοχθηρό σουλτάνο». Έχει ένοπλες συμμορίες που τις πληρώνει για να φυλακίζουν (και να βιάζουν κυριολεκτικά…) τους πρόσφυγες σε λιβυκό έδαφος. Παρόλα αυτά κάμποσοι δραπετεύουν. Και διακινδυνεύουν ένα πέρασμα πολύ πιο ζόρικο απ’ αυτό ανάμεσα στα μικρασιατικά παράλια και τις ελληνικές νησιωτικές ακτές…

Το καλά κρυμμένο μυστικό του ελληνικού κράτους, μυστικό κρυμμένο με την βοήθεια και των υποτιθέμενων «εσωτερικών εχθρών» του, είναι κατά το ήμισυ η «χρυσή βίζα»… Το ελληνικό κράτος, όπως και κάθε άλλο κράτος μέλος της ε.ε. και της «ζώνης Σέγκεν», έχει ακέραιο το δικαίωμα να εκδίδει πολύχρονες άδειες παραμονής και τα λοιπά ταξιδιωτικά έγγραφα για ελεύθερη κίνηση εντός ε.ε., σε όση ποσότητα κρίνει… Το ότι πουλάει αυτό το δικαίωμά του, το ότι θέλει δηλαδή 250.000 χιλιάρικα (ή κάτι που να φαίνεται σαν αυτό το ποσό) να πέσουν στο ντόπιο real estate, είναι θέμα επιλογής. Όχι ευρω-υποχρεώση! Ούτε «συνθήκη του Δουβλίνου»!!!

Επιπλέον το ελληνικό κράτος έχει το δικαίωμα να δίνει «πολιτικό» ή «ανθρωπιστικό» άσυλο κατά βούληση. Δεν αναφερόμαστε στο «ευρωπαϊκό» τέτοιο, για το οποίο περιμένουν οι χιλιάδες αιχμάλωτοι. Μιλάμε για εθνική / ελληνική απόδοση ασύλου. Με τέτοια χαρτιά, «ελληνικού ασύλου», οι «ξένοι» μπορούν να κινούνται νόμιμα στην ε.ε.· πρέπει μόνο να επιστρέφουν κάθε εξάμηνο στο ελλαδιστάν που θεωρείται η «νόμιμη έδρασή» τους, για μία μέρα… Να σφραγίζονται τα χαρτιά τους είσοδος / έξοδος.

Πιθανότατα υπάρχουν και άλλες νομικές δυνατότητες διευκόλυνσης όλων αυτών των ανθρώπων ώστε, το λιγότερο, να μην εγκλωβίζονται στο ελλαδιστάν και να μην γίνονται φτηνά εργατικά χέρια για την ντόπια βιομηχανία του εγκλήματος. Δυνατότητες που η ασταμάτητη μηχανή αγνοεί. Το βασικό, ωστόσο, είναι η πολιτική επιλογή του κράτους και των αφεντικών, που έχει γίνει απόλυτα αποδεκτή απ’ την μικροαστική μάζα. Απο εκεί αρχίζουν κι εκεί νομιμοποιούνται όλα τα βασανιστήρια.

Η επιλογή μεθοριακή ζώνη, κράτος / σύνορο, συνεπάγεται όλα όσα συμβαίνουν. Ακόμα και βιασμούς ανηλίκων ανά εξάμηνο, με τις ευλογίες κάθε αριστεροδεξιού καθάρματος. Αυτή η επιλογή ταιριάζει στην αναζήτηση γεωπολιτικών προσόδων και απαιτεί την κατασκευή «εχθρών» – μην ξαναπούμε τα ίδια.

Η άλλη στάση, που μόνο απ’ τα κάτω θα μπορούσε να επιδιωχθεί, είναι η απόρριψη αυτού του ρατσιστικού, ιμπεριαλιστικού, γεωπροσοδικού προσανατολισμού. Όχι (αυτό θα έπρεπε να ουρλιάζουν οι αντιρατσιστές αν ήταν πράγματι τέτοιοι, κάνοντας φυσικά και όλη την – κουραστική… – προπαγανδιστική δουλειά που απαιτείται για έναν τέτοιο πόλεμο) δεν είμαστε σύνορο για λογαριασμό κανενός! Είμαστε «γέφυρα»!!! Μπορούν όλοι / όλες να περάσουν, να εξασφαλίσουν κάποιου είδους νομιμοποίηση (συγκεκριμένες προτάσεις!), και να συνεχίσουν τον δρόμο τους σαν άνθρωποι…

Φυσικά κάτι τέτοιο θα προκαλούσε σύγκρουση με διάφορους «εταίρους» στην ε.ε…. Και λοιπόν; Οι παπαριές με το «εθνικό νόμισμα» ήταν ο.κ., ενώ το laissez passer για τους κυνηγημένους φαίνεται «προδοσία»;

(φωτογραφία: Στην ερώτηση “και γιατί θα έπρεπε έτσι να γίνει η κόντρα;” η απάντηση δεν είναι για ανθρωπιστικούς λόγους. Οι ανθρωπιστές κάνουν καλές πράξεις, καλά κάνουν, και πολλές φορές είναι πολύτιμοι. Υπάρχουν όμως και λόγοι εντελώς διαφορετικής τάξης: το τι στήνεται διαρκώς, ιδεολογικά και θεσμικά, πάνω τις πλάτες των φυγάδων· και το που σημαδεύει…)