Month: November 2019

Special dedicated (made in Medina)

Σάββατο 2 Νοέμβρη. H μουσική; Αυτός ο απίθανος αλγερίνος;

Ο Rachid Taha και το Garab (του 2001) αφιερωμένα εξαιρετικά σ’ αυτήν (που ζει 12,1 μοίρες βορειότερα και 0,7 μοίρες δυτικότερα απ’ το Αλγέρι…) – για την επέτειό της.

 

Fixtion

Σάββατο 2 Νοέμβρη.

Έτσι ξεκινάει το blade runner, η θρυλική ταινία του Ridley Scott, γυρισμένη το 1982. Το L.A. είναι μια πόλη κομματιασμένη, με «πάνω» και «κάτω» κόσμο, και βασικό θέμα ασφαλείας είναι η ανάσχεση των «εισβολέων» βιοτεχνολογικής κατασκευής ανθρωποειδών που «δουλεύουν» σε άλλους πλανήτες…

Έπεσε έξω ο Scott; Ως προς την χρονολογία ναι, όχι όμως και ως προς τις τάσεις της σε εξέλιξη 4ης βιομηχανικής / καπιταλιστικής επανάστασης. Τα ιπτάμενα οχήματα πόλης είναι πολύ κοντά… Εντελώς δίπλα είναι επίσης όχι οι ρέπλικες αλλά η cyborg «μεταμόρφωση» / αναβάθμιση των «εθελοντών» του είδους μας… Και τα εντελώς ανθρωπόμορφα «sex robot»… Το «τεστ διαπίστωσης ανθρωπινότητας» Voight-Kampff δεν χρειάζεται ακόμα για να ξεχωρίζει τι είναι τι, έχει προς το παρόν διαφορετική μορφή και σκοπό, και είναι εδώ με άλλο όνομα: καταγραφή «βιομετρικών» στοιχείων και «αναγνώριση ταυτότητας» μέσω τέτοιων data. (Δοκιμάζεται σε βάρος μεταναστών, πολιορκούμενων, κλπ κλπ. Σύντομα θα αρχίσει να γίνεται καθολικής χρήσης…).

Όχι, το L.A. (και οι καπιταλιστικές πόλεις γενικά) δεν έχει την αισθητική του Scott. Όχι ακόμα…

Αλλά να: το κάπνισμα τσιγάρου έχει επικηρυχτεί το 2019, θεωρείται έγκλημα, στο μεγαλύτερο και μαζικότερο ever πείραμα σχεδιασμένης «αλλαγής συμπεριφορών»! Μαζική εγκληματοποίηση υπό την συνοδεία μαζικών χειροκροτημάτων: αυτήν την εφιαλτική εξέλιξη δεν θα μπορούσε να την προβλέψει ούτε ο πιο ευφάνταστος σεναριογράφος επιστημονικής φαντασίας το 1982…

Συρία

Σάββατο 2 Νοέμβρη. Μακριά από σχεδόν οποιαδήποτε διεθνή αναφορά στην Deir ez Zor γίνονται «ψιλο»μάχες. Λέμε «ψιλο» επειδή προς το παρόν ο μεν κατοχικός αμερικανικός στρατός χρησιμοποιεί την αεροπορία του για να προστατεύει τους μπράβους του (pkk/ypg) ο δε συριακός έχει μόνο πεζικό.

Την Τρίτη 29 Οκτώβρη συριακό πυροβολικό στα περίχωρα της πόλης κτύπησε θέσεις των ypg, και στη συνέχεια έγινε περιορισμένη μάχη μεταξύ πεζικάριων. Σαν απάντηση η αμερικανική αεροπορία βομβάρδισε τις θέσεις του συριακού πυροβολικού. Εν τω μεταξύ ρώσοι αξιωματικοί γυροφέρνουν την Deir ez Zor, κάνοντας επαφές με τις τοπικές πολιτοφυλακές.

Η μικροκλίμακα αυτών των συγκρούσεων (που πάντως είναι πόλεμος μεταξύ Ουάσιγκτον και Δαμασκού) τις κάνει τριτεύουσας σημασίας. Προς το παρόν. Θα μπορούσαν, ωστόσο, να εξελιχθούν σε «προηγούμενα»…

(φωτογραφία: Πετρελαϊκές εγκαταστάσεις στην Deir ez Zor. Οι οικολογικά ευαίσθητες ψυχές θα ανατριχιάσουν, αλλά μπρος στα κάλλη τι είναι ο πόνος; Έτσι είναι η πειρατεία: με κάθε μέσο και όλα!

Επιβεβλημένη διόρθωση. Πριν λίγες ημέρες γράψαμε ότι το έσοδο απ’ τα κατεχόμενα πετρελαιοπήγαδα στη βορειοανατολική συρία είναι 30 μύρια δολάρια την μέρα. Λάθος μας. Είναι 30 μύρια τον μήνα. Σαφώς μικρότερο το ποσό – αλλά και πάλι όχι για χάρισμα σε proxies των αμερικάνων…)

Once upon a time…

Σάββατο 2 Νοέμβρη. Το σχετικά παλιό αλλά πάντα επίκαιρο σύνθημα των i.b.p. «κάποτε καίγαν τα βιβλία, τώρα καίνε τα μυαλά» μπορεί να έχει μια παραλλαγή: κάποτε ήταν ζήτημα εκπαίδευσης, άσκησης και επώδυνης τριβής της νοημοσύνης του καθενός το να μην είναι ευκολόπιστος· τώρα «κάποιοι» (εταιρείες και κράτη…) αναλαμβάνουν την προστασία του απέναντι στη διασπορά ψευδών ειδήσεων.

Η επιχείρηση «twitter» αποφάσισε να απαγορεύσει τις «πολιτικές διαφημίσεις» (εν όψει αμερικανικών εκλογών) για να προστατέψει τους πελάτες της απ’ την πιθανή διαφθορά των συνειδήσεών τους… Η ανταγωνιστική επιχείρηση «facebook» δεν έχει πάρει ακόμα τέτοιες «ριζοσπαστικές» αποφάσεις· υπόσχεται όμως ότι θα αντιμετωπίσει το (αναγνωρισμένο) πρόβλημα με τεχνολογικό τρόπο: το λογισμικό της (και μερικές χιλιάδες κακοπληρωμένων υπαλλήλων) θα εντοπίζουν τα ψέμματα και θα τα σκοτώνουν πριν τρυπήσουν τα κρανία… Στο ωκεανό του ψέμματος των social media θα φτιάξουν, έτσι, μερικές τρύπες…

Η αντιπαράθεση της αλήθειας με το ψέμα έχει πολλά, σημαντικά, και κάποιες φορές ηρωϊκά κεφάλαια στην ιστορία του είδους μας. Συστηματικοί ψεύτες έχουν υπάρξει και εξακολουθούν να υπάρχουν άπειροι, επαγγελματίες και δυνατοί: Ποιός ξεχνάει το χριστιανικό παπαδαριό; Ποιός ξεχνάει τους διαφημιστές; Κι ωστόσο, παρά την δύναμη των κάθε είδους εξουσιών να παρουσιάζουν τους άρχοντές τους καλοντυμένους ενώ είναι ξεβράκωτοι, υπήρχε πάντα η δυνατότητα (ή η ελπίδα) του «σε τελευταία ανάλυση»: των ατόμων, των σχέσεών τους, των ηθικών και διανοητικών δυνατοτήτων τους να αμφισβητήσουν…

Σίγουρα απ’ τον Διαφωτισμό και ύστερα εκεί βρισκόταν η εστία της αντίστασης σε κάθε είδους, μικρό ή μεγάλο καθεστωτικό ψέμα: στην καλλιέργεια της ανθρώπινης νόησης, αντίληψης και αισθαντικότητας. Απ’ την άλλη μεριά ναι, είναι γεγονός, έχει υπάρξει ιδιαίτερα ελκυστικό για πολλές εξουσίες το να ορίζουν τι είναι τι, τι είναι «αλήθεια» και τι «ψέμα», αναλαμβάνοντας την ευθύνη να απαγορεύσουν το δεύτερο για να προστατέψουν την υγεία της υποδούλωσης των υπηκόων τους.

Από μακρο-ιστορική άποψη μπορεί να είναι μια ακόμη φορά… Για κάποιες γενιές είναι όμως η πρώτη φορά που «μεγαλο»παραγωγοί και «μεγαλέμποροι» ψέμματος φτύνουν στα μυαλά τους λέγοντάς τους, ούτε λίγο ούτε πολύ, πως επειδή είναι ανίκανες (αυτές οι γενιές) να ξεχωρίσουν την ήρα απ’ το σιτάρι, θα αναλάβουν εκείνοι την προφύλαξή τους.

Το ότι στην εποχή της μηχανοποίησης των διανοητικών διαδικασιών, στην εποχή των «έξυπνων» αλγορίθμων και μηχανών, το είδος μας ξεπέφτει σ’ ένα καινούργιο, μη αναγνωρίσιμο αλλά μαζικό είδος βλακείας, αυτό το έχουμε αναλύσει αλλού (τετράδιο για εργατική χρήση νο 3: η μηχανοποίηση της σκέψης). Η κατασκευή της νηπιακότητας (της αντίληψης), της νηπιακότητας που θέλει (ψηφιακή) στοργή και (αλγοριθμικό) προδέρμ, είναι σε εξέλιξη.

Καίνε τα μυαλά, πράγματι. Και μετά έρχονται να πουλήσουν first hand τα κάρβουνα…

Συρία

Παρασκευή 1 Νοέμβρη. Ναι, μεν, διάφοροι δημαγωγοί στη δύση αναγνωρίζουν το αναμφίβολο, ότι ο Άσαντ και το καθεστώς του είναι «νικητής» ή/και ο «κυρίως νικητής» της τουρκικής εισβολής στη βόρεια συρία – αλλά ως εκεί. Μην περιμένετε να ασχοληθούν και με το τι λέει…

Μιλώντας χτες στο κρατικό συριακό κανάλι, ο Άσαντ είπε κανά δυο πράγματα που αξίζει να συγκρατήσουμε. Το πρώτο αφορά την τουρκία:

… Πρέπει να σιγουρέψουμε ότι δεν θα μετατρέψουμε την τουρκία σε εχθρό μας, και ότι έρχεται εδώ σαν φίλος, όπως η ρωσία και το ιράν…

Ο Άσαντ, βέβαια, εξακολουθεί να χαρακτηρίζει τον Erdogan εχθρό, αλλά έχει ανακαλύψει ότι «οι περισσότερες πολιτικές δυνάμεις στην τουρκία είναι εναντίον του Erdogan». Είναι ο μόνος στον κόσμο που έκανε τέτοια ανακάλυψη, αλλά δεν είναι βλάκας ο Άσαντ. Βρίσκεται, απλά, στη μέση της διαδρομής μέχρις ότου συναντηθεί και αγκαλιαστεί με τον Erdogan. Ως τότε θα πρέπει να του κάνει τη χάρη να του επιτρέπει να διαφεντεύει τους εναντίον του (εναντίον του Άσαντ) αντικαθεστωτικούς… Κατά τα άλλα αναγνώρισε το προφανές: ότι η συμφωνία Άγκυρας – Μόσχας βοηθάει την Δαμασκό να ανακτήσει σταδιακά τον έλεγχο των βόρειων συνόρων της.

Το δεύτερο που δήλωσε ήταν ότι «ο απόλυτος στόχος μου είναι η επανάκτηση του ελέγχου της νοτιοανατολικής συρίας απ’ τους ypg». Οι οποίοι είναι τόσο αφοσιωμένοι στον «αναρχοκολλεκτιβισμό» ή ό,τι άλλο πουλάνε διεθνώς μετά από φιλικές οδηγίες και εκπαίδευση από κάποιον καλό τους σύμμαχο (όχι την Ουάσιγκτον, εκεί δεν τους κόβει για τέτοια κόλπα…), που μόλις είδαν ξανά αμερικανικά τανκς και πετρελαιάκια, το γύρισαν – απέναντι στον Άσαντ. Ενώ πριν μερικές μέρες, στη φούρια επάνω, ορκίζονταν ότι οι ένοπλοί τους είναι έτοιμοι να ενταχτούν στον συριακό στρατό (που πάντα ήταν το όνειρό τους…) τώρα λένε ότι σιγά μην να το κάνουν (αυτό σημαίνει “ο λόγος μου συμβόλαιο”…) Θα πρέπει να προηγηθεί η πολιτική λύση για το μέλλον των ypgκρατούμενων περιοχών λέει τώρα ο Abdi· που ένα μέρος τους η Ουάσιγκτον λέει ότι θα συνεχίσουν να είναι αμερικανοκρατούμενες.

(φωτογραφία πάνω: Αυτή η χειραψία δημοσιοποιήθηκε στις 22 Ιούλη του 2019. Δεξιά είναι ο αμερικάνος στρατηγός Kenneth Mckenzie. Αριστέρα ο γενικός διοικητής των ypg Ferhat Abdi Sahin – με δράση στο εσωτερικό της τουρκίας, σαν αξιωματικός του pkk, απ’ το 1996.

Κάτω: Ο βήχας κι ο παράς δεν κρύβονται. Ο σύμμαχος που λέγαμε έχει know how στην τροφοδοσία του πρώτου κόσμου με …ότι γουστάρει ο πελάτης…. Πληρώνει ταξίδια / επισκέψεις στην αποικοκρατία του για να επιδείξει με επιτυχία πόσο δημοκρατική, ανθρωπιστική, ακόμα ακόμα και σοσιαλιστική είναι…

Θα κόλωνε να οργανώσει το πως πουλιέται σε δυτικούς ο «Μπούκτσιν στη μέση Ανατολή;» Σιγά!).

Το θείο πτώμα απ’ την αμερική 1

Παρασκευή 1 Νοέμβρη. Εντάξει λοιπόν. Το ψόφιο κουνάβι δεν το εννοούσε σοβαρά ότι ένας σκύλος είναι «american hero» και ότι θα μπορούσε να τον παρασημοφορήσει… Έκανε πλάκα – απλά. (Με τι ακριβώς αστειευόταν το ψόφιο κουνάβι;). Αν, τέλος πάντων, το αστείο είναι το άλλοθι του γελοίου, ας κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε κι ας πάμε παρακάτω.

Ενώ ιστορικές αναλύσεις για άλλες εποχές υπάρχουν πολλές, με το πλεονέκτημα του «εκ των υστέρων», ειδικά για την παρακμή των «μεγάλων δυνάμεων» αυτών των άλλων εποχών, η κριτική – και μάλιστα η εργατική – ανάλυση σε «πραγματικό χρόνο» είναι, πράγματι, δύσκολο έργο. Τι νόημα έχει όμως οποιαδήποτε αναλυτική εργατική εργαλειοθήκη αν δεν λειτουργεί συγχρονικά; Η κριτική απ’ τις θέσεις της τάξης δεν προορίζεται για απομνημονεύματα και μαυσωλεία!

Η παρακμή της «μόνης (μόλις απ’ το ’90 και μετά) υπερδύναμης» δεν είναι μια διαδικασία που εξελίσσεται μόνο σε πεδία διπλωματικών ελιγμών, κελαηδισμάτων και δευτερεουσών μαχών. Είναι, επίσης (και από μερικές απόψεις κυρίως) μια διαδικασία που εξελίσσεται στην πολιτική καρδιά της υπερδύναμης· στο κέντρο του συστήματος εξουσίας στις ηπα. (Να θυμίσουμε ότι τέλος της σοβιετικής ένωσης δεν ήταν η πτώση του τείχους στη γερμανία, αλλά το αποτυχημένο μεν πραξικόπημα δε στις 21 Αυγούστου του 1991 – στην καρδιά της Μόσχας: τα τανκς που κύκλωσαν το Κρεμλίνο…)

Στη διάρκεια της «χρυσής εποχής» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (και της αμερικανικής ευδαιμονίας), ας πούμε στο μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα, ο πυρήνας των κανόνων πολιτικής διεύθυνσης στο εσωτερικό διαμορφώθηκε άμεσα ή έμμεσα με βάση τις επιτυχίες (ή τις αποτυχίες) εκτός συνόρων. Ο πόλεμος και η ήττα στο βιετνάμ είναι η επιτομή του πως το «έξω απ’ τα σύνορα» και το «μέσα στα σύνορα» έχουν διαλλεκτική σχέση για κάθε ιμπεριαλιστικό καπιταλιστικό σχηματισμό. Ωστόσο ακόμα και τότε, η αμφισβήτηση των κανόνων πολιτικής διεύθυνσης απ’ τα κάτω, έφτασε (όσο έφτασε) έμμεσα στην κορυφή της πολιτικής εξουσίας. To «σκάνδαλο Watergate», απ’ το 1972 ως το 1974, που οδήγησε στην παραίτηση του τότε προέδρου Nixon (προκειμένου να αποφύγει τα χειρότερα) τον Αύγουστο του 1974, ήταν η κορυφαία εκδήλωση αυτής της έμμεσης κορύφωσης της μαζικής, κινηματικής αμφισβήτησης του πολιτικού συστήματος στις ηπα απ’ τα κάτω. Γιατί δεν επρόκειτο για την αντιπαράθεση μεταξύ «συντηρητικών» και «δημοκρατικών», παρότι αυτή ήταν η φανερή ύλη του «σκανδάλου». Ήταν η σύγκρουση ανάμεσα στο σύστημα διεύθυνσης και σε μια δημοσιογραφία που, στις αρχές της δεκαετίας του ’70, θεωρούσε ακόμα ότι πρέπει να υπηρετεί το κοινό συμφέρον και όχι τις απαιτήσεις και τις ανάγκες των πολιτικών βιτρινών.

Ωστόσο, ακόμα κι έτσι, δεν θα έπρεπε να διαφύγει απ’ τον ιστορικό υλιστή η καθόλου σύμπτωση: την ημέρα του ο πρόεδρος των ηπα αναγκαζόταν να γονατίσει μπροστά στην κοινωνική δύναμη της δημοσιότητας, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στην ανατολική ασία είχε ήδη γονατίσει, αφενός εξαιτίας της πετυχημένης αντίστασης των βορειοβιετναμέζων βιετκόνγκ και αφετέρου εξαιτίας της κοινωνικής δύναμης της δημοσιότητας που είχε εκτοξεύσει το αντιπολεμικό / αντιιμπεριαλιστικό κίνημα στην καρδιά του κτήνους.

(φωτογραφία: Αυτή η φωτογραφία, με το γυμνό κοριτσάκι καμμένο απ’ τις αμερικανικές ναπάλμ να τρέχει κλαίγοντας ανάμεσα σε αμερικάνους πεζοναύτες, δημοσιεύτηκε στις ηπα στις 12 Ιούνη του 1972. Προκάλεσε σοκ σε μια κοινωνία που δεν είχε μπει ακόμα στην ωριμότητα του θεάματος του θανάτου των Άλλων. Ο Nixon αμφισβήτησε την αυθεντικότητα της φωτογραφίας, αλλά είναι αμφίβολο αν υπήρχε έστω και ένας μη φασίστας αμερικάνος που να μην ανατρίχιασε.

Οκτώ μήνες μετά την παραίτηση του Nixon ο αμερικανικός στρατός αποχωρούσε ηττημένος έως ταπεινωμένος απ’ το βιετνάμ…)

Το θείο πτώμα απ’ την αμερική 2

Παρασκευή 1 Νοέμβρη. Επιφανειακά δεν συμβαίνει κάτι ανάλογο τώρα. Δεν υπάρχουν φωτογραφίες απ’ τα εγκλήματα του αμερικανικού στρατού στην μέση Ανατολή και στο ινδοκούς (απαγορεύονται!), ούτε απ’ τα εγκλήματα της αστυνομίας εντός αμερικανικής επικράτειας· τα mainstream media ασχολούνται μόνο με αυτό που θα ασχολούνταν κάθε επιχείρηση, δηλαδή τα κέρδη τους· κι όσο για την στρατιωτική ήττα της Ουάσιγκτον είτε στο αφγανιστάν είτε στη μέση Ανατολή, αυτή κουκουλώνεται ακόμα.

Όμως η κρίση, η κρίση πλανητικής ηγεμονίας, αυτή τη φορά πολύ πιο δομική, κτυπάει ΚΑΙ εκεί: στην καρδιά του κτήνους. Εκδηλώνεται με την διαδικασία καθαίρεσης του ψόφιου κουναβιού· με τα επιχειρήματα υπέρ της ενοχής ή της αθωώτητάς του για την προσπάθεια «εισαγωγής προεκλογικών όπλων» απ’ το Κίεβο· και, τελικά, με το πως διαδίδεται και το πως προσλαμβάνεται αυτή η υπόθεση απ’ το «κοινό». Αυτά, σ’ ένα διανοητικό και αισθητικό περιβάλλον (3η και 4η βιομηχανική επανάσταση) πολλαπλών πραγματικοτήτων· όπου ο καθένας διαλέγει όποιαν «πραγματικότητα» γουστάρει.

Αν εκτιμήσει κανείς τους τρόπους, τις μορφές με τις οποίες εκδηλώνεται αυτή η κρίση αποκόβοντάς την απ’ την ένταση και την ιστορική κρισιμότητα των αιτίων της, μπορεί να πει πως όλα όσα μνημονεύουμε πιο πάνω λειτουργούν εκτονωτικά, εξομαλυντικά. Η μεταμοντέρνα σχετικοποίηση μειώνει την ένταση· σε σχέση με την μοντέρνα (στα ‘70s) αυστηρότητα στις εννοήσεις περί αλήθειας και ψέμματος. Αλλά η διακύβευση δεν βρίσκεται στα επιφαινόμενα, παρά μόνο για τους καταναλωτές του Θεάματος. Η διακύβευση βρίσκεται στις αιτίες – και στα αδιέξοδα της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής ηγεμονίας.

Και τώρα, που δεν υπάρχουν φωτογραφίες με καμμένα κορίτσια και τα μήντια, παλιά και νέα, είναι τόσα πολλά ώστε ο εκδημοκρατισμός της απάτης να είναι κοινοτοπία, τώρα που ένας αμερικάνος πρόεδρος – βιτρίνα (δηλαδή αυτοί που σπρώχονται για να κουνάνε την μαριονέτα) δηλώνει ανοικτά ότι «ναι, θα κρατήσουμε τα πετρέλαια κάποιων άλλων για να πληρώνονται οι μπράβοι μας» («καθότι δεν είμαστε πλέον διατεθειμένοι να τους πληρώνουμε εμείς…») η καθαίρεση του ψόφιου κουναβιού είναι απλά μια μορφή της εσωτερικής κοινωνικής / πολιτικής / ιδεολογικής πόλωσης των ηπα. Όχι όμως, δυστυχώς, ανάμεσα σε οπαδούς και αντιπάλους του αμερικανικού ιμπεριαλισμού! Αλλά ανάμεσα στο φάντασμα της «εθνικής αυτάρκειας» με μόνο τις «αναγκαίες» ιμπεριαλιστικές κινήσεις (: θα έχουμε μπράβους, αρκεί να μην τους πληρώνουμε απ’ τους φόρους του αμερικάνου κοκκινόσβερκου – ας κάνουμε πλιάτσικο!)· και το φάντασμα του μόνιμα αναγκαίου πλανητικού ιμπεριαλισμού με μόνο τις «αναγκαίες» εσωτερικές διαταξικές ρυθμίσεις.

Ορισμένοι λανσάρουν την έσχατη κατευναστική ιδέα: ότι αυτή η κατάσταση, όπου οι οπαδοί του ψόφιου κουναβιού αμφισβητούν όχι απλά την ενοχή του αλλά κατηγορούν σχεδόν το σύνολο του θεσμικού οικοδομήματος πολιτικής διεύθυνσης (που προσπαθεί να τον ενοχοποιήσει μέσα από τυπικά έγκυρες διαδικασίες…) είναι ο προθάλαμος ενός εμφυλίου στις ηπα. Συγκινητικό! Θα μπορούσαν να υπάρχουν λόγοι για «εμφύλιο» (λευκοί προτεστάντες εναντίον μη λευκών και μη προτεσταντών…) – αλλά το ψόφιο κουνάβι και η τύχη του δεν είναι μέσα σ’ αυτές.

Ειδικά όταν υπάρχει η κατάλληλη ρεζέρβα: ο Pence.

Το θείο πτώμα απ’ την αμερική 3

Παρασκευή 1 Νοέμβρη. Το τι σημαίνει (αν σημαίνει κάτι ακόμα..) το παλιό θεσμικό (επ)οικοδόμημα στις ηπα (και όχι μόνο) αποδείχθηκε οριστικά και αμετάκλητα με τον «αντιτρομοκρατικό» patriot act. (Και η γαλλία έχει μια τέτοια «νομοθεσία έκτακτης ανάγκης» που από «έκτακτη» έγινε μόνιμη, όπως στις ηπα… Ενδιαφέρουσα σύμπτωση…) Δεν γίνονται μαζικές διαδηλώσεις υπέρ της κατάργησής του· οι όποιοι κινηματικοί στις ηπα βρίσκονται πολύ πιο πίσω πολιτικά σε σχέση με το αντιπολεμικό κίνημα στα ‘60s και στα ‘70s.

Αντίθετα, ελλείψει δομικού ανταγωνισμού, από τότε και μετά, δηλαδή από το 2001, το μόνο ερώτημα που αξίζει να γίνεται είναι το πως και κάτω από ποιες προϋποθέσεις, η «πολιτική κεντρική διοίκηση» της άλλοτε αυτοκρατορίας (εν τέλει και άλλων παρακμιακών κρατών) θα είναι «οικονομική» (ένας τραπεζίτης ή, έστω, ένας πλυντηριάς real estate)· «στρατιωτική» (ένας καραβανάς ή ένας επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών)· ή κάποια υβριδική εκδοχή.

Η ασταμάτητη μηχανή εκτιμά ότι jacta alea est – με αφορμή (αλλά όχι αιτία) εκείνη που έμοιαζε η λιγότερο πιθανή: ένα δευτερεύον πεδίο μάχης . Ο Ιούλιος Καίσαρας αποφάσισε να περάσει το ποτάμι με τον στρατό του, το “όριο της θεσμικά περιφρουρημένης δημοκρατίας” της Ρώμης, για να “σώσει την αυτοκρατορία”. Αλλά τότε δεν υπήρχε καπιταλισμός. Η στρατιωτική κατάληψη του Καπιτωλίου στη Ρώμη μπορούσε να μοιάζει σαν μια “δεύτερη ευκαιρία”.

Δεν ισχύει το ίδιο για το αμερικανικό Καπιτώλιο, παρότι αυτό φαίνεται ότι φαντάζονται διάφοροι. Κι ας βρίσκει το ψόφιο κουνάβι, ανεπαισθήτως, όσες συμμαχίες θέλει με την ρωμαϊκή αυτοκρατορία…

(φωτογραφία: Το ψόφιο κουνάβι με τον ιταλό πρόεδρο “μοτσαρέλα” στο άσπρο σπίτι, στις 16 του περασμένου Οκτώβρη: θυμήθηκε τα «κοινά» τους εδώ και χιλιάδες χρόνια… Απ’ την εποχή του Ιούλιου Καίσαρα…)