Month: November 2019

Θύμωσε το ελλαδιστάν!…

Σάββατο 30 Νοέμβρη. Έρμοι λίβυοι της GNA φυλαχτείτε! Ο ρημαδοΚούλης, το γκουβέρνο του και σύμπασα η εθνική ενότητα τα πήραν – για το προκαταρκτικό deal με τον Erdogan! Και δεν μπορείτε να φανταστείτε τι θα πάθετε τώρα:

Α) Η θεία Λίτσα είναι πάντα διαθέσιμη. Αρκεί να κουρντιστεί, να προγραμματιστεί και να εξοπλιστεί κατάλληλα… Έρμοι λίβυοι: ό,τι και να ξέρετε από όπλα μαζικής καταστροφής ξεχάστε τα. «Θεία Λίτσα» – αυτό μόνο! Θα σας κάνει τα μούτρα κρέας!

Β) Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας ζήτησε το «μνημόνιο» για να το μελετήσει (κουσούρια είναι αυτά: χωρίς μνημόνια δεν περνάει η ώρα…)· αλλιώς θα απελάσει τον λίβυο πρεσβευτή (της αναγνωρισμένης απ’ τον οηε κυβέρνησης) και θα διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις με την Τρίπολη! (Ανατριχιαστικό!)

Γ) Θα φωνάξει το ρημαδογκουβέρνο (και η εθνική ενότητα) στην Αθήνα ανθρώπους του στρατηγού Haftar! Για τουρισμό και κονσομασιόν… Ένα καινούργιο όνομα έχει μπει στην πολιτική ζωή του λαού και του τόπου, ο «στρατηγός Haftar», που υποτίθεται πως είναι φίλος «μας» (αφού είναι εχθρός των «άλλων»). (Ανατριχιαστικότερο! Η αλήθεια είναι βέβαια ότι διάφοροι έλληνες εφοπλιστές / πετρελαιάδες κάνουν εδώ και καιρό δουλειές με τον Haftar, αυτό που λέγεται λαθρεμπόριο πετρελαίου. Είναι κάτι που πρέπει να ληφθεί υπόψη, αλλά αποτελεί μικρό μόνο μέρος της ιστορίας… Δεν είναι καν οι μόνοι… Θα τα πούμε σιγά σιγά…)

Δ) Όπως ξεκαθάρισε ο ρημαδοΚούλης όλοι αυτοί οι «αναθεωρητές» (η Άγκυρα και η Τρίπολη) δεν θα αντιμετωπίσουν μόνο το ατσάλινο χέρι της Αθήνας αλλά «και των ευρωπαίων συμμάχων της»! Αυτό είναι ανατριχιαστικότατο!!! Με τόσες βάσεις «φιλίας και συμμαχίας» για χάρη του ψοφιοκουναβιστάν τους «ευρωπαίους συμμάχους» βρήκε να επικαλεστεί ο ρημαδοΚούλης; Τους μυρουδιάδες; Ο αμερικάνος σύμμαχος ΔΕΝ;;; Τίποτα; Τσου; Γιόκ;

Κι έπειτα σε ποιούς «ευρωπαίους συμμάχους» αναφέρεται; Στην Ρώμη; Όχι – είναι με τον Sarraj… Στο Λονδίνο; Όχι – είναι με τον Sarraj… Ποιός μένει; Α ναι: ο βασιλεύς της γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, που είναι εναντίον και του Sarraj και του Erdogan (λέμε τώρα…).

Χαριτωμένο! Το «ελλάς – γαλλία – συμμαχία» θα καθαρίσει στην ανατολική Μεσόγειο!!! (Μην το φωνάζετε πολύ όμως θυμωμένοι άρχοντες και θειαΛιτσική εθνική ενότητα: τα πράγματα είναι πολύ πιο περίπλοκα!)

(Παρεπιπτόντως: το καθεστώς του Sarraj είναι αυτό που έχει κάνει τα deal με τη Ρώμη και έχει τα κάτεργα με τους αφρικάνους πρόσφυγες / μετανάστες… Όχι, δηλαδή, ότι ο Haftar δεν θα έκανε τα ίδια…)

(φωτογραφία: Απόδοση τιμών στον στρατηγό Haftar, στο κατάστρωμα του ρωσικού αεροπλανοφόρου Admiral Kuznetsov, στα ανοικτά της λιβύης, τον Γενάρη του 2017)

… και … η φοράδα … στο αλώνι!..

Σάββατο 30 Νοέμβρη. Το πρώτο και βασικότερο που πρέπει να συγκρατήσετε είναι ότι η αφρική, τόσο η βόρεια όσο και η υποσαχάρια και η νότια, σπρώχνεται ήδη γερά σαν πεδίο / πεδία μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Αυτό δεν ξεκίνησε χτες, αλλά κλιμακώνεται σταθερά. Η ασταμάτητη μηχανή έχει κάνει αθόρυβα και προσεκτικά τις απαραίτητες προετοιμασίες για την αντι-πληροφοριακή δουλειά της· αλλά θα είναι αρκετά δύσκολο, το λέει από τώρα.

Ενδεικτικά: την περασμένη Τρίτη 26 Νοέμβρη ο David Schenker, βοηθός υφ.υπ.εξ. του ψοφιοκουναβιστάν για της «υποθέσεις της εγγύς ανατολής» («εγγύς»; σε ποιόν;) δήλωσε ότι «… οι ηπα είναι προσηλωμένες σε ένα ασφαλές μέλλον ευημερίας για τον λαό της λιβύης. Για να γίνει αυτό απαιτούνται δεσμεύσεις των εξωτερικών παραγόντων… Ειδικά η στρατιωτική εμπλοκή της ρωσίας απειλεί την ειρήνη, την ασφάλεια και την σταθερότητα της λιβύης… Ρώσοι στρατιώτες και μισθοφόροι της wagner έχουν αναπτυχθεί σε μεγάλους αριθμούς στο έδαφος και υποστηρίζουν τον LNA [Libyan national army – τον Haftar δηλαδή. ΡημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα δικός σου!] Εκτιμάμε ότι αυτό είναι εξαιρετικά αποσταθεροποιητικό. Και οι τρόποι που δρα αυτή η οργάνωση, και ειδικά οι ρώσοι, δημιουργεί το ενδεχόμενο για μεγάλης κλίμακας απώλειες για τους άμαχους πληθυσμούς»…

Μετά από χρόνια απουσίας η Ουάσιγκτον αποφάσισε ότι πρέπει να ασχοληθεί (και) με τη λιβύη – και ότι ο ρωσικός στρατός εκεί, κανονικός και μισθοφόροι, είναι «πολύς» και «αποσταθεροποιητικός». Για τον γαλλικό (λεγεώνα των ξένων; όχι μόνο…) δεν είπε τίποτα· ούτε για την υποστηρίξη απ’ τη χούντα του Sisi. Ούτε για την υποστηρίξη από τα εμιράτα (από λάθος χτες γράψαμε ότι η Ντόχα υποστηρίζει τον Haftar. Όχι, υποστηρίζει μαζί με την Άγκυρα τον Sarraj. Τα εμιράτα είναι που πληρώνουν Haftar…)

Ένα επιπλέον ενδιαφέρον της ανανέωσης του «αμερικανικού ενδιαφέροντος» για την λιβύη (που φαίνεται να ακολουθεί τον αγγλικό δρόμο, δηλαδή να είναι υπέρ του Sarraj – μπλιαχ!.. του ανθρώπου που κάνει μνημόνια με την Άγκυρα· αλλά αυτό μπορεί να εξηγεί γιατί ο ρημαδοΚούλης ξέχασε ποιος είναι ο «στρατηγικός σύμμαχος» του ελλαδιστάν… Μύλος!!!) και των πιο πάνω δηλώσεων είναι ότι έγιναν δυο μέρες αφότου μια γερή αμερικανική αντιπροσωπεία (με την υποσύμβουλο εθνικής ασφαλείας για την μέση Ανατολή και την βόρεια Αφρική Victoria Coates, αλλά και το στέλεχος της «africom», δηλαδή της αμερικανικής στρατιωτικής διοίκησης για την αφρική, στρατηγό Steven deMilliano) συναντήθηκε με τον Haftar – κατά πάσα πιθανότητα στην έδρα του, στο Tobruk. Αυτό έγινε την Κυριακή 24 Νοέμβρη. Για να τον πείσει να υπακούσει στον Sarraj.

Αν πάρουμε τοις μετρητοίς τις δηλώσεις του Schenker δυο μέρες μετά, φαίνεται ότι «δεν τα βρήκαν» με τον Haftar. Προσέξτε όμως κι αυτό, για να πάρετε μια ιδέα για το τι σημαίνει «κινούμενη άμμος»: ο Haftar, που ήταν στρατηγός του Καντάφι, ήταν asset της cia – επί 30 χρόνια! Μετά, όμως, το τέλος του Καντάφι το 2011, η Ουάσιγκτον αποσύρθηκε (αναγκάστηκε, αλλά αυτό είναι μια άλλη πολύπλοκη ιστορία…) και τον Haftar τον «μάζεψε» πρακτικά η Μόσχα, εν γνώσει των προηγούμενων «αμερικανικών» σχέσεών του. Η στρατιωτική υποστηρίξή της τα τελευταία χρόνια είναι κρίσιμη για το μέλλον που οραματίζεται ο Haftar. Αν την αποσύρει, το Παρίσι και το Κάιρο μόνα τους δεν θα του εξασφαλίσουν καν αυτά που κατέχει τώρα.

Η Ουάσιγκτον ψάχνει έδαφος στη λιβύη για να εγκαταστήσει το αρχηγείο της «africom», που δεν το θέλει κανένα άλλο κράτος στη μαύρη ήπειρο, και προς το παρόν στεγάζεται … στη γερμανία (μια γνωστή αφρικανική χώρα…). Η Μόσχα επιδιώκει το ακριβώς αντίθετο, για δικό της λογαριασμό: «διευκολύνσεις» στη λιβύη, και άρα αξιόλογη αεροναυτική παρουσία στην κεντρική Μεσόγειο (και όχι μόνο). Με τα τωρινά δεδομένα η Μόσχα είναι πολύ πιο κοντά στους στόχους της, υπό το όνομα “Haftar”.

Όρμα ρημαδοΚούλη! “Βγαίνεις”!!! Ας την ουκρανία και το παπαδαριό της και πιάσε radio Benghazi στα ρώσικα!

(φωτογραφία: Συνάντηση της αμερικανικής αντιπροσωπείας με τον Haftar, στις 24 Νοέμβρη του 2019. Όποιος έχει «καλά χαρτιά», δηλαδή έδαφος, κάνει παιχνίδι…)

«Ας πούμε κάτι που όλους μας ενώνει»…

Σάββατο 30 Νοέμβρη. Σημαίνουν τα πιο πάνω, και ειδικά το ότι η Άγκυρα και η Μόσχα υποστηρίζουν αντίπαλα στρατόπεδα στη λιβύη, ότι αμφισβητείται η μεταξύ τους στρατηγική σχέση; Καθόλου! Ποιός θα είχε αντίρρηση, για παράδειγμα, με μια de facto διάσπαση του λιβυκού εδάφους; Πάντως όχι η Μόσχα, όχι και η Άγκυρα, που ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την μουσουλμανική αδελφότητα η οποία είναι σύμμαχος του Sarraj.

Απ’ την άλλη μεριά κανείς τους δεν θα χαλιόταν αν αυτές οι δύο πλευρές τα «έβρισκαν» κάποια στιγμή (πράγμα αδύνατο ως τώρα, λόγω των απαιτήσεων του Haftar). O Sarraj έχει το πλεονέκτημα της «αναγνώρισης» της κυβέρνησής του απ’ τον οηε – και το μειονέκτημα της εξαιρετικά μειωμένης εδαφικής επικράτειας. Ο Haftar έχει το πλεονέκτημα της μεγαλύτερης επικράτειας και του ελέγχου των περισσότερων πετρελαιοπήγαδων και λιμανιών φόρτωσης – και το μειονέκτημα ότι θεωρείται «αντάρτης». Είναι αμφίβολο αν χρειάζεται πια την αμερικανική βοήθεια για οτιδήποτε – αλλά ας περιμένουμε…

Υπάρχει κάτι που, παραδόξως, ενώνει τους διεθνείς υποστηρικτές και των δυο πλευρών: ούτε η Μόσχα, ούτε η Ρώμη, ούτε η Άγκυρα, ούτε το Παρίσι, ούτε το Κάιρο, ούτε το Λονδίνο (ο καθένας για τους δικούς του λόγους) δεν θα ήθελαν να μπαστακωθεί ο αμερικανικός στρατός στη λιβύη! Θα είναι ένα «αγκάθι» που κανείς δεν θέλει…

Ποιές αοζ; Παρεπιπτόντως!

Σάββατο 30 Νοέμβρη. Τα πιο πάνω είναι λίγα σε σχέση με το τι συμβαίνει και τι ετοιμάζεται για την αφρική (και σε βάρος των πληβείων εκεί). Φτιάχνει πάντως σε πολύ αδρές γραμμές το περιβάλλον του ερωτήματος τι ρόλο παίζει το «μνημόνιο κατανόησης μεταξύ Τρίπολης και Άγκυρας» για (μελλοντική) οριοθέτηση των μεταξύ τους αοζ;

Κατ’ αρχήν: σύμφωνα με την διεθνή νομοθεσία (“σύμβαση για το δίκαιο της θάλασσας”, του 1982) που καθορίζει τα των θαλάσσιων ζωνών αποκλειστικής εκμετάλλευσης, τα νησιά έχουν κι αυτά αοζ. Και μάλιστα δεν είναι υποχρεωτικό να είναι κατοικημένα· αρκεί να είναι εφικτό να κατοικηθούν. Αυτός είναι ο γενικός κανόνας … εκτός αν κράτη που διαφωνούν για κάποια οριοθέτηση καταφύγουν στο διεθνές δικαστήριο χωρίς να αμφισβητούν την εθνική κυριότητα του ενός ή του άλλου νησιού. (H Άγκυρα δεν έχει αναγνωρίσει ως τώρα την “σύμβαση”, συνεπώς δεν μπορεί να απευθυνθεί σε διεθνές δικαστήριο για τα σχετικά. Ωστόσο μπορεί να την αναγνωρίσει οποιαδήποτε στιγμή…)

Εκεί, όταν υπάρχει διένεξη, ο γενικός κανόνας μπαίνει στο μικροσκόπιο. Υπάρχουν λοιπόν δύο τέτοιες αποφάσεις, μία του 1999 για τα νησιά hanish, στην κόντρα μεταξύ υεμένης και ερυθρέας, και άλλη μια του 2009, για το νησί snake, στην κόντρα μεταξύ ρουμανίας και ουκρανίας, όπου κρίθηκε ότι τα νησιά δεν έχουν αοζ – κι έτσι «λύθηκε η διαφορά». Πράγμα που σημαίνει: ναι μεν γενικά τα νησιά δικαιούνται αοζ, αλλά … μπορεί και να μην δικαιούνται μερικές φορές… αν υπάρχει καυγάς…

Σε κάθε περίπτωση, κατ’ αρχήν, η Κρήτη δεν κινδυνεύει να χάσει την αοζ της – αν ποτέ το πράγμα φτάσει σε δικαστήριο. Δεν είναι αμελητέο νησάκι… Κινδυνεύει όμως το ελληνικό κράτος, αφού πρώτα άπλωσε τους μεγαλοφυείς του χάρτες με τις «ιδιοκτησίες» του επί της ανατολικής Μεσογείου (το σχέδιο «περικύκλωσης»…), να πρέπει αργά ή γρήγορα να διαπραγματευτεί με την Άγκυρα «εφ’ όλης της ύλης» – στην οποία («ύλη») δεν έχει παντού τα «δυνατά χαρτιά» (το «διεθνές δίκαιο») που διατείνεται… Κι ας αφήσουμε το ότι ο ρημαδοΚούλης ξεχνάει μερικές φορές να επικαλεστεί το πιο «δυνατό ελληνικό χαρτί» απ’ όλα (λέμε τώρα…), τον αμερικανικό 6ο στόλο…

Όπως σωστά παρατήρησε κάποιος, η «διμερής λιβύης – τουρκίας» είναι η απάντηση της Άγκυρας στις «τριμερείς Αθήνας – Λευκωσίας με το Κάιρο και το Τελ Αβίβ». Να πως, μέσα από μισόλογα, το περιγράφει κάποιος άλλος, υπεράνω υποψίας, ο προφέρορ γεωπολιτικής και δεξιός βουλευτής Α. Συρίγος, στην χθεσινή καθεστωτική «καθημερινή»:

… Για την τουρκία η υπογραφή μιας τέτοιας συμφωνίας αποτελεί στρατηγική κίνηση. Θα αποκτήσει την επιφανειακή νομιμοποίηση που τόσο της λείπει να παρεμβαίνει στην περιοχή. Θα δημιουργήσει ένα τείχος που εμποδίζει την ελλάδα να αναπτύξει τα κυριαρχικά της δικαιώματα στην υφαλοκρηπίδα της ανατολικής Μεσόγείου… Τέλος – το πιο σημαντικό – θα μεταφέρει το σημείο αντιπαραθέσεως από την υφαλοκρηπίδα του Καστελόριζου σε αυτήν της Κρήτης. … Το κακό είνα ότι, αν και παράνομη, αφ’ ης στιγμής υπογραφεί μια τέτοια συμφωνία … θα τη βρίσκουμε συνέχεια στα πόδια μας…

Στα «πόδια» σας κυρ προφέσορ; Βάλτε βατραχοπέδιλα τότε! Θυμάστε, άραγε, εκείνους τους τερατώδεις μεν «εθνικά υπερήφανους» δε χάρτες που θεωρούσαν δεδομένο πως η τουρκία πρακτικά δεν έχει δουλειά (και αοζ) στην ανατολική Μεσόγειο; (Δείτε επάνω).

Ε, αποδεικνύεται ότι κι οι άλλοι μπορούν να φτιάξουν τέτοια τέρατα, «εθνικά υπερήφανα» για τους ίδιους. (Δείτε κάτω…).

Παλιοζωή, παλιόκοσμος και παλιοκοινωνία!!!

Μήπως η Τρίπολη είναι ελληνική;

Παρασκευή 29 Νοέμβρη. Οι δύο συμφωνίες που υπέγραψαν χτες στην Istanbul ο Erdogan και ο «επικεφαλής του προεδρικού συμβουλίου της αναγνωρισμένης απ’ τον οηε κυβέρνησης εθνικής συμφιλίωσης στη λιβύη» (GNA) Fayez Al Sarraj, μπορεί να πουλιούνται (με αρκετή δόση σύγχισης) στο εσωτερικό σαν «αιφνιδιασμός» αλλά μόνον τέτοιος δεν είναι.

Η πρώτη συμφωνία αφορά την στρατιωτική συνεργασία μεταξύ Άγκυρας και GNA – μια συνεργασία που είναι γνωστή από καιρό. Η δεύτερη είναι προκαταρκτική για την οριοθέτηση της αοζ ανάμεσα στην Άγκυρα και την κυβέρνηση της Τρίπολης. Κι αυτό, επίσης, είναι γνωστό από καιρό.

Ο μακράν ισχυρότερος «παράγοντας» στον λιβυκό πόλεμο δεν είναι ο Sarraj αλλά ο στρατηγός Haftar. Οι μισθοφόροι του, με την βοήθεια της Μόσχας, του Παρισιού, του Καΐρου και της Ντόχα ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος της λυβικής επικράτειας (κόκκινο χρώμα στον χάρτη). Ο Haftar έκανε πριν μερικούς μήνες μια τελική προσπάθεια για να καταλάβει και την πρωτεύουσα. Παρότι ο στρατός του παραμένει κοντά, η εκστρατεία απέτυχε. Και, αντίθετα, ο στρατός του Sarraj επεξέτεινε κάπως τα εδάφη που ελέγχει, νότια και ανατολικά της Misrata (μπλε στον χάρτη). Σύμμαχοι του Sarraj; Η Ρώμη, το Λονδίνο – και η Άγκυρα.

Σε ποιο αδύναμη θέση αλλά με διεθνή αναγνώριση ο Sarraj μπορεί να συμπεριφέρεται σαν «αρχηγός του λιβυκού κράτους» – αλλά μόνο στα χαρτιά. Μπορεί επίσης να οριοθετήσει όση αοζ θέλει· μόνο που το μεγαλύτερο μέρος των λιβυκών ακτών (άρα και της αοζ) ελέγχει ο Haftar. Και δεν φαίνεται στο κοντινό μέλλον πιθανότητα να ηττηθεί. Συνεπώς, ενώ η συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας με την Άγκυρα έχει πρακτικές συνέπειες, τα περί «θαλάσσιων συνόρων» συμβολική σημασία έχουν μόνο προς το παρόν. Δεν θα κοπούν οικόπεδα, ούτε θα σκάσουν τρυπάνια…

Αυτό που ενοχλεί ανομολόγητα τα ντόπια αφεντικά είναι ότι ενώ «το κουβεντιάζουν» εδώ και χρόνια δεν κατάφεραν να κάνουν μια αντίστοιχη οριοθέτηση με την χούντα του Καΐρου. Ο λόγος είναι απλός: όσο χασάπης κι αν είναι ο Sisi δεν θέλει να υπογράψει με την Αθήνα «κάτι» που θα παραβιάζει ολοφάνερα τα δικαιώματα της Άγκυρας. Δεν είναι καθόλου «φίλος» του Erdogan. Το αντίθετο. Αλλά δεν είναι ηλίθιος.

Ακόμα και συμβολική επί του πρακτέου η προκαταρκτική συμφωνία Τρίπολης – Άγκυρας περιπλέκει το θέμα των αοζ στην ανατολική Μεσόγειο. Ή, για την ακρίβεια, το φέρνει εκεί που βρίσκονται οι πραγματικές του διαστάσεις. Τα ενδιαφερόμενα κράτη πρέπει είτε να συμφωνήσουν μεταξύ τους (όλα!) είτε να κάνουν κόλπα με φρεγάτες, υποβρύχια, αεροπλάνα και drones· για την χαρά της επίδειξης δύναμης.

Ευτυχώς που ο χασάπης του Καΐρου είναι αληθινός φίλος και σύμμαχος της Αθήνας! Διαμαρτυρήθηκε σχεδόν με την ίδια ορολογία για το deal Sarraj – Erdogan… Αν έχει όρεξη και για ναυμαχίες δεν το ξέρουμε.

Άλλωστε υπάρχει πάντα και η Μόσχα. Έχει αποκτήσει λόγο και ερείσματα στη βόρεια Αφρική, τόσο στην χούντα του Sisi όσο και στον Haftar… (Και είναι πάντα σύμμαχος της Άγκυρας – γενικά).

(φωτογραφία: Όταν φυσάει βοριάς στο Αιγαίο, τα φουσκωτά στρώματα των παραθεριστών στη νότια Κρήτη τα παίρνει και τα πάει στη λιβύη… Ίσως ποτέ να μην το σκέφτηκαν, αλλά είναι αλήθεια: υπάρχουν και τέτοια «θαλάσσια σύνορα των αοζ». Ελληνολιβυκά…)

Μήπως η Μεσόγειος μικραίνει;

Παρασκευή 29 Νοέμβρη. Η γειτνίαση με τη λιβύη (και την αίγυπτο) έχει και πιο επιθετικές μορφές· δυστυχώς ο γνωστός ελληνικός ηρωϊσμός δεν μπορεί να κάνει τίποτα σαν «εθνική άμυνα»….

Ως γνωστόν (γνώσεις σχολείου) η αφρικανική πλάκα κινείται σταθερά προς βορρά, πιέζοντας άμεσα ή έμμεσα διάφορες πλάκες που βρίσκονται βορειότερα. Μια σειρά μεγάλων βουνών, απ’ τις Δειναρικές Άλπεις, στη συνέχεια την Πίνδο, στα νότια τα βουνά της Κρήτης και τέλος το όρος Ταύρος στην τουρκία, αποτελούν γεωλογική συνέχεια («δειναροταυρικό τόξο»), μια πτύχωση του εδάφους που έχει προκληθεί κάποτε πολύ παλιά απ’ αυτήν την σύγκρουση των πλακών. Επιπλέον, το γεγονός ότι στη διπλανη θαλάσσια γραμμή «Ιόνιο – λιβυκό πέλαγος (κάτω απ’ την Κρήτη – Καρπάθιο» υπάρχουν πολύ μεγάλα βάθη, οφείλεται και στο ρήγμα μεταξύ των πλακών. Που «γεννάει» και θα γεννάει μεγάλους σεισμούς.

Καθώς η αφρική πλησιάζει στα μέρη μας με ταχύτητα 4 με 5 πόντους κάθε χρόνο, η Μεσόγειος, όσο νάναι, μικραίνει ανάλογα. Απ’ την μια μεριά αυτό το πλησίασμα είναι θετικό: απ’ την αφρική κατάγεται το είδος μας. Back home… Απ’ την άλλη προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός για τα «θαλάσσια σύνορα»; Μεσο-μακροπρόθεσμα θα τα ξεπεράσει ο ίδιος ο πλανήτης… Η ευρώπη θα βυθιστεί κάτω απ’ την αφρική, και όλα θα είναι όπως παλιά…

(Χμμμ… Αν η αφρικανική πλάκα δεν έχει μεγαλύτερη ταχύτητα – λένε οι επιστήμονες – αυτό οφείλεται ότι την φρενάρει η τουρκική… Που σημαίνει ότι ο αιώνιος εχθρός προστατεύει όσο μπορεί το ελλαδιστάν – από γεωλογική άποψη.

Μήπως, λέμε «μήπως», επειδή οι αοζ προσδιορίζονται (ή νομιμοποιούνται) και απ’ αυτές τις βυθισμένες στη θάλασσα γεωλογικές πλάκες, θα έπρεπε να δοθεί ένα κάποιο bonus στη μισητή Άγκυρα – για τα «έξοδα προστασίας»;)

Ιράκ

Παρασκευή 29 Νοέμβρη. Θα μπορούσαν οι διαδηλωτές στο ιράκ να έχουν όλα τα δίκια του κόσμου ενάντια στο πολιτικό καθεστώς. Πώς όμως τους έχει διαφύγει ότι το ιράκ είναι σε «ημικατοχή» απ’ τον αμερικανικό στρατό; Πώς τους έχει διαφύγει ότι υπάρχει πολύς και μεγάλος εχθρός τους στην «πράσινη ζώνη» και στην αμερικανική πρεσβεία / βάση, πολύς περισσότερος απ’ το ιρανικό προξενείο στη Najaf; Πώς τους έχει διαφύγει ότι ήταν ο αμερικανικός στρατός που έκανε εισβολή το 2003, και ότι σκότωνε και σακάτευε για χρόνια – κι όχι ο ιρανικός; Πώς τους έχει διαφύγει ότι ο «εμφύλιος» μεταξύ ιρακινών σιιτών και ιρακινών σουνιτών (που υποδαύλισε η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της, στο πλευρό πληρωμένων σουνιτών οπλαρχηγών) είχε χιλιάδες δολοφονημένους αμάχους;

Αποκλείεται να υπάρχει μαζική αμνησία στην ιρακινή κοινωνία, σε οποιοδήποτε τμήμα της. Η Τεχεράνη έχει, πράγματι, σημαντική επιρροή στο ιράκ· αλλά δεν ήταν αυτή που το κατέστρεψε. Αν αναγορεύεται σαν ο κύριος, ο βασικός εχθρός, κι αν απ’ την άλλη μεριά η αμερικανική ημικατοχή μένει στο απυρόβλητο, κάτι βρωμάει. Αν δεν είναι απ’ τα βασικά αιτήματα των διαδηλωτών η άμεση αποχώρηση των αμερικάνων πεζοναυτών, κι αν δεν επιτίθενται εναντίον των αμερικανικών βάσεων, όπου κι αν βρίσκονται αυτές, κάτι πολύ βρώμικο συμβαίνει.

Πολύ βρώμικο αλλά καθόλου πρωτότυπο…

Βιτρίνα: η εξουσία σαν αντανάκλαση

Πέμπτη 28 Νοέμβρη. Πολλοί 75άρηδες θα ήθέλαν να νοιώθουν νεώτεροι, πιο σφριγηλοί. Ελάχιστοι θα τολμούσαν να φωτοσοπ-άρουν εαυτούς ακόμα κι αν το είχαν τεχνικά: υπάρχει πάντα ένας κάποιος κοινωνικός περίγυρος έτοιμος να καγχάσει με τέτοια καμώματα. Τελικά ένας, ένας αλλά ψόφιο κουνάβι, το τόλμησε «χωρίς αιδώ, χωρίς περίσκεψη». Το ότι συμβαίνει να είναι πρόεδρος μιας παρακμάζουσας αυτοκρατορίας δεν είναι σύμπτωση. Είναι η πανουργία της Ιστορίας!

Το ότι το ψόφιο κουνάβι διάλεξε (κάποιο επιτελείο δούλεψε για να γίνει) το κορμί του Rocky Balboa (δηλαδή του Sylvester Stallone) έχει προκαλέσει άπειρους καγχασμούς – στους εχθρούς του. Επειδή ο καγχασμός είναι εύκολος, και επειδή η κριτική προσέγγιση της πραγματικότητας έχει γίνει ακόμα πιο ρηχή απ’ τα καμώματα του ψόφιου κουναβιού, θα πρέπει να νοιώθουν σίγουροι οι εχθροί του ότι η ψοφιοκουναβική ματαιοδοξία θάφτηκε τελικά κάτω από ένα σωρό «γιούχα»!

Λάθος! Το ψόφιο κουνάβι (και οπωσδήποτε κάποιοι επίσημοι ή ανεπίσημοι σύμβουλοί του) αντιλαμβάνεται, χωρίς να έχει ιδέα από Roland Barthes και Umberto Eco (απ’ τους οποίους δεν έχουν ιδέα πια ούτε οι κατηγοροί του), ότι η εξουσία είναι η εικόνα της εξουσίας. Αυτή η επίγνωση διατυπώθηκε καθαρά απ’ τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη – και δεν ήταν η «κοινωνία του θεάματος» που τον ενέπνευσε. Έκτοτε δεν έπαψε να επαληθεύεται, μαστορεμένη με όλο και πιο λεπτεπίλεπτους τεχνικά (: προπαγανδιστικά) τρόπους. Χοντροκομμένους πάντα για την εργατική κριτική αντίσταση, όταν αυτή ήταν ακμαία· εντυπωσιακούς όμως, και πειστικούς, για τους μικροαστούς.

Το ότι το (αμερικανικό) ψόφιο κουνάβι δεν μπορεί να ανταγωνιστεί την (ρωσική) ανεγκέφαλη αλεπού σε επίδειξη σωματικού σπορτιβισμού, δεν κάνει λιγότερο illusion τις κατά καιρούς φωτογραφήσεις του Putin. Απ’ την άλλη μεριά, το ότι η εικόνα που θέλει να πείσει ότι είναι εξουσία στην αμερικανική εκδοχή της μπορεί να «δανειστεί» τα κορμιά pop (και macho) «υπερ-ηρώων», αυτό είναι μέρος της γενικής κουλτούρας των αμερικάνων, λευκών προτεσταντών.

Το ενδιαφέρον είναι, λοιπόν, όχι η ματαιοδοξία ή ο καγχασμός αλλά η ιστορικότητα της στιγμής. Μέχρι και την προεδρία του Obama έμοιαζε ότι η αμερικανική ισχύς μπορούσε να εικονογραφηθεί (σε ότι αφορά τις πολιτικές βιτρίνες) μέσα απ’ την άρνηση της ρατσιστικής της παράδοσης, κάνοντας ένα εικονικό άνοιγμα στον 21ο multiculture αιώνα. Ο Obama σαν αντανάκλαση ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να εξωτερικεύσει σαν «εικόνα της εξουσίας» η αμερική όχι των ‘00s αλλά των ‘90s· με κάποια καθυστέρηση. Αντίθετα, η «εικόνα της εξουσίας» του Rocky Balboa με το κεφάλι του ψόφιου κουναβιού είναι η απελπισμένη επιστροφή σε κάποιο ένδοξο λευκό παρελθόν.

Αν οι συμβολισμοί και οι εικόνες τέτοιου είδους υπηρετούν ιδεολογίες (όχι κατ’ ανάγκην γραμμικά, αλλά οπωσδήποτε στη δούλεψή τους) ο Trump-Stallone είναι ο αντι-Joker – την εποχή της επιταχυνόμενης παρακμής και όσων την συνοδεύουν αναγκαστικά.

Κάτι σαν «ένεση ηθικού από ψηλά». Όποιος εκτονώνεται καγχάζοντας αυτό και απολαμβάνει το γέλιο του, ας είναι έτοιμος να αυτο-οικτιρθεί για τις συνέπειες των ευκολιών του…

Επιτέλους: είναι «κόκκινοι»!

Πέμπτη 28 Νοέμβρη. …Εν τέλει η συμμαχία μας πρέπει να δώσει την πρέπουσα σημασία στην τρέχουσα και εν δυνάμει μακροπρόθεση απειλή που προέρχεται απ’ το κινεζικό κομμουνιστικό κόμμα. Εβδομήντα χρόνια πριν, τα κράτη μας που έφτιαξαν το νατο, συνασπίστηκαν για την ελευθερία και την δημοκρατία. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τις θεμελιώδεις διαφορές και πεποιθήσεις ανάμεσα στις χώρες μας και αυτές του κινεζικού κομμουνιστικού κόμματος…

Θα πρέπει να είναι σχετικά εύκολο να υποθέσετε ποιος θυμήθηκε πολύ πρόσφατα ότι στην κίνα κάνει κουμάντο ένα κάποιο «κομμουνιστικό κόμμα» – και στα κίνητρα που τον οδήγησαν σ’ αυτήν την τρομακτική ανακάλυψη. Ας το πάρει το ποτάμι: ο plus one (της συμμαχίας Αθήνας – Τελ Αβίβ – Λευκωσίας..) αμερικάνος υπ.εξ. Πομπηίας ήταν, μιλώντας στη σύνοδο των υπ.εξ. των κρατών μελών του νατο στις Βρυξέλλες πριν μια βδομάδα, στις 19 και 20 Νοέμβρη. Θα έπρεπε να τον συμβουλέψει κάποιος «μην τα λες αυτά περί κομμουνιστικού κινδύνου δυνατά, γιατί μπορεί να τα πιστέψουν διάφοροι ανά τον πλανήτη, και τότε θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα»… Ας αφήσουμε την άλλη αφροσύνη του plus one, αναμενόμενη για όσους έχουν χάσει την μπάλα: και το Hanoi, ελπίδα της Ουάσιγκτον στον “αντισινικό” αγώνα, κομμουνιστικό (δηλώνει πως) είναι…
Αλλά – κι εδώ τα κίνητρα είναι πιο δύνατα – ο αμερικάνος υπ.εξ. και, κυρίως, τα υπεύθυνα «πατριωτικά» think tank των ηπα, δείχνουν να βρίσκονται σε αδιέξοδο. Όπως κάνουν πάντα εδώ και δεκαετίες έτσι και τώρα θα έπρεπε να βρουν μια απλή, μονολεκτική απειλή (και αντίστοιχα ιδεολογία), για να την πουλήσουν στο πόπολο εντός και εκτός συνόρων, μπας και φτιάξουν συναίνεση σ’ ένα αξιόμαχο μπλοκ κατά του Πεκίνου, στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο.

Δυστυχώς ο «αντιτρομοκρατικός» εθισμός των υπηκόων εδώ και 18 χρόνια, δημιουργεί ένα εννοιολογικό όριο. Πόσα να χωρέσει, εν τέλει, το κρανίο του μέσου κοκκινόσβερκου αμερικάνου; Να κατηγορηθεί το Πεκίνο για «τρομοκράτης»; Εύκολο να το λες, πολύ δύσκολο να το πουλήσεις… Να κατηγορηθεί σαν «κλέφτης των επιτευγμάτων μας»; Αυτό έχει γίνει ήδη, αλλά σε μια εποχή αβέβαιης αναγνώρισης της «πνευματικής ιδιοκτησίας» (: παράνομο downloading…) δεν πείθει.

«Πάμε πίσω» λοιπόν. Τι υπάρχει στο σακούλι; Α χα! Ο κομμουνιστικός κίνδυνος!!! Γι’ αυτό είναι επικίνδυνοι οι κινέζοι (αρχίζοντας απ’ την Huawei): είναι παλιοκομμουνιστές! Έχει προοπτική αυτό το χάπι; Μην πείτε «όχι» – η μεταμοντέρνα υπερτεχνολογική βλακεία είναι ικανή να καταπιεί όχι μόνο τα πάντα αλλά πολύ περισσότερα απ’ τα πάντα. Άλλωστε έχουν κι αυτοί κάτι σφυροδρέπανα «να!» – με το συμπάθειο…

(Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας που συμμετείχε σ’ αυτό πάρτυ δεν ενημέρωσε την πατρίδα που είχε υποδεχθεί τον αυτοκράτορα Xi («κόκκινο αυτοκράτορα» μήπως;) πριν λίγες ημέρες, με κάθε τιμή και ελπίδα… Αν υπάρχει κίνδυνος να ξεφυτρώσουν τίποτα containers με κονσερβοκούτια απ’ τις καβάτζες της cosco στον Πειραιά δεν θα έπρεπε οι «πατριωτικές δυνάμεις» να είναι σε ετοιμότητα; Ε;)

Υπάρχουν ελεύθερα οικόπεδα για ένα «σιδηρούν παραπέτασμα»;

Πέμπτη 28 Νοέμβρη. Σε λίγες ημέρες, στις 3 και 4 Δεκέμβρη στο Λονδίνο, στη σύνοδο κορυφής του νατο, διάφορα στελέχη του ψοφιοκουναβιστάν θα προσπαθήσουν να πείσουν τους «εταίρους» στη συμμαχία για δύο πράγματα. Πρώτον, ότι η ανάσχεση της Μόσχας θέλει μεγαλύτερη προσπάθεια (και έξοδα, αλλά οι αμερικάνοι δεν θα βγάλουν καπέλο· να ξηλωθούν οι “εταίροι”…). Και δεύτερον, ότι η ανάσχεση του Πεκίνου θέλει μεγαλύτερη προθυμία… Εννοείται ότι θα προτείνουν επίσημα και την στρατιωτικοποίηση του διαστήματος – αλλά αυτό, το καταλαβαίνουμε, δεν σας εντυπωσιάζει.

Η κατάσταση είναι περίπλοκη: σε μια εποχή ραγδαίων αλλαγών στους παγκόσμιους συσχετισμούς δύναμης δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Βγαίνει, για παράδειγμα, ο βασιλεύς της γαλλίας και (νομίζει) πάσης ευρώπης και δηλώνει ότι «το νατο είναι κλινικά νεκρό». Ακούγεται τίμιο, αλλά δεν είναι. Ο Macron νομίζει πως αν κηρύξει τον «θάνατο του νατο» τα κράτη της ανατολικής ευρώπης, με πρώτη την πολωνία, θα τρέξουν να πέσουν στα πόδια του… Το Βερολίνο αντίθετα έχει μια άποψη πολύ πιο στέρεα: αν αύριο κηρυχτεί επίσημα το «τέλος του νατο» την επόμενη βδομάδα τα βαλτικά κράτη και η πολωνία θα αγκαλιαστούν ακόμα πιο σφικτά με την Ουάσιγκτον· και το project europe θα είναι το επόμενο πτώμα.

Κατά την (σωστή κατ’ αρχήν αλλά και συντηρητική) άποψη του Βερολίνου, ο μόνος διαθέσιμος προς το παρόν τρόπος για να ελέγχεται, όσο ελέγχεται, η «στρατιωτική διείσδυση» της Ουάσιγκτον στην (ανατολική, κυρίως) ευρώπη είναι το να παριστάνουν όλοι ότι «το νατο ζει – αυτό μας οδηγεί!». (Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες!) Έτσι, τουλάχιστον τυπικά, έχουν λόγο όχι μόνο οι σύμμαχοι του ψοφιοκουναβιστάν αλλά και οι «άσπονδοι» εταίροι του. Διακριτικά, ανεπαίσθητα, προσεκτικά, το Βερολίνο θα ήθελε να πλησιάσουν το project europe και κάποια βαλκανικά κράτη / καθεστώτα που δεν είναι «καθαρόαιμα» φιλοαμερικανικά (ακόμα κι αν είναι μέλη του νατο, ή ακριβώς επειδή είναι τέτοια), στα οποία μπορεί να έχει αυξημένη επιρροή· όπως η βόρεια μακεδονία και η αλβανία.

Αλλά ο Macron, την ώρα που παριστάνει τον «αντιαμερικάνο» αναποδογυρίζει σκόπιμα τα ευρωπαϊκά τραπέζια. «Σε βαρέθηκα…» του είπε τις προάλλες η κυρία Merkel, εκφράζοντας το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο. Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα της δώσουν δίκιο…