Παρασκευή 4 Οκτώβρη. Θα μπορούσε να θεωρηθεί αχαριστία. Αλλά στις κρατικές πολιτικές τα κριτήρια είναι πολύ πιο ωμά. Συνεπώς «κάποιος» που έχει αρχίσει να συσσωρεύει λόγους υπέρ της αντικατάστασης του ψόφιου κουναβιού απ’ τον Pence-του-σκότους είναι … το Τελ Αβίβ!
Η πολιτική βιτρίνα του απαρτχάιντ καθεστώτος, ο Νetanyahu, θορυβήθηκε όταν τηλεφώνησε και ξανατηλεφώνησε στο ψόφιο κουνάβι όσο αυτό βρισκόταν στο Biarritz της γαλλίας, προς τα τέλη (24 με 26) του περασμένου Αυγούστου… και έσκασε εκεί και ο ιρανός υπ.εξ. Zarif… αλλά το ψόφιο κουνάβι αρνήθηκε να σηκώσει το τηλέφωνο… – Γιατί δεν το σηκώνει; Παίζει κάτι; Η πρόσφατη διάθεση του ψόφιου κουναβιού να φωτογραφηθεί, έστω, με τον Rouhani είναι μαχαιριά για το Τελ Αβίβ…
Οι «ανασφάλειες» του ισραηλινού φασιστικού καθεστώτος απέναντι σ’ έναν αμερικάνο πρόεδρο που το ίδιο έχει χαρακτηρίσει «το καλύτερο από ποτέ»· απέναντι σ’ ένα ψόφιο κουνάβι που του «έδωσε» την Ιερουσαλήμ / al Quds και τα υψώματα του Golan· απέναντι σ’ ένα ψόφιο κουνάβι που προσπάθησε φιλότιμα να του «δώσει» σχεδόν όλη την κατεχόμενη δυτική Όχθη, θα μπορούσαν να θεωρηθούν καραμπινάτη αχαριστία. Ωστόσο το πρόβλημα βρίσκεται σ’ αυτό που ξέρει καλά το στελεχικό δυναμικό του ισραηλινού φασισμού: ο διεθνής γεωπολιτικός ρόλος αυτού του αποικιοκρατικού καθεστώτος, αυτής της πρωτοκοσμικής αποικίας, έχει ξεπεραστεί ιστορικά· μαζί με τον στρατηγικό ρόλο των αραβικών πετρελαίων… Κι αυτό σημαίνει ότι μέσα στους μηχανισμούς εξουσίας της Ουάσιγκτον υπάρχουν πράγματι «δεύτερες σκέψεις» για το πόσο αξίζει πραγματικά και πόσο αμερικανικό κόστος σε αίμα δικαιολογεί και επιτρέπει η απ’ ευθείας υπεράσπιση αυτού του ξεπερασμένου «προκεχωρημένου φυλακίου». Η ασταμάτητη μηχανή το έχει ξαναπεί: στο μυαλό του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι το Πεκίνο, η Μόσχα, η ευρασία, το Βερολίνο· όχι η Γαλιλαία…
Εκεί ακριβώς βρίσκεται η πιο πρόσφατη ισραηλινή «ανατριχίλα», που γέρνει πια την προτίμηση του Τελ Αβίβ σ’ έναν οριτζινάλ φασίστα, έναν ευαγγελιστή οπαδό της δευτέρας παρουσίας, κλπ κλπ, σαν τον Pence: το ψοφιοκουναβιστάν δεν αντέδρασε βίαια, κατά του ιράν, μετά την επίθεση στις πετροεγκαταστάσεις της σαουδαραβικής aramco. Αντίθετα ο καλύτερος από ποτέ πρόεδρος τιτίβισε ότι, κατ’ αρχήν, αυτό είναι ένα ζήτημα που αφορά το Ριάντ. Για την μιλιταριστική λογική του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ ένας αμερικάνος πρόεδρος που του χαρίζει μεν έδαφος αλλά «κολώνει» να κάνει έναν πόλεμο (υπέρ της σαουδικής αραβίας και, ακόμα χειρότερα ίσως στο μέλλον, υπέρ του ισραήλ) είναι «λίγος».
Το Τελ Αβίβ χρειάζεται οπωσδήποτε την πετροχούντα του Ριάντ… Και να που η «ατολμία» του ψόφιου κουναβιού άφησε την πετροχούντα και, κυρίως, αυτό το χρήσιμο κάθαρμα, τον τοξικό, μόνο πάνω στα αποκαΐδια της aramco.
Όπως το αμερικανικό original φασισταριό έτσι και το ισραηλινό τρέμει με την ιδέα ότι οι αντίπαλοί τους όχι μόνο τώρα είναι ισχυρότεροι απ’ όσο νομίζουν αλλά και ότι αύριο, μεθαύριο, σε έξι μήνες ή σε ένα χρόνο θα είναι ακόμα πιο ισχυροί.
Στο Τελ Αβίβ ψάχνουν ακόμα την «εθνική ενότητα» του φασισμού / μιλιταρισμού τους. Αυτό επιτρέπει στις βιτρίνες του να μην κάνουν δηλώσεις, να μην μιλάνε. Αν όμως εκδήλωναν τις μύχιες σκέψεις και προθέσεις τους, το ψόφιο κουνάβι θα ήταν ήδη έξω απ’ το λογιστήριο για την απόλυση…
Ένα + τέσσερα χρόνια ακόμα μ’ έναν αμερικάνο πρόεδρο που λέει ότι «του αρέσουν τα δύσκολα» και, γι’ αυτό, προτιμάει την ειρήνη απ’ τον πόλεμο; Ωωωωω! Αυτό είναι «άνω ποταμών»!!!