Κυριακή 6 Οκτώβρη. Είμαστε εντελώς αντίθετοι σε δύο «εθνικές» πεποιθήσεις, που αν και διαφορετικές στην αφετηρία τους, συγκλίνουν πρακτικά – στη μοιρολατρεία. Στην πεποίθηση ότι το ελλαδιστάν είναι «μικρό και αδύναμο» κράτος, «υποτελές» στον όποιο μεγάλο σύμμαχο· χωρίς περιθώρια επιλογών. Και στην πεποίθηση ότι «σιγά μωρέ, τι έγινε, δεν τρέχει τίποτα…».
Κάθε κράτος είναι κόμμα των αφεντικών. Που κάνουν τις μεν ή τις δε επιλογές, ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Όταν τα συμφέροντα των αφεντικών του νο 1 ελληνικού «εθνικού κεφάλαιου» επιβάλλουν την συμμαχία με την «θαλάσσια υπερδύναμη» (άλλοτε ήταν η αγγλία, μετά είναι η αμερική), κι όταν τα συμφέροντα των ντόπιων αφεντικών του γεωπολιτικού προσοδισμού συντίθενται με τα προηγούμενα, το θέαμα της «μικρής και αδύναμης χώρας» που η καϋμένη είναι «υποτελής» είναι φάρσα. Φάρσα των οπαδών της «εθνικής απελευθέρωσης», των οπαδών της εθνικοποίησης των εργατών. Τα συμφέροντα και των μεν και των δε είναι ιμπεριαλιστικά επειδή, πολύ απλά, σκοπεύουν είτε στη διεθνική καπιταλιστική συσσώρευση (οι εφοπλιστές) είτε σε μερδικό απ’ την διεθνή καπιταλιστική συσσώρευση που κάνουν άλλοι (ο «μεγάλος σύμμαχος»).
Σίγουρα ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δεν έχει την δύναμη και τους συσχετισμούς που είχε στα ‘90s, όταν απειλούσε να εισβάλει στρατιωτικά στη βόρεια μακεδονία ή στην αλβανία· ή όταν, αργότερα, έφτιαχνε το θρυλικό «ενιαίο αμυντικό δόγμα» ελπίζοντας να εκβιάσει την διάλυση της τουρκίας… Όμως εκείνη η ιμπεριαλιστική ωμότητα ήταν ένα διάλειμμα, ήταν εξαίρεση στην ιστορία του ελληνικού κράτους. Πιο τυπική και διαχρονικά σταθερή έκφραση της ελληνικής ιμπεριαλιστικής νόρμας στην παραλλαγή της συμπληρωματικότητάς της σε επιχειρήσεις συμμάχων της είναι η στρατιωτική συμμετοχή στην «εκστρατεία στην ουκρανία» (το 1919)· ή συμμετοχή στην «εκστρατεία στην κορέα» (1950 – 1955)· ή η συμμετοχή στον εισβολή στο αφγανιστάν (2001 – ).
Αυτό είναι που συμβαίνει τώρα. Αφού ζορίζεται η «απευθείας» ελληνική ιμπεριαλιστική δράση (το τελευταίο της κόλπο ήταν η «περικύκλωση της Μεσογείου) αναδύεται η εναλλακτική της: το ξεκάθαρο «δέσιμό» της πάνω στο άρμα κάποιου «ισχυρού στη θάλασσα». Αυτό δεν είναι υποτέλεια· είναι επιλογή στη βάση συγκεκριμένων καπιταλιστικών συμφερόντων.
Το «δεν τρέχει τίποτα» είναι ολέθρια (και τυπικά ελληνική!) απώθηση. Στο δευτερεύον πεδίο μάχης που λέγεται μέση Ανατολή οι εξελίξεις είναι δυναμικές. Το «δέσιμο» του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου είναι με δυο άλλους ιμπεριαλισμούς που είναι αναγκασμένοι να προχωρήσουν τους επόμενους μήνες. Ο αμερικανικός και ο ισραηλινός κρίκος της συγκεκριμένης «ιμπεριαλιστικής αλυσίδας» αποκλείεται να μείνουν για καιρό στην κατάσταση που βρίσκονται σήμερα!
Στην Ουάσιγκτον και στο Τελ Αβίβ υπάρχει προς στιγμήν ένα ορισμένο «κενό πολιτικής διεύθυνσης» – δεν συμβαίνει, πάντως, καμμία έκρηξη ειρηνισμού! Αν, τελικά, το ψόφιο κουνάβι αντικατασταθεί απ’ τον οριτζινάλ φασίστα Pence, ο αμερικανικός κρίκος θα επιταχύνει τις κινήσεις του. Εκβιάζοντας φίλους και εχθρούς… Όταν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, φτιαχτεί κυβέρνηση στο Τελ Αβίβ θα συμβεί το ίδιο. Συνεπώς, αυτά που «δεν τρέχουν» τώρα θα τρέξουν αύριο. Το «αύριο» μπορεί να είναι 2, 3 ή 4 μήνες· όχι η αιωνιότητα!
Δεν ζούμε «μια απ’ τα ίδια» των ‘70s, των ‘80s ή των ‘90s! Παραφράζοντας αυτό που λέγεται για τα χρηματιστήρια οι προηγούμενες βεβαιότητες δεν εξασφαλίζουν τις μελλοντικές!
Με απλά λόγια: η αδράνεια δεν εγγυάται το τι θα μας ξημερώσει…