Κυριακή 6 Οκτώβρη. Η αλήθεια είναι ότι η ασταμάτητη μηχανή δεν είχε δώσει σημασία στο γεγονός ότι μαζί με τους ισραηλινούς πιλότους εκπαιδεύονται στα μέρη μας και πιλότοι των ενωμένων αραβικών εμιράτων. Όχι από υποτίμηση σ’ αυτήν την πετροχούντα. Αλλά επειδή η προσοχή της εστίαζε στον άξονα Αθήνας – Τελ Αβίβ, και στην ελληνική υποστήριξη του απαρτχάιντ, ρατσιστικού, μιλιταριστικού ισραηλινού καθεστώτος.
Η απάντηση που έδωσε όμως ο ρημαδοΚούλης στο αμερικανικό προσκλητήριο για συμμετοχή στη «συμμορία των προθύμων» στη μύτη της Τεχεράνης μας κάνει προσεκτικότερους. Διότι η απάντηση ήταν μεν ένα ευγενικό «όχι», στη συνέχεια όμως ένα «ναι»: Δεν μπορούμε να συμβάλλουμε λόγω της κατάστασης συναγερμού στο Αιγαίο Πέλαγος και στην ανατολική Μεσόγειο [στην ποιάν;;;;] αλλά το ελληνικό στρατιωτικό προσωπικό που βρίσκεται στα ενωμένα αραβικά εμιράτα θα μπορούσε να συμμετάσχει σε ομάδες στρατιωτικών παρατηρητών στην περιοχή του Κόλπου.
Υποθέτουμε ότι στα πλαίσια της «συμφωνίας στρατιωτικής συνεργασίας ελλάδας – εμιράτων» (ναι, υπάρχει τέτοια, την οποία ίσως έκλεισε ο ψεκασμένος…) υπάρχουν εκεί κάποιοι σύμβουλοι, εκπαιδευτές – και κατάσκοποι. Από στρατιωτική άποψη, εφόσον το «ναι» του ρημαδοΚούλη στο αμερικανικό αίτημα αφορά αυτούς και μόνο, θα μπορούσε να θεωρηθεί «συμβολική βοήθεια».
Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο από πολιτική άποψη. Γιατί έστω κι έτσι το ελλαδιστάν δηλώνει την συμφωνία του με τους αμερικανο-αγγλικούς σχεδιασμούς για την περιοχή· την ώρα που η Τεχεράνη (και οι δικοί της σύμμαχοι…) έχει πει καθαρά και ξάστερα ότι α) αν παραβιαστούν τα χωρικά της ύδατα ή με οποιονδήποτε τρόπο τα συμφέροντά της θα αρχίσει να βουλιάζει ό,τι εχθρικό επιπλέει, και β) ότι την ασφάλεια του Περσικού πρέπει να την αναλάβουν μόνο τα κράτη που βρέχονται απ’ αυτόν, και όχι οι διεθνείς «σεκιουριτάδες» της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου και του Τελ Αβίβ. Πόσο μάλλον το “ελληνικό στρατιωτικό προσωπικό”, κλπ κλπ…
Με τον τρόπο, λοιπόν, που τίθεται το «όχι» / «ναι» απ’ την Αθήνα θα μπορούσε κάλιστα να σημαίνει κι αυτό: στείλε ω Ουάσιγκτον κανά δυο πολεμικά σου να μας προσέχουν, να μπορέσουμε να στείλουμε κι εμείς το κάτι τις μας στα στενά του Ορμούζ.
Νταραβέρι; Ναι. Ιμπεριαλιστικό νταραβέρι; ΝΑΙ!