Παρασκευή 18 Οκτώβρη. Για λίγο αφήνουμε τις όποιες χθεσινές εξελίξεις για να σκάψουμε βαθύτερα. Χρειάζεται οπωσδήποτε.
Ο Seth J. Frantzman, δημοσιογράφος στην καθεστωτική ισραηλινή Jerusalem Post, χωμένος επιπλέον σε διάφορα mainstream (επιτρέπεται να φανταστείτε ότι δεν είναι μέλος σε συνδικάτο ανθρακωρύχων, που άλλωστε δεν υπάρχει στο ισραήλ…), έγραφε πριν 2 μέρες κάτι που έχει βάση – αν και δεν το τράβηξε ως προς τις λογικές του συνέπειες επειδή, κάτι τέτοιο, θα κάρφωνε στην καρδιά τον ισραηλινό απαρτχάιντ ρατσισμό / μιλιταριασμό. Η εισαγωγική θέση στο άρθρο του ήταν, όπως την έγραψε ο ίδιος, αυτή:
… Η πολιτική των ηπα γίνεται όλο και περισσότερο όμηρος της επιλογής ότι οι ηπα θα πρέπει να χειρίζονται φίλους και εχθρούς ώστε να αποφεύγονται οι πόλεμοι. Δυστυχώς, χώρες σαν την Τουρκία και το Ιράν, έχουν βρει τρόπους να μπλοφάρουν, λέγοντας ότι είναι έτοιμες για πόλεμο με τις ηπα. Δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι κάποια απ’ αυτές τις χώρες θα ήθελε να διακινδυνεύσει μια πραγματική σύγκρουση με τις ηπα, αλλά η αποφασιστικότητα των δηλώσεών τους ότι θα το κάνουν είναι υψηλότερη απ’ αυτήν των ηπα, και έχουν μάθει ύστερα από δεκάδες πολέμων ανά τον κόσμο ότι η Ουάσιγκτον είναι πιο προσεκτική στο να προκαλέσει νέες εντάσεις…
Αυτό που λέει (απογοητευμένος για την αμερικανική αναδίπλωση στη συνέχεια του άρθρου του) ο κυρ Seth είναι το εξής: όσο υπερδύναμη στρατιωτικά κι αν είναι η Ουάσιγκτον, απ’ την στιγμή που δεν προτίθεται να μπει αυτοπροσώπως σε «ενδιάμεσους πολέμους» με κράτη σαν το ιράν ή/και την τουρκία απειλώντας τα με «πλήρη πόλεμο», καταλήγει όμηρος της (ίσως πλαστής…) ετοιμότητας αυτών των κρατών για έναν all out πόλεμο εναντίον της.
Τυπικά αυτή η παρατήρηση είναι σωστή. Και ισχύει όχι μόνο για την Ουάσιγκτον αλλά και για το Τελ Αβίβ. Οι μέσω εργολάβων (proxie) πόλεμοι που δοκίμασαν στο ιράκ και στη συρία ήταν η πανηγυρική απόδειξη ότι θα προτιμούσαν «μεσαίους πολέμους μέσω τρίτων» αντί να εμπλακούν εντελώς, ανοικτά και αυτοπροσώπως, όπως στο αφγανιστάν και στην πρώτη φάση της κατοχής του ιράκ.
Εκείνο που δεν αναγνωρίζει ούτε παραδέχεται ο κυρ Seth είναι το γιατί απέτυχε αυτή η βολική διευθέτηση εκ μέρους του αμερικανικού, του ισραηλινού και του σαουδαραβικού ιμπεριαλισμού· και γιατί αυτή η αποτυχία έγινε πολύ πριν το ψόφιο κουνάβι «προδώσει» τους ypg/pkk, ανοίγοντας το ενδεχόμενο να «προδώσει» κι άλλους στη μέση Ανατολή, για όσο καιρό βρίσκεται ακόμα στο παλάτι. Η αιτία της αποτυχίας λέγεται «Μόσχα» – όχι, όμως, έτσι απλά όπως το καταλαβαίνει η μάζα των χουλιγκάνων της (γεω)πολιτικής.
Ο ρωσικός ιμπεριαλισμός θα μπορούσε να μπει στο συριακό πεδίο μάχης τον Σεπτέμβη του 2015 και με έναν άλλο τρόπο απ’ αυτόν που το έκανε. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να μπει μόνο με μισθοφόρους και «συμβούλους», εκπαιδεύοντας κάποιους απ’ αυτούς (ή κάποιους απ’ τον συριακό στρατό του Άσαντ) στη χρήση σύνθετων οπλικών συστημάτων, που περιέργως πως και ανεξήγητα (όπως έγινε απ’ την απέναντι μεριά με τους ένοπλους του isis και άλλων οργανώσεων) θα βρίσκονταν στα χέρια τους. Με άλλα λόγια η Μόσχα θα μπορούσε να απαντήσει στον proxy πόλεμο του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ στο μεσανατολικό (και ειδικά το συριακό) πεδίο μάχης μ’ έναν απόλυτα ανάλογο proxy τρόπο.
(φωτογραφία: Αυτό το πλάνο θα έπρεπε να κρατήσει θέση στην παγκόσμια ιστορία. Αυτό που καίγεται είναι οι αποθήκες πυρομαχικών της αμερικανικής βάσης Kharab Ashk, δίπλα στο γνωστό έως θρυλικό τσιμεντάδικο της γαλλικής Lafarge έξω απ’ το Kobani. H γαλλική εταιρεία πλήρωνε διαδοχικά λύτρα, πρώτα στον isis και ύστερα στις ypg/pkk για να συνεχίσει να δουλεύει…. Αλλά η φωτογραφία δείχνει κάτι άλλο. Δύο αμερικανικά f-16 βομβάρισαν προχτές «με ακρίβεια» την βάση αφού την εγκατέλειψε ο αμερικανικός στρατός, για να μην πέσουν τα πυρομαχικά στα χέρια των οχτρών.
Όταν οι αμερικάνοι βομβαρδίζουν («με ακρίβεια…») τις ίδιες τις βάσεις τους, η Ιστορία έχει μπει σε ζόρικα μονοπάτια…)