Month: October 2019

Ζήτω οι εθνικοί φωστήρες!

Τετάρτη 16 Οκτώβρη. Μέχρι χτες ήταν σίγουροι, διέδιδαν, και τα κοπάδια των υπηκόων έτρωγαν ευχαρίστως, ότι «ο Erdogan θέλει να κάνει εθνοκάρθαρση σε βάρος των κούρδων, γιατί έτσι κάνουν πάντα οι τούρκοι»… Από χτες, με την χαριτωμένη άνεση του απατεώνα που αλλάζει συνταγή ταΐσματος σε ζωντόβολα κι αυτά συνεχίζουν ευχαριστημένα γλύφωντας τα χέρια του, άλλοι έχουν ανακαλύψει ότι «ο Άσαντ είναι ο μεγάλος κερδισμένος απ’ την τουρκική εισβολή» (!!!), άλλοι ότι «ο Putin είναι ο μεγάλος κερδισμένος απ’ την τουρκική εισβολή» (!!!), άλλοι ότι «ο Putin έχει δεμένο τον Erdogan» (!!!) και, δύσθυμα είναι η αλήθεια, ότι «κανείς στην περιοχή δεν θέλει ανεξάρτητο κουρδικό κράτος στο έδαφος της συρίας» (πράγμα που σημαίνει πως παραδέχονται, μέσα απ’ τα δόντια, ότι αυτό δουλευόταν τα τελευταία χρόνια απ’ την συμμαχική Ουάσιγκτον).

Όχι, δεν διαβάζουν την ασταμάτητη μηχανή. Είναι δύσκολη για τα δόντια τους. Απλά το παραμύθι της «μεγάλης σφαγής» (και της «εθνοκάθαρσης» – μέχρι ότι η βόρεια συρία θα γίνει Σρεμπρένιτσα ειπώθηκε από διάφορα καθάρματα, απ’ αυτά εδώ τα ντόπια που έκαναν ό,τι μπορούσαν για την σφαγή των βόσνιων ανδρών και γυναικών…) θέλει οπωσδήποτε εκατοντάδες, χιλιάδες πτώματα. Και τέτοια, ευτυχώς, δεν υπάρχουν· επειδή απλά δεν επρόκειτο απ’ την αρχή για τέτοια «επιχείρηση».

Το μπλοκ της Αστάνα δεν το έχουν ανακαλύψει ακόμα, θα τους καθόταν στο λαιμό. Ούτε έχουν ανακαλύψει την παρουσία της Τεχεράνης σ΄αυτήν την πιο πρόσφατη φάση της σύγκρουσης στο συριακό μεδίο μάχης… (Η ασταμάτητη μηχανή ξέρει, αλλά δεν έχει σημασία…) Κάνουν, τελικά, το μοναδικό που μπορούν: πλύση εγκεφάλου· πετυχημένη αναμφίβολα, αφού το πόπολο αυτό ακριβώς θέλει… Βολικά ψέμματα…

(φωτογραφία πάνω: Το δημοσίευμα είναι 1,5 χρόνο παλιότερο, αλλά έτσι είναι οι προειδοποιήσεις των φίλων και συμμάχων: μιλούν έγκαιρα στην καρδιά!

Φωτογραφία κάτω: η θεία Λίτσα εν δράσει – αν και συνεχίζει να αιωρείται στη στρατόσφαιρα…)

Η αλεπού την έρημο

Τετάρτη 16 Οκτώβρη. Η παρακμή και η κατάρρρευση (αργή ή γρήγορη; αυτό είναι δεύτερο στη σειρά ζήτημα) του πετροβασιλείου του Ριάντ είναι μια απ’ τις βασικές παρενέργειες της συνεχιζόμενης ήττας των σχεδιασμών του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (στο οποίο έχει ενταχθεί και η Αθήνα με την Λευκωσία…) για τη μέση Ανατολή. Αν αναφερόμαστε σ’ αυτήν τώρα, είναι επειδή ο Putin κάνει τουρνέ στην περιοχή· εκτός απ’ το Ριάντ, χτες πέρασε κι απ’ το Ντουμπάι.

Πέρα απ’ όλα τα υπόλοιπα (την κατάρρευση, δηλαδή, του σχεδίου του να κάνει το παλάτι του περιφερειακή στρατιωτική δύναμη μέσω μισθοφόρων) ο τοξικός έχει πολύ σοβαρά προβλήματα και για το άλλο σκέλος των φαντασιώσεών του. Την πώληση μεριδίου απ’ την aramco έτσι ώστε, απ’ τα έσοδα, να φτιάξει διάφορες υπερ-κυριλέ «λουτροπόλεις» για το διεθνές τζετ-σετ.

Το ζήτημα της aramco σχετίζεται με το μέλλον του πετρελαίου· αλλά και με το σαουδαραβικό καθεστώς το ίδιο. Η επίθεση των Houthis στις μεγαλύτερες εγκαταστάσεις της εταιρείας ήταν η χαριστική βολή σε μια «εν μέρει ιδιωτικοποίηση» που ήδη πριν χαροπάλευε. Όσο περισσότερα γνωρίζουν οι επενδυτές για την σαουδική αραβία και την aramco τόσο χάνει την ελκυστικότητά του το να έχει κανείς οποιεσδήποτε δοσοληψίες μαζί τους είναι το πόρισμα διάφορων «ειδικών» στις διεθνείς πετρελαϊκές μπίζνες. Όχι αυθαίρετο!

Μια τέτοια «μερική ιδιωτικοποίηση» (μιλάμε για τεράστια ποσά) θα απαιτούσε την εισαγωγή της εταιρείας σε κάποια απ’ τα τρανά χρηματιστήρια, ώστε να υπάρχει «διαπραγμάτευση των μετοχών» της. Νέα Υόρκη ή Λονδίνο. Μόνο που για να μπεις στην Α κλάση τέτοιων χρηματιστηρίων είναι απαραίτητοι διάφοροι έλεγχοι στα λογιστήρια, στις επιχειρηματικές πρακτικές, στην ιστορία της «ανάπτυξης» της εταιρείας· και μια μόνιμη «λογοδοσία» στις διοικήσεις των χρηματιστηρίων. Η κρατική aramco όμως έχει πολλούς σκελετούς και ακόμα περισσότερες λοβιτούρες στα ντουλάπια της· κι έτσι η προοπτική αυτή άρχισε να χάνεται στην ομίχλη, πολύ πριν την επίθεση των Houthis.

Μετά ο τοξικός άρχισε να ψάχνει «επενδυτές» στο Πεκίνο: αυτοί δεν ρωτάνε πολλά για να κάνουν τις δουλειές. Σωστά: αυτοί κάνουν πολιτική όμως και, το λιγότερο, έχοντας ποντάρει στον ιρανικό καπιταλισμό, θα απαιτούσαν μεταξύ άλλων έναν τοξικό που να είναι αρνάκι. Το χρηματιστήριο του Χονγκ Κονγκ θα μπορούσε να είναι η λύση που έψαχνε ο τοξικός· εξάλλου είχε ήδη σχέσεις με το Ριάντ. Αλλά μετά ήρθαν οι διαδηλώσεις εκεί· και μια κάποια αβεβαιότητα.

Μέσα σ’ αυτά τα «γεωπολιτικά» συντρίμια και «οικονομικά» ζόρια για την πετροχούντα του Ριάντ, η επίσκεψη του Putin ήταν η παρέλαση του νικητή. Οι οικονομικές συμφωνίες και τα υπόλοιπα deal που κλείστηκαν θα μαθευτούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Όμως απ’ την στιγμή που ο τοξικός έχασε την «στρατιωτική αξία» που ονειρευόταν, οι σχέσεις του με τον ιστορικό «προστάτη» Ουάσιγκτον έχουν γίνει αμφίθυμες: σαν εξαγωγέας πετρελαίου το ψοφιοκουναβιστάν είχε αρχίσει ήδη να έχει «τριβές» με το Ριάντ (και τον οπεκ) για τις τιμές του εμπορεύματος. (Αυτό εκδηλώνεται μέσα στην αμερικανική πολιτική σκηνή με έναν διπολισμό στις σχέσεις Ουάσιγκτον – Ριάντ…) Το αφεντικό της Μόσχας τα έχει όλα με το μέρος του για να γίνει στρατηγικό σωσίβιο για ένα βασίλειο που είναι στο χείλος ενός ακόμα παλατιανού εμφύλιου· του τελευταίου…

Και, προφανώς, στη σχέση Μόσχας – Ριάντ (και Μόσχας – Ντουμπάι) τους όρους τους βάζει η πρώτη. «Λογικούς», όχι «μαξιμαλιστικούς», όχι «αποικοκρατικούς» – αλλά οπωσδήποτε ευρασιατικούς…

(φωτογραφία: Ανταλλαγή δώρων προχτές στο Ριάντ. Προσέξτε όμως τον τύπο με τα σταυρωμένα χέρια δεξιά στη φωτό. Πρόκειται για τον επικεφαλής, πρόεδρο σα να λέμε, της τσετσενίας Ramzan Kadyrov. Τί δουλειά είχε ο Kadyrov στην τουρνέ του Putin; Άγνωστο· αλλά ένα είδος που εξάγει η τσετσενία είναι σκληροτράχηλοι και πειθαρχημένοι ισλαμιστές μισθοφόροι. Ποιά είναι η ιδέα της παρουσίας του Kadyrov στο μαγαζί του τοξικού; Το «άσε την σαβούρα της αμερικανικής academi – πρώην blackwater – και έλα σε μας για νάχεις το κεφάλι σου ήσυχο;»)

Το μπλοκ της Αστάνα

Τετάρτη 16 Οκτώβρη. Το «βραχυκύκλωμα» (για να το πούμε κομψά) του σχετικά πιο αδύνατου τροχού του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ είναι η δεύτερη ή τρίτη στη σειρά νίκη του μπλοκ της Αστάνα στο ευρύτερο (και δευτερεύον) πεδίο μάχης της μέσης Ανατολής. Πρώτη είναι η νίκη στη συρία· δεύτερη είναι η ενίσχυση της επιρροής του ιρανικού καθεστώτος στο ιράκ και στην συρία, επιπλέον εκείνης που έχει στο λίβανο και στην υεμένη· η τρίτη είναι η εξουδετέρωση του Ριάντ. Σε κάθε μια απ’ αυτές τις νίκες τα κράτη μέλη του μπλοκ της Αστάνα έχει τα δικά του «ποσοστά συμμετοχής»· όμως καμμία δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί αν δεν είχαν συμμαχήσει και συντονίσει τους ιμπεριαλισμούς τους. Καμμία απ’ αυτές τις νίκες δεν θα τις είχε πετύχει κάποιο κράτος μέλος μόνο του.

Για παράδειγμα, η Μόσχα δεν σκόπευε να γυρίζει φέρετρα δικών της πεζικάριων υποστηρίζοντας το καθεστώς Άσαντ· το ανέλαβαν οι “φρουροί της επανάστασης” και οι μισθοφόροι τους, και η Χεζμπ’ Αλλάχ. Απ’ την άλλη μεριά ούτε η Τεχεράνη ούτε η Χεζμπ’ Αλλάχ είχαν αεροπορία και τα ανάλογα συστήματα για κάλυψη από ψηλά· το ανέλαβε η Μόσχα. Επιπλέον δεν είχαν “διεθνές πολιτικό βάρος” ώστε να λαμβάνονται στα σοβαρά υπόψη ακόμα και οι ανακοινώσεις τους, ας πούμε απ’ το Τελ Αβίβ ή την Ουάσιγκτον· να υπάρχει μια global διάσταση – κι αυτό ήταν δουλειά της Μόσχας. (Και να σκεφτεί κανείς πως όλα ξεκίνησαν όταν ένας κάποιος δαιμόνιος Soleimani, ιρανός πολεμιστής που αναγνωρίζεται παγκόσμια από φίλους και εχθρούς, ταξίδεψε μυστικά στη Μόσχα, για να της παρουσιάσει το σχέδιο του για την πετυχημένη και χωρίς μεγάλο κόστος στρατιωτική εμπλοκή της στο συριακό πεδίο μάχης…)

Αυτές οι εξελίξεις έχουν δυσάρεστες συνέπειες, αυτό είναι ολοφάνερο, σε δυο ακόμα ιμπεριαλισμούς στην περιοχή. Τον θηριώδη ρατσιστικό ιμπεριαλισμό του Τελ Αβίβ· και στον «σαν βρεγμένη γάτα» ιμπεριαλισμό της Αθήνας. Για τον πρώτο η ασταμάτητη μηχανή θα χρειαστεί κάποιο χρόνο (και πολλή μελέτη) για στέρεα συμπεράσματα· προς το παρόν, όπως είναι γνωστό, ο ακροδεξιός εσωτερικός ζόφος αναδεύεται με το αν ο Netanyahu θα πάει ή δεν θα πάει στη φυλακή.

Για την Αθήνα όμως το «μάγκωμα» είναι σαφές, ακόμα και μέσα στην εθνικιστική αντιτουρκική λογοδιάρροια των εθνοσωτήρων και των λακέδων τους. Γιατί μπορεί μεν οι ιμπεριαλιστικές βλέψεις του ελλαδιστάν να μην έφταναν τόσο μακρυά όσο ο Τίγρης και ο Ευφράτης· όμως όλοι οι υπολογισμοί, ακόμα και οι «μετριοπαθείς» για την ανατολική Μεσόγειο, στηρίζονταν στη βεβαιότητα ότι ο άξονας θα φρενάρει αποτελεσματικά και έγκαιρα το μπλοκ της Αστάνα.

Τώρα; Τώρα ο «ενιαίος εθνικός χώρος» Αθήνας – Λευκωσίας βρίσκεται ανάμεσα στο «λιποθυμάω απ’ τα νεύρα μου» και στο «έχω μπλέξει τα μπούτια μου».

Ποιά «λύση» οέο;

Τετάρτη 16 Οκτώβρη. Ενόσω το τουρκικό καθεστώς κάνει το «καθήκον» του στο συριακό πεδίο μάχης από ξηρά και αέρα, έχει απλώσει το πολεμικό του ναυτικό στα πέριξ του χρυσοπράσινου-φύλλου-ριγμένου-στο-πέλαγο, κοντά στο τρυπάνι στα βορειοανατολικά του «οικοπέδου 7», ίσια για να θυμίζει στους «αιθεροβάμονες» ότι η τουρκία έχει αοζ, καθόλου αμελητέα, στη Μεσόγειο.

Αυτό, περισσότερο απ’ την ελληνοκουρδική φιλία, είναι το ζήτημα που βάζει φωτιά στον ντόπιο εθνικισμό / αντιτουρκισμό· και, σχεδόν, δεν ξέρει πια που να πει τον πόνο του. Η τουρκική εισβολή στη συρία έχει επισκιάσει κατά πολύ τα ελληνοκυπριακά οικοπεδάκια· κανείς δεν είναι διατεθειμένος να προτάξει τα στρατιωτικά του στήθη για να υπεραπιστεί την ελληνοκυπριακή ιδιοκτησία τους (αφού, άλλωστε, είναι συζητήσιμη). Ούτε καν η πολιτική βιτρίνα Macron, που έχει γίνει η «τελευταία ελπίδα».

Να, όμως, πως οι εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης μεταφέρονται με την ταχύτητα του φωτός στο «κυπριακό», αναγκάζοντας τους εκεί πατριο-φασίστες να πατάνε τις δικές τους μπανανόφλουδες. Ο πρόεδρος του τουρκοκυπριακού κράτους (παγίως «ψευδο-») Mustafa Akinci βρήκε και διαχωρίστηκε δημόσια απ’ τον Erdogan για την εισβολή στη βόρεια συρία!

Bingo!!! Στον γενικό ιδεολογικό, εθνικιστικό, αντιτουρκικό ορίζοντα Αθήνας και Λευκωσίας, ο Akinci έγινε «ήρωας»! Έγινε «φίλος», έγινε «αδελφός»!!! Έγινε η προσωποποίηση του αγώνα ενάντια στον «νεο-οθωμανισμό», αυτός που αν ζούσε στην τουρκία θα σάπιζε ήδη σε ανήλιαγα μπουντρούμια! Με δυο λόγια: «είναι δικός μας»!!!!

Ναι… Αλλά στον ορίζοντα της «λύσης του κυπριακού» ο κεντροαριστερός Akinci είναι ένας «φευδο-», που προτείνει διάφορα απαράδεκτα για τον κοινό έλεγχο και την μοιρασιά των όποιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου, απαράδεκτος επίσης επειδή επιμένει στην πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων· και γενικά μιλώντας είναι με το ζόρι ανεκτός, επειδή «εμείς οι ελληνοκύπριοι είμαστε καλόψυχοι». Ακόμα πιο συγκεκριμένα; Είναι ξεπερασμένος! Ο εξοχότατος πρόεδρος Nick the cypriot Αναστασιάδης, αυτός που μαζί με τον ογκόλιθο Nick the greek Κοτζιά βούλιαξε τις διαπραγματεύσεις στο Κραν Μοντανά, συζητάει πια κατευθείαν με την Άγκυρα μια κάποια διευθέτηση – τον Akinci τον έχει, απλά, για το ξεκάρφωμα.

Μια ομορφιά! Με ποιον να προσπαθήσεις, σαν έλλην πατριώτης, να βρεις τρόπο μπας και ξεμπλοκαριστούν τα όποια γκάζια σου; Με τον αριστερό Akinci που Δευτέρα – Τετάρτη – Παρασκευή είναι «ψευδο-» και Τρίτη – Πέμπτη – Σάββατο είναι «ήρωας», αλλά δεν το συζητάει για την συνδιαχείριση των όποιων κοιτασμάτων; Με τον δεξιό Cavusoglu που αυτή τη βδομάδα είναι «φονιάδες των λαών» αλλά την επόμενη μπορεί να είναι ένας ρεαλιστής που θέλει να παρακάμψει τον αριστερό κυπροκεντρικό (ανάθεμά τον!) Akinci; Κι αν ο Akinci ξαναβγεί πρόεδρος στις προεδρικές εκλογές στο βορειοκυπριακό κράτος τον Απρίλη του 2020; Να λες «ψευδο-» κι αυτόν, και τις εκλογές, και τους ψηφοφόρους του, και όλο του σόι; Να λες ότι τον χρησιμοποιεί o Erdogan; Και με την πολιτική ισότητα και την μοιρασιά των εσόδων απ’ τα γκάζια πως να τον κάνεις καλά; Αλλά, απ’ την άλλη, με τον Erdogan πως να διαπραγματευτείς που φέρνει τα τρυπάνια του, το ένα μετά το άλλο, μέσα σ’ αυτό που θεωρείς κρεβατοκάμαρά σου;

Ααααααχχχχ! Τί ωραία που θα ήταν αυτές οι «τριμερείς» με το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ και την χούντα του Καΐρου, με την ενίσχυση του plus one Pompeo, να είχαν πετάξει την Άγκυρα στη Μαύρη Θάλασσα!… Ααααχχχχ! Τί ωραία θα ήταν να υπήρχε κράτος του isis στη συρία και στο ιράκ, και να μοστράραμε σαν «πυλώνες σταθερότητας» στην ανατολική Μεσόγειο!!! Τι ωραία που τα είχαν ονειρευτεί οι φαιορόζ!!!

Έσκασαν μετά αυτοί οι μπιιιπ… Και μας το χάλασαν… (Άντε μπας κι έρθει ο Pence και μαζέψει τα ασυμμάζευτα…)

Απλά μαθήματα γεωγραφίας (για νοήμονες) 1

Τρίτη 15 Οκτώβρη. Όσο κι αν δυσαρεστούνται οι νεκρόφιλοι πατριώτες που θέλουν οπωσδήποτε σφαγές στη βόρεια συρία (διότι αλλιώς πως να υποστηρίξεις το πόσο εγκληματίας είναι ο Erdogan;) χτες δεν έγιναν ουσιαστικά μάχες στη βόρεια συρία. Έγιναν, όμως, πολλές τελετές παράδοσης – παραλαβής· περισσότερες απ’ αυτές που είχαν ανακοινωθεί προχτές. Ο συριακός στρατός (του Άσαντ) μπήκε στην Manbij, αλλά επίσης στη Raqqah (σημαντική πόλη και σημείο καθότι εκεί υπάρχουν πετρελαιοπηγές), την κωμόπολη Ayn Isa (πάνω στον βασικό δρόμο / όριο M4)· και (σημαντικό) στις ανατολικές πόλεις Hasakah, Tan Hamis, Yaaroubia (στα σύνορα συρίας – ιράκ, πάνω στην οδική και σιδηροδρομική Μοσούλης – Qamishly) και Qamishly (στα σύνορα συρίας – τουρκίας, πάνω στον Μ4). Απ’ την μεριά τους ο τουρκικός στρατός και το συριακό πεζικό του έχουν σταθεροποιήσει και επεκτείνει τον έλεγχό τους σε μια έκταση μήκους 100 και πλάτους 30 χιλιομέτρων στη μέση της «ζώνης», σε χωριά και κωμοπόλεις κατοικούμενες κυρίως από άραβες, που ως το 2015 δεν περιλαμβάνονταν στις κουρδο/κατοικούμενες περιοχές στη βόρεια συρία.

Με δυο λόγια ο σχεδιασμός του μπλοκ της Αστάνα και όχι απλά της Άγκυρας (αφήνουμε τους διάφορους ηλίθιους στις φαντασιώσεις τους…) για την βορειοανατολική συρία και την αποκατάσταση του ελέγχου του καθεστώτος Άσαντ πάνω στο ypg/αμερικανο-κατεχόμενο 1/3 της επικράτειας ανατολικά του Ευφράτη, προχωράει ομαλά και κανονικά ως τώρα.

Πλέον όμως η προσοχή της ασταμάτητης μηχανής στρέφεται σε δύο σημεία αυτής της κατεχόμενης περιοχής που είναι κρίσιμα για το πως και αν θα ολοκληρωθεί η επανακατάκτηση της περιοχής· και ο ρόλος των ypg. Το ένα σημείο είναι η ανατολική όχθη του Ευφράτη απέναντι στην Deir ez Zor. Και το δεύτερο είναι η ανατολική όχθη του ποταμιού απέναντι στην συνοριακή στρατηγική πόλη Abu Kamal (στα σύνορα συρίας – ιράκ).

Αν και ο συριακός στρατός ‘n’ friends έχει ένα μικρό προγεφύρωμα απέναντι απ’ την Deir ez Zor (η πόλη βρίσκεται στη δυτική όχθη) οι ypg και, κυρίως, ο αμερικανικός στρατός έχουν κάνει αρκετά «κτυπήματα» τα δύο προηγούμενα χρόνια για να εμποδίσουν την προώθησή του προς τα ανατολικά σ’ αυτήν την περιοχή. Έχουν βομβαρδίσει ρώσους μισθοφόρους, έχουν καταστρέψει γέφυρες· και με κάθε τρόπο ypg και us army έχουν δείξει ότι θέλουν να είναι τα αφεντικά εκεί. Μπορεί κανείς να πει ότι η Deir ez Zor είναι το βασικότερο έως το μοναδικό σημείο στη συρία που έχει υπάρξει σύγκρουση (και όχι μόνο μία φορά) μεταξύ ψοφιοκουναβιστάν και ypg απ’ την μια μεριά, και συριακού στρατού ‘n’ friends απ’ την άλλη.

Η Abu Kamal είναι εξίσου στρατηγικής σημασίας. Βρίσκεται ελάχιστα χιλιόμετρα βορειότερα απ’ την ιρακινή al Qa’im, στα σύνορα, πάνω στον δρόμο που ενώνει την Βαγδάτη με την Δαμασκό, που έχει ανοίξει πρόσφατα με την ευθύνη και την φύλαξη των ιρακινών πολιτοφυλακών pmu. Η περιοχή κτυπήθηκε δυο φορές αεροπορικά το καλοκαίρι απ’ το Τελ Αβίβ· για να εμποδιστεί αυτή η οδική σύνδεση. Σε μικρή απόσταση στην ανατολική όχθη ο αμερικανικός στρατός έχει φτιάξει βάση…

Η “τύχη” αυτών των δύο σημείων συνδέεται με την πλήρη και οριστική αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ την συρία. Συνεπώς πρέπει να παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις πιο συγκεκριμένα.

(φωτογραφίες: Σε δύο κομμάτια η κατάσταση στη βόρεια συρία σήμερα νωρίς το πρωί, 3.00 τα χαράματα ώρα ελλάδας. Ξενάγηση: με σκούρο μπλε είναι οι κουκίδες που αφορούν τον τουρκικό στρατό / το συριακό πεζικό του· με μωβ η περιοχή που ελέγχει· με κόκκινο ο συριακός στρατός (Άσαντ) και με πορτοκαλί οι περιοχές στις οποίες ανακτά τον έλεγχο· με κίτρινο οι ypg και η περιοχή που ελέγχουν· και με πιο ανοικτό μπλε, στο κάτω κομμάτι του χάρτη πάνω δεξιά είναι οι άγγλοι αξιωματικοί / “σύμβουλοι” / πράκτορες που φεύγουν προς ιράκ μεριά…)

Απλά μαθήματα γεωγραφίας (για νοήμονες) 2

Τρίτη 15 Οκτώβρη. Τα όσα συμβαίνουν στην βορειοανατολική συρία έχουν άμεση σχέση με όσα συμβαίνουν (ή δεν συμβαίνουν) στον θύλακα του Idlib. Ο θύλακας έγινε ένα είδος «αποθήκης» για τους σκληροπυρηνικούς σαλαφιστές και τις οικογένειές τους στις νικηφόρες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του συριακού στρατού ‘n friends στην υπόλοιπη συρία. Μια «ζώνη παρκαρίσματος» για τους αντικαθεστωτικούς, δηλαδή, που πληρώνονται απ’ το Ριάντ.

Το μπλοκ της Αστάνα θα ήθελε να έχουν συμβιβαστεί με την ήττα τους και να έχουν παραδώσει τα όπλα τους ώστε να ενταχτούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (σίγουρα οι σύριοι στις γραμμές τους) στην πολιτική διαδικασία αναδιάρθρωσης του καθεστώτος. Την δουλειά της «πειθούς» ανέλαβε η Άγκυρα, στην οποία παραχωρήθηκε το δικαίωμα («διαπραγματευτικό χαρτί» απέναντί τους) να τους προστατεύει μέσα στο συριακό έδαφος… Έχουμε εξηγήσει παραπάνω από μία φορά το γιατί ένα σουνιτικό κράτος (σαν το τουρκικό) ήταν το πιο αρμόδιο ανάμεσα στα μέλη του μπλοκ της Αστάνα να συνετίσει τους ουαχαβίτες σουνίτες…

Ως πρόσφατα οι προσπάθειες της Άγκυρας είχαν αποτύχει: υπήρχε ένας σημαντικός αριθμός ενόπλων στην οργάνωση HTS, που συνέχιζαν τον πόλεμο ή, πιο σωστά, την «παρενόχληση» του συριακού στρατού ‘n’ friends, χρηματοδοτούμενοι κανονικά απ’ τον τοξικό.

Μετά την κατάληψη της Khan Shaykhun στα νότια του θύλακα, το περασμένο καλοκαίρι, απ’ τον συριακό και τον ρωσικό στρατό, υπήρξαν διάφορες εξελίξεις στο εσωτερικό του θύλακα· και οι επιθέσεις των αντικαθεστωτικών ουσιαστικά σταμάτησαν. Ωστόσο παραμένουν πλήρως εξοπλισμένοι και εφοδιασμένοι. Η Άγκυρα δεν θέλει στρατιωτική εκκαθάρισή τους, γιατί αυτό θα στείλει χιλιάδες πρόσφυγες στα εδάφη της· κι αυτή τη φορά δεν θα είναι ο free syrian army, αλλά σαλαφιστές ελεγχόμενοι απ’ το Ριάντ.

Αν, όμως, πετύχει η ανακατάληψη της βορειοανατολικής συρίας και η οπισθοχώρηση των ypg/pkk στα σπίτια τους, τότε αυτό θα είναι ίσως το προτελευταίο καρφί στο φέρετρο της «πολεμικής διάθεσης» των σαλαφιστών αντικαθεστωτικών στο Idlib. H έστω και μερική αναδίπλωση του αμερικανικού στρατού (κι ακόμα καλύτερα η πλήρης αποχώρησή του) υποδεικνύει σ’ αυτούς τους περικυκλωμένους πως η μοναδική τους «μοίρα» είναι να συμβιβαστούν με την πραγματικότητα· και, κατ’ αρχήν, την Άγκυρα…

Για να το πούμε διαφορετικά: η επιχείρηση του μπλοκ της Αστάνα, μέσω του τουρκικού και του (πρώην ;…) αντικαθεστωτικού συριακού στρατού, είναι πολύ πιο σύνθετη, αφορά περισσότερα επιμέρους μέτωπα στο συριακό πεδίο μάχης, και σίγουρα δεν έχει καμμία σχέση με τις φαντασιώσεις του game of thrones που έχουν οι ηλίθιοι-μάζα μέσα στα άδεια κεφάλια τους!

(φωτογραφία: Αυτό που δεν καταλαβαίνετε τι είναι, είναι διυλιστήριο! Στην ypgκρατούμενη Deir ez Zor με τα πετροπήγαδά της. Αντίστοιχη είναι η κατάσταση κι αλλού.

Μην πείτε κουβέντα για «οικολογικές ευαισθησίες». Στην πραγματικότητα οι ypg/pkk κάνουν λαθρεμπόριο το crude oil – μέσω τουρκίας αν έχετε απορία για τις διαδρομές… – αφήνοντας ελάχιστο για τις τοπικές ανάγκες. Συνεπώς, το να γίνεται διύλιση του πετρελαίου έτσι, για να βγει η πολύτιμη βενζίνη για τα αγροτικά των αράβων της περιοχής, είναι το αντίστοιχο του να βγάζεις νερό από πηγάδι με κουβά για να ποτίσεις το μποστάνι σου…)

Απλά μαθήματα γεωγραφίας (για νοήμονες) 3

Τρίτη 15 Οκτώβρη. Το τελευταίο καρφί εικάζουμε βάσιμα ότι μπήκε χτες, στην επίσκεψη του Putin στο Ριάντ.

Η “ανεγκέφαλη” αλεπού της Μόσχας (το επίθετο είναι αμερικανικός χαρακτηρισμός) πήγε στην πετροχούντα για δουλειές. Αυτό είναι το φανερό κομμάτι της επίσκεψης, και πάντως όχι προσχηματικό. Αλλά ακόμα και για τον εμπορικό κύκλο των υδρογανανθράκων, το ξεπεσμένο βασίλειο των Σαούντ είναι για την Μόσχα “μεζεδάκι”. Είναι τέτοιο επειδή είναι καταδικασμένο, πολύ περισσότερο απ’ τον ρωσικό καπιταλισμό, να εξαρτιέται απ’ τις τιμές ενός εμπορεύματος που άλλοτε ήταν στρατηγικό αλλά, σε λιγότερο από μια δεκαετία, θα βρίσκεται στην ίδια θέση που έχει τώρα το κάρβουνο.

Προφανώς ενδιαφέρουν τον Putin οι τιμές του πετρελαίου και του φυσικού αερίου. Αλλά ακόμα περισσότερο τον ενδιαφέρει να «κουμαντάρει», δηλαδή να μεσολαβήσει στην παγκόσμια αγορά, όσους έχουν αξιόλογα αποθέματα. Όχι λαθεμένα καταλαβαίνει ότι μελλοντικά, με μειωμένη ζήτηση, η διατήρηση ενός επιπέδου τιμών τόσο στο πετρέλαιο όσο, κυρίως, στο φυσικό αέριο απαιτεί κάποιου είδους κεντρική διαχείριση – κι αυτή δεν μπορεί να είναι ο ο.π.ε.κ. και κάθε πυροβολημένος σεΐχης…

Το έρμο βασίλειο των Σαούντ, με μια aramco να καίγεται πριν κάτι καιρούς και με μια στρατιωτική συντριβή απ’ τους υεμενίτες Houthis αμέσως μετά, βλέποντας την επιτυχία με την οποία η Μόσχα και οι σύμμαχοί της «καθαρίζουν το τοπίο» στη μέση Ανατολή (κι εκεί, στη συρία, οι εξελίξεις δεν διαφεύγουν της προσοχής τους) ενώ απ’ την άλλη η Ουάσιγκτον δυσκολεύεται να…, θέλει «στοργή και προστασία».

Κι αυτήν η Μόσχα δεν την προσφέρει σαν ψιλά γράμματα σε εμπορικά συμβόλαια. Ο Putin δεν είναι ούτε κτηματομεσίτης ούτε πλασιέ. Είναι πρώην καγκεμπίτης. Έχει διασχίσει ορθοπεταλιά πάνω από 35 χρόνια σύγχρονης καπιταλιστικής ιστορίας. Είναι εύλογο από «διπλωματική άποψη» και αποτελεσματικό αν διατυπωθεί με τις απαραίτητα μετρημένες λέξεις, να ζητήσει – να απαιτήσει πιο σωστά – το αφεντικό της Μόσχας απ’ τους κατεστραμμένους του σαουδαραβικού παλατιού να «μαζευτούν» απ’ την συρία και το ιράκ. Κατ’ αρχήν. Ας πούμε: να «ξεκολλήσουν» απ’ την συμμαχία με το Τελ Αβίβ…. Δεν είναι δα αμάρτημα καθοσίωσης! Για το καλό τους είναι…

Για τους αντικαθεστωτικούς του Idlib το γεγονός ότι εκείνος που τους βομβαρδίζει από αέρα κουβεντιάζει με το αφεντικό τους είναι, όπως και νάχει, ένα «μήνυμα» – σοκ. Από μόνο του ωστόσο θα μπορούσε να παρερμηνευτεί… Πακέτο με τις εξελίξεις στην βορειοανατολική συρία, αποκτάει βαρύ περιεχόμενο. Ακόμα πιο πακέτο με την αδυναμία του αφεντικού τους να προστατέψει τα asset του (την aramco) και τους μισθοφόρους του (στην υεμένη) το περιεχόμενο γίνεται ακόμα βαρύτερο.

Η Ουάσιγκτον έχει στείλει 3.000 πεζοναύτες να φυλάνε την πετροχούντα. «Εκτιμητέο» δίχως άλλο· εξάλλου το παλάτι πληρώνει. Αλλά και στη συρία είχε τουλάχιστον 1.500 να φυλάνε τους ypg/pkk… Οπότε;

Οπότε; Εεεεε, αν χάνεις τον πόλεμό σου στην υεμένη δεν είναι μεγάλη ζημιά να σταματήσεις να πληρώνεις τους μισθοφόρους σου στο Idlib αφήνοντας ήσυχο τον Άσαντ… Ούτε το να σταματήσεις να πληρώνεις για αποσταθεροποίηση στο ιράκ είναι μεγάλη ζημιά…

(φωτογραφία πάνω: Χτες στο Ριάντ. Και, όσο κι αν σας φανεί παράξενο, το χέρι που εικονίζεται πίσω δεν είναι απ’ τα «βασιλική συλλογή τμημάτων Khashoggi»…

Κάτω: Με κάθε επισημότητα η υπογραφή μιας 20άδας εμπορικών / επιχειρηματικών συμφωνιών. Διότι αν απ’ την πετροχούντα περισσεύουν πετροδόλαρα τα οποία η Μόσχα έχει φροντίσει να ξεφορτωθεί, τότε γιατί να μην πάνε σε «καλούς σκοπούς» όπως, για παράδειγμα, σε εργοστάσια στη ρωσική ανατολή ή την βελτίωση του δορυφορικού συστήματος glonass;

Αν ο τοξικός θέλει να αγοράσει ρωσική προστασία θα πρέπει να πληρώσει· και να αφήσει τις νεανικές του τρέλλες…)

Απλά μαθήματα γεωγραφίας (για νοήμονες) 4

Τρίτη 15 Οκτώβρη. Είναι κατανοητό για την ασταμάτητη μηχανή πως αυτή η πολιτική γεωγραφία που περιληπτικά μόνο εκθέσαμε πριν, τόσο κοντά στα μέρη μας και τόσο μακριά απ’ τα εθνικά γούστα, ζαλίζει διάφορους φιλόδοξους εντόπιους «επαναστάτες» του σκοινιού και του παλουκιού. Ναυτία, πονοκέφαλοι, εμετοί· και αναμολόγητες κρίσεις πανικού… Όταν φτάνεις να γράφεις ή να φωνάζεις συνθήματα για την «αδιαφορία» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού απέναντι στο «δράμα» (το ποιό;) του pkk στη συρία, ακόμα και το σκοινί με το παλούκι είναι λίγα για την περίπτωσή σου.

Δόξα στις χίλιες καλοκαρβουντισμένες τράπεζες, ένα καλό μέρος του «πολιτικού υποκείμενου» που έλαμψε στους «αγανακτισμένους» και στον επικό «αντι-μνημονιακό» και «αντι-Μέρκελ» αγώνα (για να μαζέψει τα ρέστα / ψίχουλά του στις τελευταίες εκλογές…) ξαναεμφανίστηκε έξω απ’ την τουρκική πρεσβεία. Αναμφισβήτητη απόδειξη του ποιος είναι ο πραγματικός εθνικός πλούτος: αυτά τα απεριόριστα κοιτάσματα «φυσικού» όχι αερίου (πφφφφ!) αλλά εθνικισμού, αντιτουρκισμού, βλακείας και κυνισμού της ελληνικής αριστεράς και άκρας αριστεράς του κράτους και του κεφάλαιου· που δεν χρειάζονται καν οικόπεδα και γεωτρύπανα για να εντοπιστούν. Αναβλύζουν μόνα τους, μόλις το υπουργείο εξωτερικών ή οι υπηρεσίες ή κάποιος άλλος αρμόδιος εντός ή εκτός συνόρων (διότι υπάρχουν και οι δραστήριοι σύμμαχοι…) ρίξουν το μηντιακό τους σφύριγμα.

Ένα είναι μόνο το πρόβλημα μ’ αυτόν τον εθνικό πλούτο: δεν μπορεί να εξαχθεί. Κανείς δεν ενδιαφέρεται να τον αγοράσει. Προορίζεται μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Κάτι σαν μαζική διανοητική και ηθική δηλητηρίαση σε μόνιμη ανακύκλωση. Στο τέλος τα ζόμπι του Jarmusch στο πρόσφατο Dead don’t Die μοιάζουν αγγελούδια μπροστά στην εθνική παραγωγή του ελλαδιστάν!

Αλλά και το ψόφιο κουνάβι δεν είναι εντελώς αδιάφορο όπως το κατηγορούν. Έβαλε χτες δασμούς 50% στις εισαγωγές (στις ηπα) τουρκικού χάλυβα – για τιμωρία… Τρεις τούρκοι αξιωματούχοι θα φάνε κυρώσεις στο κεφάλι – για τιμωρία… Ο πρίγκηπας / διάδοχος του σκότους Pence θα πάει όπου νάναι επίσκεψη στην Άγκυρα – για τιμωρία…

«Επαναστάτες» του πανελληνίου, please: μια κατάθεση στεφανιού στο άγαλμα του Τρούμαν επειγόντως! (Δεν έχει χαθεί κάθε ελπίδα σας!!)

(φωτογραφία: Αυτό το μανιτάρι είναι η μύχια επιθυμία κάθε έλληνα πατριώτη, δεξιού κι αριστερού, για το τι αξίζει να συμβεί στις κυριότερες τουρκικές πόλεις. Δυστυχώς – θα έλεγαν οι «επαναστάτες» του λαού και του τόπου – οι αμερικάνοι μετά την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι έχουν γίνει εντελώς δειλοί…

Δεν είναι πια «φονιάδες των λαών». Έγιναν «προδότες των λαών»….)

Στις κερκίδες του νότου νοιώθουν ακόμα

Δευτέρα 14 Οκτώβρη. Λένε ότι στα αραβικά γήπεδα τραγουδούν το Rajawi Filistini. Αυτό είναι το τραγούδι:

Κι εδώ είναι ένα γήπεδο που τραγουδάει για την ελεύθερη Παλαιστίνη – στο μαρόκο. Την περασμένη άνοιξη… Ποτάμι φουσκωμένο που βράζει… Ποιός θα το σταματήσει;

Θυματοποίηση;

Δευτέρα 14 Οκτώβρη. Το να αυτο-προβάλλεται κάποιος ατομικά – κι ακόμα χειρότερα συλλογικά – σαν «θύμα» συνωμοσιών, προδοσιών, κλπ είναι εύκολο. Και βαθιά δεξιό, συντηρητικό, για να μην πούμε τίποτα χειρότερο.

Στην ιστορία τους οι κούρδοι έχουν πολύ αιματηρές εμπειρίες του πως οι «πολιτικές ηγεσίες» τους έδειξαν έπαρση και αλλοφροσύνη – και ύστερα επικαλέστηκαν σαν δικαιολογία την «προδοσία». Συγκεκριμένα των αμερικάνων.

Όταν το αμερικανικό ιμπέριουμ αποφάσισε πως, αξιοποιώντας το τέλος του 3ου («ψυχρού») πολέμου και την εξαφάνιση της εσσδ, μπορεί και πρέπει να εγκατασταθεί στρατιωτικά αυτοπροσώπως στην πετρελαϊκή μέση Ανατολή, οργάνωσε την επιχείρηση «καταιγίδα της ερήμου» τον Γενάρη του 1991. Ήταν η πρώτη επίθεση κατά του ιράκ, του ως τότε συμμάχου των ηπα Saddam Hussein. Για να διευκολύνει την αποδιάρθρωση του ιρακινού καθεστώτος η Ουάσιγκτον υποδαύλισε μια εξέγερση των κούρδων του βόρειου ιράκ. Όσο κι αν βολεύει η λήθη ήταν ο ίδιος ο τότε αμερικάνος πρόεδρος Bush ο Α που μέσω δημόσιων ομιλιών του την 15η Φλεβάρη και την 1η Μάρτη του 1991 κάλεσε σε εξέγερση κατά του Hussein στο ιράκ. Όταν κοτζάμ αμερικάνος πρόεδρος, αφεντικό της μόνης υπερδύναμης του πλανήτη, σου λέει να εξεγερθείς … κάνεις τι;

Στοιχειώδης λογική και, ας μας επιτραπεί, στοιχειώδης αξιοπρέπεια απ’ την μεριά των «ηγετών» (φεουδαρχών…) των κούρδων του ιράκ (δεν ήταν το pkk) θα επέβαλε μια σειρά απλών συλλογισμών. Ο Hussein είχε υπάρξει για χρόνια στρατηγικός σύμμαχος των ηπα, ειδικά στη διάρκεια του πολέμου κατά του ιράν. Όταν αποφάσισε να εισβάλει στο κουβέιτ ζήτησε πριν την αμερικανική συγκατάθεση – και την πήρε. Μόνο που αμέσως μετά η Ουάσιγκτον τον κήρυξε εχθρό· και του επιτέθηκε…

Όταν βλέπεις την «μόνη υπερδύναμη» να μετατρέπει τους συμμάχους της σε «χαλάκι για να σκουπίσει τα πόδια της», οφείλεις να σκεφτείς (και το οφείλεις πρώτα και κύρια σ’ αυτούς που «καθοδηγείς») ότι είναι ένα κράτος που κάνει τις δουλειές του με όποιον τρόπο το βολεύει, και όχι ο «πρωτοπόρος της ελευθερίας» σου. Η ηγεσία των κούρδων του ιράκ το είδε αλλιώς όμως: ο Μπους της έταζε κράτος. Και εξεγέρθηκε τον Μάρτη του 1991… Ο Houssein έπνιξε την εξέγερση στο αίμα, με χιλιάδες νεκρούς… Χρησιμοποίησε τα χημικά αέρια που του είχαν πουλήσει οι αμερικάνοι και οι ευρωπαίοι για χρήση κατά του ιράν· του είχαν περισσέψει ποσότητες… Κανένας αμερικανικός στρατός δεν έτρεξε να βοηθήσει εκείνους που ο Bush ο A είχε αυτοπροσώπως καλέσει να εξεγερθούν.

Ήταν «προδοσία» εκ μέρους των αμερικάνων; Όχι. Ήταν υποδειγματικός τρόπος για το πως τα ιμπεριαλιστικά κράτη, και σίγουρα άλλοτε το Λονδίνο και σαν διάδοχός του η Ουάσιγκτον, κάνουν τις δουλειές τους. Η ηγεσία των ιρακινών κούρδων δεν έπαθε τίποτα· αυτοί που σφάχτηκαν ήταν οι πληβείοι… Θα ήταν ωστόσο αρκετή η αιώνια μνήμη της άνοιξης του 1991 για να «απαγορεύεται» οποιαδήποτε καινούργια συμμαχία κούρδων (και οποιουδήποτε άλλου) με την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ – για να μην πούμε τίποτα για την πετροχούντα του Ριάντ…

Όχι όμως: ο καιροσκοπισμός είναι πάντα γλυκός… Και αποδοτικός…

(φωτογραφία: Ιρακινές πετρελαιοπηγές που καίγονται και σε πρώτο πλάνο ένα κατεστραμμένο ιρακινό τανκ, απ’ την «καταιγίδα της ερήμου» το 1991. Ένας παγκόσμιος πόλεμος που ξεκίνησε τότε, αμέσως με την λήξη του 3ου, και συνεχίζεται κλιμακούμενος…

Τότε, το 1991, στα μέρη μας γίνονταν διαδηλώσεις κατά της αμερικανικής επίθεσης στο ιράκ. Τώρα γίνονται σχεδόν υπέρ μιας αμερικανικής επίθεσης στην τουρκία· απλά δεν τολμάει κανείς να το πει καθαρά…

Πέρασε καιρός, ε; Άλλαξαν τα “κόλπα”…)