Month: October 2019

Ο παπαγάλος

Σάββατο 19 Οκτώβρη. Πριν πολλά χρόνια, όταν οι τωρινοί ανθρωπο-παπαγάλοι δεν ήταν καν οικογενειακός προγραμματισμός, λένε ότι σ’ ένα καφενείο στο Παγκράτι ο καφετζής είχε σ’ ένα μεγάλο κλουβί έναν ωραίο παπαγάλο. Που μιλούσε. Έλεγε διάφορες λέξεις και μικρές φράσεις. Ο παπαγάλος ήταν το μεγάλο σουξέ της ευρύτερης περιοχής, για μόνιμους θαμώνες και περαστικούς: όλοι θα του μίλαγαν και σ’ όλους απαντούσε. Κουβέντα να γίνεται.

Πλην ωστόσο, για άγνωστους λόγους, αυτός ο φημισμένος παπαγάλος κάποια στιγμή απέκτησε κακό χούι: άρχισε να μαδιέται. Ξερίζωνε ένα ένα τα πούπουλά του, μέχρι που έγινε ένα άσχημο ξεπουπουλιασμένο πλάσμα. Συνέχιζε να μιλάει βέβαια, αλλά δεν άφηνε ούτε τρίχα, που λέει ο λόγος, να φυτρώσει πάνω του.

Ο καφετζής εύλογα θορυβήθηκε. Ζήτησε την βοήθεια εξειδικευμένου κτηνίατρου / ψυχολόγου πτηνών. Κι αυτός συμπέρανε ότι ο παπαγάλος, για άγνωστους λόγους, ζούσε ένα υπαρξιακό δράμα. Παρότι ο παπαγάλος μιλούσε ο ψυχο- δεν μπορούσε να τον ρωτήσει για να μάθει τι και πως. Οπότε συμβούλεψε τον καφετζή να δοκιμάσει να αγοράσει άλλον έναν, όχι απαραίτητα ομιλητικό αλλά οπωσδήποτε με πλουμιστό φτέρωμα, έτσι ώστε ο μαδημένος να ζηλέψει και να σταματήσει να ξυρίζεται με το ράμφος του.

Έτσι έκανε ο καφετζής. Πήρε έναν καινούργιο παπαγάλο με μακριά χρωματιστά φτερά, και τον έβαλε σ’ ένα κλουβί δίπλα στον μαδημένο. Οι θαμώνες έριχναν βέβαια μια ματιά στον καινούργιο, αλλά συνέχιζαν να ασχολούνται με τον καράφλα, με τον οποίο αντάλλασαν τις γνωστές, παλιές, καλές ατάκες. Θαμώνες καφενείου ήταν οι άνθρωποι. Τι θα έπρεπε να κάνουν; Κονσομασιόν σε φτερωτά κόμπλεξ;

Μια βδομάδα, δυο και τρεις: όλοι περίμεναν ότι αυτός ο καράφλας, κάτι η συνεχιζόμενη συμπάθεια κάτι ο ανταγωνισμός απ’ τον έγχρωμο και σινεμασκόπ δίπλα του, θα έκοβε την κακιά του συνήθεια. Δυστυχώς έγινε το ανάποδο. Ο πλουμιστός αλλά σιωπηλός παπαγάλος, βλέποντας ότι όλοι ασχολούνταν με το καράφλα δίπλα, φαίνεται πως αναρωτήθηκε τι τάχα παραπάνω να έχει αυτός ο παλιός και μαζεύει τόσους θαυμαστές. Και το βρήκε: δεν είχε πούπουλα! Οπότε άρχισε να μαδιέται κι αυτός. Μέχρι που ο καφετζής βρέθηκε με δυο ξεβράκωτα πτηνά. Το στριπτίζ θα γινόταν τάση στο μαγαζί του αν αγόραζε και τρίτον παπαγάλο· και δεν το έκανε. Ήταν σεμνός και συμπονετικός άνθρωπος.

Αυτή η χαριτωμένη (πραγματική λένε) ιστορία έχει πολλές ενδιαφέρουσες υποδείξεις. Μία είναι ότι ένας ομιλών παπαγάλος αντιλαμβάνεται τις λέξεις σαν φωνήματα, σαν ήχους, χωρίς νόημα, παρά μόνο ίσως «πιάνοντας» τον θόρυβο και τις διαθέσεις του κοινού, της στιγμής. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορείς να μιλήσεις σε κάποιον τέτοιον περιμένοντας να καταλάβει· στη selfie εποχή όπου εκτελούμε την ποινή μας για άγνωστα αδικήματα οι ποζεριές κάθε είδους βρίσκονται πέρα, πολύ μακριά, απ’ αυτό που θα λεγόταν «επικοινωνία». Κι ας αφήσουμε οτιδήποτε που θα μπορούσε να ονομαστεί «συνεννόηση».

Μια άλλη υπόδειξη είναι ότι μέσα στις ποζεριές «κερδίζει» όποιος τραβάει την προσοχή, αδιάφορο πόσο μαδημένος είναι. Μεγάλη γλώσσα χρειάζεται, και τα υπόλοιπα περισσεύουν. Όπως ισχύει το ότι «όποιος κοιμηθεί με στραβούς το πρωί αλληθωρίζει» έτσι ισχύει και το ότι όποιος αγκαλιάζεται με μπαγλαμάδες γίνεται όργανο – της ματαιοδοξίας του. Η ματαιοδοξία είναι το μόνο χειροκρότημα· αλλά μην περιμένετε απ’ τους ομιλούντες παπαγάλους να καταλήξουν σε τέτοια συμπεράσματα.

Η τρίτη υπόδειξη είναι πιο σκοτεινή. Όταν οι λέξεις χωρίς νόημα, όταν τα λόγια χωρίς πραγματική ευθύνη, όταν ακόμα και η διαστροφή της λογικής γίνονται ελκυστικά, τότε μπορεί ίσως κάποιος (ας πούμε ένας παπαγάλος) να απολαμβάνει ακόμα ένα κάποιο κοινό, μια κάποια συμπάθεια. Θα νοιώσει δικαίωση μάλιστα αν κι ο διπλανός προσπαθήσει να μιμηθεί (στα λόγια χωρίς νόημα και ευθύνη τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο έχει το φαίνεσθαι). Και, έτσι, θα επικαλεστεί την φροντίδα του φαίνεσθαί του σαν «πολιτική». Επιβίωσης βέβαια, αλλά σε συνθήκες αιχμαλωσίας η αγωνία της επιβίωσης φαίνεται σαν «υψηλή πολιτική».

Υποθέτουμε ότι κανένας που έχει κλειστεί στο κλουβί του δεν ανησυχεί υπ’ αυτές τις συνθήκες. Πώς το έλεγε ο σύντροφος; Γιατί φοράς κλουβί; Τελικά υπάρχει μια απάντηση: επειδή είναι εύκολο να το φοράς, ειδικά από μέσα (νομίζεις ότι είναι ο θώρακας που σε προστατεύει…), κι αυτό ταιριάζει εντελώς με την γαμημένη μικροαστική, οικογενειακή μόδα: εκείνο που έχει σημασία είναι να σε κτυπάνε φιλικά στην πλάτη και να σου δίνουν κανά σποράκι. Κι άμα δεν σ’ αρέσει, άντε και μαδήσου!

(φωτογραφία: Ένα – ένα – ένα!! Σσσς… Σσσς… Ένα – δύο – ένα! Ακούγομαι;)

Περί ιμπεριαλιστικών πολέμων 1

Παρασκευή 18 Οκτώβρη. Για λίγο αφήνουμε τις όποιες χθεσινές εξελίξεις για να σκάψουμε βαθύτερα. Χρειάζεται οπωσδήποτε.

Ο Seth J. Frantzman, δημοσιογράφος στην καθεστωτική ισραηλινή Jerusalem Post, χωμένος επιπλέον σε διάφορα mainstream (επιτρέπεται να φανταστείτε ότι δεν είναι μέλος σε συνδικάτο ανθρακωρύχων, που άλλωστε δεν υπάρχει στο ισραήλ…), έγραφε πριν 2 μέρες κάτι που έχει βάση – αν και δεν το τράβηξε ως προς τις λογικές του συνέπειες επειδή, κάτι τέτοιο, θα κάρφωνε στην καρδιά τον ισραηλινό απαρτχάιντ ρατσισμό / μιλιταριασμό. Η εισαγωγική θέση στο άρθρο του ήταν, όπως την έγραψε ο ίδιος, αυτή:

… Η πολιτική των ηπα γίνεται όλο και περισσότερο όμηρος της επιλογής ότι οι ηπα θα πρέπει να χειρίζονται φίλους και εχθρούς ώστε να αποφεύγονται οι πόλεμοι. Δυστυχώς, χώρες σαν την Τουρκία και το Ιράν, έχουν βρει τρόπους να μπλοφάρουν, λέγοντας ότι είναι έτοιμες για πόλεμο με τις ηπα. Δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι κάποια απ’ αυτές τις χώρες θα ήθελε να διακινδυνεύσει μια πραγματική σύγκρουση με τις ηπα, αλλά η αποφασιστικότητα των δηλώσεών τους ότι θα το κάνουν είναι υψηλότερη απ’ αυτήν των ηπα, και έχουν μάθει ύστερα από δεκάδες πολέμων ανά τον κόσμο ότι η Ουάσιγκτον είναι πιο προσεκτική στο να προκαλέσει νέες εντάσεις…

Αυτό που λέει (απογοητευμένος για την αμερικανική αναδίπλωση στη συνέχεια του άρθρου του) ο κυρ Seth είναι το εξής: όσο υπερδύναμη στρατιωτικά κι αν είναι η Ουάσιγκτον, απ’ την στιγμή που δεν προτίθεται να μπει αυτοπροσώπως σε «ενδιάμεσους πολέμους» με κράτη σαν το ιράν ή/και την τουρκία απειλώντας τα με «πλήρη πόλεμο», καταλήγει όμηρος της (ίσως πλαστής…) ετοιμότητας αυτών των κρατών για έναν all out πόλεμο εναντίον της.

Τυπικά αυτή η παρατήρηση είναι σωστή. Και ισχύει όχι μόνο για την Ουάσιγκτον αλλά και για το Τελ Αβίβ. Οι μέσω εργολάβων (proxie) πόλεμοι που δοκίμασαν στο ιράκ και στη συρία ήταν η πανηγυρική απόδειξη ότι θα προτιμούσαν «μεσαίους πολέμους μέσω τρίτων» αντί να εμπλακούν εντελώς, ανοικτά και αυτοπροσώπως, όπως στο αφγανιστάν και στην πρώτη φάση της κατοχής του ιράκ.

Εκείνο που δεν αναγνωρίζει ούτε παραδέχεται ο κυρ Seth είναι το γιατί απέτυχε αυτή η βολική διευθέτηση εκ μέρους του αμερικανικού, του ισραηλινού και του σαουδαραβικού ιμπεριαλισμού· και γιατί αυτή η αποτυχία έγινε πολύ πριν το ψόφιο κουνάβι «προδώσει» τους ypg/pkk, ανοίγοντας το ενδεχόμενο να «προδώσει» κι άλλους στη μέση Ανατολή, για όσο καιρό βρίσκεται ακόμα στο παλάτι. Η αιτία της αποτυχίας λέγεται «Μόσχα» – όχι, όμως, έτσι απλά όπως το καταλαβαίνει η μάζα των χουλιγκάνων της (γεω)πολιτικής.

Ο ρωσικός ιμπεριαλισμός θα μπορούσε να μπει στο συριακό πεδίο μάχης τον Σεπτέμβη του 2015 και με έναν άλλο τρόπο απ’ αυτόν που το έκανε. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να μπει μόνο με μισθοφόρους και «συμβούλους», εκπαιδεύοντας κάποιους απ’ αυτούς (ή κάποιους απ’ τον συριακό στρατό του Άσαντ) στη χρήση σύνθετων οπλικών συστημάτων, που περιέργως πως και ανεξήγητα (όπως έγινε απ’ την απέναντι μεριά με τους ένοπλους του isis και άλλων οργανώσεων) θα βρίσκονταν στα χέρια τους. Με άλλα λόγια η Μόσχα θα μπορούσε να απαντήσει στον proxy πόλεμο του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ στο μεσανατολικό (και ειδικά το συριακό) πεδίο μάχης μ’ έναν απόλυτα ανάλογο proxy τρόπο.

(φωτογραφία: Αυτό το πλάνο θα έπρεπε να κρατήσει θέση στην παγκόσμια ιστορία. Αυτό που καίγεται είναι οι αποθήκες πυρομαχικών της αμερικανικής βάσης Kharab Ashk, δίπλα στο γνωστό έως θρυλικό τσιμεντάδικο της γαλλικής Lafarge έξω απ’ το Kobani. H γαλλική εταιρεία πλήρωνε διαδοχικά λύτρα, πρώτα στον isis και ύστερα στις ypg/pkk για να συνεχίσει να δουλεύει…. Αλλά η φωτογραφία δείχνει κάτι άλλο. Δύο αμερικανικά f-16 βομβάρισαν προχτές «με ακρίβεια» την βάση αφού την εγκατέλειψε ο αμερικανικός στρατός, για να μην πέσουν τα πυρομαχικά στα χέρια των οχτρών.

Όταν οι αμερικάνοι βομβαρδίζουν («με ακρίβεια…») τις ίδιες τις βάσεις τους, η Ιστορία έχει μπει σε ζόρικα μονοπάτια…)

Περί ιμπεριαλιστικών πολέμων 2

Παρασκευή 18 Οκτώβρη. Αλλά η Μόσχα δεν έκανε αυτό. Έκανε κάτι αντίθετο στο πολεμικό «πνεύμα» των αρχών του 21ου αιώνα: εμφανίστηκε στο συριακό πεδίο μάχης με τις σημαίες της. Full gear. Ήταν (θα έλεγαν πολλοί τότε, και αναμεσά τους οι αμερικάνοι και ισραηλινοί “ειδικοί”) μια παρακινδυνευμένη επιλογή. Ωστόσο αποδεικνύεται (έστω εκ των υστέρων) ότι είχε έναν κρίσιμο στρατηγικό στόχο: να σπάσει την δυνατότητα της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της να κάνουν “ενδιάμεσους πολέμους” μέσω εργολάβων, αποφεύγοντας την ευθύνη (;) ή το ενδεχόμενο να αναγκαστούν σ’ έναν all out πόλεμο.

Όταν κρύβεσαι πάει να πει ότι (πέρα απ’ τα λόγια) φοβάσαι τον all out πόλεμο, τον οποίο κατά τα άλλα απειλείς. Απ’ αυτήν την άποψη ο ισραηλινός μιλιταρισμός / ιμπεριαλισμός δεν διαφέρει σε τίποτα ούτε απ’ τον ιρανικό ούτε απ’ τον τουρκικό. Εκτός από ένα: το ρατσιστικό Τελ Αβίβ βρυχάται ποντάροντας στις πλάτες της Ουάσιγκτον. Σα να λέμε ποντάροντας στο ότι θα ήταν το αμέρικα και όχι το ισραήλ που θα έκανε τον «απόλυτο πόλεμο» όταν και αν θα τέλειωνε η απόδοση του «ενδιάμεσου πολέμου».

Μόλις το ψόφιο κουνάβι έδειξε ότι δεν προτίθεται (και το έδειξε όταν έγινε η κατάρριψη του RQ-4A Global Hawk BAMS-D στις 20 Ιούνη του 2019) να εμπλακεί σ’ έναν «ενδιάμεσο πόλεμο» χωρίς εργολάβους, αυτοπροσώπως, αναλαμβάνοντας την ευθύνη να εξελιχθεί σε γενικευμένο πόλεμο, έγινε απόλυτα σαφές ότι η ρωσική απόβαση στη συρία τον Σεπτέμβρη του 2015 είχε νικήσει στους στρατηγικούς της στόχους. Διότι σε τελευταία ανάλυση δεν έχει σημασία τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει ένα κράτος σαν το ιρανικό ή του τουρκικό. Σημασία έχει το τι αντέχει να υποστεί ένα κράτος σαν το αμερικανικό (με τις διάσπαρτες βάσεις του στη μέση Ανατολή) ή το ισραηλινό, από μια γενικευμένη αναμέτρηση. Στην οποία κανείς δεν θα μπορούσε, απ’ τον Σεπτέμβρη του 2015 και μετά, να αποκλείσει και την ρωσική συμμετοχή· ή, έστω, τεχνική βοήθεια…

Περί ιμπεριαλιστικών πολέμων 3

Παρασκευή 18 Οκτώβρη. Χρησιμοποιώντας «εργολάβους», πρώτα τους «τζιχαντιστές» του isis και λοιπών οργανώσεων και μετά τους ypg/pkk, ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ, πέρα απ’ το να κάνει εξοικονόμηση φερέτρων, είχε κι έναν άλλο στόχο: να κρατήσει τον πόλεμο / αποσταθεροποίηση στη μέση Ανατολή σ’ εκείνο το «μεσαίο επίπεδο» όπου δεν θα χρειάζονταν οι κρίσιμες αποφάσεις και τα αβέβαια αποτελέσματα μιας κατευθείαν πολεμικής αναμέτρησης. Για να το γειώσουμε (όχι χυδαία!): είναι προτιμότερο να πλακώνονται επ’ άπειρον οι αντίπαλοι οργανωμένοι της ποδοσφαιρικής θύρας Χ με την θύρα Ψ παρά να δώσουν ραντεβού θανάτου οι ιδιοκτήτες των αντίστοιχων παε μαζί με τους μπράβους τους…

Το ότι η Μόσχα εμφανίστηκε στο συριακό πεδίο μάχης «αυτοπροσώπως» άλλαξε όλα τα δεδομένα, και όχι μόνο τα στενά στρατιωτικά. Είτε οι proxies του άξονα θα κατάφερναν να «τσακίσουν» την αυτοπρόσωπη εμπλοκή του ρωσικού ιμπεριαλισμού στα πόδια του αμερικανο-ισραηλινο-σαουδαραβικού· είτε τα αφεντικά του άξονα θα έπρεπε να επιλέξουν να αναμετρηθούν χωρίς κουκούλες με την Μόσχα. Πράγμα που είναι σαφές τι θα σήμαινε.

Συνεπώς η full gear στρατιωτική εμφάνιση της Μόσχας, πέρα απ’ αυτήν καθεαυτή την στρατιωτική αξία της, περιλάμβανε κι ένα σκληρό μήνυμα. Η «ανεγκέφαλη» αλεπού Putin είπε στον άξονα ότι: αν εσείς θέλετε να κρατήσετε τις ιμπεριαλιστικές σας κινήσεις σ’ ένα «μεσαίο επίπεδο», ιδού τώρα που σας πετάμε στα μούτρα ένα «ανώτατο επίπεδο» της δικής μας ανοικτής παρουσίας, το οποίο δεν θέλετε γι’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης. Τι θα κάνετε αν προχωρήσουμε; Παγκόσμιο θερμοπυρηνικό πόλεμο … Για την συρία;

Ο άξονας έχασε εντελώς το κόλπο των «ενδιάμεσων πολέμων» στο Aleppo. Τα έχουμε πει και εξηγήσει. Μαζί έχασε την τακτική του. Από εκείνο το σημείο και μετά, κι αφού έγινε σαφές ότι στο επίπεδο των «ενδιάμεσων πολέμων δια αντιπροσώπων» κερδίζουν τα λευκά (δηλαδή το μπλοκ της Αστάνα), ο άξονας είχε θεωρητικά δύο επιλογές. Είτε να προχωρήσει «μπροστά», σ’ έναν all out πόλεμο· είτε να κάνει πίσω, ψάχνοντας να βρει πόσο κομψά θα το κρύψει. Το ψόφιο κουνάβι με τις 200 όλες όλες λέξεις δεν είναι κομψό· αλλά δεν είναι ούτε αυθαίρετο.

Στην πραγματικότητα, πολύ πριν το ψόφιο κουνάβι, πίσω αναγκάστηκε να κάνει το Τελ Αβίβ. Αυτό δεν αρέσει στον καθεστωτικό κυρ Seth, αλλά τα γεγονότα είναι αμείλικτα: οι επισκέψεις του Netanyahu στη ρωσία δεν έγιναν για να θαυμάσει τα αξιοθέτατα της Μόσχας και του Sochi. Αλλά για να παζαρέψει την ρωσική ανοχή στη συνέχιση ενός «ενδιάμεσου πολέμου» απ’ τη μεριά του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ κατά των συμμάχων της Μόσχας. Ελάχιστα εξασφάλισε. Το Τελ Αβίβ δεν το αντέχει να σηκώσει τις σημαίες του όταν κτυπάει στη συρία ή/και στο ιράκ· και κατά συνέπεια έχει έναν ακόμα λόγο πέρα απ’ τους υπόλοιπους να αντιμετωπίζεται σαν αυτό που είναι: σαν κράτος ζητιάνος δηλαδή, από ένα ιμπεριαλιστικό κράτος (το ρωσικό) που σαφώς ανέλαβε την ευθύνη να σηκώσει τις δικές του σημαίες εκεί δίπλα.

Περί ιμπεριαλιστικών πολέμων 4

Παρασκευή 18 Οκτώβρη. Η Ουάσιγκτον έκανε πίσω, αφού προηγουμένως το Τελ Αβίβ είχε κάνει πίσω στις original ορέξεις του, έχοντας να αντιμετωπίσουν το κάθε κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο από διαφορετική θέση και αφετηρία, και προς εξυπηρέτηση διαφορετικών συμφερόντων, αλλά ταυτόχρονα μέσα από μια κοινή συμμαχική γραμμή, αυτό το ζόρικο ερώτημα: αφού αποτυγχάνει ο «ενδιάμεσος πόλεμος» μέσω εργολάβων, να πολεμήσουμε πια καθαρά κατά της Μόσχας και του Πεκίνου στη μέση Ανατολή· ή να υποχωρήσουμε;

Ο ρατσιστικός, απαρτχάιντ ισραηλινός ιμπεριαλισμός βολεύεται αυτήν την περίοδο να λέει το ίδιο με τον τοξικό («μείναμε μόνοι»…) ρίχνοντας την ευθύνη για την «μοναξιά» του στο υπό απόλυση ψόφιο κουνάβι. Η αλήθεια είναι εντελώς αντίστροφη. Το απαρτχάιντ ιμπεριαλιστικό Τελ Αβίβ θα μπορούσε να ελπίζει πως «τα καταφέρνει» κατά μιας συρίας του Άσαντ· και κατά ενός ιράκ όπως είναι τώρα. Δεν θα μπορούσε όμως να «τα καταφέρει» εναντίον του ρωσικού στρατού είτε στη συρία είτε στο ιράκ· κι ακόμα λιγότερο θα μπορούσε να «τα καταφέρει» εναντίον ενός συνδυασμού ρωσικού και κινεζικού στρατού εκεί. Αυτούς τους έφερε στη μέση Ανατολή ο άξονας!!! Μόνο για να διαπιστώσει ανομολόγητα, κάθε κράτος – μέλος απ’ την δική του σκοπιά, ότι δεν υπάρχει προοπτική νίκης σ’ έναν τέτοιο πόλεμο!

Έχει αναδειχθεί (για όσες / όσους έχουν τα μάτια να την δουν) η βασική αντινομία του πεδίου μάχης μέση Ανατολή του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Για κράτη σαν το ισραήλ, την ελλάδα και τη νότια κύπρο, αυτό είναι το πρωτεύον έως μοναδικό πεδίο μάχης των ιμπεριαλισμών τους. Για το ψοφιοκουναβιστάν όμως, πάνω στο οποίο στηρίζονταν, το πρωτεύον πεδίο μάχης βρίσκεται στην ανατολική Ασία! Φυσικά η Ουάσιγκτον έχει ακόμα το περιθώριο να πουλάει χακί τσαμπουκά σ’ όλη την γραμμή Βαλτική – ανατολική Μεσόγειος· κι έτσι το ελλαδιστάν θεωρεί ότι βρίσκει την ευκαιρία γεωπολιτικής αναβάθμισης. Όταν, όμως, γίνονται οι απαραίτητοι ελιγμοί αναδίπλωσης απ’ τον αμερικανικό στρατό, οι «σύμμαχοι» κλαίγονται … για την μοναξιά των ιμπεριαλισμών τους….

Περί ιμπεριαλιστικών πολέμων 5

Παρασκευή 18 Οκτώβρη. Αν το ψόφιο κουνάβι έχει την άποψη «τι δουλειά έχουμε εμείς μ’ αυτούς τους φυλετικούς πολέμους εκεί όπου η άμμος φτάνει για να παίζουν όλοι οι γύρω;», ο προκάτοχός του Obama είχε μια παρόμοια άποψη, φυσικά πολύ πιο εκλεπτυσμένη στις εκδηλώσεις της. Γι’ αυτό είχε στηρίξει την συμφωνία 5+1 για την πυρηνική τεχνολογία της Τεχεράνης: ας υπάρχει στη μέση Ανατολή μια σχετική ισορροπία τρόμου, για να ασχοληθούμε εμείς οι αμερικάνοι με το κύριο πρόβλημά μας, την ανατολική ασία.

Το αμερικανικό βαθύ κράτος και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι έχουν άλλη άποψη: ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει θηριώδη υγεία, και ότι μπορεί να κρατήσει άμεσα ή έμμεσα όλα τα μετωπά του – εναντίον της ευρασίας. Έχουν αυτήν την πεποίθηση, όχι όμως και τον τρόπο να την πραγματοποιήσουν χωρίς πυρηνικά. Έτσι ώστε το ψόφιο κουνάβι να τους ειρωνεύεται: γιατί δεν αποφασίζει το κογκρέσσο σας [που με καταδικάζει για την απόσυρση του στρατού απ’ την βόρεια συρία] επίσημα κήρυξη πολέμου κατά της συρίας, του ιράν ή/και της τουρκίας; κελάηδησε.

Κι εδώ υπάρχει ένα στοιχείο πραγματικότητας σε ότι αφορά την Παλαιστίνη, αλλά θεαματικά αντεστραμμένο. Τα αποικιοκρατικά καθεστώτα μέσω εποίκων του 20ου αιώνα χρειάζονται διεθνή υποστήριξη για να υπάρχουν, αφού η εσωτερική βία προκαλεί μιας τέτοιας έντασης αντιβία εκ μέρους των ιθαγενών πληθυσμών ώστε θα τινάζονταν όλα στον άερα αν δεν υπήρχε διεθνές βαρύ κάθισμα πάνω στο καπάκι.

Αυτό ίσχυε για το απαρτχάιντ καθεστώς της νότιας αφρικής· ισχύει και για το ισραηλινό, με την εξής προέκταση. Το ισραηλινό φασιστικό καθεστώς δεν είναι μόνο εσωτερικής δράσης αλλά έχει και εκτός συνόρων ιμπεριαλιστικές βλέψεις. Έχει άρα πολλούς λόγους παραπάνω για να βασίζεται στις διεθνείς συμμαχίες του.

Αν, τώρα, αυτές οι διεθνείς συμμαχίες (κυρίως η αμερικανική αλλά από τσόντα και η ελληνική) δεν μπορούν να ανοίξουν τον δρόμο στον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, τότε τι αξία έχουν;

Απ’ την άλλη μεριά αν ο άξονας παρακμάζει κομμάτι – κομμάτι (ή/και συνολικά) πόσο αίμα αξίζουν οι μιλιταριστικές φαντασιώσεις του;

Η πίσω όψη

Πέμπτη 17 Οκτώβρη. Μακριά απ’ τις εξελίξεις στην βόρεια συρία (όπου η εισβολή του τουρκικού στρατού και του συριακού πεζικού του λειτουργεί όπως είχε σχεδιαστεί να λειτουργήσει) στα δύο «κεντρικά σημεία» νοτιότερα, στα οποία η ασταμάτητη μηχανή έχει συγκεντρώσει την προσοχή της (Τρίτη 15 Οκτώβρη, Απλά μαθήματα γεωγραφίας (για νοήμονες) 1) η κατάσταση είναι ακριβώς αντίστροφη. Στην ανατολική όχθη του Ευφράτη στην Deir ez-Zor και στην Abu Kamal οι ypg εξακολουθούν να «δουλεύουν» σαν το πεζικό της Ουάσιγκτον. Και σε συνεργασία με την αμερικανική αεροπορία κτυπούν τις θέσεις του συριακού στρατού (Άσαντ) προσπαθώντας να τον εμποδίσουν να περάσει το ποτάμι και να προχωρήσει ανατολικά! Εκεί, σε συγκεκριμένες στρατηγικές θέσεις για τον αμερικανικό – ισραηλινό σχεδιασμό να επιτηρείται ή/και να εμποδίζεται η χερσαία / οδική σύνδεση Βαγδάτης – Δαμασκού, οι ypg/pkk εξακολουθούν να είναι η «βιτρίνα» της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ.

Το ότι η ηγεσία της κουρδικής οργάνωσης παραμένει ακόμα αρκετά υπάκουη στα αμερικανικά αφεντικά της παραβιάζοντας τις υπογραφές που η ίδια έβαλε (: να παραδώσει τον έλεγχο όλων των συνόρων στο καθεστώς Άσαντ) θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη. Ειδικά επειδή αυτή η συνεχιζόμενη συνεργασία κουκουλώνεται απ’ την δήθεν «προδοσία» των αμερικάνων γενικά· ή του ψόφιου κουναβιού ειδικά. Είναι αμφίβολο αν το ψόφιο κουνάβι μαθαίνει τι ακριβώς συμβαίνει κατά μήκος του Ευφράτη απ’ την Deir ez-Zor ως τα συρο-ιρακινά σύνορα. Το πιο πιθανό (για την ασταμάτητη μηχανή) είναι ότι οι «σωματοφύλακες» και οι μηχανισμοί του αμερικανικού βαθέος κράτους δρουν με κάποια σχετική «ανεξαρτησία» απ’ το ψόφιο κουνάβι, και κρυφά. Το στρατηγικά κρίσιμο σημείο γι’ αυτούς είναι το να εμποδίσουν το ψόφιο κουνάβι να διατάξει την γενική αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ την συρία. Ως τώρα γίνονται επι μέρους αποχωρήσεις / αναδιπλώσεις, από σημεία της βόρειας ζώνης. Αυτό καθόλου δεν εμποδίζει το να συνεχιστεί για άγνωστο διάστημα η ypg/αμερικάνικη κατοχή στο νοτιοανατολικό συριακό τρίγωνο απ’ τον Ευφράτη ως τα συρο-ιρακινά ανατολικά σύνορα (χάρτης κάτω).

Αυτή η περιοχή είναι αρκετά μακρυά απ’ τα συρο-τουρκικά σύνορα· συνεπώς δεν μπορεί να «δουλέψει» η τουρκική εισβολή ή η απειλή της. Λογικά, για να ανακαταλάβει αυτήν την περιοχή το καθεστώς Άσαντ ‘n’ friends (όπως και την άλλη, στα σύνορα με την ιορδανία, που επίσης ελέγχεται απ’ τον αμερικανικό στρατό, εδώ με τζιχαντιστές proxies, όχι κούρδους – ο θύλακας με το πράσινο χρώμα στον πάνω χάρτη) θα χρειαστεί διαφορετική μέθοδος.

Πράγμα που σημαίνει: οι ανακατάξεις στη βόρεια συρία δεν είναι το τέλος αλλά η μέση των κινήσεων του μπλοκ της Αστάνα… Όχι, δεν τέλειωσε ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος στη μέση Ανατολή…

Καταναλωνία

Πέμπτη 17 Οκτώβρη. Η ασταμάτητη μηχανή υπήρξε αυστηρά κριτική την εποχή του δημοψηφίσματος για την κρατική ανεξαρτησία της καταλωνίας και τους χειρισμούς της πολιτικής σκηνής στη Βαρκελώνη γύρω απ’ αυτό το ζήτημα.

Αυτή τη φορά όμως οι διαδηλωτές έχουν δίκιο. Οι καταδίκες που μοίρασε σαν στραγάλια το προφανώς ακροδεξιό δικαστήριο σε 9 στελέχη του αυτονομιστικού κινήματος είναι πράξη πολέμου. Προφανώς είναι πολιτική επιλογή του ισπανικού βαθέος κράτους. Σε λίγο παραπάνω από 3 εβδομάδες, στις 10 Νοέμβρη, πρόκειται να γίνουν εκλογές στην ισπανία. Το σοσιαλδημοκρατικό psoe του νυν πρωθ. Pedro Sanchez, γενικά πιο «λογικό» απέναντι στην καταλωνία σε σχέση με τους δεξιούς / ακροδεξιούς του «λαϊκού κόμματος», είναι πολύ πιθανό να ξανακερδίσει. Φιτιλιάζοντας την καταλωνία με καταδίκες «κακούργων» (από 9 μέχρι 13 χρόνια φυλακή…) το ακροδεξιό δικαστικό παρακράτος της ισπανίας επιχειρεί είτε να αναγκάσει τον Sanchez να «λουστεί» μια δύσκολη έως επικίνδυνη καταστολή των διαδηλώσεων· είτε να κατηγορηθεί σαν «ανίκανος» για πρωθυπουργός της ισπανίας.

Ας το επαναλάβουμε: αυτή τη φορά οι διαδηλωτές στην καταλωνία έχουν δίκιο. Είναι ευθύνη των ισπανών σοσιαλδημοκρατών να αντιμετωπίσουν τις τρικλοποδιές που τους βάζουν οι δεξιοφασίστες – όχι των καταλανών.

(φωτογραφία: Από πέντε πόλεις της καταλωνίας ξεκίνησαν χτες μαζικές διαδηλώσεις, που συγκλίνουν στη Βαρκελώνη. Θα συναντηθούν εκεί αύριο.)

Οι τσάτσοι 1

Πέμπτη 17 Οκτώβρη. Με παράδειγμα τα εθνικιστικά κροξίματα της τελευταίας εβδομάδας, πρέπει να χωρίσουμε την παραγωγή και την κατανάλωση εθνικής βλακείας και δολιότητας σε τρία χοντρικά επίπεδα. Στο χαμηλότερο βρίσκεται η μάζα, που αποτελείται από εκατοντάδες χιλιάδες «να σου πω εγώ». Πρόκειται για την μάζα που μπορεί (και θέλει) να είναι «ειδική» στη σεισμολογία, στην οικονομολογία (του καπιταλισμού), την κοινωνιολογία, στην εθνολογία, στη διεθνή πολιτική, στην παιδαγωγική, στην οικολογία, και ό,τι άλλο τραβάει η ψυχή της· και βγάζει πάντα το ίδιο συμπέρασμα: πόσο σπουδαία είναι (ατομικά και συλλογικά). Αυτή η μάζα που παλιά τρεφόταν απ’ τα σκουπίδια των παραδοσιακών μήντια τώρα έχει προσθέσει στη διανοητική της διατροφή και τα άπειρα σκουπίδια του κυβερνοχώρου.

Στο ενδιάμεσο επίπεδο βρίσκονται οι «ιμάντες μεταφοράς» της κρατικής προπαγάνδας, της παραπληροφόρησης και της αποπληροφόρησης. Παραδοσιακά ήταν οι «αλήτες – ρουφιάνοι – δημοσιογράφοι». Ειδικά για τα ζητήματα «εθνικής πολιτικής» τα αφεντικά τους (εκδότες, καναλάρχες) παίρνουν κατευθείαν γραμμή απ’ τις υπηρεσίες και το υπ.εξ., και την μεταφέρουν στους στάβλους των υπαλλήλων τους «διαμορφωτών κοινής γνώμης». Ανάλογα με την ένταση και την σημασία του θέματος πληρώνονται «μετρητά» και αυτοί του μεσαίου επιπέδου (τα θρυλικά «μυστικά κονδύλια» του υπ.εξ. στη διάρκεια της ελληνοσερβικής φιλίας είναι μια γνωστή περίπτωση· αν και, εννοείται, θάφτηκε βαθιά το ποιοί δημοσιογράφοι/δημαγωγοί πήραν πόσα. Αυτό το βιολί συνεχίζεται, καθώς υπάρχουν διάφοροι «ειδικοί κωδικοί» – μυστικοί λογαριασμοί δηλαδή – σε κάθε προϋπολογισμό, και κανείς δεν ξέρει ποιος τους διαχειρίζεται για να πληρώνει ποιούς).

Δίπλα στους παραδοσιακούς «αλήτες – ρουφιάνους» που ήταν περσόνες και κατά συνέπεια είχαν υποχρεωτικά όνομα και φάτσες, τα «νέα μήντια» έχουν προσφέρει την σπουδαία δυνατότητα της καλλιέργειας των ανώνυμων / ψευδώνυμων και αόρατων trolls. «Φάρμες trolls» μπορούν να διαθέτουν (και διαθέτουν) απευθείας διάφοροι μηχανισμοί, απ’ το υπ.εξ., το υπ.αμ. και την εκκλησία, μέχρι τις διάφορες υπηρεσίες. Και (προσοχή!) όχι μόνον οι ντόπιες υπηρεσίες… Αλλά και οι “συμμαχικές”… Η εντατική καλλιέργεια και δράση των trolls έχει αυξήσει την «απορροφητικότητα» της εθνικοφροσύνης και κάθε άλλου είδους παραπληροφόρησης, απόκρυψης, διαστρέβλωσης. Το αποτέλεσμα είναι ήπιες (προς το παρόν) μαζικές εκδηλώσεις διανοητικής παράκρουσης.

Στην κορυφή αυτής της διάταξης βρίσκονται οι «ειδικοί». Οι «ειδικοί εξωτερικής πολιτικής» είναι όλοι (όλοι!) εξαρτήματα των μηχανισμών του βαθέος κράτους· διαφορετικά δεν θα είχαν πανεπιστημιακές καρέκλες, δεν θα είχαν «κύρος», θα ήταν εντελώς άγνωστοι. Οι «ειδικοί» είναι μετρημένοι στα δάκτυλα. Η δουλειά τους είναι η αναπαραγωγή της «αυθεντίας» – και η (γενικά προσεκτική αν και όχι ιδιαίτερα ευφυής) παραγωγή ψεμμάτων.

Δείτε, για παράδειγμα, τον «ειδικό» καθηγητή (και δεξιό βουλευτή) Α. Συρίγο. Κατά την αποψάρα του ο Erdogan στραπατσαρίστηκε εισβάλλοντας στη συρία… Γιατί δεν θα πετύχει εκείνο που έλεγε, δηλαδή μια ζώνη μήκους 900 χιλιομέτρων και πλάτους 30 «χωρίς κούρδους» στα σύνορα συρίας – τουρκίας ανατολικά του Ευφράτη… Και γιατί έπαθε τέτοιο κάζο ο εθνικός εχθρός; Επειδή, πάντα κατά τον σοφό καθηγητή, ο Erdogan δεν έλαβε υπόψη του την ρωσία και την συρία… Μάλιστα!!! (Αυτά έλεγε χθες δημόσια στο καθεστωτικό κανάλι sky…)

Γιατί λέει τέτοιες βλακείες ο «ειδικός»; Επειδή η συγκεκριμένη δουλειά που έχει αναλάβει την συγκεκριμένη στιγμή είναι «να καθησυχάσει» την μάζα, που τις προηγούμενες ημέρες πήγαινε πέρα δώθε ανάμεσα στην «γενοκτονία κατά των κούρδων» και στην «στρατιωτική ήττα που θα υποστεί ο Erdogan απ’ τους κούρδους». Μιας και τίποτα απ’ τα δύο δεν έγινε (αλλοίμονο…) πρέπει στο μαντρί να πέσει άλλο ηρεμιστικό: στραπατσαρίστηκε ο «σουλτάνος» – χα!

Οι τσάτσοι 2

Πέμπτη 17 Οκτώβρη. Ένας άλλος «ειδικός», ο Θ. Ντόκος (γενικός διευθυντής του γνωστού think tank ελιαμεπ αυτός…) έγραφε χτες στην καθεστωτική “καθημερινή” τα εξίσου καθησυχαστικά:

… Η τουρκική εμπλοκή στη Συρία δεν επηρεάζει άμεσα τα προβλήματα Ελλάδας και Κύπρου με τον δύσκολο γείτονά τους…

Αλλά χρειάζεται (λέει ο “ειδικός”) μια “νέα στρατηγική” σε σχέση με την τουρκία. Εδώ ο “ειδικός” λαχανιάζει στην προσπάθειά του να εντυπωσιάσει την μάζα με τις γνώσεις του γι’ αυτήν την “νέα…”· σε σημείο να γίνεται αξιολύπητος:

… Στοιχεία μιας τέτοιας στρατηγικής θα μπορούσαν να αποτελέσουν η ενίσχυση της δυνατότητας στρατηγικού σχεδιασμού και διαχείρισης κρίσεων, η ενεργοποίηση πολυεπίπεδων διαύλων επικοινωνίας με την άλλη πλευρά και μια πολιτική “χαμόγελου με σιδερένια δόντια” που προϋποθέτει μια ευρύτατη αναδιοργάνωση των ενόπλων δυνάμεων, επενδύσεις σε νέες τεχνολογίες, ανανέωση εξοπλισμού με σώφρονα διαχείριση εθνικών πόρων και στήριξη από ελληνική επιχειρηματική / εφοπλιστική κοινότητα, ρεαλιστικές προσδοκίες και βέλτιστη αξιοποίηση ευκαιριών στο πλαίσιο συμμαχιών, διαχειριση μεταναστευτικού σε ευρωπαϊκό επίπεδο και εμπλοκή τουρκοκυπρίων στο ενεργειακό μέσω μιας άτυπης επιτροπής, με αντάλλαγμα τον τερματισμό των τουρκικών ενεργειών στην κυπριακή αοζ και επανέναρξη των διαπραγματεύσεων για κυπριακό. Χρησιμότατος σε όλα αυτά θα ήταν και ο μη συμβατικός τρόπος σκέψης.

Και οι εφοπλιστές να βοηθήσουν (βοηθάνε, βοηθάνε!!!), και οι τουρκοκύπριοι να γίνουν κορόιδα, και “χαμόγελο με σιδερένια δόντια” θέλει ο “ειδικός”. Δεν φαίνονται καθόλου “νέα” αυτά – είναι παραδοσιακά ελληνοπρεπή… Μήπως θα ήταν καλύτερο, έτσι για αλλαγή, εκείνο το τσίγκινο σωβρακάκι με παραπλανητική…. ξέρετε τι;