Month: October 2019

Go global 3

Δευτέρα 21 Οκτώβρη. Αυτή η αναγκαστικά περιληπτική εξιστόρηση πολύ πρόσφατων γεγονότων και εξελίξεων είναι απαραίτητη (λέμε) για να υποστηρίξουμε την θέση ότι οι ισλαμοδημοκρατικές πολιτικές βιτρίνες της τουρκίας, εκπροσωπώντας ένα πολύ σύγχρονο και δυναμικό κράτος / κεφάλαιο (το έχουμε ξαναγράψει: την θέση στους G20 δεν την πήρε με μέσο η Άγκυρα!) επιχειρούν ως τώρα να ρεφάρουν απ’ την λάθος επιλογή τους το 2011· και τις συνέπειές της. Εξακολουθούν να θέλουν (λέμε…), κι αυτό είναι συνεπές με την εποχή, όχι έδαφος – αλλά επιρροή. Είναι η επιρροή στους σουνίτες και όχι η κατάκτηση εδάφους στον πυρήνα της στρατηγικής της Άγκυρας όταν υποστηρίζει την παλαιστινιακή αντίσταση. Είναι η επιρροή στους σουνίτες και όχι η κατάκτηση εδάφους που εμπνέει την διαχείριση της δολοφονίας του Khashoggi – ενάντια στην ουαχαβίτικη μαφία του Ριάντ. Είναι η επιρροή στους σουνίτες και όχι η κατάκτηση εδάφους που στηρίζει την στρατηγική συμφωνία «μοιρασιάς» με την σιιτική Τεχεράνη της ιδεολογικής / πολιτικής διαχείρισης των μουσουλμάνων απ’ το ιράκ ως το μαρόκο κι απ’ το σουδάν ως το… · την υποστηρίξη στην ανατροπή τους αιγυπτιακής χούντας· την υποστηρίξη της «διεθνώς αναγνωρισμένης κυβέρνησης» στη λιβύη, ακόμα κι αν πρόκειται για σχεδόν «νομαρχία Τρίπολης»· και την κατά κύματα εισβολή στη βόρεια συρία με την σιωπηλή συγκατάθεση του καθεστώτος Άσαντ, άσχετα απ’ τους ρητορικούς βρυχηθμούς του τελευταίου.

Όλα αυτά έχουν μόνο γενεαλογική σχέση με την ιστορία του 20ου αιώνα στη μέση Ανατολή· με τα σύνορα στις ερήμους· με τις διεθνείς συνθήκες· με αυτά που θα χωρούσαν σε «μια μεσανατολική εξήγηση για ένα μεσανατολικό πρόβλημα». Ο 20ος αιώνας δεν είχε (ή δεν είχε φανερές) συγκρούσεις περιφερειακών αντιπάλων μεταξύ μουσουλμανικών κρατών στη μέση Ανατολή· ο πόλεμος ιράκ – ιράν ήταν στη πραγματικότητα ο πόλεμος της δύσης ενάντια στην χαμένη πετρο-αποικία του.

Στο κάτω κάτω, αν επρόκειτο γι’ αυτό, αν δηλαδή το συριακό πεδίο μάχης ήταν απλά και μόνο αυτό, η Μόσχα θα είχε ίσως και πάλι ένα ρόλο – αλλά το Πεκίνο; Γιατί το Πεκίνο στηρίζει διακριτικά αλλά μάλλον αποτελεσματικά, με επενδύσεις, το τουρκικό κράτος / κεφάλαιο τώρα; Γιατί έστειλε «ειδικούς» να εκπαιδευτούν στο συριακό πεδίο μάχης; Μήπως επειδή η μέση Ανατολή δεν είναι καθόλου ένα «τοπικό πρόβλημα»; Και μήπως επειδή η επιρροή ξεπερνάει σ’ αυτήν τη συγκεκριμμένη ιστορική περίοδο της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικου ανταγωνισμού, και σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπερνάει κατά πολύ όταν πρόκειται για στρατηγικές των αρχών του 21ου αιώνα, την κατάκτηση εδάφους;

Και μόνη της η μάσκα που φόρεσαν οι ypg/pkk στην αμερικανική κατοχή επί του 1/3 της συριακής επικράτειας θα ήταν αρκετή για να αποδείξει ότι εδώ συγκρούονται global (και περιφερειακοί) ιμπεριαλισμοί – η «τοπική» ιστορία απλά είναι μέρος του ιδεολογικού υλικού της σύγκρουσης. Όχι, όμως, η αιτία της, ούτε η πηγή των βασικών (συχνά δυσδιάκριτων απ’ τους αφελείς και τους καλοπροαίρετους) βασικών χαρακτηριστικών της.

Απο εκεί και πέρα αρχίζουν τα (χειραγωγικά…) «γούστα»: αυτός ο ιμπεριαλισμός μου αρέσει, αυτός δεν μου αρέσει… Λάθος προσέγγιση, μοιραία προσέγγιση σε βάθος χρόνου, τραγική προσέγγιση από εργατική άποψη, το λέμε και το ξαναλέμε – αλλά συμβαίνει.

Έχει τις ευκολίες του…

Σχίζο, σχίζο!

Κυριακή 20 Οκτώβρη. Ο Bor-Duk ήταν υποχρεωμένος να στείλει ένα ευγενικό γράμμα στις Βρυξέλες ζητώντας μια τρίμηνη αναβολή, in case of emergency. Ήρθε η ώρα να το κάνει χτες, αφού πλειοψήφισε μια τροπολογία που τον εμποδίζει να ζητήσει την έγκριση της συμφωνίας εξόδου απ’ την ε.ε. (της καλύτερης ever όπως λέει) αν πρώτα δεν έχουν ψηφιστεί όλοι οι νόμοι για την εφαρμογή της. Ζήσε Μάη μου… (Αν σας μοιάζει παράλογο να ψηφιστούν πρώτα όλοι οι νόμοι για την εφαρμογή μιας συμφωνίας που, στη συνέχεια, μπορεί να μην εγκριθεί, θυμηθείτε ότι κάποτε στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας κυκλοφορούσαν κάρα και άλογα. Ε, μια φορά στο τόσο κάποιος δοκίμαζε να βάλει το κάρο μπροστά απ’ το άλογο… Αν επίσης σας ενδιαφέρει το πως σημαδεύεται η πολιτική καριέρα στο Λονδίνο, ο συντηρητικός βουλευτής sir Oliver Letwin που πρότεινε την συγκεκριμένη τροπολογία ήταν δεξί χέρι της Thatcher και εμπνευστής του «κεφαλικού φόρου» poll tax, που προκάλεσε την βίαιη εξέγερση της αγγλικής εργατικής τάξης αλλά και των μικροαστών – για να καταλήξει στα σκουπίδια.)

Ε, το λοιπόν, για να μάθουν όλοι αυτοί οι ξεροκέφαλοι στο house of common με ποιον έχουν να κάνουν, ο Bor-Duk έστειλε όχι ένα αλλά τρία ευγενικά γράμματα στις Βρυξέλες! Το πρώτο, ανυπόγραφο, που ζητάει τρίμηνη αναβολή (: του επέβαλαν να το στείλει· δεν λέει όμως πουθενά ότι πρέπει να το υπογράψει κιόλας!!!)· το δεύτερο, που είναι παράρτημα του πρώτου, λέει ότι τον ανάγκασαν να στείλει το πρώτο· και το τρίτο, με φαρδιά πλατιά την υπογραφή του, λέει στην ε.ε. ότι θεωρεί «λάθος» την αναβολή· άρα “παρακαλούμε ξεχάστε το πρώτο γράμμα”.

Θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά πράγματα για χάρη αυτού του παλιογράμματος. Για παράδειγμα θα μπορούσε να στείλει το γράμμα για την αναβολή σαν σαΐτα, πάνω απ’ την Μάγχη, κι ύστερα να πει ότι φύσαγε και χάθηκε, κι ότι αυτός δεν φταίει. Θα μπορούσε επίσης να το στείλει με τον πιο γρήγορο ιππέα του βασιλείου, διατάζοντας τον να περάσει απ’ το δάσος του Σέργουντ, μπας και τον αιχμαλωτίσουν ο Ρομπέν και η παρέα του. Θα μπορούσε, τέλος, να πει ότι «καλα ρε μπαγάσηδες, αφού είστε τέτοιοι, θα το πάω εγώ, απ’ τον δρόμο, ποδαράτος και γονατιστός – να βγάλω και την υποχρεώση ενός τάματος».

Όχι όμως. Ο Bor-Duk προτίμησε να στείλει τα πιο πάνω τρία γράμματα. Για να αφήσει υλικό για τους ιστορικούς του μέλλοντος· αχ η porka υστεροφημία! Ζητάει απ’ την ε.ε. να μην του δώσει μια παράταση που ζητάει αναγκασμένος. Μήπως είναι μια πριγκίπισσα φυλακισμένη στο σώμα ενός απόφοιτου του Eton και περιμένει το παλληκάρι που θα την απελευθερώσει; Μήπως ο βρετανικός λέων έχει συνηθίσει το σφήνωμα και αρχίζει να του αρέσει;

Ή μήπως η παρακμή των κρατών ποτέ μα ποτέ δεν γίνεται κρυφά;

Το σημείο συστροφής

Κυριακή 20 Οκτώβρη. Σε μια σπάνια επίδειξη πολεμικού επαγγελματισμού, ο αμερικανικός στρατός συνεχίζει να βομβαρδίζει και να ανατινάζει δικές του εγκαταστάσεις / βάσεις που τις παρατάει αποχωρώντας από διάφορες θέσεις στη βόρεια συρία. Χτες φέρεται να βομβάρδισε ένα δικό του σταθμό ραντάρ στο όρος Abdulaziz, ενώ «παγίδευσε» διάφορα παρατήρητήριά του εδώ κι εκεί.

Ας πούμε τώρα ότι ανήκετε στην πολυπληθή φυλή των ντόπιων φίλων του αμερικανικού (πρώην) imperium. Είστε, όμως, open minded. Δηλαδή: γουστάρετε ελληνοαμερικανή συμμαχία, γουστάρετε και τα τριγωνικά τα νόστιμα του είδους ελληνοϊσραηλινοαμερικανική συμμαχία, γουστάρετε βάσεις, αεροπλανοφόρα, drones, τα πάντα όλα. Έχετε όμως και μια ορισμένη αίσθηση του χιούμορ. Ή μια ψύχραιμη στάση απέναντι στα ατυχήματα. Ή, έστω, σας αρέσουν τα σήριαλ και οι σήριαλ κίλερς που αυτοκτονούν κατά λάθος.

Δεν θα άξιζε αυτή η τοσοδούλα τουρκική εισβολή στον συριακό βορρά έστω και μόνο γι’ αυτό; Για να δείτε τον us army να πολεμάει εναντίον του εαυτού του; Έχει βομβαρδίσει κι έχει σκοτώσει σ’ όλον τον πλανήτη… Τώρα «αυτοκαταστρέφεται»…

Για σκεφτείτε το: το μέλλον εμφανίζεται φευγαλέα και απροειδοποίητα· πριν γίνει συμπαγές και αναμφισβήτητο σαν τσιμενταρισμένο παρόν. Όταν πρέπει να το ακουμπήσεις για να το καταλάβεις τότε το μέλλον σ’ έχει πλακώσει.

(φωτογραφία: Οι όμορφες βάσεις όμορφα αυτοαναφλέγονται….

Άντε και στο Ινδοκούς!)

Ο βασιλιάς…

Κυριακή 20 Οκτώβρη. Το Παρίσι απαγόρευσε στα Σκόπια και στα Τίρανα ν’ αρχίσουν ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την ε.ε., πράγμα που όχι μόνο τα καθεστώτα αλλά και μεγάλο μέρος του πληθυσμού τους χρειαζόταν επειγόντως. Γιατί; Για τις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις σε διάφορους τομείς του καπιταλισμού τους (οικονομικούς, θεσμικούς, κλπ), ώστε να προσαρμοστούν στις ευρωπαϊκές προδιαγραφές. Ειδικά για την αλβανία, αυτές οι χρηματοδοτήσεις για τον εκσυγχρονισμό του αγροτικού τομέα είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Χωρίς αυτόν τον εκσυγχρονισμό, χωρίς την δυνατότητα δηλαδή η αλβανική αγροτική παραγωγή να γίνει νόμιμα «ανταγωνιστική» στη διεθνή αγορά, η μόνη επικερδής διέξοδος είναι η καλλιέργεια φούντας…

Μιλώντας πιο γενικά: λόγω μεγέθους, γεωγραφικής θέσης, ιστορίας και εσωτερικών συσχετισμών, αν αυτές οι κοινωνίες δεν ενταχτούν (άρα υποστηριχτούν οικονομικά και θεσμικά) προχτές στον λευκό ευρωπαϊκό καπιταλισμό, το μόνο «μέλλον» τους είναι η μαύρη οικονομία του (ευρωπαϊκού) εγκλήματος. Είτε έτσι είτε αλλιώς, με διαδικασίες ή χωρίς, η “ένταξη” είναι αναπόδραστη. Το ζήτημα είναι ποια ένταξη. Μ’ άλλα λόγια ο γαλλικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός σπρώχνει τα πράγματα αντικειμενικά προς το οργανωμένο έγκλημα. (Δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι αυτό οφείλεται σε αβλεψία. Όσο νάναι και η «λεγεώνα των ξένων» από κάπου πρέπει να στρατολογεί…)

Είναι σαφές πως η στάση του βασιλιά Macron έχει οπωσδήποτε και αντιγερμανικά κίνητρα. Το Βερολίνο είναι που έχει τις επιρροές του σ’ αυτά τα δύο βαλκανικά κράτη και όχι το Παρίσι. Το Βερολίνο είναι, κυρίως, που «δούλεψε» για να υπογραφτεί η συμφωνία των Πρεσπών και να παραμεριστεί το θεία Λίτσα εμπόδιο του (ηττημένου έτσι κι αλλιώς) ελληνικού ιμπεριαλισμού. Το Βερολίνο, τέλος, (εκτός απ’ την Ρώμη) είναι που έχει αποκτήσει καλές σχέσεις με τα Τίρανα τα τελευταία χρόνια.

Πως τα φέρνει η καπιταλιστική ιστορία… Στη δεκαετία του ’90, όταν το Βερολίνο επιδίωκε (στην τότε αισθητά μικρότερη ε.ε.) «εμβάθυνση» στους θεσμούς, το Παρίσι, φοβούμενο την ανανεωμένη ισχύ της ενωμένης γερμανίας, αντέδρασε προωθώντας την διεύρυνση της ε.ε.. Με την σχετικά γρήγορη ένταξη σ’ αυτήν διάφορων κρατών του πρώην «ανατολικού μπλοκ»· και, κυρίως, με την απασχόληση της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας με την διεύρυνση. Στην λογική «αν γίνουμε περισσότεροι, και ειδικά αν βάλουμε μέσα την Βαρσοβία που είναι φίλη μας, θα μπορέσουμε να κοντρολάρουμε τους γερμανούς…» Το μεγάλο κύμα ήρθε τελικά τον Μάη του 2004, όταν (εκτός απ’ τη νότια κύπρο) μπήκαν στην ε.ε. μαζεμένα άλλα 9 «πρώην ανατολικά» κράτη.

Μ’ αυτό τον τρόπο το γαλλικό κράτος / κεφάλαιο πυροβόλησε στα πόδια το project europe: οι διάφοροι Orban και η «φράξια του Visegrad» προστίθενται κατά καιρούς στο υπόλοιπο ευρωπαϊκό φασισταριό· κυρίως όμως προσπαθούν να κρατάνε ψηλά την όποια γεωπολιτική τιμή τους κάνοντας παιχνίδι με την Ουάσιγκτον.

Τώρα το Παρίσι το γύρισε στην ανάποδη κατεύθυνση. Θέλει «εμβάθυνση των θεσμών»! Ουάου!! «Πρέπει να αναθεωρηθεί η διαδικασία ένταξης στην ε.ε.» δήλωσε ο βασιλιάς Macron «ώστε να είναι αντιστρέψιμη, σε περίπτωση που κάποια χώρα δεν ακολουθήσει τον σωστό δρόμο». Να «διαγράφεται» δηλαδή απ’ το κλάμπ… Αυτά τα δήλωσε «προς τα έξω»: τα γαλλικά αφεντικά ανακάλυψαν ότι εκτός από entrance πρέπει να υπάρχει και exit.

Πήραν την ιδέα απ’ τον δεινοπαθούντα βρετανικό λέοντα; Ποιος ξέρει;

… και οι ευνούχοι

Κυριακή 20 Οκτώβρη. «Προς τα μέσα» όμως ο βασιλιάς Macron έκλεισε το μάτι στους φασίστες του: οι αλβανοί είναι η δεύτερη σε μέγεθος εθνική ομάδα που αναζητά άσυλο (και δουλειά) στη γαλλία. “Σιγά μην τους αφήνουμε να πηγαινοέρχονται ελεύθερα!”(Αυτό θα πρέπει να έχει ιστορική εξήγηση: τις προνομιακές σχέσεις που είχαν τα Τίρανα με το Παρίσι παλιά, τις δεκαετίες του «υπαρκτού σοσιαλισμού»…)

Το γαλλικό «όχι» είναι βέβαιο ότι θα ενισχύσει τα πιο συντηρητικά, αντδραστικά και εθνικιστικά υποκείμενα και μηχανισμούς μέσα στα δύο «κομμένα» κράτη. (Η επόμενη ευκαιρία να ξαναμελετηθεί το ζήτημα της ένταξης είναι στα μέσα του 2020). Για το ελλαδιστάν η στάση του βασιλιά Macron (του καρδιακού συμμάχου, «ελλάδα – γαλλία – συμμαχία 2.0» που θα σώσει τη νότια κύπρο απ’ τα νύχια του Erdogan…) είναι κατ’ αρχήν κακή. Χωρίς μακρόσυρτες ενταξιακές διαδικασίες η Αθήνα χάνει τα εργαλεία εκβιασμού (το «άνοιγμα» και το «κλείσιμο» των ενταξιακών κεφαλαίων) που θα είχε τόσο σε βάρος της βόρειας μακεδονίας όσο και της αλβανίας. Δεν είναι όμως απλό, τουλάχιστον με τα τωρινά δεδομένα, να επιστρέψει στο παλιό, μιλιταριστικό παρελθόν του προς βορράν ιμπεριαλισμού της, στα ένδοξα ‘90s. H Άγκυρα έχει στρατιωτική (ναυτική) βάση στην αλβανία· και πολύ καλές σχέσεις με την βόρεια μακεδονία.

Ο Zaev προκήρυξε πρόωρες εκλογές, για να περισώσει ό,τι μπορεί να σωθεί. Η ε.ε. κάνει ένα τεράστιο ιστορικό λάθος δήλωσε, και δεν έχει άδικο· αν και η λέξη «λάθος» είναι ευφημισμός όταν πίσω της είναι ένας ιμπεριαλισμός. Τώρα πια δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο. Πρέπει οι πολίτες να αποφασίσουν άμεσα ποιο δρόμο θα ακολουθήσουμε για το μέλλον μας. Τον σωστό, προοδευτικό ευρωπαϊκό δρόμο των μεταρρυθμίσεων, ή τον δρόμο που γυρίζει πίσω, στην απομόνωση, στον εθνικισμό και στις συγκρούσεις;

Οι ντόπιες αντι-ε.ε. θείες Λίτσες έχουν μια ευκαιρία να πανηγυρίζουν – αν και μάλλον δεν θα καλέσουν σε πάρτυ μπροστά απ’ την γαλλική πρεσβεία. Μπορούν, ίσως, να το κάνουν μπροστά στην αμερικάνικη: εκτός ενταξιακών διαδικασιών η βόρεια μακεδονία και η αλβανία είναι μια χαρά playground για τους αμερικανικούς μηχανισμούς αποσταθεροποίησης των βαλκανίων.

Ας μην το ξεχνάμε: και τα δύο κράτη είναι μέλη του νατο… Αν αρχίσουν «να παθαίνουν κάτι» θα αναλάβει την «προστασία» τους, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό στις μέρες μας – και στους εφιάλτες τους.

Ο παλιάτσος…

Κυριακή 20 Οκτώβρη. Μήπως η ιμπεριαλιστική πολιτική του βασιλιά Macron είναι αλλοπρόσαλλη; Η ασταμάτητη μηχανή μπορεί να αναρωτηθεί το ίδιο μ’ άλλον τρόπο. Μήπως η ιμπεριαλιστική πολιτική κάθε κράτους που παρακμάζει είναι υποχρεωτικά αλλοπρόσαλλη; Ο γαλλικός στρατός έχει εγκατασταθεί στη ζώνη του Sahel «αντιτρομοκρατικώ δικαίω» υποτίθεται· στην πράξη για να προστατεύει διάφορες γαλλικές «επενδύσεις» εκμετάλλευσης / κλοπής πρώτων υλών. Εκεί, όμως, η «πολιτική της ατσάλινης φτέρνας» είναι σχετικά εύκολη, μιας και οι όποιες τοπικές ένοπλες αντιστάσεις βαφτίζονται συλλήβδην «τρομοκρατία»… σ’ ένα μέρος του κόσμου στο οποίο κανείς πρωτοκοσμικός δεν ρίχνει ούτε μισή ματιά. Όμως όταν τα πράγματα (σε σχέση με τους ανταγωνιστές) ζορίζουν, τότε…

Τότε αρχίζει να διαφημίζεται σαν πηγή έμπνευσης της ιμπεριαλιστικής πολιτικής το «ένστικτο» των πολιτικών βιτρινών… Καταλαβαίνετε… Είναι η ιστορική φάση όπου τα ζόρια της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού ξυπνάνε μέσα τους το ζώο…

(φωτογραφία: Στην επιθεώρηση του γαλλικού κατοχικού στρατού στο Μάλι δεν υπάρχουν γερμανοί να σκοτίζουν τον βασιλιά…. Ούτε άγγλοι…

Μήπως υπάρχουν κρυμμένοι στην έρημο σκουρόχρωμοι Ροβεσπιέροι; Ή Σαλαχαντίν;)

… κι ο ληστής

Κυριακή 20 Οκτώβρη. Μόλις ο plus one Πομπηίας έφυγε απ’ την Άγκυρα έπαψε να απασχολεί την ντόπια δημαγωγία. Κρίμα! Κρίμα κι άδικο! Γιατί ο αμερικάνος υπ.εξ. πήγε γραμμή στο Τελ Αβίβ, για να συναντήσει τον σύμμαχο, φίλο κι αδελφό Netanyahu. Επιφανειακά πήγε να τον καθησυχάσει, πως «όχι, η Ουάσιγκτον δεν θα προδώσει ποτέ το Τελ Αβίβ»…

Στην πράξη ο Πομπηίας πήγε για μια πρώτη κουβέντα για τα επόμενα βήματα του άξονα, μετά την ανάκτηση ενός τουλάχιστον μέρος της βορειοανατολικής συρίας απ’ το καθεστώς Άσαντ· και την γενικότερη «κινητικότητα» του μπλοκ της Αστάνα. Αν δει κανείς το γεγονός στην προσωποποίησή του, δύο πολιτικές βιτρίνες που βρίσκονται, η καθεμιά με τον δικό της τρόπο, υπό δικαστική διερεύνηση για άτιμες συμπεριφορές (απέναντι στο ίδιο το σύστημα που υπηρετούν) θα ήταν ιδανικό υλικό για φαρσοκωμωδία. Αλλά αν η ιστορία φέρνει έτσι τα πράγματα ώστε υπόδικοι να είναι αρμόδιοι για το πως θα μπει ο κόσμος σε τάξη, μην ρίξει κανείς το φταίξιμο στην ιστορία…

Το ότι ο Πομπηίας αναγνώρισε το ισραηλινό δικαίωμα στην «αυτοάμυνα» εναντίον της Τεχεράνης μέχρις όπου φτάνει η αεροπορία του απαρτχάιντ καθεστώτος (εκπαιδευμένη και στα μέρη μας, για να μην ξεχνιόμαστε…) δεν είναι ούτε πρωτότυπο ούτε καινούργιο. Θα τολμούσαμε να πούμε ότι είναι λίγο: πρόκειται για την γνωστή πάγια θέση της Ουάσιγκτον. Θα μπορούσε να πει μια μονάχα λέξη, «ομοιωματικά» – την ίδια αξία θα είχε αναγνώρισή του. Ιδού όμως: ότι και να κουβεντιάσουν ο συγκλητικός τάδε με τον έπαρχο δείνα θα περιστρέφεται υποχρεωτικά γύρω απ’ τις σχέσεις της αμερικανικής με την ρωμαϊκή αυτοκρατορία… Το υπονόησε και ο ίδιος ο πρόεδρος, που έχει ανοικτό ορίζοντα σκέψης….

Την ίδια ημέρα (Παρασκευή) το ψόφιο κουνάβι εκθίαζε απ’ την Ουάσιγκτον τις τσέπες του Ριάντ. Με τις περίπου 200 όλες κι όλες λέξεις του λεξιλογίου του, το ψόφιο κουνάβι έσταζε μέλι:

Στέλνουμε επιπλέον στρατό στη σαουδική αραβία, είναι καλός σύμμαχος… ένας πολύ σημαντικός παίκτης στη μέση Ανατολή, και οι σχέσεις μας είναι πολύ καλές καθώς αγοράζουν προϊόντα μας αξίας εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων, κι όχι μόνο στρατιωτικό εξοπλισμό… Αυτός είναι γύρω στα 110 δισεκατομμύρια δολάρια, που σημαίνει εκατομμύρια θέσεων εργασίας… Στέλνουμε στρατό για να τους βοηθήσουμε… Και τώρα κρατηθείτε: η σαουδική αραβία συμφώνησε με το αίτημά μου να πληρώνει για οτιδήποτε κάνουμε για να την βοηθήσουμε, κι αυτό το εκτιμώ πάρα πολύ…

Ο θρυλικός αμερικανικός στρατός γίνεται μισθοφορικός για λογαριασμό όποιου πληρώνει; Θα μπορούσαμε άραγε, με ρεφενέ, να νοικιάσουμε κι εμείς κανά δυο μπαρουτοκαπνισμένους αμερικάνους πεζοναύτες; Εξαιρετικά νέα! Κανείς μα κανείς δεν ελεεινολόγησε το ψόφιο κουνάβι γι’ αυτό του το deal. Θα νόμιζαν οι alien πως «όλα πάνε καλά» για τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ… Μήπως νικάνε κι όλας κι απλά δεν πανηγυρίζουν επειδή είναι σεμνοί και ταπεινοί; Μήπως νικάνε και μας το κρατάνε για έκπληξη;

(Να θυμίσουμε, κι ας φανεί παράξενο, πως όταν οι αυτοκρατορικές επαρχίες αποκτούν βαρύνοντα λόγο, απαιτήσεις , λογιστήρια και αρμοδιότητες πάνω στον στρατό που άλλοτε πληρωνόταν απ’ την πρωτεύουσα, στο επόμενο ιστορικό καρέ, γίνονται εξεγέρσεις αυτών των «συνοριακών φρουρών» κατά του «κέντρου».… Πράγμα που θα σήμαινε: αφού κάψουν τις ίδιες τους τις βάσεις οι αμερικάνοι πεζοναύτες περνάνε με το μέρος κάποιου φιλόδοξου ντόπιου «ανατροπέα» δικτάτορα.

Αν δείτε ή ακούσετε πουθενά για “αυτο-καταστρεφόμενες” αμερικανικές βασούλες, σκεφτείτε πως παρα είναι smart…)

(φωτογραφία: Στα αριστερά ο ακροδεξιός αμερικάνος πρεσβευτής στο Τελ Αβίβ David Friedman. Οι υπόλοιποι γνωστοί και μη εξαιρετέοι. Πάνω εορταστικές γιρλάντες. Κάτω το έδαφος υποχωρεί – αλλά δεν φαίνεται…)

Συρία

 

Σάββατο 19 Οκτώβρη. Πριν 8 ολόκληρες μέρες (Πέμπτη 10 Οκτώβρη. Συρία 1) γράφαμε: Αν έχετε απορία: ναι, ο τουρκικός στρατός φυσικά θα σταματήσει την εισβολή του στην ypg/αμερικανοκρατούμενη βόρεια συρία κάποια χρονική στιγμή. Και θα την ξαναρχίσει και θα την ξανασταματήσει… Ενόσω ο τουρκικός στρατός (και, κυρίως, το f.s.a. πεζικό του) θα κάνει αυτό το κομμάτι της «δουλειάς», το «βρώμικο», η Δαμασμός και η Μόσχα θα πρέπει να φέρουν σε πέρας το βασικότερο, το «καθαρό»: να πείσουν τις ypg ότι δεν έχουν να περιμένουν άλλο απ’ το Ριάντ και το Τελ Αβίβ, και να πείσουν την ηγεσία του pkk να υπογράψει μια συμφωνία που τα βασικά της σημεία τα καταλαβαίνουμε ήδη…

Δεν μας εκπλήσσει, λοιπόν, η πενθήμερη κατάπαυση του πυρός που συμφώνησε ο Erdogan με το δίδυμο Pompeo – Pence, με σκοπό τον αφοπλισμό και την απομάκρυνση των ypg/pkk απ’ την συνοριακή ζώνη που ενδιαφέρει το τουρκικό καθεστώς (και το συριακό…) Δεν μας εκπλήσσει ούτε η βλακεία της ερμηνείας αυτής της τουρκικής κίνησης. Ότι, δηλαδή, ο Erdogan έκανε αυτή τη συμφωνία για να δώσει χαρά το ψόφιο κουνάβι. (Όπως είναι γνωστό το συριακό πεδίο μάχης είναι πάρτυ γενεθλίων, όπου όλοι μοιράζουν δώρα σε όλους!!..)

Η χαρά του ψόφιου κουναβιού, που δεν κρύφτηκε, είναι δευτερεύουσα. Δείχνει τα άγχη του. Το βασικό που επέβαλε μια τέτοιου είδους κατ’ αρχήν παράξενη συμφωνία ανάμεσα σ’ έναν εμπόλεμο και σ’ έναν «τρίτο», είναι ότι αυτός ο «τρίτος», το ψοφιοκουναβιστάν, είναι που έχει εξοπλίσει τους ypg/pkk. Συνεπώς ξέρει τι όπλα έχουν και σε ποια ποσότητα. Οπότε, αυτός ο «τρίτος» έχει αναλάβει επί της ουσίας να πείσει (ή να «διατάξει») τους ypg/pkk να επιστρέψουν συγκεκριμένα απ’ τα όπλα που τους έδωσε.

Το αν αυτό θα γίνει είναι διαφορετικό ζήτημα. Θυμηθείτε ότι οι ypg/pkk έχουν αναλάβει την ίδια δέσμευση (του αφοπλισμού τους) και απέναντι στο καθεστώς Άσαντ, το οποίο όμως δεν ξέρει τι έχουν. Θεωρούμε πιθανότερο να κρατήσουν όσα περισσότερα φορητά όπλα (όπως αντιαρματικές ρουκέτες ή όλμους) μπορούν, ακόμα και θαμμένα. Αν, ωστόσο, ο Erdogan θεωρήσει ότι κοροϊδεύουν (το αποκλείετε;), εκτεθειμένο θα είναι το δίδυμο των σωματοφυλάκων που ανέλαβε την μεσολάβηση. Όχι ο Άσαντ… Δεν ξέρουμε αν και πόσο θα χαρεί το ψόφιο κουνάβι σε μια τέτοια περίπτωση. Έχει μια τάση να τα παίρνει προσωπικά διάφορα ζητήματα – και είναι σε ηλικία εμφράγματος…

Εν τω μεταξύ, εν όψει της επίσκεψής του στο ρωσικό θέρετρο Sochi σε 3 ημέρες, ο Erdogan ξαναξεκαθάρισε συνεντευξιαζόμενος χτες:

Θα συναντηθώ με τον Putin την Τρίτη. Σκοπός είναι να διαμορφώσουμε μια αποδεκτή λύση. Θέλουμε οι περιοχές που βρίσκονται κάτω απ’ τον έλεγχο της συριακής κυβέρνησης να καθαρίσουν από ενόπλους του pkk και των ypg.

Για περιοχές υπό τον έλεγχο της συριακής κυβέρνησης μιλάει. Την κυβέρνηση Άσαντ δηλαδή. Τα ντόπια εθνικά βλακόμετρα το πιάνουν το υπονοούμενο;

Μπαααα. Δεν συμφέρει.

Το σύνορο

Σάββατο 19 Οκτώβρη. Από πρακτική άποψη ο αφοπλισμός του ypg/pkk πέρα απ’ την γενική σημασία του έχει και μια ειδική, που αφορά τις μάχες ανάμεσα στο συριακό πεζικό του τουρκικού στρατού και τους κούρδους ένοπλους για τον έλεγχο της συριακής συνοριακής (εντελώς, πιο πολύ δεν γίνεται!) πόλης Ras al Ayn. Αν έχει όρεξη να ανατρέξει κανείς σε λεπτομερειακό χάρτη της περιοχής θα διαπιστώσει ότι η κυρίως συριακή / αραβική (με πληθυσμό γύρω στις 30.000 ψυχές) και με πανάρχαια κατοίκηση Ras al Ayn είναι τόσο κοντά με την τουρκική Ceylanpinar στην άλλη μεριά των συνόρων, ώστε πρακτικά πρόκειται για μια ενιαία πόλη που την διατρέχουν τα σύνορα συρίας – τουρκίας, χωρίζοντάς την στα δύο όπως ο ηλεκτρικός στην Αθήνα χωρίζει την Πεύκη απ’ το Μαρούσι. Μόνο που εδώ πρόκειται για δύο διαφορετικά κράτη.

Για το τουρκικό καθεστώς και τους σύρους πεζικάριούς του η «κατάκτηση» της Ras al Ayn είναι θέμα οριοθέτησης της ζώνης που ελέγχουν· αλλά, επίσης, και θέμα πρεστίζ. Η Ras al Ayn είναι το μόνο μέρος σ’ αυτήν την τουρκική εισβολή όπου οι ypg/pkk έχουν εκδηλώσει σθεναρή (και πετυχημένη) αντίσταση. Αν το τουρκικό καθεστώς ζητάει την συμβολή των Pompeo – Pence για να ολοκληρώσει την κατάκτηση της πόλης χωρίς να την ισοπεδώσει το πυροβολικό του, μπορεί κάποιος να το θεωρήσει «ανθρωπιστική επιλογή». Ή πρόνοια να μην χυθεί πολύ αίμα απ’ την μεριά των συμμάχων του, για κάτι που σε γενικές γραμμές είναι συμφωνημένο «κάπου αλλού».

Αν υπάρχουν ακόμα κάποιοι που μισούν τα σύνορα, η Ras al Ayn είναι ένα μικρό μεν αλλά χαρακτηριστικό “εδαφικό παράδειγμα”. Μέχρι και οι ιρλανδοί θα το πρόσεχαν τέτοιες μέρες…

Το δίκαιο

Σάββατο 19 Οκτώβρη. Με οδοφράγματα και φωτιές, με οδομαχίες κατά της αστυνομίας ή και χωρίς, ας το ξαναπούμε: οι καταλανοί έχουν δίκιο.

Ισχύει όμως κι αυτό: το να έχεις δίκιο δεν σημαίνει ότι θα το βρεις κιόλας. Υπάρχει μια βασική αδυναμία στην αντίδραση στις φασιστικές καταδίκες των 12 καταλανών για το «έγκλημα» της οργάνωσης εκείνου του (προφανώς άχρηστου) δημοψηφίσματος πριν 2 χρόνια και κάτι, την 1η Οκτώβρη του 2017. Κι αυτή η αδυναμία είναι ότι Βarcelona burning – αλλά όχι Μadrid burning! Σα να λέμε: οι καταναλανοί διαδηλωτές «αναλώνουν» τους δικούς τους δρόμους· όχι εκείνους του κεντρικού ισπανικού κράτους.

Δεν είναι ελέγξιμο το «πρόβλημα δημόσιας τάξης» έτσι; Μάλλον είναι…