Month: October 2019

Η ώρα της κορέας;

Τρίτη 29 Οκτώβρη. Όπως ξέρετε (όσες / όσοι παρακολουθείτε σταθερά την ασταμάτητη μηχανή) η προσπάθεια του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ να ρυμουλκήσει το ψόφιο κουνάβι σε κάτι που θα «ακύρωνε» μεσομακροπρόθεσμα τις αιτίες (της Ουάσιγκτον και του Τόκιο) για στρατιωτική πίεση στην κορεατική χερσόνησο έφτασαν ως ένα συμβολικό σημείο και μετά καθηλώθηκαν. Οι σωματοφύλακες στην Ουάσιγκτον φρόντισαν να «μαζέψουν» το ψόφιο κουνάβι. Εδώ και πολλούς μήνες έχει παγιωθεί κάτι σαν «ψυχρή ειρήνη»: η Ουάσιγκτον δεν ασχολείται φανερά με την Πγιονγκγιάνγκ και το αντίστροφο. Ωστόσο αυτή η κατάσταση απέχει πολύ απ’ αυτά που θα ήθελε το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ· πρώτα απ’ όλα η Σεούλ και η Πγιονγκγιάνγκ

Η νοτιοκορεάτικη αριστερά (που υποστηρίζει τον Moon) προσπαθεί να βάλει το ζήτημα σε κινηματική βάση. Στις 18 Οκτώβρη 19 νοτιοκορεάτες φοιτητές έκαναν ντου στο καλά φυλασσόμενο σπίτι του αμερικάνου πρεσβευτή στη Σεούλ και κατάφεραν να μπουν μέσα. Η διαμαρτυρία τους αφορούσε αφενός την στάση του ψοφιοκουναβιστάν στο ζήτημα των διακρατικών σχέσεων των δύο κορεών, και αφετέρου την απαίτησή του να πληρώνει η Σεούλ 5 δις δολάρια τον χρόνο για την συντήρηση των σχεδόν 30.000 αμερικάνων πεζοναυτών που στρατοπεδεύουν σε βάσεις σε νοτιοκορεατικό έδαφος…

Άλλες οργανώσεις διαδηλώνουν τακτικά απαιτώντας απ’ τον Moon να ξαναρχίσει τις διαπραγματεύσεις με τον Kim αγνοώντας τα ψοφιοκουναβικά φρένα και τις τρικλοποδιές. Μια ομάδα φεμινιστριών / ειρηνιστριών απ’ την ασία και τις ηπα διαδήλωσε στις αρχές του μήνα έξω απ’ την αμερικανική πρεσβεία στη Σεούλ, ζητώντας την άρση των κυρώσεων κατά της Πγιονγκγιάνγκ.

Δεν πρόκειται για μαζικές διαδηλώσεις – αν αυτό είναι το ερώτημα. Μάλλον για συμβολικές κινήσεις πρόκειται, αν και το ντου στο σπίτι του πρεσβευτή θύμισε τον δυναμισμό κινηματικών δράσεων του νοτιοκορεατικού παρελθόντος. Υποθέτουμε πως ο Moon δεν «χαλιέται» μ’ αυτές τις ενέργειες. Αλλά αν πρόκειται να γίνουν κάποιες κινήσεις με νόημα σε επίπεδο κρατικής πολιτικής, δεν θα γίνουν από διαδηλωτές.

Υπάρχουν σχέδια του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ για το επόμενο δίμηνο – τρίμηνο; Υπάρχει Ιστορία έτοιμη για δρασκελιές σ’ αυτήν την περιοχή του καπιταλιστικού πλανήτη; 

Rock el Kasbah

Δευτέρα 28 Οκτώβρη. O Rachid Taha (1958 – 2018), αλγερίνος, μποέμ και αναιδώς αντιρατσιστής και εχθρός της αποικιοκρατίας μέσα στον γαλλικό κομφορμισμό / ρατσισμό, υπήρξε εμβληματική φιγούρα για τους αλγερίνους και μαγκρεμπιανούς μετανάστες νεολαίους στη γαλλία. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να σπάσει τον αποκλεισμό της ρατσιστικής μουσικής βιομηχανίας στη γαλλία· το πέτυχε, τελικά, εν μέρει μέσω αγγλίας – και Clash. Η γνωριμία του με τους άγγλους punk και η συνεργασία του με διάφορα μέλη της μπάντας έφερε, μάλλον αργά (στα ‘00s) την διεθνή αναγνώριση.

Ο Taha υποστήριζε ότι το Rock the Kasbah γράφτηκε απ’ τους Clash με επιρροές απ’ την δική του rai-rock δουλειά. Δεν αποδείχθηκε ποτέ, αλλά δεν έχει σημασία. Kasbah είναι αραβική λέξη και σημαίνει οχύρωση, κάστρο. Το «σπάστε τα τείχη», λοιπόν, στη δική του διασκευή, έχει την απαραίτητη αυθεντικότητα.

Πάνω σε συναυλία του 2012. Και επειδή η εκδοχή Taha μας αρέσει, κάτω σε συναυλία στις αρχές των ’00s.

Με τις καλημέρες μας.

Τα φώτα του ελληνικού πολιτισμού

Δευτέρα 28 Οκτώβρη. Ο μορφωτικός πολιτιστικός σύλλογος Βρασνών ιδρύθηκε από τους κατοίκους του οικισμού το 1979 σε μια προσπάθεια αναβάθμισης του πολιτιστικού επιπέδου του χωριού αλλά, περισσότερο, της διατήρησης των πατροπαράδοτων ηθών και εθίμων, αυτών που κινδυνεύουν να χαθούν λόγω σύγχρονου τρόπου ζωής. Άλλωστε οι κάτοικοι των Βρασνών είναι γηγενείς και όχι πρόσφυγες από την Μικρά Ασία και κατοικούν αυτόν τον τόπο περισσότερο από 2.000 χρόνια.

Μ’ αυτή τη λιτή αλλά εξαιρετικά περιεκτική ανακοίνωση ο «φορέας του πολιτισμού» των Βρασνών (ενός χωριού του δήμου Βόλβης) ανέλαβε την ευθύνη για την φασιστική επίθεση με πέτρες σε πούλμαν που μετέφεραν 200 πρόσφυγες, προς εγκατάσταση σε 2 ξενοδοχεία του χωριού. Σαν διατηρητές των πατροπαράδοτων ηθών και εθίμων οι βρασνιώτες οργώνουν με μοσχάρια που σέρνουν το ινί και το αλέτρι, και δεν έχουν ρεύμα, τηλεόραση και κινητά. Έχουν μόνο πέτρες. Αν δεν είχαν διατηρήσει τα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμα θα πετούσαν τα κινητά τους… Αλλά – ευτυχώς… Αυτά έγιναν πριν 5 ή 6 ημέρες: πατροπαράδοτη ελληνική φιλοξενία. Αν τα πούλμαν μετέφεραν 200 επενδυτές, οι μούμιες (μετά από 2000 χρόνια τι άλλο να είναι;) θα έδιναν και τα ταπεινά τους οπίσθια. Αλλά πρόσφυγες; Όχι δα!

Για λόγους που επιφανειακά μοιάζουν ανεξήγητοι, ωστόσο, οι πολιτισμένοι επιχειρηματίες των Βρασνών έσπευσαν να «διαχωριστούν» με κάτι ηλικίας σχεδόν 100 χρόνων. Τους πρόσφυγες απ’ την Μικρά Ασία! Μέχρι πριν απ’ αυτόν τον διαχωρισμό οι βρασνιώτες ήταν καθόλα μικροαστοί έλληνες: φασισταριό δηλαδή. Με την υπενθύμιση, όμως, που πρόσθεσαν, περί προσφύγων απ’ την Μικρά Ασία, έδωσαν – σκόπιμα υποθέτουμε – ένα ιστορικό βάθος στις ιδέες τους. Για να πουν (;) ότι είναι πολύ περισσότερο έλληνες μικροαστοί απ’ ότι θα νόμιζε κανείς… Φασισταριό με πλήρη γενεαλογία.

(φωτογραφία: Πλάνο απ’ την επικερδή επιχειρηματική δραστηριότητα των βρασνιωτών: ξαπλώστρες – σκιά – φρέντο…. Εντελώς πατροπαράδοτα· και ετοιμοπαράδοτα…)

Πώς να βουλιάξουμε τα πλοία;

Δευτέρα 28 Οκτώβρη. Για να εξηγήσουμε την εθνική λάμψη της βρασνιώτικης έκρηξης πολιτισμού, αντιγράφουμε στοιχεία απ’ την μακριά (και κρυμμένη) ιστορία του ντόπιου φασισμού, ιστορικά τεκμηριωμένη:

… Από τις αρχές του 1922 είχε αρχίσει να συζητιέται σε υψηλά κυβερνητικά κλιμάκια η εκκένωση της Μικράς Ασίας από τον ελληνικό στρατό. Παρ’ όλα αυτά, όμως, η ελληνική κυβέρνηση αποφασίζει να απαγορεύσει στον ελληνικό πληθυσμό να εγκαταλείψει τη Μικρά Ασία. Η απόφαση αυτή πήρε τη μορφή του νόμου 2870/1922, ο οποίος προέβλεπε αυστηρές πειθαρχικές και χρηματικές ποινές στην περίπτωση σύλληψης πλοίων που θα μετέφεραν πληθυσμό…

… Το πρώτο άρθρο του νόμου ανέφερε: «Απαγορεύεται η εν Ελλάδι αποβίβασις προσώπων ομαδόν αφικνούμενων εξ αλλοδαπής, εφ’ όσον ούτοι δεν είναιεφωδιασμένοι δια τακτικών διαβατηρίων νομίμως θεωρημένων…» Τα υπόλοιπα άρθρα περιγράφουν τις τιμωρίες που θα υφίσταντο οι παραβάτες…

Αν οι πρόσφυγες απ’ την Μικρά Ασία έρχονταν με λαστιχένιες βάρκες είναι σίγουρο ότι οι αρχαιολόγοι θα τις έβρισκαν στον πάτο του Αιγαίου λίγο έξω απ’ την Σάμο, την Χίο, την Μυτιλήνη – κάτω απ’ τις βάρκες των σύγχρονων φυγάδων. Ευτυχώς γι’ αυτούς επρόκειτο να ταξιδέψουν με σιδερένια πλοία – οι τορπίλες δεν είχαν εφευρεθεί ακόμα. Όμως η πατρίδα είχε αναθέσει στον εαυτό της το καθήκον να κάνει ό,τι μπορεί για να τους εμποδίσει:

… Μετά την κατάρρευση του μετώπου, και πέντε ημέρες πριν ο κεμαλικός στρατός μπει στη Σμύρνη, στις 22 Αυγούστου με το παλιό ημερολόγιο, ο Αρμοστής της ελλάδας στην Ιωνία Αριστείδης Στεργιάδης στέλνει στην ελληνική κυβέρνηση τηλεγράφημα με το οποίο ζητά εντολές, αφού πρώτα παραθέτει κάποιες προτάσεις. Μια απ’ αυτές είναι: «Εγκρίνεται εμποδισθώσει αναχωρίσωσι Έλληνες Μικρασιάται δι’ Ελλάδα, ακόμα και όταν είναι εύποροι δυνάμενοι αναχωρήσωσι με συνήθη ταχυδρομικά ατμόπλοια;».

Αυθημερόν η ελληνική κύβέρνηση απάντησε: «Εις απάντησιν της υπ’ αριθμό 2873 συμφωνούμε μεθ’ υμών…»

Μπορεί η πατρίς να ήθελε αλλά να μην είχε τρόπο να εμποδίσει τους πρόσφυγες απ’ την Μικρά Ασία να φτάσουν στα τιμημένα εδάφη της· και να γίνουν, ακόμα και μετά από 100 σχεδόν χρόνια, επιχείρημα. Ήξερε, πάντως, τι ήθελε να τους συμβεί:

… Όλα αυτά υπήρξαν αποτέλεσμα της ειλημμένης πολιτικής εγκατάλειψης των ελλήνων της Μικράς Ασίας στο έλεος των νικητών του Μουσταφά Κεμάλ. Μόνο σ’ αυτό το πλαίσιο μπορεί να γίνει κατανοητός ο διάλογος Παπανδρέου – Στεργιάδη, που παραθέτει ο ιστορικός του μεσοπολέμου Γρηγόρης Δαφνής στο δίτομο έργο του «η ελλάς μεταξύ δύο πολέμων».

Όταν ο Στεργιάδης ανακοίνωσε στο νεαρό τότε πολιτικό Γιώργο Παπανδρέου την επερχόμενη καταστροφή, δέχτηκε την ερώτηση: «Γιατί δεν ειδοποιείτε τον κόσμο να φύγει;». Η απάντηση του έλληνα αρμοστή Σμύρνης ήταν η εξής: «Καλύτερα να μείνουν εδώ να τους σφάξει ο Κεμάλ, γιατί αν πάνε στην Αθήνα θα ανατρέψουν τα πάντα!»

Όχι, δεν ήταν ο Κεμάλ που ήθελε να τους σφάξει. Ήταν το ελληνικό κράτος που το ευχόταν… Οι ιστορικοί αποδίδουν αυτήν την ευχή στο γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση ήταν βασιλική, ενώ οι πρόσφυγες σε μεγάλο βαθμό βενιζελικοί. Ακόμα κι αν αυτό ισχύει, δεν παύει ισχύει και το άλλο: οι υπήκοοι του βασιλείου ένοιωθαν γηγενείς και «όχι πρόσφυγες απ’ την Μικρά Ασία».

Απέμεινε το ηρωϊκό φασισταριό των Βρασνών να υπερασπίζεται αυτά τα «πατροπαράδοτα»…

(φωτογραφία: Δυο τρία ταχύπλοα να είχε το τότε λιμενικό, έναν φασιστοΜουζάλα για υπουργό ανθρωπισμού και έναν ψεκασμένο για υπ.αμ. και θα βλέπατε τι θα γινόταν…)

Πώς θα αξιοποιηθούν τα κορίτσια;

Δευτέρα 28 Οκτώβρη. Αν νομίζετε ότι πήρατε μια γεύση για το τι σημαίνει «γηγενής έλληνας» σαν ιστορική συνέχεια ανάμεσα στους αιώνες (εν προκειμένω απ’ τον 20ο αιώνα στον 21ο) έχετε πολύ περισσότερα να μάθετε.

Στη Σμύρνη υπήρχε ορφανοτροφείο, με 500 παιδιά, αγόρια και κορίτσια. Με δεδομένο ότι είχε δημιουργηθεί ήδη (απ’ το τέλος του Α παγκόσμιου πολέμου) η Κοινωνία των Εθνών με φιλειρηνικούς και ανθρωπιστικούς σκοπούς, το ελληνικό κράτος θα έπρεπε, τουλάχιστον, να δείξει στην τότε «διεθνή κοινότητα» ότι κάνει κάτι γι’ αυτά τα 500 παιδιά (κάθε ομοιότητα με την πραγματική μεταχείριση των ανήλικων προσφύγων και των δύο φύλων, σήμερα υπόκειται, απλά, στα «πατροπαράδοτα»…)

Αλλά το ελληνικό κράτος δεν ήθελε να κάνει τίποτα. Ούτε γι’ αυτά τα 500 «ασυνόδευτα» παιδιά ούτε για κανέναν άλλον:

… Η ερευνήτρια Διονυσία Νέδα υποστηρίζει ότι αυτά που μεταφέρθηκαν με ασφάλεια στην ελλάδα είναι αυτά που κατέληξαν στα ορφανοτροφεία της ελλάδας. Τα υπόλοιπα βρέθηκαν μετέωρα… Κάποια απ’ αυτά με την άφιξή τους στον Πειραιά τα διοχέτευσαν στο κρατικό πορνείο των Βούρλων της Δραπετσώνας.

Το ακίνητο των Βούρλων ανήκε στην οικογένεια Πιπινέλη, η οποία το είχε νοικιάσει στο κράτος και εισέπραττε το ενοίκιο. Το κρατικό πορνείο δημιουργήθηκε το 1875 και ο εργολάβος που ανέλαβε να κατασκευάσει το συγκρότητα κτιρίων λεγόταν Νικόλαος Μπόμπολας. Είναι γνωστό ότι ιδιοκτήτρια του ακινήτου κατά τη δεκαετία του ’30 ήταν η μητέρα του πολιτικού Παναγιώτη Πιπινέλη.

Η εκτίμηση των ερευνητών είναι ότι υπήρχε δίκτυο συνεργασίας μεταξύ κρατικών υπαλλήλων, αστυνομικών και προαγωγών. Το γεγονός της προώθησης μικρών κοριτσιών από το ορφανοτροφείο Σμύρνης στο πορνείο των Βούρλων φαίνεται ότι υπήρξε ανεξάρτητο από το εμπόριο λευκής σαρκός που άνθισε με την άφιξη των μικρασιατών προσφύγων…

Το ότι μπορεί να χρειαστεί ακόμα κι ένας αιώνας για να καταγραφεί (διακριτικά και, προφανώς, έξω και μακριά απ’ τα σχολικά «βιβλία εθνικής ιστορίας») τι ακριβώς ήταν η «ελληνική φιλοξενία» στους «τουρκόσπορους», επιβεβαιώνει το γιατί τόσοι πολλοί σημερινοί «φιλάνθρωποι» και «φιλομετανάστες» το έχουν εύκολο να κάνουν το κορόιδο για το τι συμβαίνει σε βάρος των προσφύγων / μεταναστών τα τελευταία χρόνια. Με «εθνική ενότητα».

Νομίζετε ότι τα «δίκτυα συνεργασίας» του ’22 χάθηκαν μέσα στο χρόνο; Ότι ξεπεράστηκαν;

(φωτογραφία: Προσφυγικά παραπήγματα στο λιμάνι της Σαλονίκης το 1922. Οι βρασνιώτες γιόρταζαν τα 1903α γενέθλιά τους και δεν πήραν χαμπάρι…)

Είναι θέμα «πολιτικής βούλησης»…

Δευτέρα 28 Οκτώβρη. Στη νότια τουρκία, αν δεν το ξέρετε, υπάρχουν μεγάλοι προσφυγικοί καταυλισμοί. Με όλες τις διεθνείς προδιαγραφές συνθηκών ζωής. Δεν υπάρχουν «Μόριες» στη νότια τουρκία. (Ο πρόσφατος τουρκικός ρατσισμός εναντίον των προσφύγων είναι κρατικά καθοδηγούμενος: για να πιεστούν να αρχίσουν την επιτροφή τους στα συριακά εδάφη, στις «νέες πόλεις» κλπ κλπ…)

Αν οι πρόσφυγες απ’ την συρία στην τουρκία είναι το 5% των «γηγενών τούρκων», το αντίστοιχο ποσοστό για το ελλαδιστάν θα σήμαινε 500.000 ψυχές. Που να ζουν αξιοπρεπώς με βάση τις διεθνείς προδιαγραφές. Ένα κράτος, ένας καπιταλισμός, που έχει υποδομές για συνολικά 30 μύρια τουρίστες μέσα σε έξι μήνες (και θα ήθελε διπλάσιους…) αναμφίβολα έχει υποδομές και για 500.000 πρόσφυγες / μετανάστες – κάθε έξι μήνες….

Υπάρχει, όμως, μια ουσιαστική διαφορά για το τι «έχει» και τι «δεν έχει» ένα καπιταλιστικό κράτος· για το τι «μπορεί» και τι «δεν μπορεί». Ουσιαστικά για το τι θέλει.

Όταν κάποιοι ντόπιοι «γηγενείς τούρκοι» σε κάποιο σημείο του τουρκικού νότου πήγαν να «ξεσηκωθούν» επειδή δεν ήθελαν να φτιαχτεί κοντά τους καταυλισμός προσφύγων, ο τύραννος «σουλτάνος» δεν τους έστειλε δημοσιογράφους για να τους κολακέψουν για τον πατριωτισμό τους. Ούτε λεφτά για να τους εξαγοράσει. Έστειλε την στρατοαστυνομία του. Που μετέφερε ωμά το μήνυμα ότι θα σας ανοίξουμε τα κεφάλια αν δεν γυρίσετε στα σπίτια σας· η πολιτική για τους πρόσφυγες είναι κρατική και όχι «τοπική». Οπότε αυτοί οι «γηγενείς τούρκοι» το σκέφτηκαν πιο ώριμα.

Στα μέρη μας, με διακομματική ενότητα, συνέπεια και συνέχεια, όταν κάθε «τοπική κοινωνία» εξεγείρεται επειδή δεν θέλει αυτούς τους αλλόθρησκους δίπλα της (ακόμα κι αν πρόκειται για περαστικούς), η «άμεση δημοκρατία» θριαμβεύει. «Δημοκρατία» τύπου άγιος παντελεήμονας βέβαια. Μπορεί να μην έχουν εντελώς δίκιο αυτή της «τοπικής κοινωνίας», αλλά έχουν εντελώς ψήφους. Και κανείς δεν θέλει να χάσει αυτά τα κουκιά για χάρη των αλλόθρησκων που δεν ψηφίζουν.

Εδώ ο ρατσισμός επιβάλλεται να εκδηλώνεται σαν “τοπικό φαινόμενο” (πολλά τοπικά φαινόμενα τέτοιου είδους φτιάχνουν το “εθνικό όλον”, αλλά μην το πείτε σε κανέναν: αυτά τα “τοπικά φαινόμενα” ξορκίζονται…) επειδή αυτό επιτρέπει στην κεντρική πολιτική διαχείριση να κρύβει τον δικό της καλά σχεδιασμένο κεντρικό ρατσισμό: κοτζάμ κόμμα της Κουμουνδούρου για παράδειγμα και καταφέρνει να πουλάει ακόμα “αριστεροσύνη” με το κιλό, για κάθε χρήση…

Κάπως έτσι οι 150 όλοι κι όλοι βρασνιώτες, συνεπικουρούμενοι αναμφίβολα από επαγγελματίες του είδους, πρόταξαν τα στήθη και τις πέτρες τους και έσωσαν το χωριό τους απ’ τους 200 πρόσφυγες που θα έμεναν σε 2 ξενοδοχεία.

Δεν έσωσαν μόνο το χωριό τους. Έσωσαν την ελληνική εθνική ιστορία! Είναι κρίμα που δεν θα πάρουν κάποιον μεγαλόσταυρο για το κατόρθωμά τους…

(Απ’ την άλλη μεριά, μόνο σαν υπισθοχώρηση και ήττα μπορεί να θεωρηθεί το ότι δεν έγινε, όχι επειδή θα είχε άμεσο αποτέλεσμα αλλά επειδή θα έδειχνε μια πόλωση που, δυστυχώς – για να είμαστε ειλικρινείς – έχει χαθεί εδώ και χρόνια, αυτό που έκαναν πριν κάμποσα χρόνια οι γερμανοί αυτόνομοι σε μια ανάλογη περίπτωση: γερή διαδήλωση «πλήρους ετοιμότητας για σύγκρουση» με το ένα και μοναδικό πανώ να γράφει θα σας κάψουμε ζωντανούς κουφάλες φασίστες…
Κάτι τέτοια τα καταλαβαίνουν, θέλουν δεν θέλουν, οι μικροαστοί… Γιατί είναι εύκολο να το παίζεις «γενναίος» και να σηκώνεις πέτρες για να τις ρίξεις σε ανυπεράσπιστους· όταν όμως πέσουν πάνω στα πόδια σου αρχίζεις τα κάι-κάι, τα κλαψουρίσματα, και τα υπόλοιπα ωραία και αυθεντικά…)

(φωτογραφία: Οι παππούδες ή προπαππούδες μας – σαν ανθρώπινος σωρός που τον αντιμετώπισαν με κλωτσιές κάθε είδους… oι «έλληνες»….)

Χύμα και τσουβαλάτα

Σάββατο 26 – Κυριακή 27 Οκτώβρη. Μ’ ένα ολοσέλιδο αφιέρωμα στην 3η της σελίδα η χθεσινή καθεστωτική «καθημερινή» πανηγυρίζει για την μετατροπή της Αλεξανδρούπολης σ’ ένα απ’ τα προκεχωρημένα φυλάκια του άξονα Ουάσιγκτον – Αθήνας – Τελ Αβίβ – Ριάντ στα βαλκάνια. Τα πανηγύρια είναι ωμά, ένδειξη (;) ότι η εθνική γραμμή της συμμετοχής στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο δεν χρειάζεται κουκούλωμα μιας και δεν αντιμετωπίζει σοβαρούς εσωτερικούς αντιπάλους:

… Η Αλεξανδρούπολη μπαίνει για τα καλά στον παγκόσμιο ενεργειακό χάρτη. Μια τέτοια επένδυση σε ένα τόσο ευαίσθητο γεωστρατηγική σημείο και σε ένα ασταθές περιβάλλον με πολλούς απρόβλεφτους κινδύνους δεν θα την άφηναν ποτέ απροστάτευτη [οι αμερικάνοι]. Έτσι, εκτός από την εξυπηρέτηση στρατιωτικών αναγκών σε ενδεχόμενες κρίσεις στη Μαύρη Θάλασσα, στη Βαλτική και στον Καυκασο, το λιμάνι θα λειτουργεί και ως ασπίδα προστασίας στον υψίστης σημασίας για τα συμφέροντά τους ενεργειακό τους κόμβο…

Το ότι η Ουάσιγκτον είναι αρμόδια για «κρίσεις» στη Μαύρη Θάλασσα, στην Βαλτική (στην άλλη άκρη της ηπείρου) και στον Καύκασο, αυτό είναι δεδομένο…

… Τον Οκτώβριο του 2018 ο κ. Πάιατ επισκέφτηκε την Αλεξανδρούπολη και ζητησε να συναντηθεί με τον πρόεδρο του επιμελητηρίου Έβρου Χριστόδουλο Τοψίδη. Ο τελευταίος του έστρωσε κόκκινο χαλί… αλλά ο κ. Πάιατ δεν δίστασε να του εκφράσει με έντονο τρόπο τη δυσαρέσκειά του για το θέμα της αδελφοποίησης με το επιμελητήριο Συμφερούπολης, στην προσαρτημένη από τους ρώσους και μη αναγνωρισμένη από καμιά χώρα παγκοσμίως Κριμαία… Όταν στις αρχές του φετεινού Οκτωβρίου ο κ. Πάιατ ξαναπήγε στην Αλεξανδρούπολη, ο κ Τοψίδης του γνωστοποίησε ότι οι «αδελφικοί» δεσμοί με τη Συμφερούπολη διαλύθηκαν. Δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς…

Υποτίθεται πως η «οικονομική άνθηση» (το τυράκι…) της Αλεξανδρούπολης θα προέλθει από ένα πλωτό εργοστάσιο εξαέρωσης αμερικανικού φυσικού αερίου, το οποίο θα φέρνουν υγροποιημένο έλληνες εφοπλιστές (αλλοίμονο…), για να διοχετευτεί μέσω αγωγού στα βαλκάνια…

Αυτά τα λαμπρά σχέδια, όπου κατά τους ατζέντηδες της ελληνοαμερικανικής πολεμικής συμμαχίας το αμερικανικό γκάζι θα δίνει κάλυψη στον αμερικανικό στρατό και το ανάποδο, αναγγέλονται την ώρα που η βουλγαρία ένωσε ήδη το δικό της εσωτερικό δίκτυο φυσικού αερίου με τον τουρκικό turkstream 2, για να εφοδιάζεται με ρωσικό φυσικό αέριο. Ενώ, στα μέσα του περασμένου Σεπτέμβρη, υπέγραψε συμφωνία για την κατασκευή ενός σωλήνα 474 χιλιομέτρων, του balkan stream, που θα διασχίζει την βουλγαρική επικράτεια προς βορειοδυτικά, και θα αποτελεί την προέκταση του turkstream 2 προς την σερβία και απο εκεί και την κεντρική ευρώπη. Η κατασκευή (κόστους 1,1 δις ευρώ) θα γίνει όχι απ’ την gazprom, αλλά από κονσόρτσιουμ με επικεφαλής την σαουδαραβική Arkad (έχει το νου της η Μόσχα!), και υπολογίζεται ο σωλήνας να είναι έτοιμος του χρόνου: το συμβόλαιο προβλέπει ότι το κονσόρτιουμ θα πρέπει να έχει φτιάξει τα 308 (απ’ τα 474) χιλιόμετρα του αγωγού απ’ τον σταθμό του βουλγαρικού Polski Tranmbesh ως τα βουλγαρο-σερβικά σύνορα μέσα σε 250 ημέρες. Τα υπόλοιπα χιλιόμετρα θα φτιαχτούν σε άλλες 365 ημέρες. Αυτό σημαίνει ότι το έργο θα πρέπει να είναι έτοιμο το καλοκαίρι του 2021.

Η σοβαρότητα του συγκεκριμένου σχεδίου φαίνεται απ’ το γεγονός ότι την περασμένη Δευτέρα ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov βρισκόταν στη Σόφια. Και στις δηλώσεις του έδειξε επίμονος ότι ο σωλήνας πρέπει να είναι έτοιμος του χρόνου.

Βρίσκεται λοιπόν σε εξέλιξη ένας αγώνας δρόμου δύο αντίπαλων μπλοκ εδώ δίπλα… Και τα μεγάφωνα της εθνικής γραμμής παρουσιάζουν τον συνδυασμό αμερικανού στρατού και γκαζιού σαν «οικονομική ανάπτυξη»….

Όταν οι χαζοχαρούμενοι της «οικονομικής ανάπτυξης» θα ψάχνουν καταφύγια θα είναι αργά.

Συρία 1

Σάββατο 26 – Κυριακή 27 Οκτώβρη. Ενώ οι πρόσφατες εξελίξεις στη βόρεια συρία έχουν αλλάξει τα δεδομένα υπέρ του μπλοκ της Αστάνα, αυτό απ’ την αρχή έχουμε υποδείξει, δηλαδή η περιοχή νότια και ανατολικά απ’ τον Ευφράτη και την Deir ez Zor ως τα σύνορα συρίας – ιράκ, μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα κρίσιμη· έως εκρηκτική.

Το αμερικανικό βαθύ κράτος και οι σύμμαχοί του (Τελ Αβίβ…) που διαφωνούν απόλυτα με την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ την βόρεια συρία, φαίνεται να σχεδιάζουν ενίσχυση του «για να φυλάμε το πετρέλαιο». Η συζήτηση δεν γίνεται για «100» ή «200» αλλά ήδη για 500 αμερικάνους πεζοναύτες (με προοπτική να αυξηθούν…)· και, «ξαφνικά», βαριά τανκς· επειδή, όπως όλοι καταλαβαίνουν, ο isis μπορεί να εμφανιστεί όπου νάναι επί σκηνής, επίσης με τανκς…

Εκείνο που προσπαθούν να κάνουν τα αφεντικά του ψόφιου κουναβιού είναι να «ρεφάρουν» την απόφασή του. Το ψόφιο κουνάβι φαίνεται να έχει αποδεχθεί μια τέτοια «εξισορρόπηση», αφού ευχαριστήθηκε ναρκισσιστικά με τον θόρυβο που προκάλεσε η «ειρηνοποιός» απόφασή του για απόσυρση του αμερικανικού στρατού. Ζούμε σε post-postmodern εποχές: η εσωτερική αμερικανική σύγκρουση, ανάμεσα σ’ ένα σχέδιο κατοχής στη μέση Ανατολή που έχει ηττηθεί χωρίς να υπάρχει εναλλακτική, και μια πολιτική βιτρίνα που θέλει «να κάνει τα δύσκολα, δηλαδή ειρήνη» φτιάχνει διπλή και τριπλή πραγματικότητα.

Οι τελικές αμερικανικές αποφάσεις δεν έχουν ληφθεί ακόμα (τα αμερικανικά επιτελεία σχεδιάζουν…), αλλά η κατεύθυνση και η τάση είναι σαφής. Όπως και η δικαιολόγησή της: «δεν θα αφήσουμε τα συριακά πετρέλαια στα χέρια του ιράν» – δηλαδή της Δαμασκού…

Για μερικά βαρέλια πετρελαίου ο καυγάς; Όχι δα!

Συρία 2

Σάββατο 26 – Κυριακή 27 Οκτώβρη. Προδιαγράφεται ένα σύνθετο και με οξυμένα χαρακτηριστικά δίμηνο – τρίμηνο (και) στη μέση Ανατολή: το «χρονικό παράθυρο» το οποίο είχαμε προβλέψει σε σχέση με την διαδικασία καθαίρεσης (ώθησης σε παραίτηση) του ψόφιου κουναβιού. Η προανάκριση προχωράει και οι ευθύνες του ψόφιου κουναβιού «δένουν»· ακόμα και ο πρώην σωματοφύλακας Bolton ετοιμάζεται να καταθέσει εναντίον του. Έστω κι αν το ψόφιο κουνάβι συμφωνήσει για αύξηση του αμερικανικού στρατού στο «τρίγωνο των πετρελαίων» δεν πρόκειται να την γλυτώσει. Η ασταμάτητη μηχανή κρίνει πως αποκλείεται να είναι αυτός, απ’ την θέση του προέδρου, υποψήφιος των συντηρητικών για τις επερχόμενες εκλογές του Νοέμβρη του 2020. Ο Pence ετοιμάζεται.

Εν τω μεταξύ, η πρόταση της γερμανίδας υπ.αμ. Annegret Kramp-Karrenbauer για «διεθνή στρατιωτική ειρηνευτική δύναμη» (δηλαδη: νατο…) στη ζώνη στα βόρεια της συρίας, εκεί δηλαδή που βρίσκεται ήδη ο συριακός, ο τουρκικός και ο ρωσικός στρατός, μπορεί να φαίνεται επιφανειακά ηλίθια (και απο πολλές απόψεις είναι), αλλά έχει κάτι ιδιαίτερα επικίνδυνο. Περισσότερο κι απ’ το αιφνιδιαστικά «φιλειρηνικό» Βερολίνο το Παρίσι είναι που θέλει οπωσδήποτε να αποκαταστήσει την στρατιωτική του παρουσία στη συριακή επικράτεια. Οι «σύμβουλοι» του βασιλιά Macron (όπως και οι αντίστοιχοι της αυτούς μεγαλειότητας της βασίλισσας της αγγλίας, της ουαλίας, της σκωτίας, της βόρειας ιρλανδίας, κλπ…) αναγκάστηκαν να φύγουν απ’ το «αναρχοκομμουνιστικό» Kobani μαζί με τους αμερικάνους…

Ακόμα, λοιπόν, κι αν το να ανακατευτεί τώρα πια το νατο στα πόδια του μπλοκ της Αστάνα στη βόρεια συρία και μάλιστα εντελώς ακάλεστο (άρα σαν στρατός κατοχής) μοιάζει κωμικά γελοίο, η ιδέα της κυρά Karrenbauer ότι υπάρχει τώρα «ανάγκη για τον διεθνισμό μιας νατοϊκής εισβολής» στη συρία (ολοφάνερα: όχι εναντίον των «τρομοκρατών» του isis…) ενώ αντιμετωπίστηκε, περίπου, απ’ τους συναδέλφους της σαν “βιαστική και ανεπεξέργαστη”, επιτρέπει στο αμερικανικό βαθύ κράτος να ψάξει ανοικτά και να βρει «πρόθυμους» (ας πούμε: γάλλους και άγγλους) για να ενισχύσει την κατοχή επί του συριακού τριγώνου νότια και ανατολικά της Deir ez Zor.

H Μόσχα απορρίπτει (εννοείται!) την ξαφνική νατοϊκή «φιλειρηνική» ετοιμότητα, οπότε δεν θα υπήρχε καμμία περίπτωση «εντολής απ’ τον οηε» για μια τέτοια επιχείρηση· και μέρα παρά μέρα καταγγέλει την αμερικανική στρατιωτική παρουσία στη νοτιοανατολική συρία. Ωστόσο δεν είναι ζήτημα που αντιμετωπίζεται με καταγγελίες· είναι ολοφάνερο. Το βαθύ αμερικανικό κράτος και ο υπόλοιπος άξονας (ειδικά το Τελ Αβίβ) έχουν λυσσάξει με την αλλαγή των δεδομένων στη βόρεια συρία· και γίνεται όλο και πιο έντονα σαφές ότι αυτή η αλλαγή είναι η «μισή δουλειά». (Την περασμένη Τρίτη, ενόσω ο αμερικάνος υπ.αμ. Esper βρισκόταν στο Ριάντ, είτε ο Netanyahu είτε, το πιθανότερο, ο επικεφαλής της mossad Yossi Cohen, έκανε ένα «ταξίδι αστραπή» στην έδρα του τοξικού. Τι λέτε να κουβέντιασαν αυτοί οι εκπρόσωποι του άξονα;)

Το αμερικανικό επιχείρημα «είμαστε στη συρία για να προστατεύουμε τους κούρδους συμμάχους μας» τέλειωσε. Το καινούργιο, που αφορά το συριακό oil, είναι σκανδαλώδες· αλλά η όξυνση της ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης γίνεται όλο και περισσότερο χωρίς γάντια. Η ασταμάτητη μηχανή υποψιάζεται πως τώρα πια, με τον τρόπο που ο άξονας προσπαθεί να «ανασυνταχτεί» στο συριακό (και στο ευρύτερο μεσανατολικό) πεδίο μάχης, τα περιθώρια για «συζητήσεις» σχεδόν εξαφανίζονται…

Δεν είναι για πανηγύρια…

Λίβανος

Σάββατο 26 – Κυριακή 27 Οκτώβρη. Οι διαδηλωτές ζητούν την παραίτηση των πάντων. Το σύνθημά τους «όταν λέμε όλοι εννοούμε όλοι» είναι σαφές: οι συνεχιζόμενες διαδηλώσεις στο λίβανο είναι το σημείο έκρηξης μιας κρίσης με πραγματικές αιτίες.

Ο Nasrallah της Χεζμπ’ αλλάχ μπορεί να βλέπει το ζήτημα πιο «γεωπολιτικά», αλλά αποτελεί, κι αυτός και το κόμμα του, μέρος του προσωπικού της εξουσίας στο Βηρυττό. Η προσπάθειά του χτες να φοβίσει τους διαδηλωτές ώστε να αποδεχτούν ένα μάλλον μικρό «πακέτο μέτρων» της λιβανέζικης κυβέρνησης, με τις καταγγελίες ότι «ξένοι πράκτορες» έχουν διεισδύσει στις διαδηλώσεις για να προκαλέσουν εμφύλιο, δεν έπεισε. Και δεν έπεισε επειδή υπάρχουν δομικά προβλήματα στο λιβανέζικο καθεστώς.

Είναι γεγονός ότι οι διαδηλωτές δεν ξέρουν που το πάνε. Μοιάζουν σαν μια ακόμα έκφραση του πασίγνωστου «κάνε κάτι τώρα ακόμα κι αν δεν ξέρεις τι» του πασίγνωστου Zizek. Μεταξύ του να έχεις δίκιο και του να ξέρεις πως να το βρεις χρειάζεται απαραίτητα εκείνο που ονομάζεται οργάνωση. Όμως σύμφωνα με όσα μπορεί να καταλάβει η ασταμάτητη μηχανή μετά από 9 μέρες μαζικών διαδηλώσεων, αυτό το πράγμα, η «οργάνωση», δεν υπάρχει. Δεν είναι λιβανέζικη ιδιαιτερότητα: το είδος «αγανακτισμένοι» μπορεί να εμφανιστεί οπουδήποτε, απ’ το Χονγκ Κονγκ ως την χιλή, κάθε φορά με διαφορετικά ταξικά χαρακτηριστικά αλλά παντού σαν «αυθορμητισμός». Δικαιολογημένος – και τυφλός. Τελικά χειραγωγήσιμος.

Σαν υπαρκτή οργάνωση / κόμμα η Χεζμπ’ αλλάχ (το μεγαλύτερο στο λίβανο…) – τα οργανωμένα μέλη της δηλαδή – έχει στραφεί εναντίον αυτών των διαδηλώσεων. Ο Nasrallah έχει ζητήσει αυτοσυγκράτηση. Εκτός απ’ το ενδεχόμενο ενός εμφύλιου (που προς το παρόν δεν φαίνεται ορατό) υπάρχει και ένα άλλο, πιο άμεσο: η αποσάρθρωση ενός συστήματος εξουσίας που δεν μπορεί να διαχειριστεί το μερδικό του στην (παγκόσμια) κρίση / αναδιάρθρωση.

Τι συμβαίνει λοιπόν στο λίβανο; Ένας συνδυασμός παραγόντων, μεταξύ των οποίων και οι αμερικανικές κυρώσεις σε μια τράπεζα, έχουν οδηγήσει σε μια τραπεζική κρίση και στον κατήφορο την λιβανέζικη λίρα· με αποτέλεσμα την απότομη αύξηση των τιμών σε όλα τα εισαγόμενα, μεταξύ των οποίων και βασικά για την καθημερινή ζωή. Αφορμή για την εξέγερση ήταν η αύξηση των φόρων στη βενζίνη, στα τσιγάρα και στην εφαρμογή whatsapp – σαν προσπάθεια του κράτους να αυξήσει τα έσοδά του ώστε να συγκρατήσει στη συνέχεια το νόμισμα. Αιτία είναι τα δομικά χαρακτηριστικά του λιβανέζικου καπιταλισμού. Με μια κάστα βαθύπλουτων εμπόρων, επιχειρηματιών και μαφιόζων που ζουν μεταξύ Βηρυτού και Λονδίνου και ξεπλένουν τα κέρδη τους στη νότια κύπρο και στα νησιά κεϋμάν, ο λιβανέζικος καπιταλισμός έχει όλα τα χαρακτηριστικά του πολιτικού και γεωπολιτικού προσοδισμού. Που στις δύσκολες περιόδους πολώνει υποχρεωτικά την ταξική διαστρωμάτωση.

Με τέτοια δεδομένα ένα ριζικό μεταρρυθμιστικό (ρεφορμιστικό) πρόγραμμα θα ήταν ισοδύναμο με επανάσταση· εξού και η αδιαπραγμάτευτη σημασία της οργάνωσης. Οτιδήποτε λιγότερο είναι δικαιολογημένη μεν, γκρίνια δε. Οι διαδηλωτές και οι διαδηλώτριες βρίσκονται σ’ αυτήν την δεύτερη κατάσταση: “κάτω όλα”…

Αν αυτά συμβαίνουν στη χιλή δεν υπάρχουν γεωπολιτικές επιπλοκές. Αλλά στη μέση Ανατολή υπάρχουν – τόσο το χειρότερο για όλους. Αν το να μπορείς να αντιμετωπίσεις τον ισραηλινό στρατό είναι σημαντικό, άλλο τόσο σημαντικό είναι να μπορείς να αντιμετωπίσεις όχι βέβαια τους διαδηλωτές αλλά την χρεωκοπία ενός συστήματος διεύθυνσης.

Στο κάτω κάτω της γραφής, επειδή το καθεστώς Άσαντ ήταν ανίκανο (και δεν ήθελε) να μεταρρυθμιστεί σύμφωνα με βασικές κοινωνικές προδιαγραφές και εύλογες απαιτήσεις, ενώ, αντίθετα, ήταν ικανό μόνο στο να σκοτώνει, έφτασε η συρία εκεί που είναι τώρα…

Ζηλεύει κανείς το “συριακό παράδειγμα”;