Τετάρτη 30 Οκτώβρη. Ο Bor-Duk πέτυχε λοιπόν – και όσες / όσοι ασχολούνται με την ασταμάτητη μηχανή δεν θα πρέπει να εκπλήσσονται. Από «ήττα» σε «ήττα» πέτυχε το βασικό: οδεύει σε εκλογές σε 1,5 μήνα έχοντας καταφέρει να «επαναπατρίσει» (ίσως και να αυξήσει) τους ψηφοφόρους των tories. Που δεν θα ασχοληθούν καν με το πρόγραμμα του Bor-Duk, καθόλου μυστικό πάντως, που προβλέπει για την μετα-brexit επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας την «τύχη» του offshore καπιταλισμού… Δεν θα το προσέξουν, παρότι οι εργατικοί του δόλιου Corbyn θα κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να τους κτυπήσουν την καμπάνα του κινδύνου.
O Bor-Duk θα πουλήσει τις κοινοβουλευτικές «ήττες» σαν απόδειξη της ακέραιας «αντισυστημικότητάς» του! Μελόδραμα, που θα το περίμενε κανείς να πιάνει στον ευρωπαϊκό νότο – αλλά όχι. Πιάνει παντού όπου υπάρχει μια μάζα losers. Η οποία, κι αυτό είναι το αξιοσημείωτο, δεν χρειάζεται οπωσδήποτε τον «ακαταμάχητο ηγέτη» αλλά είναι ο.κ. και με κάποιον που να υποκρίνεται κι αυτός με επιτυχία (και με την βοήθεια των αντιπάλων του!) ότι είναι loser· για τον ανακηρύξει αυτή, η μάζα με την ψήφο της, εντελώς δημοκρατικά, εντελώς αγοραία, «νικητή»! Σα να μπαίνει η κερκίδα στο γήπεδο και να σκοράρει ασύστολα υπέρ της ομάδας της: μια ισχυρή φαντασίωση που μπορεί να παράξει γεγονότα ευκολότερα στην “πολιτική” (σαν τεχνική εξουσίας) παρά στο ποδόσφαιρο.
Τι είναι αυτοί οι losers το έχουμε περιγράψει: είναι εκείνο το τμήμα των κοινωνιών που μην μπορώντας (υποκειμενικά αλλά και αντικειμενικά) να παρακολουθήσει τις καπιταλιστικές Αλλαγές Παραδείγματος, μένει πίσω, υπερασπιζόμενο νοσταλγικά κάποιο προηγούμενο Παράδειγμα, ξεπερασμένο από πολλές απόψεις. Σε άλλες εποχές, όταν υπήρχαν ριζοσπαστικές εργατικές τάξεις, που καταλάβαιναν (ή μάθαιναν να καταλαβαίνουν) τα χαρακτηριστικά αυτών των μεταβατικών περιόδων, η απάντηση στην καπιταλιστική μετάβαση δεν ήταν μόνο pro (δηλαδή συντηρητική) αλλά και post (δηλαδή επαναστατική). Αυτές οι δύο «απαντήσεις» συγκρούστηκαν στο παρελθόν. Τώρα, όμως, λείπει εμφατικά η post (αντι-καπιταλιστική) απάντηση στην 3η και στην 4η τεχνική / πολιτική / κοινωνική επανάσταση του κεφάλαιου. Και ο συντηρητισμός αλωνίζει μόνος του το γήπεδο.
Συνεπώς η επιτυχία του απόφοιτου του Eton και εξ ορισμού ελίτ Bor-Duk δεν οφείλεται στην ευφυία του· αν και, πρέπει να του αναγνωριστεί, δεν είναι ο ηλίθιος που δείχνει. Η επιτυχία του οφείλεται στο ότι αντιπροσωπεύει («ψωνίζει» είναι ίσως το πιο κατάλληλο ρήμα) εύκολα τα πιο καθυστερημένα τμήματα της αγγλικής καπιταλιστικής κοινωνίας· εκείνα που ελλείψει κριτικής αντίληψης της πραγματικότητας κινούνται με βάση τις συγκινήσεις. Τους προσέφερε πολλές τέτοιες, ενόσω οι αντίπαλοί του – και κυρίως οι εργατικοί – έβαζαν αυτογκόλ: προχτές, για παράδειγμα, δεν ήθελαν εκλογές στις 12 Δεκέμβρη, αλλά χτες ήθελαν: αν αυτό λέγεται καθεστωτική πολιτική, τότε μωραίνει ο κύριος…
Δεν είναι δουλειά της ασταμάτητης μηχανής να κάνει πρόβλεψη για το αν ο Bor-Duk καταφέρει να γίνει ο επόμενος πρωθυπουργός ή όχι. Έχει, πάντως, μπροστά του μια εκλογική εκστρατεία στην οποία δεν θα είναι αναγκασμένος να λέει τα ψέμματα και τα παραμύθια που διέδιδε πριν το δημοψήφισμα του ’16. Θα είναι αρκετό να επιδεικνύει ότι είναι καλύτερος απ’ τους αντιπάλους του – και για το εκλογικό σώμα που τον ενδιαφέρει, αυτό θα είναι παιχνιδάκι.
Όσο για τον βρετανικό λέοντα; Αυτός ξεσφήνωσε – παλιά νέα… Αλλά το τι θα ακολουθήσει θα το καταλάβει πρώτα η εργατική τάξη στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας· κι ύστερα θα το μάθουμε και οι υπόλοιποι, ίσως μέσα από κάποιους άγγλους κινηματογραφιστές…