Τετάρτη 16 Οκτώβρη. Η παρακμή και η κατάρρρευση (αργή ή γρήγορη; αυτό είναι δεύτερο στη σειρά ζήτημα) του πετροβασιλείου του Ριάντ είναι μια απ’ τις βασικές παρενέργειες της συνεχιζόμενης ήττας των σχεδιασμών του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (στο οποίο έχει ενταχθεί και η Αθήνα με την Λευκωσία…) για τη μέση Ανατολή. Αν αναφερόμαστε σ’ αυτήν τώρα, είναι επειδή ο Putin κάνει τουρνέ στην περιοχή· εκτός απ’ το Ριάντ, χτες πέρασε κι απ’ το Ντουμπάι.
Πέρα απ’ όλα τα υπόλοιπα (την κατάρρευση, δηλαδή, του σχεδίου του να κάνει το παλάτι του περιφερειακή στρατιωτική δύναμη μέσω μισθοφόρων) ο τοξικός έχει πολύ σοβαρά προβλήματα και για το άλλο σκέλος των φαντασιώσεών του. Την πώληση μεριδίου απ’ την aramco έτσι ώστε, απ’ τα έσοδα, να φτιάξει διάφορες υπερ-κυριλέ «λουτροπόλεις» για το διεθνές τζετ-σετ.
Το ζήτημα της aramco σχετίζεται με το μέλλον του πετρελαίου· αλλά και με το σαουδαραβικό καθεστώς το ίδιο. Η επίθεση των Houthis στις μεγαλύτερες εγκαταστάσεις της εταιρείας ήταν η χαριστική βολή σε μια «εν μέρει ιδιωτικοποίηση» που ήδη πριν χαροπάλευε. Όσο περισσότερα γνωρίζουν οι επενδυτές για την σαουδική αραβία και την aramco τόσο χάνει την ελκυστικότητά του το να έχει κανείς οποιεσδήποτε δοσοληψίες μαζί τους είναι το πόρισμα διάφορων «ειδικών» στις διεθνείς πετρελαϊκές μπίζνες. Όχι αυθαίρετο!
Μια τέτοια «μερική ιδιωτικοποίηση» (μιλάμε για τεράστια ποσά) θα απαιτούσε την εισαγωγή της εταιρείας σε κάποια απ’ τα τρανά χρηματιστήρια, ώστε να υπάρχει «διαπραγμάτευση των μετοχών» της. Νέα Υόρκη ή Λονδίνο. Μόνο που για να μπεις στην Α κλάση τέτοιων χρηματιστηρίων είναι απαραίτητοι διάφοροι έλεγχοι στα λογιστήρια, στις επιχειρηματικές πρακτικές, στην ιστορία της «ανάπτυξης» της εταιρείας· και μια μόνιμη «λογοδοσία» στις διοικήσεις των χρηματιστηρίων. Η κρατική aramco όμως έχει πολλούς σκελετούς και ακόμα περισσότερες λοβιτούρες στα ντουλάπια της· κι έτσι η προοπτική αυτή άρχισε να χάνεται στην ομίχλη, πολύ πριν την επίθεση των Houthis.
Μετά ο τοξικός άρχισε να ψάχνει «επενδυτές» στο Πεκίνο: αυτοί δεν ρωτάνε πολλά για να κάνουν τις δουλειές. Σωστά: αυτοί κάνουν πολιτική όμως και, το λιγότερο, έχοντας ποντάρει στον ιρανικό καπιταλισμό, θα απαιτούσαν μεταξύ άλλων έναν τοξικό που να είναι αρνάκι. Το χρηματιστήριο του Χονγκ Κονγκ θα μπορούσε να είναι η λύση που έψαχνε ο τοξικός· εξάλλου είχε ήδη σχέσεις με το Ριάντ. Αλλά μετά ήρθαν οι διαδηλώσεις εκεί· και μια κάποια αβεβαιότητα.
Μέσα σ’ αυτά τα «γεωπολιτικά» συντρίμια και «οικονομικά» ζόρια για την πετροχούντα του Ριάντ, η επίσκεψη του Putin ήταν η παρέλαση του νικητή. Οι οικονομικές συμφωνίες και τα υπόλοιπα deal που κλείστηκαν θα μαθευτούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Όμως απ’ την στιγμή που ο τοξικός έχασε την «στρατιωτική αξία» που ονειρευόταν, οι σχέσεις του με τον ιστορικό «προστάτη» Ουάσιγκτον έχουν γίνει αμφίθυμες: σαν εξαγωγέας πετρελαίου το ψοφιοκουναβιστάν είχε αρχίσει ήδη να έχει «τριβές» με το Ριάντ (και τον οπεκ) για τις τιμές του εμπορεύματος. (Αυτό εκδηλώνεται μέσα στην αμερικανική πολιτική σκηνή με έναν διπολισμό στις σχέσεις Ουάσιγκτον – Ριάντ…) Το αφεντικό της Μόσχας τα έχει όλα με το μέρος του για να γίνει στρατηγικό σωσίβιο για ένα βασίλειο που είναι στο χείλος ενός ακόμα παλατιανού εμφύλιου· του τελευταίου…
Και, προφανώς, στη σχέση Μόσχας – Ριάντ (και Μόσχας – Ντουμπάι) τους όρους τους βάζει η πρώτη. «Λογικούς», όχι «μαξιμαλιστικούς», όχι «αποικοκρατικούς» – αλλά οπωσδήποτε ευρασιατικούς…
(φωτογραφία: Ανταλλαγή δώρων προχτές στο Ριάντ. Προσέξτε όμως τον τύπο με τα σταυρωμένα χέρια δεξιά στη φωτό. Πρόκειται για τον επικεφαλής, πρόεδρο σα να λέμε, της τσετσενίας Ramzan Kadyrov. Τί δουλειά είχε ο Kadyrov στην τουρνέ του Putin; Άγνωστο· αλλά ένα είδος που εξάγει η τσετσενία είναι σκληροτράχηλοι και πειθαρχημένοι ισλαμιστές μισθοφόροι. Ποιά είναι η ιδέα της παρουσίας του Kadyrov στο μαγαζί του τοξικού; Το «άσε την σαβούρα της αμερικανικής academi – πρώην blackwater – και έλα σε μας για νάχεις το κεφάλι σου ήσυχο;»)