Month: October 2019

Συρία

 

Πέμπτη 31 Οκτώβρη. Θα μπορούσε, άραγε, να υπάρξει κάποια «λύση» σε ότι αφορά τις συριακές πετρελαιοπηγές στα ανατολικά του Ευφράτη που να μην μυρίζει μπαρούτι; Θεωρητικά ναι. Θα μπορούσε η Μόσχα να ενημερώσει την Ουάσιγκτον (σε επίπεδο κορυφής) ότι θα αναλάβει, με την έγκριση της Δαμασκού, την «φύλαξη των πετρελαιοπηγών για να μην πέσουν στα χέρια του isis” (λέμε τώρα…), την «φύλαξη των φυλακισμένων μελών του isis» και, αν χρειαστεί, την εξουδετέρωση οποιασδήποτε προσπάθειας «αναβίωσης» του isis. Δεν χρειάζεται να κουράζεσθε… θα μπορούσε να πει η ανεγκέφαλη ρωσική αλεπού στο ψόφιο κουνάβι …μπορείτε να γυρίσετε στα σπίτια σας… Θα ήταν πειστικό και, κυρίως, συμβατό με τις πρεμούρες του «ειρηνόφιλου» ψόφιου κουναβιού.

Θα ήταν απλό και θα μπορούσε να δουλέψει – αν, πράγματι, το ψόφιο κουνάβι μπορούσε όχι απλά να «αποφασίσει» (κελαηδώντας…) αλλά και να επιβάλει τις αποφάσεις του. Όμως δεν συμβαίνει έτσι. Το ψόφιο κουνάβι είναι μια πολιτική βιτρίνα που βρίσκεται καθοδόν προς το λογιστήριο (για την απόλυση). Και την ίδια ιστορική στιγμή που πανηγύριζε για την «αποχώρηση του στρατού μας απ’ την συρία – αρκετά πια – ας αναλάβουν οι πέριξ» ανακοίνωνε ότι «θα μείνουμε για να φυλάμε τα πετρέλαια, μην και κακοπέσουν». Οι καραβανάδες και ο υπ.αμ. έκαναν αυτό το τελευταίο πιο λιανά· τα ξέρετε.

Το γεγονός ότι το ψόφιο κουνάβι είναι π.π.χ. («πρόεδρος περιορισμένης χρήσης») το ξέρει καλά η Μόσχα και όχι μόνο (όλο το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ) απ’ την εξέλιξη της (μη) ειρήνευσης στην κορεατική χερσόνησο· και (όλο το μπλοκ του Ινδοκούς) απ’ την εξέλιξη της (μη) αποχώρησης του αμερικανικού στρατού απ’ το αφγανιστάν.

Θα έπρεπε να μιλήσει κάποιος για «διπλή εξουσία» στην Ουάσιγκτον; Τυπικά ναι. Αλλά αν γίνει απολογισμός των 3 χρόνων του ψόφιου κουναβιού στο άσπρο σπίτι, είναι φανερό ότι σ’ όλα τα (στρατιωτικά) μέτωπα του 4ου παγκόσμιου, δηλαδή στην ανατολική ευρώπη, στην ανατολική ασία, στην κεντρική ασία, στη μέση Ανατολή και στη λατινική αμερική, αυτό που έχει γίνει είναι (στην καλύτερη των περιπτώσεων) ένα βήμα πίσω – τρία τέταρτα του βήματος μπροστά.

(φωτογραφίες: Είναι μοναδικός, είναι άπαιχτος, είναι ο μόνος αληθινός punk, που μπήκε στο άσπρο σπίτι με τίμιες προθέσεις: να το ξεφτυλίσει! Σε μια χοντροκομμένη “παράλληλη πραγματικότητα”, βρήκε έτοιμη μια “photoshopιά” που συνδύαζε την φωτογραφία του “ηρωϊκού σκύλου” που υποτίθεται ξετρύπωσε τον αρχηγό του χαλιφάτου – ο σκύλος, πάντως, συνεχίζει να υπηρετεί στη μονάδα του, στο ιράκ… – και μια παλιότερη απονομή μεταλλίου σε βετεράνο του βιετνάμ… Του άρεσε, την αντέγραψε, την κελάηδησε (αναλαμβάνοντας και την “πολιτική ευθύνη”) – και την χρεώθηκε!!!

Είναι θεός! Είναι original ρωμαϊκή αυτοκρατορία στα τελευταία της! Ψόφιο κουνάβι μας αποτέλειωσες!!!)

Αμέρικα

Πέμπτη 31 Οκτώβρη. Ας το επαναλάβουμε. Όλη κι όλη η αποστολή του ψόφιου κουναβιού, είτε το είχε συναίσθηση είτε όχι, ήταν το ενδεχόμενο να ανασχέσει το Πεκίνο, την Μόσχα και τους συμμάχους τους με μη στρατιωτικά μέσα. Ταυτόχρονα όμως, αυτά τα αμερικανικά στρατιωτικά μέσα όπου και όπως χρησιμοποιούνται, δεν επρόκειτο να καταργηθούν!

Το ψόφιο κουνάβι απέτυχε στην αποστολή του, κι αυτό δεν οφειλόταν σε κάποια προσωπική αδυναμία· ήταν εκείνο που εύλογα θα μπορούσε να περιμένει κανείς απ’ τον χαρακτήρα των «οικονομικών τιμωριών». Απ’ το αρχικό (πριν τις προεδρικές εκλογές του 2016) σετ των εργαλείων του «make america first again» απέμεινε στο ψόφιο κουνάβι, εν όψει των εκλογών του 2020, ο επαναπατρισμός του στρατού, η αποχώρησή του απ’ τους φυλετικούς πολέμους (όπως τους εννοεί). Με δεδομένη ωστόσο την αποτυχία του «οικονομικού πολέμου» η καθαρή στρατιωτική οπισθοχώρηση των ηπα θα ήταν, απλά, επίσημη παραδοχή της πλήρους ήττας της ηγεμονίας τους. Σ’ έναν παγκόσμιο πόλεμο που δεν έχει φτάσει ακόμα στη στρατιωτική του κορύφωση.

Εκείνα τα κυκλώματα και οι μηχανισμοί του αμερικανικού καθεστώτος που έχουν σημαντικό μερίδιο πρακτικών αποφάσεων, δεν δέχονται αυτήν την οπισθοχώρηση· παρότι δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι διαθέτουν ρεαλιστικό σχέδιο στρατιωτικής προώθησης. Δεν έχουμε, λοιπόν, «διπλή εξουσία» στην Ουάσιγκτον αυτήν την περιόδο. Έχουμε δύο παράλληλες τακτικές: μία που απέτυχε (των οικονομικών κυρώσεων) και μια ακόμα (την στρατιωτική) που δεν μπορεί να πετύχει.

Το άθροισμα αυτών των δύο τακτικών παράγει ένα ασυνήθιστο «μπρος πίσω» στο συριακό πεδίο μάχης – αλλά ένα «μπρος πίσω» που παρακολουθεί πια τις πρωτοβουλίες των αντιπάλων της Ουάσιγκτον. Είναι ένα «μπρος πίσω» του οποίου το εύρος καθορίζεται ως τώρα αποκλειστικά απ’ το τι κάνει, πως και πότε το κάνει, το μπλοκ της Αστάνα.

Κι αυτό είναι που κάνει όχι απίθανη αλλά το λιγότερο πιθανή μια «ήρεμη συνολική αποχώρηση» του αμερικανικού στρατού απ’ την συρία (και, ενδεχομένως, απ’ το ιράκ). Εκεί που η γεωπολιτική μυωπία των «οικονομικών τιμωριών» εκφρασμένη απ’ το ψόφιο κουνάβι βλέπει tribal wars, η γεωπολιτική αδυναμία της «στρατιωτικής διαχείρισης» εκφρασμένη απ’ τον βαθύ αμερικανικό μιλιταρισμό ψάχνει να βρει τρύπες για να πιάσει πόστα.

Αποδεικνύεται ως τώρα ότι η πρώτη μπορεί να κουρντιστεί όλο και λιγότερο σε τέτοιο βαθμό ώστε να «σκουπίσει» την δεύτερη… Πρακτικά ο εκφραστής της πρώτης (το ψόφιο κουνάβι) πάει προς καθαίρεση· όχι οι εκφραστές της δεύτερης.

Χρειάστηκε η τουρκική στρατιωτική εισβολή στη συρία για να κάνει η Ουάσιγκτον, αρχικά, ένα βήμα πίσω. Τώρα που θέλει να κάνει τα τρία τέταρτα του βήματος μπροστά, η ασταμάτητη μηχανή έχει σοβαρές αμφιβολίες για το κατά πόσο μπορεί να αντιστραφεί η κίνηση και πάλι «με ένα τηλεφώνημα»…

Ελλάδα – γαλλία…

Πέμπτη 31 Οκτώβρη. Έχει το ενδιαφέρον του: ενώ η ντόπια δημαγωγία «δίνει πόνο» ήδη σχετικά με το αν και το πως του μέλλοντος της «συμφωνίας των Πρεσπών», με το αν ο Zaev θα κάνει ή δεν θα κάνει, το vmro θα νικήσει ή δεν θα νικήσει, αν η συμφωνία ήταν καλή ή δεν ήταν, κίχ δεν ακούγεται για τον ρόλο του Παρισιού στον (προς το παρόν) αποκλεισμό της βόρειας μακεδονίας (και της αλβανίας) απ’ την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων στην ε.ε.. Για την γαλλική αιτία της ανακατασούρας; Κουβέντα…

Γιατί; Επειδή προφανώς τέτοιες είναι οι οδηγίες του ελληνικού υπ.εξ… Η γαλλία «είναι σύμμαχος» υποτίθεται, κατά της Άγκυρας, στην ανατολική Μεσόγειο (!!!) Ίσως υπάρχουν και δεύτερες σκέψεις για το «εθνικό θέμα»: μια εκλογική επιτυχία του εθνικιστικού vmro στις αρχές του επόμενου χρόνου μπορεί και να βολεύει μεσοπρόθεσμα το ελλαδιστάν. Άλλωστε οι κυβερνήσεις του vmro (Gruevski…) εξυπηρετούσαν τον σκληρό πυρήνα του ελληνικού ιμπεριαλισμού προς βορράν μέχρι να αναλάβουν οι σοσιαλδημοκράτες του Zaev…

Ας θυμίσουμε λοιπόν: γιατί ο βασιλιάς Macron δεν θέλει τα Τίρανα και τα Σκόπια να ξεκινήσουν, καν και καν, τον μαραθώνιο των ενταξιακών αναδιαρθρώσεων; Επειδή θεωρεί τα βαλκάνια (των δυτικών συμπεριλαμβανόμενων) περιοχή ή ή εν δυνάμει επιρροής του Βερολίνου σε ότι αφορά την ε.ε. – τόσο απλά, τόσο ωμά. Ιστορικά (επί ψυχρού πολέμου) το Παρίσι είχε επιρροή και στο (γιουγκοσλαβικό) Βελιγράδι και στα Τίρανα. Ακόμα και ως το μεγαλύτερο μέρος του πρώτου μισού των ‘90s, όταν ο Μιλόσεβιτς και ο Μλάντιτς έσφαζαν τους βόσνιους, το Παρίσι στήριζε διακριτικά και υπόγεια τον σερβικό εθνικισμό / φασισμό, κοντράροντας την παρόμοια υποστήριξη του Λονδίνου. Αλλά απ’ την στιγμή που ο Μιλόσεβιτς έφερε την Ουάσιγκτον στην περιοχή, φαίνεται ότι ο γαλλικός ιμπεριαλισμός έχασε τα δικά του ερείσματα. Αντίθετα ο γερμανικός καπιταλισμός, σε ξεκάθαρα καλύτερη κατάσταση απ’ τον γαλλικό, εξακολουθεί να κρατάει την ισχύ του σε «οικονομικά» (άρα και σε θεσμικά) ζητήματα – αυτά, δηλαδή, που αποτελούν την κατεξοχήν ύλη της ένταξης στην ε.ε.

Θα μπορούσε να βολεύεται ο γαλλικός ιμπεριαλισμός με μια κάποια «αστάθεια» στα δυτικά βαλκάνια; Θα βουλευόταν με κάποιου είδους στρατιωτική διαχείριση μιας τέτοιας «αστάθειας»; Όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς: καθώς το Παρίσι προσπαθεί ακόμα (μάταια) να κρατήσει κάποια θεσούλα στο συριακό πεδίο μάχης με στρατιωτικά μέσα, φαίνεται πως οι αρβύλες και οι κάνες έχουν γίνει πρώτη επιλογή του Παρισιού για νταραβέρια είτε στην αποικιακή αφρικανική ζώνη της «γαλλοφωνίας», είτε και έξω απ’ αυτήν.

Η θεία Λίτσα προβληματίζεται…

Πέμπτη 31 Οκτώβρη. Άλλο ένα ενδιαφέρον: όλοι εκείνοι που δήλωναν (απ’ τα «αριστερά»…) αντίθετοι με την συμφωνία των Πρεσπών υποστηρίζοντας ότι το κάνουν για το καλό της βορειομακεδονικής κοινωνίας, επειδή θέλουν να την σώσουν απ’ τα νύχια του νατο και της ε.ε., δεν πανηγύρισαν για το βέτο του «σύντροφου» Macron! Βέβαια η βόρεια μακεδονία έχει αρχίσει την «ενταξιακή διαδικασία» της στο νατο· συνεπώς η νίκη που προσέφερε ο βασιλιάς Macron στους ντόπιους «επαναστάτες» είναι μισή… Έστω. Μισή είναι καλύτερα από καθόλου!!! Δεν θα άξιζε μισό χειροκρότημα;

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οπαδός της ε.ε. για να καταλάβει ότι ο βασιλιάς Macron, υπηρετώντας τα συμφέροντα του γαλλικού κράτους / κεφάλαιου, έδρασε προβοκατόρικα· και καθόλου «επαναστατικά». Τόσο στη βόρεια μακεδονία όσο και στην αλβανία ξέρουν πως όταν το Βουκουρέστι και η Σόφια ξεκίνησαν τις δικές τους «ενταξιακές διαπραγματεύσεις» δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση απ’ την άποψη της θεσμικής κατάστασής τους σε σχέση με τα Τίρανα και τα Σκόπια. Μάλλον σε χειρότερη ήταν. Επιπλέον, ποτέ κανείς, ούτε γάλλος βασιλιάς ούτε γάλλος γελωτοποιός δεν είπε «μην κάνετε τον κόπο να υποβάλλεται αίτηση, ‘κλείσαμε’»… Μ’ αυτά τα δεδομένα είναι εύκολο τώρα για τους διάφορους εθνοφασίστες και στις δύο κοινωνίες να ρητορεύουν για την «ευρωπαϊκή εξαπάτηση»· με ό,τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό.

Πίσω στο ελλαδιστάν. Παρότι ο ρημαδοΚούλης διαμαρτυρήθηκε προς το Παρίσι για το βέτο, η εντόπια δημαγωγική μηχανή προσπαθεί να αξιοποιήσει την γαλλική στάση· και σε καμμία περίπτωση να την καταγγείλει. Για όσο καιρό ισχύει αυτό το βέτο έχουν χάσει το «όπλο» της διαρκούς επέμβασης στα εσωτερικά της βόρειας μακεδονίας που τους προσέφερε το άνοιγμα και το κλείσιμο των κεφαλαίων της ένταξης. Και προσπαθεί να ρεφάρει, τουλάχιστον ιδεολογικά, ελπίζοντας ότι ο καταραμένος Zaev θα βγει επιτέλους απ’ την μέση, και ότι μια μελλοντική ακροδεξιά κυβέρνηση vmro θα ακυρώσει την συμφωνία των Πρεσπών.

Μπορεί να είναι και όνειρο· ένα ακόμα εθνικό τέτοιο. Έχει χαθεί άλλωστε η «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου»… Συνεπώς μην εμποδίζετε τα όνειρα της κάθε θείας Λίτσας – αδειάζει η ζωή της από νόημα…

Η καινούργια Δουκέρνη

Τετάρτη 30 Οκτώβρη. Ο Bor-Duk πέτυχε λοιπόν – και όσες / όσοι ασχολούνται με την ασταμάτητη μηχανή δεν θα πρέπει να εκπλήσσονται. Από «ήττα» σε «ήττα» πέτυχε το βασικό: οδεύει σε εκλογές σε 1,5 μήνα έχοντας καταφέρει να «επαναπατρίσει» (ίσως και να αυξήσει) τους ψηφοφόρους των tories. Που δεν θα ασχοληθούν καν με το πρόγραμμα του Bor-Duk, καθόλου μυστικό πάντως, που προβλέπει για την μετα-brexit επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας την «τύχη» του offshore καπιταλισμού… Δεν θα το προσέξουν, παρότι οι εργατικοί του δόλιου Corbyn θα κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να τους κτυπήσουν την καμπάνα του κινδύνου.

O Bor-Duk θα πουλήσει τις κοινοβουλευτικές «ήττες» σαν απόδειξη της ακέραιας «αντισυστημικότητάς» του! Μελόδραμα, που θα το περίμενε κανείς να πιάνει στον ευρωπαϊκό νότο – αλλά όχι. Πιάνει παντού όπου υπάρχει μια μάζα losers. Η οποία, κι αυτό είναι το αξιοσημείωτο, δεν χρειάζεται οπωσδήποτε τον «ακαταμάχητο ηγέτη» αλλά είναι ο.κ. και με κάποιον που να υποκρίνεται κι αυτός με επιτυχία (και με την βοήθεια των αντιπάλων του!) ότι είναι loser· για τον ανακηρύξει αυτή, η μάζα με την ψήφο της, εντελώς δημοκρατικά, εντελώς αγοραία, «νικητή»! Σα να μπαίνει η κερκίδα στο γήπεδο και να σκοράρει ασύστολα υπέρ της ομάδας της: μια ισχυρή φαντασίωση που μπορεί να παράξει γεγονότα ευκολότερα στην “πολιτική” (σαν τεχνική εξουσίας) παρά στο ποδόσφαιρο.

Τι είναι αυτοί οι losers το έχουμε περιγράψει: είναι εκείνο το τμήμα των κοινωνιών που μην μπορώντας (υποκειμενικά αλλά και αντικειμενικά) να παρακολουθήσει τις καπιταλιστικές Αλλαγές Παραδείγματος, μένει πίσω, υπερασπιζόμενο νοσταλγικά κάποιο προηγούμενο Παράδειγμα, ξεπερασμένο από πολλές απόψεις. Σε άλλες εποχές, όταν υπήρχαν ριζοσπαστικές εργατικές τάξεις, που καταλάβαιναν (ή μάθαιναν να καταλαβαίνουν) τα χαρακτηριστικά αυτών των μεταβατικών περιόδων, η απάντηση στην καπιταλιστική μετάβαση δεν ήταν μόνο pro (δηλαδή συντηρητική) αλλά και post (δηλαδή επαναστατική). Αυτές οι δύο «απαντήσεις» συγκρούστηκαν στο παρελθόν. Τώρα, όμως, λείπει εμφατικά η post (αντι-καπιταλιστική) απάντηση στην 3η και στην 4η τεχνική / πολιτική / κοινωνική επανάσταση του κεφάλαιου. Και ο συντηρητισμός αλωνίζει μόνος του το γήπεδο.

Συνεπώς η επιτυχία του απόφοιτου του Eton και εξ ορισμού ελίτ Bor-Duk δεν οφείλεται στην ευφυία του· αν και, πρέπει να του αναγνωριστεί, δεν είναι ο ηλίθιος που δείχνει. Η επιτυχία του οφείλεται στο ότι αντιπροσωπεύει («ψωνίζει» είναι ίσως το πιο κατάλληλο ρήμα) εύκολα τα πιο καθυστερημένα τμήματα της αγγλικής καπιταλιστικής κοινωνίας· εκείνα που ελλείψει κριτικής αντίληψης της πραγματικότητας κινούνται με βάση τις συγκινήσεις. Τους προσέφερε πολλές τέτοιες, ενόσω οι αντίπαλοί του – και κυρίως οι εργατικοί – έβαζαν αυτογκόλ: προχτές, για παράδειγμα, δεν ήθελαν εκλογές στις 12 Δεκέμβρη, αλλά χτες ήθελαν: αν αυτό λέγεται καθεστωτική πολιτική, τότε μωραίνει ο κύριος…

Δεν είναι δουλειά της ασταμάτητης μηχανής να κάνει πρόβλεψη για το αν ο Bor-Duk καταφέρει να γίνει ο επόμενος πρωθυπουργός ή όχι. Έχει, πάντως, μπροστά του μια εκλογική εκστρατεία στην οποία δεν θα είναι αναγκασμένος να λέει τα ψέμματα και τα παραμύθια που διέδιδε πριν το δημοψήφισμα του ’16. Θα είναι αρκετό να επιδεικνύει ότι είναι καλύτερος απ’ τους αντιπάλους του – και για το εκλογικό σώμα που τον ενδιαφέρει, αυτό θα είναι παιχνιδάκι.

Όσο για τον βρετανικό λέοντα; Αυτός ξεσφήνωσε – παλιά νέα… Αλλά το τι θα ακολουθήσει θα το καταλάβει πρώτα η εργατική τάξη στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας· κι ύστερα θα το μάθουμε και οι υπόλοιποι, ίσως μέσα από κάποιους άγγλους κινηματογραφιστές…

Ελευθερία είπατε;

Τετάρτη 30 Οκτώβρη. Η έρευνα (δειγματοληπτική…) έγινε στο ψοφιοκουναβιστάν απ’ την εκστρατεία για την ελευθερία του λόγου (“campaign for free speech”). Συνεπώς, απ’ αυτήν την άποψη, δεν μπορεί να κατηγορηθεί για χειραγώγηση. Ωστόσο το αποτέλεσμα ήταν αντίθετο: το 61% όσων ρωτήθηκαν θεωρούν ότι η (αμερικανική) κυβέρνηση πρέπει να βάλει όρια στην ελευθερία λόγου. Και πάνω απ’ τους μισούς πιστεύουν ότι η θεμελειώδης και θρυλική «πρώτη τροποποίηση» του αμερικανικού συντάγματος (απαγορεύει οποιονδήποτε περιορισμό στην έκφραση άποψης) πρέπει να αναδιατυπωθεί· για να ταιριάζει με τις τωρινές νόρμες (που επιδιώκουν απαγορεύσεις).

Πρόκειται για ανοικτή έκκληση / υποστηρίξη στη λογοκρισία! Τα ενδιαφέροντα σημεία της έρευνας είναι τουλάχιστον δύο. Πρώτον, ότι – ειδικά στις νεώτερες ηλικιακά ομάδες – υπάρχει πλειοψηφική καταδίκη των «λόγων μίσους», παρότι τα άτομα αυτών των ηλικιών δεν μπορούν να ορίσουν τι είναι οι «λόγοι μίσους». Είναι σίγουροι / ες ωστόσο ότι πρέπει το κράτος να φροντίσει για τον περιορισμό – εκείνου που δεν μπορούν να προσδιορίσουν, άρα θα το προσδιορίσει το κράτος… Δεύτερον, ανάλογα με τα υποκειμενικά χαρακτηριστικά όσων απάντησαν, το κράτος πρέπει να απαγορεύσει την έκφραση απόψεων εναντίον τους. Εναντίον των ομοφυλόφιλων ή των trans· αλλά και εναντίον των «πατριωτών» που υπερασπίζονται την αμερικανική προτεσταντική λευκότητα… Γενικά μιλώντας όλοι (όσες αντιθέσεις κι αν έχουν μεταξύ τους, και ακριβώς εξαιτίας αυτών των αντιθέσων) θέλουν πια το κράτος στο πλευρό τους… Σα να λέμε: αρκετά πια με την “αυτοδιαχείριση” (και την σχετικότητα) των αντιθέσεων! Θέλουμε να γίνουμε όχι απλά νόμος αλλά Ο νόμος!!! Θέλουμε εξουσία – όχι ελευθερία για τους αντιπάλους μας! Αυτά τα παλιομοδίτικα της επαναστατικής μπουρζουαζίας του είδους “διαφωνώ μαζί σου αλλά θα υπεραπιστώ το δικαίωμά σου να εκφράζεις την άποψη του” πέθαναν! Τέλος!!

Η «δημοκρατική έκκληση» σ’ ένα απαγορευτικό κράτος θα είναι χρήσιμη σαν στοιχείο στην έρευνα των συντρόφων και των συντροφισσών (ξέρουν αυτοί κι αυτές ποιοί είναι…) Πρέπει να τονίσουμε ωστόσο ότι με την εξαίρεση των φοιτητών / φοιτητριών στις ηπα που είναι κατά πλειοψηφία αντίθετοι / ες στη λογοκρισία (όσες / όσοι απάντησαν στην έρευνα), η έκκληση προς το (αμερικανικό σήμερα, αύριο κι άλλα…) κράτος να περιορίσει την «ελευθερία του λόγου» είναι το αποτέλεσμα μιας καλοδουλεμένης εκστρατείας. Η οποία μπορεί να μην είχε απ’ την αρχή τον συγκεκριμένο στόχο, σίγουρα όμως τον απέκτησε πολύ γρήγορα. Σας βομβαρδίζουν με ψευδείς ειδήσεις μέσω social media λένε και ξαναλένε οι ειδικοί της παραπληροφόρησης και της αποπληροφόρησης. Θα σας προστατέψουμε για το καλό σας! (“Θα αποπληθωρίσουμε το ψέμα για να γίνουμε ξανά ολιγοπώλιο – και άρα πειστικοί”, λένε οι ειδικοί…)

Το γεγονός ότι η λογοκρισία εμφανίζεται (ή μπορεί να εμφανιστεί) σαν «αίτημα των απο κάτω» χωρίς να χρειάζεται να αποκαλυφθεί σαν στόχος των από πάνω, οφείλεται στην μαζική ενσωμάτωση της νηπιακότητας και της «αδυναμίας» των υποτελών μέσα στην υπερπληφοριοποιημένη φάση του καπιταλισμού. Αυτή η νηπιακότητα έχει πολλές ακόμα πλευρές, που δεν είναι τώρα η στιγμή να εξετάσουμε. Καταλήγει, ωστόσο, με μαθηματική ακρίβεια, στην αναζήτηση ενός πατερναλισμού και καλύτερα του κρατικού πατερναλισμού· που, καθόλου συμπωματικά, είναι συγχρονισμένη με άλλες ανάγκες μέσα στην όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Ανάγκες των αφεντικών βέβαια. Αλλά οι υποτελείς θεωρούν αρκετές απ’ αυτές δικές τους πια…

Μπλοκ της Αστάνα

Τετάρτη 30 Οκτώβρη. Lavrov, Cavusoglu, Zarif: η «μικτή» των υπ.εξ. του μπλοκ της Αστάνα συναντήθηκε χτες στη Γενεύη. Για μεταξύ τους κουβέντες, αλλά και επαφές με τον ειδικό απεσταλμένο του οηε για την συρία Geir Pedersen. Αφορμή η έναρξη των συναντήσεων της επιτροπής για το συριακό σύνταγμα.

Κρατάμε μια δήλωση του Lavrov – για την αμερικανική πειρατεία στα συριακά πετροκοιτάσματα:

…Η δήλωση ότι ο αμερικανικός στρατός είναι απαραίτητος για την προστασία του πετρελαϊκού πλούτου της συρίας είναι αλαζονική. Είναι σαν οι ηπα να προστατεύουν την συρία απ’ τον εαυτό της… Πρόκειται για παράνομη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων ενός κυρίαρχου κράτους. Επιμένουμε σ’ αυτό. Οι αμερικάνοι εταίροι μας είναι ενήμεροι για την θέση μας, την οποία πρόκειται να υπερασπιστούμε….

Από μόνη της αυτή η (σταθερή έως μονότονη) επανάληψη της θέσης του μπλοκ της Αστάνα (και όχι απλά της Μόσχας) για τα συριακά πετρέλαια μπορεί να μην λέει κάτι ιδιαίτερο. Αλλά η ρωσική «εξωτερική (ιμπεριαλιστική) πολιτική» το έχει σαν μέθοδο: όταν απ’ τα λόγια προχωράει στα έργα, βάζει το δάκτυλο στον κρόταφο θυμίζοντας ότι «το είχαμε πει». Σας είχαμε προειδοποιήσει – και μας γράψατε.

Αν, τώρα, σε διαφοροποίηση με το ζήτημα της βόρειας συρίας (όπου βγήκε μπροστά η Άγκυρα…) είναι η Μόσχα που κάνει ξανά και ξανά τις σχετικές δηλώσεις, αυτό οφείλεται στο ότι (έτσι εκτιμάμε) αυτή θα κάνει την «βρώμικη δουλειά» αν και όποτε. Φτιάχνει κλίμα – κατά συνέπεια.

(Στην ίδια συνέντευξη τύπου μετά τις επαφές, από Γενεύη μεριά, ο ιρανός υπ.εξ. Zarif είχε χιουμοριστική διάθεση: Επιτέλους, ο πρόεδρος Τραμπ είναι ειλικρινής ως προς τι δουλειά κάνουν οι ηπα στη συρία… είπε.

Ο.Κ., σωστό. Αλλά ποιός θα γελάσει;)

Ιπτάμενες σακαράκες

Τετάρτη 30 Οκτώβρη. Τα (εντελώς) ηλεκτρικά ι.χ. έχουν μπει και στο ελλαδιστάν, αν και οι υποδομές για φόρτιση είναι ακόμα περιορισμένες. (Στη βουλγαρία είναι, αναλογικά, αισθητά περισσότερα τα σημεία φόρτισης). Είναι ζήτημα χρόνου – και χρημάτων.

Ωστόσο μην βιαστείτε να αγοράσετε ηλεκτρικό ι.χ. Για κάμποσα χρόνια ακόμα δεν θα βγουν στην παρανομία οι κινητήρες εσωτερικής καύσης. Και εν τω μεταξύ το μέλλον θα έχει ιπτάμενα ι.χ. – ξέρετε δα το ενδιαφέρον της ασταμάτητης μηχανής γι’ αυτό το επαναστατικό (από καπιταλιστική άποψη…) είδος…

Έχουμε και λέμε λοιπόν. Το Guangzhou είναι η avant garde τεχνόπολη του κινεζικού καπιταλισμού, η ασιατική silicon valley στο πολλαπλάσιο της αμερικανικής – και χωρίς τις δασικές πυρκαγιές γύρω γύρω…. Η EHang είναι μια κινεζική avant garde εταιρεία ιπτάμενων οχημάτων, πολύ μπροστά απ’ τις όποιες ανταγωνίστριές της παγκόσμια, με την έννοια ότι έχει κάνει εξαντλητικές δοκιμές εδώ και χρόνια στα οχήματά της, ώστε να διαμορφώσει το απόλυτο «λογισμικό ασφαλείας».

Η EHang είναι έτοιμη για την παγκόσμια αγορά του είδους· χρειάζεται, όμως, και κάτι ακόμα εξίσου σημαντικό: το hardware και το software της urban ρύθμισης εναέριας κυκλοφορίας για τέτοιου είδους οχήματα· που στην προοπτική τους θα είναι πολλά εκατομύρια. Πρόκειται για κτηνώδες τεχνολογικό προαπαιτούμενο, δεδομένου ότι στην 3D urban κυκλοφορία τα προβλήματα της 2D που ξέρουμε (στους δρόμους) δεν είναι απλά υψωμένα στον κύβο…

Λοιπόν: η EHang ετοιμάζεται να εγκαταστήσει την σχετική τεχνολογία στο Guangzhou, σε συνεργασία με την τοπική εξουσία, με προοπτική οι πτήσεις ιδιωτικών ιπτάμενων ι.χ., ταξί και drones μεταφοράς αντικειμένων να είναι ορθολογικά διαχειρίσιμες (στη βάση ενός προγράμματος ελέγχου ενάεριας κυκλοφορίας σε χαμηλά ύψη) ως το 2021. Σε σκάρτα δυο χρόνια από σήμερα… Και επειδή κάποιοι μπορεί να είναι μελό και να θεωρούν το Guangzhou μακρινό κι αδιάφορο, ένα παρόμοιο ακριβώς πρόγραμμα ξεκίνησε ήδη, σε συνεργασία με την Vodafone, στο γερμανικό Düsseldorf – που οπωσδήποτε είναι πιο κοντά.

Τι σημαίνουν αυτά, είτε εξελίσσονται στη μακρινή κίνα είτε στη κοντινή γερμανία; Ο τεχνολογικός πυρήνας αυτού του internet of things, όπου τα ιπτάμενα οχήματα θα επικοινωνούν με πολλαπλά αυτόματα και ημιαυτόματα «αστικά κέντρα ελέγχου πτήσεων» αλλά και μεταξύ τους, είναι η δημιουργία εφαρμογών 5G για τις συγκεκριμένες ανάγκες. Δεν χρειάζεται να θυμίσουμε ποια καπιταλιστική εταιρεία είναι πρωτοπόρα στις 5G τεχνολογίες· μπορεί κάποιοι (φιλοαμερικάνοι – ζουν ανάμεσά μας!) να ανατριχιάζουν, και δεν το θέλουμε.

Το συμπέρασμα, πάντως, είναι αδιαμφισβήτητο: πολύ πριν τα παιδιά που τώρα είναι νήπια τελειώσουν το δημοτικό, τα ηλεκτρικά χερσαία οχήματα ιδιωτικής χρήσης θα έχουν αρχίσει να παίρνουν την απόχρωση αραμπά. Πολύ νωρίτερα, σίγουρα στο Guangzhou (δεν ξέρουμε για το Düsseldorf…) θα έχουν φτιαχτεί urban πεδία προσγείωσης / απογείωσης, parking, και ότι άλλο χρειάζεται για τις ιπτάμενες σακαράκες. Για την ακρίβεια αυτά θα είναι έτοιμα μέσα στον επόμενο 1,5 χρόνο.

Απ’ αυτήν την άποψη όσοι / όσες μένουν στην Κυψέλη (π.χ.) δεν θα μπουν σ’ αυτή την καπιταλιστική φάση· οπότε δεν έχουν και τις σχετικές έγνοιες. Απ’ την σκοπιά του urban ύψους ο επίσης urban underworld (το έδαφος και οι υποκουλτούρες του) είναι αναπόφευκτος. Εδώ κι εκεί μπορεί να γίνει απαραίτητη κάποια ισοπέδωση, κάποιος λιμός, κάποιος χαλασμός – κάτι τέλος πάντων: οι gentrifications του όχι και τόσο μακρινού μέλλοντος θα υπηρετούν όχι τις δυο αλλά τις τρεις διαστάσεις των αστικών μετακινήσεων.

Θα καταστραφούν οι πόλεις της μοντέρνας πολεοδομίας / χωροταξίας; Ή απλά θα παρακμάσουν, όπως συμβαίνει ήδη, αλλά πολύ πιο εντατικά; Η αλήθεια είναι ότι στις καπιταλιστικές εξελίξεις οι χαμένοι είναι πολλοί· άσχετα απ’ την μορφή της χασούρας…

(φωτογραφία πάνω: Η EHang κάνει επίδειξη των οχημάτων της σε γήπεδο στη Βιέννη, τον περασμένο Απρίλη – σε ευρωπαίους δημοσιογράφους και ειδικούς πτήσεων. Εντυπωσιάστηκαν λέει…

Κάτω: βόλτα στο δάσος. Εκ τους ασφαλούς…)

Συρία

Τρίτη 29 Οκτώβρη. Ο αμερικανικός στρατός (οι 1.000 πεζοναύτες που έφυγαν απ’ τις βάσεις του βορρά) επιστρέφει στη συρία… Σύμφωνα με όσα έχουν ειπωθεί και η ασταμάτητη μηχανή μπορεί να διασταυρώσει, η επιχείρηση «κρατάμε τα πετρέλαια μαζί με τους ypg/pkk συμμάχους μας» χρειάζεται οπωσδήποτε ένα, ίσως και δύο αεροδρόμια – αμερικανικές βάσεις. Για επιμελητειακούς αλλά και επιθετικούς λόγους. Προς το παρόν (για χτες δηλαδή) η «επιστροφή» φαίνεται να αφορά την «ανακατάληψη» απ’ τον αμερικανικό στρατό μιας βάσης στα βόρεια, πάνω απ’ την Hasakah. Δεν στάθηκε ωστόσο δυνατό να βεβαιωθούμε αν αυτή η βάση έχει περάσει στα χέρια του συριακού στρατού ή έχει μείνει κενή.

Την ίδια στιγμή στην Deir ez Zor, που βρίσκεται νοτιότερα αλλά έχει στρατηγική θέση, το ρωσικό μηχανικό ξανάφτιαξε μια πλωτή γέφυρα, που επιτρέπει την κίνηση οχημάτων στις δύο όχθες του Ευφράτη. Η ασταμάτητη μηχανή ήξερε ότι τα χωματουργικά έργα (απαραίτητα για την γέφυρα) είχαν ξεκινήσει λίγο πριν την τουρκική εισβολή στα βόρεια· προφανώς υπάρχει ένας κάποιος συντονισμός, αν ληφθεί υπόψη πως όλες τις γέφυρες στην συγκεκριμένη περιοχή τις είχε βομβαρδίσει η αμερικανική αεροπορία. Για να εμποδίσει την μεταφορά «βαρέων οχημάτων» (τανκς δηλαδή…) απ’ την δυτική στην ανατολική όχθη.

Χτες η καινούργια γέφυρα ήταν έτοιμη και σε χρήση. Είναι θέμα χρόνου (αν δεν βομβαρδιστεί κι αυτή…) να περάσει στρατός (συριακός ‘n’ friends) στα ανατολικά.

Εν τω μεταξύ το «φιλειρηνικό» ψόφιο κουνάβι που άγεται και φέρεται, δείχνει μαστουρωμένο. Προσέξτε χθεσινό κελάιδισμα:

Αυτό που σκοπεύω να κάνω, ίσως, είναι μια συμφωνία με την ExxonMobil ή κάποια άλλη απ’ τις μεγάλες μας επιχειρήσεις να πάει εκειπέρα και να κάνει την δουλειά σωστά… και να μοιράσει τον πλούτο.

Ο αμερικάνος υπ.εξ. Mark Esper το δήλωσε όσο πιο καθαρά μπορούσε. Πρώτον, με τα έσοδα απ’ το λαθρεμπόριο πετρελαίου θα χρηματοδοτούνται οι κούρδοι ένοπλοι (για να προσέχουν τους κρατούμενους του isis στις φυλακές…) Και, δεύτερον, όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει την αμερικανική κατοχή στην ανατολική συρία, συμπεριλαμβανόμενου του συριακού ή του ρωσικού στρατού, θα “αντιμετωπιστεί με υπερβάλουσα στρατιωτική δύναμη”. Γελοίες δηλώσεις παρακμιακών: είναι σίγουρος αυτός ο φουριόζος υπ.αμ. ότι θέλει να αρχίσει έναν πλήρη, κανονικό και προφανώς πυρηνικό παγκόσμιο πόλεμο υπερασπιζόμενος τα έσοδα του pkk/ypg; Ας έλεγε, τουλάχιστον, την αλήθεια: θα μείνουμε εκεί για να εμποδίσουμε τους κινέζικους “δρόμους του μεταξιού”!…

Η Μόσχα υποστηρίζει ότι αυτός ο πλούτος είναι 30 μύρια δολάρια με τιμή βαρελιού στη μαύρη αγορά στα 38 δολάρια (αισθητά χαμηλότερα απ’ την επίσημη τιμή). Με 30 μύρια δολάρια τον μήνα μοιρασμένα ανάμεσα στο pkk/ypg και το αμερικανικό παρακράτος (δεν ξέρουμε σε ποια αναλογία) μπορούν και οι δύο μεριές να κάνουν τις δουλειές τους επ’ αόριστον – φαίνεται ότι αυτός είναι ο τσαμπουκάς τους…. Αλλά 30 μύρια δολάρια τον μήνα, δηλαδή πάνω από 1 δις τον μήνα (σε κανονικές τιμές) είναι ένα μεγάλο ποσό για να λείπει απ’ τα ταμεία του Άσαντ· καθότι ο Άσαντ έχει νικήσει.

Πού ακούστηκε ότι «ο ηττημένος τα παίρνει όλα»; Πού ακούστηκε ότι η Ουάσιγκτον μπορεί να νομιμοποιήσει το πλιάτσικο παρότι έχει ηττηθεί; Σε ποιον πλανήτη ακριβώς σερβίρει η παρακμιακή πρώην υπερδύναμη αυτό το κόλπο;

Μακρυά απ’ τα φώτα της δημαγωγίας γίνονται φανερές και λιγότερο φανερές προετοιμασίες σύγκρουσης για το συριακό oil. Αύριο; Σε ένα μήνα; Σε έξι; Θα φανεί. Αλλά η μεθόδευση της Ουάσιγκτον και των κούρδων λακέδων / μισθοφόρων της της είναι πολύ χοντρή για να περάσει. Είναι πολλοί αυτοί που είναι αντίθετοι· είτε το λένε είτε όχι…

(φωτογραφία πάνω: Μία απ’ τις δύο αμερικανικές βάσεις, είτε στην Tal Tamir είτε στην Tal Baydar φαίνεται πως είναι στόχος επανα-κατοχής. Δεν αποκλείεται ωστόσο η νέα εισβολή να αφορά την αεροπορική Rmeilan, στα βορειοανατολικά. Ο χάρτης είναι παλιότερος.

Κάτω: η γέφυρα στον Ευφράτη, στην Deir ez Zor, χτες….)

The hook

Τρίτη 29 Οκτώβρη. Είναι σπάνια και (επιφανειακά τουλάχιστον) απροδόκητη εκείνη η ιστορική στιγμή που μια άλλοτε υπερδύναμη, που μεσουράνησε σαν κυρίαρχη στον πλανήτη μέσα απ’ την ρητορική της υπεράσπισης «δικαιωμάτων» και «ελευθεριών», απ’ τα ατομικά μέχρι τα κρατικά· μια υπερδύναμη που το 1991 έκανε μια εκστρατεία στη μέση Ανατολή για να υπεραπιστεί (υποτίθεται) το κράτος του κουβέιτ απ’ την πειρατική εισβολή του συμμάχου της Χουσεΐν που είχε στόχο να βάλει χέρι στα κουβετιανά πετρέλαια και τα έσοδα απ’ αυτά, είναι λοιπόν σημαντική η στιγμή που αυτή η υπερδύναμη αναγκάζεται να το ρίξει στην πειρατεία η ίδια. Και το κάνει ανοικτά, το διαφημίζει, θεωρώντας το «δικαίωμά» της· και, επιπλέον, μια επιλογή που κανείς δεν θα τολμήσει να της την αμφισβητήσει…

Καταλαβαίνουμε πως είναι δύσκολο να καταλάβει, να εννοήσει κανείς την κρίσιμη ιστορικότητα της στιγμής· αν δεν καταλαβαίνει καν και καν τι σημαίνει «ιστορικότητα». Απ’ την μεριά της η ασταμάτητη μηχανή μπορεί να υποστηρίξει καθαρά ότι αυτή η στιγμή σημαδεύει το τέλος των ηνωμένων πολιτειών. Προσοχή: όχι το τέλος της παγκόσμιας ηγεμονίας τους· αυτό κάποιοι, με σοβαρά και ισχυρά επιχειρήματα, το τοποθετούν στα 2003, όταν εισέβαλλαν μεν στο ιράκ, αλλά απέτυχαν σε όλους τους στόχους τους.

Όχι. Το τέλος της ηγεμονίας είναι γεγονός εδώ και 15 τουλάχιστον χρόνια. Τώρα μιλάμε για το τέλος των ηπα σαν «μοντέλο», που με μερικές διορθώσεις θα μπορούσε ίσως να συνεχίσει να έχει κάποια ισχύ στον 21ο αιώνα.

Φυσικά οι πειρατές μπορούν να συνεχίσουν να έχουν δύναμη (ή να νομίζουν ότι έχουν) για κάποιο διάστημα. Επίσης είναι γεγονός ότι υπάρχουν κράτη σε διάφορες θέσεις του παγκόσμιου καταμερισμού, που θα ήθελαν να έχουν πειρατικές δραστηριότητες σε βάρος άλλων κρατών αν είχαν την στρατιωτική ισχύ να τις συντηρήσουν για καιρό. Όμως κανένα μα κανένα κράτος δεν θα δεχόταν να γίνει θύμα πειρατείας. Κι έτσι η Ουάσιγκτον, στο συριακό πεδίο μάχης όπου όλοι ξέρουν ότι ηττήθηκε (αν όχι άμεσα με στρατιωτικό τρόπο σίγουρα έμμεσα), αυτοανακηρύσσεται πανηγυρικά σε rogue state – με πυρηνικά.

Αυτό επιβάλλει σε όλο και περισσότερα κράτη του πλανήτη, που δεν ανήκουν στον πολύ στενό κύκλο των «ξεφωνημένων» συμμάχων του ψοφιοκουναβιστάν (ξέρετε ποιοί είναι αυτοί οι σύμμαχοι), να αναζητήσουν συμμαχίες έως και «προστασία» από άλλα πυρηνικά κράτη, που δρουν ακόμα by the book, και φαίνονται διατεθειμένα να αυτοσυγκρατούνται με βάση τις διεθνείς συνθήκες. Αυτές οι «νέες δυνάμεις» υπάρχουν· δεν είναι κάτι που θα αναδυθεί στο μέλλον…

Είμαστε σίγουροι πως αυτή την ιστορική στιγμή σε πολλές καπιταλιστικές πρωτεύουσες του πλανήτη διάφορες πολιτικές βιτρίνες και αφεντικά τρίβουν τα χέρια τους. Έναντι 30 εκατομμυρίων δολαρίων την ημέρα (που δεν είναι καν και καν εξασφαλισμένα…) το ψοφιοκουναβιστάν χάνει τα πάντα…

Μεγάλη, μοναδική στιγμή!