Παρασκευή 13 Σεπτέμβρη. Αν υπάρχει “ευρωπαϊκός τρόπος ζωής”, διακριτός (ας πούμε) απ’ τον “αμερικανικό τρόπο ζωής”, αυτός περιορίζεται όλος κι όλος στη φαντασίωση της ύπαρξής του….
Να, ας πούμε, ο “γαλλικός τρόπος ζωής”. Πας να πάρεις το λεωφορείο και υπόκεισαι στην προπαγάνδα του ιμπεριαλισμού του κράτους σου. Πολιτισμένα πράγματα. Τουλάχιστον (αυτός ο ιμπεριαλισμός) δεν κάνει έμφυλες διακρίσεις. Λίγο είναι;
Κατατάχτηκα για να ξεφύγω απ’ τον σωρό, Lucie, εύελπις, γαλλία. Θα παρατηρήσει βέβαια το τμήμα ερευνών της ορθότητας: χμμμ… Η Lucie ξεφεύγει απ’ τον σωρό “μπαίνοντας στη γραμμή”, αλλά ο Romain (χθεσινή παρουσίαση) φοράει τις αρβύλες για να βασίζονται πάνω του…. Δεν είναι αυτό καραμπινάτος σεξισμός;
Μην βιάζεσθε! Θα μπορούσαν οι λεζάντες να είναι και ανάποδα. Άλλωστε η διοίκηση Macron κατάργησε τις λέξεις «πατέρας» και «μητέρα» στις ληξιαρχικές πράξεις, αντικαθιστώντας τες με «γονιός 1» και «γονιός 2». Οπότε έχει περάσει τις αντισεξιστικές εξετάσεις του ενσωματωμένου Θεάματος…
Η κάθε Lucie και ο κάθε Romain ανήκουν λοιπόν, ανάλογα, στις κατηγορίες «νεκρός 1» και «νεκρός 2». Αλλά η δουλειά τους είναι να απωθούν αυτό το «τέλος», να απωθούν τέτοιες ληξιαρχικές πράξεις για πάρτη τους, σκοτώνοντας τους Άλλους. Για τους οποίους Άλλους (εκεί, στην υποσαχάρια Αφρική για παράδειγμα) δεν υπάρχει ζήτημα. Ειδικά αν σαν νεκροί κάνουν σωρούς, που πάνω τους βασίζεται ο γαλλικός (και όχι μόνο…) καπιταλισμός.
Ways of death…