Κυριακή 1 Σεπτέμβρη. Έχει το ενδιαφέρον του να βλέπει κανείς διάφορες «σοβαρές» αναλύσεις για το τι συμβαίνει στο Idlib, γραμμένες υποτίθεται από «σοβαρούς» αναλυτές και «εμπειρογνώμονες». Που αποφαίνονται για την κατάσταση με την αυστηρότητα που ταιριάζει στο κύρος τους, αλλά αυτά που υποστηρίζουν είναι σα να ζουν σε σπηλιές, και «κάτι», «κάπου» πήρε το αυτί τους…
«Ο Erdogan στριμώχτηκε απ’ τον Putin» κλπ κλπ. Αν υπάρχουν δύο γεγονότα που φαίνεται ότι δεν φτάνουν στις σπηλιές είναι αυτά. Πρώτον, ο τουρκικός στρατός αναπτύσσει νέα «παρατηρητήρια» (απ’ αυτά που του έχει αναθέσει το μπλοκ της Αστάνα να στήσει για να επιτηρεί την εκεχειρία εκ μέρους των αντικαθεστωτικών – κάτι που δεν κατέφερε – και που πριν ήταν στην περίμετρο του θύλακα του Idlib) κατά μήκος του δρόμου Aleppo – Latakia… Όχι ένα, αλλά τέσσερα ή πέντε. Αν υπάρχει κάποια σημασία στη χωροθέτησή τους είναι επειδή εκεί (πιθανότατα) θα είναι τα νέα σύνορα του θύλακα. Το δεύτερο είναι ότι ο τουρκικός στρατός απωθεί δια της βίας του αντικαθεστωτικούς και τις οικογένειές τους που προσπαθούν να περάσουν σε τουρκικό έδαφος αναζητώντας καταφύγιο· εισπράτοντας την κατηγορία «προδότες – προδότες».
Σε ότι αφορά το πρώτο: αν αυτή η οδική γραμμή Μ4, απ’ το Saraqib στο Arihah, στο Jisr ash-Shugur (και απο εκεί με νοτιοδυτική κατεύθυνση προς την Latakia) είναι το νέο “σύνορο”, σχεδόν ο μισός θύλακας προορίζεται να εκκενωθεί απ’ τους αντικαθεστωτικούς, και να περάσει στον έλεγχο του Άσαντ. Θα είναι πράγματι (αν γίνει έτσι) βαριά ήττα για τους πρώτους· μήπως, όμως, έδειξαν σεβασμό απέναντι στις ρωσικές βάσεις; Όχι, καθόλου. Δεν θα πρέπει, λοιπόν, να κατηγορούν την Άγκυρα για “προδοσία”· αλλά μάλλον τους εαυτούς τους για υπεροψία, και τους εργοδότες τους για δόλια καθοδήγηση…
Το γεγονός, τώρα, ότι ξαφνικά χτες εμφανίστηκαν στη σκηνή αμερικανικοί πύραυλοι (;;;!!!) και με “χειρουργικό” βομβαρδισμό σκότωσαν μαζεμένους καμμιά 40 αξιωματικούς δύο αντικαθεστωτικών οργανώσεων στο Idlib (!!!!), έχει το ενδιαφέρον του. Το ψοφιοκουναβιστάν επί πολύ καιρό στο παρελθόν κατηγορούσε την Δαμασκό και την Μόσχα ότι “σκοτώνουν παιδιά στο Idlib” και «να μην τολμήσουν να εισβάλουν στον θύλακα». Τον τελευταίο καιρό τέτοιες απειλές είχαν σταματήσει. Αλλά;;; Ποιός φώναξε το ψοφιοκουναβιστάν;
Μοιάζει με μαφιόζικη “απόλυση”! Γιατί όμως; Επειδή δεν κατάφεραν να συγκρατήσουν τον συριακό στρατό στην Khan Shaykhum; Ή επειδή είχαν αρχίσει να σκέφτονται να δεχτούν τις προτάσεις (και την «λογική») του μπλοκ της Αστάνα; Δεν θα μάθουμε εύκολα…
Το βασικό είναι (αυτή είναι η άποψή μας) ότι η ιστορία με τους αντικαθεστωτικούς του Idlib έχει κρατήσει πολύ, και έχει κουράσει το μπλοκ της Αστάνα. Απασχολεί πολεμικά μέσα και ανθρώπινους πόρους δυσανάλογα πολύ σε σχέση με το τι αντιπροσωπεύει, παραβιάζοντας τις παλιότερες συμφωνίες για εκεχειρία. Το συριακό πεδίο μάχης θα έπρεπε να έχει περάσει ήδη σε μια επόμενη φάση, πιο πολιτική. Οι αντικαθεστωτικοί στον θύλακα, ενώ δεν έχουν πια κανένα αξιόλογο στρατιωτικό μέλλον, εξακολουθούν να αρνούνται την ειρηνική διαχείριση του θέματος υπηρετώντας, προφανώς, το Ριάντ και το Τελ Αβίβ.
Το τουρκικό καθεστώς καθόλου δεν στριμώχτηκε απ’ τους συμμάχους του. Στριμώχτηκε απ’ την αποτυχία του να «σκουπίσει» τους μισθοφόρους της σαουδικής αραβίας και του ισραήλ. Αν τώρα κατηγορείται για «προδοσία» απ’ αυτούς επειδή αίρει την όποια προστασία του προς όσους δεν πειθαρχούν, είναι επειδή αυτή η ιστορία παρατράβηξε.
Μια καινούργια εκεχειρία έχει συμφωνηθεί· και οι αντικαθεστωτικοί συνεχίζουν να την παραβιάζουν. Αν ο συριακό στρατός φτάσει ως τον M4 δεν θα φταίει η Άγκυρα. Άλλωστε εκεί (το είχαμε σημειώσει έγκαιρα) είναι το λογικό όριο της άμεσα ελεγχόμενης επικράτειας του Άσαντ.
Ο δρόμος που συνδέει το Aleppo με την θάλασσα δεν μπορεί να μείνει πολύ ακόμα σε χέρια εχθρών…
(φωτογραφία, χάρτης: οι καινούργιες θέσεις των τουρκικών «παρατηρητηρίων» προβλέπονται περίπου εκεί που είναι οι σιέλ βούλες. Οι σκούρες μπλε είναι οι παλιές θέσεις – μία εχει απομείνει ακόμα μέσα στην περιοχή που ανακαταλήφθηκε πρόσφατα).