Month: September 2019

Μια φωνή απ’ το Guantanamo

Παρασκευή 13 Σεπτέμβρη. Ο Khalid Sheikh Mohammed, αιχμάλωτος στο κάτεργο του Guantanamo (η δίκη του θα αρχίσει τον Γενάρη του 2021!…) θεωρείται σαν ο «εγκέφαλος» των επιθέσεων της 11ης 9ου… Τον περασμένο Ιούλη διεμήνυσε μέσω δικηγόρου στις οικογένειες των θυμάτων που προσπαθούν να φέρουν στα δικαστήρια το καθεστώς του Ριάντ σαν υπεύθυνο για τις επιθέσεις ότι θα τις βοηθήσει σ’ αυτήν την προσπάθεια (προφανώς δίνοντάς τους κρίσιμες πληροφορίες) αν τα αμερικανικά δικαστήρια παραιτηθούν απ’ το να τον καταδικάσουν σε θάνατο.

Οι οικογένειες των θυμάτων, που πιθανότατα δυσκολεύονται να συνεργαστούν μ’ έναν «αρχιτρομοκράτη», έστειλαν μετά απ’ αυτήν την εξέλιξη ραβασάκι στο ψόφιο κουνάβι, ζητώντας του την δημοσιοποίηση μιας τετρασέλιδης περίληψης έρευνας του fbi σχετικά με τρία άτομα, σαουδάραβες αξιωματούχους, που προσέφεραν επιμελητειακή βοήθεια σε δύο απ’ τους (επίσης σαουδάραβες…) θεωρούμενους αεροπειρατές, στην Καλιφόρνια. Τα ονόματα των 2 και οι σχέσεις τους με το Ριάντ είναι ήδη κατ’ αρχήν γνωστές. Υπάρχει όμως ένας τρίτος, που θεωρείται ότι ήταν η «καθοδήγηση» των δύο ήδη γνωστών, και περιγράφεται απλά σαν «αξιωματούχος της σαουδικής αραβίας» (προφανώς ανώτερος)· αλλά το όνομά του είναι άγνωστο.

Κάτω απ’ την πίεση των πιθανών αποκαλύψεων του Khalid Sheikh Mohammed (άραγε θα ζήσει πολύ ακόμα;) το fbi ανακοίνωσε ότι θα δώσει αυτό το όνομα… Αλλά, λόγω της «εξαιρετικής φύσης της υπόθεσης», ξεκαθάρισε ότι δεν θα δώσει καμία άλλη πληροφορία στις οικογένειες…

Είναι από μόνο του τερατώδες το γεγονός ότι ωμά το αμερικανικό κράτος λέει για άλλη μια φορά στις οικογένειες των θυμάτων που «τιμά» επετειακά κάθε 11η Σεπτέμβρη ότι ξέρει αρκετά που ενδεχομένως, σε συνδυασμό με άλλα στοιχεία, δείχνουν ότι οι υπηρεσίες του Ριάντ (και όχι ο κυνηγημένος bin Laden) οργάνωσαν τις επιθέσεις· αλλά δεν θα τους τα πει, λόγω της συμμαχίας μ’ αυτούς ακριβώς τους δολοφόνους…

Όμως απ’ την άλλη μεριά, έστω μ’ αυτόν τον πολύ αργό και βασανιστικό τρόπο, η προβοκάτσια εκείνης της ημέρας (έχοντας ουσιαστικά εκπληρώσει τον στόχο για τον οποίο έγινε, άσχετα αν ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» απέτυχε να εξασφαλίσει την αμερικανική πλανητική ηγεμονία) στριμώχνεται όλο και περισσότερο στην πένσα. Απ’ την μια μεριά οι επίμονες τεκμηριώσεις του ότι τα κτίρια ανατινάχτηκαν, άρα ήταν inside job… Απ’ την άλλη μεριά ο ρόλος των σαουδαραβικών μυστικών υπηρεσιών (κάποια στιγμή στο μέλλον και της mossad…) σε συνεργασία, φυσικά, με κάποιες φράξιες του αμερικανικού βαθέος κράτους…

Ο τοξικός έχει ήδη μια «εκκρεμότητα»: την δολοφονία του Khashoggi. Έχει και κάτι άλλες εκκρεμότητες, με τις σφαγές στην υεμένη. Παρόλα αυτά το σαουδαραβικό καθεστώς παραμένει ακόμα «πολύτιμος σύμμαχος», στο βαθμό που α) η Ουάσιγκτον συνεχίζει να επιδιώκει άμεση στρατιωτική εμπλοκή στην ευρύτερη μέση Ανατολή, και β) το Τελ Αβίβ παίζει τα τελευταία του χαρτιά για να διατηρήσει και να επεκτείνει την ρατσιστική, μιλιταριστική κατοχή της Παλαιστίνης.

Το τελευταίο που θέλουν όλοι αυτοί είναι να αρχίσει η τεκμηρίωση των στοιχείων για το σαουδαραβικό καθεστωτικό «χέρι» στην 11η Σεπτέμβρη. Φαίνεται όμως ότι το μόνο που μπορούν να κάνουν πια είναι οι «καθυστερήσεις»…

Για πόσο; Θα δείξει. Δεν καταρρέουν όλα σε ελεύθερη πτώση, σε χρόνο dt, όπως οι ουρανοξύστες στη Ν. Υόρκη…

5G

Παρασκευή 13 Σεπτέμβρη. Σε μια μάλλον απροσδόκητη εξέλιξη του θέματος / θεάματος «η Huawei και πως θα την σταματήσουμε» ο ιδρυτής και ιδιοκτήτης της Ren Zhengfei ανακοίνωσε πριν 3 ημέρες συνεντευξιαζόμενος στο αγγλικό καθεστωτικό περιοδικό economist ότι διατίθεται να πουλήσει την 5G τεχνολογία της εταιρείας (δηλαδή τις πατέντες, τις άδειες, τον κώδικα, την διαδικασία παραγωγής) σε οποιαδήποτε δυτική εταιρεία ενδιαφέρεται (με ένα εφάπαξ ποσό)… Έτσι ώστε να ξαναγράψει τον πηγαίο κώδικά της και να την χρησιμοποιήσει χωρίς η εταιρεία (ή το κινεζικό κράτος) να έχουν οποιονδήποτε έλεγχο. Ταυτόχρονα (είπε) η Huawei θα συνεχίσει να αναπτύσσει και να εμπορεύεται την 5G τεχνολογία της. Λογικό.

Η πρόταση / προσφορά του Zhengfei είναι ενδιαφέρουσα, επειδή απ’ την μια δείχνει την αυτοπεποίθηση της εταιρείας του (: ακόμα κι αν σας δώσουμε την τεχνολογία μας δεν μπορείτε να μας ανταγωνιστείτε αποτελεσματικά!) και απ’ την άλλη στοχεύει στην αμερικανική ρητορική περί “κινδύνου κατασκοπείας” του Πεκίνου μέσω των δικτύων της Huawei.

Ωστόσο η κατάσταση είναι πιο σύνθετη· και ο Zhengfei το ξέρει. Ήδη διάφορα επιτελεία στο ψοφιοκουναβιστάν δουλεύουν πάνω στη μετατροπή της «κινεζικής τεχνολογίας» συνολικότερα από οικονομική / εμπορική απειλή σε απειλή εθνικής ασφάλειας. Πρόκειται για μια σοβαρή «πολιτική μετατόπιση» που χρειάζεται μια νομική πανοπλία· κι αυτό είναι που χρειάζεται λεπτομερή δουλειά. Η νομική πανοπλία χρειάζεται όχι για να κηρυχτεί η Huawei (και όχι μόνον αυτή, φυσικά) «τρομοκράτης» (ας πούμε) αλλά για να προσδιοριστούν οι συνέπειες για όποιον συνεργάζεται άμεσα ή έμμεσα με κινεζικές τεχνολογικές εταιρείες πρώτης γραμμής. Οι συνέπειες της “εθνικής προδοσίας” αυτού του είδους. Απ’ αυτήν την άποψη η πρόταση του Zhengfei είναι στο ίδιο μήκος κύματος με την πρόταση του Putin προς το ψόφιο κουνάβι να αγοράσει (αν θέλει) ρωσικά όπλα τελευταίας τεχνολογίας: ειρωνικός ελιγμός.

Η άλλη πλευρά το θέμα έχει σοβαρές τεχνολογικές διαστάσεις. Μια σειρά πρωτοκλασσάτων τεχνολογικών εταιρειών (όπως η ιαπωνική toshiba ή/και η νοτιοκορεατική sk telecom) ερευνούν πυρετωδώς το πως θα ενσωματώσουν την κβαντική φυσική στις τηλεπικοινωνίες, πάνω στα 5G δίκτυα. Οι κβαντικές επικοινωνίες θεωρούνται σαν απόλυτα ασφαλείς απέναντι σε οποιαδήποτε προσπάθεια υποκλοπής…

Το «πρόβλημα» είναι ότι οι κινέζοι φυσικοί είναι πολύ μπροστά και σ’ αυτό το θέμα: τον Ιούνη του 2017 δοκίμασαν με επιτυχία την μεταφορά κβαντικού σήματος μέσω δορυφόρου. Κάτι που ήταν πολύ μακριά απ’ ότι είχαν πετύχει ως τότε (και ως σήμερα) τα εργαστήρια άλλων εθνικοτήτων. Μια υπόθεση της ασταμάτητης μηχανής είναι, λοιπόν, ότι η αυτοπεποίθηση με την οποία ο κυρ Zhengfei δηλώνει έτοιμος να μοιραστεί το τωρινό εμπορικά διαθέσιμο know how της εταιρείας τους σχετικά με τις 5G επικοινωνίες οφείλεται στο ότι η Ηuawei (ή άλλες κινέζικες εταιρείες…) βρίσκεται σχετικά κοντά στο να κάνει εκείνο που θεωρείται το υπέραγιο δισκοπότηρο παγκόσμια, το μεγάλο άλμα, για την 4η (ή μήπως την 5η;) βιομηχανική επανάσταση: κβαντικές εφαρμογές επικοινωνιών, για λογαριασμό του internet of things.

(Κάποιοι βολεύονται να πιστεύουν ότι η επιθετικότητα του ψοφιοκουναβιστάν οφειλόταν στον Bolton (κράτησε το πόστο του «συμβόλου εθνικής ασφάλειας» μόνο για 1,5 χρόνο) και ότι τώρα πια το ψόφιο κουνάβι, «λεύτερο και ξαλαφρωμένο», θα αρχίσει να γίνεται φίλος με τους πάντες. Με την Τεχεράνη, με το Πεκίνο, με την Πγιονγκγιάνγκ… Λες και πριν πιάσει δουλειά ο Bolton το ψοφιοκουναβιστάν ήταν μεσ’ τα μέλια…

Με την μία ή την άλλη φάτσα, η Ουάσιγκτον βυθίζεται όλο και περισσότερο σε μια μάχη επιβίωσης της ηγεμονίας της. Ο καπιταλισμός δεν είναι καπη πολεμοκάπηλων· είναι μηχανή καταστροφής…)

Ζήτω το φασισταριό!

Πέμπτη 12 Σεπτέμβρη. Ο φασιστοπρωθυπουργός Netanyahou (φίλος αδελφικός και σύμμαχος της Αθήνας και της Λευκωσίας, για να μην ξεχνιόμαστε) δήλωσε ότι θα προσαρτήσει την κοιλάδα του Ιορδάνη και όλες τις υπόλοιπες εποικισμένες ζώνες της δυτικής Όχθης – αν εκλεγεί (σε λιγότερο από μια βδομάδα). Κατά την καθεστωτική εφημερίδα times of israel, το ψοφιοκουναβιστάν ήταν ενημερωμένο έγκαιρα γι’ αυτή την δήλωση, και ότι κατά την γνώμη της Ουάσιγκτον:

… αυτές οι προσαρτήσεις δεν θα εμποδίσουν την επίτευξη μιας πολιτικής συμφωνίας [με τους παλαιστίνιους] στο μέλλον…

H Ουάσιγκτον λέει ωμά το ίδιο που λέει ωμά το ρατσιστικό Τελ Αβίβ: ζήτω το απαρτχάιντ! Η επίσημη «προσάρτηση» σημαίνει κλιμάκωση της βίας και της έντασης της στρατιωτικής κατοχής σε βάρος των παλαιστινίων, όπως αυτή εξελίσσεται απ’ το 1967 και μετά. Σημαίνει πολλές διάσπαρτες «λωρίδες της Γάζα», πολλά «μπαντουστάν» μέσα σ’ αυτές τις «προσαρτημένες» ζώνες…. Μόνο στη κοιλάδα του Ιορδάνη (περίπου το ¼ της έκτασης της δυτικής Όχθης…) ζούν 70.000 παλαιστίνιοι: απ’ την φυλακή της τωρινής κατοχής θα περάσουν στην απομόνωση.

Ή μήπως όχι; Μήπως δεν έχουν καταλάβει πως όλα αυτά (η στρατιωτική κατοχή, η εποικιστική αποικιοκρατία, το απαρτχάιντ) είναι για το καλό τους; Ο πρώην αρχηγός του ισραηλινού στρατού Benny Gantz, που στις προηγούμενες εκλογές στο ισραήλ (τον περασμένο Απρίλη) καμάρωνε με προεκλογικό video για το ότι έκανε μπάζα τη λωρίδα της Γάζα το 2014 σκοτώνοντας πολλές εκατοντάδες άμαχους, γυναίκες, παιδιά και σακατεύοντας ακόμα περισσότερους / ες, είναι και πάλι υποψήφιος για τις εκλογές της ερχόμενης Τρίτης. Αυτός ο φασιστοκαραβανάς για να πολιτικά και ιδεολογικά δεδομένα της ισραηλινής κοινωνίας θεωρείται «κεντρώος» (!). Να λοιπόν τι δήλωσε τις προάλλες:

… Αν ήμουν εγώ πρωθυπουργός θα άφηνα τις αμερικανίδες βολευτίνες Ilhan Omar και Rashida Tlaib να επισκεφτούν τις (κατεχόμενες) περιοχές και το ισραήλ. Έτσι θα έβλεπαν με τα μάτια τους ότι το καλύτερο μέρος για έναν άραβα στη μέση Ανατολή είναι στο ισραήλ. Και το δεύτερο καλύτερο μέρος για έναν άραβα στη μέση Ανατολή είναι η δυτική Όχθη…

Νομίζει το φασιστόμουτρο ότι σκέφτηκε κάτι πρωτότυπο. Αλλά έρχεται δεύτερος, αν και πιστός στην υπεράσπιση του ισραηλινού απαρτχάιντ. Στις 17 Σεπτέμβρη του 1977 οι αμερικανικοί New York Times είχαν δημοσιεύσει συνέντευξη του John Vorster, πρωθυπουργού τότε του ρατσιστικού, απαρτχάιντ καθεστώτος της νότιας Αφρικής. Κι εκείνος είχε δηλώσει ότι:

… Το επίπεδο ζωής των μαύρων στη νότια αφρική είναι από 2 έως 5 φορές υψηλότερο από κάθε μαύρη χώρα στην Αφρική…

Που σήμαινε ότι «το καλύτερο μέρος» για έναν αφρικάνο ήταν η ρατσιστική, απαρτχάιντ εξουσία των λευκών στη νότια Αφρική…

Οι φασίστες είναι φασίστες, πάντα ίδιοι. Και γιατί όχι; Όταν έχεις μηχανές θανάτου δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο – για το καλό των αιχμαλώτων πάντα. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σκοτώνεις μαζικά· το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς έχει δοκιμάσει και δοκιμάζει πολλούς.

Όμως δεν μπορεί να σκοτώσει το παλαιστινιακό δίκαιο· το δίκαιο του αγώνα χιλιάδων αντρών και γυναικών, επί πολλές γενιές, εδώ και δεκαετίες. Και γι’ αυτό θα έχει το ίδιο τέλος με το νοτιοαφρικάνικο.

Θα φροντίσουν εκατοντάδες χιλιάδες γι’ αυτό, παντού.

“Security personnel” – στα κινεζικά

Πέμπτη 12 Σεπτέμβρη. Το ιράν δίνει μεγάλη σημασία στις σχέσεις του με τη λαϊκή δημοκρατία της κίνας σε όλους τους τομείς. Έχουμε μακρόχρονους δεσμούς στον στρατιωτικό τομέα επίσης, και ελπίζουμε ότι αυτή η επίσκεψη θα είναι ένα σημείο καμπής στην ανάπτυξη και στην ενίσχυση αυτών των σχέσεων.

Ο λόγος δεν είναι για την 25ετή συμφωνία οικονομικής συνεργασίας Τεχεράνης – Πεκίνου (γράφαμε πριν 2 ημέρες Η άλλη εκδοχή του Indian – Pacific…). Μάλλον το «security personnel» αφορά, αφού τα πιο πάνω ήταν δηλώσεις του επικεφαλής του (τακτικού) ιρανικού στρατού στρατηγού Mohammad Baqeri, που πετάχτηκε χτες ως το Πεκίνο. Για συζητήσεις περί “σχέσεων”. Αυτό που προκύπτει από άλλα σημεία των δηλώσεών του, είναι ότι η πρώτη φάση της παρουσίας του κινεζικού στρατιωτικού «personnel» στο ιράν θα έχει την (επίσημη) μορφή μικτών επιτροπών (με τον ιρανικό στρατό)…

Πολύς κόσμος πηγαινοέρχεται στα κινέζικα ανάκτορα. Όλοι κάτι έχουν να κερδίσουν… Για παράδειγμα η κυρία Μέρκελ (και οι επιχειρηματίες που την συνόδευαν) έφυγε με 11 συμφωνίες.

Χωρίς security personnel… Αλλά με security; Οι γερμανικές επιχειρήσεις που έχουν ή πρόκειται να ανοίξουν εγκαταστάσεις στην κινεζική επικράτεια δεν γουστάρουν να δουλεύει το κινεζικό καθεστωτικό πανοπτικό (γνωστό σαν social credit system) μέσα σ’ αυτές…

Πάλι «σχέσεις»: το Πεκίνο βασίζει πολλά για την επίδειξη καπιταλιστικής «ανοιχτοσύνης» στις εμπορικές / οικονομικές σχέσεις με την ε.ε. – και ειδικά με τον γερμανικό καπιταλισμό. Υπάρχει, άλλωστε, κοινός αντίπαλος: το ψοφιοκουναβιστάν. Θα πρέπει να υποχωρήσει λοιπόν, και να εξαιρέσει τις ευρωπαϊκές εγκαταστάσεις απ’ την εκ των έσω επιτήρηση.

Να που το ψοφιοκουναβιστάν, έστω και στην παρακμή του, έχει μια «παραγωγική» συνέπεια· που καθόλου δεν γουστάρει: επιταχύνει και διαρθρώσει τις σχέσεις των «υπόλοιπων».

Επιχείρηση χρυσότσιχλα

Πέμπτη 12 Σεπτέμβρη. Μετά από πολύ πρόσφατη απόφαση του house of commons (λίγο πριν κλείσει) η κυβέρνηση του Bor-Duk έδωσε στη δημοσιότητα ορισμένα (όχι τα πιο απόρρητα) στοιχεία της «operation yellowhammer». Των εκτιμήσεων και των σχεδίων, δηλαδή, για τις συνέπειες ενός «σκληρού» ξεσφηνώματος του βρετανικού λέοντα, και την αντιμετώπισή τους.

Η γενική ιδέα (διατυπωμένη με όσο πιο ουδέτερο τρόπο γίνεται) είναι χάος. Από ελλείψεις σε διάφορα είδη τροφίμων και φαρμάκων (που θα χτυπήσουν κυρίως τους φτωχότερους και λιγότερο οργανωμένους κοινωνικά), μέχρι ναυμαχίες άγγλων ψαράδων με «αλλοεθνείς» που ψαρεύουν στα ίδια (αγγλικά) νερά… Από διαδηλώσεις μέχρι συγκρούσεις μεταξύ αντίπαλων διαδηλώσεων… Με μια λέξη disorder: μια ωραία αγγλική κουβέντα, αγαπημένη απ’ τους punk.

Αν δει κανείς το ζήτημα λογικά, δεν πρόκειται για εκείνο το είδος των καταστάσεων που θα ήθελε κανείς να ζήσει… Όμως το “είδος λογική” είναι σε σπανιότητα από τότε που διάφοροι τύποι σαν τον Farage ή τον Bor-Duk περιόδευαν λέγοντας ψέμματα και τερατολογίες, που ωστόσο γίνονταν πιστευτά· πριν το δημοψήφισμα.

Έχουμε άλλωστε μια κάποια εμπειρία απ’ τους οπαδούς του «κόμματος της δραχμής», τους grexiters, που μεσουράνησαν στο πρώτο μισό του 2015. Ακόμα κι όταν άρχισαν να υποψιάζονται ότι «θα γίνει ένας κάποιος χαμός» (αν το ελλαδιστάν ξεφορτωθεί ευρώ και ε.ε.), επέμεναν μ’ εκείνη την αφοπλιστική αλλήθωρη αθωώτητα που ακόμα και σε υπνοβάτη είναι ασυγχώρητη, πως «Αυτό θα είναι στην αρχή… αλλά μετά… Ααααχ μετά! Μετά ‘θα αναστηθούμε’!»

Αυτή η θεολογία μιας κάποιας «γης της επαγγελίας» είναι βασικό συστατικό στοιχείο του πρωτοκοσμικού νεο-εθνικισμού / νεο-κρατισμού. Συν εκείνη την (βαθιά) χριστιανική εθελοδουλεία, ότι «αν βασανιστείς για κάποιο διάστημα τότε μετά θα ανταμειφθείς».

Ένας σκωτσέζος πολιτικός, ονόματι Drew Hendry, δήλωσε ότι μετά την αποκάλυψη αυτών των εκτιμήσεων για το τι συνεπάγεται το ξεσφήνωμα χωρίς συμφωνία, ο Bor-Duk «δεν θα ξέρει που να κρυφτεί». Το ζήτημα ωστόσο δεν είναι ότι οι hard core brexiters θέλουν κάπου να κρυφτούν… Το ζήτημα είναι πως είναι πάρα πολύ δύσκολο να πείσεις ένα, δύο, χίλια, ή και εκατομμύρια πρωτοκοσμικά Εγώ (αγγλικά εν προκειμένω) να παραδεχτούν ότι σκέφτονται βλακείες και ποντάρουν στο λάκο τους εδώ και χρόνια.

Τους είναι πολύ πιο εύκολο να τραβήξουν τον ρατσισμό και τον εθνικισμό στα όριά τους· παρά να κάνουν αυτοκριτική…

(φωτογραφία: Την περασμένη Δευτέρα ο Bor-Duk έκανε μια βόλτα απ’ το Δουβλίνο για να «πείσει» – λέει – την ιρλανδική κυβέρνηση πως έχει «καλές ιδέες» για τα σύνορα με την βόρεια ιρλανδία, και να συμφωνήσει να μην ισχύσει το σχετικό κεφάλαιο της συμφωνίας εξόδου που υπέγραψε η δόλια κυρά May. Αυτές τις «καλές ιδέες» ο Bor-Duk δεν τις λέει σε κανέναν, ούτε εντός ούτε εκτός της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας· κι έτσι όλοι είναι σίγουροι ότι κοροϊδεύει. Συνεπώς όταν ο ιρλανδός πρωθ. Leo Varadkar του ξεκαθάρισε Δεν μπορούμε και δεν πρόκειται – και ξέρω ότι το καταλαβαίνεις – να αντικαταστήσουμε μια νομική δέσμευση με μια υπόσχεση, ο Bor-Duk άρχισε τα καραγκιοζιλίκια, με χειρονομίες και γκριμάτσες…)

Επιχείρηση Sahel

Πέμπτη 12 Σεπτέμβρη. Εν τω μεταξύ, το γαλλικό κράτος/ κεφάλαιο στρατολογεί ανοικτά “για τις αποικίες”…

Βασίζονται πάνω μου. Κι αυτό έχει την πιο μεγάλη σημασία από κάθε τι. Romain, δεκανέας, Μάλι.

«Η πατρίδα σε χρειάζεται»: ανθρώπινο κρέας στον ορίζοντά της… Κι αυτό έχει την πιο μεγάλη σημασία από κάθε τι…

Το εθνικό δράμα

Τετάρτη 11 Σεπτέμβρη. Το ότι η είδηση του “κλειδώματος” ενός ραντεβού ανάμεσα στον ρημαδοΚούλη και τον Erdogan σε κάποιες απ’ τις πλαϊνές αίθουσες της έδρας του οηε στη Ν. Υόρκη στην επόμενη γενική συνέλευση του οργανισμού, είναι σημαντικότερη απ’ την χθεσινή συνάντηση του ρημαδοΚούλη με τον «όλα τα ξεπλένω όλα τα καθαρίζω» Αναστασιάδη, έχει το σημειολογικό (και όχι μόνο) ενδιαφέρον του. Γιατί, κατά τα άλλα, να είστε σίγουροι: ο «εθνικός κορμός» (οι μυριάδες θείες Λίστες και οι μηχανισμοί τους) θα τσακίσουν (ή θα προσπαθήσουν) κάθε προσπάθεια ρεαλισμού… Αν η «συμφωνία των Πρεσπών» θεωρήθηκε μια φορά προδοτική, εδώ θα πρόκειται για εκατό και χίλιες φορές μεγαλύτερη προδοσία…

Επειδή, πάντως, η ιστορία τρέχει και έχει την δική της πυκνότητα, για να έχετε μια καλή συγκριτική εικόνα της ήττας που έχει υποστεί ο «ενιαίος γκαζοχώρος ελλάδας – νότιας κύπρου» και το σχέδιο «περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου» (όπως το φαντάστηκαν στην Αθήνα και στη Λευκωσία διάφοροι ογκόλιθοι και λοιποί παρακρατικοί), δείτε τι έγραφε στις 21 Ιουλίου του 2019 (πριν 1,5 μήνα δηλαδή) ο δημοσιογράφος Δ. Διονυσίου στη νοτιοκυπριακή εφημερία «πολίτης»:

Αν επιστρέψουμε αρκετούς μήνες πιο πίσω, ο κύριος Χριστοδουλίδης [σ.σ.: νοτιοκύπριος υπ.εξ.] και ο μέντορας Πρόεδρός του [σ.σ.: ο πλυντηρέξ] έδιναν τη μάχη μέσω των τριμερών, ποντάροντας στην ανικανότητα της Τουρκίας να υλοποιήσει τους στόχους της.

– Μας έλεγαν ότι οι τριμερείς έχουν θωρακίσει την ΑΟΖ μας από κάθε επιβουλή της Τουρκίας. Με λίγα λόγια, μας πωλούσαν τις τριμερείς ως αμυντική συμμαχία και κατ’ επέκταση ως αντίδοτο κατά της προκλητικότητας της Τουρκίας.

– Σε ό,τι αφορά το φυσικό αέριο, μόνο η Κυπριακή Δημοκρατία μπορούσε να το εκμεταλλευθεί. Ο κ. Χριστοδουλίδης έλεγε δεξιά-αριστερά ότι η Τουρκία δεν μπορεί να βρει πλατφόρμα και γεωτρύπανο.

– Ο υπουργός Εξωτερικών σε συνομιλίες με δημοσιογράφους έλεγε ότι η Τουρκία – ακόμα κι αν βρει γεωτρύπανο – δεν θα βρει προσωπικό να εργαστεί στην πλατφόρμα της.

– Έλεγε επίσης ότι ακόμα κι αν όλα τα πιο πάνω γίνουν η Τουρκία θα χρειαστεί πολλές υποστηρικτικές διεθνείς εταιρείες για να κάνει τις γεωτρήσεις, κάτι που η Κυπριακή Δημοκρατία θα μπλοκάρει εύκολα διότι όλες αυτές οι εταιρείες συνεργάζονται με τις εταιρείες-κολοσσούς που δρουν στην κυπριακή ΑΟΖ και τις έχουν περισσότερη ανάγκη.

– Μετά δε τις γεωτρήσεις, απτόητος συνέχισε να δηλώνει ότι οι εργαζόμενοι στις τουρκικές πλατφόρμες θα συλληφθούν μέσω ενταλμάτων που εξέδωσε η Κυπριακή Δημοκρατία και ότι η ΕΕ θα λάμβανε μέτρα εναντίον της Τουρκίας, όπως αυτά που λήφθηκαν εναντίον της Ρωσίας όταν αυτή εισέβαλε στην Ουκρανία.

Αυτός ο σύντομος κατάλογος περιγράφει ικανοποιητικά το ποιο ήταν το «ενιαίο γκαζο-δόγμα» Αθήνας – Λευκωσίας στη διάρκεια του προηγούμενου γκουβέρνου· και πόσο βαριά ηττήθηκε. Επειδή η γραμμή των φαιορόζ ήταν «εθνική» (οπότε και η ήττα είναι «εθνική») δεν υπάρχει πουθενά δημόσια ούτε η παραδοχή της, ούτε γκρίνιες μεταξύ αλλήλων για τις ευθύνες. Τουμπεκί!

Και ο ρημαδοΚούλης μέσα στο κόλπο ήταν, σαν επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης απ’ τις αρχές του 2016. Οπότε τώρα έχει αυτόν τον μπελά: να διαχειριστεί την ήττα («κλειδώνοντας» και «ξεκλειδώνοντας» συναντήσεις και σοβαρές συζητήσεις με τον Erdogan) σαν πρωθυπουργός μιας κοινωνίας που έχει «ποτίσει» ιδεολογικά απ’ τα «δικά μας» γκάζια στην ανατολική Μεσόγειο, έχει φάει δηλαδή και έχει χωνέψει όλο το ιδεολογικό σκατό της εθνικής γραμμής – που εν τω μεταξύ βούλιαξε (χωρίς να ανακοινωθεί ο Τιτανικός της…)

Δύσκολη η θέση του ρημαδοΚούλη. Μόνο μην του ζητήσει ο Erdogan να παραδώσει τους 8 χουντοκαραβανάδες· αν είναι ακόμα στα μέρη μας….

(Οι «τριμερείς» στην αρχή της αναφοράς είναι η συμμαχία Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ, και Αθήνας – Λευκωσίας – Καΐρου)

Thank you John!

Τετάρτη 11 Σεπτέμβρη. Σχόλασε ο “σύμβουλος εθνικής ασφάλειας” σωματοφύλακας Bolton… (To «απολύεσαι» είναι η αγαπημένη ασχολία του ψόφιου κουναβιού). Είχε περιθωριοποιηθεί πολύ διακριτικά εδώ και δύο ή τρεις μήνες… Κάποιοι θα πουν ότι απολύθηκε μετά από 1,5 χρόνο επειδή «παραήταν πολεμοχαρής». Όντως, το ίδιο το ψόφιο κουνάβι είχε σχολιάσει την περασμένη άνοιξη (μετά την αποτυχία του project Guaido στη βενεζουέλα) ότι … Αν ήταν στο χέρι του (του Bolton) τώρα θα κάναμε καμμιά 20αριά πολέμους… Για να συμπληρώσει, όμως, … Ακόμα κι αν διαφωνούμε ακούω την γνώμη του…

Πράγματι «παραήταν πολεμοχαρής» ο Bolton· αλλά αυτό ήταν γνωστό πριν προσληφθεί. Γιατί τον επέλεξε το ψόφιο κουνάβι σαν διάδοχο του στρατηγού McMaster; Επειδή χρειαζόταν σαν ο «κακός μπάτσος» ώστε να αναδεικνύεται το ψόφιο κουνάβι σαν η προτιμότερη εκδοχή για να διαπραγματευτεί κανείς μαζί του την σωτηρία του απ’ την αμερικανική οργή… Ένα μαύρο φόντο ήταν ο Bolton (και όχι μόνον αυτός…) για να ξεχωρίζει το φωτοστέφανο του ψόφιου κουναβιού.

Το ότι παραήταν πολεμοχαρής (απο φυσικού του) ίσως να λειτουργούσε σαν γελοιογραφία όλο αυτόν τον καιρό. «Κάηκε» γρήγορα: όταν κάποιος είναι τόσο γνωστό κάθαρμα σαν τον Bolton (έχει μεγάλη και πολύ βρώμικη ιστορία, και μια πρόσφατη θητεία σε διάφορα πόστα των κυβερνήσεων του Μπους Β) και γαυγίζει συνέχεια, καταλήγει να γίνει γραφικός. Το γαύγισμα ποτέ δεν άλλαξε τους πραγματικούς συσχετισμούς.

Όμως η απόλυσή του μπορεί να αποτελεί μια μορφή έμμεσης παραδοχής ότι κανείς δεν τσιμπάει πλέον σε τέτοια κόλπα, και κανείς δεν τρομάζει για να τρέξει, μετά, στο «ειρηνοποιό» ψόφιο κουνάβι. Πάντα χρειάζονται οι «τρομακτικοί», οι «κακοί μπάτσοι»· αλλά αν κάποιος «καεί» ίσως πρέπει να δοκιμαστεί κάποιος άλλος…

Ή, μπορεί να μην χρειάζεται πια τέτοιος ρόλος…

Η εποποιία

Τετάρτη 11 Σεπτέμβρη. Το 2017 ο συντηρητικός βουλευτής Jacob Rees-Mogg δήλωσε, φουσκωμένος από πατριωτισμό, ότι η έξοδος απ’ την ε.ε. είναι ισοδύναμη με τις μάχες του Agincourt, του Waterllo και του Trafaglar, και είναι αληθινή απόδειξη της δύναμης της βρετανίας… Τις κερδίζουμε όλες αυτές τις μάχες συμπλήρωσε με epic βεβαιότητα. (Όπως, περίπου, το ψόφιο κουνάβι κερδίζει τους εμπορικούς πολέμους…)

Τώρα αυτός ο τύπος είναι κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Bor-Duk· και είναι τόσο άνετος που βαριέται την αντιπολίτευση (φωτογραφία), οπότε κόντρα στα βρετανικά κοινοβουλευτικά ήθη, ρίχνει και καμιά τουφίτσα. Ο Μαρξ, μιλώντας για κάτι διαφορετικό, είχε γράψει κάπου ότι το παρελθόν βαραίνει πολύ πάνω στους ώμους των ανθρώπων, έτσι ώστε μπορεί να μην διακρίνουν καθαρά το παρόν και τον μέλλον των ίδιων των πράξεών τους. Για τον αγγλικό εθνικο-ιμπεριαλισμό το παρελθόν (κατάλληλα παραμορφωμένο για να βολεύει) δεν είναι βάρος. Είναι φτερά: μ’ αυτό θα πετάξουν οι brexiters ψηλά, πολύ ψηλά. (Όλοι οι φασίστες το ίδιο παθαίνουν: πετούν νοερά τόσο ψηλά στο «ηρωϊκό παρελθόν» ώστε χάνουν κάθε επαφή με την πραγματικότητα· εκτός απ’ την ωμή βία)

Για τον Bor-Duk λένε (οι αντίπαλοί του) ότι έχει χάσει όλες τις κοινοβουλευτικές μάχες, πράγμα σωστό· αλλά δευτερεύον. Γιατί χάρη σ’ αυτές τις ήττες έχει κερδίσει ήδη ιδεολογικά τον πόλεμο που τον ενδιαφέρει: εγώ, ο στιβαρός πολιτικός άνδρας, ενάντια σε ένα κοινοβούλιο με παρακμιακή σύνθεση, που εδώ και 3 χρόνια δεν μπορεί να αποφασίσει τι θέλει! Και κυρίως δεν μπορεί να εκφράσει αποτελεσματικά την “θέληση του λαού” (το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος). Δεν είναι ο πόλεμος κατά της ε.ε. που ο Rees-Mogg φανταζόταν σα νικηφόρο· εκεί δεν υπάρχει ελπίδα νίκης… Είναι μάλλον ένας πόλεμος υπέρ του μπετοναρίσματος της διάχυτης μικροαστικής λεπενικής αθλιότητας, α λα βρετανικά. Και έχει επιχειρήματα πια ο Bor-Duk: γιατί, για παράδειγμα, το κοινοβούλιο που τον εμποδίζει και του βάζει τρικλοποδιές, δεν προκηρύσσει (πρόωρες) εκλογές ώστε να εκλεγεί ένας άλλος για την καρέκλα, να κάνει αυτά που ζητάει (το κοινοβούλιο) πριν τα τέλη του Οκτώβρη;

Κάποιοι θα έλεγαν πως ο «αντικοινοβουλευτισμός» που θα αξιοποιήσει τώρα ο Bor-Duk (με κλειστό το house of commons) είναι απλά το μέσο για την επίτευξη του «αντι-ευρωπαϊσμού». Όμως ο Bor-duk ήταν υπέρ της παραμονής στην ε.ε. (!) μέχρι λίγους μήνες πριν το δημοψήφισμα, όταν και θεώρησε ότι το πολιτικό του μέλλον σαν δεξιού βρίσκεται δίπλα στις «μάζες» των brexiters. Θα μπορούσε λοιπόν να ισχύει το αντίθετο: ο «αντιευρωπαϊσμός» να είναι το μέσο για την ευόδωση του «αντικοινοβουλευτισμού», όχι με την έννοια της πλήρους κατάργησης του κοινοβουλίου, αλλά υπέρ της ανάδειξης ενός «ηγέτη» με πυγμή, που μπορεί να κινείται ακόμα και κόντρα σ’ αυτό. (Ο Bor-Duk είναι θαυμαστής του Τσώρτσιλ…)

Όλες οι δειγματοληψίες δίνουν στον Bor-Duk αυξημένα ποσοστά αποδοχής απ’ τον «λαό». Πέρα όμως απ’ αυτές, οι μεταμοντέρνες πρωτοκοσμικές κοινωνίες, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συγκλίνουν (καθώς αντιλαμβάνονται την παγκόσμια κρίση / αναδιάρθρωση με μικροαστικούς τρόπους) σε κάτι προβλέψιμο (από εμάς). Συγκλίνουν σ’ ένα είδος αποπληθωρισμού των σημείων (των «συμβόλων» αν θέλετε) της δύναμης, της εξουσίας.

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι τα «καθυστερημένα» κοινωνικά υποκείμενα (συμπεριλαμβανόμενου του «καθυστερημένου» κεφάλαιου και των ιδιοκτητών του) νοιώθοντας «αδύναμα» μέσα στη δίνη της κρίσης / αναδιάρθρωσης συγκλίνουν στην αναζήτηση της δύναμης μέσα απ’ την πιο σφικτή ταύτισή τους με την μορφή κράτος· και, κυρίως, μέσα απ’ τον συγκινησιακό προσανατολισμό τους προς «ηγέτες με πυγμή».

Ο φετιχισμός της κατανάλωσης πουλάει τέτοια σύμβολα, μέσω των εμπορευμάτων. Αλλά αυτό προϋποθέτει υψηλή δυνατότητα κατανάλωσης. Όταν αυτή για διάφορα τμήματα των υπηκόων περιορίζεται, τότε το συμβολικό ρεπερτόριο της δύναμης και της εξουσίας είναι εύκολο να (ξανα)κρατικοποιηθεί…

Αυτό που πουλάει ο Bor-Duk έχει αγορά. Έχει ζήτηση. Κι όχι μόνο στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας. Φυσικά, τα διανοητικά και συγκινησιακά κοινωνικά, μαζικά δεδομένα των αρχών του 21ου αιώνα δεν είναι τα ίδια μ’ εκείνα πριν 100 χρόνια. Οι σημερινοί οπαδοί της δύναμης του ηγέτη είναι υποχρεωτικά πολύ πιο ρευστοί, πολύ πιο ανυπόμονοι σε σχέση με τις αρχές του 20ου. Η κοινωνική αντίληψη για τον χρόνο και την διάρκεια έχει αλλάξει, ανεξάρτητα από κομματικά γούστα και ηρωϊκές αναπολήσεις.

Οι brexiters που κοπαδιάζει πίσω του ο Bor-Duk, είτε δεν πιάνουν στο στόμα τους τα σύνορα μεταξύ βόρειας ιρλανδίας / ιρλανδίας· είτε, αν τα πιάνουν, είναι τόσο φασίστες ώστε νομίζουν ότι μπορούν να τσακίσουν τους καθολικούς… Κάτι που δεν κατάφεραν ούτε «τότε»…

Όταν ο Jacob Rees-Mogg έκανε την λίστα των βρετανικών νικών, δεν έβαλε μέσα ούτε την μαλλιοκούβαρα υποχώρηση απ’ την Δουκέρνη στην αρχή του Β παγκόσμιου, ούτε την συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής. Η ιδεολογία του “εθνικού μεγαλείου”, είτε του βρετανικού, είτε του γαλλικού, είτε του αμερικάνικου, είτε του ελληνικού, είναι μια κουρελού γεμάτη τρύπες. Γεμάτη ήττες ή συμβιβασμούς όχι και τόσο ηρωϊκούς.

Κι εκεί βρίσκεται το πρόβλημα. Κανένας ηγέτης, “στιβαρός” ή όχι, δεν θέλει να πέσει σε τρύπα, ακόμα κι αν εκεί τον σπρώχνει ο λαός “του”…

Wellcome Matthew!

Τετάρτη 11 Σεπτέμβρη. Μετά από αρκετούς μήνες όπου το ψοφιοκουναβιστάν δεν είχε κανονικό υπουργό άμυνας, απέκτησε έναν, απ’ τα μέσα του περασμένου Ιούνη. Λέγεται Mark (Thomas) Esper. Επάξια πήρε το πόστο, αφού η προηγούμενη δουλειά του ήταν αντιπρόεδρος του τμήματος «σχέσεων με την κυβέρνηση» της γνωστής στρατιωτικής / πολεμικής βιομηχανίας Raytheon. Συνεπώς με το διπλό του know how, υπουργός «άμυνας» και πλασιέ όπλων, μπορεί να έρθει κι απ’ τα μέρη μας. Wellcome!

Και λέει ότι θα έχει πολύ δουλειά (κι’ απ’ τις δύο πλευρές του ικανοτήτων του). Να τι δήλωσε συνεντευξιαζόμενος στο γνωστό ακροδεξιό Fox στις 21 Αυγούστου, σαν υπουργός (κυρίως…):

… Πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι πρέπει θα έχουμε την ικανότητα να ανασχέσουμε την κακή συμπεριφορά της κίνας… Η κίνα είναι η νούμερο 1 προετεραιότητα για το υπουργείο. Έχει υπογραμμιστεί στην εθνική στρατηγική ασφάλειας το γιατί θεωρούμε ότι είναι ένας μακροπρόθεσμα στρατηγικός ανταγωνιστής, κι αυτός που χρειάζεται μεγιστοποίηση της εκστρατείας, αν θέλετε, στο θέατρο Ινδικού-Ειρηνικού, είτε πολιτικά, είτε οικονομικά, είτε στρατιωτικά… Έρχεται μια αλλαγή, απ’ την σύγκρουση χαμηλής έντασης που κράτησε 18 χρόνια σε συγκρούσεις υψηλής έντασης με ανταγωνιστές όπως η ρωσία και η κίνα…

Παλιά την αλήθεια την μάθαινες είτε από μικρό είτε από τρελό. Προστέθηκαν τώρα και οι πλασιέ όπλων… Εδώ και 18 χρόνια η Ουάσιγκτον κάνει «πόλεμο χαμηλής έντασης» εναντίον της ρωσίας και της κίνας – το είπε καθαρά ο κυρ Matthew!.. Θυμάστε μήπως τι έγινε πριν 18 χρόνια; Η «11η/9ου» και η εκκίνηση του πολέμου κατά της τρομοκρατίας… Ευχαριστούμε κυρ Matthew που το ξεκαθαρίζεις με κάθε επισημότητα παρότι ελάχιστοι θα το καταλάβουν: ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» ήταν το ψευδώνυμο του «πολέμου χαμηλής έντασης» κατά της Μόσχας και του Πεκίνου (αν και οι αφγανοί, οι ιρακινοί, οι σύριοι, οι υεμενίτες, οι λίβυοι, οι αιγύπτιοι, οι παλαιστίνιοι, δεν έχουν καταλάβει «χαμηλή» ένταση – αλλά ποιος ασχολείται μ’ αυτούς); Συνεπώς έχει απόλυτα δίκιο το «περιθώριο» (: Τρίτη γενιά, Sarajevo…) που υποστηρίζει 18 χρόνια τώρα ότι βρίσκεται σε εξέλιξη ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος. Never mind…

Αλλά ο αμερικάνος υπουργός / πλασιέ δεν αρκείται σ’ αυτό. Αναγγέλει ότι 18 χρόνια of low intensity conflicts είναι enough (για να μην πει ότι απέτυχαν). Και ότι στον ορίζοντα ανατέλλει η (αναπόφευκτα) επόμενη φάση, των high intensity conflicts. Θα κλάψουν περισσότερες μανούλες εννοεί… Όμως: ο κυρ Matthew θεωρεί, απ’ την καινούργια, την δεύτερη θέση του, ότι έχει το απαραίτητο οπλοστάσιο; Ή, δρώντας πρώτα και κύρια σαν πλασιέ, αναγγέλει την επόμενη φάση για να κάνει μπίζνες η εταιρεία που εκπροσωπεί με το υπουργείο στο οποίο ηγείται;

Ίσως (ίσως λέμε) όταν υπάρχουν Esper να μην πολυχρειάζονται οι Bolton…