Month: September 2019

Πόλεμοι πετροχαρακωμάτων 2

Δευτέρα 16 Σεπτέμβρη. Οι σκληροπυρηνικοί του αμερικανικού ιμπεριαλισμού πιθανότατα να λυσσάξουν· και μάλιστα έχουν μεγαλύτερο περιθώριο να το δείξουν σε σχέση με την πετροχούντα του Ριάντ, που την έχουν ζώσει τα φίδια… Δεν τους νοιάζει η «τύχη» του συμμάχου τους· εξάλλου κάμποσοι από δαύτους προσπαθούν να εμποδίσουν την πώληση αμερικανικών όπλων στο Ριάντ εξαιτίας της δολοφονίας του Khashoggi. Τους νοιάζει όμως η ανατροπή των πετρελαϊκών δεδομένων στην περιοχή, σε βάρος των σχεδιασμών τους (και σε βάρος των σχεδιασμών του Τελ Αβίβ).

Θα πρέπει, μήπως, να δοκιμάσουν να «απαντήσουν», proxy εσείς proxy κι εμείς, κτυπώντας πετρελαϊκές εγκαταστάσεις του ιράν; Εξαιρετικά επικίνδυνο. Πρώτον επειδή η τιμή του πετρελαίου θα εκτοξευτεί διεθνώς ίσως και σε τριψήφιο νούμερο, πράγμα που έχει συνέπειες και για τις αμερικανικές βιομηχανίες· θα προκαλέσει όμως και γενικότερη αναταραχή στον παγκόσμιο καπιταλισμό. Και δεύτερο επειδή η Τεχεράνη θα αντεπιτεθεί, με τον έναν τρόπο ή τον άλλον.

Αργά προχτές ο plus one Pompeo ανακοίνωσε ότι «δεν έκαναν οι Houthis την επίθεση». Όχι επειδή τους συμπαθεί, αλλά επειδή θα ήταν απόλυτα δικαιολογημένοι· ενώ αυτός θέλει να κατηγορήσει κάποιους (του ιράν) για «τρομοκρατία». Χτες (Κυριακή) διάφοροι «ενημερωμένοι» άρχισαν να διαδίδουν ότι η επίθεση έγινε απ’ το ιρακινό έδαφος, από κάποια φιλο-ιρανική οργάνωση· με την τεχνική υποστηρίξη των «φρουρών της επανάστασης» φυσικά. Η επίθεση έγινε (λένε) σαν απάντηση στην πρόσφατη ισραηλινή επίθεση με drones στα σύνορα συρίας / ιράκ, που υποστηρίχτηκε απ’ το Ριάντ. Όλα αυτά χωρίς στοιχεία· όμως ποιος αμερικάνος τα χρειάζεται πια; Κι ύστερα τι σημασία έχουν οι «φυσικοί αυτουργοί» όταν είναι εύκολο να κατηγορηθούν οι «ηθικοί αυτουργοί»;

O βετεράνος ακροδεξιός βουλευτής Lindsey Olin Graham ζήτησε αμέσως προχτές «να μπει στο τραπέζι» μια επίθεση στα ιρανικά διυλιστήρια· όχι αμέσως όμως… Αν οι ιρανοί συνεχίσουν έτσι· αν «το ξανακάνουν» δηλαδή… Το ψόφιο κουνάβι δεν θα ήθελε να μπλέξει σε κάτι που δεν μπορεί να πουλήσει στους κοκκινόσβερκους οπαδούς και ψηφοφόρους του και θα είχε αβέβαιη εξέλιξη· και, παραδόξως, ούτε ο τοξικός φαίνεται να θέλει εδώ και τώρα αντίποινα στο ιράν. Και οι δυο φοβούνται για το τι θα ακολουθήσει.

Θεωρητικά απομένει ένας υποψήφιος για να «καθαρίσει». Το ισραήλ. Το έχει να κτυπάει χωρίς να αναλαμβάνει την ευθύνη… Τι θα γίνει όμως αν έστω και έμμεσα αποκαλυφθεί; Τι θα γίνει αν απλά χρεωθεί; Είναι και η Μόσχα στη μέση, είναι και το Πεκίνο…
Δεν θα κάνουμε αυστηρή πρόβλεψη αυτή τη στιγμή· δεν έχουμε τα απαραίτητα στοιχεία. Κάποιοι στην Ουάσιγκτον θα έχουν σίγουρα την διάθεση να φωνάξουν ας τους ξεφορτωθούμε επιτέλους αυτούς τους σαουδάραβες, σκέτος μπελάς έχουν γίνει!

Λογικό θα ήταν – αλλά τι θα έκανε μετά το ψοφιοκουναβιστάν στη μέση Ανατολή; Εμπόριο παστουρμά;

Ντούκου

Κυριακή 15 Σεπτέμβρη. Ο Σενέρ Λεβέντ είναι τουρκοκύπριος αριστερός δημοσιογράφος, σφοδρός επικριτής της τουρκικής στρατιωτικής παρουσίας στον βορρά. Είναι επίσης επικριτής του Erdogan. Έχει υποστεί διάφορες διώξεις στην τουρκοκυπριακή ζώνη λόγω των απόψεών του, έχει απειληθεί και η ζωή του. Εκδίδει στον βορρά την εφημερίδα Africa, με περιορισμένη κυκλοφορία. Έχει, σε κάθε περίπτωση, όλα τα εχέγγυα ότι δεν είναι … “εθνοπροδότης” (για τους ελληνοκύπριους).

Αρθρογραφεί, επίσης, στην ελληνοκυπριακή εφημερίδα “πολίτης”. Να λοιπόν τι έγραψε μεταξύ άλλων  πριν 5 ημέρες, στις 10 Σεπτέμβρη, απευθυνόμενος στο ελληνοκύπριο πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη:

…Το ξέρεις Νίκο; Ήρθε ο Τσαβούς στο νησί, ο δικός σου Τσαβούς. [σ.σ.: ο Τσαβούσογλου, τούρκος υπ.εξ.]… Φώναξε τον κόσμο και τους εκφώνησε μία ομιλία. Να ήξερες τι τους είπε Νίκο. Όταν τα διάβασα πάγωσα. Είπε για εσένα…. Κοίτα τι είπε για εσένα. Στο Κραν Μοντανά του είπες, λέει, ότι: «Άντε, έλα να πάμε σε λύση δύο κρατών, αλλά να μην το ανακοινώσουμε μέχρι τις εκλογές»! Αλήθεια είναι Νίκο, αλήθεια; Το είπες; Ξέρω, τώρα θα πεις δεν το είπα, αλλά ποιος σε πιστεύει;

… Αν είπες τέτοιο πράγμα στον Τσαβούς στην Ελβετία, το είπες Νίκο. Μην το αρνείσαι. Αν σε στριμώξουν πιο πολύ, πες «το είπα για λόγους τακτικής, τον δοκίμαζα»….

Αν “ακουγόταν” στο ελλαδιστάν αυτό η θεία Λίτσα (που αιωρείται κάπου στην ατμόσφαιρα, μην το ξεχνάτε) θα γινόταν drone – καμικάζι και θα έπεφτε στο κεφάλι του «προδότη». Ευτυχώς δεν ακούστηκε. Στη Λευκωσία όμως έχει αρχίσει να γίνεται κοινότοπο· με κάποιες εδαφικές αναπροσαρμογές… Προφανώς θα υπάρχουν και μυστικές, κρυφές δημοσκοπήσεις, με το ερώτημα «είστε υπέρ ή κατά της λύσης δύο κρατών;» Συνεπώς όχι μόνο δεν ξεσηκώθηκε καμμία κατακραυγή, αλλά ούτε διάψευση δεν χρειάστηκε να βγάλει ο Αναστασιάδης.

Αν υπάρχει ένα σοβαρό εμπόδιο γι’ αυτήν την λύση (που θα ξεμπλοκάρει και την εκμετάλλευση των όποιων γκαζιών αφού θα οριοθετηθούν οι αοζ των δύο κυπριακών κρατών) είναι ότι η ε.ε. φαίνεται να την απορρίπτει. Για λόγους αρχής; Για τεχνικούς λόγους; Άγνωστο…

Συνεπώς το πιο «κοντινό» σε μια τέτοια «καθαρή λύση» θα ήταν η «διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία» (αυτό είναι το προτεινόμενο μέχρι πρόπερσι απ’ το οηε μοντέλο «λύσης του κυπριακού») να ξεχυλώσει τόσο ώστε να γίνει, πρακτικά, συνομοσπονδία, άσχετα με το πως θα ονομάζεται. Και πάλι από πρακτική άποψη η διαφορά θα φαίνεται στις ελάχιστες (έως συμβολικές) εξουσίες που θα έχει η «κεντρική προεδρία» – ενώ, αντίθετα, τα συνομόσπονδα «συστατικά» (ουσιαστικά κράτη) θα έχουν το δικαίωμα απόσχισης / ανεξαρτητοποίησης (απ’ την συνομοσπονδία).

Έτσι έχουν τα πράγματα τώρα στη «σκοτεινή πλευρά» της ανατολικής Μεσογείου…

Η αξιοσημείωτη τροχιά μιας πετυχημένης βολής

Κυριακή 15 Σεπτέμβρη. Αν οι υεμενίτες Houthis, που πολεμούν εναντίον των εισβολέων μισθοφόρων των δύο τοξικών (του Ριάντ και του Ντουμπάι, κυρίως εναντίον του πρώτου αυτήν την εποχή…) είναι σε θέση να κτυπάνε με drones τα διυλιστήρια της aramco 1.100 χιλιόμετρα μακριά, στην άλλη άκρη της σαουδαραβικής επικράτειας, τότε ο τοξικός έχει μπλέξει πολύ άσχημα! Οι εγκαταστάσεις στην Abqaiq είναι οι μεγαλύτερες της Aramco. Στο Khurais γίνεται η εκμετάλλευση ενός απ’ τα μεγαλύτερα κοιτάσματα της επιχείρησης. Με την εξαίρεση των υπογείων του παλατιού του δεν πρέπει να νοιώθει ασφαλής πουθενά ο τοξικός. Ας πρόσεχε!!!

Οι Houthis (με την διακριτική και εύλογη βοήθεια τεχνικών των ιρανών «φρουρών της επανάστασης» και της λιβανέζικης Χεζμπ’ αλλάχ) έχουν δείξει εδώ και μήνες ότι έχουν ιδιαίτερα αναβαθμισμένες δυνατότητες επιθέσεων από αέρα. Είτε με πυραύλους είτε με drones.

Αλλά αυτή η τελευταία διπλή (και αρκετά “ζημιάρα”) επίθεση έχει ενδιαφέρον για επιπλέον λόγους. Πρώτον οι δύο εγκαταστάσεις που κτυπήθηκαν (Abqaiq και Khurais) είναι μέσα (ή πολύ κοντά) στην «σιιτική ζώνη» της σαουδικής αραβίας. Η σιιτική μειοψηφία έχει υποφέρει τα πάνδεινα απ’ την πετροχούντα του Ριάντ: από δολοφονίες και φυλακίσεις ακτιβιστών για τα ανθρώπινα δικαιώματα μέχρι ισοπεδώσεις χωριών και κωμοπόλεων. Γενικά η πετροχούντα του Ριάντ τους αντιμετωπίζει σαν πράκτορες της Τεχεράνης, και ευχαρίστως θα τους είχε σκοτώσει όλους (γύρω στα 4 εκατομύρια) αν δεν φοβόταν την διεθνή κατακραυγή· ενδεχομένως και την επέμβαση της Τεχεράνης…

Όταν, λοιπόν, οι ίδιοι οι Huthis, στην ανακοίνωση ανάληψης της ευθύνης για τις επιθέσεις, μιλούν για την βοήθεια που τους δόθηκε από αξιότιμους και ελεύθερους ανθρώπους μέσα απ’ την σαουδική αραβία, μπορούμε να φανταστούμε ποιούς εννοούν. Θα μπορούσε, ακόμα ακόμα, τα drones να μην έκαναν αυτήν τεράστια απόσταση απ’ την βόρεια υεμένη, αλλά να σηκώθηκαν από κάπου δίπλα απ’ τα διυλιστήρια, απ’ αυτούς τους αξιότιμους και ελεύθερους ανθρώπους… (Μια κουβέντα λέμε…)

Το άλλο ενδιαφέρον είναι το γιατί οι Houthis προτιμούν να κτυπούν τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της aramco και όχι τα παλάτια στο Ριάντ, που είναι κοντύτερα. Ενδεχομένως επειδή αυτά τα τελευταία έχουν αεράμυνα. Αλλά και για έναν επιπλέον λόγο. Η aramco, που είναι κρατική ιδιοκτησία (του παλατιού δηλαδή), διαβλέποντας ότι η εποχή του πετρελαίου πλησιάζει στο τέλος της, προσπαθεί να ιδιωτικοποιηθεί. Να βρει, δηλαδή, κάποιους να αγοράσουν μειοψηφικά πακέτα μετοχών, για να μπει ζεστό (και πολύ) χρήμα στα παλατιανά θησαυροφυλάκια. Όμως όταν τρώει πότε πυραύλους και πότε drones, πότε σε αγωγούς και πότε σε διυλιστήρια, όταν με δυο κουβέντες είναι στρατιωτικός στόχος, δεν είναι δα και ο καλύτερος «επενδυτικός στόχος» – έτσι δεν είναι;

Ενώ οι Houthis έχουν κάθε δίκιο να κτυπούν όπου κρίνουν (στην υεμένη οι μισθοφορικοί στρατοί των δύο τοξικών έχουν κάνει κανονική σφαγή αμάχων), η επιλογή στόχων σχετικών με το υγρό, μαύρο χρυσάφι του βασιλικού οίκου χαροποιεί και άλλους. Ας πούμε την Τεχεράνη. (Ακόμα και την Άγκυρα, για τους δικούς της λόγους….). Αν οι ζημιές που προκλήθηκαν ειδικά στο Abqaiq δεν επισκευαστούν αμεσότατα, θα λείψουν απ’ την παγκόσμια αγορά έως και 5 μύρια βαρέλια πετρελαίου καθημερινά: το μισό της συνολικής σαουδαραβικής παραγωγής και το 5% της παγκόσμιας κατανάλωσης.

Σε κάθε περίπτωση τέτοιες επιθέσεις θυμίζουν (στους ενδιαφερόμενους της περιοχής…) ότι ο πετρελαϊκός πόλεμος που αντιμετωπίζει το ιρανικό καθεστώς είναι δίκοπος.

(φωτογραφία κάτω: Με κόκκινο χρώμα οι περιοχές που ζουν οι σιίτες σαουδάραβες).

Το βράδυ χτες (ώρα usa) ο γνωστός special one Pompeo τιτίβισε ότι “δεν υπάρχουν στοιχεία που να δείχνουν ότι οι επιθέσεις έγιναν απ’ την υεμένη”… και κατηγόρησε την Τεχεράνη ότι “επιτέθηκε στην παγκόσμια παραγωγή πετρελαίου”. Δεν θα τον πιστέψουν πολλοί· τον νοιάζει όμως;

Κύριε… μ’ αφήνετε να σκοτώσω λίγο;

Κυριακή 15 Σεπτέμβρη. Φασίστας είναι. Μήπως είναι και βλάκας; Ο φίλος της Αθήνας και της Λευκωσίας Netanyahu «πετάχτηκε μία» στο ρωσικό Sochi την περασμένη Πέμπτη, σε μια κίνηση που τα φιλικά του μήντια (και στα μέρη μας) παρουσίασαν σαν PR: να δείξει (είπαν…) ενόψει εκλογών ότι έχει παντού μόνο φίλους… Ως εάν ένας κοτζάμ Βλαδίμηρος (Putin) θα καταδεχόταν να γίνει γλάστρα στην προεκλογική εκστρατεία οποιουδήποτε…

Όχι. Ο Netanyahu πήγε να βρει τον Putin χεσμένος. Τόσο χεσμένος ώστε αναγκάστηκε να φάει την προσβολή (για το διπλωματικό savoir vivre μάλλον χοντρή) να περιμένει για το ραντεβού κάτι ώρες· ο οικοδεσπότης είχε δουλειά αλλού.

Η αιτία; Ο ρωσικός στρατός στη συρία απαγόρευσε αυτόν τον μήνα στο Τελ Αβίβ να κάνει τρεις τουλάχιστον επιθέσεις σε στόχους μέσα στη συριακή επικράτεια, στα δυτικά, απειλώντας ότι θα ρίξει τα ισραηλινά αεροπλάνα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο… Το ίδιο (μαθαίνεται τώρα) είχε γίνει άλλες δυο φορές τον Αύγουστο. (Το πως γίνονται αυτές οι «απαγορεύσεις» δεν το ξέρουμε. Υπάρχουν πληροφορίες σχετικά, αλλά ξεφεύγουν απ’ τις δυνατότητές μας να τις ελέγξουμε…)

Ως γνωστόν ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός έχει κτυπήσει πρόσφατα στη συρία, αλλά στην εντελώς αντίθετη μεριά: νοτιοανατολικά, στα σύνορα με το ιράκ, δίπλα στο ποτάμι. Για να αποφύγει τα ραντάρ των S-300, και τα λοιπά ρωσικά συστήματα εντοπισμού που υπάρχουν σ’ όλη την δυτική συρία…

Η προσπάθεια του Netanyahu να πείσει τον Putin να κάνει «τα στραβά μάτια» χαρακτηρίστηκε (στο ισραήλ) «αποτυχία». Τι άλλο θα μπορούσε να είναι όμως; Για ποιον λόγο θα έπρεπε ο ρωσικός ιμπεριαλισμός να εμφανίζεται αδύναμος μπροστά στον ισραηλινό στο συριακό πεδίο μάχης;

Το «καπάκι» στην αποτυχία του φασιστοπρωθυπουργού, ήταν ότι τάκουσε (απ’ τον Putin) και για την επίθεση στο λίβανο, σε γραφεία της Χεζμπ’ αλλάχ. Κι αυτό ήταν καινούργιο…

Σα να μην έφταναν αυτοί οι μπελάδες (κατευθείαν συνέπειες της παρακμής του ισραηλινού καθεστώτος, την οποία προσπαθεί να φρενάρει με νύχια και δόντια), ο γνωστός αμερικανικός δημοσιογραφικός οργανισμός politico βρήκε την ώρα να αποκαλύψει ότι η mossad τηλε-παρακολουθούσε τα δύο τελευταία χρόνια (μέχρι να αποκαλυφθεί) το άσπρο σπίτι και άλλες θέσεις όπου μαζεύονταν αμερικανοί καθεστωτικοί αξιωματούχοι: το έκανε υποκλέπτοντας τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις των πάντων. Οι ισραηλινοί, φυσικά, το αρνήθηκαν· κάποιος από δαύτους έφτασε μάλιστα στο σημείο να χαρακτηρίσει την αποκάλυψη … «αντι-σημιτισμό».

Αν όχι για το ψόφιο κουνάβι αυτοπροσώπως, για το establisment στην Ουάσιγκτον το να σε κατασκοπεύει ο πιο στενός σου σύμμαχος είναι, επιεικώς, προσβλητικό. «Αναγνωρίζεις την Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσά τους· τους δίνεις τα κατεχόμενα υψώματα του Golan· τους ετοιμάζεις ένα deal του αιώνα που θα νομιμοποιεί (;;;) το απαρτχάιντ τους – και σε κατασκοπεύουν;» Εύλογη η απορία, αν και όχι αρκετή για να «διαταράξει τις σχέσεις μεταξύ των δύο κρατών». Άλλωστε, αν δεν κατασκοπεύει κανείς τους συμμάχους του, που είναι σχετικά εύκολο, πού θα εκπαιδεύεται και πως θα κρατάει την φόρμα του;

Αρκετή η αφορμή της αποκάλυψης, όμως, για να ειρωνεύονται διάφοροι. Όπως, για παράδειγμα, ο ιρανός υπ.εξ. Zarif. Άμα έχεις τέτοιους φίλους τι τους θέλεις τους εχθρούς; τιτίβισε – σαν εχθρός που είναι…

Ναι… Αλλά όχι εκεί που είμαι εγώ

Κυριακή 15 Σεπτέμβρη. Η Μόσχα απαγορεύει, λοιπόν, στο Τελ Αβίβ να “κάνει ό,τι θέλει” στην συριακή ή στη λιβανέζικη επικράτεια. Κάποιοι θα φωνάξουν “ζήτω: ιδού ο άξονας της αντίστασης…”

Όμως η Μόσχα δεν απαγορεύει στο Τελ Αβίβ να “κάνει ό,τι θέλει” απέναντι στην παλαιστινιακή αντίσταση· ας πούμε απέναντι στις διαδηλώσεις της Μεγάλης Επιστροφής στη Γάζα… Δεν απαγορεύει την φυλάκιση 1,5 εκατομυρίου παλαιστίνιων στη Γάζα, ούτε το απαρτχάιντ στη δυτική Όχθη… Εκεί ο ισραηλινός φασισμός μπορεί να σκοτώνει ελεύθερα.

Είναι υπενθύμιση: κανένα κράτος δεν πρόκειται να σώσει τους παλαιστίνιους, ό,τι και να διακηρύσσει. Τα κράτη είναι όργανα αφεντικών παντού· έχουν τα δικά τους συμφέροντα, αυτά υπηρετούν. Το πολύ πολύ που κάνουν τα κράτη που υποτίθεται “στηρίζουν” τους παλαιστίνιους, είναι να τους δίνουν λεφτά… (Λεφτά τους υπόσχονται και οι σύμμαχοι του Τελ Αβίβ…) Αλλά δεν πρόκειται να διακινδυνεύσουν ούτε μια κεραία απ’ τα συμφέροντά τους για δεκάδες, εκατοντάδες ή χιλιάδες δολοφονημένους παλαιστίνιους.

Είναι υπενθύμιση: ο αγώνας ενάντια στο ισραηλινό απαρτχάιντ αφορά (και πρέπει να αφορά) κοινωνικά ανταγωνιστικά, κινηματικά υποκείμενα. Σ’ όλον τον κόσμο. Κι αυτά, με την σειρά τους, μόνο να διαφθείρουν την συνείδησή τους μπορούν περιμένοντας κάποιο “κράτος ελευθερωτή”.

Όποιος βλέπει “άξονες αντίστασης” εκεί που υπάρχουν διακρατικές, ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις και μόνο τέτοιες, βλέπει σίγουρα και τον Batman. Είναι υποχρεωτικό, απ’ την άλλη, να πάψουν οι πάντες να θεωρούν το δίκαιο των παλαιστινίων ανδρών και γυναικών σαν το «υπόλοιπο» τέτοιου είδους αντιθέσεων και αναμετρήσεων.

No libra

Σάββατο 14 Σεπτέμβρη. O Zuckerberg ετοιμάζει ένα «κρυπτονόμισμα». Για την ακρίβεια ο κύριος facebook είναι ένα είδος « τεχνολογικού μπροστινού» για την δημιουργία ενός ψηφιακού νομίσματος από έναν αριθμό ιδιωτικών εταιρειών. Σε αντίθεση με το bitcoin (κι όλα τα παρόμοια κρυπτονομίσματα) που δεν έχουν κάποιο σταθερό μέτρο / αντίκρυσμα, και συνεπώς εκτός από παράνομες συναλλαγές προσφέρεται για τζόγο, το libra έχει σχεδιαστεί για να έχει το κύρος, την αξιοπιστία κανονικού νομίσματος. Θα έχει σταθερή ισοτιμία σχετιζόμενο μ’ ένα «καλάθι νομισμάτων» (ευρώ, δολάριο, γιέν, στερλίνα, δολάριο σιγκαπούρης – αλλά όχι το κινέζικο γουάν) και σαν «assets» κρατικά ομόλογα αξίας, κατ’ αρχήν, γύρω στα 200 δισεκατομύρια δολάρια. Στους συνεταίρους του libra (28 προς το παρόν) περιλαμβάνονται αμερικανικές εταιρείες «πλαστικού χρήματος» (visa, mastercard), η uber και άλλα μεγάλα μαγαζιά που δουλεύουν με ηλεκτρονικές πληρωμές.

Παρά τις εξασφαλίσεις που προσφέρει η τεχνολογία blockchain το ηλεκτρικό, ψηφιακό χρήμα δεν είναι αθώο. Αν οι ηλεκτρονικές συναλλαγές είναι γεμάτες data, το ψηφιακά νομίσματα είναι μόνο data. H διασπορά των υπολογιστών που μεσολαβούν και ελέγχουν την κυκλοφορία ενός κρυπτονομίσματος είναι μόνο μια φάρσα «δημοκρατικότητας»: είναι τέτοια η υπολογιστική ισχύς που απαιτείται για τις διαστραυρώσεις των συναλλαγών, ώστε τα σχετικά data centers και οι επεξεργαστές θα είναι ιδιοκτησία των μετόχων της libra.

Είναι προφανώς και γι’ αυτόν τον λόγο που χτες οι Bruno le Maire και Olaf Scholz (υπ.οικ. του Παρισιού και του Βερολίνου) ανήγγειλαν σχεδόν την απαγόρευση της κυκλοφορίας του libra στην ε.ε. όταν θα είναι έτοιμο (σε περίπου ένα χρόνο). Δεν είπαν καθαρά ότι το θεωρούν αμερικάνικη απόβαση στην ευρώπη. Είπαν, γενικά κι αόριστα, ότι «θα δημιουργήσει προβλήματα στους καταναλωτές και θα υπονομεύσει την χρηματοπιστωτική σταθερότητα στην ευρώπη». Πρόσθεσαν ότι θα φτιαχτεί ευρωπαϊκό ψηφιακό νόμισμα (κρυπτονόμισμα) με την εγγύηση και την ευθύνη της ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας. Έχουν αργήσει. Τα τζογαδόρικα κρυπτονομίσματα τύπου bitcoin χρησιμοποιούνται και στην ευρώπη εδώ και χρόνια. Είναι δε πιθανό ότι το libra θα «χωθεί» και στις ευρωπαϊκές συναλλαγές· πιο εύκολα στα ηλεκτρονικά ψώνια απ’ τις ηπα.

Παρότι τα ψηφιακά νομίσματα εμφανίζονται σαν η ικανή και αναγκαία μορφή γενικού ισοδύναμου της αξίας σε μια εποχή γενίκευσης των ηλεκτρονικών συναλλαγών, έχει τουλάχιστον ένα σοβαρό πρόβλημα, πέρα απ’ το ότι μ’ αυτά αφήνει ο καθένας τα ίχνη του παντού. Το πρόβλημα το έχουν και οι συναλλαγές οι ίδιες· ωστόσο στην εκδοχή «μέσο συναλλαγών» το πρόβλημα μπορεί να γίνει τερατώδες: δεν υπάρχει ψηφιακό «νομισματικό μέσο» χωρίς ηλεκτρισμό…

Έχει παραμυθιαστεί κανένας ότι ο οξυνόμενος ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός θα σεβαστεί τις ηλεκτρικές υποδομές οπουδήποτε; Ρωτάμε έτσι, για να θυμίσουμε ότι ο πιο διάχυτος πλούτος της εποχής είναι η βλακεία.

Spin off

Σάββατο 14 Σεπτέμβρη. Το έχουμε σημειώσει όσες φορές ταίριαζε με το θέμα (πιο ολοκληρωμένα απ’ τις σελίδες του χάρτινου Sarajevo, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα στην τουρκία): αν υπάρχει ένα σοβαρό πολιτικό ζήτημα της τουρκικής κοινωνίας (και της εργατικής τάξης εκεί) δεν είναι ο πραγματικός ή φανταστικός δεσποτισμός του Erdogan και των ισλαμοδημοκρατών. Είναι ότι δεν υπάρχει σοβαρή, επίκαιρη, σύγχρονη αντιπολίτευση απ’ τα αριστέρα του AKP. Αυτό που σχηματικά λέγεται “κεντροαριστέρα”, μια φιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία. Υπάρχει, βέβαια, ένα κάποιο «σοσιαλδημοκρατικό» κόμμα (το CHP), αλλά αυτό είναι ιστορικά μπλεγμένο με τον «κεμαλισμό» όπως εφαρμόστηκε πρακτικά μέσα από διαδοχικά πραξικόπημα και το «βαθύ κράτος» του «συμβουλίου ασφαλείας». Το κόμμα που καλύπτει την τουρκική αριστέρα είναι το εν πολλοίς κουρδικό HDP· ωστόσο αυτό θα ήταν αδύνατο στο ορατό μέλλον να περάσει κατά πολύ το 10%.

Η απουσία ενός σοβαρού «δεύτερου πόλου» / κόμματος εξουσίας είναι που έχει εξασφαλίσει την πολιτική (και ως ένα βαθμό την ιδεολογική) ηγεμονία στο AKP εδώ και σχεδόν 20 χρόνια. Αλλά καμμία τέτοια ηγεμονία δεν εξασφαλίζει την αιωνιότητα. Το AΚP (και ο Erdogan) έχει μια κάποια φθορά, που εν μέρει οφείλεται στην επιτυχία του (απ’ την άποψη της «οικονομικής πολιτικής») τα προηγούμενα χρόνια: οι μικροαστοί και η καινούργια αστική τάξη των πόλεων «στριφογυρνούν» εξαιτίας της (ας την πούμε έτσι) «πτώσης του ρυθμού ανάπτυξης»· παρότι ο τουρκικός καπιταλισμός απέχει πάρα πολύ απ’ αυτό που βολεύονται να πιστεύουν οι έλληνες εθνικόφρονες.

Η πρόσφατη απώλεια της δημαρχίας της Istanbul απ’ το AKP, μιας μητρόπολης απ’ όπου ο Erdogan ξεκίνησε την πολιτική του διαδρομή και θεμελείωσε την επιρροή του (ήταν, κατά γενική ομολογία, ένας ιδιαίτερα πετυχημένος δήμαρχος απ’ το ’94 ως το ‘98) έδειξε (κατά την ταπεινή γνώμη της ασταμάτητης μηχανής) ότι οι εκλογικές συμμαχίες των ισλαμοδημοκρατών με τους ακροδεξιούς του Bahceli (MHP) δεν είναι all weather βιώσιμη τακτική. Χρειαζόταν και νωρίτερα, χρειάζεται πλέον ακόμα περισσότερο, ένα κόμμα απ’ τα «αριστέρα» (σχετικά μιλώντας) του AKP, συγγενικό ωστόσο στους βασικούς προσανατολισμούς της πολιτικής του.

Η δημιουργία απ’ τον Ahmet Davutoglu ενός καινούργιου κόμματος (ανακοινώθηκε χτες), καλύπτει αυτήν την αναγκαιότητα. Ο Davutoglu είναι σάρκα απ’ την σάρκα του AKP: νο 1 σύμβουλος του Erdogan απ’ το 2003 ως το 2009, υπ.εξ. απ’ το 2009 ως το 2014, πρόεδρος του κόμματος απ’ το 2014 ως το 2016, βγήκε στην άκρη λίγο πριν το πραξικόπημα του 2016, όταν ο Erdogan είχε πια εγκαταλείψει καθαρά την στρατηγική των «μηδενικών προβλημάτων» με τα γειτονικά κράτη και είχε ξεκινήσει την εκστρατεία για την ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία στους άραβες σουνίτες, εντός και εκτός συρίας. Ο πανεπιστημιακός Davutoglu έχει υπάρξει ο κορυφαίος οργανικός διανοούμενος του AKP σ’ όλη την διαδρομή της ανόδου και της εδραίωσης του κόμματος στην πολιτική σκηνή της τουρκίας. Μαζί με τον Abdullah Gul (πρωθ. απ’ το 2002 ως το 2003, υπ.εξ. απ’ το 2003 ως το 2007, πρόεδρος της τουρκίας απ’ το 2007 ως το 2014) είναι brothers in arms με τον Erdogan. Ενδεχομένως διαφωνούν σε ζητήματα τακτικής· ή, απλά, έμειναν κάποια χρόνια στην εφεδρεία, για περίπτωση ανάγκης.

Είναι εύλογο ότι το AKP θα παραμείνει για πολύ ακόμα το κύριο σώμα της τουρκικής δεξιάς. Σίγουρα όσο υπάρχει Erdogan. Είναι το ίδιο εύλογο όμως ότι θα πρέπει να είναι έτοιμο να αξιοποιήσει κυβερνο-στηρίγματα· και όχι υποχρεωτικά προς τα (ακρο)δεξιά του. Ό,τι και να ειπωθεί, το εγχείρημα του Davutoglu μπορεί μεν να μοιάζει με «διάσπαση» αλλά στην πραγματικότητα είναι περίπου δημιουργία “θυγατρικής”.

Άλλωστε το δήλωσε χτες: Ο σκοπός μας δεν είναι η διαίρεση και η αποδυνάμωση [του AKP] αλλά η ανανέωσή του…

Ινδοκούς

Σάββατο 14 Σεπτέμβρη. Το δηλώνουν καθαρά: θέλουν μια συμφωνία με την Ουάσιγκτον, για να εξασφαλίσουν ασφαλή διάδρομο ώστε να πάρει τον στρατό της και να πάει στο καλό… Θα έλεγε κανείς ότι πιο ειρηνοποιά στοιχεία απ’ τους ταλιμπάν δεν υπάρχουν… Απ’ την άλλη, αφού το ψόφιο κουνάβι ακύρωσε τις διαπραγματεύσεις, δεν χάνουν ευκαιρία να κτυπούν και αμερικανικές βάσεις. Για να δείξουν ότι πράγματι χρειάζεται ένας “ασφαλής διάδρομος” ξεκουμπίσματος.

Αμ το άλλο; Αντιπροσωπεία τους πετάχτηκε χτες στη Μόσχα, και είχε κουβέντα face to face με τον Zamir Kabulov, τον ειδικό εκπρόσωπο του Putin για το αφγανιστάν. Αυτό, εν πάσει περιπτώσει, ανακοινώθηκε απ’ τους ίδιους. Μπορεί να τα είπαν και με κανάν άλλον…

Δεύτεροι στη σειρά, πίσω απ’ τους ταλιμπάν, στο βάθρο της ειρηνοποιίας στο Ινδοκούς, είναι βέβαια η Μόσχα, το Πεκίνο, η Ισλαμαμπάντ και η Τεχεράνη. Υπό μια προϋπόθεση: yankees go home! Αν όχι, τότε…

Το αξιοσημείωτο (για την ασταμάτητη μηχανή) δεν είναι ωστόσο τίποτα απ’ αυτά. Είναι το ότι οι ταλιμπάν έχουν αποκτήσει know how «διπλωματικών ελιγμών» υψηλού επιπέδου. Πως έβγαλαν στη σέντρα το ψόφιο κουνάβι και χρεώθηκε την ακύρωση των διαπραγματεύσεων; Με την εξής τακτική: εμείς θέλουμε συμφωνία, αλλά μέχρι και ένα λεπτό πριν συνεχίζουμε τον πόλεμο… Το αντέχεις; Αποδεικνύεται έτσι ότι δεν είναι καθόλου «πρωτόγονοι», όπως διέδιδε ο πρωτοκοσμικός ρατσισμός…

(φωτογραφία: Τα οροπέδια του αφγανιστάν έχουν ελάχιστους δρόμους. Στον χάρτη σημειώνονται αυτοί που ελέγχουν οι ταλιμπάν: με κόκκινο ο έλεγχος είναι απόλυτος και διαρκής, με πορτοκαλί είναι τακτικός μεν αλλά κατά περίσταση.

Το πού πας ρε Καραμήτρο; πώς λέγεται στα αμερικάνικα;)

Way of death…

Παρασκευή 13 Σεπτέμβρη. Αν υπάρχει “ευρωπαϊκός τρόπος ζωής”, διακριτός (ας πούμε) απ’ τον “αμερικανικό τρόπο ζωής”, αυτός περιορίζεται όλος κι όλος στη φαντασίωση της ύπαρξής του….

Να, ας πούμε, ο “γαλλικός τρόπος ζωής”. Πας να πάρεις το λεωφορείο και υπόκεισαι στην προπαγάνδα του ιμπεριαλισμού του κράτους σου. Πολιτισμένα πράγματα. Τουλάχιστον (αυτός ο ιμπεριαλισμός) δεν κάνει έμφυλες διακρίσεις. Λίγο είναι;

Κατατάχτηκα για να ξεφύγω απ’ τον σωρό, Lucie, εύελπις, γαλλία. Θα παρατηρήσει βέβαια το τμήμα ερευνών της ορθότητας: χμμμ… Η Lucie ξεφεύγει απ’ τον σωρό “μπαίνοντας στη γραμμή”, αλλά ο Romain (χθεσινή παρουσίαση) φοράει τις αρβύλες για να βασίζονται πάνω του…. Δεν είναι αυτό καραμπινάτος σεξισμός;

Μην βιάζεσθε! Θα μπορούσαν οι λεζάντες να είναι και ανάποδα. Άλλωστε η διοίκηση Macron κατάργησε τις λέξεις «πατέρας» και «μητέρα» στις ληξιαρχικές πράξεις, αντικαθιστώντας τες με «γονιός 1» και «γονιός 2». Οπότε έχει περάσει τις αντισεξιστικές εξετάσεις του ενσωματωμένου Θεάματος…

Η κάθε Lucie και ο κάθε Romain ανήκουν λοιπόν, ανάλογα, στις κατηγορίες «νεκρός 1» και «νεκρός 2». Αλλά η δουλειά τους είναι να απωθούν αυτό το «τέλος», να απωθούν τέτοιες ληξιαρχικές πράξεις για πάρτη τους, σκοτώνοντας τους Άλλους. Για τους οποίους Άλλους (εκεί, στην υποσαχάρια Αφρική για παράδειγμα) δεν υπάρχει ζήτημα. Ειδικά αν σαν νεκροί κάνουν σωρούς, που πάνω τους βασίζεται ο γαλλικός (και όχι μόνο…) καπιταλισμός.

Ways of death…

Ζεστές παρατηρήσεις

Παρασκευή 13 Σεπτέμβρη. Αφήσαμε αυτήν καθαυτήν την 11η Σεπτέμβρη, εννοούμενη σαν “επέτειο”, να περάσει ασχολίαστη από δω. Κάτι σαν (ασήμαντη) συμβολική τρύπα προς τιμήν όλων όσων πλησιάζουν, αργά αργά, στην αλήθεια «το Ράιχστανγκ στις φλόγες» του 4ου παγκόσμιου πολέμου και της διαμόρφωσης των προϋποθέσεών του.

Να τώρα κάτι νόστιμο. Είναι μια τηλεφωνική συνέντευξη που πήρε το απόγευμα εκείνης της ημέρας, της 11ης 9ου 2001, το channel 9 της Ν. Υόρκης, από κάποιον σχετικό με ακίνητα και πύργους…

Ερώτηση: Υπάρχουν πολλές ερωτήσεις για το κατά πόσον η ζημιά και η πλήρης κατάρρευση των κτιρίων προκλήθηκε από αεροπλάνα, από αρχιτεκτονική αστοχία ή πιθανόν από βόμβες. Τι σκέφτεσθε επ’ αυτού;

Απάντηση: Δεν ήταν αρχιτεκτονική αστοχία. Το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου ήταν γνωστό σαν πολύ, πολύ ισχυρά κτίρια. Μην ξεχνάτε ότι μπήκε μια μεγάλη βόμβα στη βάση του ενός [το 1993]. Η βάση είναι το πιο κρίσιμο σημείο, επειδή εκεί βρίσκονται τα θεμέλια· και το άντεξε. Πήγα εκεί περίπου 3 με 4 ώρες μετά την έκρηξη της βόμβας, γιατί ένας απ’ τους πολιτικούς μηχανικούς μου με πήρε για να δούμε, επειδή έκανε την κατασκευή. Και είπα «Δεν μπορώ να το πιστέψω». Το κτίριο στεκόταν όρθιο ενώ οι μισές απ’ τις κολώνες του είχαν τιναχτεί!! Ήταν απίστευτα στέρεα κτίρια, για όποιον ξέρει οτιδήποτε από δόμηση. Ήταν τα πρώτα κτίρια που κτίστηκαν απ’ έξω προς τα μέσα. Το ατσάλι… ο λόγος που οι πύργοι του κέντρου είχαν τέτοια στενά παράθυρα ήταν επειδή ανάμεσα σ’ όλα τα παράθυρα υπήρχε σκελετός από ατσάλι, στην περίμετρο του κτιρίου. Βαριά δοκάρια διπλοτάφ…

Και είπα: πώς μπόρεσε ένα αεροπλάνο, ακόμα κι ένα 767 ή 747 ή οτιδήποτε ήταν, πώς κατάφερε να κόψει αυτό το ατσάλι; Και σκέφτηκα ότι δεν ήταν μόνο ένα αεροπλάνο, αλλά υπήρχαν βόμβες που έσκασαν ταυτόχρονα. Επειδή δεν μπορώ να φανταστώ οτιδήποτε που θα μπορούσε να περάσει μέσα απ’ αυτόν τον τοίχο ατσαλιού. Τα περισσότερα κτίρια κατασκευάζονται με ατσάλινες κολώνες γύρω απ’ τα φρεάτια των ασανσέρ. Αυτά φτιάχτηκαν απ’ έξω προς τα μέσα, που είναι η πιο συμπαγής κατασκευή που μπορεί να υπάρξει. Κι όμως τσαλακώθηκαν σαν τσίγκινα τενεκεδάκια.

Ερώτηση: Ξέρετε… κοιτάμε τις εικόνες συνέχεια απ’ το πρωί, την ώρα που πλησιάζει το αεροπλάνο στον πύργο 2. Και την ώρα που το βλέπεις να έχει φτάσει στην μία πλευρά, τότε εντελώς ξαφνικά μέσα στο επόμενο κλάσμα του δευτερολέπτου, γίνεται μια έκρηξη στην απέναντι πλευρά.

Απάντηση. Σωστά. Τώρα σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να είναι ένα αεροπλάνο φορτωμένο με κάτι περισσότερο από απλά καύσιμα.

Ποιός ήταν αυτός που έδινε τέτοιες απαντήσεις σε τέτοιες ερωτήσεις το απόγευμα της 11ης Σεπτέμβρη του 2001; Λέγεται Donald Trump, και τότε ήταν ένας μεγαλομεσίτης / μεγαλοεργολάβος του real estate… Η τωρινή διασημότητα αυτόματα μπορεί έως και να γελοιοποιεί την γνώμη που είχε τότε. Επιπλέον τότε ο κτηματομεσίτης Trump δεν ήξερε ότι όσο ατσάλι κι αν έβλεπε στην περίμετρο, πολύ περισσότερο και πιο «χοντρό» υπήρχε στον πυρήνα των πύργων, γύρω απ’ τα φρεάτια των ασανσέρ. Πράγμα που σήμαινε, απλά, πως ήταν αδύνατο να καταρρεύσουν όπως κατέρρευσαν εξαιτίας … μιας μέτριας σε ένταση φωτιάς.

Δεν έχει ωστόσο σημασία τι δεν ήξερε το ψόφιο κουνάβι τότε. Ίσως αξίζει να συγκρατήσουμε πως πρόσφατα, σαν πρόεδρος των ηπα, δήλωσε ότι ξέρει τι έγινε την 11η Σεπτέμβρη αφήνοντας υπονοούμενα· αλλά δεν το μαρτύρησε…

Εκβιάζει κάποιους μέσα στο καθεστώς; Λέει βλακείες; Ποιός ξέρει;