Δευτέρα 9 Σεπτέμβρη. Και “ξαφνικά” το ψόφιο κουνάβι έκοψε τις διαπραγματεύσεις και τις συμφωνίες με τους ταλιμπάν…. Έτσι, τουλάχιστον, φαίνονται τα πράγματα. Είναι, όμως το ψόφιο κουνάβι που πήρε την απόφαση, ή μήπως οι ταλιμπάν το ανάγκασαν· χωρίς να το παινευτούν;
Αιτία του ψοφιοκουναβικού εκνευρισμού ήταν μια διπλή επίθεση αυτοκτονίας στο κέντρο της Καμπούλ πρώτα στις 3 και ξανά στις 5 Σεπτέμβρη. Η δεύτερη επίθεση έγινε σε αστυνομικό σημείο ελέγχου, στο “κυριλέ” τμήμα της πόλης, εκεί που βρίσκονται όλες οι διεθνείς αντιπροσωπείες – κοντά στην αμερικανική πρεσβεία. Σκοτώθηκαν τουλάχιστον 10 άτομα (μεταξύ των οποίων ένας αμερικάνος και ένας ρουμάνος πεζοναύτης) και τραυματίστηκαν δεκάδες, κυρίως σεκιουριτάδες και αφγανοί ασφαλίτες. Είναι, άραγε, αφελείς οι ταλιμπάν να κάνουν τέτοιες επίθεσεις, και μάλιστα με “βαρύ συμβολισμό”, την ώρα που, υποτίθεται, είναι έτοιμοι να υπογράψουν την αποχώρηση ενός (μικρού) τμήματος του αμερικανικού στρατού απ’ το αφγανιστάν;
Η ασταμάτητη μηχανή κρίνει ότι δεν είναι καθόλου αφελείς. Πρώτον, επειδή αν υπογράψουν συμφωνία που θα δέχεται την παραμονή 8.500 αμερικάνων πεζοναυτών στο αφγανιστάν, θα έχουν αποτύχει· το αντίθετο απ’ αυτό που συμβαίνει «επί του εδάφους». Και δεύτερον, επειδή το αμερικανικό θέατρο ήταν το εξής: η Ουάσιγκτον είναι ο «ενδιάμεσος» ανάμεσα στους ταλιμπάν και την στηριγμένη απ’ την ίδια κυβέρνηση στην Καμπούλ· και κάνει ό,τι μπορεί για να τους φέρει κοντύτερα, να τα βρουν, για «ένα καλύτερο μέλλον». Συγκινητικό!
Αυτή η σκηνοθεσία, που θα έπαιρνε περισσότερη σάρκα και οστά με την υποτιθέμενη συνάντηση τις επόμενες ημέρες εκπροσώπων των ταλιμπάν και της κυβέρνησης στην Καμπούλ στο camp David, επί αμερικανικού εδάφους, είναι εντελώς αντίθετη με τις απόψεις των ταλιμπάν. Οι οποίοι υποστηρίζουν, και σωστά, ότι η μεν κυβέρνηση είναι μαριονέτα, και δεν συζητούν μαζί της· ο δε κύριος εχθρός είναι οι κατοχικοί στρατοί και ειδικά ο αμερικανικός. Κι αν στο πρώτο θα μπορούσαν να υποχωρήσουν με κάποιον ελιγμό, τι όφελος θα είχαν να υποχωρήσουν στο δεύτερο; Να μείνουν αγκαλιά με μια αμερικανική μεραρχία μαζί μ’ όλα τα «απαραίτητα»; Να συνδιοικούν στην Καμπούλ με κάποιον γκριζομάλη στρατηγό; Να χαιρετιούνται με αμερικάνους πράκτορες και μισθοφόρους; (Λέμε «υποτιθέμενη» συνάντηση επειδή υπάρχουν από αρκετές μεριές βάσιμες αμφιβολίες για το ρεαλιστικό του πράγματος. Κάποιοι θεωρούν τα σχετικά ψοφιοκουναβικά τιτιβίσματα ένα ακόμα πυροτέχνημα, άσχετο με την πραγματικότητα, απ’ αυτά που πετάει απ’ την αγωνία του να πετύχει κάτι… Π.χ.: λίγο πριν ή λίγο μετά την «επέτειο» της 11ης / 9ου θα έσκαγαν ταλιμπάν στις ηπα;)
Είναι εύκολα κατανοητό και στους ταλιμπάν αλλά και στους υποστηρικτές τους (Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη, Ισλαμαμπάντ) πως εκείνος που καίγεται να πουλήσει μια «ειρηνευτική επιτυχία» στο πόπολο, εν όψει εκλογών, είναι το ψόφιο κουνάβι. Και πως ούτε αυτήν δεν μπορεί να πουλήσει καλά καλά, αφού οι σωματοφύλακες έχουν αποφασίσει ότι «οπωσδήποτε θα μείνουν 8.600 πεζοναύτες στο ινδοκούς, να φυλάνε τα σύνορά μας…» Γιατί, λοιπόν, θα έμπαιναν στον κόπο να δώσουν μια προεκλογική χαρά στο ψόφιο κουνάβι, χάνοντας απ’ την άλλη μεριά την δική τους πολιτική αξιοπιστία (εφόσον η αποχώρηση του κατοχικού στρατού είναι ο σταθερά δηλούμενος στόχος τους) και, κατά συνέπεια, την επιρροή τους;
Όχι. Οι ταλιμπάν μπορούν να είναι βέβαιοι ότι η Ουάσιγκτον είναι αδύνατο να τους σταματήσει. Κι ότι αν δεν τα μαζέψει άμεσα, θα αναγκαστεί να το κάνει αργότερα, αλλά με κακό τρόπο…
Εκτιμάμε πως η συγκεκριμένη διπλή επίθεση σε διαδοχικούς χρόνους, και οπωσδήποτε η δεύτερη εκεί που έγινε, είχε αυτόν τον σκοπό. Να θυμώσει το ψόφιο κουνάβι, και έτσι να στερηθεί το εύκολο φωτοστέφανο μιας ψόφιας «ειρήνης»… Ίσως ίσως και για να αποφασίσει κανά άλλο κράτος της (νατοϊκής) κατοχικής συμμαχίας να μαζέψει τα χακί λιμά του από τώρα …αφού έτσι κι αλλιώς θα υπάρξει ειρήνη…
Θα μείνει μόνο με το ισραηλινής κατασκευής «deal του αιώνα» το ψόφιο κουνάβι για να το παίξει ειρηνοποιός…. Που όλο είναι να ανακοινωθεί και όσο καθυστερεί. Αλλά αυτό εκτός απ’ τον γαμπρό του και τον φασιστοπρωθυπουργό του ισραήλ δεν πρόκειται να το «αγοράσει» κανείς άλλος. Ας αφήσουμε ότι προήγαγε σε «επίσημο διαπραγματευτή» για το «deal του αιώνα» έναν νεαρό που φτιάχνει τους καφέδες του βασιλογαμπρού και τον βοηθάει στα λογιστικά, στο γραφείο…
Η “america first” στα καλύτερά της!