Κυριακή 1 Σεπτέμβρη. Όταν λέμε «κατοχή» εννοείται: για όλους. Όταν λέμε «ρατσισμός» εννοείται: εναντίον όλων, αδιάφορο το φύλο ή η ηλικία. Όταν λέμε «απαρτχάιντ» εννοείται: κανείς δεν θα γλυτώσει (εκτός αν προσκυνάει καθημερινά τους κατοχικούς…)
Το αυστραλέζικης παραγωγής και διάρκειας 45 λεπτών ντοκυμαντέρ στη συνέχεια (προβλήθηκε πρώτη φορά το 2014) θυμίζει τι σημαίνει να είσαι παλαιστίνιος / α και να μεγαλώνεις σε συνθήκες ρατσισμού, κατοχής, απαρτχάιντ, πολεμώντας τα. Με πέτρες…
(Θυμίζει και κάτι ακόμα, στο οποίο θα επανέλθουμε καποια στιγμή: κανένα «φιλοπαλαιστινιακό» κράτος δεν πρόκειται να δικαιώσει την παλαιστινιακή αντίσταση… Όποιος πιστεύει κάτι τέτοιο, πιστεύει και στον Μπάτμαν…
Μόνο το κίνημα μπορεί! Όχι αυτό το ψόφιο και γεμάτο ματαιοδοξίες, δημόσιες σχέσεις, υπολογισμούς επιρροών και μικροπόζες συνονθύλευμα που εμφανίζεται τα τελευταία χρόνια σαν τέτοιο. Αλλά το κίνημα που θα είναι αντάξιο των σκοπών του, αφιερωμένο σ’ αυτούς, όπως έχει υπάρξει άλλοτε στην ιστορία· και ήταν νικηφόρο…)