Πέμπτη 12 Σεπτέμβρη. Μετά από πολύ πρόσφατη απόφαση του house of commons (λίγο πριν κλείσει) η κυβέρνηση του Bor-Duk έδωσε στη δημοσιότητα ορισμένα (όχι τα πιο απόρρητα) στοιχεία της «operation yellowhammer». Των εκτιμήσεων και των σχεδίων, δηλαδή, για τις συνέπειες ενός «σκληρού» ξεσφηνώματος του βρετανικού λέοντα, και την αντιμετώπισή τους.
Η γενική ιδέα (διατυπωμένη με όσο πιο ουδέτερο τρόπο γίνεται) είναι χάος. Από ελλείψεις σε διάφορα είδη τροφίμων και φαρμάκων (που θα χτυπήσουν κυρίως τους φτωχότερους και λιγότερο οργανωμένους κοινωνικά), μέχρι ναυμαχίες άγγλων ψαράδων με «αλλοεθνείς» που ψαρεύουν στα ίδια (αγγλικά) νερά… Από διαδηλώσεις μέχρι συγκρούσεις μεταξύ αντίπαλων διαδηλώσεων… Με μια λέξη disorder: μια ωραία αγγλική κουβέντα, αγαπημένη απ’ τους punk.
Αν δει κανείς το ζήτημα λογικά, δεν πρόκειται για εκείνο το είδος των καταστάσεων που θα ήθελε κανείς να ζήσει… Όμως το “είδος λογική” είναι σε σπανιότητα από τότε που διάφοροι τύποι σαν τον Farage ή τον Bor-Duk περιόδευαν λέγοντας ψέμματα και τερατολογίες, που ωστόσο γίνονταν πιστευτά· πριν το δημοψήφισμα.
Έχουμε άλλωστε μια κάποια εμπειρία απ’ τους οπαδούς του «κόμματος της δραχμής», τους grexiters, που μεσουράνησαν στο πρώτο μισό του 2015. Ακόμα κι όταν άρχισαν να υποψιάζονται ότι «θα γίνει ένας κάποιος χαμός» (αν το ελλαδιστάν ξεφορτωθεί ευρώ και ε.ε.), επέμεναν μ’ εκείνη την αφοπλιστική αλλήθωρη αθωώτητα που ακόμα και σε υπνοβάτη είναι ασυγχώρητη, πως «Αυτό θα είναι στην αρχή… αλλά μετά… Ααααχ μετά! Μετά ‘θα αναστηθούμε’!»
Αυτή η θεολογία μιας κάποιας «γης της επαγγελίας» είναι βασικό συστατικό στοιχείο του πρωτοκοσμικού νεο-εθνικισμού / νεο-κρατισμού. Συν εκείνη την (βαθιά) χριστιανική εθελοδουλεία, ότι «αν βασανιστείς για κάποιο διάστημα τότε μετά θα ανταμειφθείς».
Ένας σκωτσέζος πολιτικός, ονόματι Drew Hendry, δήλωσε ότι μετά την αποκάλυψη αυτών των εκτιμήσεων για το τι συνεπάγεται το ξεσφήνωμα χωρίς συμφωνία, ο Bor-Duk «δεν θα ξέρει που να κρυφτεί». Το ζήτημα ωστόσο δεν είναι ότι οι hard core brexiters θέλουν κάπου να κρυφτούν… Το ζήτημα είναι πως είναι πάρα πολύ δύσκολο να πείσεις ένα, δύο, χίλια, ή και εκατομμύρια πρωτοκοσμικά Εγώ (αγγλικά εν προκειμένω) να παραδεχτούν ότι σκέφτονται βλακείες και ποντάρουν στο λάκο τους εδώ και χρόνια.
Τους είναι πολύ πιο εύκολο να τραβήξουν τον ρατσισμό και τον εθνικισμό στα όριά τους· παρά να κάνουν αυτοκριτική…
(φωτογραφία: Την περασμένη Δευτέρα ο Bor-Duk έκανε μια βόλτα απ’ το Δουβλίνο για να «πείσει» – λέει – την ιρλανδική κυβέρνηση πως έχει «καλές ιδέες» για τα σύνορα με την βόρεια ιρλανδία, και να συμφωνήσει να μην ισχύσει το σχετικό κεφάλαιο της συμφωνίας εξόδου που υπέγραψε η δόλια κυρά May. Αυτές τις «καλές ιδέες» ο Bor-Duk δεν τις λέει σε κανέναν, ούτε εντός ούτε εκτός της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας· κι έτσι όλοι είναι σίγουροι ότι κοροϊδεύει. Συνεπώς όταν ο ιρλανδός πρωθ. Leo Varadkar του ξεκαθάρισε Δεν μπορούμε και δεν πρόκειται – και ξέρω ότι το καταλαβαίνεις – να αντικαταστήσουμε μια νομική δέσμευση με μια υπόσχεση, ο Bor-Duk άρχισε τα καραγκιοζιλίκια, με χειρονομίες και γκριμάτσες…)