Κυριακή 8 Σεπτέμβρη. Βρέθηκε όμως το πλοίο. Αυτή η ιστορία με το Adrian Darya 1, το καταραμένο τάνκερ, είναι το πιο «βαρύ» ανέκδοτο των τελευταίων χρόνων. Ένας δορυφόρος το ανακάλυψε (είχαν αραιώσει κάπως τα σύννεφα) να κάθεται ανέμελα δυο μίλια απέναντι απ’ το λιμάνι της Tartus (και που να πήγαινε το έρμο;) και υποθέτουμε ότι έχει ξεφορτώσει. Οπότε;
Σ’ αυτόν τον ζόρικο κόσμο, οι παλιολαμαρίνες έβγαλαν ακόμα κι αυτές την γλώσσα στον Pompeo: αν ήθελε να πείσει ότι το ψοφιοκουναβιστάν “ελέγχει” την Μεσόγειο (είτε γενικά είτε ειδικά την ανατολική) τότε απλά απέτυχε. Πράγμα που ήταν και το πιθανότερο – γιατί, λοιπόν, όλη η φασαρία; Άγνωστο. (Μπορεί να μην ξέρει ούτε το ψοφιοκουναβιστάν. Γαυγίζει επειδή αυτό μπορεί και ξέρει να κάνει…)
Κι ένα άλλο σήμα έχει χαθεί: καμμία γεώτρηση απ’ αυτές που η Λευκωσία θα ήθελε να γίνονται δεν προχωράει. Τα μόνο γεωτρύπανα που τρυπάνε όπου κρίνουν γύρω γύρω είναι τα τουρκικά. Αντίθετα οι εταιρείες στις οποίες το νοτιοκυπριακό καθεστώς παραχωρεί οικόπεδα το έχουν ξεκαθαρίσει: καμμία τρύπα (και καμμία εκμετάλλευση) χωρίς σταθερότητα για τα επόμενα χρόνια. Αλλιώς “γκάζι γιοκ”!
Η αποτυχία όλου εκείνου του φοβερού σχεδίου που προωθούσαν οι φαιορόζ εκφράζεται τώρα με την εκκωφαντική σιωπή για όσα φοβερά και τρομερά θα πάθαινε η Άγκυρα αν τολμούσε να…
Έχοντας και τα προσωπικά του προβλήματα (με τα ξεπλύματα) ο έρμος πλέον Αναστασιάδης αιωρείται πλέον ανάμεσα στην αναγνώριση της πραγματικότητας (και άρα την επίσημη διχοτόμηση) και σε μάλλον ατέρμονες συζητήσεις για μια κάποια “λύση” που έχει απορριφθεί ήδη απ’ το ελληνοκυπριακό φασισταριό: είναι γνωστό ότι δεν σκοπεύει να μοιραστεί τίποτα. Τι γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις; (Προσφέρεις παρασκηνιακά το 30% των εσόδων απ’ την εκμετάλλευση του αερίου στους τουρκοκυπρίους και τους παρακαλάς γονατιστός να μεσολαβήσουν στην Άγκυρα μπας και αρχίσουν οι δουλειές… Αυτό γίνεται. Αλλά ΔΕΝ πιάνει η δωροδοκία…)
Μέσα σ’ αυτή τη σιωπή εμφανίστηκε διακριτικά κι αθόρυβα στην ελληνική καθεστωτική “καθημερινή” (στις 3 Σεπτέμβρη) ο πάνω χάρτης. Τον συνοδεύει μια “βαριά” υπογραφή: του προφέσορα Άγγελου Συρίγου, που τώρα δεν είναι μόνο πατριώτης καθηγητής παντειακής γεωπολιτικής και μηντιακός μαϊντανός αλλά και κυβερνητικός βουλευτής.
Προσέξτε, λοιπόν, σε ποιές περιοχές ο πατριώτης (αλλά και ρεαλιστής…) προφέσορ βλέπει τις “ακραίες διεκδικήσεις”, α) της τουρκίας σε βάρος του ελλαδιστάν (μόνο νοτιοανατολικά της Κρήτης) και β) των τουρκοκυπρίων σε βάρος των ελληνοκυπρίων (νότια της Κύπρου). Οι “δήθεν” διεκδικήσεις είναι στο βορρά, οπότε αφορούν την τουρκία.
Αν αυτά ήταν «προδοτικά», τότε θα είχε σηκωθεί κουρνιαχτός κατά του κυβερνητικού βουλευτή και “οργανικού” προφέσορα· θα είχε φάει επίπληξη, μπορεί και διαγραφή. Τίποτα δεν έγινε… Cool. Έτσι, πολύ απλά, ο προφέσορ φαίνεται να εκφράζει μια κάποια (ελληνική) ευρύτερη παραδοχή ότι τα υπόλοιπα – το κόκκινο χρώμα – δεν είναι “ακραίες διεκδικήσεις” της Άγκυρας. Δηλαδή ότι δικαιούται αυτήν την αοζ. (Εννοείται: ποια “αοζ του Καστελόριζου” οέο;)
Ας συνοψίσουμε λοιπόν τα “σπασμένα σήματα” σ’ αυτήν την ιστορική φάση: Η ανατολική Μεσόγειος ΔΕΝ είναι μια ελληνο-ισραηλινο-αμερικανική λίμνη· η ελληνική αοζ ΔΕΝ έχει σύνορα με την ελληνοκυπριακή· καμμία ιδιωτική εταιρεία ΔΕΝ βασίζεται σε πολεμικά για να κάνει τρύπες και δουλειές στην περιοχή· και η όποια μοιρασιά στην κύπρο αφορά τους νοτιοκύπριους (που ας ξεμπλέξουν όπως μπορούν).
Σημαίνουν αυτά “ειρήνη στην περιοχή”; Δεν είμαστε καθόλου σίγουροι…
(φωτογραφία πάνω: στα αριστερά ίσα που διακρίνεται κάτω απ’ τα σύννεφα κάτι που μπορεί να είναι το καταραμένο τάνκερ· στα δεξιά είναι σίγουρα η καταραμένη Tartus…)