Month: August 2019

Οι γκάγκστερς αγαπούν την ειρήνη

Δευτέρα 26 Αυγούστου. Η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας χρωστάει ήδη στον προϋπολογισμό της ε.ε. 39 δις λίρες. Είναι χρέος από συμμετοχές και υποχρεώσεις του Λονδίνου σαν μέλος της ένωσης. Είναι ένα χρέος άσχετο με την έξοδο ή το είδος της…

Αλλά ο Bor-Duk απειλεί. Ότι δεν θα τα πληρώσει αν η ε.ε. δεν του κάνει χάρη να φτιάξει σύνορα ανάμεσα στο ιρλανδικό κράτος και την βόρεια ιρλανδία, έτσι ώστε να ικανοποιηθεί το αγγλικό φασισταριό και η εθνική εγωπάθεια του. Με άλλα λόγια ο Bor-Duk ζητάει απ’ την ε.ε. να «πουλήσει» την ιρλανδία για 39 δισεκατομύρια λίρες…

Είναι το είδος «διαπραγμάτευσης» που αρέσει στο ψόφιο κουνάβι. Και ταιριάζει μάλλον σε β διαλογής γκάγκστερς. Δεν θα πείσει κανέναν· θα τους κάνει όλους ακόμα πιο έξαλλους.

Την ίδια στιγμή ο «είμαι ηγέτης παγκόσμιας εμβέλειας» Macron κάνει δημόσιες σχέσεις παριστάνοντας ότι θα πείσει (στη σύνοδο των g7) το ψόφιο κουνάβι να σταματήσει ένα μέρος τουλάχιστον των τιμωριών του κατά της Τεχεράνης, ώστε να μπορεί να πουλάει πετρέλαιο…

Έχει, δυστυχώς, κωμικές διαστάσεις η «γαλλική ειρηνευτική προσπάθεια». Ως εάν οι τιμωρίες κατά της Τεχεράνης να έχουν στ’ αλήθεια κάποια άλλη αφορμή κι όχι, ακριβώς, τους ιρανικούς υδρογονάνθρακες!… Never mind: σημασία έχει να ακούγεσαι σαν «αντίπαλος της Ουάσιγκτον»…

Εν τω μεταξύ το φασιστικό ισραηλινό κράτος γίνεται διαρκώς και πιο επικίνδυνο. Εκτός απ’ την συρία έχει κηρύξει πια πόλεμο και στο ιράκ και στον λίβανο… Παντού κυνηγώντας (υποτίθεται) την Τεχεράνη…

Οι επιθέσεις (μπορεί να είναι «προεκλογικές» – αλλά σκοτώνουν…) γίνονται, άραγε, μετά από υπολογισμό ότι δεν θα υπάρξει απάντηση; Ή ότι αν υπάρξει θα τρέξει ο ψοφιοκουναβικός στρατός να ισοπεδώσει την μέση Ανατολή – πάντα για το καλό της ανθρωπότητας;

Το γεγονός ότι αντιμετωπίζονται (διεθνώς) σαν ρουτίνα απλά ανοίγει ακόμα περισσότερο τον δρόμο για τα χειρότερα.

(φωτογραφία: Ο Macron κάλεσε τον ιρανό υπ.εξ. Zarif στο «περιθώριο» του ραντεβού των g7 – όχι για να τον χρήσει g-όγδοο! Με δεδομένο ότι ο Zarif ήταν στο Παρίσι και πριν λίγο καιρό, δεν αποκλείεται καθόλου το παιχνίδι των εντυπώσεων. Χρειάζεται, όμως, πολλή «γαλλοσύνη» – με την έννοια του μεταμοντερνισμού… – για να πιστεύει κανείς ότι κάθεται πάνω στο κύμα της παγκόσμιας αναδιάρθρωσης μ’ αυτόν τον τρόπο….)

Dollar problem 1…

Δευτέρα 26 Αυγούστου. Ο αρχιδιοικητής της (κρατικής) «τράπεζας της αγγλίας» Mark Carney δεν θα κάνει φίλο το ψόφιο κουνάβι. Πιθανότατα και κανέναν άλλο αμερικάνο αξιωματούχο. Μιλώντας προχτές σε αμερικανικό έδαφος (στο Jackson Hole) σε γεύμα εργασίας αρχιτραπεζιτών του πλανήτη, πρότεινε σαν φάρμακο για το μέλλον του καπιταλιστικού κόσμου την εγκατάλειψη του δολαρίου σα νομίσματος παγκόσμιας εμπορικής χρήσης, και την αντικατάστασή του από ένα “ψηφιακό νόμισμα” (σαν το “libra” του Zuckerberg…) το οποίο θα έχει σταθερές ισοτιμίες με κάμποσα νομίσματα διεθνούς χρήσης.

Μαχαιριά στην καρδιά του ψοφιοκουναβιστάν: Οι ηπα αντιστοιχούν μόνο στο 10% του παγκόσμιου εμπορίου και στο 15% του παγκόσμιου αεπ είπε ο κυρ Carney, αλλά οι μισές διεθνείς εμπορικές συναλλαγές και τα δύο τρίτα των ασφαλιστικών συμβολαίων είναι σε δολάριο. Αυτή η ανισορροπία είναι η πηγή των δεινών συμπλήρωσε ο κυρ Carney… Είναι κι αυτό μια άποψη! Αλλά εκείνο το “μόνο” πως το ξεστόμισε;

Η ιδέα του Carney δεν είναι καινούργια. Πριν 75 χρόνια, περίπου τέτοια εποχή (Ιούλης του 1944), προς το τέλος του Β παγκόσμιου, αποτύγχανε μια παρόμοια πρόταση που είχε προσπαθήσει να περάσει ένας άλλος άγγλος, πολύ πιο διάσημος: ο Keynes. Ο λόρδος οικονομολόγος με την αιχμηρή σκέψη και τις τολμηρές απόψεις, καταλαβαίνοντας ότι η αγγλική στερλίνα έχει πεταχτεί οριστικά απ’ την θέση του νο 1 νομίσματος διεθνών συναλλαγών, ξέροντας πολύ καλά τα οφέλη που έχει για τον «μητρικό καπιταλισμό» η διεθνής κυκλοφορία / χρήση του νομίσματός του, και βλέποντας ότι ο επόμενος νομισματο-βασιλιάς θα είναι το δολάριο, προσπάθησε πατριωτικότατα να εμποδίσει αυτήν την ενθρόνιση. Πρότεινε σαν κέντρο της παγκόσμιας οικονομικής “ισορροπίας” ένα «σκιώδες», λογιστικό νόμισμα, το bancor (που δεν θα υπήρχε σε φυσική μορφή, θα είχε όμως αντιστοίχιση με χρυσό) με το οποίο θα είχαν σταθερές ισοτιμίες τα υπόλοιπα νομίσματα.

Εννοείται ότι η Ουάσιγκτον δεν του έκανε την χάρη! Το να μπορεί να τυπώνει η κεντρική ΣΟΥ τράπεζα το νόμισμα που χρησιμοποιούν και οι υπόλοιποι στις διεθνείς συναλλαγές τους, αποφέρει ένα σταθερό «νοίκι» – και οικονομική ηγεμονία. Το δολάριο και όχι το bancor έγινε η «άγκυρα» των διεθνών νομισματικών και οικονομικών σχέσεων στις συμφωνίες του Bretton Woods· και ο αμερικανικός καπιταλισμός άρχισε να απολαμβάνει τα οφέλη….

Όταν στις αρχές της δεκαετίας του ’70 η “άγκυρα σηκώθηκε” (με την έννοια ότι το αμερικανικό δολάριο έπαψε να έχει αντιστοίχιση με τον χρυσό, κι έγινε έτσι ένα “μέτρο της αξίας που επιπλέει – στις αγορές”), ο τότε αμερικάνος υπ.οικ. John Connally το είπε ωμά στον υπόλοιπο πλανήτη: το δολάριο είναι το δικό μας νόμισμα και το δικό σας πρόβλημα.

Πράγματι, το “δικό τους νόμισμα” έγινε πρόβλημα για αρκετούς άλλους καπιταλισμούς πρώτης γραμμής – και όχι μόνο. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 έγινε όπλο κατά του ιαπωνικού καπιταλισμού και του νομίσματός του…. Αργότερα, τον Μάρτη του 2009, κι ενώ η πιο πρόφατη όξυνση της παγκόσμιας κρίσης / αναδιάρθρωσης είχε ήδη ξεκινήσει, ο κινέζος αρχιτραπεζίτης Zhou Xiaochuan επανέφερε την ιδέα του Keynes, για «απεξάρτηση» του παγκόσμιου εμπορίου απ’ το δολάριο (και την αμερικανική οικονομική ηγεμονία) και την αντικατάστασή του πάλι από ένα λογιστικό νόμισμα, τα «ειδικά τραβηχτικά δικαίωματα» του δντ.

Εννοείται ότι η Ουάσιγκτον δεν του έκανε την χάρη!

Dollar problem 2…

Δευτέρα 26 Αυγούστου. Σε τέτοιους καιρούς, όπου το δολάριο είναι το έσχατο όπλο της Ουάσιγκτον πριν τα πυρηνικά, το οποίο χρησιμοποιεί με κάθε δυνατό τρόπο σε βάρος των ανταγωνιστών της, και όπου αυτοί οι ανταγωνιστές της αναδιοργανώνονται εν μέρει ανακαλύπτοντας τις αρετές των ψηφιακών κρυπτονομισμάτων (εγγυημένων, ωστόσο, απ’ τις κεντρικές τους τράπεζες – όχι bitcoin και παρόμοιες απάτες) και εν μέρει αποθηκεύοντας χρυσό για να ξαναδέσουν τα νομίσματά τους μ’ αυτόν, η αναβίωση της ιδέας του Keynes σημαίνει πρακτικά τα εξής:

Α) Ότι η Ουάσιγκτον θα δεχτεί με καλωσύνη να στερηθεί το σημαντικό «νοίκι» που παίρνει απ’ την διεθνή κυκλοφορία του δολαρίου, και θα αφήσει το Πεκίνο (π.χ….) να κάνει την δουλειά του… Ότι θα δεχτεί, επίσης, να μην μπορεί να δανειστεί (πουλώντας τα ομόλογά της) απ’ όλο τον κόσμο, όπως προσπαθεί να κάνει ακόμα· και, κατά συνέπεια, ότι τίμια και σεμνά θα χρεωκοπήσει…

Β) Ότι μια σειρά εκπρόσωποι καπιταλισμών πρώτης γραμμής θα συμφωνήσουν ήσυχα κι ωραία τις βασικές ισοτιμίες των νομισμάτων που χρησιμοποιούν με το ψηφιακό bancor…

Γ) Ότι θα φτιαχτεί ένας καινούργιος διεθνής οργανισμός (που δεν θα τον ελέγχει κανένα κράτος ή μπλοκ κρατών…) σαν η «τράπεζα» αυτού του ψηφιακού bancor, για να κάνει τις εκκαθαρίσεις των διεθνών συναλλαγών· και ότι το αμερικανο-ελεγχόμενο swift που τώρα είναι η ραχοκοκαλιά των “κυρώσεων” θα πάει στα σκουπίδια της ιστορίας…

Και όλα αυτά θα γίνουν όμορφα, πολιτισμένα, ειρηνικά – για το καλό του παγκόσμιου καπιταλισμού! Χωρίς «μίση και πάθη», χωρίς «εγωϊστικά συμφέροντα»… Περίπου σαν το «να σώσουμε το κλίμα του πλανήτη» μια φάση…

Θα ρωτούσαμε «τι πίνει ο κυρ Carney;», αλλά η απάντηση είναι αλλού: σε λίγους μήνες λήγει η θητεία του στην τράπεζα της αγγλίας, οπότε σαν «βετεράνος» το ρίχνει που και που στη φιλοσοφία. «Πώς θα σώσουμε το οικονομικό κλίμα» μια φάση…

Σωστά καταλαβαίνει ο άγγλος αρχιτραπεζίτης (όπως και άλλοι) ότι η παρούσα (αν)ισορροπία είναι προβληματική και χειροτερεύει διαρκώς… Αλλά η «οικονομία» του καπιταλισμού είναι πολιτική οικονομία! Και επειδή (όπως είχε πει ο κυρ Keynes) μεσοπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί, οι πραγματικές απαντήσεις δίνονται ήδη καθημερινά, εδώ και τώρα. Με παλιά και με καινούργια υλικά – αλλά με τακτικές που αντιστοιχούν στον πόλεμο· και όχι σε μια εικονική καλωσυνάτη ειρήνη…

Πες μου τον φίλο σου…

Κυριακή 25 Αυγούστου. Μερικοί άνθρωποι είναι πραγματικά τυχεροί. Έρχεται μια στιγμή στη ζωή τους που με μια απλή κουβέντα μεταμορφώνονται. Για παράδειγμα οι πιο αυθεντικοί φασίστες μπορούν να πουν «θάνατος στους παλαιστίνιους» (και το λένε…) κι αμέσως το ρατσιστικό, φονικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ τους αγκαλιάζει και τους εισάγει σ’ έναν καινούργιο, λαμπρό και καθαρό κόσμο. Με το αίμα να φτάνει μόνο ως το γόνατο.

Ο τελευταίος που ξέρουμε στα μέρη μας είναι ο υπουργός βορΒορίδης. Συνεντευξιαζόμενη στην καθεστωτική «καθημερινή» πριν περίπου ένα μήνα (28 Ιούλη) η απερχόμενη πρέσβειρα του ισραήλ Irit ben Abba του έπλεξε το εγκώμιο με τον πιο επίσημο τρόπο. Τον πρότεινε έμμεσα αλλά καθαρά σαν λαμπρό παράδειγμα:

… Για την περίπτωση του υπουργού αγροτικής ανάπτυξης κ. Βορίδη, υποθέτω είδατε τις πρόσφατες δηλώσεις του. Πρόκειται για πολύ ενθαρρυντικά βήματα. Ό,τι είπε θα πρέπει να διαβαστεί πολύ προσεκτικά. Το ίδιο το γεγονός ότι επισκέφτηκε το Εβραϊκό Μουσείο είναι πολύ σημαντικό. Νομίζω ότι δίνει μήνυμα σε όλη την κοινωνία. Σήμερα, αν θέλεις να γίνεις ένας «mainstream» πολιτικός και όχι να βρίσκεσαι στα δύο άκρα του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, δεν μπορείς να είσαι αντισημίτης, δεν μπορείς να είσαι ρατσιστής.

Δείχνει μια ωριμότητα, υπο μια έννοια, της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού πολιτικού συστήματος, και είμαστε πολύ ικανοποιημένοι με αυτό που συνέβη…

Φυσικά, πιστή στην αποστολή της, η κυρία Irit έριξε το δηλητήριο που είναι η επίσημη «γραμμή» του καθεστώτος που υπηρετεί: υπάρχουν «δύο άκρα» στην ελλάδα είπε… που και τα δύο είναι «αντισημιτικά και ρατσιστικά». Σαφές; Περισσότερο δεν γίνεται!

Μόνο που δεν ξεσηκώθηκε κανείς. Γιατί όταν μιλάει οποιοσδήποτε για “δύο άκρα” είναι κρυφοχουντικός· σωστά… Όταν, όμως, μιλάει η ισραηλινή πρεσβεία; Τουμπεκί ψιλοκομμένο (έτσι συριζαίοι;)

Τσάμπα περιμέναμε τα ντόπια λεβεντόπαιδα της ελληνο-ισραηλινής φιλίας και της υποστηρίξης του ισραηλινού απαρτχάιντ να βγουν απ’ τα ρούχα τους (όχι για να κάνουν μπάνιο στη θάλασσα) και να καταγγείλουν τους εργοδότες τους ότι «μας φέρνετε σε πολύ δύσκολη θέση, γιατί δεν γίνεται να το παίζουμε ‘αντιφασίστες αγκαλιά με τον βορΒορίδη». Τσάμπα περιμέναμε: η συνταγή είναι γνωστή. Κάνε το κουνέλι, θα ξεχαστεί… Αιώνια ελλαδάρα!!!

Και, εν τω μεταξύ, για να μην μείνουν άπραγα τα λεβεντόπαιδα, κυνηγούν την Ilhan Omar…

Να είσαι συνεπής και υπάκουος στις επιλογές και τις διαταγές του αφεντικού – κι «όλα θα πάνε καλά»…

Χαιρετίσματα απ’ την Σεούλ

Κυριακή 25 Αυγούστου. Η απόφαση της Σεούλ να σταματήσει την στρατοκατασκοπευτική συνεργασία της με το Τόκιο έσκασε σα πυρηνικό στην Ουάσιγκτον· αν κρίνουμε απ’ τις αντιδράσεις. Οι «επίσημες» τέτοιες ήταν διατυπώσεις του είδους «απογοήτευση» και «η κυβέρνηση Moon έχει παρεξηγήσει τις σοβαρές προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε στη βορειοανατολική ασία». Αυτά επίσημα και επώνυμα, απ’ τον special one Pompeo. Γιατί «ανώνυμοι αξιωματούχοι» στόλισαν δεόντως τον Moon: ηλίθιος, βλάκας και άλλα παρόμοια. Μαζί μ’ αυτές τις δύο ελεεινολογίες: α) Θα τον φάει αυτό το «η κορέα πρώτα» (!!!!!), και β) Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα πουν ότι αυτή είναι η αρχή του τέλους της αμερικανο-κεντρικής στρατηγικής ασφαλείας στη βορειοανατολική ασία. Αν συμβαίνει το δεύτερο, τότε ο Moon δεν είναι καθόλου ηλίθιος!!! Όσο για το πρώτο; Ας πατεντάρει η Ουάσιγκτον το “first” και όλες του τις χρήσεις – να κονομήσει…

Οι υποστηρικτές της απόφασης (και του Moon) έχουν μια ενδιαφέρουσα άποψη. Πέρα απ’ την κόντρα με το Τόκιο με αφορμή τα γιαπωνέζικα εγκλήματα στον β παγκόσμιο πόλεμο, η Σεούλ απαντάει μ’ αυτόν τον τρόπο (λένε) και στην αλλαγή προτεραιοτήτων και «αρχιτεκτονικής» της αμερικανικής «πολιτικής ασφαλείας». Καθώς το ψοφιοκουναβιστάν ψάχνει με όλο και μεγαλύτερη αγωνία συμμάχους στην ανάσχεση του Πεκίνου, έχει αποφασίσει ότι το Τόκιο είναι ο «εκλεκτός» στην περιοχή και όχι μόνο. Μία απ’ τις αποδείξεις (λένε) είναι η αδιάφορη έως προβοκατόρικη στάση που ακολουθεί η Ουάσιγκτον στις προσπάθειες της Σεούλ για ειρήνη και οικονομική συνεργασία με την Πγιονγκγιάνγκ.

Πιθανότατα τα πιο πάνω να είναι έτσι. Αλλά εξίσου γνωστό είναι ότι υπό τον Moon η Σεούλ (σωστά κατά την ταπεινή γνώμη της ασταμάτησης μηχανής) μπήκε στο μπλοκ του Βλαδιβοστόκ. Το οποίο προσκάλεσε μεν και το Τόκιο, ελπίζοντας ωστόσο ότι θα αρνηθεί – όπως και έκανε.

Μ’ αυτήν την έννοια ο γιαπωνέζικος και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, με έμφαση στο στρατό και στον μιλιταρισμό, «ταιριάζουν» – ακόμα κι αν είναι αμφίβολο το κατά πόσον θα μπορούσαν να είναι σύμμαχοι για πολύ καιρό. Απ’ την μεριά της η Σεούλ (και η Πγιονγκγιάνγκ) θα πρέπει να έχουν ξεκαθαρίσει εντελώς ότι δεν θα βρουν έστω και ελάχιστη υποστηρίξη είτε απ’ την Ουάσιγκτον είτε απ’ το Τόκιο για κάτι (: ένα είδος «ενιαίου οικονομικού χώρου» ας πούμε) που τους είναι απόλυτα εχθρικό.

(φωτογραφία: Ο Moon και το συμβούλιό του αποφασίζει το τέλος της gsomia προχτές).

Κυκλική ή δομική αυτή η “κρίση”;

Κυριακή 25 Αυγούστου. Θεωρητικά το Τόκιο θα μπορούσε να «πιεστεί» απ’ την Ουάσιγκτον να κάνει πίσω στο θέμα των περιορισμών στις εξαγωγές προς την Σεούλ· και τα πράγματα να επανέλθουν κάπως στην προηγούμενη κατάσταση (που, πάντως, δεν ήταν και τόσο «αγαπημένη» μεταξύ Σεούλ και Τόκιο).

Υπάρχουν όμως κι άλλα «παράπλευρα» ζητήματα, σοβαρά, που δείχνουν ότι η απόφαση του Moon έχει πιο βαθιές αιτίες, και σίγουρα δεν είναι μια απόφαση στο πόδι, εν θερμώ.

Το ένα είναι η στάση του ψοφιοκουναβιστάν στην προσπάθεια αποκατάστασης των σχέσεων βορρά – νότου στην κορεατική χερσόνησο. Το γεγονός ότι αρνείται να άρει ακόμα και κάποιες απ’ τις (μονομερείς) κυρώσεις που έχει επιβάλλει στην Πγιονγκγιάνγκ και ότι, στην ουσία, ξεμπερδεύει με το θέμα λέγοντας πόσο ‘ντάξει παιδί είναι ο Kim (αντιγράφοντας την περσινή «επίθεση φιλίας» και παγώνοντάς την σε κοσμητικά επίθετα…) καταστρέφει μια νοτιοκορεατική (και όχι μόνο) στρατηγική πολλών επιπέδων.

Το άλλο είναι οι αμερικανικές βάσεις στη νότια κορέα. Περίπου 29.000 αμερικάνοι πεζοναύτες στρατοπεδεύουν εκεί, για να την προστατεύουν απ’ την … βόρεια κορέα, ενώ και ο νοτιοκορεατικός στρατός τελεί υπό αμερικανική ανώτατη διοίκηση. Το δεύτερο είναι προσβλητικό πια… Το πρώτο θα μπορούσε να το ανεχτεί τόσο ο Moon όσο και ο Kim (το έχει δηλώσει ο δεύτερος). Όμως, στις διαπραγματεύσεις που θα αρχίσουν τον Σεπτέμβρη για την ανανέωση της συμφωνίας για τις βάσεις στη νότια κορέα, το ψοφιοκουναβιστάν θα ζητήσει απ’ τον Μοοn να πληρώνει ένα εξαιρετικά μεγάλο ποσό για την συντήρηση αυτού του (ημικατοχικού εν τέλει) στρατού. Αυτό είναι συνέπεια της νταβατζίδικης λογικής που έχει υιοθετήσει εδώ και χρόνια η Ουάσιγκτον και εκφράζει καθαρά πια το ψόφιο κουνάβι, σύμφωνα με την οποία οι «προστατευόμενοι» θα πρέπει να πληρώνουν για την «προστασία» που τους παρέχει.

Να πληρώσει έναν περίδρομο λεφτά η νότια κορέα για έναν στρατό που θέλει μόνο η δεξιά της, για να την προστατεύει από έναν κίνδυνο που δεν θέλει να έχει και μπορεί κάλιστα να ξεπεράσει με ειρηνικά μέσα;… Αν η Ουάσιγκτον δεν είχε «υιοθετήσει» το Τόκιο κι αν άφηνε χώρο έστω για κάποιες οικονομικές σχέσεις βορρά – νότου τότε ο Moon θα μπορούσε να ανεχτεί το νταβατζιλίκι. Τώρα ο μόνος λόγος που το ανέχεται είναι η δεξιά / ακροδεξιά αντιπολίτευση. Όμως πόσο να «πλερώσει» εξ αιτίας της;

Αν, λοιπόν, η Ουάσιγκτον πείσει το Τόκιο “να κρατηθεί ακόμα”, θα ζητήσει επιπλέον ανταπόδοση απ’ τον Moon – αυτό είναι σίγουρο. Για κάτι που, ουσιαστικά, θα είναι απλά μια αναβολή. Ο μόνος τρόπος να μεσολαβεί πλέον η Ουάσιγκτον είναι νταβατζιλίδικα (οι παλαιστίνιοι το ξέρουν καλά).

Εν τέλει η καπιταλιστική γεωπολιτική δεν αναδύεται σαν το κύριο πεδίο αναμετρήσεων μόνο στην ευρώπη, στη μέση Ανατολή ή στη λατινική αμερική. Αναδύεται και στην ανατολική Ασία, από πολλές μεριές.

Απ’ αυτή την άποψη, κι εφόσον ο Moon επιμείνει στις αποφάσεις του (ή αναγκάσει τους άλλους να πληρώσουν…), ίσως κινείται μερικά βήματα μπροστά…

Καπιταλιστικές αντιφάσεις

Σάββατο 24 Αυγούστου. Ποιός είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου και φυσικού αερίου στον κόσμο; Η σαουδική αραβία; Όχι. Η ρωσία; Όχι. Οι ηπα! Μάλιστα κυρίες και κύριοι: το ψοφιοκουναβιστάν! Ξεπέρασε την ρωσία στην εξόρυξη φυσικού αερίου το 2011, και την σαουδική αραβία στην εξόρυξη πετρελαίου το 2018. (Υπάρχουν, πάντως, διαφορετικές ποιότητες πετρελαίου, που θέλουν διαφορετική διύλιση…)

Και δεν είναι μόνον αυτό. Αν υλοποιηθούν οι γεωτρήσεις / εκμεταλλεύσεις που σχεδιάζονται στις ηπα την επόμενη δεκαετία (κυρίως σχιστολιθικά κοιτάσματα, με ότι σημαίνει αυτό…), ο πλανήτης θα πλημμυρίσει από αμερικανικούς υδρογονάνθρακες! Ή μήπως όχι;

Ενώ ο αμερικανικός καπιταλισμός υδρογονανθράκων θεωρεί ότι θα κατακτήσει τον κόσμο, διάφορα αναπτυγμένα κράτη (ευρωπαϊκά, ασιατικά) βάζουν στόχους σημαντικής μείωσης έως και κατάργησης του συγκεκριμένου ενεργειακού είδους σε άμεσο χρονικό ορίζοντα. Στη δυστυχισμένη βρετανία για παράδειγμα την δεκαετία του ’70 υπήρχαν πάνω από 37.000 αντλίες βενζίνης σ’ όλη την επικράτεια· τώρα είναι 8.936, λιγότερες απ’ τις στήλες φόρτισης μπαταριών (9.199). Ως το 2040 θα έχουν απαγορευτεί εντελώς οι κινητήρες εσωτερικής καύσης. Αλλού στην ευρώπη ακόμα νωρίτερα.

Η κίνα, αυτή η τεράστια αγορά ι.χ. εξελίσσεται σε τεράστια αγορά ηλεκτρικών ι.χ. – αλλά και τεράστιο εργοστάσιο παραγωγής τους, με πάνω από 100 κατασκευαστές. Οι στήλες φόρτισης είναι ήδη εκατό φορές περισσότερες απ’ την αγγλία (976.000), και τα δίκτυα φόρτισης αυτοκινήτων επεκτείνονται εκεί με καταιγιστικό ρυθμό. Όχι από χρόνο σε χρόνο πια, αλλά από μήνα σε μήνα.

Παρότι το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο θα συνεχίσουν να συμμετέχουν στην παραγωγή ηλεκτρισμού, η δραστική μείωση των ι.χ. κινητήρων εσωτερικής καύσης και η (ευρωπαϊκή σίγουρα) ισχυρή τάση για αύξηση των λεγόμενων «πράσινων πηγών ενέργειας» σημαίνουν ένα απλό πράγμα: σταθερά μειούμενη ζήτηση υδρογονανθράκων, και πρώτα απ’ όλα πετρελαίου.

Μπορεί να καταλάβει κανείς γιατί το ψόφιο κουνάβι αρνείται με λύσσα οτιδήποτε θα έβλαπτε την αμερικανική βιομηχανία υδρογονανθράκων, και γιατί στρατιωτικοποιεί άμεσα το ζήτημα προσπαθώντας να πετάξει έξω απ’ την (συρρικνούμενη) αγορά τους ανταγωνιστές… Αλλά ακόμα και κάποιος που νομίζει πως είναι θεός (και το ψόφιο κουνάβι αυτήν την ιδέα έχει για τον εαυτό του) δεν μπορεί να σταματήσει τις καπιταλιστικές τάσεις.

Κι έτσι το πράγμα θα φτάσει (όχι αργά) στο εξής σημείο: με κάθε δεκάλιτρο αμερικανικής βενζίνης ή πετρελαίου, δώρο ένα βενζινάδικο…

Το ψόφιο κουνάβι έχει αποκτήσει πρόβλημα με τα νεύρα του;

Σάββατο 24 Αυγούστου. Η ασταμάτητη μηχανή υποθέτει ότι σε διάφορες πρωτεύουσες του κόσμου έχουν αναλύσει καλά τον χαρακτήρα του ψόφιου κουναβιού (δεν είναι δα και δύσκολο!) έτσι ώστε να μπορούν να τον «χειρίζονται» από απόσταση.

Είναι γνωστό, για παράδειγμα, ότι έχει μπει σε προεκλογικό mood και ψάχνει εναγωνίως επιτυχίες (εντός ή εκτός εισαγωγικών) για να πουλήσει του χρόνου… (Το παθαίνουν κι άλλοι, πιο κοντινοί…) Φαίνεται λοιπόν ότι το Πεκίνο αποφάσισε να του κάνει ένα αιφνιδιαστικό «ΜΠΟΥ-ΟΥ-ΟΥ!!!» για να τον δει να χοροπηδάει σαν κατσίκι.

Και έτσι έγινε. Το Πεκίνο ανακοίνωσε χτες ότι θα βάλει δασμούς από 1η Σεπτέμβρη σε εισαγωγές (ύψους 75 δις δολαρίων) απ’ τις ηπα 10% και 5% σαν αντίποινα για τους δασμούς 10% που ανακοίνωσε πρόσφατα το ψόφιο κουνάβι (και ανέστειλε μετά, εν μέρει, για να μην επιβαρυνθούν οι αμερικάνοι καταναλωτές εν όψει χριστουγέννων). Στη λίστα των κινεζικών δασμών περιλαμβάνονται εκτός απ’ το πετρέλαιο και τα «ευαίσθητα» (και απο πολιτική άποψη) αμερικανικά αγροτικά: σόγια, μπιζέλια, θαλασσινά, κοτόπουλα, φρούτα… Επιπλέον ανακοίνωσε κι άλλους δασμούς, για τον Δεκέμβρη, 25% και 5%, στα αμερικανικά αυτοκίνητα και στα ανταλλακτικά τους.

Το ψόφιο κουνάβι απασφάλισε τιτιβίζοντας: … Δεν χρειαζόμαστε την κίνα και, ειλικρινά, μπορούμε να πάμε πολύ καλύτερα χωρίς αυτήν… Διατάζω τις μεγάλες αμερικανικές μας επιχειρήσεις να αρχίσουν αμέσως να ψάχνουν για εναλλακτικές της κίνας, συμπεριλαμβανομένου του να φέρουν τις επιχειρήσεις ΠΙΣΩ και να φτιάχνουν τα προϊόντα τους στις ηπα…

Θα απαντήσω στους αμερικανικούς δασμούς σήμερα το απόγευμα… Η οικονομία μας, εξαιτίας των κερδών μας τα 2,5 τελευταία χρόνια, είναι ΠΟΛΥ μεγαλύτερη απ’ της κίνας. Θα συνεχίζουμε αυτόν τον δρόμο!

Είχε τόσα νεύρα ώστε δεν περίμενε καν να έχει κλείσει το χρηματιστήριο. Το οποίο έκανε βουτιά… Κι όταν το αμερικανικό χρηματιστήριο κάνει βουτιά το ψόφιο κουνάβι παθαίνει τραμπάκουλουμ τρέμεντους: του χαλάει το «αφήγημα» ότι «πάμε σφαίρα».

Αλλά το αμερικανικό βιομηχανικό επιμελητήριο του απάντησε ψυχρά ότι «δεν πρόκειται να ψάξει κανείς για εναλλακτικές, και καλύτερα να καταλήξει σε συμφωνία με την κίνα».

Αυτό το «Μωρέ δεν πάτε στο διάολο; Μπορούμε και χωρίς εσάς» μπορεί να ταιριάζει σε μεσίτη / πλυντήριο. Αλλά το ψόφιο κουνάβι δεν φαίνεται να είναι ο «εκλεκτός», ο «chosen one» που θα γονατίσει τον κινέζικο καπιταλισμό…

(Παρεπιπτόντως: Την μία λέει ότι είναι «ο βασιλιάς του ισραήλ»… Την άλλη ότι είναι ο «εκλεκτός» – πριν 2 μέρες αυτό… Μπας κι έχει αρχίσει να ξεφεύγει εντελώς;)

Έτσι φαίνεται!

Σάββατο 24 Αυγούστου. Παρμένο εντελώς το ψόφιο κουνάβι, αποφάσισε λοιπόν χτες Παρασκευή  απόγευμα (ώρα ψοφιοκουναβιστάν) μαζί με τους συμβούλους του να βομβαρδίσει την κίνα με επιπλέον δασμούς. Πιο συγκεκριμένα: οι τωρινοί εν ισχύ 25% σε εισαγωγές αξίας 250 δις δολαρίων γίνονται 30%, και οι 10% σε εισαγωγές 300 δις δολαρίων που θα έτρεχαν από 1 Σεπτέμβρη γίνονται 15%.

Το πως, αν και πότε θα απαντήσει ξανά το Πεκίνο δεν το ξέρουμε. Ξέρουμε όμως ότι απ’ την Δευτέρα θα υπάρχει διεθνής χρηματιστηριακή «αναστάτωση»… Ξέρουμε επίσης ότι πριν από έξι μέρες, την περασμένη Παρασκευή, ο ceo της apple Tim Cook ενημέρωσε το (και διαμαρτυρήθηκε στο) ψόφιο κουνάβι ότι οι δασμοί που βάζει στα εισαγόμενα απ΄ την κίνα γκάτζετς της εταιρείας του εξυπηρετούν την μείζονα ανταγωνίστρια samsung. Η οποία, σα νοτιοκορεατική, πουλάει στις ηπα χωρίς δασμούς.

«Είναι σοβαρό αυτό, θα το σκεφτώ» απάντησε το ψόφιο κουνάβι, που ως γνωστόν σκέφτεται. Κι έτσι, τα εισαγόμενα απ’ την κίνα στις ηπα apple watch και τα airpods που από 1 Σεπτέμβρη ήταν να δασμολογούνται με 10%, μετά από την ώριμη ψοφιοκουναβική χθεσινή σκέψη θα δασμολογούνται με 15%!! Είναι ένας θρίαμβος της στρατηγικής διάνοιας!

Μήπως μπει στον πειρασμό (το ψόφιο κουνάβι) να ρίξει τίποτα δασμούς και στην samsung; Δείτε τα αυριανά σχόλια της ασταμάτητης μηχανής και μπείτε στην αναμονή…

Εν τω μεταξύ και οι σινεφίλ θα έχουν την ευκαιρία να πάρουν μέρος σ’ αυτόν τον καθολικό πόλεμο. Ο φασίστας διεθνούς δράσης (και πρώην σύμβουλος του ψόφιου κουναβιού) Steve Bannon ετοιμάζει (κανονική) χολυγουντιανή ταινία με τίτλο «Τα Νύχια του Κόκκινου Δράκου» (Claws of the red dragon – φωτογραφία απ’ το trailer πάνω). Θέμα της; Το γιατί η Huawei πρέπει να καταστραφεί εντελώς… Όχι μισοδουλειές: εντελώς! Όπως δηλώνει ο ίδιος θέλει μ’ αυτήν την ταινία αφενός να ενισχύσει το ψόφιο κουνάβι στον πόλεμό του κατά του Πεκίνου, και αφετέρου να το βοηθήσει να ξαναεκλεγεί…

Πολλά θα υποστούμε όσο περνάει ο καιρός…

(Προς το παρόν το ψόφιο κουνάβι δεν τιμωρεί όσους αγοράζουν κινέζικα τεχνολογικά εμπορεύματα όπως τιμωρεί όσους αγοράζουν ιρανικό πετρέλαιο. Αλλά σε όλα υπάρχει μια αρχή, έτσι δεν είναι;)

Σεούλ – Τόκιο: περισσότερα νεύρα…

Παρασκευή 23 Αυγούστου. Σε μια κίνηση που ελάχιστοι περίμεναν, η Σεούλ ανακοίνωσε χτες ότι τερματίζει την από το 2016 συμφωνία της με το Τόκιο για ανταλλαγή στρατιωτικών κατασκοπευτικών πληροφοριών. Η “general security of military information agreement” (gsomia) ήταν ιδέα του τότε αμερικάνου προέδρου Obama, και ήταν η μοναδική συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ των δύο κρατών. Κατά την Ουάσιγκτον (με την οποία έχουν χωριστές παρόμοιες συμφωνίες τόσο η Σεούλ όσο και το Τόκιο) η κατ’ ευθείαν κατασκοπευτική συνεργασία τους ήταν βασική για την «σταθερότητα» στην περιοχή (: δηλαδή για την αμερικανική ηγεμονία).

Να που η αντιπαράθεση βγήκε απ’ το σοβαρό μεν αλλά παραπλανητικό πεδίο των «οικονομικών σχέσεων» και πήγε εκεί που είναι οι ρίζες της! Είναι ευνόητο ότι η συγκεκριμένη ακύρωση (που ακουμπάει και την Ουάσιγκτον) είναι συνέχεια του καυγά μεταξύ Σεούλ και Τόκιο που τυπικά ξεκίνησε με θέματα σχετικά με την ιαπωνική βαρβαρότητα κατά των κορεατών στον Β παγκόσμιο, αλλά ουσιαστικά αφορά τους τωρινούς και αυριανούς συσχετισμούς δύναμης στην ευρύτερη περιοχή.

Θα μπορούσαν (με αμερικανική «πίεση») να «λυθούν τα προβλήματα» και οι σχέσεις των δύο κρατών να εξομαλυνθούν; Δύσκολο. Το ψόφιο κουνάβι έχει δηλώσει, το θυμίζουμε, ότι η ενασχόληση με τις κορεατο-ιαπωνικές διαφορές είναι “δουλειά πλήρους απασχόλησης” και δεν σκοπεύει (ως χτες δεν σκόπευε) να πληρώνει υπαλλήλους του υπ.εξ. του για να την κάνουν. Κι ύστερα τι θα μπορούσε να προσφέρει το ψοφιοκουναβιστάν τέτοιους καιρούς; Πώς να κάνει τον ουδέτερο; Τίνος το μέρος να πάρει; Δύσκολο λοιπόν – αλλά ας μην βιαζόμαστε.

Υπάρχουν όμως δύο στοιχεία που ίσως αποδειχθούν σημαντικά. Πρώτον, αυτή η gsomia αφορούσε ανταλλαγή πληροφοριών κατασκοπείας σε βάρος της βόρειας κορέας σχεδόν αποκλειστικά… Και, δεύτερον, το κράτος με τις αυξημένες δυνατότητες τέτοιας κατασκοπείας ήταν (επίσημα τουλάχιστον) η ιαπωνία. Αυτό σημαίνει ότι ακυρώνοντας την συνεργασία αυτή, η Σεούλ μένει κάπως «στα σκοτάδια» σε ότι αφορά την αντι-Πγιονγκγιάνγκ κατασκοπεία.

Το ερώτημα είναι διπλό: α) θέλει η Σεούλ (υπό τον Moon…) να κατασκοπεύει τον Kim και μάλιστα παρέα με το Τόκιο; Και β) έχει εμπιστοσύνη η Σεούλ στο Τόκιο πως της μεταφέρει όλα όσα μαθαίνει για το καθεστώς της Πγιονγκγιάνγκ;

Κατά την ταπεινή γνώμη της ασταμάτητης μηχανής η απάντηση (ειδικά στο πρώτο) δεν θα έρθει απ’ το τρίγωνο Σεούλ – Ουάσιγκτον – Τόκιο, αλλά απ’ το αν θα υπάρξουν πρακτικές εξελίξεις στη σχέση Σεούλ – Πγιονγκγιάνγκ. Κι αυτό είναι ένα ζήτημα φλέγον εδώ και πολλούς μήνες για την κυβέρνηση Moon… Σε σημείο που η ακύρωση της gsomia να τύχει ιδιαίτερης εκτίμησης απ’ την Πγιονγκγιάνγκ.

(φωτογραφία: Η Kang Kyung-wha είναι η υπ.εξ. της νότιας κορέας. Επειδή δεν θα μάθετε ασιατικά ονόματα απ’ την μπάλα, καλό θα είναι να εκπαιδευτείτε με ότι είναι διαθέσιμο…)