Month: August 2019

Ο Τεράστιος

Πέμπτη 29 Αυγούστου. Ο σοσιαλφιλελεύθερος Macron φαίνεται ότι προσπαθεί να καθιερωθεί σαν «παγκόσμιας εμβέλειας» (χωρίς να χρησιμοποιήσει την εμπειρία του τενεκεδένιου…) Επειδή δεν του έφταναν οι άλλοι g6 στο αδιάφορο ραντεβού τους, ή (το πιθανότερο) για να τους εντυπωσιάσει, δεν κάλεσε μόνο τον ιρανό υπ.εξ. Zarif να κάνει μια βόλτα απ’ το Παρίσι τις ημέρες της συνόδου. Κάλεσε και τον χουντοκαραβανά της αιγύπτου στρατηγό Sisi.

Έτσι, την περασμένη Δευτέρα ο υπερδραστήριος γάλλος απατεώνας (με την έννοια της εξουσίας πάντα!) είχε την ευκαιρία να μιλήσει στο Παρίσι με τον χασάπη της αιγύπτου για την κατάσταση στη μέση Ανατολή – αλλά και στη λιβύη. Όπου τα συμφέροντά τους συμπίπτουν, αφού Παρίσι και Κάιρο υποστηρίζουν τον στρατηγό Haftar. Εννοείται ότι τόνισαν τους δεσμούς που ενώνουν τα δύο κράτη, την ιστορία (μέγας Ναπολέων…), κλπ κλπ.

Κάμποσες οργανώσεις προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων (ανάμεσά τους διάφορες αιγυπτιακές / αραβικές – παράνομες εννοείται στην επικράτεια της αιγυπτιακής χούντας) επιχείρησαν να ζητήσουν απ’ τον τεράστιο Macron να βάλει λίγο χέρι στον φασίστα φίλο του.

Μάταιος κόπος. Όταν η γαλλική βιτρίνα πονάει για κάτι, είναι για τον Αμαζόνιο – για να την πει όχι στον Bolsonaro, αλλά στους υποστηρικτές του στο ψοφιοκουναβιστάν. Σιγά μην χαλάσει την ζαχαρένια του για τους δολοφονημένους, για τους εξαφανισμένους, τους φυλακισμένους, τους φυγάδες, τους πληβείους αιγύπτιους.

Σαν σωστό πρωτοκοσμικό αφεντικό διαλέγει για συνεργάτες τους φασίστες που του κάνουν…

(φωτογραφία κάτω: Θα έχαναν την ευκαιρία ένας χουντικός και ένα ψόφιο κουνάβι; Όχι βέβαια…)

Η αυτο-οργάνωση των μηχανών 1

Πέμπτη 29 Αυγούστου. Πείτε τα «σμήνη», «αγέλες» ή «ορδές». Οι διαθέσιμες λέξεις αφορούν συμπεριφορές ζωντανών οργανισμών· κι απ’ αυτή την άποψη, εκτός απ’ την τεχνολογική εξέλιξη συμβαίνει, παράλληλα, μια ακόμα απαλλοτρίωση λέξεων και εννοιών…

Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για ρομποτικές μηχανές. Προς το παρόν, στις σχετικές δημόσιες επιδείξεις, πρωταγωνιστούν ιπτάμενα ρομπότ (drones). Μπορεί να είναι εκατό… Μπορεί να είναι και χίλια (αν η επίδειξη είναι κινεζική…) Και προορίζονται για στρατιωτική χρήση.

… Εξαιτίας της σύνθετης φύσης της μάχης, τα ΧΧΧΧ [όνομα συγκεκριμένου τύπου drone] δεν είναι προ-προγραμματισμένα, συγχρονισμένα άτομα. Είναι ένας συλλογικός οργανισμός, που μοιράζεται έναν κατανεμημένο εγκέφαλο για την λήψη αποφάσεων και την επαφή του ενός με το άλλο όπως συμβαίνει στα σμήνη στη φύση… Επειδή κάθε XXXX επικοινωνεί και συνεργάζεται με κάθε άλλο XXXX, το σμήνος δεν έχει ηγέτη και μπορεί εύκολα να προσαρμοστεί στην είσοδο ή στην έξοδο drones απ’ την ομάδα….

Αυτά λέει ένας ειδικός από ένα αμερικάνικο καραβανίστικο project. Το στρατιωτικό πλεονέκτημα αυτής της «αυτο-οργάνωσης των μηχανών» είναι ότι περιλαμβάνοντας έναν ικανό αριθμό «ατόμων / μηχανών» δημιουργούνται επιθετικοί σχηματισμού «νέφους», που δεν χάνει τους στόχους του ακόμα κι αν χάσουν έναν αριθμό (μπορεί και μεγάλο) «ατόμων» – όπλων δηλαδή. Εν τέλει αυτές οι “αυτο-οργανωμένες” πολεμικές μηχανές χαρακτηρίζονται από “αυταπάρνηση”: και μία να μείνει, θα κτυπήσει…

Τέτοιου είδους έρευνες (προχωρημένες ως ένα σημείο αλλά με μεγάλη προοπτική) και εφαρμογές κάνουν όλα τα σοβαρά καπιταλιστικά κράτη· είναι μέρος της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Φυσικά υπάρχουν ήδη και τα αντίμετρα: για παράδειγμα ηλεκτρομαγνητικά κύματα υψηλής ενέργειας που «καίνε» όλα τα ηλεκτρονικά κυκλώματα στην ακτίνα τους, καταστρέφοντας και τις μηχανές και την “αυτο-οργάνωσή” τους….

Κατά συνέπεια τέτοιου είδους πολεμικές μηχανές προορίζονται κυρίως εναντίον στόχων που δεν έχουν στη διάθεσή τους τέτοια αναβαθμισμένα αντίμετρα…

Στη συνέχεια μια μικρή, χαριτωμένη και εορταστική επίδειξη 1000 «αυτο-οργανωμένων» drones – από κίνα μεριά, στα τέλη του 2017…

Η αυτο-οργάνωση των μηχανών 2

Πέμπτη 29 Αυγούστου. Απομένει – για εμάς… – το πολιτικό (ή «φιλοσοφικό») ζήτημα: η αλυσίδα των έμβιων χαρακτηριστικών που μηχανοποιούνται μεγαλώνει. Πρώτα η «μνήμη», μετά η «ευφυία», και τώρα αυτοοργάνωση… Μια συνθήκη που στο παρελθόν (δεν ξέρουμε για το παρόν…) είχε υψηλό ριζοσπαστικό βάρος, εφόσον η αυτο-οργάνωση των εργατών εμφανιζόταν σαν το αντίπαλο δέος όχι μόνο του κράτους και των αφεντικών, αλλά και των ιεραρχικών μορφών οργάνωσης (την μορφή κόμμα).

Η μηχανοποίηση της μνήμης έγινε εύκολα καθολικά αποδεκτή. Η μηχανοποίηση της ευφυίας επίσης. Δεν υπάρχει λόγος να μην συμβεί το ίδιο με την αυτοοργάνωση των μηχανών, με το internet of things σαν μία (όχι μιλιταριστική) εκδοχή της. Και επειδή αυτές οι μηχανοποιήσεις είναι άμεσα πρακτικές, η απελευθέρωση των έμβιων χαρακτηριστικών απ’ τις μηχανικές απομιμήσεις (ή και «βελτιώσεις») τους δεν μπορεί παρά να γίνει ένα επίσης πρακτικό ζήτημα.

Με ποια έννοια, όμως, «πρακτικό»; Οποιαδήποτε νεο-λουδίτικη, πριμιτιβιστική φαντασίωση είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Μόνο μια εξαιρετικά υψηλού επιπέδου ανθρώπινη συνείδηση (άρα μνήμη, ευφυία, αυτοόργανωση…) μπορεί να «αυτο-απελευθερωθεί» (αν μας επιτρέπεται η λέξη) απ’ το οικοσύστημα της γενικευμένης καπιταλιστικής μηχανοποίησης που φέρνουν η 4η και η κοντινή 5η βιομηχανική επανάσταση. Δεν πρόκειται για την «καταστροφή των μηχανών» αλλά για το ξεπέρασμά τους – χωρίς την «βοήθειά» τους.

Δεν έχουμε διαθέσιμες τις οδηγίες για κάτι τέτοιο!… Μπορούμε, ωστόσο, να καταλάβουμε το γενικό του περίγραμμα· τις βασικές προδιαγραφές του ανώτερης τάξης ζωντανού «αντι-μηχανοποιήσιμου»…

Κάθε εμπόριο για καλό

Τετάρτη 28 Αυγούστου. Θα αγοράσει, άραγε, το τουρκικό καθεστώς ρωσικά su-35 (ή, μήπως, su-57;) στη θέση των αμερικανικών f-35; Από οικονομικό/τεχνική άποψη η αγορά των πρώτων (για τα δεύτερα το πράγμα είναι κάπως δυσκολότερο…) συμφέρει την Άγκυρα· ακόμα περισσότερο αν οι τουρκικές γραμμές παραγωγής που δούλευαν για κομμάτια του f-35 δεν κλείσουν αλλά προσαρμοστούν στην παραγωγή τμημάτων κάποιου ρωσικού μοντέλου.

Αλλά οι πολεμικές αγορές έχουν μικρότερη σημασία την συγκεκριμένη στιγμή απ’ το γεγονός ότι διαφόρων ειδών καθεστωτικά μεγάφωνα, ντόπια και διεθνή, διαφήμιζαν τον τελευταίο καιρό ότι η Άγκυρα και η Μόσχα έχουν γίνει αντίπαλοι σε σχέση με τις επιχειρήσεις του συριακού στρατού ‘n’ friends στο νότιο μέρος του θύλακα του Idlib. Καταλαβαίνει κανείς εύκολα τους εργοδότες τους…

Ο Erdogan συνέχισε να παίζει τον ρόλο του «φίλου» των αντιΆσαντ ενόπλων στη Μόσχα. Να τι δήλωσε δίπλα στον Putin:

…Σχετικά με την συμφωνία του Sochi, που υπογράψαμε τον περασμένο Σεπτέμβρη, καταφέραμε να πετύχουμε μια σχετική σταθερότητα. Αλλά, δυστυχώς, ο κυβερνητικός στρατός βομβαρδίζει πολιτικές υποδομές, πράγμα που παραβιάζει αυτήν την σχετική ηρεμία. Δυστυχώς, αυτό περιπλέκει την εφαρμογή της συμφωνίας του Sochi…

Ό,τι κι αν βομβαρδίζεται στο Idlib, βομβαρδίζεται όχι μόνο από συριακά αλλά και από ρωσικά όπλα (αεροπλάνα)… Ο κυρ Erdogan, διακριτικά, δεν έκανε καμμία τέτοια αναφορά – αφού, άλλωστε, συμφωνεί υπόγεια.

Ο Putin είχε την δική του κουβέντα για το θέμα:

… Οι τρομοκράτες συνεχίζουν να βομβαρδίζουν τις θέσεις του συριακού κυβερνητικού στρατού, προσπαθούν να επιτεθούν σε ρωσικές στρατιωτικές θέσεις. Η ζώνη αποκλιμάκωσης δεν πρέπει να γίνεται καταφύγιο για ενόπλους και, ακόμα περισσότερο, βάση για νέες επιθέσεις…

Τελικά, και οι δύο μαζί, συμφώνησαν ότι το “μπλοκ της Αστάνα” κάνει την καλύτερη δουλειά για να αντιμετωπιστεί η “κρίση στη συρία”. Και μετά, επειδή είναι φιλαράκια, ο Putin κέρασε τον Erdogan παγωτό χωνάκι…

(φωτογραφία: Ο Erdogan περιεργάζεται χτες βιαστικά ένα su-57 σε show ρωσικού πολεμικού υλικού έξω απ’ την Μόσχα. Δεν κατάλαβε τίποτα, αλλά αστειευόμενος ρώτησε μετά τον φίλο του: Καλό φαίνεται… Μπορώ να το αγοράσω;

Κάτι τέτοια αστεία ρίχνουν στα χάπια διάφορους στα μέρη μας… Κι ας αφήσουμε το άλλο: την πολύ μεγάλη πιθανότητα να πάει τούρκος αστροναύτης στο διάστημα, με ρωσική βοήθεια, το 2023, για τα 100 χρόνια απ’ την δημιουργία του τουρκικού κράτους…. Ενώ μόλις δύο χρόνια νωρίτερα, το 2021, το ελλαδιστάν θα πλέει στη φουστανέλλα, για να γιορτάσει τα 200 χρόνια απ’ την επανάσταση, και θα θυμάται τη λεβεντιά του αγγλόφιλου Κολοκοτρώνη…

Εκείνη την πολλά υποσχόμενη διαστημική υπηρεσία που έφτιαξε ο αντ’ αυτού, την πήρε μαζί του φεύγοντας; Ο άγιος καψοκαλυβίτης, προστάτης της ελληνικής εφόδου στον γαλαξία, τι απέγινε;)

Μέση Ανατολή 1

Τετάρτη 28 Αυγούστου. Οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες δεν έχουν κανένα συμφέρον στο να επιτίθενται οι αντικαθεστωτικοί του Idlib με πυραύλους και drones στην ρωσική αεροπορική βάση του Khmeimin· ούτε καν στον συριακό στρατό, στην περίμετρο του θύλακα. Εκείνο που θα ήθελαν ήταν αυτό που δεσμεύτηκαν κάμποσες φορές ότι θα πετύχουν: μια ορισμένη ανα-πολιτικοποίηση αυτών των αντικαθεστωτικών, έξω και μακριά απ’ τα σχέδια του Τελ Αβίβ και του Ριάντ, ώστε να αποτελέσουν ένα συνθετικό της νέας συρίας, μια αυτοδιοικούμενη επαρχία στα πλαίσια κάποιας ενισχυμένης “αποκέντρωσης των εξουσιών”· και, βέβαια, υπό την τουρκική οικονομική και πολιτική επιρροή.

Ο σχεδιασμός της Άγκυρας δεν έχει πετύχει. Κι αυτό είναι μειονέκτημα τόσο για την ίδια όσο και για το υπόλοιπο μπλοκ της Αστάνα. Όσο υπάρχουν ισραηλινές και σαουδαραβικές “παρεμβολές” στο συριακό έδαφος / πεδίο μάχης, ακόμα κι αν είναι περικυκλωμένες (όπως στο Idlib), το μπλοκ της Αστάνα δεν μπορεί να προχωρήσει την συνέχεια του σχεδιασμού του: μια πολιτική διαδικασία (εκλογές, νέο σύνταγμα) και, παράλληλα ή μετά, έξωση του τελευταίου αμερικανοκρατούμενου θύλακα στα νότια και διαχείριση της συμμαχίας ηπα – ypg. Επιπλέον, το παρατεινόμενο «χάος» στην συριακή επικράτεια, παρότι είναι αισθητά περιορισμένο σε σχέση με την εποχή του isis, κάνει ευκολότερες τις ισραηλινές επιδρομές σ’ αυτήν.

Όμως ούτε η Μόσχα, ούτε η Δαμασκός, ούτε η Τεχεράνη ούτε οποιοσδήποτε συνδυασμός στρατιωτικής συμμαχίας μεταξύ τους μπορεί (ή θέλει) να κατακτήσει το Idlib στο σύνολό του. Εκεί έχουν συγκεντρωθεί όλοι οι αντικαθεστωτικοί που παραδόθηκαν σε μια σειρά κρίσιμα σημεία / πόλεις της συριακής αντεπίθεσης. Απ’ το Aleppo μέχρι την Dara’a – συμπεριλαμβανομένων των προαστείων της Δαμασκού (Duma, Shab’a, κλπ). Είναι μια εξαιρετικά πυκνοκατοικημένη περιοχή, με πάρα πολλούς άμαχους: τις οικογένειες των αντικαθεστωτικών που αποχώρησαν μαζί τους απ’ την υπόλοιπη συρία. Οποιαδήποτε προσπάθεια ανακατάληψης του συνόλου του θύλακα σημαίνει άγρια σφαγή…

Η πρόσφατη κατάληψη της Khan Shaykum έχει νόημα σαν ακόμα μεγαλύτερη πίεση προς τους αντικαθεστωτικούς να συμβιβαστούν και να συνεργαστούν πολιτικά με το μπλοκ της Αστάνα. Αυτό θα βοηθούσε ιδιαίτερα την Άγκυρα… Όμως οι ηγέτες των αντικαθεστωτικών είναι «επαγγελματικά» οππορτουνιστές: εφόσον θεωρούν, εκτιμούν, ότι δεν κινδυνεύουν από κάποια συνολική στρατιωτική συντριβή και εφόσον συνεχίζουν να έχουν την υποστηρίξη του Τελ Αβίβ και του Ριάντ, «διαπραγματεύονται» το τομάρι τους πολύ ακριβότερα απ’ όσο αξίζει· και απ’ όσο θα ήταν διατεθειμένος να δεχτεί ο Άσαντ, ακόμα και κάτω απ’ την πίεση των υπόλοιπων του μπλοκ.

Κι έτσι, ουσιαστικά, το ζήτημα Idlib (και ο σχεδιασμός που τον συνοδεύει) βρίσκεται εδώ και μήνες σε στασιμότητα / αδιέξοδο.

(φωτογραφίες: Μετά την ανακατάληψη της νότιας άκρης του θύλακα του Idlib απ’ τον συριακό στρατό, ένα τουρκικό “φυλάκιο παρατήρησης”, κανονικό μικρό στρατόπεδο δηλαδή, στη θέση Murak, που πριν ήταν στα σύνορα του θύλακα, απέμεινε ανάμεσα στον συριακό στρατό. Που το περικύκλωσε. Φυσικά όλοι διαταγές παίρνουν· όχι, όμως, ότι καταλαβαίνουν και από υψηλή πολιτική. Για καλό και για κακό λοιπόν, μέχρι να οργανωθεί και να γίνει η μετακόμιση, και για τον συμβολισμό του πράγματος, ανάμεσα στον συριακό και στον τουρκικό στρατό στο παρατηρητήριο του Murak, παρατάχτηκε ρωσικός… Είναι οι καραβανάδες με τα κοντομάνικα – στη δεύτερη φωτό, στο βάθος, φαίνεται το τουρκικό παρατηρητήριο).

Μέση Ανατολή 2

Τετάρτη 28 Αυγούστου. Δεν είναι, όμως, αυτό το τέλος της ιστορίας. Αν οι proxies δυσκολεύουν τόσο πολύ τις εξελίξεις, τότε το βάρος της ευθύνης μεταφέρεται στα κράτη που τους πατρονάρουν. Το ισραηλινό και το σαουδαραβικό εν προκειμένω…

Η Άγκυρα πίεσε ισχυρά το σαουδαραβικό καθεστώς μετά την δολοφονία του Khashoggi στις αρχές του περασμένου Οκτώβρη. Ενδεχομένως έχει ακόμα άγνωστα στοιχεία που ενοχοποιούν τον τοξικό· αλλά και τον καθοδηγητή του στο Αμπού Ντάμπι. Ωστόσο μετά το αρχικό σοκ οι προμηθευτές όπλων της σαουδαραβικής χούντας (αμερικάνοι, άγγλοι, γάλλοι) κατάφεραν να κερδίσουν (και να κερδίζουν) χρόνο. Η Μόσχα επίσης ενδιαφέρεται να βάλει το Ριάντ στο πελατολόγιό της σε όπλα, αλλά ίσως θα προτιμούσε υπό άλλο «αφεντικό», κι όχι τον τοξικό… Πρακτικά η τρέχουσα ζημιά για τον τοξικό και το σόι του έρχεται απ’ την υεμένη και τους Houthis· αλλά προφανώς είναι αργή.

Το ισραηλινό φασιστικό καθεστώς απ’ την μεριά του, όσο περισσότερο νοιώθει ότι στριμώχνεται (και σε ότι αφορά το απαρτχάιντ που εξαπλώνει στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, αλλά όχι μόνον εκεί) τόσο δείχνει να αποχαλινώνεται. Εφόσον έχει την κάλυψη της Ουάσιγκτον, αυτή η «τακτική της έντασης» μπορεί να φαίνεται ότι λειτουργεί υπέρ του Τελ Αβίβ· ειδικά επειδή προσέχει να μην κτυπήσει ρώσους καραβανάδες ή ρωσικές εγκαταστάσεις (στη συρία). (Παρότι το έχει κάνει ήδη μια φορά…)

Είναι, όμως, μεσοπρόθεσμα βιώσιμη αυτή η τακτική; Αφότου το Τελ Αβίβ, το Ριάντ και η Ουάσιγκτον απέτυχαν να δημιουργήσουν μια μόνιμη τεράστια «μαύρη τρύπα» στην ευρύτερη μέση Ανατολή μέσω του isis (και ήταν η Μόσχα κατά κύριο λόγο που τους εμπόδισε…), ο ισραηλινός μιλιταρισμός / φασισμός έχει “βγει μπροστά αυτοπροσώπως” μετατρέποντας παραδειγματικά όλη την ζώνη που προοριζόταν για “καμμένη γη” σε δικό του πεδίο βολής. Αυτή η εξέλιξη δεν αφορά, όμως, μόνο την Βαγδάτη, την Δαμασκό και την Βηρυττό. Αφορά επίσης την Τεχεράνη, κι ακόμα παραπέρα την Μόσχα και το Πεκίνο. Κι ενώ το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ μπορεί να βρίσκει ακόμα υποστηρικτές της “δημιουργικής καταστροφής” στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο ή, ακόμα, και στο Παρίσι, υπονομεύει υπόγεια (ή και φανερά) οποιοδήποτε κινεζικό ή ρωσο-κινεζικό σχέδιο καπιταλιστικής αξιοποίησης στη μέση Ανατολή.

Μ’ άλλα λόγια, το Τελ Αβίβ δεν κάνει τον “δικό του πόλεμο” φτιάχνοντας όλο και πιο γελοίες “δικαιολογίες άμυνας”… Συμμετέχει στον 4ο παγκόσμιο σε μια συγκεκριμένη συμμαχία, σε μια συγκεκριμένη πλευρά. Και συμμετέχει σαν παράγοντας βίας, αστάθειας, επιθετικότητας. Η απάντηση, λοιπόν, στο ερώτημα αν είναι μεσοπρόθεσμα βιώσιμη αυτή η τακτική είναι (κατά την ταπεινή μας γνώμη) ένα ξερό “όχι”: αργά ή γρήγορα θα προκαλέσει μια απάντηση ανάλογη όχι απλά των ισραηλινών επιθέσεων αλλά του γεωπολιτικού ρόλου “νταβατζή” του Τελ Αβίβ συνολικά.

Μέση Ανατολή 3

Τετάρτη 28 Αυγούστου. Ζούμε σ’ εκείνες τις ζόρικες περιόδους της καπιταλιστικής ιστορίας και της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού όπου ακόμα και φαινομενικά «μικρά προβλήματα» (όπως αυτό του Idlib) σέρνουν πίσω τους όλο και πιο φανερά τις αλληλουχίες που καταλήγουν σε «κεντρικές (ας τις πούμε έτσι) αντιθέσεις».

Απ’ αυτήν την άποψη οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες χρειάζονται ανοικτό το ζήτημα της αγοράς των αμερικανικών f-35 σαν «μέσο πίεσης» προς την Ουάσιγκτον, ειδικά απ’ την ερχόμενη άνοιξη και μετά όταν απ’ την μια μεριά θα οριστικοποιηθεί ο αποκλεισμός τους απ’ την αγορά (αν οριστικοποιηθεί…) ενώ ταυτόχρονα θα τρέχει η προεκλογική περίοδος στις ηπα. Εναλλακτικές απ’ την στενή άποψη του μιλιταριστικού εξοπλισμού τους έχουν· και πάντα είχαν. Δεν έχουν όμως λόγο να βιαστούν τους επόμενους μήνες, και να αρχίσουν τις παραγγελίες στη Μόσχα· όχι, σίγουρα, φανερά. Ούτε η Μόσχα αγνοεί τι κάνει η Άγκυρα.

Στην πραγματικότητα η Άγκυρα σαν μοχλός διάλυσης (ή σοβαρού αδυνατίσματος) διάφορων ιστορικών δυτικών project (όπως το νατο) είναι πράγματι ένας καλός φίλος που αξίζει. Κι αυτό το κάνει όχι από εξωτερική πίεση, αλλά επειδή τέτοια είναι τα συμφέροντά της. Τι άλλο να θέλουν η Μόσχα ή/και το Πεκίνο σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου;

Εν τω μεταξύ το μπλοκ της Αστάνα είναι να ξανασυναντηθεί – κάποια στιγμή τον ερχόμενο Σεπτέμβρη. Επανεκτίμηση της κατάστασης, νέες προτεραιότητες, κλπ κλπ…

Η μυθολογία ένοπλη

Τρίτη 27 Αυγούστου. Στα μικροαστικά φαντασιακά αυτό που θεωρείται πραγματικότητα δεν έχει σχεδόν ποτέ σχέση με την πραγματικότητα. Ο καλύτερος μάρτυρας αυτής της αλήθειας είναι οι μικροαστικές κοινωνικές σχέσεις…

Εννοείται ότι τα «Εξάρχεια» αυτών των φαντασιακών δεν είναι τα Εξάρχεια. Για άλλους τόπος διασκέδασης και του εμπορίου της, για άλλους μαύρη τρύπα εγκληματικότητας και ακολασίας, για άλλους η γη της ελευθερίας… τα αληθινά Εξάρχεια είναι μάλλον ο τόπος έδρασης των μύθων (συμπεριλαμβανόμενης και της χωματερής τους, ίσως κυρίως αυτής…) παρά οτιδήποτε άλλο. Κι έτσι, το πιο φασιστικό κομμάτι των μικροαστών, φαντάζεται την «εκκαθάριση των Εξαρχείων» όπως κάποιοι άλλοι, άλλοτε, καταλάβαιναν την καταστροφή της Καρχηδόνας: σαν λύτρωση απ’ το μίασμα. (Μετά από 40 χρόνια κατοίκησης ‘n’ much more στο «άβατο», η ασταμάτητη μηχανή βαριέται αφόρητα να ελπίζει πως οποιοδήποτε κομμάτι αυτής της μικροαστικής μεσανατολικής πόλης / κοινωνίας μπορεί να απελευθερωθεί απ’ τις μυθολογίες του…)

Απ’ αυτήν την άποψη η χτεσινή «εκκαθάριση» 4 κατειλημμένων κτιρίων ήταν μια PR αποτυχία. Φυσικά το μικροαστικό φασισταριό μισεί τους μετανάστες / πρόσφυγες. Αλλά στην φαντασία του η «ανακατάληψη των Εξαρχείων απ’ το νόμο και την τάξη» δεν ήταν συνώνυμη της «ανακατάληψης» της Μόρια… Το σενάριο της «νίκης» στο μυαλό τους δεν είχε ξεσπίτωμα σκουρόχρωμων μανάδων με μωρά στην αγκαλιά. Είχε (ήθελε να έχει) πολύ πιο epic «ευρήματα»… Έγινε ένα μικρό βραχυκύλωμα εκεί…

Αλλά ο επαγγελματισμός του υπουργείου τάξης και ασφάλειας δεν είναι υποχρεωμένος να χορταίνει αυτά τα φαντασιακά· είναι αρκετό να τα αξιοποιεί. Σαν κομμάτι του κέντρου της πόλης, με μια underground μυθολογία διεθνώς γνωστή, το ερώτημα που έχουν να απαντήσουν οι επαγγελματίες της πολεοδομικής τάξης για τα Εξάρχεια δεν είναι αν θα ανασύρουν από κάποιο υπόγειο τον εγγονό του μπιν Λάντεν… Αλλά η όσο πιο ομαλή ανάπτυξη του airbnb και των λοιπών τουριστικών δραστηριοτήτων. Συνεπώς το «απόθεμα κτισμένου χώρου» της περιοχής (τα κτίρια δηλαδή) είναι προς «ανάκτηση» για τέτοιους πεζούς και προσοδοφόρους λόγους· κι όχι για να έχουν να λένε όσοι δεν ξέρουν καν που πέφτει η Μπενάκη ή η Αραχώβης ότι «επιτέλους μπορούμε να κυκλοφορήσουμε άφοβα».

Δεν θα πρέπει να κάνει εντύπωση το γεγονός ότι εν έτει 2019 ένα υπουργείο αστυνομίας και ένας Χαρχούδας δήμαρχος είναι περισσότερο ατζέντηδες του real estate παρά οτιδήποτε άλλο. (Έχει ξανασυμβεί αυτό, στο παρελθόν…) Αν κάτι απομένει είναι η μάταιη ελπίδα συγκράτησης της ιδιοκτησίας των οποιοδήποτε συμβόλων, είτε του «νόμου» είτε της «ανομίας»: έτσι κι αλλιώς τα Εξάρχεια πουλιούνται κι αγοράζονται με το κιλό και με το τετραγωνικό (κι όχι μόνον αυτά άλλωστε).

Περισσεύει ένα «υπόλοιπο» στις εξισώσεις των φαντασιακών και των συμβόλων: οι άστεγοι πρόσφυγες και μετανάστες. Όμως κι εκεί υπάρχει μια ήττα παλιά: δεν βρέθηκε εκείνο το εντόπιο συλλογικό υποκείμενο που θα τους εξασφάλιζε αδιαπραγμάτευτα ότι δεν χρειάζεται να «εγκληματικοποιούνται» ούτε στο ελάχιστο για να καταφέρουν να συνεχίσουν την πορεία τους.

Δυστυχώς, ως γνωστόν, όλες οι ήττες μας είναι ορφανές…

Μέση Ανατολή

Τρίτη 27 Αυγούστου. Ας το πούμε, λοιπόν, με το όνομά του· κατ’ αρχήν για να μην παραμυθιάζεται κανείς: το φασιστικό, απαρτχάιντ κράτος του ισραήλ έχει ξεκινήσει έναν ευρύ πόλεμο στη μέση Ανατολή. Όχι μόνο εναντίον των παλαιστινίων διαδηλωτών αλλά, επιπλέον, και οπουδήποτε αλλού θεωρεί – όπως άλλωστε το δηλώνει ανοικτά ο φασιστοNetanyahou – ότι «το παίρνει». Ακόμα και στην υεμένη… Αν οποιοδήποτε άλλο κράτος στον κόσμο έκανε το ένα δέκατο των επιθέσεων εναντίον άλλων κρατών απ’ αυτές που έχει κάνει το Τελ Αβίβ, οι πάντες θα το έδειχναν σαν «απειλή για την παγκόσμια ειρήνη». Ο ισραηλινός φασισμός έχει διεθνή ασυλία· αλλά δεν τελειώνει η ιστορία εκεί.

Η ισραηλινή εκστρατεία λογίζεται σαν «χαμηλής έντασης»… Αλλά αυτό μόνο αν πάρει κανείς τα ισραηλινά θεωρήματα στα σοβαρά. Κάποια απ’ αυτά ισχύουν από πρώτη ματιά. Περιμένει «κατανόηση» επειδή οι προεκλογικές εκστρατείες στο Τελ Αβίβ γίνονται με βόμβες και σφαίρες· φταίει η μιλιταριστική ιδιαιτερότητα της «μόνης δημοκρατίας»… Μπορεί να σκοτώνει, να σακατεύει, να τραυματίζει παλαιστίνιους, να γκρεμίζει τα σπίτια τους, να τους κλείνει φυλακή «έτσι», επειδή είναι αδύναμοι… Μπορεί να επιτίθεται στη συρία επειδή ο συριακός στρατός είναι απασχολημένος αλλού, και εξάλλου δεν είναι τόσο καλά εξοπλισμένος… Μπορεί να επιτίθεται στο ιράκ επειδή ο ιρακινός στρατός είναι μακρυά… Μπορεί να επιτίθεται στην υεμένη επειδή οι Houthis έχουν σοβαρότερο αντίπαλο να αντιμετωπίσουν· και είναι επίσης μακριά… Μπορεί να επιτίθεται στην κοιλάδα Bekaa στα σύνορα λιβάνου – συρίας επειδή το «λαϊκό μέτωπο για την απελευθέρωση της παλαιστίνης» δεν έχει πολλές στρατιωτικές δυνατότητες… Μπορεί να επιτίθεται στην Βηρυττό επειδή η Χεζμπ’ αλλάχ δεν θα απαντήσει…

Χμμμ… Αυτό το τελευταίο είναι αυθαίρετο. Πάνω απ’ τον ισραηλινό μιλιταρισμό πλανιέται πάντα το μαύρο σύννεφο της ήττας του στο νότιο λίβανο το 2006, περίπου τέτοια εποχή. Είναι το «βιετνάμ του ισραήλ», παρότι δεν κράτησε πολύ· κράτησε αρκετά, ωστόσο, για να σχετικοποιεί σοβαρά και καθαρά τις πραγματικές δυνατότητες του ρατσιστικού ισραηλινού στρατού (και τις αντοχές της ρατσιστικής κοινωνικής πλειοψηφίας εκεί) απέναντι σε έναν μαζικό και πειθαρχημένο στον ανορθόδοξο πόλεμο «μη κρατικό στρατό» σαν αυτόν της Χεζμπ’ αλλάχ. Που μετά από 13 χρόνια είναι και πολύ καλύτερα εξοπλισμένος και πολύ πιο έμπειρος (συρία γαρ…)

Αν η Χεζμπ’ αλλάχ μπορεί να κάνει καλά κάτι που δεν μπορεί να κάνει ούτε ο συριακός ούτε ο ιρακινός στρατός είναι η δική της εκδοχή πολέμου τριβής. Είναι κοντά (δίπλα) στο ισραήλ και έχει τον τρόπο. Αν η λιβανέζικη οργάνωση αποφάσιζε κάτι τέτοιο (στα λόγια το απειλεί…) θα μετέφερε στο Τελ Αβίβ το πρόβλημα της «κλιμάκωσης». Κι εκεί το φάντασμα του 2006 θα γινόταν ακόμα πιο βαρύ.

Το έχουμε ξαναπεί, ας το επαναλάβουμε: το ισραηλινό κράτος σε ένα όπλο υπερέχει καθαρά έναντι όλων των αντιπάλων του (εκτός του τουρκικού). Στην αεροπορία. Όμως όπως έχουν αποδείξει όλοι οι πόλεμοι των τελευταίων 30 χρόνων κανένας δεν κερδήθηκε έτσι! Αυτό σημαίνει ότι οι πύραυλοι και τα drones έχουν περιορισμένη αξία, για όσο ο όποιος αντίπαλος δεν αποφασίζει να κάνει τον πόλεμο και (ή κυρίως) χερσαίο, έχοντας μάλιστα ειδική γνώση και αντοχή στις «ανορθοδοξίες» του.

Τι κάνει, λοιπόν, ο στρατηγικός σύμμαχος του ελλαδιστάν, που έχει εκπαιδεύσει την αεροπορία του στα μέρη μας, κτυπώντας όπου και όποτε γουστάρει; Παίζει με τα σπίρτα; Ξύνεται στη γκλίτσα;

Ναι. Ο Netanyahou απειλεί ξανά (όπως ο Olmert το 2006…) ότι θα «ισοπεδώσει τον λίβανο» και ότι «θα γυρίσει το ρολόι της ιστορίας πίσω»… αν κουνηθεί η Χεζμπ’ αλλάχ…

Όπως όλοι οι φασιστοκαραγκιόζηδες νομίζει ότι η Ιστορία είναι το ακριβό μαραφέτι που φοράει… Ότι «την έχει στο χέρι»…

(φωτογραφίες: Πάνω, η “ορθή στάση” ενός ισραηλινού τανκ στο νότιο λίβανο, το καλοκαίρι του 2006. Κάτω, ακόμα και ερείπια στηρίζουν τις βάσεις των ρουκετών – πάλι το καλοκαίρι του 2006, στο νότιο λίβανο…)

Rescuer?

Δευτέρα 26 Αυγούστου. Όταν το 2008, στα 26 της, η τυνήσια Emel Mathlouthi είδε τα τραγούδια της να απαγορεύονται απ’ τα ελεγχόμενα απ’ το κράτος media, ήταν ήδη απογοητευμένη απ’ την απάθεια των συμπατριωτών της. Αυτοεξορίστηκε στη γαλλία. Αλλά στα τέλη του 2010 η φωνή της ήταν πίσω στους δρόμους της Τύνιδας: το τραγούδι της Kelmti Horra («τα λόγια μου είναι ελεύθερα») έγινε ο ύμνος της επανάστασης. Και της επόμενης: στην αίγυπτο. Και της μεθεπόμενης: στη συρία…

Η ποιήτρια και μουσικός Mathlouthi, που μετέφερε στην αραβική νεολαία τον άνεμο των “τραγουδιών διαμαρτυρίας” των πρωτοκοσμικών ‘60s (η Joan Baez έχει επηρρεάσει έντονα την Emel) έγινε έτσι στα 30 της η «Fairuz» των αραβικών εξεγέρσεων. Έπαιξε στο Κάιρο μετά την επανάσταση (πριν την χούντα του Sisi), έπαιξε στη Βαγδάτη το καλοκαίρι του 2012 σε μια πρωτοφανή σε μέγεθος συναυλία. Το 2014 έπαιξε μαζί με άλλες γυναίκες μουσικούς στο ντοκυμαντέρ του ιρανού Ayat Najafi No Land’s Song – ήταν η πρώτη επίσημη εμφάνιση σολιστών γυναικών στο ιράν.

Το κράτος που της απαγόρευσε να τραγουδήσει ήταν το απαρτχάιντ ισραηλινό: η συναυλία της στη Ramallah δεν έγινε ποτέ. Aντί γι’ αυτήν τραγούδησε μπροστά σε μια κάμερα στα σύνορα της ιορδανίας και έγινε αναμετάδοση σ’ ένα θέατρο στην Παλαιστίνη…

Το ατμοσφαιρικό και πεσιμιστικό Rescuer που ακολουθεί (περιλαμβάνεται στο άλμπουμ Everywhere we looked was burning που θα κυκλοφορήσει στα τέλη Σεπτέμβρη) δείχνει τις επιρροές της Mathlouthi απ’ την Bjork. Θα μπορούσε να είναι εισαγωγή στο «The Baby of Macon» του Greenaway· ή, ίσως, επίλογος στο Melancholia του Lars von Trier.