Month: August 2019

Της κορέας

Δευτέρα 5 Αυγούστου. Το Τόκιο το “χοντραίνει” απέναντι στη Σεούλ. Απόδειξη, αν χρειαζόταν κάποια, ότι η διακύβευση δεν είναι οι αποζημειώσεις στις κορεάτισσες “γυναίκες της χαράς” των κάτεργων του Β παγκόσμιου…

Μετά την απαγόρευση της εξαγωγής προς τις κορεατικές τεχνοβιομηχανίες 3 βασικών χημικών, πριν 3 μέρες η κυβέρνηση Abe ανακοίνωσε ότι θα βάλει διάφορα γραφειοκρατικά εμπόδια στις εξαγωγές άλλων 1100 ειδών (από εργαλεία και μηχανές μέχρι εξαρτήματα) επιδιώκοντας να κάνει τη νοτιοκορεατική παραγωγή υψηλής τεχνολογίας όμηρο του Τόκιο.

Η Σεούλ μιλάει για “πόλεμο” εναντίον της. Δείχνει διατεθειμένη να σηκώσει το γάντι με ανάλογα εμπορικά αντίποινα. Ωστόσο λίγο πιο πίσω διακρίνεται το βασικό: το μέλλον της κορεατικής χερσονήσου και η διάταξη των δυνάμεων απέναντι στο μπλοκ του Βλαδιβοστόκ. Ο νο 2 στο “συμβούλιο εθνικής ασφαλείας” στη Σεούλ κατηγόρησε ήδη τον Abe ότι προσπαθεί να βάλει εμπόδια στην ειρήνη στη χερσόνησο, κάνοντας υπόγειο παιχνίδι με την Ουάσιγκτον. Βάσιμες ή όχι οι κατηγορίες, είναι ενδεικτικές.

Το Τόκιο κάνει απέναντι στη Σεούλ ότι κάνει η Ουάσιγκτον απέναντι στο Πεκίνο και την Μόσχα. Μόνο στραβοί δεν βλέπουν ότι το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ είναι για καλά στο στόχαστρο. Διαισθανόμαστε ωστόσο πως όσο περισσότερο χρησιμοποιούνται όπλα “εμπορικού πολέμου” τόσο περισσότερο τρώνε τα ψωμιά τους…

 

Το ιππικό

Δευτέρα 5 Αυγούστου. Δε θέλετε τα παιδιά σας, είτε έχετε είτε αποκτήσετε κάποτε, να πολεμάνε έτσι… Σίγουρα όχι… Τι είναι αυτό που το εξασφαλίζει; Μόνο μια εθνική (αστυνομική) ταυτότητα….

Με τον στρατό όμως; Με τον στρατό του κράτους “μας”; Με το κράτος που εκπαιδεύει, φιλοξενεί, ενισχύει αυτούς εκεί πέρα; Ούτε επ’ αυτού;

Ωωωωω! Τι ωραίο το “δεν ξέρω τίποτα” ή, ακόμα καλύτερα, το “κάνω οτι δεν ξέρω”…. Τι ωραίες οι γονικές συμβουλές “κοίτα τη δουλειά σου”…

Ωωωωω…Τι ωραία εποχή για το ιππικό…

Για την μπάντα θα τα πούμε. Οι λιβανέζοι Mashrou’ Leila  μας κάνουν. Όχι μόνο για την μουσική και τους στίχους τους. Αλλά και επειδή οι χριστιανοί λιβανέζοι (φασίστες με πολύ αίμα στα χέρια τους ιστορικά) τους έχουν βάλει στο στόχαστρο…

Το καρφί και το πέταλο

Κυριακή 4 Αυγούστου. Ο ιρανός υπ.εξ. Mohammad Javad Zarif βρέθηκε στη Ν. Υόρκη στα μέσα του περασμένου μήνα, για δουλειές στον οηε. Το ψοφιοκουναβιστάν δεν τον υποδέχτηκε με κόκκινα χαλιά – το αντίθετο: επέβαλε περιορισμούς στις μετακινήσεις του…. Χοντράδα· αλλά για ψόφια κουνάβια το πράγμα είναι «λογικό».

Όμως στη διάρκεια της παραμονής του στην πόλη, και συγκεκριμένα στις 15 Ιούλη, ο καταραμένος υπ.εξ. συναντήθηκε με τον δεξιό γερουσιαστή Rand Paul, μετά από αίτημα του δεύτερου. Τα είπαν για καμιά ώρα. Ο Rand Paul θεωρείται του «περιβάλλοντος» του ψόφιου κουναβιού ενώ συμμετέχει στην «επιτροπή εξωτερικών υποθέσεων» του κογκρέσσου· και σύμφωνα με προχθεσινό ρεπορτάζ του “the new yorker”, το ραντεβού έγινε με τις ευλογίες του. Όχι μόνο αυτό όμως… Ο Paul μετέφερε στον Zarif πρόσκληση (του ψόφιου κουναβιού) για συνάντηση (μεταξύ τους) στο άσπρο σπίτι! Με φωτογράφους και όλα τα λούσα!!!

Για την περίπτωση που έχετε λάθος ιδέα για το ιρανικό καθεστώς: ο Zarif δεν είναι “αγιατολάχ”! Είναι αμερικανοσπουδαγμένος για κάμποσα χρόνια, έχει διατελέσει πρεσβευτής της Τεχεράνης στον οηε για κάποια χρόνια, ξέρει από μέσα τα δυτικά κόλπα, και έχει φίλους στο αμέρικα στα «υψηλά κλιμάκια» του καθεστώτος. Το ότι το ιρανικό καθεστώς του εμπιστεύεται την “εξωτερική πολιτική” του έχει, προφανώς, σχέση και μ’ αυτά τα προσόντα. Και ενώ το ραντεβού του Paul θα μπορούσε να θεωρηθεί κλασσικό τμήμα «διπλωματίας», η πρόσκληση του ψόφιου κουναβιού είναι άλλης τάξης ζήτημα. Πολύ περισσότερο που ο Zarif δεν την απέρριψε (!) αλλά κομψά απάντησε ότι «πρέπει να πάρει οδηγίες επ’ αυτού απ’ την Τεχεράνη» – τον Χαμενεΐ δηλαδή…

Και τι έγινε μετά; Το ψοφιοκουναβιστάν πριν 3 ημέρες έβαλε «τιμωρία» τον Zarif («κυρώσεις») με βασικό πρακτικό μέτρο εναντίον του το ότι «θα εξετάζει κατά περίπτωση» αν θα του δίνει visa για να πηγαίνει στις συνελεύσεις του οηε… Η «κατηγορία» εναντίον του είναι ότι …. «υπηρετεί την ατζέντα του Χαμενεΐ, και είναι ο βασικός εκπρόσωπος τύπου του καθεστώτος σε όλο τον κόσμο»! Με δυο λόγια: η κατηγορία κατά του Zarif είναι ότι είναι ο υπ.εξ. του ιράν… (Εδώ σπάνε όλα τα κοντέρ!)

Υπάρχει σύγκρουση στα υψηλά κλιμάκια του ψοφιοκουναβιστάν σε ότι αφορά την «αντιμετώπιση του ιράν»; Ας πούμε: η «τιμωρία» του Zarif επιβλήθηκε στο ψόφιο κουνάβι απ’ τους σωματοφύλακες; Ή παίζει το έργο «καλός μπάτσος / κακός μπάτσος»; Στην πράξη αυτό το τελευταίο θα μπορούσε να συμβαίνει ακόμα και χωρίς να είναι σχεδιασμένο. Στη γεωμετρία λέγεται συνισταμένη· στην κρατική πολιτική μπορεί να λέγεται “δεν ξέρουμε τι να κάνουμε”…

Είναι γνωστό ότι το ψόφιο κουνάβι για μέχρι «ξέπλυμα» είναι ικανό (επιχειρηματικά) – και πιθανόν να κάνει την ίδια δουλειά, θέλει δεν θέλει, σαν βιτρίνα των σωματοφυλάκων. Πολύ θα τους βόλευε να δημιουργηθεί κάποια «εσωτερική κρίση» στο ιρανικό καθεστώς, με τον Zarif να είναι ο «καλούτσικος» της ιστορίας και οι υπόλοιποι οι «τρομοκράτες». Η πρόσκληση στο άσπρο σπίτι θα μπορούσε να είναι τέτοια δηλητηριώδης προσφορά· αλλά ο Zarif είναι παλιά καραβάνα…

Συνεπώς βρισκόμαστε πάντα στο τετραγωνάκι νο 1: το παρακμιακό ψοφιοκουναβιστάν ψάχνει να βρει τον πιο εύκολο και ανώδυνο τρόπο για να κάνει επίδειξη δύναμης· και δυσκολεύεται.

Κι ο καιρός περνάει…

Κόλλυβα 1

Κυριακή 4 Αυγούστου. Εδώ κι εκεί μπορεί να βρει κανείς κουβέντες «μεγάλων ανδρών» (της δύσης) που μπορεί να μην προορίζονται να κρατήσουν καλή θέση στην Ιστορία, δείχνουν όμως την απελπισία τους.

Ο Bruno Le Maire είναι υπ.οικ. της γαλλίας· και το γαλλικό κράτος απλώνει όσο μπορεί τον ιμπεριαλισμό του (στην αφρική) για να σταθεροποιήσει μια θέση στην «α εθνική» των καπιταλιστικών κρατών στον 21ο αιώνα. Μιλώντας στα μέσα του περασμένου Ιούλη στην επέτειο των 75 χρόνων απ’ τις συμφωνίες του Bretton Woods, ο (ανιστόρητος;) κυρ Le Maire δήλωσε με κάθε σοβαρότητα:

… Η τάξη του Bretton Woods όπως την ξέραμε έφτασε στα όριά της… Ή θα μπορέσουμε να ξαναεφεύρουμε το Bretton Woods, είτε οι Νέοι Δρόμοι του Μεταξιού θα γίνουν η νέα παγκόσμια τάξη. Και τα κινεζικά στάνταρς… θα γίνουν παγκόσμια…

Είναι δύσκολο για την ασταμάτητη μηχανή να μπει στο μυαλό ενός γάλλου υπ.οικ., ειδικά όταν τον πιάνουν τέτοιες νοσταλγίες. Είναι επίσης δύσκολο να εξηγήσουμε απο εδώ (σε όσους / όσες δεν γνωρίζουν) τι ήταν και τι σημασία είχαν εκείνες οι διεθνείς συμφωνίες (που μεταξύ άλλων έφτιαξαν το δντ και την παγκόσμια τράπεζα· κυρίως, όμως, έκαναν το αμερικανικό δολάριο νόμισμα των διεθνών συναλλαγών διώχνοντας για πάντα την αγγλική στερλίνα). Το σίγουρο είναι ότι εκείνον τον Ιούλη του 1944, πριν τελειώσει επίσημα ο Β παγκόσμιος, οι εκπρόσωποι των 44 κρατών που μαζεύτηκαν σ’ ένα ξενοδοχείο του New Hampshire αναγνώρισαν την πολιτική και οικονομική (για την στρατιωτική δεν υπήρχε θέμα!) ηγεμονία των ηπα – σ’ όλο τον πλανήτη εκτός απ’ το μετέπειτα «ανατολικό μπλοκ».

Όμως το πραγματικό τέλος εκείνης της «παγκόσμιας τάξης» δεν έρχεται τώρα· ούτε το προκαλεί ο κινεζικός καπιταλισμός… Το τέλος των συμφωνιών του Bretton Woods ήρθε στα μέσα Αυγούστου του 1971 όταν οι ηπα, με πρόεδρο τον Νίξον, κατάργησαν τον βασικό σκελετό τους: την σταθερή σχέση του δολαρίου με τον χρυσό (35 δολάρια η ουγκιά). Ο Νίξον ήθελε επειγόντως να τυπώσει και να ξανατυπώσει δολάρια άσχετα με την ποσότητα του χρυσού που είχε η κεντρική του τράπεζα, για να χρηματοδοτήσει ακόμα περισσότερο έναν πόλεμο που έχανε: στο βιετνάμ. Αυτό σήμαινε πως απο εκεί και μετά όλα τα νομίσματα θα είχαν «ανταλλακτική αξία» με βάση μόνο τις μεταξύ τους χρηματιστηριακές σχέσεις (και τα σχετικά «παιχνίδια»…). Ωστόσο απο εκείνο το χρονικό σημείο και μετά το δολάριο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί (και χρησιμοποιήθηκε, με μεγαλύτερη ένταση στις μέρες μας) σαν όπλο· αντί για άξονας περιστροφής μιας «σταθερής μέτρησης της αξίας» στον καπιταλιστικό κόσμο.

Με δυο λόγια το τέλος του Bretton Woods δεν τον φέρνουν οι κινέζικοι “δρόμοι του μεταξιού”. Το έφερε πριν σχεδόν μισό αιώνα το μονοπάτι Χο Τσι Μινχ των βιετκόνγκ! Να γιατί ο κυρ Le Maire είναι ανιστόρητος! Και οι ανιστόρητοι, όσο «μεγάλοι» κι αν δείχνουν, είναι χαμένοι…

Κόλλυβα 2

Κυριακή 4 Αυγούστου. Η αποσύνδεση του δολαρίου απ’ τον χρυσό και, άρα, η αποσύνδεση όλων των νομισμάτων από μια κοινή άγκυρα / μέτρο, επέτρεψε την ανάπτυξη εκείνου που ονομάστηκε «καπιταλισμός καζίνο». Η χρηματιστηριοποίηση έγινε βέβαια καπιταλιστική αναγκαιότητα (κερδοφορίας) απ’ τα τέλη των ‘80s και μετά· και συμβάλει στη δημιουργία διαδοχικών «κυμάτων κρίσης» που κρύβουν μεν τις πραγματικές τους αιτίες απ’ τα μάτια των πολλών. Όχι, όμως, και απ’ τους «διαμορφωτές της πολιτικής» σαν τεχνικής της εξουσίας.

Ωστόσο ο κυρ Le Maire έχει δίκιο να ανησυχεί για την κινεζική επέκταση. Οι «δρόμοι του μεταξιού» είναι ένα τεράστιο, παγκόσμιο σχέδιο καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης / ανάπτυξης που έχει βγει απ’ τα καλύτερα εγχειρίδια Κευνσιανισμού· ένα σχέδιο όμως, που αντίθετα απ’ το «σχέδιο Marshal» που η “αναγνωρισμένη” αμερικανική ηγεμονία έβαλε σε εφαρμογή το 1948, δεν έχει πρωτεύουσα την Ουάσιγκτον, δεν περιορίζεται σε μια ήπειρο, και δεν ξεδιπλώνεται μετά από έναν καταστροφικό παγκόσμιο πόλεμο. Ξεδιπλώνεται παράλληλα με την εξέλιξη αυτού του 4ου παγκόσμιου, ξεδιπλώνεται παγκόσμια, πριονίζοντας (στις «πολιτικές» διαστάσεις του) τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά… Οποιοσδήποτε κι αν αμφισβητούσε την “παλιά τάξη” θα έπρεπε να κινείται global…

Ο καπιταλισμός σαν απρόσωπο σύστημα εκμετάλλευσης δεν έχει καμμία ιδιαίτερη προτίμηση σε αμερικάνους αντί για κινέζους, σε γάλλους αντί για νοτιοκορεάτες, σε ολλανδούς αντί για τούρκους, σε γενοβέζους αντί για βενετσιάνους. Κι ο κυρ Le Maire βλέπει έντρομος αυτό που συμβαίνει: το απρόσωπο καπιταλιστικό «κύμα» του 21ου αιώνα δεν έχει στο κέντρο του ούτε την ευρώπη ούτε την «δύση».

Αν επιμένει να ονειρεύεται ένα καινούργιο «Βretton Woods» θα πρέπει να περιμένει: να κορυφωθεί ο 4ος παγκόσμιος και να τελειώσει… Αλλά τότε η γαλλική καρέκλα μπορεί να είναι ένα απλό παρτσακλό σκαμνάκι, στη γαλαρία των συζητήσεων των «νέων συμφωνιών»…

Heavy Silk

Κυριακή 4 Αυγούστου. Ένα παράδειγμα (μόνο παράδειγμα) για το πόσο φοβίζουν οι εξελίξεις και για το τι δεν μπορεί να χωρέσει ο νους κανενός κυρ Le Maire. Το παράδειγμα λέγεται «πακιστάν»: πυρηνικό κράτος, με ισχυρές κοινωνικές αντιθέσεις – κάπου στην έξω απο δω Ανατολή, κάπου στην Ασία…

Η ασταμάτητη μηχανή είναι σίγουρη ότι ακόμα και ρατσιστές να μην είστε θα θεωρείτε το πακιστάν σαν «κατεστραμμένο μέρος». Λοιπόν, απ’ την στιγμή που το καινούργιο πολιτικό αφεντικό στην Ισλαμαμπάντ (ο Imran Khan) επιβεβαίωσε την εθνική γραμμή «Πεκίνο και πάλι Πεκίνο», ο κινεζικός καπιταλισμός ορμάει με «μεγάλα έργα». Πέρα απ’ το (διπλής χρήσης, εμπορικής / στρατιωτικής) στρατηγικής σημασίας λιμάνι του Gwadar, θα φτιάξει μια αεροπορική βάση, μια καινούργια πόλη για 500.000 κατοίκους, και θα βελτιώσει διάφορους δρόμους και σιδηροδρομικές γραμμές (για “υψηλές ταχύτητες”). Όλα μαζί υπολογίζονται στα 60 δισ. δολάρια – δεν το λες και “ψίχουλα”. (Η Ουάσιγκτον υποστηρίζει ότι έχει δώσει κι αυτή “πολλά δισ.” στο πακιστάν, στα πλαίσια του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας”. Ακόμα κι αν τα ποσά είναι αληθινά, εκείνο που σκόπευαν ήταν να ελέγξουν το μιλιταριστικό σκέλος του πακιστανικού κράτους. Το Πεκίνο το βλέπει αλλιώς: ορθολογικά από καπιταλιστική άποψη…)

Και δεν είναι έργα “στατικά”. Πέρα απ’ το όφελος που θα υπάρξει για τον κινέζικο και τον πακιστανικό καπιταλισμό από τέτοια “μεγάλα έργα υποδομών”, θα ωφεληθεί και το γειτονικό ιράν, κατ’ αρχήν στη μεταφορά πετρελαίου προς τα ανατολικά. Προφανώς υπάρχει στο σχεδιασμό του Πεκίνου η καπιταλιστική δυναμική των πραγμάτων. Και δεν μιλάμε ακόμα ούτε για 5G ούτε για Huawei και internet of things…

Δείτε τώρα, λοιπόν, την πολιτική βιτρίνα του «κατεστραμμένου» πακιστάν δίπλα στην πολιτική βιτρίνα των ηπα – από πρόσφατη επίσκεψη του Khan στην Ουάσιγκτον. Ακόμα κι αν αυτά τα πλάνα έχουν μόνο συμβολική σημασία, συμβολίζουν συγκεκριμένα πράγματα…

Τεχνικό πρόβλημα!

Σάββατο 3 Αυγούστου. Λόγω σοβαρής βλάβης του τηλεπικοινωνιακού δικτύου, η ασταμάτητη μηχανή βρίσκεται σε κατάσταση αναγκαστικής αργίας, ελπίζουμε προσωρινής! Δείξτε υπομονή και παραμείνετε συντονισμένοι μέχρι νεωτέρας…

Τελευταία ενημέρωση (Σάββατο 12.50). Αν και οποιαδήποτε σοβαρή βλάβη του δικτύου δεν θα έπρεπε να αποκλείεται ποτέ, στην συγκεκριμένη περίπτωση προκύπτει πως ένας εργολάβος που σκάβει για να περάσει οπτικές ίνες στην περιοχή έκοψε κάποια καλώδια – και σκέπασε την ζημιά. Προφανώς χρειάζεται ξανασκάψιμο για να βρεθεί το σημείο… Το ότι ο οτε δηλώνει ότι θα χρειαστεί έως και 17 ημέρες για να βρει εργολάβο, να ξανασκάψει και να επισκευάσει το δίκτυο είναι, για να το πούμε κομψά, “αυθεντικά ελληνικό”… (Ας συνυπολογιστεί ότι η ζημιά του δικτύου έχει επηρεάσει όχι μόνο τους απλούς χρήστες αλλά και τα μαγαζιά της περιοχής με πολλούς τρόπους. Διότι λίγο πριν την 5G εποχή, πολλά διεκπεραιώνονται διαδικτυακά…)

Αλλά είπαμε: “αυθεντικά ελληνικά” όλα αυτά. Δεν βρίσκεις άκρη. Μετά απ’ αυτά, η πεισματάρικη ασταμάτητη μηχανή, χρησιμοποιώντας “εξοπλισμό εκστρατείας”, επιστρέφει και θα είναι live ‘n’ kicking άμεσα! Απ’ την Κυριακή 4 Αυγούστου.

Μαθαίνουμε!…

Ο «ιερός» ιμπεριαλισμός

Παρασκευή 2 Αυγούστου. Το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ δεν χορταίνει με τις επιθέσεις που κάνει στο συριακό έδαφος. Άρχισε να απλώνεται: πριν 2 ημέρες έκανε δύο πυραυλικές επιθέσεις στο βόρειο ιράκ, σε «θέσεις φιλοϊρανικών» ιρακινών οργανώσεων. Επίσημα, φυσικά, δεν ανακοινώθηκε τίποτα· αλλά τέτοιος είναι ένας απ’ τους τρόπους που το φασιστικό καθεστώς κάνει τις δουλειές του: παριστάνοντας το «ανήξερο» και το «άσχετο»…

Πρόκειται για όξυνση, με απρόβλεπτες συνέπειες. Απ’ τη μια μεριά ο αμερικανικός στρατός που προσπαθεί να κρατήσει βάσεις μέσα στο ιράκ δεν βολεύεται ιδιαίτερα με το να κτυπιούνται τμήματα του ιρακινού στρατού (αφού τυπικά όλες οι ένοπλες οργανώσεις υπάγονται σ’ αυτόν). Είναι ο εύκολος στόχος, όχι επιθέσεων αλλά απαίτησης (απ’ την Βαγδάτη) να ξεκουμπιστεί. Απ’ την άλλη μεριά το ιρανικό καθεστώς δεν μπορεί να αυτοσυγκρατείται διαρκώς αν πράγματι χτυπιούνται εγκαταστάσεις του, αξιωματικοί του, ή (έστω) «φίλοι» του.

Προφανώς το ισραηλινό καθεστώς υπολογίζει ότι μπορεί να το «χοντραίνει» ως εκείνο το σημείο που η ιρανική αυτοσυγκράτηση θα αντέχει. Εν μέρει τέτοιες επιθέσεις προορίζονται για εσωτερική κατανάλωση: η ραγδαία φασιστικοποίηση της ισραηλινής κοινωνίας δείχνει αντεστραμμένα ότι το «εθνικό ηθικό» της δεν είναι σπουδαίο.

Απ’ την άλλη αυτό που λέγεται «ασύμμετρος πόλεμος» είναι απ’ τα «αγαπημένα» του ιρανικού καθεστώτος – που ξέρει καλά τόσο τις στρατιωτικές δυνατότητες όσο και τις αδυναμίες του.

(φωτογραφία: Χάρτης με τα σημεία / στόχους των ισραηλινών πυραύλων. Too much, όπως και να το δει κανείς…)

Δεν είναι τα ιπτάμενα στιλέτα!

Παρασκευή 2 Αυγούστου. Το «διαφημιστικό» video που κυκλοφόρησε χτες η «κινεζική στρατιωτική φρουρά» του Hong Kong, από εκπαιδευτικές ασκήσεις, έχει ξεκάθαρο αποδέκτη: τους διαδηλωτές (είτε με αμερικανικές σημαίες είτε χωρίς). Η αλήθεια είναι πως το να έχουν σύμμαχο τον Pompeo (που ενθάρρυνε τις διαδηλώσεις λέγοντας τις προάλλες ότι «κάνουν το σωστό») δεν είναι ο δρόμος προς τον παράδεισο…

Η αντιμετώπιση των πόλεων σαν πεδίων μάχης έχει πάψει προ πολλού να είναι αμερικανικό know how. Και η καταστολή διαδηλώσεων επίσης: απ’ την Tienamen έχουν περάσει κάποιες δεκαετίες, αλλά…

Επιπλέον ο κινεζικός στρατός ετοιμάζεται για ετήσια αεροναυτικά γυμνάσια «στη μύτη» της ταϊβάν, με ένα ανάλογο πρόγραμμα: περικύκλωση νησιών, κλπ. Φέτος θα είναι αναβαθμισμένα, επίσης σαν «προειδοποίηση».

Αποφάσισε το Πεκίνο ότι έχει έρθει η ώρα (ή ότι η Ουάσιγκτον έφερε την ώρα) που πρέπει να αρχίσει να επιδεικνύει τα στρατιωτικά του μούσκλια; Έτσι φαίνεται.

Δεν μας αφορά αν ο κινεζικός στρατός εκπαιδεύεται καλύτερα ή χειρότερα από άλλους «δυτικούς». Το βασικό είναι αυτό: να μην ξεγελαστούν οι αφελείς με την ιδέα ότι στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο υπάρχουν καπιταλιστικοί στρατοί «απελευθερωτικοί»…

Οι κατάλληλοι άνθρωποι….

Παρασκευή 2 Αυγούστου. Δικό τους είναι το μαγαζί, ό,τι θέλουν το κάνουν. Ωστόσο το γεγονός ότι ο νέος εθνικός αρχιασφαλίτης (διοικητής της ευπ…) είναι α) πρώην στέλεχος της group4 και, β) με άκρες στο Τελ Αβίβ και στην Ουάσιγκτον, ότι τέτοια είναι λοιπόν τα προσόντα του, αυτό θα πρέπει να σημειωθεί.

Οι ανταγωνιστές του στην αρένα των ιδιωτικών εταιρειών security, που τον ξέρουν καλύτερα, «έδωσαν» ήδη έναν λεκέ στο κουστούμι του: μια καταδίκη· μικρή μεν αλλά καταδίκη. Δεν έχει, σα να λέμε, το προσόν του «πρότερου σύννομου βίου»… Και οι «υπηρεσίες» είναι ένας λαβύρινθος από κυκλώματα, φράξιες, κλαν, κλπ, που έχουν τις δουλειές τους (εντός ή εκτός εισαγωγικών) και δεν χαίρονται με τους άσχετους που κάθονται καπέλο.

Αλλά είναι και οι διεθνείς «άκρες» – πρώτης γραμμής… Τι μπορεί να πει γι’ αυτές μια εργατική ασταμάτητη μηχανή εκτός απο το ότι ακονίζει την περιέργειά της; Ίσως ο ρημαδοΚούλης αποδειχθεί περισσότερο «ρημαδο» απ’ ότι του φαίνεται…