Κυριακή 25 Αυγούστου. Θεωρητικά το Τόκιο θα μπορούσε να «πιεστεί» απ’ την Ουάσιγκτον να κάνει πίσω στο θέμα των περιορισμών στις εξαγωγές προς την Σεούλ· και τα πράγματα να επανέλθουν κάπως στην προηγούμενη κατάσταση (που, πάντως, δεν ήταν και τόσο «αγαπημένη» μεταξύ Σεούλ και Τόκιο).
Υπάρχουν όμως κι άλλα «παράπλευρα» ζητήματα, σοβαρά, που δείχνουν ότι η απόφαση του Moon έχει πιο βαθιές αιτίες, και σίγουρα δεν είναι μια απόφαση στο πόδι, εν θερμώ.
Το ένα είναι η στάση του ψοφιοκουναβιστάν στην προσπάθεια αποκατάστασης των σχέσεων βορρά – νότου στην κορεατική χερσόνησο. Το γεγονός ότι αρνείται να άρει ακόμα και κάποιες απ’ τις (μονομερείς) κυρώσεις που έχει επιβάλλει στην Πγιονγκγιάνγκ και ότι, στην ουσία, ξεμπερδεύει με το θέμα λέγοντας πόσο ‘ντάξει παιδί είναι ο Kim (αντιγράφοντας την περσινή «επίθεση φιλίας» και παγώνοντάς την σε κοσμητικά επίθετα…) καταστρέφει μια νοτιοκορεατική (και όχι μόνο) στρατηγική πολλών επιπέδων.
Το άλλο είναι οι αμερικανικές βάσεις στη νότια κορέα. Περίπου 29.000 αμερικάνοι πεζοναύτες στρατοπεδεύουν εκεί, για να την προστατεύουν απ’ την … βόρεια κορέα, ενώ και ο νοτιοκορεατικός στρατός τελεί υπό αμερικανική ανώτατη διοίκηση. Το δεύτερο είναι προσβλητικό πια… Το πρώτο θα μπορούσε να το ανεχτεί τόσο ο Moon όσο και ο Kim (το έχει δηλώσει ο δεύτερος). Όμως, στις διαπραγματεύσεις που θα αρχίσουν τον Σεπτέμβρη για την ανανέωση της συμφωνίας για τις βάσεις στη νότια κορέα, το ψοφιοκουναβιστάν θα ζητήσει απ’ τον Μοοn να πληρώνει ένα εξαιρετικά μεγάλο ποσό για την συντήρηση αυτού του (ημικατοχικού εν τέλει) στρατού. Αυτό είναι συνέπεια της νταβατζίδικης λογικής που έχει υιοθετήσει εδώ και χρόνια η Ουάσιγκτον και εκφράζει καθαρά πια το ψόφιο κουνάβι, σύμφωνα με την οποία οι «προστατευόμενοι» θα πρέπει να πληρώνουν για την «προστασία» που τους παρέχει.
Να πληρώσει έναν περίδρομο λεφτά η νότια κορέα για έναν στρατό που θέλει μόνο η δεξιά της, για να την προστατεύει από έναν κίνδυνο που δεν θέλει να έχει και μπορεί κάλιστα να ξεπεράσει με ειρηνικά μέσα;… Αν η Ουάσιγκτον δεν είχε «υιοθετήσει» το Τόκιο κι αν άφηνε χώρο έστω για κάποιες οικονομικές σχέσεις βορρά – νότου τότε ο Moon θα μπορούσε να ανεχτεί το νταβατζιλίκι. Τώρα ο μόνος λόγος που το ανέχεται είναι η δεξιά / ακροδεξιά αντιπολίτευση. Όμως πόσο να «πλερώσει» εξ αιτίας της;
Αν, λοιπόν, η Ουάσιγκτον πείσει το Τόκιο “να κρατηθεί ακόμα”, θα ζητήσει επιπλέον ανταπόδοση απ’ τον Moon – αυτό είναι σίγουρο. Για κάτι που, ουσιαστικά, θα είναι απλά μια αναβολή. Ο μόνος τρόπος να μεσολαβεί πλέον η Ουάσιγκτον είναι νταβατζιλίδικα (οι παλαιστίνιοι το ξέρουν καλά).
Εν τέλει η καπιταλιστική γεωπολιτική δεν αναδύεται σαν το κύριο πεδίο αναμετρήσεων μόνο στην ευρώπη, στη μέση Ανατολή ή στη λατινική αμερική. Αναδύεται και στην ανατολική Ασία, από πολλές μεριές.
Απ’ αυτή την άποψη, κι εφόσον ο Moon επιμείνει στις αποφάσεις του (ή αναγκάσει τους άλλους να πληρώσουν…), ίσως κινείται μερικά βήματα μπροστά…