Κυριακή 4 Αυγούστου. Ένα παράδειγμα (μόνο παράδειγμα) για το πόσο φοβίζουν οι εξελίξεις και για το τι δεν μπορεί να χωρέσει ο νους κανενός κυρ Le Maire. Το παράδειγμα λέγεται «πακιστάν»: πυρηνικό κράτος, με ισχυρές κοινωνικές αντιθέσεις – κάπου στην έξω απο δω Ανατολή, κάπου στην Ασία…
Η ασταμάτητη μηχανή είναι σίγουρη ότι ακόμα και ρατσιστές να μην είστε θα θεωρείτε το πακιστάν σαν «κατεστραμμένο μέρος». Λοιπόν, απ’ την στιγμή που το καινούργιο πολιτικό αφεντικό στην Ισλαμαμπάντ (ο Imran Khan) επιβεβαίωσε την εθνική γραμμή «Πεκίνο και πάλι Πεκίνο», ο κινεζικός καπιταλισμός ορμάει με «μεγάλα έργα». Πέρα απ’ το (διπλής χρήσης, εμπορικής / στρατιωτικής) στρατηγικής σημασίας λιμάνι του Gwadar, θα φτιάξει μια αεροπορική βάση, μια καινούργια πόλη για 500.000 κατοίκους, και θα βελτιώσει διάφορους δρόμους και σιδηροδρομικές γραμμές (για “υψηλές ταχύτητες”). Όλα μαζί υπολογίζονται στα 60 δισ. δολάρια – δεν το λες και “ψίχουλα”. (Η Ουάσιγκτον υποστηρίζει ότι έχει δώσει κι αυτή “πολλά δισ.” στο πακιστάν, στα πλαίσια του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας”. Ακόμα κι αν τα ποσά είναι αληθινά, εκείνο που σκόπευαν ήταν να ελέγξουν το μιλιταριστικό σκέλος του πακιστανικού κράτους. Το Πεκίνο το βλέπει αλλιώς: ορθολογικά από καπιταλιστική άποψη…)
Και δεν είναι έργα “στατικά”. Πέρα απ’ το όφελος που θα υπάρξει για τον κινέζικο και τον πακιστανικό καπιταλισμό από τέτοια “μεγάλα έργα υποδομών”, θα ωφεληθεί και το γειτονικό ιράν, κατ’ αρχήν στη μεταφορά πετρελαίου προς τα ανατολικά. Προφανώς υπάρχει στο σχεδιασμό του Πεκίνου η καπιταλιστική δυναμική των πραγμάτων. Και δεν μιλάμε ακόμα ούτε για 5G ούτε για Huawei και internet of things…
Δείτε τώρα, λοιπόν, την πολιτική βιτρίνα του «κατεστραμμένου» πακιστάν δίπλα στην πολιτική βιτρίνα των ηπα – από πρόσφατη επίσκεψη του Khan στην Ουάσιγκτον. Ακόμα κι αν αυτά τα πλάνα έχουν μόνο συμβολική σημασία, συμβολίζουν συγκεκριμένα πράγματα…