Πέμπτη 25 Ιούλη. Το Λονδίνο εμφανίζεται «δειλά δειλά» (ή μήπως όχι και τόσο;), και προφανώς με την στήριξη του ψοφιοκουναβιστάν, να παίρνει θέση «υπαρχηγού» στις μανούβρες γύρω απ’ τα στενά του Ορμούζ. Προχτές ζήτησε μια «θαλάσσια συμμαχία των προθύμων» απ’ την ε.ε., που (με το υπερήφανο βρετανικό ναυτικό επικεφαλής) θα καταλάβει ουσιαστικά τα στενά, για να προστατέψει υποτίθεται την διεθνή (πετρελαϊκή) ναυσιπλοΐα. Προς το παρόν 2 ευρωπαϊκά / μεσογειακά κράτη (το ένα με ξεπεσμένο ιμπεριαλισμό), το γαλλικό και το ιταλικό κι ένα απ’ την άλλη μεριά (το δανέζικο) έχουν ανταποκριθεί θετικά στο κάλεσμα του Λονδίνου – και της «μοίρας». Το Λονδίνο έχει ήδη ναυτική βάση στο ομάν, και το Παρίσι στα εμιράτα… (Υποτίθεται ότι η πρόσκληση ήρθε απ’ το ψοφιολεοντιστάν κι όχι απ’ το ψοφιοκουναβιστάν επειδή είναι ευκολότερο στα ευρωπαϊκά καθεστώτα να λένε «ναι» σε ιμπεριαλιστικές ιδέες που δεν εκφωνούνται απ’ το ψόφιο κουνάβι. Είναι και η ουρά του γαϊδάρου βλέπετε, που δεν πρέπει να στάζει…).
Είναι πιθανό (και τεχνικά πολύ εύκολο) πως όταν και αν φτάσει αυτή η «νηοπομπή των προθύμων» στο Ορμούζ, τα στενά να έχουν καταληφθεί ήδη απ’ το ιρανικό ναυτικό. Αυτό υπονοούν οι αξιωματούχοι της Τεχεράνης με διάφορες δηλώσεις τους. Αφού (ακόμα) Λονδίνο και Παρίσι εμφανίζονται υπέρ της συμφωνίας 5 + 1 για τα πυρηνικά του ιράν (άρα απέναντι απ’ την Ουάσιγκτον) δεν πρόκειται να «ναυμαχήσουν». Θα περιφέρονται λίγο πιο έξω…
Ωστόσο το «σημείο Ορμούζ» είναι μόνο ένα σε μια αλυσίδα θαλάσσιων σημείων που ενδιαφέρουν οπωσδήποτε διάφορους ευρωπαϊκούς ιμπεριαλισμούς – με μέτωπο προς τους θαλάσσιους δρόμους του μεταξιού του Πεκίνου. Ο κόλπος του Aden, η ερυθρά θάλασσα, το Σουέζ και, τελικά, η ανατολική Μεσόγειος είναι στην ίδια αλυσίδα – σ’ αυτή τη μεριά του κόσμου. Σ’ αυτήν την αλυσίδα τα συμφέροντα του τωρινού ιταλικού καθεστώτος δεν συμπίπτουν καθόλου με εκείνα του αγγλικού…
Στους χάρτες το θέμα φαίνεται λοιπόν απλό· στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου τέτοιο. Οι ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις του «δυτικού» κόσμου είναι ισχυρές. Και η συνύπαρξη αγγλικών, γαλλικών και ιταλικών πολεμικών μοιάζει (και θα μοιάζει) περισσότερο σαν αλληλοϋπόβλεψη άσπονδων «φίλων» παρά σαν συμμαχία.
Δεν βρίσκουμε όμως τίποτα καθησυχαστικό σ’ αυτά. Έτσι συμβαίνει στις μεγάλης έκτασης διακρατικές αναμετρήσεις που ονομάζονται «παγκόσμιοι πόλεμοι»: ελιγμοί και κόντρα ελιγμοί, μέχρι να οριστικοποιηθούν οι συνθέσεις όλων των μπλοκ.