Κυριακή 21 Ιούλη. Το φασιστικό ισραηλινό κράτος και τα αμοιβόμενα ή «εθελοντικά» (υπάρχουν τέτοια;) τσιράκια του σε διάφορα μέρη του κόσμου λυσσάνε μ’ αυτόν τον στόχο· αλλά όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν τον πραγματικό λόγο γι’ αυτήν την φασιστική λύσσα: ο αντιρατσιστικός / αντιαπαρτχάιντ στόχος που συμπυκνώνεται στον τίτλο, το «απ’ το ποτάμι ως την θάλασσα ελεύθερη παλαιστίνη», έχει αναδυθεί ήδη στον ορίζοντα του διεθνούς κινήματος υποστηρίξης του αγώνα των παλαιστινίων. Και αργά ή γρήγορα (μάλλον γρήγορα από ιστορική άποψη) θα γίνει σαφές ότι απλά δεν υπάρχει άλλη λύση γι’ αυτό το μέρος του κόσμου εκτός από ένα τυπικά και ουσιαστικά δημοκρατικό κράτος, με ίδια δικαιώματα για τους πάντες άσχετα από φυλή, φύλο, θρήσκευμα· και αδιαπραγμάτευτο το δικαίωμα επιστροφής όλων των παλαιστίνιων / αράβων προσφύγων απ’ το 1948 και μετά.
Το τόσο χρήσιμο για το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς παραμύθι των «δύο κρατών» έχει ουσιαστικά τελειώσει – δεν το χρησιμοποιούν ούτε τα πιο λούμπεν απ’ τα τσιράκια του (π.χ. τα ελληνικά). Η Ουάσιγκτον προσπαθεί να διασώσει αυτό το φάντασμα, των «δύο κρατών», με το λεγόμενο «deal του αιώνα». Το οποίο θα επισημοποιήσει την ισραηλινή κατοχή / προσάρτηση όλων των παλαιστινιακών εδαφών έξω απ’ τα σύνορα του 1967 (και πολύ έξω απ’ τα σύνορα του 1948), εκτός από ένα μπαντουστάν με «πρωτεύουσα» την Abu Dis, ένα προάστιο της Ιερουσαλήμ, και υποσχέσεις για «επενδύσεις» – στο μπαντουστάν… Η δοσιλογική «παλαιστινιακή αρχή», που σαν κορυφή ενός απόλυτα πολιτικο-προσοδικού μοντέλου πλουτισμού εκπροσωπεί εκείνους που έχουν φάει όλα αυτά τα χρόνια καλές μερίδες της «διεθνούς ανθρωπιστικής βοήθειας», λέει ότι δεν θα δεχτεί μια τέτοια «λύση» – αλλά το λέει επειδή φοβάται τους παλαιστίνιους πληβείους. Πρακτικά έχει κάνει διάφορα (όχι ιδιαίτερα γνωστά) «μισοβήματα» ήδη, μέσα απ’ τις «συμφωνίες του Όσλο». Κι αυτά τα μισοβήματα θέλει τώρα να κεφαλαιοποιήσει και να ολοκληρώσει το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς.
Όμως ακόμα κι αν δεχόταν (η «παλαιστινιακή αρχή»…) ένα μικρό φέουδο, αυτό δεν θα άλλαζε τίποτα στην πράξη. Απελευθερωτικά, επαναστατικά, αντιαποικιακά κινήματα έχουν υπάρξει ακόμα και μετά από αιώνες «σιωπής», που θεωρήθηκε σαν πετυχημένη ενσωμάτωση… Όχι τώρα, στην παλαιστίνη, που ο αγώνας είναι συνεχής.
Το πραγματικό πρόβλημα αυτή την περίοδο βρίσκεται στη μεριά των παλαιστίνιων, και είναι πολιτικό. Εκτός της δοσιλογικής αυλής του Αμπάς, που δεν υπολογίζεται, δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή πολιτική δύναμη έτοιμη φανερά να αναδιατάξει τους προσανατολισμούς και την τακτική της, αξιοποιώντας την σημαντική αντιαποικιακή, αντιαπαρτχάιντ δουλειά που κάνει το κίνημα BDS σ’ όλο τον κόσμο. Κατά ένα (όχι ασυνήθιστο) τρόπο η πολιτική στόχευση ενός μέρους των παλαιστινίων της διασποράς, των συμπαραστατών και των διεθνιστών αντιφασιστών εβραίων του κόσμου, σωστά συγχρονισμένη με την πραγματικότητα, μοιάζει να έχει ξεπεράσει τις αντιστασιακές οργανώσεις μέσα στην κατεχόμενη παλαιστίνη. Που είναι εγκλωβισμένες στη διαχείριση της μιζέριας που επιβάλει το απαρτχάιντ.
Οι διαδηλώσεις της Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής στη Γάζα, που παρά τις εκατοντάδες δολοφονίες και τους χιλιάδες τραυματισμούς συνεχίζονται αμείωτες εδώ και 17 μήνες χάρη σ’ αυτό το μείγμα θάρρους, επιμονής και γενναιότητας που το μάθαμε στις αραβικές εξεγέρσεις / επαναστάσεις μπορεί να περιέχουν αυτό το σπέρμα. Της ωρίμανσης ενός πολιτικού κινήματος που δεν θα αυταπατάται άλλο ελπίζοντας στην επιστροφή του ισραηλινού κράτους στα προ του 1967 σύνορα (όπως λένε δεκάδες ψηφίσματα της «διεθνούς κοινότητας»…) και, κατά συνέπεια, σ’ ένα «παλαιστινιακό κράτος» δίπλα. Αλλά θα προσανατολιστεί και θα επιβάλλει τον ριζικό μετασχηματισμό του ενός και μοναδικού «υπαρκτού» κράτους (στο οποίο οι παλαιστίνιοι είναι αιχμάλωτοι και δούλοι) όπως έγινε με τη νότια αφρική· και πολύ καλύτερα.
Γι’ αυτό έχει λυσσάξει το φασιστικό, ρατσιστικό Τελ Αβίβ και οι σύμμαχοί του. Επειδή το ξέρουν ότι μετά από τόσα χρόνια κατοχής, αν πρόκειται να έχουν έναν αντίπαλο εξαιρετικά επικίνδυνο, αυτός είναι η μαζική, κινηματική, διεθνώς υποστηριγμένη απαίτηση για το τέλος του ισραηλινού απαρτχάιντ.
Σαν Sarajevo δεν είμαστε απλά διατεθειμένοι… Είμαστε σίγουροι! Η καινούργια φάση στην οποία αργά, βασανιστικά και αιματηρά μπαίνει ο αντιαποικιακός αγώνας των παλαιστινίων θα είναι καταλύτης και για πολλούς ακόμα αγώνες στον 21ο αιώνα. (Φυσικά αυτό δεν αφορά καθόλου όσους / όσες αντιλαμβάνονται τον κόσμο σαν τα γεννητικά τους όργανα).
Εδώ είμαστε, εδώ είσαστε…