Κυριακή 12 Μάη. Για παράδειγμα η καθεστωτική / φιλοκυβερνητική ελληνική ιστοσελίδα tvxs δίνει χτες το περίγραμμα του γιατί «ψυχραιμία παιδιά» (ο τονισμός στο πρωτότυπο):
«Ο Ερντογάν προσπαθεί, πολύ απλά, να μετατρέψει τις δικές του γεωπολιτικές διεκδικήσεις σε δικοινοτικά ζητήματα. Να τα βάλει, μέσω των τουρκοκυπρίων και του Ακιντζί, σε τραπέζι διαπραγμάτευσης ως ισότιμος εταίρος με την ελληνοκυπριακή πλευρά», λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος διπλωμάτης.
Πρόκειται για μια τακτική που, εάν περνούσε, θα οδηγούσε ντε φάκτο σε υποχωρήσεις τόσο την Λευκωσία όσο και την Αθήνα. Και θα είχε προφανή επίπτωση και σε οποιαδήποτε νέα προσπάθεια επίλυσης του κυπριακού, με την Τουρκία να εμφανίζεται πλέον ως «συνιδιοκτήτης» και επί ίσοις όροις συνέταιρος στον φυσικό πλούτο της Κύπρου μέσω των τουρκοκυπρίων.
Με αυτά τα δεδομένα, το πόσο μακριά θα τραβήξει το σχοινί ο Ερντογάν βρίσκεται σε απόλυτη συνάρτηση με το μέχρι που θα φθάσει η αναμέτρηση της Αγκυρας με την Δύση, και κυρίως με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τόσο στην Αθήνα, όσο και στην Λευκωσία, τα σενάριο μιας πλήρους ρήξης εκεί, δεν είναι το ιδανικό. Και βάσει αυτής της παραδοχής, διπλωματικοί παράγοντες και από τις δύο πλευρές τονίζουν ότι η τρέχουσα συγκυρία απαιτεί υψηλή ψυχραιμία και λεπτούς χειρισμούς, ώστε να μην δοθεί η παραμικρή δυνατότητα και το παραμικρό άλλοθι στην Αγκυρα για «επιθετικούς αντιπερισπασμούς».
Τα γνωστά εθνικιστικά στερεότυπα: ο Ερντογάν που «τραβάει το σκοινί», ο «φυσικός πλούτος της κύπρου» (που φτάνει ως τον «φυσικό πλούτο της ελλάδας», δηλαδή όπου γουστάρουν τα αφεντικά των δύο κρατών), και ο «κίνδυνος συνιδιοκτησίας» – σε ό,τι, ιδανικά, πρέπει να μείνει ελληνική / ελληνοκυπριακή λεία…
Μ’ αυτές τις ιμπεριαλιστικές φαντασιώσεις το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο (με πρωτοπόρους τους εφοπλιστές) έκτισε την συμμαχία του με τα δύο φασιστικά καθεστώτα της περιοχής, στο Κάιρο και στο Τελ Αβίβ, γινόμενο συνεργός και συνεταίρος στη σφαγή των εργατών εδώ κι εκεί. Και έπεσε στα πόδια της Ουάσιγκτον παρακαλώντας να της δώσει βάσεις και βασούλες, μπας και… Μέχρι που η Ουάσιγκτον ήρθε πράγματι, πάνοπλη – αλλά για τους δικούς της λόγους.
Τώρα πια, μ’ αυτές τις ιμπεριαλιστικές φαντασιώσεις, τα ντόπια αφεντικά μας σέρνουν άβουλους και μοιραίους σε πόλεμο…
Αύριο; Σε έξι μήνες; Σε ένα χρόνο; Σε δύο; Δεν ξέρουμε… Όμως οι μικρόνοες (και είναι δυστυχώς η συντριπτική πλειοψηφία των “πανέξυπνων” υπηκόων) καλύτερα να μην κάνουν ξόρκια και προσευχές. Εκτός αν σκοπεύουν να ζήσουν για λίγο ακόμα… οπότε δεν τους αφορά το τι θα γίνει ούτε «σε έξι μήνες» ούτε «σε δύο χρόνια»…