Κυριακή 19 Μάη. Γιατί χρειαζόταν το ελληνικό πολιτικό σύστημα διεύθυνσης την κατασκευή ενός “ηγέτη κεντροαριστερού” α λα ελληνικά; Αυτά είναι πράγματα που δεν πρέπει να λέγονται, είναι “προσβολή στη δημοκρατία”! Αλλά η ασταμάτητη μηχανή είναι αμαρτωλή, οπότε δεν φοβάται τις αμαρτίες.
Όπως είναι μεν γνωστό αλλά ταυτόχρονα ανομολόγητο, το “σοσιαλδημοκρατικό” σκέλος του συστήματος, αυτό που τυπικά ονομαζόταν “πασοκ”, πέρασε μια δραματική κρίση ηγεσίας απ’ την 5η Μάη του 2010 ως τα τέλη του 2011. Το πρόβλημα ήταν δομικό. Εκείνος που είχε επιλεγεί (λόγω ονόματος) για βιτρίνα, ο Παπανδρέου ο Γ, είχε επικίνδυνες εκσυχρονιστικές απόψεις· που θεώρησε ότι βρήκε την ευκαιρία να εφαρμόσει αξιοποιώντας την ελληνική κρίση. Δεν ήταν σκέτος “εκσυγχρονιστής” σαν τον προηγούμενο ηγέτη, τον Σημίτη. Ήταν, επιπλέον, “ονειροπόλος”: νόμιζε ότι μπορούσε να εφαρμόσει τις ιδέες του… Από εκείνο το χρονικό σημείο και μετά (που επιμένουμε ότι κατατέθηκε δημόσια με την προβοκάτσια της 5ης Μάη του 2010) αυτό το σκέλος του ελληνικού κράτους, η λεγόμενη “κεντροαριστέρα”, αφού πρώτα φρόντισε να κόψει τα πόδια του ως τότε ηγέτη της, θα βρεθεί μπροστά στο ερώτημα όχι απλά της καθαίρεσης του επικίνδυνου “νεωτεριστή” και της παρέας του, αλλά σε κάτι πιο στρατηγικό: θα βρεθεί μπροστά στο ερώτημα της κατασκευής ενός καινούργιου και “φρέσκου ηγέτη”, ρηχού και ανεπαρκούς σαν προσωπικότητας, που να είναι απ’ την μια μεριά ανελίξιμος και απ’ την άλλη εσαεί ελέγξιμος. Χωρίς επικίνδυνες ιδέες (αν θα ήταν δυνατόν χωρίς ιδέες καν και καν…) και με εκείνα τα κρίσιμα πολιτικά (και όχι μόνο) κόμπλεξ κατωτερότητας που θα τον κάνουν μόνιμα υπόχρεο στους χορηγούς του. Εφοπλιστές, εργολάβους, παπάδες, κλπ κλπ…
Ο άνθρωπος βρέθηκε. Έγιναν επάνω του οι απαραίτητες βαθυκρατικές επενδύσεις· η κατασκευή του “νέου ηγέτη της κεντροαριστέρας” ξεκίνησε, βήμα βήμα… Εν τω μεταξύ το δεξιό σκέλος του ελληνικού κράτους “έλυσε” το πρόβλημα της ηγεσίας του με τον ίδιο τρόπο που το είχε κάνει στα ‘80s: επιλέγοντας έναν Μητσοτάκη, όχι επειδή συμφωνεί με τις απόψεις του (καθόλου), αλλά μάλλον σαν υπηρεσιακό στρατηγό… Ο ρημαδοΚούλης γονάτισε μπροστά στο κόμμα του πρόσφατα, όταν αναγκάστηκε να κάνει «κωλοτούμπα» στις απόψεις του για το «μακεδονικό»: προφανώς δεν ήθελε να έχει την τύχη του πατέρα του, οπότε το σίγουρο είναι ότι τον μέγιστο που τον περιμένει είναι μια ένδοξη καριέρα δεξιού καιροσκοπισμού.
Η περίπτωση του ρημαδοΚούλη δεν έχει κανένα ενδιαφέρον, ούτε σαν ανέκδοτο. Αντίθετα, αν ήταν αμερικάνος ο υπό κατασκευή ηγέτης της “κεντροαριστέρας”, κάποια στιγμή θα γυριζόταν για την περίπτωσή του η σχετική ταινία! Είναι έλληνας δυστυχώς, οπότε η έβδομη τέχνη θα στερηθεί αυτό το αριστούργημα…