Κυριακή 19 Μάη. Να απευθύνεσαι στο πλήθος. Να συνεπαίρνεις το πλήθος (με τις κατάλληλες “ατάκες”). Να κολακεύεις το πλήθος. Να εξαπατάς το πλήθος. Να προσεγγίσεις ειδικά “target groups” (με εξειδικευμένες ατάκες). Αυτά είναι τα βασικά προσόντα ενός σύγχρονου πολιτικού ηγέτη. Θέατρο, ρόλοι, τόνος της φωνής, ντύσιμο, χτένισμα, περπάτημα, χειρονομίες, προβολή επιλεγμένων «προσωπικών στιγμών» (ώστε να δημιουργείται μια εικόνα εξοικείωσης με το πλήθος), διόρθωση ατελειών, δημόσιες σχέσεις, συγγραφή «λόγων», εκπαίδευση για συνεντεύξεις: αυτά είναι τα βασικά καθήκοντα των εταιρειών που αναλαμβάνουν την κατασκευή των πολιτικών ηγετών.
Λυπούμαστε για τους κάθε είδους «πιστούς» (όχι όμως και για τους καπάτσους που ανάβουν τα κεράκια τους στις εικόνες της εξουσίας με ταπεινούς συμφεροντολογικούς υπολογισμούς) αλλά ο «ηγέτης» εδώ και δεκαετίες είναι προϊόν. Μπορεί να αποδειχθεί πετυχημένο ή αποτυχημένο «προϊόν» – συμβαίνουν και τα δύο. Σε κάθε περίπτωση ο «ηγέτης» είναι κατασκευή.
Η πρώτη τέτοια κατασκευή «ηγέτη» απ’ την μεριά «ειδικών» στα μέρη μας, πρωτόλεια δουλειά αλλά αποτελεσματική, ήταν ο Καραμανλής ο Β. Ένας μποέμ κεντρώος βουλευτής με άκρες στον εφοπλισμό επιλέχτηκε (μάλλον με το ζόρι) να ηγηθεί του δεξιού κόμματος λόγω ονόματος. Κόντρα στην ως τότε κουλτούρα του, κατασκευάστηκε για λογαριασμό του μια «οικογενειακότητα» που να ταιριάζει στους συντηρητικούς ψηφοφόρους… Προφανώς εκπαιδεύτηκε και σε μερικά ακόμα ζητήματα, και ρίχτηκε στην αρένα της εκπροσώπησης του λαού. Έγινε μάλλον εύκολα πρωθυπουργός – μια δουλειά που αποδείχθηκε ότι βαριόταν να κάνει· αλλά το κόμμα του αυτό ακριβώς ήθελε: μια τεμπέλικη βιτρίνα.
Η δεύτερη τέτοια κατασκευή είναι ο εξοχότατος παγκόσμιας εμβέλειας ηγέτης Τενεκεδένιος ο Α. Μπορεί αυτό να χαλάει πολλούς και διάφορους, αλλά είναι γνωστό ότι ο κύριος Τσίπρας είναι έργο του επικοινωνιακού σωλήνα απ’ την εποχή που ήταν υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας. Σποραδικά έχουν ακουστεί και τα ονόματα κάποιων εταιρειών που ανέλαβαν την περίπτωσή του. Με εφόδιό του την «εμπειρία» τρίτης κατηγορίας φοιτητικού συνδικαλισμού (και την οικογενειακή του ιστορία…) έπρεπε να εκπαιδευτεί σε πολλά και διάφορα…
Άλλα τα έμαθε, άλλα όχι – μικρή σημασία έχει το παρελθόν. Ο π.ε.τ. συνεχίζει να είναι work in progress, και τείνει να πάρει την οριστική του μορφή.