Πέμπτη 23 Μάη. Εκείνο που προφανώς ξέρει (αλλά δεν μπορεί να πει ανοικτά) ο δεξιός καθηγητής γεωπολιτικής Πρεβελάκης, είναι πως η πρότασή του απαιτεί απ’ τις εντόπιες πολιτικές βιτρίνες την ρήξη τους με τα συμφέροντα των δύο βασικότερων πυλώνων τους, των δύο βασικότερων στηριγμάτων τους: της εκκλησίας και του εφοπλισμού!! Ειδικά τα συμφέροντα του νο 1 «εθνικού κεφάλαιου» είναι τόσο καθοριστικά (αναμενόμενο!!!) σ’ αυτό που ονομάζεται «εξωτερική πολιτική» του ελληνικού failed state ώστε ούτε καν μια λογική διαχείριση του «κυπριακού προβλήματος» δεν μπορούν να διανοηθούν οι πολιτικές βιτρίνες.
Κι αν δεν μπορείς να «λύσεις επίσημα» ένα «πρόβλημα» που δημιούργησες και είναι ουσιαστικά λυμένο απ’ το 1974, πως να τολμήσεις να γυρίσεις την πλάτη σε «παραδοσιακούς συμμάχους» όπως το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον; Αφού, δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία, η στρατηγική συνεργασία της Αθήνας με την Άγκυρα, πέρα απ’ την εσωτερική εθνικιστική μυθολογία, θα είχε αυτούς σαν εχθρούς.
Αυτό που απλώνεται μπροστά μας, σαν σύγχρονη εργατική τάξη εδώ και τουλάχιστον 3 χρόνια, είναι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και η διαχείρισή του, που δεν πρόκειται να αναιρεθούν από μια έκλαμψη στα μυαλά των ντόπιων αφεντικών! Με Πρεβελάκη ή χωρίς… Οι συμμαχίες τους (ελληνο-ισραηλινή, ελληνο-αμερικανική, ελληνο-αιγυπτιακή) είναι συγκεκριμένη συστράτευση μέσα στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο, για συγκεκριμένους λόγους και για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων (πρώτα απ’ όλα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου).
Είναι κωμικοτραγικό το ότι ένας δεξιός, συντηρητικός, «πατριώτης» πανεπιστημιακός σαν τον Πρεβελάκη βλέπει εκείνα που απωθεί η τάξη μας (άσχετα με τις προτάσεις του). Είναι κωμικό επειδή μοιάζει σαν «η φωνή της λογικής» που είναι τέτοια επειδή βρίσκεται μακριά, εκτός συνόρων. Είναι ταυτόχρονα τραγικό επειδή τα «δεινά» απ’ τους προσανατολισμούς του ελλαδιστάν δεν κατανέμονται με ταξική αναλογία, περισσότερα προς τα πάνω της κοινωνικής ιεραρχίας· μοιράζονται ανάποδα. Προορίζονται για τις δικές μας καμπούρες.
Τις ελληνικές ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τις πληρώνουμε ήδη: ηθικά, διανοητικά, συναισθηματικά! Τις πληρώνουμε πολύ λιγότερο από άλλους εδώ γύρω, ωστόσο τις πληρώνουμε. Κι αυτές οι «πληρωμές» μοιάζουν τόσο εδραιωμένες, ώστε οι επόμενες “δόσεις” είναι πολύ κοντύτερα απ’ ότι οι μικροαστικές απωθήσεις εννοούν.
Όχι, η ασταμάτητη μηχανή δεν προωθεί την εγκατάλειψη των μετώπων της εργατικής αντίστασης με μια βαλίτσα για κάποιο κρησφύγετο αλλού· στο αντίθετο προσβλέπει, γι’ αυτό χτικιάζει. Αλλά χρειάζονται κότσια και απόδραση απ’ όλες τις αδράνειες και τις υπεκφυγές που μας έχουν επικηρύξει, σαν αυτόνομους εργάτες, σαν πολιτικό «ταμπού».