Τρίτη 23 Απρίλη. Δεμένος πεισθάγκωνα και με τα μάτια του επίσης δεμένα, ο 16χρονος Osama al-Badr τρέχει να αποδράσει απ’ τους δεσμώτες του. Απ’ τον ισραηλινό στρατό. Χτες. Κάπου κοντά στα Βηθλεέμ. Για να τον σταματήσουν θα τον πυροβολήσουν. Από πίσω. …Κι εκείνοι τούριχναν στα πόδια…
Αυτή είναι σ’ ένα στιγμιότυπο, όλη κι όλη, η αλληγορία για έναν πληθυσμό που τον δένουν, του κλείνουν τα μάτια – κι ωστόσο αυτός συνεχίζει να διαφεύγει. Ίσως χωρίς προσανατολισμό πάντα – αλλά πάντα προς την απελευθέρωσή του.
Ποιός, όμως, να καταλάβει τι; Ποιος είναι που δεν έχει δεμένα μάτια, αυτιά και χέρια κι όμως «απολαμβάνει» τις πρωτοκοσμικές «ελευθερίες» του, για τις οποίες, πια, δεν χύνει ούτε μια σταγόνα ιδρώτα;
Ποιός να καταλάβει πόσο μεγάλο, πόσο επιβλητικό και πόσο εκπληκτικό είναι ένας Παλαιστίνιος που τον δένουνε κι ωστόσο αυτός, την ίδια στιγμή, προσπαθεί να αποδράσει;
Προσπαθούν να αποδράσουν οι Παλαιστίνιοι. Τρέχοντας πάνω στις πέτρες όχι μόνο του τόπου τους, αλλά τις πολύ περισσότερες πρωτοκοσμικές: τις παγωμένες καρδιές των υποτελών.