Δευτέρα 8 Απρίλη. Η ανατολική Ιερουσαλήμ που το ψοφιοκουναβιστάν παραχώρησε στο ισραηλινό κράτος περιλαμβάνεται στην area C. Τόσο αυτή η παραχώρηση όσο και εκείνη των συριακών (και κατεχόμενων απ’ τον ισραηλινό στρατό) υψωμάτων του Golan είναι επίδειξη της κλιμάκωσης του 4ου παγκόσμιου πολέμου: «νομιμότητα» είναι ό,τι αποφασίζει ο ισχυρότερος… Συνεπώς βρισκόμαστε ήδη στην αρένα της καθολικής σύγκρουσης όπου θα πρέπει να αποδειχθεί παγκόσμια, και χωρίς αμφισβήτηση (άρα με στρατιωτικά μέσα) ποιός / ποιοί είναι εκείνοι που θα καθορίσουν τις επόμενες δεκαετίες τη διεθνή νομιμότητα – με βάση τα δικά τους κατ’ αρχήν συμφέροντα.
Σύμφωνα με τα ως τώρα δεδομένα, η προσάρτηση της area C θα γίνει επίσημα μέσα απ’ την μεθόδευση αυτού που το ψοφιοκουναβιστάν ονομάζει «deal του αιώνα». Η «παλαιστινιακή αρχή» θα το απορρίψει, αφού μεταξύ άλλων προβλέπει αποχώρηση των παλαιστινίων απ’ την δυτική Όχθη και «αυτο-εξορία» τους στην ιορδανία, όπου υποτίθεται θα τους παραχωρηθεί γη για να φτιάξουν «κράτος» (με αντάλλαγμα για το καθεστώς του Αμμάν την παραχώρηση ίδιας έκτασης απ’ την σαουδική αραβία…) Είναι σχεδόν βέβαιο ότι αυτό το «deal» θα απορριφθεί και απ’ το Αμμάν και απ’ το Ριάντ (ο τοξικός έχει παροπλιστεί απ’ τον βασιλιά πατέρα του), αλλά Τελ Αβίβ και Ουάσιγκτον δεν χολοσκάνε. Το deal είναι πρόσχημα, και η απόρριψή του θα χρησιμοποιηθεί σαν δικαιολογία: Ε, αφού δεν σας αρέσει το σχέδιό μας, τι να κάνουμε; Θα προσαρτηθούν τα κατεχόμενα…
Είναι προφανές πως όλα αυτά προχωρούν με βιασύνη, μιας και πρέπει να ολοκληρωθούν πριν ζεσταθεί η προεκλογική περίοδος στις ηπα (το 2020). Όμως τι σημαίνει να «ολοκληρωθούν»; Όλα αυτά (και στην πράξη η με κάθε τρόπο βία και κατοχή της Παλαιστίνης εδώ και 70 χρόνια) βρίσκονται υπό την αίρεση των ευρύτερων συσχετισμών δύναμης όπως αυτοί εξελίσσονται ήδη· καθώς και των αποτελεσμάτων του 4ου παγκόσμιου στην ευρύτερη περιοχή επί του εδάφους.
Είναι, όμως, δυνατόν να δεχτούμε ότι η δικαίωση της παλαιστινιακής αντίστασης θα γίνει μέσα από ένα γενικευμένο αιματοκύλισμα; (Όσοι υποστηρίζουν ότι την «απελευθέρωση» της Παλαιστίνης θα την φέρει ο συριακός, ο ιρανικός (ή και ο ρωσικός) στρατός θα πρέπει να σκεφτούν στα σοβαρά και σαν ενήλικες αν μετά από ένα τέτοιο μακελειό θα έχουν μείνει ζωντανοί για να απελευθερωθούν…)
Λέμε κατηγορηματικά όχι!!! Μπορεί να είμαστε αυτή τη στιγμή λίγοι και αδύναμοι, ωστόσο μέσα στα επείγοντα αντι-ιμπεριαλιστικά καθήκοντά μας και σε απόλυτη συνέπεια με τις πολιτικές μας αρχές και την πολιτική μας καταγωγή, είναι όχι μόνο η υπεράσπιση της παλαιστινιακής αντίστασης όπως εξελίσσεται μέσα απ’ την «Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής», αλλά κι αυτό: η υποστηρίξη του αγώνα για ένα και μόνο ένα δημοκρατικό κράτος στην Παλαιστίνη, για εβραίους και παλαιστίνιους άραβες απο κοινού, με ελεύθερη την επιστροφή των παλαιστίνιων προσφύγων. Η υποστήριξη του αγώνα ενάντια στο ισραηλινό απαρτχάιντ!
Φαίνεται αντιφατικό απ’ την μια να διαπιστώνουμε την όξυνση του παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, και απ’ την άλλη να αναθέτουμε στους εαυτούς μας τέτοιου είδους καθήκοντα; Όχι. Όπως αντι-ιμπεριαλισμός δεν σημαίνει να διαλέγει κανείς εκείνους που νομίζει σαν «φιλικούς» ιμπεριαλισμούς (!!!), έτσι και ο τερματισμός του απαρτχάιντ και η αποκατάσταση των βασικών αστικών ελευθεριών για όλους, απ’ το ποτάμι ως την θάλασσα, είναι ο μόνος έντιμος προσανατολισμός που δεν βρωμάει αίμα (ό,τι και να λέει το ισραηλινό φασισταριό).
