Month: April 2019

Κορέες

Τρίτη 16 Απρίλη. …Θέλω να το ξεκαθαρίσω για μια ακόμα φορά ότι είμαι απόλυτα αποφασισμένος να εργαστώ με την κυβέρνηση της νότιας κορέας για να γράψουμε ένα καινούργιο κεφάλαιο στην ιστορία των λαών μας, ένα κεφάλαιο ειρήνης και αμοιβαίας ευημερίας… Οι ηπα πιέζουν την κυβέρνηση της νότιας κορέας για να καθυστερήσουν τις εξελίξεις και να εμποδίσουν την εφαρμογή των ενδο-κορεατικών συμφωνιών… Η κυβέρνηση της νότιας κορέας πρέπει να γίνει συνήγορος των συμφερόντων του κορεατικού λαού αντί να ενεργεί σαν «μεσάζοντας»…

Αυτά, μεταξύ άλλων, δήλωσε ο βορειοκορεάτης Kim μιλώντας πριν λίγες μέρες στο συνέδριο του κόμματός του. Με δεδομένο ότι στην ίδια ομιλία ξεκαθάρισε ότι ενδιαφέρεται μεν για μια ακόμα συνάντηση με το ψόφιο κουνάβι αλλά «όχι με τα ίδια μυαλά» όπως στο Hanoi, η Πγιονγκγιάνγκ φαίνεται διατεθειμένη να κάνει όσα της αναλογούν για να παρακαμφθεί η Ουάσιγκτον σε ότι αφορά την κορεατική χερσόνησο. Αλλά αυτά που της αναλογούν είναι το σχετικά πιο εύκολο κομμάτι της ιστορίας.

Τα δύσκολα πέφτουν στον νοτιοκορεάτη Moon…

Les Filles de Illighadad

Δευτέρα 15 Απρίλη. Η tuareg Fatou Seidi Ghali ζει στο Illighadad, ένα μικρό χωριό στον κεντρικό νίγηρα. Έμαθε κιθάρα μόνη της, παρατηρώντας σχολαστικά τον αδελφό της και παίζοντας κρυφά με την κιθάρα του όταν αυτός έλειπε απ’ το σπίτι. Ακολουθώντας τους μουσικούς δρόμους που εγκαινίασαν οι Tinariwen, έφτιαξε μια μπάντα με συνομίληκές της απ’ το χωριό (τις Les Filles de Illighadad), και έβγαλαν τον πρώτο τους δίσκο το 2014. Ήδη από μουσική άποψη δίνουν την δική τους διάσταση στα desert blues.

Ποιός ξέρει; Αν φέτος οι Tinariwen και ο Bombino παίξουν στην Αθήνα, μπορεί σε καμιά δεκαριά χρόνια να δούμε τις κόρες του Illighadad από κοντά…

Ελεύθερη Παλαιστίνη!

Δευτέρα 15 Απρίλη. Κάπου ανάμεσα στα σιδερικά, στ’ άρβυλα, στα αλεξίσφαιρα γιλέκα και στα κομμάντο ραφτά, διακρίνεται ένα πρόσωπο – στο πεζοδρόμιο. Στο πλάνο κυριαρχεί ο ένοπλος ισραηλινός φασισμός / ρατσισμός: ο «ένοχος», απ’ την άλλη, πήγε προς το τζαμί του al-Aqsa παρότι είχε περικυκλωθεί. Στις 12 του περασμένου Μάρτη τόλμησε να κάνει τέτοιο πράγμα ο «τρομοκράτης»….

Θα μπορούσαν και να τον σκοτώσουν. Τώρα απλά θα το φυλακίσουν. Μπορεί επ’ αόριστον.

Στη μέση: ισραηλινοί στρατιώτες μοστράρουν ένα ισραηλινό πιτσιρίκι που έχει ντυθεί «παλαιστίνιος βομβιστής αυτοκτονίας»… Δείγμα της διαρκούς μαύρης προπαγάνδας του καθεστώτος….

Κάτω: Οι περισσότεροι εκεί είναι φασίστες· αλλά όχι όλοι. Υπάρχουν λίγοι / λίγες, υπάρχει ο «εσωτερικός εχθρός», τον οποίο το απαρτχάιντ καθεστώς έχει ακόμα το περιθώριο να αγνοεί.

Λίγες εκατοντάδες ισραηλινών διαδηλώνουν στις 30 Μάρτη έξω απ’ το ισραηλινό πεντάγωνο την αλληλεγγύη τους στην παλαιστινιακή αντίσταση.

Σ’ όλο τον κόσμο το ίδιο: Ελεύθερη Παλαιστίνη!

Υπόθεση Assange 1

Δευτέρα 15 Απρίλη. Ας ξεκαθαριστεί απ’ την αρχή: δεν είναι καθόλου του γούστου μας οι «περσόνες», οι «μηντιακές» περσόνες, κι ακόμα λιγότερο οι μηντιακές περσόνες που υποστηρίζουν ότι συμμετέχουν σε κάποιου είδους «πληροφοριακό αντάρτικο» εναντίον κρατών, επιχειρήσεων, κλπ. Ο αυστραλός Julian Assange είναι τέτοια περίπτωση (όχι, όμως, ο άλλοτε αμερικάνος στρατιώτης Chelsea Manning). Στον Assange ευθέως θα καταλογίζαμε ότι έκανε το “θανάσιμο αμάρτημα” που θα εύχονταν οι όποιοι εχθροί του (στην Ουάσιγκτον ή οπουδήποτε αλλού): προσωποποίησε με μια δόση αλαζονείας τα wikileaks (που, προφανώς, είναι συλλογικό έργο) και, στο τέλος, κατέφυγε σε κρατική προστασία – έστω εκείνη του μικροσκοπικού εκουαδόρ…

Σε συνάρτηση με αυτή την «αλυσίδα» γεγονότων στην αφετηρία των οποίων ήταν / είναι η (αλαζονική) προσωποποίηση («τα wikileaks είμαι Εγώ!») ήρθε και το τελικό του λάθος: η ιδέα (εντελώς λανθασμένη) πως η «κρατική προστασία» μπορεί να είναι αιώνια και άφθαρτη… Ήταν αρκετό να κερδίσει τις προεδρικές εκλογές του 2017 στο εκουαδόρ ο Lenin Moreno (ο προηγούμενος πρόεδρος Rafael Correa δεν μπορούσε να ξαναεκλεγεί μετά από 2 θητείες) για να μετατραπεί η μισο-φυλακή / μισο-άσυλο πρεσβεία του εκουαδόρ στο Λονδίνο σε κάτεργο απομόνωσης. Και ο ίδιος ο Assange σε «διαπραγματευτικό asset» μεταξύ Ουάσιγκτον και Quito.

Μ’ αυτά τα δεδομένα, και λαμβάνοντας υπόψη την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το ψοφιοκουναβιστάν (και όχι μόνο), η «διαχείριση του Assange», και ειδικά η προοπτική έκδοσής του στις ηπα για να δικαστεί σαν κατάσκοπος του εχθρού, εγείρει ζητήματα γενικότερης σημασίας.

Υπόθεση Assange 2

Δευτέρα 15 Απρίλη. Δεν θα πέσουμε στις γραφικότητες περί «ιερής ελευθερίας του τύπου». Όπως και κάθε άλλη ελευθερία (εντός ή εκτός εισαγωγικών) στον καπιταλιστικό πρώτο κόσμο, έτσι κι αυτή ήταν πάντα σχετική. Αυτή η σχετικότητα δεν ορίζεται ποτέ από αφηρημένα ιδεώδη· μόνο από πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης.

Αυτό που δεν θα γινόταν εναντίον του Assange πριν 10 χρόνια, γίνεται τώρα. Τώρα, για παράδειγμα, μια (προφανώς προπληρωμένη…) πρωτοκοσμική δημαγωγική εκστρατεία δυσφήμισης (έως γελοιοποίησής) του είναι εφικτή. «Αρρώστησε», «παρανόησε», «έβαζε σκατά στους τοίχους» (του δωματίου στην πρεσβεία), «δεν πρόσεχε την γάτα του»: αυτά είναι τα tips μιας εκστρατείας με στόχο το μην ασχολείστε με δαύτον, δεν αξίζει τον κόπο… Μπορεί αυτή η διαχείριση να προέρχεται απ’ τα καλύτερα manual του μοντέρνου ολοκληρωτισμού (όπου οι διαφωνούντες έπρεπε να επιδεικνύονται σαν «άρρωστοι», “ψυχικά διαταραγμένοι”, κλπ), ωστόσο έχει πιθανότητες να δουλέψει και στον μεταμοντέρνο καπιταλιστικό κόσμο – για μια persona. Μια persona που αυτο-φυλακίστηκε στην υπόγεια αντινομία: αν η “ψηφιακή αποκαλυπτική δημοσιογραφία” (τα wikileaks) είναι – και πρέπει να είναι – απρόσωπη, δεν γίνεται να είναι ταυτόχρονα και ισχυρά προσωποποιημένη· παρά μόνο σαν κάποια “διαταραχή”…

Δεν πρόκειται, λοιπόν, απλά για την ελευθερία (ποιά ελευθερία;) του τύπου (ποιού τύπου;) στην εποχή της γενικευμένης ψηφιακής παραπληροφόρησης / αποπληροφόρησης / χειραγώγησης. Πρόκειται, ταυτόχρονα, για την επιστράτευση των “παλιών” εξουσιατικών, κρατικών και παρακρατικών μεθόδων, άλλοτε δαιμονοποίησης και άλλοτε γελοιοποίησης του “εχθρού”, κατά προτίμηση σαν προσώπου / ατόμου.

Στην κατασκευή των “παράλληλων πραγματικοτήτων” δεν επιπλέει η ανοχή, αφού μία και μοναδική είναι η επιτρεπόμενη πραγματικότητα: η εξουσιαστική θέληση της εκμηδένισης οποιουδήποτε εμποδίου…. Πρωτόγονη αλλά πάντα ισχυρή (πραγματικότητα). Που ενισχύεται απ’ την μαζική εγωϊκή κενοδοξία των υπηκόων.

(Το ότι αυτό επιβεβαιώνεται στο Λονδίνο και όχι στην Καμπούλ – για παράδειγμα – κρατείστε το…)

(φωτογραφία: Ο Lauri Love, ηλεκτρολόγος μηχανικός στην αγγλία, κατηγορήθηκε απ’ την Ουάσιγκτον σαν μέλος των anonymus, και πιο συγκεκριμένα ότι συμμετείχε σε χακαρίσματα που έγιναν το 2012 και το 2013 με στόχους το fbi, τη nasa, τον αμερικανικό στρατό, το υπουργείο άμυνας και το υπουργείο οικονομικών. Το ψοφιοκουναβιστάν ζήτησε την έκδοσή του, πράγμα που σήμαινε ότι κινδύνευε με καταδίκη 100 χρόνων φυλακή.

Τον Φλεβάρη του 2018 αγγλικό δικαστήριο απαγόρευσε την εκδοσή του – με αιτιολογία, ωστόσο, τους κινδύνους για την υγεία του: ο Love έχει διαγνωστεί για το σύνδρομο Aspreger. Αυτή ήταν μια καλή για τον Love αλλά μεσοβέζικη στάση του αγγλικού κράτους..)

Υπόθεση Assange 3

Δευτέρα 15 Απρίλη. Ο Assange και η «τύχη» του, πέρα απ’ αυτήν καθεαυτήν την προσωπική διάσταση, είναι ένας δείκτης. Ο βετεράνος John Pilger, ρεπόρτερ μιας «άλλης εποχής», σωστά το θυμίζει σ’ ένα προχθεσινό του άρθρο με αφορμή την σύλληψη του «κυρίου wikileaks»:

… Στη δεκαετία του ’70 συνάντησα την Leni Reifenstahl, στενή φίλη του Χίτλερ, της οποίας τα φιλμ βοήθησαν σημαντικά τη ναζιστική προπαγάνδα στη γερμανία.

Μου είπε ότι το μήνυμα των ταινιών της, η προπαγάνδα, δεν εξαρτιόταν από «εντολές απ’ τα πάνω» αλλά απ’ αυτό που η ίδια ονόμαζε «η υπάκουη κενότητα» του κοινού.

– «Περιλαμβανόταν σ’ αυτήν την υπάκουη κενότητα και η φιλελεύθερη, μορφωμένη διανόηση;» την ρώτησα.

– «Φυσικά» μου απάντησε, «ειδικά η διανόηση… Όταν ο κόσμος σταματάει να κάνει σοβαρές ερωτήσεις, γίνεται υπάκουος και χειραγωγήσιμος. Οτιδήποτε μπορεί να συμβεί έτσι».

Και έτσι έγινε. Τα υπόλοιπα, θα μπορούσε να προσθέσει, είναι ιστορία.

Ο κόσμος έχει ξανασταματήσει να κάνει σοβαρές ερωτήσεις. Τρέφεται με σκατά (όχι του Assange στους τοίχους ενός δωματίου σε μια πρεσβεία!) και νομίζει ότι κάνει κάτι πολύ σοβαρό.

Αυτή η ναρκισσιστική πρωτοκοσμική κοπρολαγνεία είναι που έχει αλλάξει δραματικά τους συσχετισμούς δύναμης σε ότι αφορά πολλά, μεταξύ των οποίων και οι μυθικές “ελευθερίες”… Αυτό είναι που κάνει σήμερα εφικτό εκείνο που χθες έμοιαζε αδιανόητο…

Τώρα πια είναι 16+1+ special one!

Δευτέρα 15 Απρίλη. Στο Πεκίνο μάλλον δεν παρακολουθούν την ασταμάτητη μηχανή (λέμε «μάλλον»…)· στην Αθήνα ναι. Με το που σημειώσαμε την «ελληνική απουσία» απ’ το project 16+1 (Πέμπτη 11 Απρίλη, ο θείος απ’ το Πεκίνο 2) το φαιορόζ γκουβέρνο σήκωσε τα μανίκια και υπέβαλε αίτηση ένταξης (ο.κ.: δεν έγινε έτσι!…) Που έγινε δεκτή.

Ένας λόγος αποδοχής της είναι η διπλωματική κινεζική ευγένεια: αν κάποιος σου κτυπάει την πόρτα, ανοίγεις… Ένας άλλος λόγος είναι ότι απ’ την συλλογή των γλωσσών επικοινωνίας των 16+1 έλειπαν τα ελληνο-κεμπριτζιανά που μπορεί να προσφέρει αυτή τη στιγμή μόνον ο π.ε.τ.

Το γιατί μετά από 7 ολόκληρα χρόνια (τόσο κρατάει αυτή η πρωτοβουλία) η Αθήνα «θυμήθηκε» ότι τώρα την ενδιαφέρει μας φαίνεται ανεξήγητο προς το παρόν. Όταν πρόκειται για στενό σύμμαχο της Ουάσιγκτον (και του Τελ Αβίβ) πολλά μπορεί να περάσουν απ’ το μυαλό των ανθρώπων, αν και δεν είναι η μοναδική τέτοια περίπτωση στο συγκεκριμένο σχήμα. Είναι, ίσως, η μόνη περίπτωση διακομματικής (δηλαδή «εθνικής») συμμαχίας με το ψοφιοκουναβιστάν.

Που θα πάει όμως; Μικρή είναι ακόμα η ασταμάτητη μηχανή, θα μεγαλώσει και θα μάθει…

Η καλύτερη βάση…

Σάββατο 13 – Κυριακή 14 Απρίλη. Μπαίνει η νότια κύπρος στη στρατιωτική πλευρά του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού στην ανατολική Μεσόγειο; Ναι. Είχε δίκιο η Μόσχα που φώναζε πριν κάποιους μήνες ότι η Λευκωσία «κάνει παιχνίδι» για κάποιου είδους αμερικανική βάση εκεί; Όλα δείχνουν πως ναι.

Το θρυλικό γαλλικό αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle έχει παρκάρει εδώ και κάτι μέρες στο λιμάνι της Λεμεσού – παρέα με άλλα τρία πολεμικά (ένα γαλλικό, ένα ολλανδικό και ένα αγγλικό). Ως εδώ θα έλεγε κανείς ότι είναι κάτι προσωρινό – μια άσκηση κάπου εδώ γύρω, η ξεκούραση του πληρώματος, ο ανεφοδιασμός, όλα αυτά τα «ροζ»…

Αλλά όχι. Η νότια κύπρος διαθέτει ένα στρατιωτικό λιμάνι στο Μαρί, ανάμεσα στη Λεμεσό και στη Λάρνακα – το οποίο «φλερτάρει» το Παρίσι. Έχουν γίνει οι σχετικές αυτοψίες απ’ τους (γάλλους) ειδικούς: το νοτιοκυπριακό καθεστώς δηλώνει ότι δεν (θα) είναι «μόνιμη βάση» για το γαλλικό ναυτικό (σαν τις αγγλικές, ας πούμε…) αλλά ότι θα προσφέρονται εκεί μόνιμες υπηρεσίες… Στο γαλλικό πολεμικό ναυτικό. Δεν θα είναι «Γιάννης». Θα είναι «Γιαννάκης»…

Μόνο τις γαλλικές αρβύλες θα γυαλίζουν εκεί; Γιατί «μόνο»; Αυτό που θέλει το αμερικανικό και το ισραηλινό πεντάγωνο (όπως ακριβώς το γαλλικό) απ’ το «χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο» δεν είναι τα ακριβά συμβόλαια των μόνιμων βάσεων· αλλά οι πολύ φτηνότερες μόνιμες «εξυπηρετήσεις» (σε λιμάνια και αεροδρόμια), με τις κατάλληλες εγκαταστάσεις και υποδομές, τις οποίες θα φροντίζουν βέβαια οι ανάλογοι στρατοί… Αλλά δεν θα λέγονται «βάσεις». Πιπέρι στο στόμα εκείνου που θα τολμήσει!

Πού είχαμε μείνει; Α, ναι: η ελλάδα (και η νότια κύπρος) είναι «πυλώνες σταθερότητας στην ανατολική Μεσόγειο». Έχετε δει «πυλώνες» να είναι βάσεις για πυροβόλα; Έχετε δει “πυλώνες” να τινάζονται στον αέρα; Όχι. Ούτε κι εμείς.

Αλλά πάντα υπάρχει η δυνατότητα.

Ο εαυτός σαν κεφάλαιο, στα καλύτερά του

Σάββατο 13 – Κυριακή 14 Απρίλη. Γράφαμε πριν λίγες μέρες για τα «μαθήματα επιχειρηματικότητας»: Γίνε και συ επιχειρηματίας, μπορείς!!! Ξεκινώντας απ’ την «αξιοποίηση του Κεφαλαίου του Εαυτού σου».

Στις ηπα (στην αγγλία σε μικρότερο βαθμό) για να γίνει κανείς (αξιόλογο) «Κεφάλαιο του Εαυτού του», έχει ουσιαστικά δύο δρόμους. Ο ένας είναι να καταταχτεί (σαν μισθοφόρος) στο στρατό· και να πάει να σκοτώνει κάπου στον πλανήτη. Αν ζήσει (και δεν αυτοκτονήσει όταν αποστρατευτεί) θα έχει συγκεντρώσει ένα ικανοποιητικό χρηματικό ποσό για να πληρώσει τα δίδακτρα ανώτατων σπουδών.

Ο άλλος τρόπος είναι ο φοιτητικός δανεισμός. Το δάνειο σπουδών ξεπληρώνεται όπως κάθε άλλο· και η ελπίδα είναι (ήταν πιο σωστά) ότι με κάποιο πτυχίο αυτός / αυτή που υποθηκεύτηκε για να σπουδάσει, θα καταφέρει να βρει μια «καλή δουλειά» ώστε να ξεχρεώνει τα επόμενα χρόνια.

Μια τέτοια «επιδότηση σπουδών» είναι, στην πραγματικότητα, αεροπλανάκι. Ανάλογα με τον όγκο των πτυχιούχων κάθε χρονιάς είναι δύσκολο έως αδύνατο «η αγορά καλοπληρωμένων εργασιών» να τους απορροφά συνέχεια με μισθούς τέτοιους που αφενός να τους προσφέρουν το πολυπόθητο status αφετέρου να έχουν και ένα περιθώριο αποπληρωμής του φοιτητικού δανείου. Η «κρίση των φοιτητικών δανείων» εξελίσσεται σταθερά και αθόρυβα τα τελευταία χρόνια (πάνω από μια δεκαετία) με τα απλήρωτα δάνεια να αυξάνουν. Το συνολικό «φοιτητικό χρέος» το 2018 (εξυπηρετούμενο ή μη) στις ηπα είχε φτάσει σχεδόν το 1,5 τρισεκατομύριο δολάρια (τώρα είναι 1,6 τρις): διπλασιάστηκε απ’ το 2008. Και ο αριθμός εκείνων που δεν μπορούν να ξεχρεώσουν (επειδή δεν βρίσκουν δουλειές που να τους το επιτρέπουν) είναι ήδη πολλές χιλιάδες.

Αν και αυτό γίνεται «ψυχο-συναισθηματικό» πρόβλημα για τον κάθε αυτο-υποθηκευμένο οφειλέτη, στο σύνολό του είναι πρόβλημα ισολογισμών για τις τράπεζες. Δεν μπορούν να απαλλοτριώσουν τους υποθηκευμένους I gonna be· όχι, οπωσδήποτε, σε καιρό ειρήνης και με τις τρέχουσες συνθήκες (το ιδανικό για τις τράπεζες θα ήταν να δουλεύουν σαν δούλοι, αλλά αυτό προϋποθέτει στρατόπεδα συγκέντρωσης για λευκούς. Εναλλακτικά μπορεί να επιστρατευτούν – δια – της – βίας αν η πατρίς τους χρειαστεί, σαν αντάλλαγμα για την διαγραφή των χρεών τους….)

Εν τω μεταξύ ο καπιταλισμός πάντα βρίσκει τρόπους…