Κυριακή 17 Μάρτη. Ο αριστοκράτης Νικίας, που είχε εκλεγεί στρατηγός των Αθηναίων στη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου, παρά το αξίωμά του ήταν οπαδός ενός έντιμου συμβιβασμού με τους Σπαρτιάτες, ώστε να τελειώσει το κακό. Με τα πολλά πέτυχε μέσω διαπραγματεύσεων μια κατάπαυση του πυρός (ονομάστηκε “Νικίειος ειρήνη”) το 421 π.χ., αλλά αυτή κράτησε μόνο 6 χρόνια.
Όταν, στη συνέχεια, ο φιλόδοξος Αλκιβιάδης δημαγωγώντας για τα αθηναϊκά μεγαλεία έπεισε τον λαό, κι αυτός (δημοκρατικά πάντα, δηλαδή με “δημο-ψήφισμα”) αποφάσισε να γίνει η εκστρατεία στη Σικελία, ο ρεαλιστής Νικίας ήταν εντελώς αντίθετος. Εξήγησε στη λαοσύναξη πόσο λάθος θα ήταν ένας τέτοιος τυχοδιωκτισμός. Παρ’ όλα αυτά, και για κακή του τύχη, ο λαός όχι μόνο την είδε αλλιώς, αλλά τον όρισε στρατηγό και σ’ αυτήν την εκστρατεία… Λες και ήθελε να τον εκδικηθεί για τον ρεαλισμό του.
Είναι γνωστό που κατέληξε εκείνη η αθηναϊκή, δημοκρατική ιμπεριαλιστική μεγα-φαντασίωση. Ο μεν Αλκιβιάδης την έκανε έγκαιρα, με ελαφρά πηδηματάκια, και βρήκε καταφύγιο στην Σπάρτη… Ήταν ένας freelancer! Ο δε Νικίας έμεινε στο πόστο του μέχρι την οριστική ήττα του αθηναϊκού στρατού, πιάστηκε αιχμάλωτος απ’ τους Συρακούσιους, και εκτελέστηκε – σαν επικεφαλής των εισβολέων. Παρ’ όλα αυτά οι συμπολίτες του τον έκλασαν κυριολεκτικά. Αυτόν που τους είχε προειδοποιήσει να μην αμολυθούν για τόσο μακριά και, παρ’ όλα αυτά, “έμεινε πιστός στο καθήκον που του ανέθεσαν”, δεν τον ανέφεραν καν στην τιμητική στήλη των στρατηγών που έφαγαν τα μούτρα τους στη Σικελία. Τον Νικία οι αθηναίοι τον τιμώρησαν με λήθη· επειδή είχε δίκιο, κι αυτό η δημοκρατική μνησικακία τους δεν μπορούσε να το χωνέψει.
Τι σημασία έχει αυτό το μακρινό ιστορικό ιμπεριαλιστικό παρελθόν της τότε “μόνης δημοκρατίας” στον πλανήτη; Μικρό. Η δόλια κυρά May, πριν το δημοψήφισμα του 2016, ήταν φανατική bremainer, εξηγώντας στον αγγλικό λαό πόσο λάθος είναι η έξοδος απ’ την ε.ε. και τι καταστροφικές συνέπειες θα έχει. Όμως μετά το δημοψήφισμα, με τον γίγαντα Cameron να την κάνει, το κόμμα της την εξέλεξε πρωθυπουργό για να διαπραγματευτεί το brexit… Κι αυτή το έκανε, ως εκεί που ήταν ρεαλιστικά δυνατόν.
Καθώς έχει αρχίσει να γίνεται «της σικελικής εκστρατείας το σιδηρούν κιγκλίδωμα» σε βρετανική παραλλαγή (της εξόδου το κάγκελο δηλαδή…) η κυρά May κινδυνεύει να έχει την ατυχία εκείνου του παλιού αθηναίου στρατηγού. Να έχει κάνει το καθήκον της για κάτι στο οποίο ήταν αντίθετη, να έχει ηττηθεί όπως ήταν αναμενόμενο και όπως το είχε προβλέψει, ο τυχοδιωκτισμός του λαού να δαγκώνει την ουρά του, και να είναι αυτή που θα εισπράξει όλο το ανάθεμα. Πολύ ελληνικό αλλά πολύ πιο cool…
Κυρά May: αν και φουλ καθεστωτική, έχεις αρχίσει να γίνεσαι συμπαθητική στην inner punk καρδιά μας! Να είσαι σίγουρη ότι η ασταμάτητη μηχανή θα σε μνημονεύει, ακόμα κι αν ο λαός σου σε διαγράψει απ’ τα κατάστιχά του!