Πέμπτη 28 Μάρτη. Λύσσαξε η εθνικιστική δημαγωγία για την (τουρκική) «παρενόχληση» του πρωθυπουργικού ελικοπτέρου ανήμερα του “όλη η δόξα όλη η χάρη άγια μέρα ξημερώνει…”. Κοτζάμ παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος παραλίγο να βουτήξει (χωρίς αλεξίπτωτο) για να πάει κολυμπώντας στον προορισμό του (θα έβρισκε στη θάλασσα τον κυβερνοεταίρο του, που κι αυτός, σαν δεινός κολυμβητής, έχει «απειλήσει» τα ίδια). Ταυτόχρονα όμως, με σχολαστική επιμονή, τα ντόπια δημαγωγικά μήντια επέμεναν να τονίζουν ότι τα τουρκικά πολεμικά «πετούσαν 4 μίλια» απ’ το πρωθυπουργικό ελικόπτερο… Εννοώντας ότι “ξυστά πέρασαν” και ότι «απ’ του χάρου τα δόντια» γλύτωσε… Μπορεί να είναι σαδιστικό, αλλά έχει επιμορφωτικό σκοπό: τα 4 μίλια σαν “εθνικό μέγεθος” είναι “παρά τρίχα”…
4 μίλια είναι 6,5 χιλιόμετρα. Σε ευθεία 6,5 χιλιόμετρα είναι σχεδόν όση είναι η απόσταση του λόφου του Στρέφη απ’ το «κέντρο πολιτισμού» Σταύρος Νιάρχος στο παλιό Φάληρο. Δεν ξέρουμε πόσο «κοντά» ή πόσο «μακρυά» θεωρείται μια τέτοια απόσταση· ξέρουμε ωστόσο από άλλες περιπτώσεις «παρενοχλήσεων» στον αέρα του Αιγαίου ότι τα πετούμενα βρίσκονται σε απόσταση λίγων δεκάδων μέτρων. Σε σημείο οι αντίπαλοι πιλότοι να χαιρετιούνται… Αν ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος ένοιωσε «παρενόχληση» από απόσταση 6,5 χιλιομέτρων, ίσως οφείλεται στο ότι νοιώθει large. Πολύ large…
Αλλά όχι. Η σκηνοθεσία είναι ολοφάνερη για την δική μας εργατική κριτική οπτική. Το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος είναι υποχρεωμένο, αναγκασμένο, να βρει πιο ρεαλιστικά «σημεία ισορροπίας» με το τουρκικό καθεστώς· ειδικά στην ανατολική Μεσόγειο – κι αυτό άσχετα από πολιτικές βιτρίνες, κυβερνήσεις, κλπ. (περισσότερα στο Sarajevo.pdf 135a, γινόμαστε μονότονοι ίσως, αλλά…).
Η διαδικασία αυτή, η υιοθέτηση δηλαδή ενός κάποιου γεωπολιτικού ρεαλισμού απέναντι στην Άγκυρα, θα «προσβάλει» όλα τα εθνικιστικά στερεότυπα που με φροντίδα έχουν καλλιεργηθεί και ενσωματωθεί απ’ το πόπολο επί δεκαετίες. Ένα απ’ αυτά, για παράδειγμα, είναι το θρυλικό Καστελόριζο, και η απεριόριστη ζώνη αποκλειστικής οικονομικής εκμετάλλευσης που (κατά τις εθνικιστικές φαντασιώσεις) διαθέτει, έτσι ώστε να είναι σιαμαίες η ελληνική και η ελληνοκυπριακή αοζ· και η τουρκική ανύπαρκτη… Παραμύθι ήταν πάντα αυτό το εθνικό θεώρημα, που θα χρειαστεί κάποια στιγμή να μπει στο μουσείο, μαζί με τον «μαρμαρωμένο βασιλιά» και την «κόκκινη μηλιά». Πέφτει, συνεπώς, αυτούς τους καιρούς στους ώμους ενός κυβερνητικού βουλευτή και υφυπουργού, οικολόγου κατά τα υπόλοιπα (του κυρ Τσιρώνη), να «πει κάτι» για το Καστελόριζο, «από γεωγραφική άποψη». Σε μια δειλή τακτική «μισό βήμα μπροστά – κάτι λιγότερο από μισό πίσω», μπας και σιγά σιγά αρχίσει το πόπολο να συνηθίζει στην ιδέα ότι η ανατολική Μεσόγειος δεν είναι ελληνική λίμνη (όπως ούτε το Αιγαίο).
Επειδή δεν υπάρχει στο ελλαδιστάν ούτε κοινωνική τάξη ή στρώμα, ούτε – κατά συνέπεια – πολιτικές βιτρίνες που να είναι σε θέση να εκδηλώσουν αυτόν τον αναγκαστικό (σε σχέση με τις εθνικιστικές φαντασιώσεις) ρεαλισμό καθαρά και χωρίς περιστροφές, ο greek way είναι «φωνές και κατάρες για την τουρκική επιθετικότητα», ενόσω «η πατρίς είναι ψύχραιμη και αποφασισμένη». Στη βάση των οδηγιών αυτού του manual ο τενεκεδένιος και οι κολαούζοι του εφηύραν μια «παρενόχληση» του πρωθυπουργικού (στρατιωτικού) ελικοπτέρου· που στην πιο απειλητική στιγμή της ήταν σε απόσταση «μόνο 6,5 χιλιομέτρων» – με το ζόρι θα μπορούσε κανείς να την δει δια γυμνού οφθαλμού! Με άλλα λόγια: ο εξοχότατος πρωθυπουργός βαφτίστηκε στα νάματα της αιώνιας εχθρότητας με τον αιώνιο εχθρό (ταυτολογία!). Για να μην νομίζει κανείς ότι πρόκειται για «προδότη»…
Ακριβώς επειδή ούτε ο τενεκεδένιος ούτε το κόμμα του αντιπροσωπεύουν κάποια τάξη ή κοινωνικό στρώμα που να έχει τα μυαλά στο κεφάλι του, αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο (πώς αλλιώς θα ήταν δυνατόν να συγκυβερνούν 4 ολόκληρα χρόνια με τον ψεκασμένο, σε πόστο υπ.αμ. μάλιστα;) εκείνο που κάνουν είναι το ίδιο μ’ αυτό που έκαναν με την «λύση του μακεδονικού»: τροφοδοτούν το φασισταριό για να εμφανιστούν, κάποια στιγμή, σαν «αντιφασίστες». Χοντροκομμένοι υπολογισμοί, χωρίς αύριο! Ωστόσο, η ενίσχυση του εθνικισμού, που αυτοί οι εντολοδόχοι αντιλαμβάνονται σαν «τακτική κίνηση», είναι στην πραγματικότητα η στρατηγική των πραγματικών αφεντικών του ελληνικού βαθέος κράτους / κεφάλαιου για να ελέγχουν την κοινωνική (και πληβειακή) βάση. Εδώ και σχεδόν δύο αιώνες!
Συνεπώς, όταν ο εξοχότατος πρωθυπουργός το παίζει «θύμα της τουρκικής επιθετικότητας» ενώ δεν έγινε κάτι τέτοιο, ρίχνει απλά το νεράκι του στον μύλο των φασιστών. Όσο για τον αναγκαστικό ρεαλισμό του ελληνικού ιμπεριαλισμού; Αν, τελικά, πλησιάσει στο σημείο να πάρει μια επίσημη και σταθερή μορφή… «βλέπουμε»…