Δευτέρα 18 Μάρτη. Μια γερμανική (δεν το φαντάζεσαι!) funk μπάντα (με επιρροές από Καραϊβική). Απ’ το τελευταίο της lp (the serprent’s mouth), του περασμένου Σεπτέμβρη.
Το γιατί το Crockett Theme μας «μυρίζει δρόμο» το αφήνουμε σ’ εσάς… Άνετα, πάντως, το ακούς κάμποσες φορές συνεχόμενα, όχι μόνο οδηγώντας δυο ρόδες αλλά ακόμα και φτιάχνοντας τον πρωϊνό καφέ – μπας κι ανοίξει το μάτι..
Δευτέρα 18 Μάρτη. Θα περίμενε κανείς από μια οργάνωση αντίστασης να έχει όλα τα μέσα να αποκρούει τους (πιο ισχυρούς) καταπιεστές. Όχι μόνο με την μορφή των όπλων, αλλά και κάθε άλλη. Συμπεριλαμβανόμενης της ικανότητας να διαχειρίζεται τις όποιες εσωτερικές αντιθέσεις. Δεν θα περίμενε όμως να διαθέτει “μονάδες αποκατάστασης τάξης” – ματ! Η μπατσαρία ποτέ και πουθενά δεν έλυσε τίποτα. Μόνο να φοβίζει μπορεί – αυτή είναι η δουλειά της: η καταστολή.
Η Χαμάς έχει. Προφανώς τα ματ στη λωρίδα της Γάζα δεν είναι για να αντιμετωπίσουν ούτε τον αποκλεισμό, ούτε τον ισραηλινό στρατό. Δεν είμαστε αφελείς: τα ματ της Χαμάς, όπως και τα ματ της “παλαιστινιακής αρχής” στη Δυτική Όχθη, είναι κάποιοι “δημόσιοι υπάλληλοι” με σχετικά ανεκτούς μισθούς (του κώλου ίσως, αλλά σταθερούς) που παίζουν τάβλι· κι όποτε χρειάζεται, μία στο τόσο, ρίχνουν ξύλο για να δικαιολογήσουν αυτούς τους μισθούς. Μέσα στη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου η Χαμάς, μετά από τόσα χρόνια στην εξουσία (εξουσία; αστεία πράγματα…) δεν έχει εφεύρει τίποτα καλύτερο απ’ αυτά που διδάσκουν όλες οι “δημοκρατίες” του κόσμου: μονάδες αποκατάστασης τάξης. Κι ακόμα χειρότερο: δεν έχει καταφέρει να μην δίνει χαρά (και επιχειρήματα…) στον ισραηλινό φασισμό, την ευκαιρία να το παίζει “καταγγελία της καταστολής”!
Τις τελευταίες ημέρες γίνονται διαδηλώσεις στη Γάζα ενάντια στην ακρίβεια. Ναι, είναι πιθανό ότι η ψευτοεξουσία της Χαμάς δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα για τις τιμές των όποιων βασικών εμπορευμάτων – το λαθρεμπόριο της επιβίωσης έχει τα δικά του “κόστη κινδύνου”, και ο έμπορος, ακόμα κι αν είναι λαθρέμπορος, έχει τον τρόπο του να κουμαντάρει την αγορά… Ναι, είναι πιθανό ότι αυτές οι διαδηλώσεις οργανώνονται απ’ τους συνεργάτες του Τελ Αβίβ στη Ραμάλα, και την συμμορία του Αμπάς, στα “πλαίσια” του κομματικού ανταγωνισμού (ναι, υπάρχει τέτοιος)… Ναι, το χρήμα που μπήκε πρόσφατα στη λωρίδα της Γάζας σαν δωρεά μισθών εκ μέρους της Ντόχα (πολιτική πρόσοδος…) θα γίνει, υποχρεωτικά αντικείμενο διεκδίκησης. Αλλά όχι: δεν κάνεις τις διαδηλώσεις μιας ή δύο χιλιάδων θέμα των διεθνών media! Όχι, δεν φροντίζεις για την σχετικά καλύτερη θέση μερικών δεκάδων μπάτσων επιδεικνύοντας την “αποτελεσματικότητά” τους. Όχι, μερικά καμμένα λάστιχα δεν είναι κίνδυνος…
Δεν θα έπρεπε να περιμένουμε ότι οι αιχμάλωτοι στη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου είναι μια αγγελική κοινωνία! Σε καμμία φυλακή δεν συμβαίνει αυτό, παρά μόνο σαν εξαίρεση – γι’ αυτό το ισραηλινό απαρτχάιντ είναι αδιαπραγμάτευτος εχθρός μας.
Όμως οι δεσμοφύλακες δεν είναι το άλλοθι για τα πάντα μέσα στις φυλακές…
Είμαστε σταθερά, περισσότερο απ’ όσο μπορούμε αλλά λιγότερο απ’ όσο πρέπει, στο πλευρό της παλαιστινιακής αντίστασης.
Όμως ακόμα κι αν επρόκειτο για την αγαπημένη μας ποδοσφαιρική ομάδα μερικές φορές η κόκκινη κάρτα είναι δικαιολογημένη. Και οφείλουμε να το αναγνωρίζουμε.
Ενάντια σε κάθε βρώμικη προσπάθεια συμψηφισμού με τα ισραηλινά εγκλήματα εδώ και δεκαετίες…
Δευτέρα 18 Μάρτη. Όσοι, παίρνοντας τοις μετρητοίς τις αμερικανικές απειλές, πρόβλεψαν εδώ και καιρό ένα (πετυχημένο) πραξικόπημα στη Βενεζουέλα, θα πρέπει να κοιτάξουν καλύτερα τα αναλυτικά τους εργαλεία. Μόνο μια βδομάδα πριν συμπληρωθούν 2 μήνες από τότε που η μαριονέτα αυτοανακηρύχτηκε “μεταβατικός πρόεδρος” της βενεζουέλα, κι ενώ η αναγνώρισή του από κάθε πρόθυμο κοντεύει να ξεχαστεί, η ανατροπή του Μαδούρο και τους καθεστώτος του στοιχειώνει τους σχεδιαστές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (κάτι Bolton, κάτι Abrams, κάτι Pompeo – επί τη ευκαιρία, εξοχότατε π.ε.τ. μην ξεχάσεις τα χαιρετίσματα μεθαύριο, ε; Κι όχι εξυπνάδες για «ολιγαρκή αφθονία» όταν έρθει η κουβέντα για τα κοινά ελληνο-αμερικανο-ισραηλινά συμφέροντα, ε; Μην σε πιάσουν κώτσο!!!) – αφού δεν τους βγαίνει. Ούτε με black out…
Όπως συμβαίνει με κάθε αποτυχία τέτοιου βεληνεκούς, πολύ περισσότερο με διαδοχικές αποτυχίες, εκ των υστέρων μαθαίνονται εκείνα που πριν έπρεπε να μείνουν κρυφά. Η 23η Φλεβάρη, και το σχέδιο «μπροστά η ανθρωπιστική βοήθεια και πίσω οι μισθοφόροι» (ή, ίσως, με ανάποδη σειρά) ήταν στ’ αλήθεια ένα μεγάλο κόλπο, κάτι σαν «ύστατη προσπάθεια»: εκείνη την ημέρα η μαριονέτα «μεταβατικός πρόεδρος» συμπλήρωνε τον ένα μήνα που το σύνταγμα έδινε περιθώριο (όχι σ’ αυτόν, σ’ έναν κανονικό μεταβατικό πρόεδρο!) να προκηρύξει εκλογές. Απ’ την επόμενη, άνευ προκήρυξης εκλογών, ούτε μεταβατικός ούτε πρόεδρος… (Τα γράψαμε).
Και ξαφνικά μαθαίνουμε την αμερικανική ερμηνεία του συντάγματος της βενεζουέλα. Όχι λένε οι ύαινες στην Ουάσιγκτον, αυτός ο μήνας δεν μετράει, γιατί υπήρχε πρόεδρος: ο Μαδούρο. Ο μήνας θα αρχίσει να μετράει όταν ανατραπεί ο Μαδούρο – όταν ξεμείνει, δηλαδή, το Καράκας από πρόεδρο (!!!). Ναι, αλλά τότε σαν τι «μεταβατικός» αναγνωρίστηκε ο μαριονέτας; Φτηνά παπατσιλίκια (“εδώ ο μεταβατικός, εκεί ο μεταβατικός, πού είναι ο μεταβατικός;”) που θα προκαλούσαν χοντρό καυγά ακόμα και γωνία Αθηνάς και Ομόνοια στα late ‘70s!…
Οι λατινοαμερικάνοι σύμμαχοι της Ουάσιγκτον (κάτι κολομβίες, βραζιλίες κλπ) θεωρούν πλέον τον Guaido απατεώνα: έταζε διάφορα με σιγουριά εν όψει της 23ης Φλεβάρη, και αποδείχθηκαν παραμύθια. Αλλά και στο εσωτερικό της βενεζουέλας οι αντιπολιτευόμενοι δεν έχουν καλύτερη γνώμη για πάρτη του. Μπορεί να θέλουν να ξεφορτωθούν τον Μαδούρο, αλλά έχουν γίνει τόσες αποτυχημένες προσπάθειες, που τώρα αρκετοί αντιπολιτευόμενοι καταλαβαίνουν ότι ο Guaido απλά τα παίρνει απ’ την Ουάσιγκτον και πουλάει δημόσιες σχέσεις.
Οι πάντες, απ’ τις αμερικανικές ύαινες ως την δεξιά αντιπολιτευτική βάση στη βενεζουέλα ποντάρουν σ’ ένα και μόνο ένα πράγμα: τον στρατό. Ποιος Guaido και ποιος ξε-Guaido; Η μόνη ελπίδα τους είναι ένα κανονικό εσωτερικό πραξικόπημα. Κι ενώ θεωρητικά κανείς δεν θα μπορούσε να το αποκλείσει, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο ότι αυτός ο στρατός, αν ανατρέψει τον Μαδούρο, θα το κάνει για να πέσει στην αγκαλιά της Ουάσιγκτον· κι όχι για να επαναφέρει το καθεστώς στον original «τσαβισμό»! Γιατί – αυτό, φυσικά, δεν λέγεται – το καθεστώς Μαδούρο δεν έχει μόνο σαν αντιπολίτευση δεξιοκαραγκιόζηδες τύπου Guaido. Έχει αντιπολίτευση και απ’ τα αριστέρα (δικαιολογημένα), ακόμα και μέσα στο ίδιο το κυβερνόν κόμμα.
Λένε ότι ο Καλιγούλας ανακήρυξε το άλογο του συγκλητικό – φυσικά ποτέ το άλογο δεν πήρε την θέση του στη ρωμαϊκή σύγκλητο… Στην Ουάσιγκτον έχουν αρχίσει να εκνευρίζονται αφού η ανακήρυξη του αλόγου τους σε (μεταβατικό) «πρόεδρο» δεν έπιασε – και δεν έχουν πρόχειρο άλλο σχέδιο. (Κάτι μηχανεύτηκαν να ανακηρύξει ο Guaido, καθισμένος πάνω σε όπλα μισθοφόρων, μια συνοριακή επαρχία σαν «ελεύθερη βενεζουέλα» – για να αρχίσει ο τζερτζελές. Σε στυλ συρίας… Ως τώρα όμως προκύπτει ότι κολομβία και βραζιλία ναι μεν σύμμαχοι της Ουάσιγκτον αλλά δεν θέλουν να κάνουν εισαγωγή πολέμου…)
Θα το διαπραγματεύονταν άραγε οι αμερικάνοι «προστάτες της δημοκρατίας» (εκτός αν όχι!) με τους «αρμόδιους (you know who…) να κάνουν τράμπα τις κυρώσεις στην Πγιονγκγιάνγκ με μια μεγαλύτερη άνεση στην «πίσω αυλή» τους; Μπαααα… Στο σημείο που βρίσκονται επιμένουν ότι κρατάνε 5 άσσους στα 4 χαρτιά τους – επειδή έχουν ακουμπήσει το εξάσφαιρο πάνω στην τσόχα.
Αλλά το κόλπο δεν πιάνει αν στην «πολυπολική πόκα» του παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού κυκλοφορούν καμμιά 20αριά άσσοι… Πέντε; Πέντε μόνο; Πέντε ίσον τίποτα…
(φωτογραφία: Λοιπόν, που είχαμε μείνει;)
Δευτέρα 18 Μάρτη. Ξανά και ξανά: αυτή τη βδομάδα η δόλια κυρά May θα ξαναφέρει την συμφωνία της με την ε.ε. για την light έξοδο στο κοινοβούλιο, για μια τρίτη ψηφοφορία – παρότι έχει απορριφθεί ήδη δυο φορές. Περίεργα τα πολιτικά ήθη στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας: Οι αποφάσεις των εθνοπατέρων (εκλεγμένων αντιπροσώπων του λαού, μην το ξεχνάμε…) δεν θεωρούνται και τόσο σοβαρές, οπότε για το ίδιο θέμα επιτρέπεται να ψηφίζουν και να ξαναψηφίζουν και να ξαναψηφίζουν κάθε βδομάδα, μπορεί κι ως την δεύτερα παρουσία. Αντίθετα, η ψήφος του λαού σ’ ένα δημοψήφισμα θεωρείται ιερή, ακόμα κι αν ο λαός (έχει αποδειχθεί πια αυτό) πήγε στις κάλπες «ντίρλα».
Έχει κάτι καινούργιο η πρόταση, κάτι που άλλαξε απ’ την προηγούμενη απόρριψή της με 149 ψήφους διαφορά πριν λίγες μέρες; Μπα. Τότε; Το καινούργιο είναι ο εκβιασμός που σκοπεύει να κάνει η δόλια κυρά May: Ή θα εγκρίνετε την μόνη υπαρκτή συμφωνία και θα πάω να ζητήσω μια μικρή, τεχνική παράταση ως τον Ιούνη, για να προετοιμάζουμε τα τεχνικά ζητήματα… Ή δεν θα την εγκρίνετε, οπότε θα ζητήσω μεγάλη παράταση, οπότε θα πρέπει να πάρουμε μέρος στις ευρωεκλογές, οπότε θα εκλέξουμε ευρωβουλευτές, οπότε μπορεί και να μην φύγουμε ποτέ…
Για όποιον δεν έχει το εγγλέζικο χιούμορ αυτός ο εκβιασμός είναι, επιεικώς, γελοίος. Δεν έχουμε μάθει από πουθενά ότι αν το house of commons επιμείνει να απορρίψει, για τρίτη φορά, την συμφωνία τότε η ε.ε. θα χεστεί επάνω της και θα δώσει στην κυρα May μια μεγάλη παράταση, ώστε να πάρει μέρος το Λονδίνο στις ευρωεκλογές, κλπ κλπ. Αν τα ευρωαφεντικά επρόκειτο να εγκρίνουν μια τέτοιου είδους λαθραία παραμονή της αγγλίας στην ε.ε., θα το έκαναν χωρίς το Λονδίνο να έχει οποιοδήποτε δικαίωμα στις ευρωπαϊκές υποθέσεις – άρα ούτε ευρωβουλευτές. Από που ως που η δόλια κυρά May απειλεί τους hard core brexiters ότι αν επιμείνουν να είναι τέτοιοι θα τους «κυκλώσει» με την βοήθεια των ευρωπαίων φίλων της σπρώχνοντάς τους στην παγίδα του ευρωκοινοβουλίου;
Μπορεί να έχει κάνει «μυστική συμφωνία» με τον κυρ Γιούνκερ… ποιός ξέρει; Παρά την συμπάθεια που έχει αποκτήσει η ασταμάτητη μηχανή για την κυρά δόλια, με μυστικές συμφωνίες ή χωρίς, απορεί: αυτές οι 149 ψήφοι διαφορά υπέρ της απόρριψης της συμφωνίας πριν λίγες μέρες θα εξαφανιστούν μεθαύριο με τέτοιον ελιγμό; Και το κοινό θα χειροκροτήσει;
Απ’ ότι ξέρουμε κάτι τέτοια στο ποδόσφαιρο δεν λέγονται «τρίπλα». Λέγονται «έχεις πέσει στο χόρτο και σφαδάζεις μπας και σε λυπηθεί ο διαιτητής» – και τιμωρούνται με κίτρινη κάρτα για θέατρο.
Απ’ την άλλη πάντα μπορεί να μάθουμε κάτι – ειδικά αν έχουν γίνει αλλαγές στους κανονισμούς.
Κυριακή 17 Μάρτη. Δεν μας προκαλεί καμμία έκπληξη. Με την επίσημη ανακήρυξη του Πεκίνου (και της Μόσχας) σε εχθρούς του έθνους, και με τον “πόλεμο τριβής” που προς το παρόν κάνει η Ουάσιγκτον, στο κοινωνικό πεδίο (του μέσου αμερικάνου κοκκινόσβερκου) έχουν αρχίσει να διαμορφώνονται, δίπλα στον ώριμο αντι-μουσουλμανισμό, και τα πρώτα ορατά “φύτρα” του αντι-σινισμού.
Μια απογραφή του αμερικανικού “υπουργείου εθνικής ασφάλειας” το 2014 υπολόγισε ότι στις ηπα ζουν περίπου 250.000 κινέζοι υπήκοοι με άδειες παραμονής, και άλλες 270.000 σαν “παράνομοι” μετανάστες. Περίπου 2,3 μύρια είναι οι κινεζικής καταγωγής (2η γενιά) αμερικάνοι υπήκοοι. Και το ερώτημα που έχει αρχίσει να ταΐζει το λευκό αμερικανικό φαντασιακό είναι: στην περίπτωση κανονικού πολέμου ηπα – κίνας τι θα κάνουν όλοι αυτοί; Με ποια μεριά θα πάνε;
Το τάισμα γίνεται απ’ τα πάνω: με τις κατηγορίες περί κινεζικής κατασκοπείας σε βάρος των αμερικανικών τεχνολογικών εταιρειών. Ποιοι την κάνουν αυτή την κατασκοπεία; Μα, φυσικά, είτε οι νόμιμοι κινέζοι είτε οι της 2ης γενιάς που συμβαίνει να δουλεύουν σε τέτοιες επιχειρήσεις!
Σα να λέμε: “είναι ήδη εθνικά επικίνδυνοι” – και δεν ξεχωρίζουν κι όλας μεταξύ τους. Ούτε με τους υπόλοιπους ασιάτες: νοτιοκορεάτες ή ιάπωνες. Συνεπώς; Σιγά σιγά γίνονται όλοι ύποπτοι. “Θα περιμένουμε να αρχίσουν να εκλέγουν και κινέζους βουλευτές”;
Το αμερικανικό κράτος έχει προϊστορία επί του θέματος, που δεν θέλει να ακούγεται αφού θα του χάλαγε την “δημοκρατική μόστρα”. Το 1942, με την άμεσα εκτελεστή διαταγή νο 9066, ο Roosevelt έδιωξε απ’ τα σπίτια τους και μάντρωσε όλους τους ιάπωνες των ηπα, 120.000 συνολικά, απ’ τους οποίους οι 80.000 ήταν δεύτερης γενιάς, γεννημένοι στις ηπα και με αμερικανική υπηκοότητα. Μαντρώθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης· απ’ τα οποία βγήκαν μόλις το 1947. Είχαν βαφτιστεί, με κρατική εντολή μια κι έξω, εχθρικοί ξένοι. Πως λέγεται αυτό; Συλλογική ενοχοποίηση χωρίς έγκλημα: καθαρός φασισμός…
Βαφτίστηκαν ύποπτοι, προφανώς, για ενέργειες σαμποτάζ. Που ωστόσο περιορίζονταν απ’ τις τότε τεχνικές δυνατότητες για κάτι τέτοιο. Με τις τωρινές τεχνικές δυνατότητες (αυτές που είναι είτε άμεσα διαθέσιμες είτε μπορούν να αποκτηθούν «υπόγεια») και την τωρινή συνθετότητα των καπιταλιστικών υποδομών, αν μπει προς συζήτηση τέτοιο ενδεχόμενο για σαμποτάζ, είναι σαφές: το αμερικανικό κράτος, επευφημούμενο απ’ τους οπαδούς του, θα φτιάξει πολύ μεγαλύτερα στρατόπεδα συγκέντρωσης!!!
Συνεπώς η καλλιέργεια του «προληπτικού» αντι-σινισμού απ’ τα πάνω, σε συνδυασμό με τον μικροαστικό ρατσισμό του «μέσου λευκού αμερικάνου», είναι μια απ’ τις πιο εύκολες δουλειές που θα μπορούσε να κάνει το ψοφιοκουναβιστάν.
Και από διάφορες μεριές φαίνεται ότι την κάνει…
(φωτογραφία πάνω: Μετά τους μουσουλμάνους γενικά και τους Παλαιστίνιους ειδικά, οι αμερικάνοι φασίστες εμπλουτίζουν τους στόχους τους…
Θα το λέγαμε κεφαλαιοποίηση του πρωτοκοσμικού ρατσισμού – αλλά δεν είναι καινούργιο. Το δημοσίευμα των financial times το συζητάει τον Ιούνη του ’17 – φωτογραφία κάτω).
Κυριακή 17 Μάρτη. Ο π.ε.τ. το διαπίστωσε με τα ματάκια του: ακόμα κι αν το ψόφιο κουνάβι φαίνεται μοχθηρό, στην πραγματικότητα ό,τι κάνει το κάνει για καλό.
Μιας και, λοιπόν, θα αγκαλιαστεί με τον “πομπηία” σε 3 μέρες, μπορεί να του σφίξει το χέρι ειδικά γι’ αυτόν τον καλό στόχο του: απειλεί να απαγορεύσει στα μέλη του “διεθνούς δικαστηρίου της Χάγης” να πατήσουν το πόδι τους στις ηπα (και να τους επιβάλλει, επιπλέον, έξτρα οικονομικές κυρώσεις…) αν τολμήσουν να αρχίσουν έρευνες / ανάκριση για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που έχει κάνει ο αμερικανικός στρατός στο αφγανιστάν· αλλά και για τα ανάλογα εγκλήματα που κάνει ο άλλος καλός σύμμαχος, το Τελ Αβίβ, στα υπό κατοχή παλαιστινιακά εδάφη.
Δεν θα είναι δύσκολο για τον π.ε.τ. να συγχαρεί τον “πομπηία” γι’ αυτόν τον πατριωτισμό του. Ο αμερικάνος υπ.εξ., εκτοξεύοντας τις απειλές του, ξεκαθάρισε ότι “οι ήπα είναι εθνικά κυρίαρχο κράτος” (όχι σαν κάτι γερμανίες που οφείλουν να υπακούουν την Ουάσιγκτον!). Απ’ την άλλη μεριά, στο ελλαδιστάν, κανείς δεν συμπάθησε ποτέ αυτό το “διεθνές δικαστήριο της Χάγης”. Όχι επειδή ήταν προσχηματικό. Για πιο σοβαρούς λόγους, εθνικού συμφέροντος. Πρώτον επειδή δίκασε (και καταδίκασε) φίλους των ελλήνων υψηλού επιπέδου: Μιλόσεβιτς και Κάραζιτς. Και δεύτερον επειδή είχε την απαίτηση να δικάσει και τους έλληνες “λεβέντες” (φασίστες…) που συμμετείχαν στη σφαγή στη Βοσνία, κυρίως στο Sarajevo και στην Σεμπρένιτσα. Επειδή και το ελλαδιστάν είναι «εθνικά κυρίαρχο κράτος» δεν έδωσε ούτε μισό στοιχείο (κι ούτε λόγος για τους φασιστο-εθελοντές) στο παλιοδικαστήριο. Ρε τραβάτε από κει! ήταν η εθνικά υπερήφανη απάντηση όλων των ελληνικών κυβερνήσεων στα αιτήματα του «διεθνούς δικαστηρίου». “Εμείς σκοτώνουμε και βασανίζουμε και γαμάμε και δέρνουμε όποτε γουστάρουμε – τρέχει τίποτα;” – που θα έλεγε και ο “πομπηίας” αν είχε την τιμή να είναι έλληνας στα ’90s…
Το κατηγορητήριο που έχει διαμορφωθεί τώρα αναφέρεται …σε βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση, προσβολές στην προσωπική αξιοπρέπεια, βιασμούς και άλλες μορφές σεξουαλικής βίας που έκαναν μέλη του αμερικανικού στρατού και των μυστικών υπηρεσιών σε βάρος αιχμαλώτων στο αφγανιστάν και σε άλλα μέρη, ειδικά την περίοδο 2003 – 2004…
Αποκλείεται!!! Σκευωρία!!! Οι πρωτοκοσμικοί δεν κάνουν τέτοια πράγματα!
Κυριακή 17 Μάρτη. Πολύ πιο αθόρυβα απ’ ότι άλλα μέτωπα του 4ου παγκόσμιου, στη λιβύη σχεδόν ολοκληρώνεται η νίκη “κάποιων” και η ήττα “κάποιων άλλων”.
Στο λιβυκό έδαφος νικητής είναι ο στρατηγός Khalifa Haftar και ο «λιβυκός εθνικός στρατός του» (LNA). To τελευταίο ενάμισυ μήνα εύκολα και γρήγορα ο Haftar κατέλαβε τα πετροπήγαδα και τις λοιπές εγκαταστάσεις στην Fezzan στην έρημο, στη νοτιοδυτική λιβύη, και τώρα ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της λιβυκής επικράτειας, αλλά και την παραγωγή έως και 1 μυρίου βαρελιών πετρελαίου την ημέρα. Αρκετά λεφτά για να πληρώνει ακόμα και μη λίβυους μισθοφόρους… Αυτό που απομένει (και είναι δηλωμένος στόχος του) είναι η κατάληψη της πρωτεύουσας Tripoli, που είναι η έδρα της (ξεδοντιασμένης πια αν και) αναγνωρισμένης απ’ τον οηε «κυβέρνησης εθνικής συμφιλίωσης της λιβύης» (GNA).
Νικητές, μαζί με τον Haftar είναι οι διεθνείς υποστηρικτές του. (Ο Haftar είχε υπάρξει φυγάς στις ηπα, επί Καντάφι, και τότε είχε μπει στον στάβλο της cia. Στη συνέχεια όμως, διάλεξε άλλες παρέες).
Υποστηρικτές; Πρώτα ονόματα! Το Παρίσι (του προσέφερε αεροπορική υποστηρίξη, σίγουρα στις πρώτες φάσεις της επέκτασής του απ’ την Βεγγάζη· γάλλους πεζοναύτες πλήρως εξοπλισμένους «στο έδαφος»· και νοσοκομειακή φροντίδα όταν κινδύνεψε να πεθάνει). Η Μόσχα (του έχει προσφέρει αρβύλες στο έδαφος, άγνωστο αν είναι του τακτικού ρωσικού στρατού ή μισθοφόροι του wagner group – σίγουρα πάντως θα πρέπει να είναι απ’ τους έμπειρους του συριακού μετώπου). Το χουντοφασιστικό Κάιρο (του προσέφερε στρατόπεδα εκπαίδευσης σε αιγυπτιακό έδαφος, κοντά στα αιγυπτολιβυκά σύνορα). Το Ντουμπάι (χρήμα).
Οι ηττημένοι δεν είναι ασήμαντοι. Το Λονδίνο (υποστηρίζει την GNA, αλλά στην τωρινή του φάση παλεύει να υποστηρίξει τον εαυτό του…). Η Ρώμη (επίσης υποστηρίζε την GNA – με την προώθηση του Haftar η eni θα πρέπει να ξαναδιαπραγματευτεί μαζί του τα συμβόλαια πετρελαίου που είχε στην Fezzan). Και η Άγκυρα: καθυστερημένη και λαχανιασμένη προσπάθησε, τελευταία στιγμή, να παίξει στο πλευρό της GNA: στην «αναγνωρισμένη απ’ τον οηε» κυβέρνηση εθνικής συμφιλίωσης» συμμετέχουν και οργανώσεις της μουσουλμανικής αδελφότητας…
Απ’ τους υποστηρικτές του Haftar προκύπτει πως είναι κυρίως η Μόσχα και το Παρίσι που τον «καλύπτουν» στο να καταλάβει την Tripoli – για «να τελειώσει το παιχνίδι». Απ’ την μεριά της η Ουάσιγκτον, που μετά την ανατροπή και την εκκαθάριση του Καντάφι έπαψε να ασχολείται, τώρα ανησυχεί. Ο χάρτης είναι καλός μάρτυρας της αιτίας. Μια φιλική προς την Μόσχα λιβύη, και οι εύλογες στρατιωτικές εξυπηρετήσεις που θα ανταποδώσει ο Haftar (ακόμα και με την μορφή μιας άτυπης αεροναυτικής βάσης), δημιουργούν έναν κάποιο πονοκέφαλο στον έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου – έτσι δεν είναι; Ακόμα και σε σχέση με την «ζώνη του Sahel» θα μπορούσε να δημιουργήσει μελλοντικά προβλήμα μια τέτοια λιβύη.
Κι έτσι στο αμέρικα ανακαλύπτουν έναν “Qaddafi 2”…
(Και το ελλαδιστάν; Τι λέει το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο γι’ αυτήν την θες – δεν θες «γειτονική» κατάσταση; Ως τώρα ενδιαφέρον έδειχναν οι εφοπλιστές που κάνουν λαθρεμπόριο πετρελαίου. Και, πράγματι, αφού ο Haftar δεν έχει κάποια επίσημη διεθνή αναγνώριση, όπως έχει ο Guaido ας πούμε (!!!), το εμπόριο πετρελαίου που κάνει λέγεται και είναι λαθρεμπόριο.
Ίσως στο κοντινό μέλλον το ελλαδιστάν προσπαθήσει να πλησιάσει τον νικητή· ειδικά αν αποτύχει τελικά η Άγκυρα στη λιβυκή διπλωματία της. Ποιός ξέρει; Ίσως νάναι κι αυτό ένα θέμα προς συζήτηση στο ραντεβού της 20ης Μάρτη του π.ε.τ. με τον «πομπηία» και τον Netanyahou. Που, εννοείται, θα έχει κι αυτός τις ανησυχίες του για τις εξελίξεις…)
(φωτογραφία πάνω: Το ροζ είναι η περιοχή που ελέγχει ο Haftar. Το άλλο, πάνω αριστέρα, είναι ό,τι έχει απομείνει στην GNA. Και λίγο πιο πάνω δεξιά είναι η Κρήτη. Που έχει μια τουλάχιστον μεγάλη αεροναυτική αμερικανική βάση – αν δεν κάνουμε λάθος… ).
Κυριακή 17 Μάρτη. Ο αριστοκράτης Νικίας, που είχε εκλεγεί στρατηγός των Αθηναίων στη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου, παρά το αξίωμά του ήταν οπαδός ενός έντιμου συμβιβασμού με τους Σπαρτιάτες, ώστε να τελειώσει το κακό. Με τα πολλά πέτυχε μέσω διαπραγματεύσεων μια κατάπαυση του πυρός (ονομάστηκε “Νικίειος ειρήνη”) το 421 π.χ., αλλά αυτή κράτησε μόνο 6 χρόνια.
Όταν, στη συνέχεια, ο φιλόδοξος Αλκιβιάδης δημαγωγώντας για τα αθηναϊκά μεγαλεία έπεισε τον λαό, κι αυτός (δημοκρατικά πάντα, δηλαδή με “δημο-ψήφισμα”) αποφάσισε να γίνει η εκστρατεία στη Σικελία, ο ρεαλιστής Νικίας ήταν εντελώς αντίθετος. Εξήγησε στη λαοσύναξη πόσο λάθος θα ήταν ένας τέτοιος τυχοδιωκτισμός. Παρ’ όλα αυτά, και για κακή του τύχη, ο λαός όχι μόνο την είδε αλλιώς, αλλά τον όρισε στρατηγό και σ’ αυτήν την εκστρατεία… Λες και ήθελε να τον εκδικηθεί για τον ρεαλισμό του.
Είναι γνωστό που κατέληξε εκείνη η αθηναϊκή, δημοκρατική ιμπεριαλιστική μεγα-φαντασίωση. Ο μεν Αλκιβιάδης την έκανε έγκαιρα, με ελαφρά πηδηματάκια, και βρήκε καταφύγιο στην Σπάρτη… Ήταν ένας freelancer! Ο δε Νικίας έμεινε στο πόστο του μέχρι την οριστική ήττα του αθηναϊκού στρατού, πιάστηκε αιχμάλωτος απ’ τους Συρακούσιους, και εκτελέστηκε – σαν επικεφαλής των εισβολέων. Παρ’ όλα αυτά οι συμπολίτες του τον έκλασαν κυριολεκτικά. Αυτόν που τους είχε προειδοποιήσει να μην αμολυθούν για τόσο μακριά και, παρ’ όλα αυτά, “έμεινε πιστός στο καθήκον που του ανέθεσαν”, δεν τον ανέφεραν καν στην τιμητική στήλη των στρατηγών που έφαγαν τα μούτρα τους στη Σικελία. Τον Νικία οι αθηναίοι τον τιμώρησαν με λήθη· επειδή είχε δίκιο, κι αυτό η δημοκρατική μνησικακία τους δεν μπορούσε να το χωνέψει.
Τι σημασία έχει αυτό το μακρινό ιστορικό ιμπεριαλιστικό παρελθόν της τότε “μόνης δημοκρατίας” στον πλανήτη; Μικρό. Η δόλια κυρά May, πριν το δημοψήφισμα του 2016, ήταν φανατική bremainer, εξηγώντας στον αγγλικό λαό πόσο λάθος είναι η έξοδος απ’ την ε.ε. και τι καταστροφικές συνέπειες θα έχει. Όμως μετά το δημοψήφισμα, με τον γίγαντα Cameron να την κάνει, το κόμμα της την εξέλεξε πρωθυπουργό για να διαπραγματευτεί το brexit… Κι αυτή το έκανε, ως εκεί που ήταν ρεαλιστικά δυνατόν.
Καθώς έχει αρχίσει να γίνεται «της σικελικής εκστρατείας το σιδηρούν κιγκλίδωμα» σε βρετανική παραλλαγή (της εξόδου το κάγκελο δηλαδή…) η κυρά May κινδυνεύει να έχει την ατυχία εκείνου του παλιού αθηναίου στρατηγού. Να έχει κάνει το καθήκον της για κάτι στο οποίο ήταν αντίθετη, να έχει ηττηθεί όπως ήταν αναμενόμενο και όπως το είχε προβλέψει, ο τυχοδιωκτισμός του λαού να δαγκώνει την ουρά του, και να είναι αυτή που θα εισπράξει όλο το ανάθεμα. Πολύ ελληνικό αλλά πολύ πιο cool…
Κυρά May: αν και φουλ καθεστωτική, έχεις αρχίσει να γίνεσαι συμπαθητική στην inner punk καρδιά μας! Να είσαι σίγουρη ότι η ασταμάτητη μηχανή θα σε μνημονεύει, ακόμα κι αν ο λαός σου σε διαγράψει απ’ τα κατάστιχά του!
Σάββατο 16 Μάρτη. Είναι τόσοι (και τέτοιοι…) που “καταδίκασαν” την σφαγή στο Christchurch ώστε κάποιος που θα έφτανε χτες στον πλανήτη γη απ’ τον Δ του Κενταύρου θα νόμιζε ότι τον αντιμουσουλμανικό ρατσισμό τον εφηύρε ένα φασιστοκάθαρμα στη νέα ζηλανδία.
Όχι. Αυτό το κάθαρμα, 28 χρονών, έζησε τα τελευταία 17 χρόνια της ζωής του, απ’ το 2001 και μετά, ακούγοντας από εκατό και χίλιες μεριές, το πόσο επικίνδυνοι είναι οι μουσουλμάνοι… Για πολιτιστικούς / θρησκευτικούς λόγους. Αυτό το κάθαρμα είναι απλά η στατιστικά αναμενόμενη απόδειξη ότι η ιδεολογική / δημαγωγική δουλειά τόσων χρόνων μπορεί να παράξει «αυθόρμητα» αποτελέσματα. Αυτό το κάθαρμα είναι απλά ένας που έκαψε κάθε φρένο κάτω απ’ την γενική και συστηματική ώθηση.
Είναι ο φυσικός αυτουργός μιας σφαγής. Οι ηθικοί αυτουργοί είναι πολλοί.
Και «καταδικάζουν»… Τις ευθύνες τους μόνο εμείς μπορούμε να τις αποδώσουμε. Θα είναι δύσκολο, θα είναι τραχύ. Όμως δεν πρόκειται να γίνει αλλιώς.
(φωτογραφία: Καμμία ανησυχία. Δεν είναι στην “άκρη”, σε κάποια νέα ζηλανδία. Είναι στην “πηγή”. Στη λωρίδα της Γάζας. Διαρκώς, εδώ και πάνω από ένα χρόνο. Εδώ και 70 χρόνια.
Γιατί να μην παραδειγματιστούν οι πρόθυμοι; Και γιατί να μην προσπαθούν να κρύψουν οι εδώ και χρόνια φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί της εξόντωσης, απ’ την βοσνία ως το αφγανιστάν, απ’ το ιράκ ως την παλαιστίνη και την αίγυπτο, ότι οι μουσουλμάνοι εδώ και χρόνια υφίστανται ένα Διαρκές Ολοκαύτωμα;)
Σάββατο 16 Μάρτη. Το εντοπίσαμε ταυτόχρονα πριν περίπου ενάμισυ μήνα σε Αθήνα και united states: όποιος αντίθεται στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό είναι… «αντισημίτης»!!! Ο «συλλογισμός» (η εξέλιξη της προβοκατόρικης αντιστροφής για την οποία έχουμε ξαναμιλήσει…) πάει ως εξής: η Ουάσιγκτον (ειδικά υπό το ψόφιο κουνάβι…) είναι ο Σύμμαχος (με κεφαλαίο το σίγμα) του Τελ Αβίβ. Συνεπώς, όποιος είναι αντίπαλος του ψοφιοκουναβιστάν είναι αντίπαλος και του ισραηλινού κράτους, οπότε (πάμε στα «βασικά» της ιδεολογικής προβοκάτσιας…) είναι «αντισημίτης», δηλαδή «ναζί»… (Άμα είσαι καμμένος, το τρως για λογικό…)
Θαυμάσαμε την σύμπτωση και την ταυτοχρονία μεταξύ Αθήνας και ηπα! «Τα μεγάλα πνεύματα…» Ένας τρόπος για να κυκλοφορούν σε χρόνο dt τέτοιες λαμπρές ιδέες είναι μέσω ίντερνετ… Ένας άλλος τρόπος είναι μέσω αρχηγείου…
Να, όμως, που ο συγκεκριμένος «συλλογισμός» βγαίνει απ’ τα υπόγεια του κυβερνοχώρου – στις ηπα σίγουρα. Η έρευνα ενός think tank με έδρα την Ουάσιγκτον (ονόματι “american society for the prevention of cruelty to democracy – ASPCD) κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οποιοσδήποτε είναι αντίθετος στην μιλιταριστική δράση των δυτικών κρατών είναι αντισημίτης (και ρωσόφιλος). Ένας απ’ τους ερευνητές του think tank το διατύπωσε ως εξής:
… Είναι ενδιαφέρον ότι βρήκαμε αμοιβαίες σχέσεις μεταξύ των ατόμων που πιστεύουν ότι οι φτωχοί πρέπει να αντιμετωπίζονται με ευγένεια, και εκείνων που πιστεύουν ότι οι Παλαιστίνιοι είναι ανθρώπινα πλάσματα…
Έτσι ακριβώς!!! Μ’ αυτές τις λέξεις (και μ’ αυτό το νόημα). Αυτοί που θεωρούν τους Παλαιστίνιους ανθρώπους = «αντισημίτες»· αυτοί που είναι αντίπαλοι της εξόντωσης των πληβείων του πλανήτη = αντι-ιμπεριαλιστές· οπότε αποκαλύπτεται επιτέλους η συνωμοσία!
Όλα αυτά θα ήταν γελοία – αν δεν ήταν οπλισμένα ως τα δόντια. Η ιστορία (η ιστορία της τάξης μας) αποδεικνύει ότι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστούν είναι συλλογικά. Στο πεζοδρόμιο.
(φωτογραφία: Μία απ’ τις γνωστές fake προσωπικότητες των υπηρεσιών στο σόσιαλ μήντιο. Που δεν διαβάζει δεύτερη φορά αυτά που γράφει, μπας και διορθώσει τα λάθη – βιάζεται γιατί έχει να ταΐσει κι άλλους λογαριασμούς… Χολοσκάει για τους βενεζουελάνους, στο πλευρό του Guaido φυσικά. Αν δεν έχουν για τέτοια ζητήματα άποψη τα troll των υπηρεσιών ποιος θα έχει; Γι’ αυτά πληρώνονται…)