Month: March 2019

Η “πολιτική ευθύνη” σαν μπουρμπουλήθρες

Παρασκευή 8 Μάρτη. Είναι πολύ μπανάλ να γίνεται λόγος περί “διαχρονικής πολιτικής ευθύνης” σε καταστάσεις σαν την περσινή καταστροφή στο Μάτι… Και είναι πολύ μπανάλ επειδή γίνεται σαν “συνώνυμο” της μοιραλατρείας: Τι τα θες; Αν δεν είχαν σκοτώσει τον Καποδίστρια το 1831… ίσως κατάφερναν να συνεννοηθούν η πυροσβεστική, η αστυνομία, το λιμενικό και η πολιτική προστασία το 2018…

Όπως, υποθέτουμε, είναι γνωστό το ελληνικό κράτος (πιο περιγραφικά: η ελληνική δημόσια διοίκηση) για τρία πράγματα είναι ικανό: για την οργάνωση της καταστολής, την οργάνωση του παρακράτους (: κρατικοποίηση του εγκλήματος) και την οργάνωση του πολιτικού προσοδισμού. Αυτός είναι ο “σκληρός πυρήνας” (όχι ελληνική αποκλειστικότητα πάντως) που διαθέτει ένα “μοντέλο αποτελεσματικότητας”, και μάλιστα υψηλής. Από κει και πέρα…

Το γιατί συμβαίνει έτσι “απο συστάσεως ελληνικού κράτους” έχει αναλυθεί τόσο εξονυχιστικά, σε διάφορες δόσεις εδώ και δεκαετίες, ώστε δεν χρειάζεται εδώ να υπενθυμίσουμε οτιδήποτε. Εκτός απ’ το ότι ενώ αυτό είναι βαρετή κοινοτυπία για τον ντόπιο πληθυσμό (που στην συντριπτική πλειοψηφία του ακριβώς μια τέτοια δημόσια διοίκηση θέλει να έχει – και την έχει…) εκπλήσσει τους “ξένους” κάθε φορά που αυτό το κράτος χρεωκοπεί, αναγκάζεται σε πολιτικό δανεισμό / σωτηρία, οπότε αυτοί οι “ξένοι” πλησιάζουν πιο κοντά τους ντόπιους μηχανισμούς και τα κυκλώματα εξουσίας.

Το ίδιο έγινε και με τους πιο πρόσφατους τρισκατάρατους. Είτε το υποψιάζονταν είτε όχι, το διαπίστωσαν με απτό τρόπο ότι αυτό που ονομάζεται “δημόσια διοίκηση” στην ελλάδα είναι τοξικά απόβλητα. Πριν απολυθεί οριστικά (και φυσικά θα απολυόταν με τέτοιες πρωτοβουλίες!) ο καψοπρωθυπουργός Παπαντρέου ο Γ, το 2011, ζήτησε την βοήθεια των «ευρωπαίων εταίρων» για την παροχή συγκεκριμένου know how με σκοπό την ριζική αναδιάρθρωση της ντόπιας δημόσιας διοίκησης – κάτι που το υπόσχονταν όλες οι πολιτικές βιτρίνες επί δεκαετίες, αλλά φυσικά δεν συνέφερε κανέναν να κάνουν.

Οι καταραμένοι εταίροι ανταποκρίθηκαν, συγκροτήθηκαν ανά διοικητικό τομέα ομάδες τεχνοκρατών από πολλές ευρωπαϊκές δημόσιες διοικήσεις, ένα είδος «μικτής ευρώπης για την δημιουργία διοίκησης στην ελλάδα», τον Ιούλιο του 2011 συγκροτήθηκε η Task Force for Greece (TFGR) σαν project ανεξάρτητο απ’ τον πολιτικό δανεισμό και την «τρόικα», και στις 12 Οκτώβρη του 2011 έγινε η πρώτη επίσημη συνάντηση μεταξύ «καταραμένων ξένων» μεταρρυθμιστών και ντόπιων εκπροσώπων της δημόσιας διοίκησης. Για να αρχίσει η δουλειά, κατ’ αρχήν την καταγραφής της υπάρχουσας κατάστασης.

Χρειάζεται να το θυμήσουμε; Αυτή η «task force» ανακηρύχτηκε αμέσως σαν ο νο 2 (με νο 1 την «τρόικα») εχθρός του ελληνικού έθνους!

(φωτογραφία: Δεν είναι ότι το ελληνικό κράτος έχει γενική αλλεργία με τα “task” και με τις “forces”. Να, για παράδειγμα, μια αγαπημένη task force των φαιορόζ: νατοϊκή, δηλαδή αμερικάνικη… Οι προτιμήσεις του είναι στη “φύση” του – αν μπορούμε να το πούμε έτσι…)

Του έλληνος ο τράχηλος…

Παρασκευή 8 Μάρτη. O γερμανός σοσιαλδημοκράτης / τεχνοκράτης Horst Reichenbach διορίστηκε επικεφαλής αυτής της «μικτής ευρώπης»· και εύλογα έγινε ο νο 3 εθνικός εχθρός των ελλήνων, μετά την Μέρκελ και τον Σόιμπλε. Εννοείται σαν «κατοχικός» κλπ κλπ.

Αι ημέτεραι δυνάμεις μαχόμεναι του πατρώου εδάφους δεν μπορούσαν να «φτάσουν» την Μέρκελ και τον Σόιμπλε. «Έφτασαν» όμως τον Reichenbach: στις 15 Μάη του 2012 άγνωστοι (με την υπογραφή “οι φίλοι του Λουκάνικου”…) έκαψαν το αυτοκίνητο της συζύγου του στο Potsdam, και πέταξαν μπογιές στο σπίτι. Για λόγους προφανείς (τα άθλια υποκείμενα «γερμανοί»!) ο εμπρησμός θεωρήθηκε τρομοκρατική ενέργεια… Ενώ ήταν, απλά, message in a bottle… Μιας και ο Reichenbach ούτε δάνεια έδινε ούτε προγράμματα δομικής προσαρμογής επέβλεπε, η “προειδοποίηση” ήταν σαφής: Κάτω τα χέρια απ’ την ελληνική δημόσια διοίκηση! Μια χαρά είναι!!! Ουστ κωλοευρωπαίοι!!!

Είναι βέβαιο ότι εκτός απ’ τους δραστήριους “φίλους του Λουκάνικου” και η μεγάλη πλειοψηφία των ελλήνων δημόσιων υπαλλήλων, μαζί με όλα τα κόμματα εξουσίας (τα κόμματά τους σε κάθε περίπτωση…) αντιμετώπισαν την “μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης στην ελλάδα” όχι απλά σαν θανάσιμη απειλή αλλά σαν εθνική προσβολή χωρίς προηγούμενο! Τι είναι όλοι αυτοί οι φινλανδοί, οι σουηδοί, οι ολλανδοί, οι γάλλοι και οι γερμανοί που ήρθαν να μας πουν πως οργανώνονται οι δημόσιες υπηρεσίες; Όταν κτίζαμε Παρθενώνες αυτοί ήταν στα δέντρα!

Σε τέτοιους “αντικατοχικούς αγώνες”, όταν δεν είναι εφικτή μια κατά μέτωπο μάχη με προοπτικές νίκης, υπάρχει κι άλλο μονοπάτι: το αντάρτικο. To αντάρτικο (υπέρ του πολιτικού προσοδισμού, του παρακράτους και της καταστολής, υπέρ δηλαδή του μόνου υπαρκτού ελληνικού κράτους) εκτός απ’ τα προφανή πλεονεκτήματά του (π.χ.: μπορεί να σύρει τον εχθρό σε μακρόχρονη και αδιέξοδη «τριβή») είχε κι αυτό: τα τότε (2012, 2013, 2014) κυβερνητικά κόμματα, που συμμερίζονταν απόλυτα τις ανησυχίες του λαού, δεν ήταν υποχρεωμένα να δηλώνουν δημόσια την «αντίστασή» τους. Μπορούσαν ντροπαλά – ντροπαλά να το παίζουν «φιλικά» προς την «μικτή ευρώπης»…

Αποκαΐδια…

Παρασκευή 8 Μάρτη. Αντίθετα, το αντιπολιτευτικό ροζ “τσούρμο” (σύμφωνα με τον Gianis, εκ των υστέρων…) που ετοιμαζόταν ήδη για υπουργικούς μισθούς, μπορούσε να εκδηλωθεί. Τρεις βδομάδες μετά την προειδοποίηση των «φίλων του Λουκάνικου», στις 7 Ιούνη 2012, ο εξοχότατος Τσίπρας δήλωσε ότι «δεν χρειάζεται task force…». Είχε δίκιο αφού είχε το μαγικό ραβδί: αξιοκρατία!

Πες τα χρυσόστομε!!! Αξιοκρατία: τα δικά μας (άξια) παιδιά!

Έπρεπε, όμως, το δημοσιο-υπαλληλικό αντάρτικο να συνεχιστεί ώσπου νάρθει η ελπίδα. Και ήρθε. Νωρίς νωρίς, στις 14 Απρίλη του 2015, στη σκιά της εποποιίας που βρισκόταν σε εξέλιξη υπό τον Γιάνη προκειμένου να γονατίσει η ευρωζώνη ώστε να «μας παρακαλάει για να μας δανείσει» (όπως το είχε προβλέψει έγκαιρα και σωστά ο σοφός τενεκεδένιος και οι σοφότεροι καθοδηγητές του), η task force for greece απαλλάχτηκε απ’ τα καθήκοντά της… «Κούνισε μαντήλι» όπως θριαμβολόγησε τότε η καθεστωτική «εφημερίδα των συντακτών». Και κανείς δεν σκέφτηκε ότι το μαντήλι μπορεί να χρειαστεί…

Όπως το ξεκαθάρισε με αποφασιστικότητα ο τότε «υπουργός εσωτερικών και διοικητικής ανασυγκρότησης» Νίκος Βούτσης ανακοινώνοντας την απόλυση της «μικτής ευρώπης», αυτά τα ζητήματα είναι πολιτικά. Που σήμαινε, στην αργκώ της εξουσίας: “σιγά μην δεν ξέρουμε εμείς τι θα κάνουμε με την δημόσια διοίκηση. Αξιοκρατία ρεεεε!”

Προφανώς και ήξεραν. Όλο το πόπολο ήξερε και ξέρει: αργά αλλά σταθερά τα «πολιτικά ζητήματα» (για την «διοικητική ανασυγκρότηση» του ελλαδιστάν…) προχώρησαν τον δρόμο τους, απαλλαγμένα απ’ τον τεχνοκρατισμό των τρισκατάρατων ευρωπαίων, που δεν ξέρουν τι τους γίνεται.

Τα πράγματα κύλισαν όπως έπρεπε να κυλίσουν: γνήσια ελληνικά και απελευθερωμένα απ’ τον ευρωπαϊκό ζυγό…. Σ’ όλη την ιστορία του ελληνικού κράτους το «περί τίνος πρόκειται» γι’ αυτό το κράτος κι αυτή την δημόσια διοίκηση δεν φαίνεται καθαρά στις ρουτίνες τους. Σ’ αυτές άλλοι στενάζουν κι άλλοι βελάζουν, αλλά η μπίλια κυλάει. Το πράγμα ξεκαθαρίζει ολόλαμπρα στις περιπτώσεις έκτακτης κοινωνικής ανάγκης. Ακόμα κι όταν είναι μικρής, ελάχιστης κλίμακας – πόσο μάλλον αν η ανάγκη είναι μεγάλη. Και δεν έχουν υπάρξει καθόλου λίγα τέτοια αποκαλυπτήρια. Ευτυχώς ακόμα περισσότερο είναι το χώμα (με την ιδεο-πολιτική έννοια…) που τα σκεπάζει γρήγορα.

Η 23η Ιουλίου του 2018, ο κόσμος που κάηκε ζωντανός σε ξηρά και θάλασσα, δεν ήταν το Βατερλώ της ελληνικής δημόσιας διοίκησης… Ήταν το Αούστερλιτς της!! Δεν ήταν, απλά, το «απαύγασμα των χρόνιων παθογενιών»… Το να πετυχαίνεις μέσα σε λίγες ώρες τους περισσότερους νεκρούς από φωτιά στην ευρώπη εδώ και έναν αιώνα, και το δεύτερο σκορ καμμένων σ’ όλον τον πλανήτη και πάλι εδώ και ένα αιώνα, θέλει μεγάλη προσπάθεια και κόπο. Ήταν, κι αυτό θα έπρεπε να αναγνωριστεί (αλλά με τόση ατιμία αποκλείεται) το μεταπολεμικό («αντι-μνημονιακό»…) κατόρθωμα της πετυχημένης απώθησης της πιο πρόσφατης επίθεσης των εχθρών του έθνους, εκείνων των γελοίων που υπέβλεψαν το υπαρκτό ελληνικό κράτος νομίζοντας ότι μπορούν να το φτιάξουν αλλιώς· αλλά δεν ήξεραν με ποιους έχουν να κάνουν! Γατάκια! Ήταν τα ρέστα του εθνικού έπους, ο θρίαμβος του ελληνικού λαού και των διακομματικά φωτισμένων, γενναίων, πανέξυπνων, πουλιαστοαεραπιάνω εκπροσώπων του!

Για να το πούμε πολιτικοποιητικά: ο «στρατηγός άνεμος» πήρε μια μικρή φωτιά από ένα ι.χ. σ’ ένα δρόμο του Πότσδαμ, και την έφερε μετά από 6 χρόνια σ’ ένα παραθεριστικό κέντρο της Αττικής…. Κάποιος τρίτος θα έλεγε «πολύ πετυχημένος ο στρατηγός». Πώς να τον παρασημοφορήσεις όμως που δεν κάθεται;

Δεν μπορούμε να διανοηθούμε κανέναν να αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη γι’ αυτό το ελληνικό, αυθεντικά κρατικό Αούστερλιτς. Αλλά, απ’ την άλλη μεριά, δεν υπάρχει κάποια άλλη πολιτική ευθύνη να αναληφθεί… Οτιδήποτε άλλο είναι τα μυξοκλαψουρίσματα της εξουσίας. Τα τόσο αγαπημένα…

Ας μείνει, λοιπόν, κι αυτή στην ορφάνια που βολεύει το λαό, ακόμα και πάνω απ’ τους τάφους… Δεν είναι η πρώτη φορά. Ούτε η τελευταία.

American millennials

Πέμπτη 7 Μάρτη. Θα το περιμένατε για το ελλαδιστάν… Αλλά για το ψοφιοκουναβιστάν; Και όμως:

… Προσπαθήστε για μια στιγμή να μη σας κατακλύσει το αίσθημα της πίκρας, και σκεφτείτε πόσο ανελέητα είναι τα οικονομικά σας όταν αγωνίζεσθε να τα φέρετε βόλτα σε αυτή τη χώρα σήμερα. Οι μισθοί είναι στάσιμοι, ενώ το κόστος των ακινήτων, της περίθαλψης και της φροντίδας για τα παιδιά έχει εξακοντιστεί. Όπως αναφέρεται στα πορίσματα πρόσφατης οικονομικής ανάλυσης, “για τους Αμερικάνους που είναι κάτω των 40 ετών ο 21ος αιώνας μοιάζει με μια μακράς διαρκείας ύψεση”.

Σύμφωνα με έκθεση του 2018 … περισσότεροι απ’ τους μισούς Αμερικανούς (53%) ηλικίας 21 – 37 ετών έχουν δεχτεί κάποιο είδος οικονομικής αρωγής από γονείς, κηδεμόνες ή συγγενείς από τότε που έγιναν 21 ετών. Αυτό μπορεί να σημαίνει την πληρωμή του κινητού τηλεφώνου (41%), τα ψώνια του σούπερ μάρκετ και τους λογαριασμούς φυσικού αερίου (32%), το ενοίκιο (40%) ή την ασφάλεια ζωής (32%).

… Πέραν της οικονομικής στήριξης, πρέπει να αναφερθεί και η παροχή δωρεάν υπηρεσιών. Η κ. Πάλμερ, 39 ετών, λέει πως το ότι οι γονείς της προσέχουν τα παιδιά της 20 – 25 ώρες δωρεάν τον μήνα, συνέβαλε στο να αποφασίσουν με τον σύντροφό της να κάνουν και τρίτο παιδί. Εάν έπρεπε να πληρώνει μπέιμπι σίτερ, θα σήμαινε δαπάνες 6.000 δολαρίων τον χρόνο….

Αυτά γράφτηκαν στους καθεστωτικούς new york times πριν λίγες μέρες. Δεν αφορούν την καθαρή εργατική τάξη των ηπα, εκείνες και εκείνους που οργανώθηκαν στον «πόλεμο για 15 δολάρια ωρομίσθιο» νικώντας. Δεν αφορούν ούτε τα γκέτο, το προλεταριάτο της οικονομίας του εγκλήματος. Αφορούν τους «σπουδαγμένους», αυτούς με τουλάχιστον ένα τριτοβάθμιο δίπλωμα· ένα σοβαρό κομμάτι της «μεσαίας τάξης» (ή της I gonna be…). Είναι επιβαρυμένοι συχνά με ένα φοιτητικό δάνειο κάποιον δεκάδων χιλιάδων δολαρίων, το οποίο κανονικά ήλπιζαν ότι θα ξεχρεώσουν εύκολα χάρη στους καλούς μισθούς στελεχών που θα έπαιρναν μετά τις σπουδές… Και τώρα είναι εγκλωβισμένοι σ’ αυτήν την «παγίδα χρέους», απ’ την οποία αρκετοί (λένε οι ειδικοί των τραπεζών) μπορεί να μην βγουν ποτέ. Είναι, για να το πούμε με λίγες λέξεις, η υποθηκευμένη πρωτοκοσμική μεσαία τάξη του ψοφιοκουναβιστάν.

Η έρευνα δεν αναφέρεται στην πολιτική και ιδεολογική σύνθεση αυτού του «τρύπιου» (απ’ την άποψη των προοπτικών ανόδου) κοινωνικού στρώματος. Είναι εύλογο να μην είναι ενιαία, όπως άλλωστε συμβαίνει σ’ όλον τον κόσμο. Έχουν κοινά (π.χ. «απεχθάνονται την βία»…), όμως άλλοι μπορεί να είναι συντηρητικοί, και άλλοι liberals (με κάποια «αριστερή» απόχρωση).

Όταν, όμως (από ανάγκη; από ανάγκη…) η σωτηρία έρχεται απ’ τον οικογενειακό πατερναλισμό (χωρίς αυτό να θεωρείται τιμητικό) γιατί αυτά τα εκατομμύρια των αδικημένων, των λίγο πολύ ναυαγισμένων στην «αγορά εργασίας» την οποία οι γονείς τους (baby boomers…) στήριξαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να μην αναζητήσουν κάποιου είδους κρατικό πατερναλισμό; Με ανταλλάγματα βέβαια: κάποιες ελευθερίες προς χάρην εγγυήσεων ασφάλειας στην εργασιακή / μισθολογική διαδρομή… Γιατί όχι;

Είναι μια στρατιά πικραμένων, απογοητευμένων, εσωτερικά θυμωμένων υπετροφικών, υπερεπενδεδυμένων Εγώ… Μια εθνικά κατανεμημένη αλλά ουσιαστικά πρωτοκοσμική διεθνής των έκπτωτων αγγέλων…

Είναι «πολιτικό κεφάλαιο»…

(φωτογραφία: Η πολιτειακή κυβέρνηση της Φλόριντα, υπό την πίεση των εταιρειών δανεισμού, ακύρωσε προχτές τις άδειες άσκησης επαγγέλματος σε 1000 γιατρούς και νοσοκόμους / ες επειδή είχαν σταματήσει να πληρώνουν τις δόσεις των φοιτητικών τους δανείων…)

Μillennials γενικά

Πέμπτη 7 Μάρτη. Είναι απίθανο κάποια ταχύρρυθμα αντι-μαθήματα περί καπιταλισμού να τους βοηθούσαν πρακτικά. Επειδή τέτοιου είδους αντι-γνώση θα απαιτούσε απ’ αυτές κι αυτούς να προδώσουν την τάξη τους· να φτύσουν τα όνειρα κοινωνικής ανόδου και ευμάρειας πάνω στα οποία έκτισαν τις ζωές τους (με πτώματα άλλων, αγνώστων, στα θεμέλια). Θα έπρεπε να απεκδυθούν όλα τα στολίδια του νεοφιλελεύθερου Εγωϊσμού τους, όχι για να κάνουν παραχωρήσεις στον ανατέλλοντα νεο-κρατισμό, αλλά για να εξοπλιστούν (συλλογικά) εναντίον του· και όχι μόνον.

Το να κρατούν τόσα εκατομμύρια πρωτοκοσμικών στην ίδια αγκαλιά σπουδαίες ελπίδες και απογοητεύσεις, λαμπρά όνειρα και ματαιώσεις, δεν είναι σωσίβιο. Πολύ πιθανότερο είναι δηλητήριο. Για παράδειγμα ο κυνισμός, που είναι βασικό εργαλείο και συναισθηματικός εξοπλισμός υπέρ της κοινωνικής ανόδου (όταν υπάρχουν τέτοιες προοπτικές) δεν “μαραίνεται” μόλις σπάσει η σκάλα – προς – τα – επάνω. Φωλιάζει και εκδηλώνεται (δαγκώνοντας) όπου βρει· ακόμα και τους ίδιους τους φορείς του.

Αδιέξοδο; Όχι ακριβώς. Τα αντιμαθήματα περί καπιταλισμού δείχνουν τι ακριβώς χρειάζεται για να ξανα-ανοίξουν οι προοπτικές: ένα γερό “ξεκαθάρισμα” τόσο σε “ανθρώπινο κεφάλαιο” όσο και σ’ όλες τις υπόλοιπες μορφές του κεφάλαιου. Ένα “γκρέμισμα” τέτοιας κατάλληλης κλίμακας ώστε οι “προοπτικές” να ξανα-αποκτήσουν, πάνω απ’ τα ερείπια και τους τάφους, ένα “σημείο φυγής” στο βάθος – του – ορίζοντα.

Δεν είναι παρήγορο. Αλλά οι millennials του κόσμου δεν είναι « της γης οι κολασμένοι»· και δεν θέλουν να απασχολούνται με τέτοια φριχτά ενδεχόμενα. Στον πυρήνα του turbo-ατομισμού βρίσκεται πάντα η ελπίδα «εγώ θα τα καταφέρω», κι ας γίνει κόλαση (για τους άλλους)…

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία λέει μια σοφία· σοφία δόλια, επειδή κρύβει το γιατί συμβαίνει έτσι: επειδή η ελπίδα σκοτώνει τα πάντα στο πέρασμά της…

Οι “μοναχοφάηδες”

Πέμπτη 7 Μάρτη. Και “ξαφνικά”, ο “εκτελεστής” της πιο πρόσφατης αποτυχίας των διαπραγματεύσεων για το “κυπριακό” και σκληρός αντιτούρκος, έγινε … ρεαλιστής! Ουάου! Μιλώντας στο διεθνές φόρουμ των Δελφών ο ογκόλιθος Nick the greek δήλωσε αφενός ότι “μην τα θέλουμε όλα δικά μας, έχει και η τουρκία δικαιώματα στην ανατολική Μεσόγειο” (έεελααα;!!) αφετέρου ότι το Καστελόριζο, “ε, μπορεί να μην έχει και την αοζ που λέμε”… (τα λόγια δικά μας, το νόημα δικό του).

Δεν τσίμπισε αλογόμυγα τον ογκόλιθο. (Θα πέθαινε!) Ούτε τον κουτσούλισε το άγιο ιπτάμενο ποντίκι (: περιστέρι) να λουστεί την επιφοίτηση. Στο Sarajevo 135a τα εξηγήσαμε έγκαιρα. Εκείνο, πάντως, που επιβεβαιώνει την ανάλυσή μας, δεν είναι τα λεγόμενα ενός ογκόλιθου, ακόμα κι αν είναι πρώην υπ.εξ. και παραμένει κυβερνητικός βουλευτής. Είναι η cool (έως πολύ cool…) αντίδραση της κουλοδεξιάς αντιπολίτευσης, είτε επίσημη είτε μέσω διάφορων δημαγωγών της. Κάτι μεταξύ «αυτά δεν τα κουβεντιάζουμε στο τραπέζι την ώρα του φαγητού» και «τι εννοείτε δηλαδή;» Ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο μπορούσε να διακρίνει κανείς τις προηγούμενες ημέρες, είτε πίσω απ’ τις γραμμές είτε μπροστά, μισόλογα του είδους «μα δεν είπαμε ποτέ ότι η τουρκία δεν έχει δικαίωματα… απλά είναι παλιο-μαξιμαλιστές…» ή/και “καλά, αν υπήρχε απόφαση του διεθνούς δικαστηρίου θα την σεβόμασταν ακόμα κι αν ήταν εναντίον μας, αλλά δεν υπάρχει…”

Θαύμα! (Λέμε τώρα…)

Απ’ την άλλη μεριά ο υποάξονας Αθήνας – Τελ Αβίβ γίνεται διαρκώς και χοντρύτερος. Με όλα τα σημαντικά ελληνικά ιμπεριλιαστικά σχέδια για την ανατολική Μεσόγειο να μπαίνουν στην κατάψυξη, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς τι έχει μείνει για τον ελληνο-ισραηλινό άξονα από μιλιταριστική άποψη. Η απάντηση δεν είναι (κι ούτε θα είναι μελλοντικά) απλή.

Πρώτον, επειδή δεν εξαρτιέται μόνο απ’ τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα· εξαρτιέται και απ’ τα ισραηλινά, με το Τελ Αβίβ (σε ότι αφορά το πολεμικό ναυτικό του) να είναι σε ακόμα πιο αδύναμη θέση απ’ το ελλαδιστάν. Κάποια στιγμή (θυμηθείτε το) θα εξαρτιέται κυρίως απ’ τα ισραηλινά. Και δεύτερον (το έχουμε πει) παρότι το σχέδιο «περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου» μπορεί να χάνει την αντιτουρκική αιχμή του (που ενδιέφερε, κυρίως, το ελλαδιστάν), δεν παύει να έχει ενδιαφέρον για την Ουάσιγκτον. Συνεπώς ο ελληνικός γεωπολιτικός προσοδισμός μπορεί να χάνει το καλάθι, αλλά επιδιώκει ακόμα κανά ζευγάρι αυγά.

Οι αρμόδιοι δημαγωγοί άρχισαν να κορδώνονται με την προοπτική ελληνο-ισραηλινής κατασκευής συστήματος ραντάρ στην ανατολική Κρήτη. «Κατασκευή ραντάρ» σημαίνει και «συνδιαχείριση». Ελληνο-ισραηλινή «συνδιαχείριση ραντάρ» σημαίνει ισραηλινή στρατιωτική βάση (στην ανατολική Κρήτη). Ισραηλινή στρατιωτική βάση στην Κρήτη σημαίνει ακόμα πιο βαθιά εμπλοκή του ελλαδιστάν στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Δεν είναι κάτι εκτός λογικής ελληνικού ιμπεριαλισμού. Αυτή τη στιγμή ωστόσο δείχνει προχωρημένο. Θα χρειαστεί κάποιος χρόνος για να σιγουρευτούμε για το αν πρόκειται για κάτι σοβαρό ή για προπαγανδιστικό πυροτέχνημα.

Ωστόσο το γεγονός είναι ότι η ιδέα, στον πυρήνα της, αφορά ισραηλινή στρατιωτική βάση στην Κρήτη· όχι ελληνική στην έρημο Negev…

Κάτι σημαίνει αυτό, ε;

5G

Πέμπτη 7 Μάρτη. Αν οι ηπα θέλουν να σταματήσουν την κίνα, πρέπει να γίνουν … κίνα! Σημειώστε, παρακαλούμε, αυτή τη φράση – προέρχεται από ψοφιοκουναβικούς «κύκλους». Οι ηπα, βέβαια, δεν μπορούν να «γίνουν κίνα» ούτε σε έκταση ούτε σε πληθυσμό. Που μπορούν; Σαν μοντέλο «κρατικοποίησης».

Πιθανότατα θα ανατριχιάσετε: «κρατικοποιήσεις» στην κοιτίδα του νεοφιλελευθερισμού; (Έχουμε πει από εδώ ορισμένα πράγματα επ’ αυτού, θα συνεχίσουμε εν μέρει εδώ και εν μέρει στο Sarajevo.pdf). Το επιτελείο του ψόφιου κουναβιού σκέφτεται, ωστόσο, ακριβώς αυτό, εν όψει της προεκλογικής του εκστρατείας για τις εκλογές του 2020: την κρατικοποίηση της ανάπτυξης των δικτύων 5G στις ηπα!

Στρατηγικός τομέας για την εξέλιξη της 4ης βιομηχανικής επανάστασης οι 5G τεχνολογίες, στον οποίο οι αμερικανικές εταιρείες, παρά τις «υποσχέσεις» τους, βρίσκονται πίσω – σίγουρα απ’ την κινεζική Huawei, που έχει γίνει εφιάλτης (για το αμερικανικό καθεστώς). Η κρατικοποίηση της ανάπτυξης των σχετικών τεχνολογιών και της εγκατάστασης των δικτύων, σύμφωνα με την ρητορική του ψοφιοκουναβικού επιτελείου, θα επιτάχυνε την διαδικασία… Όχι μόνο για να μην μείνει για καιρό πίσω η αμερικανική ενδοχώρα, αλλά και για μπορέσουν οι αμερικανικές εταιρείες να πάρουν καλά κομμάτια της παγκόσμιας αγοράς· κάτι που τώρα (και στο κοντινό μέλλον) δεν μπορούν.

Και οι εταιρείες; Σύμφωνα με την ιδέα, το κράτος θα τους παραχωρεί «δικαίωματα χρήσης» του κρατικού δικτύου· και, προφανώς, θα πουλάνε και τις εφαρμογές τους, στην αγορά του internet of things, (στο πόπολο). Σ’ αυτή τη φάση αντιδρούν στην κρατικοποίηση· όμως συμβαίνει έτσι σχεδόν πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, και οι αντιδράσεις δεν προδικάζουν την εξέλιξη των πραγμάτων.

Η «τρύπα» σ’ αυτόν τον σχεδιασμό είναι ο χρόνος. Αν οι αμερικανικές εταιρείες δεν καταφέρουν να γίνουν ανταγωνιστικές στις 5G τεχνολογίες άμεσα, το 2021 (το νωρίτερο που μπορεί να εφαρμοστεί κάτι τέτοιο, αν φυσικά συγκινήσει τους ψηφόφορους) μπορεί να είναι αργά. Ειδικά για τους συσχετισμούς στην παγκόσμια αγορά. Εκτός αν το ψόφιο κουνάβι σκοπεύει να ασκήσει κάποια ιδιαίτερη “προεδρική εξουσία” άμεσα.

Είτε άμεσα είτε σε δυο χρόνια, για τον εσωτερικό έλεγχο (όχι απλά τον «τεχνολογικό» αλλά τον έλεγχο επί της κοινωνίας…) μια χαρά θα δούλευε η συγκεκριμένη κρατικοποίηση…

Κάτι σημαίνει αυτό, ε;

Καραγκιόζηδες (με πυρηνικά)…

Τετάρτη 6 Μάρτη. Με τούτα και με τ’ άλλα οι νεώτερες γενιές θα διαφθαρούν! Θα νομίζουν ότι πραξικόπημα είναι … δηλώσεις και τιτιβίσματα…

Η Ουάσιγκτον λογάριαζε (και προσπάθησε να το μεθοδεύσει) σε μακελειό στα σύνορα κολομβίας – βενεζουέλας, μέσα σε κούτες από φρυγανιές, γάλατα και ενεργειακά μπισκότα. Απέτυχε. Ο Guaido την είχε κάνει στην κολομβία εν όψει του «μακελειού» για να το παίξει μετά «εξόριστος ματωβαμένος πρόεδρος» (που χρειάζεται στρατό για να εισβάλει / επιστρέψει στο Καράκας). Απέτυχε κι αυτός.

Να μείνει εκτός βενεζουέλας σαν «αυτοεξόριστος πρόεδρος», μετά από εκείνη την αποτυχία, θα σήμαινε απλά την εξαφάνισή του. Τα αφεντικά του του υπέδειξαν να γυρίσει πίσω, και να γίνει «θύμα της δικτατορίας Μαδούρο» (αφού υπήρχε δικαστική απαγόρευση εξόδου του απ’ τη βενεζουέλα). Ήταν μια ακόμα ελπίδα του ψοφιοκουναβιστάν: ότι ο Guaido θα συλληφθεί και θα γίνει «ήρωας». Απέτυχαν τόσο η Ουάσιγκτον όσο και η μαριονέτα του.

Όλα αυτά είναι κωμικά για μια παρακμιακή υπερδύναμη που άλλοτε, όταν ήταν στα πάνω της, οργάνωνε ή/και στήριζε τα πραξικοπήματα (στη λατινική αμερική σίγουρα) με σφαγές και κάθε είδους βαρβαρότητα, σα να ήταν βόλτα στην εξοχή. Τώρα; Τώρα περιμένει να κάνει κάποιο «λάθος» το καθεστώς Μαδούρο, για να έχει να φωνάζει…

Τώρα, λοιπόν, που ο Guaido έχει ελευθερία κινήσεων (και για όσο την έχει…), τι παριστάνει μέσα στη βενεζουέλα; Στην καλύτερη των περιπτώσεων τον «επικεφαλής της αντιπολίτευσης» – τίποτα παραπάνω. Ας το επαναλάβουμε: μετά την 23 Γενάρη που αυτοστέφτηκε βασιλιάς, και μετά την post modern «αναγνώρισή» του από διάφορες παρακμιακές πολιτικές βιτρίνες, κάθε μέρα που περνάει όλος αυτός ο συφερτός χάνει την «δυναμική» που πήγε να δημιουργήσει.

Και το μπλοκ του Καράκας; Η Μόσχα έδωσε συγχαρητήρια στον Μαδούρο που δεν έδεσε τον Guaido…

Κάνουν πλάκα δηλαδή…

(Σε 4 ημέρες, στις 9 Μάρτη, το ερχόμενο Σάββατο, ο Guaido καλεί τους οπαδούς του να διαδηλώσουν .. υπέρ της «προεδρίας» του, και της Ουάσιγκτον… Την ίδια ημέρα, επέτειο θανάτου του Chavez (πέθανε πριν 6 χρόνια), ο Μαδούρο καλεί αντι-ιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις: εναντίον των αμερικάνων και των υπαλλήλων τους.

Τα γραφεία στοιχημάτων ας ετοιμαστούν να βγάλουν λεφτά μέσω πονταρισμάτων στις απαντήσεις της ερώτησης «ποιοί θα είναι περισσότεροι»…)

… και δυνατές αναμνήσεις…

Τετάρτη 6 Μάρτη. Την περασμένη Κυριακή ο εθνικός σύμβουλος John Bolton συνεντευξιάστηκε στο cnn. Ο Bolton είναι 70 χρονών, και στο πόστο που βρίσκεται είναι μια παρηγοριά το να ατενίζει το σπουδαίο παρελθόν του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Δεν είναι σίγουρο ότι η νοσταλγία βοηθάει στην οξύτητα του πνεύματος (εννοούμε: μπορεί και να έχει αρχίσει να τα χάνει, αλλά τουλάχιστον δεν είναι ο μόνος στην Ουάσιγκτον…). Να μια ενδιαφέρουσα και δηλωτική στιχομυθία:

Bolton: […] Νομίζω ότι απ’ την στιγμή που τα περισσότερα απ’ τα twetts μου γράφονται επίσης και στα ισπανικά, επειδή θέλουμε να απευθυνθούμε ειδικά στη λατινικοαμερικάνικη κοινή γνώμη, ότι πολλοί άνθρωποι, ειδικά απ’ την πολιτική αριστέρα, στο ημισφαίριό μας και σ’ όλο τον κόσμο, καταλαβαίνει τώρα ότι το αποτυχημένο πείραμα του Hugo Chavez και του Nicolas Maduro πρέπει να τελειώσει.

Έτσι, θα ήθελα να δω τον κατά το δυνατόν μεγαλύτερο συνασπισμό που μπορούμε να φτιάξουμε, για να αντικαταστήσουν τον Maduro, για να αντικαταστήσουμε ολόκληρο το διεφθαρμένο καθεστώς. Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε.…

Δημοσιογράφος: Δεν καταλαβαίνετε όμως ότι η υποστηρίξη των ΗΠΑ σε άλλους βίαιους δικτάτορες σ’ όλο τον κόσμο υπονομεύει την αξιοπιστία της δήλωσης που κάνετε;

Bolton: Όχι, δεν νομίζω ότι ισχύει αυτό. Νομίζω ότι είναι χωριστά θέματα. Και, κοιτάχτε, νομίζω ότι σ’ αυτή την κυβέρνηση δεν φοβόμαστε να χρησιμοποιούμε τις λέξεις Δόγμα Μονρόε. Αυτή [σ.σ.: εννοεί την βελεζουέλα] είναι μια χώρα του δικού μας ημισφαιρίου. Είναι στόχος των αμερικάνων προέδρων απ’ την εποχή του Ronald Reagan το να έχουμε ένα εντελώς δημοκρατικό ημισφαίριο.

Το τόνισα πρόσφατα, στο τέλος της περσινής χρονιάς, ότι έχουμε συγκεντρώσει την προσοχή μας στην τρόικα της τυρανίας, που περιλαμβάνει την Κούβα, την Νικαράγουα και τον Μαδούρο. Ένα μέρος του προβλήματος στη Βενεζουέλα είναι η έντονη παρουσία των Κουβανών, με 20.000 έως 25.000 Κουβανούς στρατιωτικούς εκεί, σύμφωνα με εκθέσεις που έχουν γίνει γνωστές.

Αυτό το θεωρούμε απαράδεκτο. Και γι’ αυτό προωθούμε αυτές τις πολιτικές.

Δύο τα κρατούμενα: πρώτον ο Bolton σηκώνει την κόκκινη σημαία επικεφαλής της μεγάλης πορείας της ανατροπής του Μαδούρο!!… Και δεύτερον, η προσπάθεια αναβίωσης του «Δόγματος Μονρόε»: το 1823 (πριν διακόσια χρόνια…) ο τότε αμερικάνος πρόεδρος James Monroe (οι ηπα είχαν τότε τα 2/3 της σημερινής έκτασης και ήταν κατοικημένες μόνο στην ανατολή…) δήλωσε ότι «οποιαδήποτε προσπάθεια των ευρωπαϊκών κρατών να πάρουν τον έλεγχο οποιουδήποτε ανεξάρτητου κράτους στη βόρεια ή στη νότια αμερική θα θεωρηθεί εχθρική κίνηση προς τις ηπα». Ήταν η αντι-αποικιακή φάση της αμερικανικής ιστορίας. Πριν 200 χρόνια.

Το «δόγμα Μονρόε» εξελίχτηκε, φυσικά, στο αντίθετό του, ειδικά στον 20ο αιώνα: στον άμεσο ή έμμεσο έλεγχο της Ουάσιγκτον πάνω στη λατινική Αμερική – με ολοκληρωτικά καθεστώτα, στρατούς και «αποσπάσματα θανάτου», και όχι με ισπανόφωνα tweets.

Αφού, λοιπόν, ο Bolton σηκώνει (ή έτσι νομίζει) την κόκκινη σημαία, ενημερώνει τους λατινοαμερικάνους (συνολικά) τι τους περιμένει: μια αναβίωση του πιο αιμοβόρου παρελθόντος τους. Κι αν ξεχάστηκαν νομίζοντας ότι αυτό έληξε, τους καλεί να θυμηθούν πριν είναι αργά…

Αν οι Bolton, Pompeo, Abrams και σία δεν έχουν αρχίσει να τα χάνουν (δικαιολογημένο έτσι κι αλλιώς), τότε έχουν αναλάβει την υπόγεια προώθηση του βιβλίου Οι ανοικτές φλέβες της λατινικής Αμερικής, του Eduardo Galeano. Έτσι ώστε ακόμα κι αυτοί που δεν ξέρουν να μάθουν τι σημαίνει «δημοκρατικό ημισφαίριο» με τον τρόπο που το εννοούν οι πιο πάνω…

Αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι…

Τετάρτη 6 Μάρτη. Ο Tusk (πρόεδρος του ευρωπαϊκού συμβουλίου) προειδοποίησε ότι «αντιευρωπαϊκές δυνάμεις» σκοπεύουν να επηρεάσουν τις ερχόμενες ευρωεκλογές. Ο αμερικάνος πρεσβευτής στην Αθήνα Pyatt (ένας απ’ τους μακελάρηδες της Maidan του Κιέβου, για να μην ξεχνιόμαστε…) έγινε πολύ πιο συγκεκριμένος: η Μόσχα θα επέμβει στις ελληνικές εκλογές. Είπαν και οι δύο το ίδιο πράγμα;

Έχουμε την εντύπωση πως όχι. Ο Tusk ανέφερε σαν παράδειγμα επηρεασμού από «αντιευρωπαϊκές δυνάμεις» το δημοψήφισμα για το Brexit… Εννοεί προφανέστατα τον αμερικάνο φασίστα Steve Bannon (κι αυτούς απ’ την Ουάσιγκτον που βρίσκονται πίσω του) και την «λέσχη» ονόματι «the movement» που έχει στήσει με σκοπό να στηρίξει οικονομικά και οργανωτικά τα ακροδεξιά ευρωπαϊκά κόμματα, εν όψει των ευρωεκλογών. Το δήλωσε, άλλωστε, ο ίδιος ο Bannon: ότι σκοπεύει να αρχίσει προεκλογική τουρνέ στην ευρώπη, και να οργανώσει ένα μεγάλο ακροδεξιό συνέδριο στις Βρυξέλες το αργότερο στις αρχές Μάη. Έχει τις φιλοδοξίες του. Τον περασμένο Σεπτέμβρη είχε δηλώσει στο politico ότι ελπίζει «τα λαϊκίστικα κόμματα να κερδήσουν το 30% των ψήφων». Σε χθεσινή δήλωσή του ανέβασε το ποσοστό στο 50%…

Ο Tusk, φυσικά, δεν είναι ανόητος. Έκανε την προειδοποίηση επειδή τα ακροδεξιά «λαϊκίστικα» μορφώματα έχουν ένα προβληματάκι σχετικά: απ’ την μια μεριά θέλουν τα αμερικάνικα λεφτά, απ’ την άλλη όμως δεν μπορούν να πουν ανοικτά ότι ακολουθούν την αντιευρωπαϊκή «γραμμή Bannon», αφού αυτό τους ξεβρακώνει στο εμπόριο εθνικισμού που κάνουν…

Ο Pyatt τι είναι, όμως; Έκανε ρελάνς στη δήλωση Tusk (που αφορά τις ευρωεκλογές και το σύνολο της ευρώπης) και στα υπονοούμενά του για την αμερικανική ακροδεξιά δείχνοντας το ελλαδιστάν και την Μόσχα σαν προβοκάτορα;

Ή νοιώθει σαν στο σπίτι του στα μέρη μας (οπότε λέει και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα) ή έχει αρχίσει να ανεβάζει πυρετό…