Σάββατο 30 Μάρτη. Ακόμα κι αν αυτή είναι η γενική «κοινωνική προσέγγιση» σχεδόν για τα πάντα σήμερα, το ζητήματα του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού δεν προσφέρονται για … στοιχήματα! Ειδικά επειδή είναι γνωστό ποιοί χάνουν μόνιμα.
Η Μόσχα έχει αποφασίσει να μην αφήσει το καθεστώς Μαδούρο (και το Πεκίνο επίσης) – αλλά δεν είναι ζήτημα ιδεολογικής συγγένειας! Ούτε, βέβαια, αυτό το epic «ο άξονας της αντίστασης αντεπιτίθεται»… Η βενεζουέλα έχει τα μεγαλύτερα στον κόσμο διαπιστωμένα κοιτάσματα υδρογονανθράκων (και μεγάλα κοιτάσματα χρυσού…). Και το ψοφιοκουναβιστάν, απ’ την αρχή της «επιχείρησης Guaido», δήλωσε πόσο πολύ ενδιαφέρεται να βάλουν χέρι σ’ αυτά τα κοιτάσματα αμερικανικές εταιρείες – όσο πιο φτηνά για τους προϋπολογισμούς τους γίνεται.
Ήταν η διακήρυξη ενός πλιάτσικου – αλλά και αρκετά περισσότερα. Η Μόσχα και οι σύμμαχοί της (Τεχεράνη, Ντόχα, παρακαυκάσια καθεστώτα) έχουν πιάσει καλή θέση στην παγκόσμια τροφοδοσία (ή μη τροφοδοσία…) με πετρέλαια / φυσικό αέριο – και ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος έχει πολλές σελίδες για τα ενεργειακά ζητήματα, ειδικά στη φάση της αλλαγής ενεργειακού μοντέλου. Όποιος ελέγχει μεγάλα κοιτάσματα δεν είναι υποχρεωτικό ότι θα τα εκμεταλλεύεται και θα τα πουλάει. Μπορεί να τα κρατάει «παγωμένα» (λόγω μείωσης της ζήτησης) για να κρατάει ψηλά τις τιμές για όσα εκμεταλλεύεται.
Μ’ αυτά τα δεδομένα, η Μόσχα ΔΕΝ θα μπορούσε να ανεχτεί να μπει αμερικανικό χέρι στα κοιτάσματα της βενεζουέλα! (Αυτόν τον πόλεμο, που θα κλιμακωθεί, θα έπρεπε να τον έχουν υπόψη τους όλοι οι φιλόδοξοι σεΐχηδες της ανατολικής Μεσογείου. Ξέρουν όμως καλά κάτι άλλο: οι «απώλειες» δεν θα είναι δικές τους. Θα είναι των παραμυθιασμένων υπηκόων).
Αυτά είναι «γνωστά μυστικά». Η Μόσχα όχι μόνο έστειλε τεχνικούς (;) για τους S-300 που έχει το καθεστώς Μαδούρο, αλλά προχωράει το στρατιωτικό σκέλος της συμμαχίας της μαζί του με ένα καινούργιο «κέντρο εκπαίδευσης σε στρατιωτικά ελικόπτερα». Δικής της παραγωγής. Η Μόσχα δεν πήγε στη βενεζουέλα για να φύγει … λόγω «οικονομικών κυρώσεων»! Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει: τις έχει προϋπολογίσει, και εκτιμά ότι μεσοπρόθεσμα θα κερδίσει. Όχι μόνο επειδή το ποιος ελέγχει τα μεγαλύτερα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στον κόσμο αξίζει τον κόπο.
Αλλά και επειδή οι αμερικανικές «κυρώσεις» γίνονται όλο και περισσότερο όπλο paintball…
Για πόσο ακόμα η Ουάσιγκτον θα προσπαθεί να κρατήσει τη θέση της πετώντας μελάνι σαν σουπιά θωρακισμένη νομισματικά;