Παρασκευή 22 Μάρτη. Αν πάρετε υπόψη την διαφορά ώρας μεταξύ Αθήνας και Ουάσιγκτον… ήταν μόνο λίγες ώρες νωρίτερα απ’ το τιτίβισμα του ψόφιου κουναβιού που η ασταμάτητη μηχανή ενημέρωνε χτες (όσες / όσους ενδιαφέρονται…) για την καινούργια πολεμική απόφαση: αναγνώριση της κυριότητας του Τελ ΑΒίβ πάνω στα συριακά υψώματα του Golan.
Είναι σαφές ότι ο αμερικάνικος και ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός προσπαθούν να «κλείσουν λογαριασμούς» δεκαετιών στη μέση Ανατολή – ανοίγωντας καινούργιους. Το γεγονός ότι όπως έγινε με την Ιερουσαλήμ / al Quds έτσι και για τα υψώματα του Golan υπάρχουν επί δεκαετίες διεθνείς αποφάσεις και ψηφίσματα (με την υπογραφή και των ηπα) κατά του φασιστικού, κατοχικού, απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ, δεν σημαίνει ότι αύριο η μυθική «διεθνής κοινότητα» θα εκστρατεύσει για να αποκαταστήσει την ισχύ και το κύρος των αποφάσεών της… Ούτε για αστείο. Σημαίνει όμως ότι οποιοσδήποτε επικαλεστεί αυτές τις αποφάσεις για να τις αμφισβητήσει πρακτικά, θα έχει το «διεθνές δίκαιο» του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα με το μέρος του.
Το «διεθνές δίκαιο» δεν πολεμάει στην Παλαιστίνη – αυτό είναι βέβαιο. Γαλβανίζει όμως συνειδήσεις. Και παρόλο που αυτό το είδος (οι συνειδήσεις) δεν είναι στη μόδα, υπάρχει και παρα-υπάρχει. Όπως υπάρχουν κι εκείνες οι «μεγάλες δυνάμεις» του καπιταλισμού που μπορούν, για τα δικά τους συμφέροντα, να επικαλεστούν την διεθνή νομιμότητα… Ακόμα κι αν είναι ξεπερασμένη, στους ιδεολογικούς συσχετισμούς εξακολουθεί να έχει το βάρος της… Για παράδειγμα: ακόμα και αν οι καθεστωτικοί δεν έχουν πρόβλημα, σε ποια αραβική κοινωνία θα πουληθεί, σαν ο.κ., μετά την αμερικανική αναγνώριση της ισραηλινής κατοχής στην Ιεουσαλήμ / al Quds, και η ισραηλινή προσάρτηση του Golan; Κι αν αυτά δεν μπορούν να πουληθούν στους αραβικούς πληθυσμούς, πως θα πουληθεί το «μεγάλο deal» του αμερικανο-ισραηλινού άξονα για την Παλαιστίνη;
Η Μόσχα δεν πρόκειται να αναγνωρίσει ποτέ αυτήν την προσάρτηση (λέει, αλλά αυτό δεν συνεπάγεται οπωσδήποτε κάτι πρακτικό, μάλλον το αντίθετο…), όπως δεν θα το κάνει ούτε η Τεχεράνη, ούτε το Πεκίνο, ούτε η Άγκυρα (ακόμα κι αν η τελευταία δεν το φωνάξει). Δεν χρειάζεται φιλοσοφία: στην προσάρτιση της Κριμέας η Μόσχα έχει να δείχνει ένα ντόπιο δημοψήφισμα… στο Golan δεν υπάρχει τίποτα να επιδειχθεί. Πράγμα που σημαίνει ότι…
Εν τω μεταξύ, εντελώς συμπτωματικά (;;;) ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος εξοχότατος πρωθυπουργός έπαιξε τον ρολάκο του, σαν κομπάρσος, σ’ αυτήν την εξέλιξη. Ασήμαντος μεν ο ρόλος, φιλότιμη δε η προσπάθεια: η «τριμερής», όχι η πρώτη ούτε η τελευταία μεταξύ του ελληνικού, του ελληνοκυπριακού και του ισραηλινού καθεστώτος, διαφήμισε στα μέρη μας το «καπέλλο» του αμερικάνου υπ.εξ. Pompeo, σαν την εξ ουρανού ευλογία ενός αγωγού που δεν θα φτιαχτεί ποτέ. Πράγμα που τον κάνει ιδανικό για βιτρίνα και προπέτασμα καπνού.
Δεν πειράζει: μην ανησυχείτε και να χαμογελάτε (μαλάκες – με το συμπάθειο, η αναφορά είναι γενική…) όταν το ελληνικό καθεστώς μοιράζει συσσίτια με γκάζι! (Είναι «υδατάνθρακες» είπε ο ψεκασμένος…)
Δεν είναι δακρυγόνο σε διαδήλωση – είναι χειρότερο. “Regional stability” λέγεται… Φχαριστηθείτε το!!!