Τρίτη 26 Μάρτη. Όταν το ψόφιο κουνάβι δηλώνει ότι «ο isis τελείωσε στη συρία» βιάζεται απλά να διαφημίσει μια νίκη (του). Πολύ σημαντικότερος από μερικούς θύλακες του isis στις ανατολικές όχθες του Ευφράτη είναι αυτός του Idlib. Για τον οποίο το μπλοκ της Αστάνα έχει προσπαθήσει διάφορα, όχι με τα αναμενόμενα αποτελέσματα· και ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ επένδυσε επίσης διάφορα, χωρίς τις επιτυχίες που επιδίωκε. Ο θύλακας του Idlib και οι αντικαθεστωτικοί της Hayat Tahrir al Sham (που έχει υπερισχύσει έναντι των υπόλοιπων οργανώσεων) αποτελεί ένα είδος «μαύρης τρύπας» στη συριακή επικράτεια – και στους σχεδιασμούς του μπλοκ της Αστάνα. Μήπως έχει έρθει η στιγμή να αλλάξει κάτι σοβαρά;
Είχαμε εκτιμήσει ότι η Άγκυρα θα είναι αντίθετη με την αμερικανική παραχώρηση των υψωμάτων του Golan στο ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς, αλλά δεν θα το φωνάξει δυνατά. Πέσαμε έξω στο δεύτερο μισό της εκτίμησης: η Άγκυρα το φώναξε τόσο ώστε να ακουστεί καλά. Και – μέσα στην ομίχλη της διεθνούς διπλωματίας – ανέλαβε να προωθήσει καταδικαστικό ψήφισμα του οηε.
Από μόνες τους αυτές οι κινήσεις είναι συμβολικές· αλλά για την μέση Ανατολή όχι μόνο. Ήδη ακούγονται (τουρκικές) φωνές που υποστηρίζουν ότι εν όψει της κλιμακούμενης αμερικανο-ισραηλινής επιθετικότητας στη μέση Ανατολή, όπως αυτή εκδηλώθηκε πρώτα με την ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ / al Quds σαν «πρωτεύουσας του ισραήλ» και τώρα με την παραχώρηση των υψωμάτων του Golan, η Άγκυρα πρέπει να αποκαταστήσει ανοικτά τις σχέσεις της με την Δαμασκό. Έτσι κι αλλιώς θα το κάνει από θέση ισχύος.
Ξέρετε βέβαια ότι η ασταμάτητη μηχανή έχει υποστηρίξει σταθερά ότι τέτοιες σχέσεις υπάρχουν ήδη τα τελευταία χρόνια – υπόγειες και ανεπίσημες. Αν δεν έχουν εκδηλωθεί ανοικτά αυτό οφείλεται στο πως (και αν) μπορεί η Άγκυρα να κουμαντάρει τους αντικαθεστωτικούς ένοπλους (αυτούς που τώρα είναι συγκεντρωμένοι στο Idlib). Δεν μπορείς απ’ την μια να συμπεριφέρεσαι σαν φίλος και προστάτης τους και απ’ την άλλη να έχεις ανοικτά σχέσεις με το καθεστώς Άσαντ – ειδικά όσο παραμένουν ενεργές οι σαουδαραβικές μυστικές υπηρεσίες.
Τώρα όμως, η προσάρτηση συριακού εδάφους στο ισραηλινό κράτος (και οπωσδήποτε η αμερικανική ευλογία σ’ αυτήν) προσφέρει στην Άγκυρα ένα επιχείρημα απέναντι στους σύριους αντικαθεστωτικούς «φίλους» της: ότι υπάρχει ένας πολύ χειρότερος εχθρός / αντίπαλος απ’ το καθεστώς Άσαντ, και ότι για λόγους «πατριωτισμού» θα πρέπει η προσοχή (των αντικαθεστωτικών) να επικεντρωθεί στους «πραγματικούς κινδύνους» (Ουάσιγκτον συν Τελ Αβίβ) αφήνοντας στην άκρη την έχθρα στο καθεστώς Άσαντ. Απέναντι σε μια τέτοια διαχείριση οι υπηρεσίες του τοξικού και των εμιράτων δεν (θα) έχουν πολλά να αντιπροτείνουν, από ιδεολογική άποψη: υποστηρίζουν, άραγε, την κατάκτηση αραβικού εδάφους απ’ το ισραήλ ή/και τις ηπα; Υποστηρίζουν, μήπως, και την «ισραηλινοποίηση» της Δυτικής Όχθης;
Την στιγμή που η Άγκυρα θα εμφανιστεί δημόσια να αποκαθιστά, έστω «με μούτρα» (!!!), επίσημες σχέσεις με την Δαμασκό, θα έχει πριν λύσει το «πρόβλημα του Idlib». Η Μόσχα μπορεί (και λογικά έχει κάθε λόγο να θέλει) να βοηθήσει, είτε στρατιωτικά (κτυπώντας τους αντικαθεστωτικούς παραδειγματικά) είτε «πολιτικά» (οι περισσότεροι βρίσκονται εκεί προερχόμενοι από άλλα σημεία της συρίας, ύστερα από ρωσική μεσολάβηση και ρωσικές εγγυήσεις εδώ και 2 χρόνια).
Εκτιμάμε ότι αν η εκστρατεία πειθούς «για τον πραγματικό εχθρό» προχωρήσει, μια οριστική λύση για το Idlib και μια κάποια «αποκατάσταση σχέσεων» του τουρκικού με το συριακό καθεστώς, σαν “δίδυμες” κινήσεις δεν θα αργήσουν. Θα πάμε μισό βήμα πιο πέρα: αυτές οι εξελίξεις είναι επειγόντως αναγκαίες έτσι ώστε να απομείνει στην συριακή επικράτεια μόνο το «ζήτημα των ypg»…
Αυτό ενόσω στο γειτονικό ιράκ η εκεί κυβέρνηση θα ψάχνει το αποτελεσματικότερο τρόπο για να ξεφορτωθεί τις αμερικανικές βάσεις…
(φωτογραφίες. Πάνω, το ψόφιο κουνάβι, με τον Netanyahou όρθιο πίσω του, υπογράφει το αυτοκρατορικό διάταγμά του για την αλλαγή συνόρων μεταξύ ισραήλ και συρίας. Προσέξτε την παρουσία του βασιλικού γαμπρού Kushner πίσω και στο πλάι του Netanyahou· ο τύπος αυτός δεν έχει επίσημο κυβερνητικό αξίωμα. Σα να πρόκειται για οικογενειακή υπόθεση διευθέτησης κληρονομικών…
Κάτω, ο όλο και πιο κοντά στον παράδεισο Pompeo, το ομολογεί: είναι «θεού θέλημα» τόσο το ψόφιο κουνάβι όσο και ωμή έκφραση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
Ο Pompeo, όπως και ο αντιπρόεδρος Pence, δηλώνει με κάθε ευκαιρία πολύ θεοσεβούμενος. Είναι κι αυτός hard core «ευαγγελιστής»… Που σημαίνει: τα παράπονά σας στον μεγαλο-ανύπαρκτο!)